Παναθηναϊκός - Μακάμπι = 78-70

Ρυθμός: Ο Φιλ Τζάκσον στην τελευταία συνέντευξη Τύπου που έδωσε σαν προπονητής σήμερα τα ξημερώματα αποκάλυψε πως ένα απ’ τα μυστικά των τριών συνεχόμενων τελικών των Lakers ήταν πως ήλεγχαν πάντοτε τον ρυθμό (pace) του αγώνα. «Οδηγούσαμε εμείς το παιχνίδι και το πηγαίναμε εκεί που θέλαμε και δεν ακολουθούσαμε εμείς τον αντίπαλο . Με την ολοκλήρωση της φετινής Ευρωλίγκας σε ένα ανάλογο συμπέρασμα φτάνω και με τον Παναθηναϊκό.

Φανερό μυστικό του ήταν η εξαιρετική επιθετική (αλλά επουδενί αντιαθλητική και βρώμικη όπως της Σιένα) αμυντική συμπεριφορά του και κρυφό ο απόλυτος έλεγχος του ρυθμού. Απ’ το πρώτο παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα , οι Διαμαντίδης – Καλάθης δεν άφησαν να «ξεφύγει» ο αγώνας απ’ τον ρυθμό , το τέμπο αν θέλετε , που όριζε το πλάνο τους. Στον τελικό ο εξάκις πρωταθλητής Ευρώπης έτρεξε αρκετούς δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς (γρήγορο screen στη μπάλα). Μόλις πήρε τη διαφορά , πήγε σε οργανωμένες και σίγουρες επιθέσεις. Απλό δεν φαίνεται; Ναι , εφόσον παίζεις την άμυνα του Παναθηναϊκού.

Παναθηναϊκός (άμυνα) : Έπαιξαν όπως συνηθίζουν. Θα τα γράψω για άλλη μια φορά και το καταλαβαίνω πως γίνομαι κουραστικός . Επιθετική άμυνα τόσο στην περιφέρεια όσο και πάνω στη μπάλα , με την αδύναμη πλευρά να δίνει βοήθειες (στο 2^ο ημίχρονο μετά τα 6/13 τριπ της Μακάμπι όχι και τόσο). Πάνω στον Σόφο ερχόταν βοήθεια απ’ την αδύναμη πλευρά ενώ κάποιες φορές το τεσσάρι που βρισκόταν στην κορυφή της ρακέτας έβαζε και αυτός τα χέρια του για να μειώσει το οπτικό πεδίο του Σχορτσανίτη (ενώ είχε την ευθύνη να καλύψει την extra πάσα της άλλης πλευράς του γηπέδου που θα έκανε ο «baby Shaq»). O Sofo έδιξε κάποια σημάδια βελτίωσης στην πάσα αλλά ακόμη θέλει ΠΟΛΥ δουλειά ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα. Η above the rim άμυνά του ήταν εντυπωσιακή (6 τάπες / με τον Φώτση να είναι μανούλα στο να έρχεται από πίσω). Ο Ομπράντοβιτς έκανε rotation 3 ψηλών πάνω στον Σόφο για να τον κουράσει ακόμη περισσότερο (Μπατίστ 23’ , Μάριτς 9’, Βουγιούκας 8’) . Και το εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

(Επίθεση): Tα p’n’r με Μπατίστ λειτούργησαν – σε ακόμη έναν αγώνα- άψογα ( 7/10 διπ ). Έχω την πεποίθηση πως με τον Μάτσβαν να παίζει άμυνα στην συγκεκριμένη κίνηση , ο Αμερικανός μπορεί να σκοράρει έως τα βαθιά του γεράματα. Ποσταρίσματα δεν δοκιμάστηκαν αλλά τα split out και τις skip πάσες (διαγώνιες ψηλές ) ο Σάτο τις αξιοποίησε στο έπακρο (3/5 τριπ). Στη ζώνη της Μάκαμπι έκανε πολλά screen πάνω στη μπάλα για να αναγκαστεί η ισραηλινή ομάδα να κάνει αλλαγή στο screen και o ΠΑΟ να χτυπήσει τo mismatch που μοιραία θα προκύψει (Νίκολας 4/6 διπ). Οι αποστάσεις μεταξύ των παικτών ήταν εξαιρετικές και οι Διαμαντίδης και Καλάθης με τις 15 ασσίστ που έδωσαν μαζί έβγαζαν τους συμπαίκτες τους ελεύθερους στο τρίποντο. Στο πρώτο δεν μπήκαν (1/8 τρ) αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί σε ολόκληρο τον τελικό (στο 2^ο είχαν 5/11 τριπ). Οι center του υποδέχονταν την μπάλα χαμηλά στη ρακέτα και τελείωναν εύκολα τις φάσεις μιας και η Μακάμπι δεν είχε το ύψος που απαιτείται για να απαντήσει (Σόφο και Μάτσβαν είναι μόλις 2.06μ). Η ηρεμία και τα υψηλότατα επίπεδα συγκέντρωσης των παικτών του Παναθηναϊκού σε τελικό Ευρωλίγκας πρέπει να διδάσκονται στα σεμινάρια (62,1% διπ). Δεν θυμάμαι καμία επίθεση να έγινε βιαστικά ή έστω χωρίς πλάνο (ίσως ένα τρίποντο του Νίκολας αλλά αν θυμηθούμε τι παίκτης ήταν στην Εφές και πως συνήθιζε να παίζει , αυτή η φάση δεν πιάνεται).

Μακαμπί (άμυνα – επίθεση) : όταν έχει την μπάλα τόσο πολύ ο Πάρκο στα χέρια του , σε τέτοιας φύσης αγώνες , δεν είναι καλό. Είναι playmaker – scorer που κοιτάει πρώτα το καλάθι και μετά τους συμπαίκτες του. Έδωσε μεν 9 ασσίστ (αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι καμία) αλλά έκανε 6 λάθη! Ζόνγκ που θα έλεγε και ο Μικρούτσικος! Μην έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα από προηγούμενα παιχνίδια της , μου έδειξε πως επρόκειτο για μια jump shoot team. Πολύ περιφερειακό παιχνίδι (το 33% των σουτ της ήταν τρίποντα/ Μπλούθενταλ , Έιντσον , Πίνι επιχείρησαν ο καθένας τους από 6 τριπ). Αμερικανική ομάδα με ελάχιστα screen πάνω στη μπάλα και πολύ παιγνίδι 1οn 1 . Oι περιλάλητες άμυνες ζώνης του Μπλατ δεν ενόχλησαν στο ελάχιστο τους πρασίνους. Οι βοήθειες απ’ την αδύνατη πλευρά ήταν κάκιστες. Ιδιαίτερα όταν έλειπε ο Σοφο , η αντιμετώπιση του p’n’r ήταν το λιγότερο τραγική. Θυμηθείτε προς το τέλος του αγώνα όταν οι Διαμαντίδης – Μπατιστ έβαλαν στη μέση τον κατά συνθήκη center Ελιαχου και θα συμφωνήσετε μαζί μου. Όσο για τα close out της , ας όψεται η αστοχία της ελληνικής ομάδας στο πρώτο ημίχρονο. Το παιχνίδι θα είχε τελειώσει από πολύ νωρίς.

Προσωπική άποψη: O τελικός ήταν ολίγον τι … ξενέρωτος! Η Μακάμπι δεν ήταν έτοιμη για ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι και ο Μπλάτ φέρει ευθύνες για αυτό. Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τον πιο εύκολο τελικό της ιστορίας του ( ο τελικός του 2000 βρίσκεται στη δεύτερη θέση) και γι' αυτό ακριβώς του αξίζουν όλα τα εύσημα του μπασκετικού κόσμου! Τα banners πάνω στην οροφή του ΟΑΚΑ προκαλούν δέος (όπως που είπε και ο καλός μου φίλος pgiogia λίγο μετά την λήξη). Σε φίλους ή μη.

Υ.Γ. The thrill of trying to chase the threepeat is always an exciting thing. But, yes, I knew it was a big challenge for this team to threepeat. We had gone to the Finals and to go back twice and win it after losing it in '08 puts a lot of strain on a basketball club, from all angles. Personalities. Spiritually. Physically. Emotionally. Getting charged up for game after game and assault after assault when you go in to play teams. It was a challenge bigger than we could meet this year." Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι εννοεί ο «αντίστοιχος Ομπράντοβιτς» της Αμερικής. Και πιθανώς αν τον είχε πάρει και ένα τηλέφωνο να του έλεγε και ένα – δυο μυστικά από εκείνα που διατηρούν την πείνα του Παναθηναϊκού αχόρταγη τόσα χρόνια….

Y.Γ. Ο Μάικλ Τζόρνταν σε μία παλαιότερη συνέντευξή του είχε δηλώσει : "Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να έχεις κατακτήσει την κορυφή και μετά να ξυπνάς κάθε πρωί στις 7 με την ίδια θέληση για προπόνηση. Είναι τόσο , μα τόσο , δύσκολο". Και για τον Δημήτρη Διαμαντίδη είναι . Αλλά είναι φτιαγμένος απ' την ίδια πάστα αθλητών που βγήκε και ο Τζόρνταν.

Υ.Γ. Για όλους εμάς τους "παρελθοντολάγνους" το σημερινό εξώφυλλο της Sportday είναι τουλάχιστον ... άστοχο . Στο μέλλον θα αναφερθώ εκτενέστερα.

MVP: Η "πείνα" του Παναθηναϊκού
1996 , 2000, 2002 , 2007 , 2009 , 2011