Πως βάφτισαν οι Αμερικανοί την ομάδα τους στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο; Redemption team; Ε, παρεμφερή τίτλο θα έδινα φέτος και για τον Dirk. Road to redemption.
Ταξιδεύω πίσω στο 2006 και θυμάμαι πως ήταν οι πρώτοι τελικοί που παρακολούθησα live στη ζωή μου. Για την ακρίβεια δεν ξυπνούσα στις τέσσερις τα χαράμαρα αλλά τους έβλεπα “ tape delay” (όπως γινόταν στις αρχές των 80’s με τους τελικούς του ΝΒΑ όπου το CBS τους έδειχνε με κάποιες ώρες καθυστέρηση) . Γυρνούσα απ’ τη δουλειά και το ματσάκι είχε κατέβει στον υπολογιστή μου και με περίμενε. To αποτέλεσμα δεν το γνώριζα άρα για μένα ήταν "live" ο αγώνας.
Στο τέλος της τρίτης περιόδου του 3ου τελικού χαιρόμουν για τον Γερμανό και το πρωτάθλημα που θα σήκωνε σε περίπου 30’. Λογάριαζα όμως δίχως τον διαιτητή Salvatore και τον Wade. Κάπου εκεί οι διαιτητές αποφάσισαν να τιμωρούν όποιον έκανε το λάθος να αναπνέει κοντά στον Wade. Οι βολές έμπαιναν , ο ο,τι πιο κοντά σε Jordanaires Wade (ιδιαίτερα μικρός έμοιαζε σαν δυο σταγόνες νερό με τον Μάικλ του ’84-'88) αποκτούσε ψυχολογία και το momentum άλλαξε μπροστά στα μάτια μου. Τέτοια απότομη αλλαγή ψυχολογίας για δύο διεκδικήτριες του τίτλου θυμόμουν μόνο μετά το φάουλ του Μακχέηλ στον Ράμπις το 1984 .
Μέσα σε 9’ ο Νοβίτσκι έχανε το πρωτάθλημα μέσα απ’ τα χέρια του. Δεν του ξεγλιστρούσε. Έφευγε μακριά του με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Οι επόμενοι τρεις αγώνες πήγαν – όπως όλοι περιμέναμε μετά από τέτοιο σοκ που υπέστη το Dallas – στο Miami. Ο Wade έπαιρνε το MVP , o O’Neal το 4ο δαχτυλίδι και ο Νοβίτσκι τον … δρόμο της άδοξης επιστροφής στο σπίτι του.
Φέτος η Ιστορία του δίνει την ευκαιρία να εξιλεωθεί για το «αμάρτημα» που διέπραξε πριν 5 χρόνια (ο Ντιρκ πραγματοποίησε μέτριες εμφανίσεις στους τελικούς, γεγονός που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα). Μόνο που θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ όση απαιτούνταν το 2006.
Dallas Mavericks – Miami Heat (ανάλυση)
Επίθεση
Dal: Ο 38χρονος Kidd σίγουρα διανύει τα past the prime χρόνια του αλλά το λέει ακόμη η καρδούλα του. Εντάξει δεν κάνει τα triple double που μας συνήθιζε με τους Νετς αλλά είναι άψογος όταν πρέπει να «διαβάσει» το παιχνίδι και να δώσει τον ρυθμό που κάθε φορά χρειάζεται η ομάδα του. Στη σειρά με τους Lakers τους γονάτισε με το επιστημονικό του παιχνίδι και κακώς δεν του δόθηκε απ’ τα media η προσοχή που του έπρεπε. Basketball IQ που θα ζήλευε και ο Αινστάιν. Πλέον έχει εξελιχθεί σε τρομερό spot up shooter κάτι που δίνει επιπλέον επιλογές όταν ο Ντιρκ εγκλωβίζεται απ’ τα double team. Ο Terry θα τρέξει πολλά pick n roll , είναι καταπληκτικός στο σουτ μετά από ντρίμπλα , στο σουτ από γωνία ενώ ξέρει να κινείται χωρίς την μπάλα (έχει σωστές τοποθετήσεις για να υποδεχθεί την extra πάσα και να πυροβολήσει για τρεις) . Ο Marion θα βάλει πόντους είτε από επιθετικά είτε με τα δυναμικά κοψίματα που κάνει στη καρδιά της ρακέτας. Επιθετικά είναι εξαιρετικά αδύναμος χωρίς ντρίμπλα και σουτ (τα αθλητικά του προσόντα τον σώζουν). Οι center δεν κάνουν για να βάζουν την μπάλα στο καλάθι , εξάλλου για την άλλη πλευρά του γηπέδου αποκτήθηκαν. Ο Πέτζα μετά τη ρεβάνς που πήρε απ’ τους Lakers (θυμηθείτε τις μονομαχίες Lakers – Kings στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ) προσφέρει το αξιόπιστο σουτ που ανοίγει διαδρόμους και κάνει τις αντιπάλους να το σκέφτονται δεύτερη φορά να δώσουν βοήθεια απ' την πλευρά που παίζει. Οι Lakers τον υποτίμησαν και το πλήρωσαν .Ο παίκτης που τον μάρκαρε κατέβαινε βαθιά στη ρακέτα (ο Αρτέστ συνήθως) δίνοντας τον χρόνο στον Πέτζα να σηκωθεί για τρεις. Με τους Thunder δεν σούταρε με υψηλά ποσοστά γιατί τα close out τους ήταν καλύτερα απ΄ των Lakers. Ο Barea είναι scoring machine. Θα πάρει πολλές προσπάθειες , θα παίξει το αγαπημένο του p n r και θα ορμήσει στη ρακέτα. Με τους Thunder τα πήγε αρκετά καλά (ιδιαίτερα στα πρώτα παιχνίδια). Όταν μπορεί και κάνει drive με τους Ibaka και Perkins να τον «περιμένουν» τότε απέναντι στη frontline των Heat δεν αναμένεται να συναντήσει δυσκολίες. Τελευταίο αφήνω τον Νοβίτσκι. Δεν θα γράψω πολλά , δεν χρειάζεται εξάλλου. Πρόκειται για τον πιο unguardable παίκτη του πρωταθλήματος (με δεύτερο τον Durant).Η διαφορά τους; Δείτε το 4ο παιχνίδι της μεταξύ τους αναμέτρησης. Οι Νικ Κόλισον και Σον Μάριον παίζουν φοβερή προσωπική άμυνα. Πραγματικά. Αλλά ο Γερμανός βάζει 40π με 12/20 και ο Αμερικανός 29π με 9/22. Πριν 2 ημέρες ο Μάτζικ είπε στην εκπομπή του στο ESPN πως απ’ τον Τζόρνταν είχε να δει παίκτη να κυριαρχεί τόσο πολύ σε μια postseason. “Dominate the playoffs” ήταν τα ακριβή του λόγια.
Στους Μavs αρέσει να κυκλοφορούν την μπάλα και να ψάχνουν τον ελεύθερο παίκτη. Έχουν τους παίκτες να παίξουν το pick n roll με επιτυχία. Είναι jump shoot ομάδα με πολύ καλά ποσοστά και στις τρεις κατηγορίες. Όταν δε βρουν τα σκούρα , έχουν δύο επιλογές.
α) λόγω της ομοιογένειας που έχουν αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζουν τα αγαπημένα σημεία του Ντιρκ και του δίνουν την μπάλα εκεί ακριβώς που προτιμά
β) με ένα screen ψηλά στο τρίποντο αφήνουν στον Ντιρκ να αποφασίσει τι θα κάνει. Θα κάνει spin move και θα πάει για drive , θα κάνει αυτά τα απίθανα fadeaway με το ένα πόδι ή θα δώσει την extra πάσα όταν θα του έρθει βοήθεια
Heat: Η Αγία Τριάδα βάζει το 70% των πόντων των Miami. Οι υπόλοιποι απλά συμπληρώνουν. Οι Miller – Jones θα στηθούν στο τρίποντο , ο Chalmers είναι με τα φεγγάρια του , ο Bibby σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σου κάνουν τα ρημάδια τα χρόνια ταν περνάνε. Τον πήραν να παίξει τον ρόλο του Payton του ’06 αλλά μέχρι στιγμής δεν τους βγαίνει. Στην επίθεση δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Είναι – και με διαφορά- η καλύτερη ομάδα στο επιθετικό transition και από εκεί πετυχαίνει αρκετούς πόντους της. Αλλιώς αρκετό isolation για να παίξουν με το ένστικτο οι James – Wade.
Άμυνα
Dallas: Ο Μarion τα πήγε πολύ καλά απέναντι στον Ντουράντ. Τώρα θα κληθεί να μαρκάρει τον James που το στυλ του καμία σχέση δεν έχει με του ψιλόλιγνου Κέβιν. Ο Κidd θα πιάσει τον Wade. Παραμένει πολύ καλός αμυντικός . Απέναντι στους Thunder είχε σχεδόν 4 κλεψίματα σε κάθε παιχνίδι! Το πώς θα τα πάνε οι καλύτεροι περιφερειακοί αμυντικοί της ομάδας του Τέξας απέναντι στους καλύτερους περιφερειακούς επιθετικούς του πρωταθλήματος είναι τα στοιχήματα των Mavs. Οι Chandler – Haywood θα παίξουν ξύλο με τους Anthony – Haslem, και όποιος αντέξει. Προβλέπω πως θα παίξουν με αρκετές βοήθειες και αν είναι να χάσουν απ’ τα τρίποντα των Jones – Miller , ας χάσουν.
Ηeat: To Miami είναι τυχερό γιατί το πακέτο Wade – James είναι ο,τι πιο πλήρες (και αμυντικά και επιθετικά ) απ’ τα χρόνια των Jordan – Pippen. Εξαιρετικοί περιφερειακοί αμυντικοί ,με τρομερή πίεση πάνω στη μπάλα όπου τους οδηγούν σε πολλά κλεψίματα και κατ’ επέκταση σε πολλούς αιφνιδιασμούς (τα είπαμε παραπάνω για τον επιθετικό transition). Στην άμυνά τους οφείλει το ταξίδι μέχρι στους τελικούς. Δυνατή , προσωπική άμυνα χωρίς πολλές βοήθειες. Έτσι κέρδισαν τη Βοστώνη και το Σικάγο. Σε αυτό ελπίζουν και με το Dallas.
Ριμπάουντ: Το Miami έχει καθαρό προβάδισμα σε αυτόν τον τομέα. Ο Ντιρκ στη postseason δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τα «σκουπίδια» αλλά θα πρέπει να αναθεωρήσει την άποψή του για τα απορρίμματα. «Βρωμάνε» αλλά είναι απαραίτητα στα ντέρμπι. Σκεφτείτε πόσο συχνά θα θέλατε μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσετε σε μια αποτυχία σας που κάνατε . Στο μπάσκετ αυτό λέγεται επιθετικό ριμπάουντ…
Θα κερδίσει το Dallas αν …
α) ελέγξει τον ρυθμό. Ο Κιντ δεν έχει απέναντί του κανέναν σοβαρό playmaker για να τον εμποδίσει
β) ο πάγκος του συνεχίσει να έχει την ίδια απόδοση που είχε σε όλη την postseason
γ) συνεχίσει τα όργια ο Nowitzki και απέναντι στον Bosh
Θα κερδίσουν οι Heat αν…
α) Πάρουν πόντους από δεύτερες επιθέσεις
β) Οι Wade – James βάζουν από +25 και πάνω
γ) καταθέσουν περισσότερη ενέργεια στο παρκέ , κερδίσουν τις φάσεις "50-50"
Πρόβλεψη: Πιστεύω – και θέλω – να κερδίσει το Dallas. Δεν το κρύβω πως αντιπαθώ τους Heat. Και όχι επειδή μαζεύτηκαν ξαφνικά 3 παιχταράδες (και η Βοστώνη το ίδιο έκανε το ’08) αλλά για όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν. Το πάρτι που έδωσαν μου φέρνει ακόμη αναγούλα. Το σύνθημά τους ήταν : “Yes , we did it”. Ακόμη και αν ξεπεράσουμε τα διαφημιστικά κόλπα που σκάρωσε ο Στερν και το ESPN και μιλήσουμε καθαρά μπασκετικά, τι να μου αρέσει; Το τουρλουμπούκι τους στην επίθεση; Το γράφω παρακάτω και δεν το πιστεύω. Έχουν παίξει 95 αγώνες και ακόμη να βρουν μία ταυτότητα στο επιθετικό κομμάτι τους. Έφτασαν στους τελικούς για 3 λόγους. α) Γιατί οι Σέλτικς τα θαλάσσωσαν με το να δώσουν τον Πέρκινς και να χαλάσουν το ubuntu (αφοσίωση) που αντιπροσώπευαν , β) γιατί στο Σικάγο ο Rose είναι ακόμη 22 χρονών, γ) γιατί παίζουν την καλύτερη περιφερειακή άμυνα στο ΝΒΑ.
Οφείλω βέβαια να τους αναγνωρίσω πως αν και σε όλα τα γήπεδα τους γιούχαραν άγρια εκείνοι έκλεισαν τα αυτιά τους και συγκεντρώθηκαν στο στόχο τους. Και παρ’ ολίγο να τα καταφέρουν.
“Yes , we almost did it” θα έπρεπε να γράψουν. Την επόμενη χρονιά κύριοι. Φέτος είναι η χρονιά του Γερμανού.
Road to Redemption.
1 σχόλια:
Φίλος που εδώ και 5 χρόνια από τον 1ο γύρο τον πλέι οφς μαντεύει τον πρωταθλητή φέτος έχει πει Μαϊάμι. Ελπίζω να κάνει λάθος φέτος (αν και όπως έχω δει τις ομάδες κι εγώ προς Μαϊάμι κλίνω) και να το σηκώσει η αδυναμία μου, ο Γερμανός.
Δημοσίευση σχολίου