Το draft του 1986 έχει χαρακτηριστεί το χειρότερο της Ιστορίας. Ελάχιστοι από τους παίκτες που επιλέχθηκαν επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες που τους ακολουθούσαν. Οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί για τον καθένα.
Γιατί όμως το συγκεκριμένο draft είναι ευλογημένο για την Ελλάδα? Ο λόγος απλός, πολλοί από τους παίκτες που δεν στέριωσαν ή δεν έκαναν μεγάλη καριέρα στο NBA βρήκαν ΄΄καταφύγιο΄΄ στην Ελλάδα και στο πρωτάθλημά μας. Αποτέλεσμα το ελληνικό πρωτάθλημα να γίνει πιο ΄΄πλούσιο΄΄ και οι μπασκετόφιλοι να θαυμάσουν παίκτες που σε διαφορετική περίπτωση θα τους θαύμαζαν από τα 10λεπτα Highlights που έδειχνε εκείνη την εποχή το Mega.
Νο2 Len Bias: Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Δύο μέρες μετά την επιλογή του από τους Boston Celtics, πεθαίνει μετά από χρήση κοκαΐνης. Ο Bias δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την Ελλάδα (βάζω στοίχημα ότι εάν του έλεγες τη λέξη Greece, με περίεργη προφορά, θα καταλάβαινε το Grease με πρωταγωνιστή τον Travolta), σχέση όμως με την Ελλάδα είχε ο συγκάτοικος και κολλητός του Keith Gatlin. O Gatlin δεν ήταν κανένας παικταράς όπως ο Bias, όμως κάποια αξιόλογα συμβόλαια σε μικρομεσαίες ομάδες του NBA θα μπορούσε να τα είχε κάνει. Τα κολλητηλίκια του όμως με τον Bias και οι φήμες για κοινή χρήση κοκαΐνης την ημέρα του θανάτου του δεύτερου απέτρεψαν αρκετές ομάδες στο να του προσφέρουν μπασκετική στέγη. Ο Gatlin δεν το έβαλε κάτω και ξεκίνησε ένα ταξίδι στην μπασκετική περιφέρεια των Η.Π.Α. και τις Ευρώπης. Κάπου εκεί ήρθε στην Πλατεία ως αντικαταστάτης του Dinkins, ο οποίος είχε πάρει προαγωγή για τον Παναθηναϊκό. Σε μια περίεργη και αποτυχημένη αγωνιστικά (και οικονομικά) χρονιά για τον Πανιώνιο, έκανε μια αξιόλογη πορεία χαμηλότερη όμως του αναμενόμενου. Πάνθηρες δεν είναι εύκολο σε δύο συνεχόμενες χρονιές η Πανιωνάρα να πιάσει λαβράκι από τα δεύτερα της Ευρώπης (πρωτάθλημα Γερμανίας).
Νο3 Chris Washburn: Έπαιξε ελάχιστα στο NBA λόγω του εθισμού του στα ναρκωτικά. Για κάποιο διάστημα της ζωής του εξέτισε ποινή φυλάκισης για εμπόριο και χρήση ναρκωτικών. Στην Ελλάδα δεν έπαιξε ποτέ σε επίσημο αγώνα, όμως στις αρχές τις δεκαετίας του 90 ήρθε για δοκιμαστικό στην Δάφνη (ίσως στο Περιστέρι). Η απόφαση βέβαια ήταν η προβλεπόμενη. Το μόνο που θα μας μείνει η φωτογραφία του από το αεροδρόμιο με μπλουζάκι κατά των ναρκωτικών (Drazen ψάξε το αρχείο σου για το αληθές).
Νο7 Roy Tarpley: Ίσως ο καλύτερος παίκτης που ήρθε στην Ελλάδα (μπορεί και στην Ευρώπη) σε τόσο παραγωγική ηλικία. Πενταδάτος center στο NBA και ηλικία μόλις 28 χρονών. Λόγω του αποκλεισμού του από το NBA για χρήση ναρκωτικών, ήρθε στον Άρη. Στον Άρη έπαιξε ένα χρόνο και έκανε ΄΄παπάδες΄΄. Την επόμενη χρονιά βρέθηκε στον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη. Η συνύπαρξη ήταν δύσκολη και περίεργη. Ήταν σαν να προσπαθούσες να συνδυάσεις ένα τάγμα μοναχών με έναν οπαδό του τρίπτυχου sex, drugs and rock&roll (για το rock&roll όσο ήταν στην Ελλάδα δεν μας έδειξε σημάδια, αλλά στα υπόλοιπα δύο ήταν πρώτος και καλύτερος). Οδήγησε τον Ολυμπιακό στο Final Four του Τελ Αβίβ, και εκεί έσκασε το πυροτέχνημα. Την παραμονή του τελικού, αφού πρώτα έριξε μερικές φάπες στον Παπαδάκη εξαφανίστηκε. Εμφανίστηκε ξανά στο ξενοδοχείο νωρίς το πρωί του τελικού και όπως ήταν αναμενόμενο ο Ολυμπιακός στον τελικό ήταν αγνώριστος. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε πάλι στο NBA, όμως σε μικρό χρονικό διάστημα εκδιώχθηκε πάλι λόγω της γνωστής του αδυναμίας. Αργότερα έκανε ακόμα δύο περάσματα από την Ελλάδα (Ηρακλής, Μακεδονικός) αλλά σπάνια θύμιζε τον παλιό καλό Tarpley.
Νο9 Brad Sellers: Η καριέρα του στο NBA ήταν σύντομη και λιγότερο παραγωγική από το αναμενόμενο. Άφησε τις Η.Π.Α. για να έρθει στον ΄΄Αυτοκράτορα΄΄ Άρη που εκείνη την εποχή ξεφούσκωνε και έπαιζε τα τελευταία του χαρτιά. Έκανε μια αξιοπρεπή χρονιά χωρίς να είναι το πρώτο βιολί στην ορχήστρα (σε μια ομάδα που έπαιζε ο Γκάλης νομίζω πως είναι δύσκολο για τον οποιοδήποτε να γίνει πρώτο βιολί). Θα μας μείνει ως μια ψιλόλιγνη φυσιογνωμία που με δικό του καλάθι και φάουλ χάρισε στον Άρη το τελευταίο του πρωτάθλημα. Πλέον ο Sellers είναι δήμαρχος στην πόλη που μεγάλωσε. Το εάν είναι καλός δήμαρχος δεν το γνωρίζω, όμως ο δεύτερος ψηλότερος δήμαρχος του κόσμου είναι σίγουρα.
No11 John Salley: Ο Salley ήταν η δεύτερη ΄΄αράχνη΄΄ του draft, η πρώτη και γνήσια ΄΄αράχνη΄΄ έπεσε κάπου στα μισά του δεύτερου γύρου. Ο Salley διακρίθηκε για τις αμυντικές του ικανότητες και την έφεση του στα κοψίματα. Έγινε ο πρώτος παίκτης του κατέκτησε πρωτάθλημα NBA με τρεις διαφορετικές ομάδες (2*Pistons, Bulls, Lakers). Το πρωτάθλημα που κατέκτησε με τους Bulls το χρωστάει στον παλιόφιλό του, από τους Pistons, Rodman. To 1996 υπέγραψε συμβόλαιο με τους Bulls με μοναδική υποχρέωση να κάθεται στην άκρη του πάγκου και να φροντίζει την ψυχική ηρεμία του φίλου του. Στον Παναθηναϊκό ήρθε στην καταστροφική χρονιά του 1997 όπου η ομάδα ήταν πραγματικός πύργος της Βαβέλ. Το μόνο που θα μας μείνει από το πέρασμα του είναι το ντύσιμο του σαν λόρδος και η εμφάνιση του στο ΟΑΚΑ με ελικόπτερο. Μετά το τέλος της καριέρας του ακολούθησε το κλάδο της υποκριτικής παίζοντας σε ταινίες του Hollywood και σε Αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές.
Νο14 Walter Berry: Τα είπε όλα ο Στράτος σε πρόσφατο αφιέρωμα. Μόνο ένας γρίφος θα μείνει αναπάντητος. Τι έκρυβε μέσα στο μαγικό του τσαντάκι? Λεφτά? Δεν υπάρχει περίπτωση!! Αυτός και ο Donaldson του Ηρακλή ήταν οι μεγαλύτεροι τσιγκούνηδες που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ στην Ελλάδα.
Νο20 Buck Johnson: Έκανε δύο-τρεις καλές χρονιές στο NBA και μετά όργωσε τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Στην Ελλάδα θα τον θυμόμαστε για την πρώτη του χρονιά στον Απόλλων Πατρών και για τα θεματικά καρφώματα που έκανε. Όπως κάθε Αμερικανός που άφηνε καλές εντυπώσεις έτσι και αυτός μετά από δύο-τρία χρόνια αφότου έφυγε από τον Απόλλωνα, ξαναγύρισε στην Ελλάδα.
Νο22 Scott Skiles: Ήρθε παίκτης και έφυγε προπονητής. Μετά από μια καλή (και με αρκετούς τραυματισμούς) καριέρα στον NBA ήρθε στον ΠΑΟΚ για να κολλήσει τα τελευταία του ένσημα και να πάρει τη σύνταξη του. Στα μισά της περιόδου και λίγο πιο μετά τραυματίζεται και αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα. Την ίδια περίοδο φεύγει και ο προπονητής και τα αφεντικά του ΠΑΟΚ σκέφτονται (υποθέτω): Αμερικάνος είναι, μπάσκετ ξέρει, μορφωμένος είναι δεν τον κάνουμε προπονητή μην πάνε χαμένα τα λεφτά μέχρι το τέλος της χρονιάς? Οπότε ξεδίπλωσε για πρώτη φορά το προπονητικό του ταλέντο. Ήταν ο πρώτος και τελευταίος παίκτης-προπονητής στην ιστορία του Ελληνικού πρωταθλήματος. Την επόμενη χρονιά γίνεται βοηθός προπονητή στους Suns
Νο23 Ken Barlow: O Barlow είναι ίσως ο μοναδικός παίκτης του πρώτου γύρου που δεν αγωνίστηκε ποτέ στο NBA. Αμέσως μετά το κολέγιο έφυγε από τις Η.Π.Α. και επέλεξε να αγωνιστεί στο τότε πολύ ισχυρό και πλούσιο Ιταλικό πρωτάθλημα. Επόμενος σταθμός η μεγάλη Μακάμπι των τελευταίων χρόνων της δεκαετίας του 80. Αφού έμεινε μια τριετία στην Μακάμπι και κέρδισε τίτλους πήρε μεταγραφή στον ανερχόμενο ΠΑΟΚ που προσπαθούσε να σπάσει την ΄΄Αυτοκρατορία΄΄ του Άρη και να πάρει τα ηνία της πόλης. Στον ΠΑΟΚ συνέπεσε με τα τρία καλύτερα και ίσως ποιοτικότερα χρόνια της ομάδας. Τον Barlow τον θυμάμαι σε αφιέρωμα-συνέντευξη του τρίποντου με την οικογένεια του ως πάτερ Φαμίλιας. Τελικά εκτός του ότι ήταν ο μόνος που δεν έπαιξε ποτέ στο NBA, μάλλον ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σωστός οικογενειάρχης.
4 σχόλια:
Αν εξαιρέσουμε τον Skiles, όλοι οι λοιποί παίχτες που έπαιζαν στις θέσεις της frontline και τελικά χαράμισαν το ταλέντο τους έτσι...
Πολύ πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το καταραμένο ντραφτ και τη σχέση του με την Ελλάδα και το Ελληνικό μπάσκετ. Μπάρλοου, Μπέρυ, Τάρπλεϋ, Μπακ Τζόνσον τι παικταράδες πέρασαν από την Ελλάδα από εκείνη τη φουρνιά! Ενώ ακόμη και ο Σέλερς και ο Σκάιλς άφησαν και αυτοί το στόγμα τους στο πρωτάθλημα της Α1.
Αργύρης.
Πολύ ωραίο αφιέρωμα! Κάποιες μικρές προσθήκες-διορθώσεις: Ο Τάρπλευ έπαιξε στον Έσπερο, όχι στον Μακεδονικό. Ο Μπακ Τζονσον μετά τον Απόλλωνα έπαιξε στο Ισραήλ και επανήλθε στη Δάφνη.
Μπάμπης
Salonicaaa
Χάρης
Δημοσίευση σχολίου