Η χειρότερη αποστολή που είχε ποτέ παίχτης...

Τα φώτα της δημοσιότητας πάντα πέφτουν πάνω στους πρωταγωνιστές. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, όσο λαμπρότερος ο πρωταγωνιστής ή το αγωνιστικό του κατόρθωμα, τόσο αποθεωτικά τα διθυραμβικά σχόλια και η αποδοχή που απολαμβάνει. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά, οι δημοσιογράφοι, οι φίλαθλοι, όλοι ψάχνουν να βρουν -και να θαυμάσουν- εξαιρετικούς παίχτες, τετραπέρατους προπονητές, στιγμές αγωνιστικού μεγαλείου ή κατάθεσης ψυχής που επιδκοκιμάζονται στο εγγύς παρόν και θα μνημονεύονται και στο μακρινό μέλλον. Υπάρχει και αν δεν απατώμαι και ένα αγγλικό τραγούδι "The winner takes it all" που καταδηλώνει πέραν αμφιβολίας ότι η κορυφή χωράει μόνον έναν. Και μεταξύ μας όχι άδικα, καθώς η ιστορία -και όχι μόνο η αθλητική- χτίζεται και στηρίζεται σε αποφάσεις και κινήσεις κάποιων ανθρώπων-ηγετών που καλούνται στις κρίσιμες στιγμές να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί.

Σερφάροντας στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες, πολύ αργά στο γραφείο, έπεσα σε μια σειρά από βίντεο από το χρόνια δόξης του καλύτερου παίχτη που εμφανίστηκε ποτέ στο μπασκετικό στερέωμα. Για άλλη μια φορά έμεινα με το στόμα ανοιχτό με όλα όσα ξαναέβλεπα και αναρωτήθηκα πόσο τυχεροί πρέπει να αισθανόμαστε που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσαμε τις μαγικές στιγμές που μας χάρισε ο MJ. Δεν ήταν όμως ο Μιχαλάκης η έμπνευση μου για την παρούσα ανάρτηση, αλλά ένας αντίπαλός του. Ένας παίχτης στον οποίο επί σειρά ετών είχε ανατεθεί η χειρότερη απόστολή που μπορεί ποτέ να φανταστεί ο οποιοσδήποτε. Να παίξει άμυνα, να αντιμετωπίσει, να περιορίσει, να εκνευρίσει, να βγάλει εκτός ρυθμού και εν τέλει να κερδίσει τον μεγαλύτερο σκόρερ, τον πιο ανταγωνιστικό παίχτη, τον μεγαλύτερο νικητή που εμφανίστηκε ποτέ σε γήπεδο μπάσκετ. Και αυτό του ζητείτο να το κάνει κάθε βράδυ που τον αντιμετώπιζε. Πείτε μου, ήταν ή δεν ήταν η χειρότερη αποστολή που θα μπορούσε ποτέ να ανατεθεί σε κάποιον?

Ο βασικός λόγος που γράφω για αυτόν είναι γιατί ο συγκεκριμένος είναι -σε πολλούς φαντάζομαι- εξαιρετικά αντιπαθής ως φάτσα και απόλυτα εκνευριστικός ως συμπεριφορά, έως μισητός θα μπορούσε κάποιος να πει. Λογικό μου φαίνεται, καθώς πάντα σε κάθε παραμύθι, σε κάθε όμορφη ιστορία υπάρχει ένας "κακός" που μηχανορραφεί εναντίον του ήρωα και προσπαθεί να τον εμποδίσει να φτάσει στον στόχο. "Ποσώ δε μάλλον έτι" όταν στην προκειμένη περίπτωση ο ήρωας είναι ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος και αγαπητός παίχτης μπάσκετ όλων των εποχών. Παρόλα αυτά εγώ του βγάζω το καπέλο γιατί κατά τη γνώμη μου ο "κακός" της ιστορίας ήταν ο καλύτερος και πιο αποτελεσματικός κακός που αντιμετώπισε ποτέ ο Τζόρνταν. Παρακολούθησα με πολύ μεγάλη προσοχή κάθε φάση που έπαιζε άμυνα τον μεγάλο του αντίπαλο και με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι εντυπωσιάστηκα. Η άμυνα του ήταν σε κάθε φάση εξαιρετική και το εννοώ σε βαθμό σχεδόν απόλυτο.

Σε κάθε σουτ του Τζόρνταν το χέρι του σχεδόν ακουμπούσε τη μπάλα, τα δάχτυλα του έγλειφαν αυτά του MJ ενώ το σώμα του τεντωνόταν σχεδόν παράλληλα με αυτό του επιτιθέμενου. Σε κάθε κατοχή της μπάλας κολλούσε πάνω στον σταρ των Μπουλς προσπαθώντας να τον κάνει να χάσει την ισορροπία του. Κοιτάξτε τον με πόση λύσσα τον κυνηγάει πίσω από τα σκριν για να προλάβει να βγει πρώτος στη μπάλα. Σε κάθε διείσδυση ήταν δίπλα του με πλάγια βήματα οδηγώντας στην βοήθεια του Γιούιν ή του Όκλεϋ, ενώ τα χέρια του ήταν πάντα πάνω στη μπάλα. Χαμήλωνε το σώμα του σε βαθμό που τα μάτια του εστίαζαν λίγο πιο κάτω από το στήθος του αντιπάλου και σχεδόν περίμενε πότε θα σούταρε ο Μιχάλης και τότε έβαζε όλη τη δύναμη που είχε στα πόδια του για να του χαλάσει έστω την οπτική επαφή με το καλάθι. Μου φαινόταν λες και αποτελείτο από έναν μυ, εξαιρετικά γυμνασμένο στη ταχυδύναμη για να μπορεί να αντέξει στην μεγάλη πρόκληση. Να σημειωθεί δε ότι αυτό δε γινόταν μόνο στην αρχή του παιχνιδιού που ήταν ακόμα φρέσκος, αλλά ακόμα και στα τελευταία λεπτά με την κούραση να έχει καταβάλλει σώμα και μυαλό.

Με συνεπήρε το βλέμμα του. Σε κάθε φάση, για 24'' ζούσε για να παίξει άμυνα τον καλύτερο. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στην αποστολή του. Παρακολουθήστε το πρόσωπό του που είναι σχεδόν πέτρινο από τη συγκέντρωση του στον σκοπό του. Φαινόταν σαν να μην τον ένοιζε τίποτα άλλο!!! Το σύνθημα της δραστηριοποιίησής του ήταν η στιγμή που γινόταν η πάσα στον Air από κάποιον συμπαίχτη του. Ξεκινούσε τότε η δική του αποστολή, ο χορός με τον "διάβολο" θα μπορούσε να πει κανείς, ένας χορός που πάντα έδινε το πρώτο βήμα στον αντίπαλό του. Το ήξερε όμως και ήταν απόλυτα προετοιμασμένος. Είδα με προσοχή πάνω από 200 πόντους που του έβαλε μέσα στο πρόσωπο ο ΜJ και αμέσως μετά έψαχνα να δω την αντίδρασή του. Δεν υπήρχε καμία αντίδραση, ακριβώς γιατί είχε πλήρη συναίσθηση της αποστολής του. Δεν είδα απογοήτευση στο βλέμμα του. Δεν είδα εκνευρισμό μετά από καλάθι. Περίμενε την επόμενη ευκαιρία να παίξει άμυνα. Ανέμενε την επόμενη πρόκληση να σταθεί απέναντι στον καλύτερο με αποφασιστικότητα και να τον αντιμετωπίσει. Για αυτόν κάθε φάση ήταν η αρχή και το τέλος της προσωπικής του αναμέτρησης. Δεν τον ένοιαζε αν ο Michael είχε καρφώσει μέσα στο πρόσωπό του, του είχε βάλει 3-4-5 σουτ στη σειρά, σούταρε πάνω από το κεφάλι του ή είχε σκοράρει 40 ή 50 πόντους. Το έβλεπες στα μάτια του ότι ζούσε μόνο για να τον σταματήσει. Ή έστω να προσπαθήσει..

Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε εντός έδρας αγώνα των Μπουλς -νομίζω τον τρίτο της σειρά 1993- να παίζει άμυνα τον MJ στην πλάγια γραμμή του τριπόντου και να έχει κολλήσει επάνω του σα βδέλλα. Ο Μιχάλης σουτάρει τρίποντο πάνω από το κεφάλι του και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι μια νίκη της άμυνας, καθώς από τις χιλιάδες άλλες επιλογές που είχε, το να σουτάρει τρίποντο υπό ασφυκτική πίεση και από πλάγια θέση, είναι η καλύτερη επιλογή της άμυνας. Ο MJ σούταρε και μετά παραπάτησε και έπεσε κάτω, παρόλα αυτά το σουτ μπήκε. Πείτε μου, έχασε ή κέρδισε την συγκεκριμένη μάχη? Θυμάμαι ακόμα σε άλλο αγώνα να βγαίνει πριν από τον αντίπαλο του να κλέβει τη μπάλα, αλλά να μη μπορεί να τη συγκρατήσει και από τη μεγάλη θέλησή του να την κλωτσάει σχεδόν πάνω στους θεατές. Ή ακόμα να κλέβει τη μπάλα στα ίσια και μετά να βουτάει στο παρκέ να την γλυτώσει προτού βγει έξω. Το ξαναλέω, ζούσε μέσα στο παιχνίδι για να σταματήσει τον καλύτερο.

Μπορεί κανείς να φανταστεί την ψυχολογική προετοιμασία που έκανε για να βγει έξω κάθε βράδυ να αντιμετωπίσει το νούμερο 23? Πόσο εύκολο θα ήταν να τα παρατήσει, να απογοητευτεί, να σηκώσει τα χέρια ψηλά, να κάνει 2-3 γρήγορα φάουλ και να βγει στον πάγκο? Πώς αντιμετώπιζε την όποια απογοήτευση του προπονητή του ή και των συμπαιχτών του κάθε φορά που η ομάδα του έχανε και δίπλα στο νούμερο 23 γράφονταν 40άρες ή 50άρες πόντων? Ή ακόμα τα υποτιμητικά σχόλια των δημοσιογράφων? Μπορεί κανείς να μου πει ότι δεν θα ήταν πολύ εύκολο για οποιονδήποτε να τα παρατήσει και να σταματήσει να γίνεται μέρος των πόστερ που κοσμούν τους τοίχους των απανταχού πιτσιρικάδων? Εξάλλου, ο εν λόγω δεν ήταν ποτέ του κάτι το εξαιρετικό, καθώς αν θυμάμαι καλά προερχόταν από το CBA και ήταν ο Ράιλυ που του έδωσε την ευκαιρία να παίξει μπάσκετ σε τόσο υψηλό επίπεδο. Δε νομίζω ότι πολλά πράγματα του είχαν έρθει εύκολα και βολικά στη ζωή του, κατά συνέπεια ίσως η δυσκολία της αποστολής που του έλαχε να ήταν για αυτόν κάτι που αντιμετώπιζε καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ακόμα και έτσι όμως δεν αφαιρείται ούτε στάλα από τον ιδρώτα και την πεισμωμένη του προσπάθεια να τα καταφέρει.

Συχνά κοίταζα τους συμπαίχτες του ή τον προπονητή του. Η απογοήτευση ήταν εμφανής αλλά δεν παρατήρησα ποτέ κανέναν να ψέγει τον συμπαίχτη του επειδή δέχτηκαν το καλάθι. Όλοι ήξεραν τι αντιμετώπιζε το νούμερο 3 της Νέας Υόρκης. Στο παρελθόν ο Τζόρνταν είχε κακοπεράσει και από τους Πίστονς με τη συνδυαστική τους άμυνα και το ανελέητο ξύλο που του έριχναν αλλά αίσθηση μου είνα ότι τότε η αντιμετώπισή του ήταν κυρίως ομαδική με μπροστάρη φυσικά τον Ντούμαρς ή τον Ρόντμαν. Και φυσικά τότε ο Τζόρνταν ήταν ακόμα άγουρος και ανώριμος και σωματικά και ψυχικά για να αντιπαρέλθει μόνος του μια τέτοια συνολική αντιμετώπιση, ενώ και η ομάδα του ήταν υπό διαμόρφωση. Αντιθέτως, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας αντιμετώπισε τον καλύτερο στην καλύτερη του κατάσταση και ατομικά αλλά και ως ομάδα. Ο Τζόρνταν -κατά κοινή ομολογία- ανέβηκε στο υψηλότερο και πιο δυσθεώρητο επίπεδο μετά τα 30 και οι Μπουλς γίνανε οι απόλυτοι κυρίαρχοι τη δεκαετία του 90, στηριζόμενοι φυσικά και στη φθορά των αντιπάλων τους. Η ετοιμότητα -σωματική και ψυχική-, το κίνητρο, η επιθυμία, η δυναμική, η ένταση του παιχνιδιού του Μιχαλάκη όταν αντιμετώπιζε τον πρωταγωνιστή της ιστορία μας ήταν στον υψηλότερο δυνατό βαθμό! Σχεδόν αυταπόδεικτα αυτό σήμαινε ότι η αποστολή του εν λόγω γινόταν όλο και δυσκολότερη...όλο και χειρότερη. Επιπλέον ο Air σχεδόν απολάμβανε να δίνει μοναδικές παραστάσεις και μάλιστα μέσα στον σπίτι των Knicks, καθώς αυτό ήταν κατά ομολογία του το αγαπημένο του γήπεδο. Η χειρότερη αποστολή μέσα στο ίδιο σου το γήπεδο. Εφιάλτης...

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερε να κερδίσει ποτέ και πώς θα μπορούσε άλλωστε έχοντας να τα βάλει με τον καλύτερο στην καλύτερη του φόρμα. Η αποστολή του ήταν καταδικασμένη εξ αρχής και είχε απέναντί του σχεδόν...όλον τον κόσμο που τότε θαύμαζε και αποθέωνε τον Τζόρνταν και την παρέα του. Φαντάζομαι ότι το ήξερε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε στο ελάχιστο να σταματήσει να προσπαθεί, να παλεύει σε κάθε φάση, να καταθέτει τον ιδρώτα του στο παρκέ, να μη φοβάται να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλό του, να παίξει μια ακόμα άμυνα, να ξεπεράσει ένα ακόμα σκριν, να δει άλλη μια φορά τη μπάλα να καταλήγει στο καλάθι. Μοιάζει -με μια μεγάλη δόση υπερβολής- ίσως με τις αποστολές αυτοκτονίας των Ιαπώνων στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο? Πόσο δύσκολο ήταν, σας ζητάω να το σκεφτείτε, για κάποιον να κάνει τα πάντα σωστά -επαναλαμβάνω ξαναδείτε τον να παίζει άμυνα- και κάθε φορά να χάνει, ενώ στο μεταξύ ο αντίπαλος του να απολαμβάνει την πλήρη απθέωση? Πόσο ψυχοφθόρο να προετοιμάζεσαι κάθε φορά για έναν καινούριο γύρο και κάθε φορά το αποτέλεσμα να είναι συντριπτικά εναντίον σου?

Υπήρχαν στιγμές που σχεδόν τον λυπόμουν και αισθανόμουν έως αγανάκτηση να τον βλέπω να υποφέρει στα χέρια του "εξωγήινου" με τόσο προκλητικό τρόπο. Παρόλα αυτά θαύμασα την προσπάθειά του, σεβάστηκα τον ιδρώτα του και καταξίωσα μέσα μου κάθε του βήμα και βλέμμα ως τον παίχτη εκείνο που προσπάθησε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο να δυσκολέψει αυτόν που κανείς ποτέ δε μπόρεσε. Ένας εναντίον ενός. Ο κοντός, αντιτουριστικός, κακομούτσουνος Τζον Σταρκς απέναντι στην Αυτού Μεγαλειότητα. Εμένα μου φτάνει που στάθηκε συνεπής στην αποστολή που ανέλαβε. Και ας ήταν αυτοκτονίας...