Final four: Αθήνα 1993

Ζήτω το κατενάτσιο!

Με το final four να κοντοζυγώνει , το Τρίποντο δεν θα ήταν δυνατόν να μην φορέσει τα γιορτινά του.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα και από ένα final four για να ξαναθυμηθούν - αν και δεν τα ξέχασαν ποτέ- οι μεγάλοι. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βασίλη Σκουντή για το αφιέρωμα που έγραψε πριν λίγα χρόνια για το All Star Basket (και δημοσίευσε πέρισυ στο gazzeta.gr). Eμείς απ' την μεριά μας το αναδημοσιεύουμε γιατί είναι κρίμα να βρίσκεται διάσπαρτη στο δυαδίκτυο μια τόσο αξιέπαινη προσπάθεια.
Επίσης θα αναδημοσιεύουμε και μία συνέντευξη από κάθε πρωταθλητή Ευρώπης, όπως την έδωσε στο euroleague.net
Για να προσθέσουμε και την δικιά μας πινελιά στο αφιέρωμα , θα παραθέτουμε ολόκληρο το βίντεο του κάθε τελικού (είτε απ' το αρχείο μας , είτε απ' το δυαδίκτυο) ενώ θα επακολουθεί μία ανάλυση του τελικού , ορισμένα περίεργα στατιστικά του φάιναλ φορ, η στήλη "Αυτό το ξέρατε" , και για κερασάκι θα σας βάζουμε φωτογραφίες από περιοδικά της εποχής  (Τρίποντο, Active, κ.α.).



Ο τελικός ...

Το Τρεβίζο πήρε απ' την αρχή το προβάδισμα , με τον πρώην ΝΒΑer Τινγλ να πετάει φωτιές (13π σε 13'). Ο Ντακουρί επιστρατεύτηκε απ' το πάγκο καταφέρνοντας να τον εκμηδενίσει (πέτυχε μόνο 6π απο εκείνο το σημείο και μετά). Το ημίχρονο βρήκε την ιταλική ομάδα με 28-22  και το τρόπαιο να "ταξιδεύει" προς Ιταλία μεριά.
Ο Μάλκοβιτς στο ημίχρονο άλλαξε πολλά.
Έστειλε τον Ζντοβτς (καλύτερο Ευρωπαίο περιφερειακό αμυντικό εκείνη την εποχή) πάνω στον Κούκοτς για να κόψει στα δύο την επιθετική λειτουργία της Μπενετόν.
Με τον Τίνγκλ εξουδετερωμένο , ο Ρουσκόνι ήταν ο επόμενος που έπρεπε να "τακτοποιηθεί". Ο Ρέντεν δεν έκανε καλή δουλειά πάνω του και ο -κοντός αλλά εξαιρετικά αλματώδης-  Μπιλμπά ανέλαβε δουλειά. Με τα δυνατά πόδια άντεξε το δυναμικό παιχνίδι με πλάτη του Ιταλού ενώ o Μάλκοβιτς διαχειρίστηκε  μαεστρικά το μειονέκτημα σε ύψος : Ο Μπιτέρ έμενε πάντοτε πίσω απ' τον Μπιλμπά ώστε να "ελέγχει" τα σουτ του Ρουσκόνι (σημ. ο έτερος ψηλός Βιανίνι ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων και ακίνδυνος επιθετικά).

Σιγά σιγά άρχισε να μαζεύει τη διαφορά (με τον Μπιλμπά να πετυχαίνει καλάθια απο δεύτερες ευκαιρίες). Στο comeback δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον παράγοντα διαιτησία. Χωρίς να υποστηρίζουμε πως ήταν ο κυριότερος λόγος της επιστροφής των Γάλλων , πρέπει να αναφέρουμε πως σε αρκετές φάσεις σφύριζαν "αλλοπρόσαλα". Ενώ επέτρεπαν το δυναμικό (και αρκετές φορές σκληρό) τρόπο παιχνιδιού των Γάλλων , στους Ιταλούς ήταν αυστηροί και σφύριζαν φάουλ. Αρκετές φορές έχασαν την ψυχραιμία τους οι Ιταλοί με αποτέλεσμα να "πουλήσουνε φθηνά" τη μπάλα σε αρκετές περιπτώσεις.

Ο συγκινητικός Κούκοτς με 3 τρίποντα , όλα από προσωπικές φάσεις , πάλευε να το πάρει μόνος του. Αν το κατάφερνε , ο άθλος του θα ήταν μεγαλύτερος απ΄ του Παρισιού δύο χρόνια νωρίτερα. Η '93 Μπενετόν ήταν πολύ χειρότερη ομάδα απ' την '91 Γιουγκοπλάστικα.

Με το σκορ στο 55-57 και η κλεψύδρα της επίθεσης να τελειώνει, ο Κούκοτς παίρνει άλλη μία φάση μόνος. Στην αλλαγή μαρκαρισμάτων λόγω ενός screen στην κορυφή , απεμπλέκεται απ'τον Σλοβένο. Με τον Φορτέ τώρα να τον μαρκάρει παίρνει τον δεξί διάδρομο. Με την ψυχολογία στα ύψη (λόγω των τριών προηγούμενων τριπόντων) σηκώνεται - όλοι περίμεναν να κάνει διείσδυση- για τρίποντο.
Ο Φορτέ βάζει τα χέρια και παίρνει μόνο μπάλα.
Ο Τζόνυ Μοστ -αν ζούσε- με τη βραχνή φωνή του θα φώναζε κάτι σαν : "Forte stole the ball".
Στη δοκιμασία των βολών οι Λιμουζό δεν λαθεύουν.
Η Λιμόζ στέφεται Πρωταθλήτρια Ευρώπης , το κατενάτσιο θριαμβεύει, ο Μάλκοβιτς δηλώνει "εγώ προπονώ μόνο για το 10% , γιατί τόσοι ξέρουν μπάσκετ".
Μία μεγάλη περίοδος κακοποίησης του αθλήματος ξεκινά (και τελειώνει οριστικά με την είσοδο των 24'').         

• Για να καταλάβουμε λίγο τι εστί Λιμόζ: Εναντίον της η Μπενετόν σούταρε 49 φορές (με ΠΑΟΚ 64) και η Ρεάλ  35 (ενώ στον μικρό τελικό 53 φορές).
• Αμυνόμαστε όλοι , επιτίθεται μονάχα ο Γιάνγκ. Απ' τα 57 FGA , του Γιάνγκ ήταν 20 . Δηλ το 35% της Λιμόζ.
• Οι Γιάνγκ (18π , 7/20 fg) και Μπιλμπά (15π, 5/6 fg) έβαλαν μαζί το  60% των συνολικών πόντων της γαλλικής ομάδας.
• Ο Ιακοπίνι απ'τα 5/8 τριπ της Μ.Τρίτης , δύο ημέρες μετά έκανε 0/4....
• Η ιταλική ομάδα βραχυκύκλωσε απ' το στυλ της Λιμόζ. Δεν έβαλε 2-3 συνεχόμενα καλάθια για να ανέβει λιγάκι η ψυχολογία της και να βρει ρυθμό στα σουτ (60% βολές , 41% διπ, 33% τριπ). 
• Η Λιμόζ ήταν αρκετά ψύχραιμη στις βολές (24/27) αλλά στα τρίποντα τα έσπασαν (3/20)!
• Αυτός ο Τίνγκλ ήταν μοναδική περίπτωση μονοδιάστατου παίκτη. Δεν ήξερε να ντριμπλάρει , να πασάρει ,να παίξει άμυνα. Το όπλο του ήταν το εντυπωσιακό κατακόρυφο jumpshoot. Στο ΝΒΑ έβγαλε το παντεσπάνι του σαν instant offense player. Σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα όπως η Μπενετόν δεν φτάνει (30' , 19π). Καμία έκπληξη που στο πρωτάθλημα είχε αντικατασταθεί απ' τον Κρις Κορτσιάνι
• Ήταν η πρώτη ήττα σε φάιναλ φορ για τον Κούκοτς (8αγ / 7 νίκες)

(το βίντεο προέρχεται απ' το κανάλι του MrDrabolla) 

το final four με αριθμούς...

• Τέτοια αυτοσύγκεντρωση απ' τους Λιμουζό δεν είχε ξαναεμφανιστεί. Σε βολές είχε το εντυπωσιακό 35/38!
• Ο Γιάνγκ μπορεί να ανακυρήχθηκε πρώτος σκόρερ αλλά η κατάχρηση σε προσπάθειες που έκανε δεν περιγράφεται.Και να πεις πως ήταν εύστοχος.... (9/27διπ , 6/15τρ)  
• Δεν είναι αποκλειστικά στατιστικό του φάιναλ φορ αλλά επηρρέασε όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε το μπάσκετ (σημ. δε νομίζω πως αμφιβάλλει κανείς για την δεδομένη  επιτυχία του ΠΑΟΚ αν περνούσε στο τελικό). Έψαξα το ποσοστό του Ραγκάτσι στα τρίποντα : εκείνη τη χρονιά σούταρε με μόλις 28% (12/43 τρ). Αχ βρε ΠΑΟΚ πόσο καταραμένη ομάδα ήσουν;;;;
• Έκατσα και το έψαξα γιατί μου έκανε εντύπωση: O Κούκοτς στα 4 φάιναλ φορ που έλαβε μέρος είχε καλύτερο ποσοστό στα τρίποντα από βολές (14/32βολ , 15/32 τρ)

Πρώτος σκόρερ:          Μ.Γιάνγκ 19
Πρώτος ριμπάουντερ: Α.Σαμπόνις 14ρ
Πρώτος σε ασσίστ:    Τ.Κούκοτς 6,5ασ





6ο ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 13 και Πέμπτη 15 Απριλίου 1993. ΠΟΥ: Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Πειραιάς ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Λιμόζ ...ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Τρίτος ο ΠΑΟΚ
ΜVP: Τόνι Κούκοτς
«Το τέλος του μπάσκετ». Με τον τίτλο αυτό είχε κυκλοφορήσει λίγες μέρες μετά το πρώτο εν Ελλάδι  φάιναλ φορ το περιοδικό «Τρίποντο» σχολιάζοντας με εντόνως πεσιμιστική διάθεση τον τρόπο με τον οποίο στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά με «παίκτες σε  αποστολή», η οποία δάγκωνε στην άμυνα, επιμήκυνε τον χρόνο της επίθεσης και έβγαζε από τη μύγα ξύγκι!
Υπό τις οδηγίες του «Μπόζα», που άλλαξε τροπάριο και μετά το ολοκληρωτικό μπάσκετ της Γιουγκοπλάστικα κατέφυγε (στην παλιά κολεγιακή συνταγή: βλέπε  50's με τον απεριόριστο χρόνο της επίθεσης των ομάδων που αντιμετώπιζαν το Κάνσας για να μη φτάνει συχνά η μπάλα στα χέρια του Γουίλτ Τσάμπερλεν) ή μηχανεύθηκε ο ίδιος  το «delay basketball», η Λιμόζ ανέτρεψε τα προγνωστικά και έγινε η πρώτη (και η μόνη στα χρονικά) γαλλική ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο. Συν τοις άλλοις η Λιμόζ, η οποία στη δεκαετία του '80 είχε κατακτήσει δύο Κύπελλα Κόρατς (με σουπερστάρ τον Αμερικανό Μέρφι) καθιέρωσε ένα στιλ μπάσκετ που υιοθετήθηκε από πολλές ευρωπαϊκές ομάδες ως ασφαλής μέθοδος επιτυχίας!
Ενώ στα κουτιά που περιέχουν γυαλικά, υπάρχει πάντοτε η ετικέτα «Fragile», οι πορσελάνες της Λιμόζ αποδείχτηκαν άθραυστες! Ο σπεσιαλίστας των ειδικών αμυντικών αποστολών (και καλά εκπαιδευμένος σε αυτές από τις επικές μονομαχίες του με τον Γκάλη) Ρισάρ Ντακουρί, το «ξανθό σκυλί» από το Μάριμπορ (Γιούρε Ζντοβτς), ο σεσημασμένος για τις εκτελεστικές ικανότητές του (από την εποχή των «Phi Slama Jama»του Χιούστον) Μάικλ Γιανγκ ήταν οι πριμαντόνες της ομάδας, που διέθετε επίσης ρολίστες πολυτελείας όπως ο Μπιλμπά,ο Ρέντεν, ο Μ' Μπαϊά, ο Φορτέ και ο Βερόβ.
Στον πρώτο ημιτελικό η Λιμόζ κατάπιε τη Ρεάλ, αλλά ο ΠΑΟΚ σε πείσμα όχι τόσο των προσδοκιών και της έδρας, όσο των αντικειμενικών ικανοτήτων και της αξίας του, πάτησε την ιταλική πεπονόφλουδα και σωριάστηκε. Η άμυνα της ελληνικής ομάδας δεν κατάφερε να αναχαιτίσει τα τρίποντα του Μάσιμο Γιακοπίνι, ενώ στην τελευταία επίθεση της Μπενετόν Τρεβίζο δέχτηκε ένα καλάθι που έμοιαζε με μαχαιριά από τον άσημο (αλλά ήρωα εκείνης της νύχτας) Μαουρίτσιο Ραγκάτσι. Ο ΠΑΟΚ είχε την ευκαιρία να  ισοφαρίσει, αλλά η τελευταία επίθεσή του (με τον Πρέλεβιτς να μπουκάρει στη ρακέτα και να αστοχεί) μνημονεύεται ως παράδειγμα προς αποφυγήν!
Στον τελικό που εξελίχθηκε σε δυσφήμηση του μπάσκετ, η Λιμόζ νίκησε την Μπενετόν με 59-55 (ημίχρονο 22-28) και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης μπροστά σε (πολλές) άδειες κερκίδες, καθώς οι οπαδοί του ΠΑΟΚ αποχώρησαν μετά τον μικρό τελικό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαιτησία του ημιτελικού.


Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ
1. Λιμόζ
2. Μπενετόν Τρεβίζο
3. ΠΑΟΚ
4. Ρεάλ Μαδρίτης

OI HΜΙΤΕΛΙΚΟΙ
ΛΙΜΟΖ-ΡΕΑΛ 62-52
ΛΙΜΟΖ: Μ. Γιανγκ 20, Ντακουρί 14, Φορτέ 9, Ρεντέν 6, Ζντοβτς 5, Μπιλμπά 4, Μπιτέρ 4, Μ' Μπαϊά, Βερόβ
ΡΕΑΛ: Σαμπόνις 19, Μπιριούκοβ 10, Καργκόλ 8, Μπράουν 6, Α. Μαρτίν 5, Λάσα 2, Αντούνεθ 2, Σάντος

ΜΠΕΝΕΤΟΝ-ΠΑΟΚ 79-77
ΜΠΕΝΕΤΟΝ: Ρουσκόνι 23, Ιακοπίνι 17, Κούκοτς 15, Τιγκλ 9, Βιανίνι 7, Ραγκάτσι 5, Μιάν 3, Πελεκάνι, Σκαρόνε
ΠΑΟΚ: Πρέλεβιτς 21, Λέβινγκστον 18, Μπάρλοου 14, Κόρφας 12, Φασούλας 9, Μπουντούρης 3, Φιλίππου, Μπαλογιάννης, Μαματζιόλας, Κουκλάκης

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3Η ΘΕΣΗ
ΠΑΟΚ-ΡΕΑΛ 76-70
ΠΑΟΚ: Μπάρλοου 20, Κόρφας 16, Πρέλεβιτς 15, Λέβινγκστον 11, Μπουντούρης 8, Φασούλας 4, Μαματζιόλας 2, Φιλίππου, Μπαλογιάννης, Κουκλάκης
ΡΕΑΛ Μπιριούκοβ 16, Σαμπόνις 14, Μπράουν 12, Α.Μαρτίν 11,Σάντος 6, Λάσα 5, Καργκόλ 4, Αντούνεθ 2, Σίλβα, Ρομάι

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ
ΛΙΜΟΖ-ΜΠΕΝΕΤΟΝ
ΛΙΜΟΖ: Ζντοβτς 9 (3ασ., 6λ.), Βερόβ 3, Μ. Γιανγκ 18 (5/12δ., 2/8τρ., 2/3β., 7ρ., 2κλ.), Μπιλμπά 15 (5/6δ., 5/6β., 8ρ., 2κλ.), Ρέντεν 6 (10ρ.), Ντακουρί 3 (4ρ.), Φορτέ 4, Μπιτέρ 1. Κόουτς: Μάλκοβιτς
ΜΠΕΝΕΤΟΝ: Μιάν 5, Τινγκλ 19 (5/10δ., 1/2τρ., 6/7β., 4ρ.), Κούκοτς 14 (1/5δ., 3/6τρ., 3/6β., 5ρ., 3ασ.), Βιανίνι 2, Ρουσκόνι 13 (6/10δ., 1/3τρ., 15ρ.), Γιακοπίνι 2, Πελακάνι, Σκαρόνε. Κόουτς: Σκάνσι.
Διαιτητές: Ζιχ (Πολωνία)- Ρεμς (Σλοβενία)

απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το περιοδικό Τρίποντο

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

·         ΚΩΔΙΚΟΣ: «Stankovic+ FIBA Mafia», όπως έγραφαν στο πανό που ανάρτησαν στην εξέδρα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας την Πέμπτη οι οπαδοί του ΠΑΟΚ για να πικάρουν τον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς . Οι ΠΑΟΚτσήδες χρέωσαν στον γενικό γραμματέα της FIBA τη διαιτησία του ημιτελικού και γι' αυτό μάλιστα δεν περιορίστηκαν στα συνθήματα, αλλά αποχώρησαν κιόλας με επιδεικτικό τρόπο πριν από την έναρξη του τελικού.
·         Ο ΩΡΑΙΟΣ: Ο (μετέπειτα παίκτης της ΑΕΚ) Τζιμ Μπιλμπά με την απόδοσή του στον τελικό αποδείχθηκε καταλύτης στη νίκη της Λιμόζ και συν τοις άλλοις ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του Μάλκοβιτς. Αυτός ήταν ο αγώνας της ζωής του!
·         Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Στον Μπάνε Πρέλεβιτς έλαχε ο κλήρος να χάσει το σουτ που έμελλε να βάλει έπειτα από πέντε χρόνια στο Σαν Τζόρντι. Στην κατάληξη μιας κακώς σχεδιασμένης επίθεσης ο Μπάνε σούταρε μέσα στην... πλημμύρα και αστόχησε. Ελέχθη κατά κόρον ότι έπρεπε αντ’ αυτού να σουτάρει ο Λέβινγκστον, αλλά μετά τον πόλεμο όλοι γίνονται στρατηγοί. Απλά, για την ιστορία, ήταν Τρίτη και μάλιστα Μεγάλη Τρίτη και 13 του μηνός. Κοινώς (και με βάση τη γρουσουζιά της ημέρας) πού πας ρε Καραμήτρο!
·         Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ:  Ο Φρεντερίκ Φορτέ, ο οποίος μπορεί να μην πέτυχε καλάθι (0/4 σουτ) στον τελικό, έκανε όμως το καθοριστικό κλέψιμο και μάλιστα από τον Τόνι Κούκοτς στην τελευταία επίθεση της Μπενετόν…
·         ΠΗΓΕ ΤΣΑΜΠΑ: Τα ... καντήλια που έριχνε από την πρώτη στιγμή ο ούτως ή άλλως αθυρόστομος (υπεύθυνος διακίνησης εισιτηρίων εκ μέρους της ΕΟΚ) Βασίλης Ζερβουδάκης. Δεν δίσταζε να κλείνει το τηλέφωνο βρίζοντας ασύστολα ακόμη και... υπουργούς που ζητούσαν εισιτήρια, προσκλήσεις και διαπιστεύσεις.
·         ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Μεγάλη Πέμπτη και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη για να ακούσουν τα... Δώδεκα Ευαγγέλια γυρνώντας την πλάτη στον τελικό. Αλλιώς περίμεναν εκείνη τη νύχτα...
·         Η ΓΚΑΦΑ: Η απουσία του τραυματία (σε τροχαίο ατύχημα, λίγες μέρες πριν από το φάιναλ φορ) Χρήστου Τσέκου προκάλεσε σύγχυση στον ΠΑΟΚ. Ο Φασούλας έπαιξε μόλις 22 λεπτά, αποβλήθηκε με 5 φάουλ και δεν μπόρεσε να σπρώξει τον Στέφανο Ρουσκόνι, που έκανε πάρτι σημειώνοντας 23 πόντους.
·         ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Είναι αλήθεια ότι στο ημίχρονο του τελικού ο κομισάριος της FIBA Nαρ Ζανολίν επισκέφθηκε τους διαιτητές στα αποδυτήρια και τους... μάλωσε επειδή «δεν παίζετε σύμφωνα με τις προδιαγραφές της άμυνας και δεν αφήνετε το physical game»; Το ποιον ευνοούσε το physical game είναι σαν το τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια! Όχι πάντως ο Κούκοτς που μιλούσε ξένες γλώσσες...
·         Η ΑΤΑΚΑ:  «Απόψε πέθανε το μπάσκετ. Αν αυτό είναι το μπάσκετ του μέλλοντος, τότε εγώ θα αποσυρθώ για να ασχοληθώ με την πιτσαρία μου». Τάδε έφη Πέταρ Σκάνσι μετά την ήττα της Μπενετόν από τη Λιμόζ στον τελικό. Ο Κροάτης προπονητής ήταν σκασμένος από το χουνέρι που επιφύλαξε η Λιμόζ στην ομάδα του (που μάλιστα φορούσε ... λαμέ φανέλες), αλλά δεν πραγματοποίησε την απειλή του. Είχε όντως μια πιτσαρία στην κεντρική πλατεία του Σπλιτ, αλλά συνέχισε το προπονητιλίκι και μάλιστα αργότερα πέρασε και από τον πάγκο του ΠΑΟΚ
·         ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Το εξαιρετικό μαρκάρισμα του Τόνι Κούκοτς   από τον Τζιμ Μπιλμπά στον τελικό, χώρια οι 15 πόντοι και τα 8 ριμπάουντ που έγραψε ο εκ Γουαδελούπης ορμώμενος φόργουορντ.
·         ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ: Πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ ανακηρύχθηκε (από το ημίχρονο, όπως συμβαίνει συνήθως σε όλους τους τελικούς) ο Τόνι Κούκοτς, αλλά -όπως και το 1991 στο Παρίσι- δεν άξιζε αυτόν τον τίτλο. Το παράσημο στην πραγματικότητα ανήκει στον Μάικλ Γιανγκ, ο οποίος αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1998 και έκτοτε βρίσκεται (με διάφορες προπονητικές και διοικητικές ιδιότητες) στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον.
·         ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ... : Το θανατηφόρο σουτ του Ραγκάτσι στην τελευταία επίθεση της Μπενετόν. Το καλάθι που κόστισε στην καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα (και σίγουρα κορυφαία πεντάδα) της Ευρώπης την τριετία 1991-1994, τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.
·         ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Έχουν περάσει από τότε 18 χρόνια και βλέπω ακόμη μπροστά μου τον Νίκο Βεζυρτζή σε κατάσταση αφασίας, εκεί όπου συναντώνται ο εφιάλτης και η απόγνωση. Το φιάσκο του φάιναλ φορ κόστισε στον ΠΑΟΚ πολύ περισσότερα πράγματα από ένα τρόπαιο: ζαλισμένη σαν κοτόπουλο η ομάδα έγινε λεία στα νύχια του Ολυμπιακού στην ημιτελική σειρά των πλέι οφς, έμεινε εκτός τελικού και Ευρωλίγκας, έχασε τον Φασούλα, ξέμεινε από λεφτά και στάθηκε ανήμπορη να δημιουργήσει δυναστεία.

Αυτό τo ξέρατε; 
Η ιστορία του Πασπάλι με τη γραμμή είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη. 
Ας θυμηθούμε κάτι διαφορετικό. 
Στην αρχή της χρονιάς στο ρόστερ της Λιμόζ υπήρχε και ο πρώην αρχηγός της Γιουγκομπλάστικα Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Δεν πρόλαβε να παίξει καλά καλά δύο παιχνίδια και τραυματίστηκε σοβαρά χάνοντας την υπόλοιπη σεζόν.  Τελικά αυτό λίγο επηρρέασε την τότε Ευρωπαία Πρωταθλήτρια.



INTERVIEW: RICHARD DACOURY, LIMOGES

In 1993, he had already played 15 seasons for the same team, Limoges, and had won almost everything he had the chance to: except the European title. By the time he was finished his career five seasons later, Richard Dacoury was indeed the most-decorated basketball player in French history: 9 French League titles, 7 French Cups, 2 Saporta Cups and a Korac Cup. But in the summer of 1992, Richard Dacoury was thinking of retirement. That thought only lasted until Limoges hired Bozidar Maljkovic, the head coach of two-time champion Jugoplastika. Dacoury saw his last chance, and he was right. "I had this frustration of being unable to reach the European top," Dacoury told Euroleague.net. "But Boja arrived with his titles and I dived into his project, trying to lead the rest of the guys. We began to work very hard, with an intensity that I never saw before." The following spring, Dacour was leader of the only French team ever to win the European title and the crowning moment of his career was reality.

What are your first memories when you think about this season?

"The feeling that we succeeded in achieving a dream that no one thought possible but that became reality. It was a competition in which I couldn't imagine that a French team was able to win. It was a fantastic season, with the coming of a new coach. I believed in him deeply and he brought a new discipline and a new way of working. Of course, it was impossible to think that it could pay off so quickly."

At that moment you were an icon in French basketball. How did you feel to work with a new and very demanding coach?

"First of all, before I learned that Boja was coming, I was ready to stop my career. I didn't find pleasure anymore. I had this frustration of being unable to reach the European top. But he arrived with his titles and I dived into his project, trying to lead the rest of the guys. We began to work very hard, with an intensity that I never saw before. I think that the way we worked became a source of inspiration for a lot of French coaches."

And so you reached the Final Four?

"Yes. We were so dominant in the French Championship - winning 19 in a row, if I remember correctly - but we had just lost in the Tournament of Aces a few days before the Final Four started. Instead of giving us doubt, it made us work harder and when we came to the Final Four, we were very humble. We wanted badly to give everything and to have no regrets."

You weren't the favourite at all?

"Absolutely not! The semifinal was against the great Real Madrid. Our coach did a huge psychological job on us. I saw that later, but now I can say it: He did the best work ever on our confidence. He was so relaxed, especially if you compare him with the rest of season until that point. He smiled, laughed. We had no pressure. He told us that it was only pleasure."

And then you played Real?

"It may surprise you, but for me it was the strongest moment of the Final Four. It was a giant in front of us, a myth. But we made it and everything became possible. All the doors were open. We had a conquering state of mind. The result is almost secondary, but the way the team reacted made us feel that we were able to finally make it. I insist on that: the guys were so great. That is something that I'll never forget beyond the result."

The final was against another "monster", Treviso?

"Yes, and the coach succeeded in making us believe that this team was not that strong. The Benetton of Kukoc! Can you imagine that? And we believed him. In the first half, the pressure took us back and we played really bad. In the locker room we realized that we were only down by six while playing a weak basketball game. We knew that if we wanted it, it was reachable. The rest was history, told and told again since then. I only have one regret: that season, the trophy was so ugly. I dreamt of holding the old one. They changed it the year after."

σαν παλιό σινεμά...

Τόνυ αυτή είναι η χρονιά μου!

Ανέπνεα δίπλα απ' τον Ρουσκόνι και με χρέωναν με φάουλ!

Παλιόφιλε Νικ,  εγώ είμαι πρωταθλητής Ευρώπης!

Ragazzi , έβαλα το σουτ της ζωής μου!

Δοξάστε με όπως τον Χελένιο Χερέρα!

Εμένα με λένε "σκυλί του πολέμου!"

Ντούσαν , χειρότερη επίθεση δεν μπορούσαμε να σχεδιάσουμε;

πηγές: ΑLL STAR BASKET , gazzeta.gr , euroleague.net , fiba.com , Tρίποντο