Final four: Μόναχο 1989

Υ.Γ. Είναι απόλαυση να παρακολουθείς το παιχνίδι της Γιουγκομπλάστικα. Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια αλλά εξακολουθεί να είναι τόσο σύγχρονο. Ο Μάλκοβιτς έκανε σπουδαία δουλειά αλλά για το έκτρωμα της Λιμόζ δεν μπορώ να τον συγχωρήσω!

• Κρίμα για τον Τζάμσι που ήταν ζεστός όλο το βράδυ (8/17 εντός παιδειάς).
• Η Μακάμπι είχε το όνομα της σκληρής ομάδας , η Γιουγκοπλάστικα είχε τη χάρη. Οι νεαροί Γιουγκοσλάβοι ήταν που έκλεψαν περισσότερες φορές τη μπάλα , σκέπασαν τον ουρανό (8 κοψίματα) κάνοντας και λιγότερα φάουλ. Γιατί άλλοι παίζουν σκληρά και άλλοι έξυπνα. Υπάρχει τεράστια διαφορά...
• Στα χαρτιά οι Μέρσερ - Μαγκί - Μπάρλοου θα έπρεπε να κυριαρχήσουν στο παιχνίδι πάνω απ'τη στεφάνη. Το πέτυχαν (10 επιθ ριμπ. οι τρεις τους) αλλά απέτυχαν να περιορίσουν τον "καλύτερο Ευρωπαίο σέντερ σκόρερ όλων των εποχών" Dino Radja (αμέτρητες κινήσεις στο low post/ταχύτητα/αλτικότητα/ 20π, 10ρ, 2κοψ, 9/13διπ) ενώ οι 11πόντοι , τα 5ριμπ σε συνδιασμό με τα 3 κλεψίματα του Σόμπιν τον έχρισαν x-factor του τελικού.
• Τελευταίο (αλλά επουδενί καταιδρωμένο) αφήνω τον Τόνι Κούκοτς , όπου με μία αλά Magic εμφάνιση (18π , 5ρ, 3 ασ, 3κοψ) θάμπωσε την Ευρώπη με το τεράστιο ταλέντο του. Μοναδική παραφωνία οι 0/5 βολές.
• Επειδή είναι της μόδας να μιλάμε το 2012 για κατοχές (διπ+τριπ+λάθη-επιθ ριμπ+ βολές/2) , η Γιουγκοπλάστικα είχε 11 περισσότερες. Αρκετά μεγάλος αριθμός για τελικό.

Το Final Four με αριθμούς...

• αναστέναξαν τα καλάθια του Μονάχου. Ο Κούκοτς είχε 8/11 τριπ , ο Τζάμσι 9/17 , ο Γιαννάκης 9/14!
• ο Γκάλης έκανε κακό τουρνουά - για την κλάση του- επιχειρώντας συνολικά 21/45 εντός παιδειάς , προσφέροντας μόλις 2 ασσίστ και κάνοντας 6 λάθη.
• Ο Έπι με 1/7 τρ αλλά και 10/13 διπ μπέρδεψε τους πάντες με τα ποσοστά του.
• Τα 13/30 fg του Σούμποτιτς , του έκλεισαν μια και καλή την πόρτα της Ευρώπης.
• Ο Άρης σούταρε με καλύτερα ποσοστά στα τρίποντα (15/28, 54%) παρά δίποντα (46/99 , 46%).

Πρώτος σκόρερ:          Ν.Γκάλης 31π
Πρώτος ριμπάουντερ: Κ.Μαγκί 10,5ρ
Πρώτος σε ασσίστ:     Σιμς 3,5 ασ


ΟΙ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ


ΜΑΚΑΜΠΙ-ΑΡΗΣ 99-86
ΜΑΚΑΜΠΙ: Σιμς 10, Ντάνιελ 5, Μέρσερ 5, Λίπιν 2, Κατζ, Τζάμσι 28, Μαγκί 29, Κοέν, Μπάρλοου 20
ΑΡΗΣ: Γκάλης 21, Γιαννάκης 25, Λυπηρίδης 2, Σούμποτιτς 22, Ρωμανίδης, Φιλίππου, Κατσούλης 4, Γουίλτζερ 12
ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 87-77
ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ: Σρετένοβιτς 5, Περάσοβιτς 4, Παβίτσεβιτς 9, Κούκοτς  24, Σόμπιν 4, Τάμπακ 2, Ιβάνοβιτς 21, Ράτζα 18.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Χιμένεθ 14, Κόστα 5, Σιμπίλιο 15, Σολοθάμπαλ 7, Κρέσπο 5, Γουέιτερς, Νόρις 15, Σαν Επιφάνιο 16


Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΘΕΣΗ
ΑΡΗΣ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 88-71
ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 22, Γκάλης 37, Σούμποτιτς 16, Κατσούλης 8, Γουίλτζερ 2, Λυπηρίδης 3, Ρωμανίδης, Δοξάκης
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Σολοθάμπαλ 6, Σαν Επιφάνιο 7, Σιμπίλιο, Νόρις 18, Γουέιτερς 7, Χιμένεθ 17, Κόστα 5, Κρέσπο 6, Μπαντ 2, Σολέρ 3
O TEΛΙΚΟΣ
ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ-ΜΑΚΑΜΠΙ 75-69

ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ: Σρετένοβιτς 7, Ιβάνοβιτς 12, Κούκοτς 18 (3/6δ., 4/7τρ., 0/5β.), Σόμπιν 11 (6ρ., 3κλ.), Ράτζα 20 (9/13δ., 2/4β., 10ρ.), Περάσοβιτς 1, Παβίτσεβιτς 4, Τάμπακ 2. Κόουτς: Μάλκοβιτς

ΜΑΚΑΜΠΙ: Λίπιν 2, Τζάμσι 25 (3/6δ., 5/9τρ., 4/4β.,), Μπάρλοου 13 (3/6δ., 1/1τρ., 4/6β., 6ρ.), Μαγκί 10 (11ρ.), Μέρσερ 10 (7ρ.), Σιμς 9, Ντάνιελ. Κόουτς: Σερφ

Διαιτητές: Κοτλέμπα (Τσεχοσλοβακία) - Φιορίτο (Ιταλία)

απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το Τρίποντο.

2ο ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 4 και Πέμπτη 6 Απριλίου 1989. ΠΟΥ: «Olympia Halle», Μόναχο. ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Γιουγκοπλάστικα ...ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Τρίτος ο Άρης
ΜVP: Ντίνο Ράτζα



To «Olympia Halle» του Μονάχου ήταν ανέκαθεν... σεσημασμένο ως θέατρο εκπλήξεων και το δεύτερο φάιναλ φορ δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Στο γήπεδο όπου το 1972 (στον μνημειώδη έως... σκανδαλώδη τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά) οι Σοβιετικοί προκάλεσαν αποπληξία στους Αμερικανούς και το 1993 οι Γερμανοί αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης, ήταν γραφτό να ανατείλει το υπέρλαμπρο άστρο της Γιουγκοπλάστικα.
Τα «σκυλιά της Δαλματίας» με μέντορα τον Σέρβο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς παρουσίασαν μια γοητευτική ομάδα που έμοιαζε με τον ποδοσφαιρικό Άγιαξ των αρχών της δεκαετίας του '70: παρουσίασε επί σκηνής το ολοκληρωτικό μπάσκετ και παρά τις συνεχείς διαρροές που υφίστατο το ρόστερ της κατέκτησε τρία τρόπαια στη σειρά. Στον ημιτελικό του φάιναλ φορ του Μονάχου οι «ζούτκο» (όπως αποκαλούνταν ένεκα της μασκότ τους) νίκησαν την Μπαρτσελόνα, ενώ στον τελικό επικράτησαν της Μακάμπι συνδυάζοντας τις ομαδικές αρετές με το ατομικό ταλέντο, το οποίο... έτρεχε από τα μπατζάκια των παικτών της.
Ο Άρης επέστρεψε στο δεύτερο φάιναλ φορ της ιστορίας του ωριμότερος, λιγότερο υπερόπτης, πιο εξωστρεφής και αποφασισμένος να προχωρήσει περισσότερο απ’ ό,τι την προηγούμενη χρονιά. Ωστόσο έπεσε στην... κέντα, διότι η καλύτερη ομάδα της ιστορίας του πλήρωσε ακριβά τη λανθασμένη διαχείριση της κρίσης (ενός καβγά, διάβολε!) στον ημιτελικό με τη Μακάμπι, ενώ 48 ώρες αργότερα διέλυσε την Μπαρτσελόνα εις τα εξ ων συνετέθη.
Η ελληνική ομάδα προκρίθηκε διά περιπάτου, είχε το προνόμιο να επιλέξει τον αντίπαλό της στον ημιτελικό και την παραμονή του ακροτελεύτιου αγώνα της πρώτης φάσης, ο κύβος ερρίφθη: ο Ιωαννίδης και οι παίκτες προτίμησαν να αντιμετωπίσουν τη Μακάμπι (αντί της Μπαρτσελόνα) και γι' αυτό «άφησαν» το ματς με τη Σκαβολίνι. Το λάθος θα αποδεικνυόταν το βράδυ της 4ης Απριλίου στο Μόναχο...
Ο Άρης έκανε ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με τη Γάνδη καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση, ενώ η Ευρώπη υποκλίθηκε στο μπασκετικό δόγμα της Γιουγκοπλάστικα, τα αστέρια της οποίας σημαδεύτηκαν στο καρνέ των σκάουτερς του ΝΒΑ...



Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ
1. Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ
2. Μακάμπι Τελ Αβίβ
3. Άρης Θεσσαλονίκης
4. Μπαρτσελόνα

ΤΟ ΜΟΝΑΧΟ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

• ΚΩΔΙΚΟΣ: «Βεβαίως» και το «κέρδος είναι περιορισμένο». Εκφράσεις-κλισέ ενός δαιμόνιου Έλληνα εμπόρου ηλεκτρικών ειδών ονόματι Κώστα, ο οποίος κουβάλησε όλη την πραμάτεια του από την Αμβέρσα στο ξενοδοχείο «Hilton» του Μονάχου όπου είχε καταλύσει η αποστολή του Άρη και έκανε χρυσές δουλειές με τους Έλληνες εκδρομείς!
• Ο ΩΡΑΙΟΣ: Ο Ντίνο Ράτζα έδειξε την κλάση και τα... αυγά του και πήρε παραμάζωμα όσους βρήκε μπροστά του. Στον ημιτελικό έβγαλε τα σωθικά του Νόρις και στον τελικό έριξε τα... τείχη που συγκροτούσαν ο Μαγκί, ο Μέρσερ και ο Μπάρλοου.
• Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Ο Παναγιώτης Γιαννάκης παρασύρθηκε από το παροιμιώδες πάθος του κι έπεσε στην παγίδα του (συχωρεμένου πλέον) Κέβιν Μαγκί στον ημιτελικό. Το ματς διακόπηκε στο 30ό λεπτό λόγω του καβγά του Αμερικανού με τον Φιλίππου, στον οποίο ο «δράκος» μπήκε στη μέση για να ζητήσει το λόγο, ο Άρης που προηγείτο στο σκορ και είχε τον έλεγχο της κατάστασης έχασε τον ρυθμό του και η Μακάμπι ανέκαμψε και επικράτησε.
• Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ: Ο Ζόραν Σρετένοβιτς για την καταπληκτική άμυνά του απέναντι στον Ντορόν Τζάμσι (σε πείσμα του καταφανούς missmatch που είχε ο Ισραηλινός) στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού.
• ΠΗΓΕ ΤΣΑΜΠΑ: Η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχε (στα τρία συνεχή φάιναλ φορ) να κατακτήσει το τρόπαιο. Αυτό το... κατάλαβε στον μικρό τελικό η Μπαρτσελόνα, αλλά δεν ήταν αρκετό, διότι ως γνωστόν, τον γαμπρό των φάιναλ φορ τον ξυρίζουν στους ημιτελικούς!
• ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Το βράδυ μετά τους ημιτελικούς ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ζήτησε από τον Γιάννη Ιωαννίδη τη γνώμη του για τη Μακάμπι. Ο «ξανθός» ανταποκρίθηκε με προθυμία, κάθισαν οι δυο τους στο σαλόνι του ξενοδοχείου, παρήγγειλαν καφέ, άναψαν τσιγάρο, φώναξαν τον Σούμποτιτις για να κάνει τον διερμηνέα και τους πήρε το ξημέρωμα κάνοντας φύλλο και φτερό τους Ισραηλινούς.
• Η ΓΚΑΦΑ: Η απόφαση του Άρη να συμπεριλάβει στην αποστολή έναν δάσκαλο πολεμικών τεχνών, τον Κώστα Ραφαηλίδη, για να μυήσει τους παίκτες στην τέχνη της αυτοσυγκέντρωσης. Το κόλπο δεν έπιασε, οι παίκτες γελούσαν και ο καραφλός δάσκαλος με την... αλογοουρά έφυγε κακήν κακώς την άλλη μέρα το πρωί...
• ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Μπορούσε μια ομάδα να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης με σέντερ (Γκρεγκ Γουίλτζερ) που το παρατσούκλι του ήταν «Mamma» και η γυναίκα του τον ακολουθούσε ακόμη και στις προπονήσεις του Άρη. Έβλεπε ο «ξανθός» την Κάρολ να κάθεται στην εξέδρα και να... πλέκει και του άναβαν τα λαμπάκια! Παρεμπιπτόντως, είκοσι δύο χρόνια αργότερα, ο γιος τους, Κάιλ Γουίλτζερ (ύψους 2.06) βαδίζει στα χνάρια του μπαμπά του. Μάλιστα το περασμένο Σάββατο πήρε μέρος στο ετήσιο Nike Hoop Summit που διεξήχθη στο Πόρτλαντ.
• Η ΑΤΑΚΑ: «Dear Lubo, this is your last chance». Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι αυτή ήταν η προειδοποίηση-απειλή του Ντέιβιντ Τέρνερ (γαμπρού και εξ απορρήτων του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς) προς τον πρώτο διαιτητή του τελικού Λιούμπομιρ Κότλεμπα. Ο νοών νοείτω!
• TO MEΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Η επιστροφή της Γιουγκοπλάστικα στο Σπλιτ εξελίχθηκε σε περιπέτεια με στοιχεία αεροπειρατείας! Πάνω από 100.000 άνθρωποι είχαν κατακλύσει την πίστα του αεροδρομίου και ο πιλότος του αεροσκάφους ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να προσγειωθεί. Προσποιήθηκε αλλαγή πορείας, κατευθύνθηκε προς το Ζάγκρεμπ κι όταν τον ενημέρωσαν ότι άδειασε η πίστα, επέστρεψε και αποβίβασε την ομάδα!
• ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ: Ύστερα από 22 χρόνια ο (MVP του δεύτερου φάιναλ φορ) Ντίνο Ράτζα έχει αποσυρθεί από το μπάσκετ και απολαμβάνει (στην κυριολεξία) τη ζωή του στο Σπλιτ και όπου αλλού του καπνίσει να ταξιδέψει είτε με το κότερό του είτε με τη μηχανή του!
• ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ... Τη μεταγενέστερη δήλωση του Ράτζα, ότι «αν μέναμε όλοι μαζί με τον Μάλκοβιτς και δεν σκορπίζαμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, θα 'χαμε κατακτήσει καμιά δεκαριά Κύπελλα Πρωταθλητριών στη σειρά και θα μας έβλεπαν όλες οι ομάδες με τα κιάλια»!
• ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Από την καραντίνα της Γάνδης στην... ελευθεριότητα του Μονάχου. Έναν χρόνο μετά τον εγκλεισμό στο Auberge du Pecheur που δεν το 'χε ούτε ο χάρτης, η αποστολή του Άρη κατέλυσε στο πολυσύχναστο Ηilton, που εξελίχθηκε σε... κέντρο διερχομένων!

Bασίλης Σκουντής / ΑLL STAR BASKET / gazzeta.gr

Aυτό το ξέρατε;

Ο καυγάς μεταξύ Άρη και Μακαμπί είχε ξεκινήσει πριν την έναρξη του ημιτελικού. Αιτία ήταν το χρώμα στις φανέλες! Ο Άρης σαν φιλοξενούμενος μπορούσε να διαλέξει πρώτος , με τη Μακαμπί όμως να μένει ανυποχώρητη και να θέλει και η ίδια να φορέσει τα κίτρινα. Τελικά με τη παρέμβαση του Ντέιβιντ Τέρνερ τα πνεύματα ηρέμησαν. Ο Μισράχι όμως κρατούσε το καλύερο για το τέλος: δευτερόλεπτα πριν το τζάμπολ φώναξε στον ξανθό "πες μου με πόσα θέλεις να χάσεις!".


INTERVIEW: DINO RADJA, JUGOPLASTIKA

Dino Radja took a deep breath: Time to consider again, after all these years, the Final Four of 89. That magic year of Jugoplastika, the first of three European club crowns for the team from Split, Croatia. And the most unexpected one. Just to make it to Munich had been something unthinkable. Radja and Toni Kukoc were the stars of that first Jugoplastika team. They would soon become world stars, crossing borders no one expected. It all started in Munich in 1989, at the second Final Four, where they played the games that launched their global careers. "Please dont lose by 20," Radja begins. "I can still hear somebody saying that. Please, dont lose by 20. We had a great season, but making it all the way to Munich was much more than anybody expected. Everyone believed it was the end of the road, so the message was: Dont get embarrassed, dont lose by 20."

Jugoplastika was, by far, the youngest Final Four team, kids in the company of the big boys and European giants.

"Toni Kukoc and myself in our early twenties, with limited European experience. Velimir Perasovic, and Zoran Sretenovic just a few years older. Goran Sobin and Dusko Ivanovic, the seniors on our team, but they never played a big, really big, European game like a Final Four. But being young and full of hope, great things can happen."

Still, Dino had his doubts.

"Just look at the field. Mighty Barcelona, our first oponenent, with Sibilio, Norris, Epi. Maccabi Tel Aviv with four great Americans, Simms, Mercer, Magee, and Barlow. And Doron Jamchy, one of the great European scorers of all time. Aris with the scoring machine, Nikos Galis (only Drazen Petrovic was better), plus Yannakis, Subotic and Wiltjer. Just too much for a team that - lets be honest - just came out of kindergarden."

But, it turned out to be the best story, a journalists dream, the story to end all stories.

"I remember the meeting in our dressing room, before Barcelona. Coach Bozo Maljkovic calmed us down, we knew what to exepct. And when he was done, it was the professors turn. Aleksandar Nikolic, the great coach, Bozos mentor, winner of a European title with Ignis. It was a inspirational speach. One to remember for all times. He told us how proud he was. He told us: You are the best thing that happend to me in basketball. Play hard, dont get killed, because everybody will say that you made it to Munich by accident.'"

Jugoplastika won by 10. Toni Kukoc scored 24 points, Dusko Ivanovic 19, Dino Radja 18. And then the big day, the biggest challenge, the final against Maccabi Tel Aviv.

"It was the same story. Bozo Maljkovic, and the professor. 'Don't get embarrassed. This is a great, great team, with four Americans and Jamchy.' Years later I understood our dear professor. He always believed, but he was always talking about the worst case scenario."

The final was a much harder affair, close until the end. Jugoplastika took a five-point lead in minute 37. Three minutes later, the boys from Split had done the unthinkable. Kukoc scored 18. Radja torched Maccabi with 24 while limiting Ken Barlow to 13 points and Kevin Magee to 10.

"It's weird. Still now, after so many years, it's weird. European champions? It really hit us upon our return. We got a king's reception at home. Split was burning. Only then did most of us realize that we did something big. Yes, European champions."

Young, talented, good and crazy?

"Yes, you could say that. Combination of all those things. One thing I know. Respect was there, but we had no fear. No fear at all. Our legs were never tied. Never. Bozo Maljkovic was a great motivator. We knew what to expect. We also knew that we could win it all, if we believed. And we did."

σαν παλιό σινεμά...

Πέρσι δε μπορούσα να βιδώσω το χέρι  του Σούμποτιτς , φέτος έχω  εσένα;

Άσε μας και εσύ βρε Σολοθάμπαλ!

Καλά τον Τζάμσι βάλατε πάνω μου;

έδωσα το καλύτερό μου εαυτό αλλά βοήθεια δε πήρα!

είναι βαρύ το τρόπαιο αλλά θα το συνηθίσω