Παίζοντας μόνο με την καρδιά και τα......

Όσοι μέχρι τώρα είχατε την υπομονή να διαβάζετε κάποιες από τις σκέψεις μου, όπως διατυπώνονται στο blog μας, θα έχετε καταλάβει ότι δεν είμαι λάτρης των αριθμών και των βίντεο που βρίσκει κανείς στο Youtube σχετικά με το θέμα της κάθε μου ανάρτησης. Αφ' ενός αυτό το κάνουν πολύ επιτυχημένα οι συνεργάτες μου και αφ'ετέρου οι αριθμοί και τα βίντεο συχνά κλέβουν τις εντυπώσεις από αυτά που ίσως αξίζουν περισσότερο σε μια αφήγηση ή έκφραση μιας γνώμης με όποιο τρόπο και αν αυτή αποτυπώνεται. Επίσης, αυτό που πάντα με "ιντρίγκαρε" και με ωθούσε να ασχοληθώ και να γράψω για το οποιοδήποτε θέμα της εκάστοτε ανάρτησης είναι η προσπάθεια, η υπερπήδηση εμποδίων, η έλλειψη φυσικής υπεροχής και η πολύ σκληρή δουλειά προκειμένου ο οποιοσδήποτε πρωταγωνιστής επενδύοντας μόνο σε αυτά να καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό και την αναγνώριση όχι μόνο τη δική μου αλλά και ολόκληρου του μπασκετικού κόσμου (γιατί νομίζετε τα έχω βάλει τόσο πολύ με τον Φάνη??). Και σε αυτή την ανάρτηση ο ήρωας μου είναι ένας τέτοιος τύπος.

Αν τον συναντούσε κανείς στο δρόμο, ακόμα και τις μέρες της μεγάλης δόξας του, ίσως και να τον περιγελούσε καθώς πρόκειται για έναν κακάσχημο, με μοχθηρή φάτσα, φαλακρό και πολύ χοντρό τύπο, με σουλούπι, έκφραση και παρουσιαστικό που πιο πολύ θα παρέπεμπε σε κάποιον φουσκωτό κάποιου μπαρ ή νυχτερινού μαγαζιού. Μεταξύ μας δε θα είχε κανείς άδικο να τον παρεξηγήσει, καθώς απείχε πάρα πολύ από τον χαρακτηρισμό του "καλού παιδιού" και αυτό αποδεικνύεται και από τις κατά κόρον δηλώσεις του εναντίον συμπαιχτών, αντιπάλων, της ίδιας της λίγκας αλλά και των αμέτρητων καβγάδων με όποιον έβρισκε μπροστά του. Σίγουρα όμως κανείς δε θα έβρισκε στο πρόσωπο αυτού του στριφνού τύπου έναν από τους καλύτερους power-forward που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Λογικό, καθώς η καρδιά, η θέληση, η επιθυμία για σκληρή δουλειά και νίκη, τα...."καρύδια" δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά και ο εν λόγω κουβαλούσε "φορτηγά" από όλα αυτά όπως αποδεικνύονται από τα κατορθώματά του.

Για να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα ο ήρωας μου έπαιξε το καλύτερό του μπάσκετ τις δεκαετίες '80-'90, σε εποχές δηλαδή που το ΝΒΑ έβριθε εξαιρετικών παιχτών, πολλοί από τους οποίους σήμερα θεωρούνται θρύλοι του αθλήματος και φυσικά οι απαιτήσεις και οι δοκιμασίες για να είσαι μέλος μιας ομάδος -ποσώ δε μάλλον ο σταρ της- ήταν απείρως μεγαλύτερες από ότι σήμερα, όπου για παράδειγμα κάνει καριέρα, και μάλιστα αξιοπρόσεκτη ο Μπόγκουτ, ο Νοά, ο Μπαρνιάνι κτλ. Επιπλέον, παρόλο που το συγκεκριμένο παλικάρι έπαιζε στη θέση "4" εντούτοις το ύψος του μετά βίας έφτανε το 1,96 ή αλλιώς ήταν σχεδόν ισοϋψής με τον MJ και όμως κάθε βράδυ τα έβαζε με τα θηρία. Και όταν γράφω θηρία εννοώ παίχτες με τρομακτική σωματική ρώμη, όπως ο Καρλ Μαλόουν ή ο Λάρι Τζόνσον, με απίστευτα αθλητικά προσόντα όπως ο Σον Κεμπ ή ο Ρόντμαν, σέντερ φόβητρα όπως οι Γιούιν, Ρόμπινσον, Ολάζουον ή ακόμα και front-lines συμαπγείς και σκληρές (Pistons-Celtics) στα οποία ο 1,96 power-forward είχε να αντιπαρατάξει την ακόρεστη επιθυμία του, τον εγωισμό του αν θέλετε, τη μαχητική του διάθεση για να κερδίσει κάθε φάση. Δεν είναι τυχαίο ότι -αν δεν κάνω λάθος- μια χρονιά ανακυρήχτηκε ως ο κορυφαίος ριμπάουντερ σε όλο το ΝΒΑ με ένα μέσο όρο κοντά στα 14 σε κάθε παιχνίδι και εξαιτίας του σωματικού του βάρους, του έχει δοθεί το παρατσούκλι "round mound of rebaound"!! Φαντάζεστε την προσπάθεια, την συγκέντρωση, τη μαχητικότητα, την επιθυμία που έβαζε σε κάθε του προσπάθεια απέναντι σε αντιπάλους με ανώτερα φυσικά προσόντα προκειμένου να βγαίνει νικητής στις περισσότερες από τις μονομαχίες εναντίον του? Μπορεί να μπει κανείς στα "παπούτσια του" για να καταλάβει την ψυχολογία του, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, την ακόρεστη δίψα του για νίκη κάθε βράδυ ανεξαρτήτως αντιπάλου?

Η βασική εικόνα που έχω κρατημένη είναι ενός χοντρού τύπου γεμάτου ιδρώτα να στάζει γύρω του, με ατμούς να αχνίζουν από κάθε πόρο του σώματός του, εξαντλημένου από το τρέξιμο πάνω κάτω και την προσπάθεια για τα "σκουπίδια", με γρατζουνιές και μώλωπες από το ξύλο μέσα στη ρακέτα, με φωνή βραχνιασμένη από τις οδηγίες σε συμπαίχτες αλλά και διαμαρτυρίες προς διαιτητές, με το νούμερο 34 στην πλάτη -και όχι το 4 που φορούσε στους Ρόκετς- να αποχωρεί προς τα αποδυτήρια ξέροντας ότι κατέθεσε στο παρκέ και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του. Είτε έπαιζε στο πρώτο του παιχνίδι στο ΝΒΑ είτε στο τελευταίο, είτε ήταν το πρώτο βιολί της ομάδος του είτε μέλος μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Η παρουσία του ήταν δυναμική, εκκωφαντική, δε "χαριεντιζόταν" με συμπαίχτες και αντιπάλους, δεν απέφευγε τις επαφές, δεν έπαιζε μπάσκετ "αφ΄ υψηλού" ή έκανε μόνο σουτάκια στην επίθεση ξεχνώντας την άμυνα και τη βρώμικη δουλειά, βούταγε στο παρκέ για να σώσει την μπάλα και όλο αυτό το σκηνικό επαναλαμβανόταν κάθε βράδυ απλούστατα γιατί αυτός ήταν εκεί κάθε βράδυ να παίξει το παιχνίδι του. Ο μέγιστος Λάρι Μπερντ είχε κάποτε εξομολογηθεί ότι τις βραδιές που θα τον αντιμετώπιζαν μαζί με ΜακΧέιλ-Πάρις ήξεραν ότι όλοι ότι θα τελειώναν το ματς κουρασμένοι...και οι 3!!!

Αν ανατρέξετε στο Youtube και ψάξετε να βρείτε διάφορα στιγμιότυπα από την καριέρα του ίσως διαπιστώσετε ότι η βάση κάθε του καλαθιού, κάθε του ριμπάουντ, κάθε κίνησής του αμυντικής ή επιθετικής μέσα στο παιχνίδι είναι η προσπάθεια, συνεχής, αέναη, δυναμική. Εξάλλου, δεν είχε και κάτι άλλο απτό στα χέρια του για να υπερκεράσει κάθε βράδυ τα εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά του. Υπάρχουν χαρακτηριστικές φάσεις όπου ο "χοντρός" παλεύει με δύο ή και τρεις αντιπάλους για το ριμπάουντ, για μια χαμένη μπάλα και σχεδόν αισθάνεσαι ότι είναι νομοτελειακά αφύσικο να μην βγει νικητής από την προσπάθεια του, καθώς είναι το μόνο που τον ενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή, ήτοι να βάλει τα χέρια-τανάλιες που είχε πάνω στη μπάλα. Επαναλαμβάνω, για να μην ξεχνιόμαστε ότι αναφερόμαστε σε έναν παίχτη μπάσκετ που έπαιζε κοντά στη ρακέτα με ύψος λιγότερο των 2μ και ο οποίος τελειώσε την καριέρα του με περισσότερους από 25,000 πόντους και 10,000 ριμπάουντ και η δική μου αίσθηση είναι ότι κάθε ένα πόντο ή ριμπάουντ ο τύπος το κέρδισε με τον ιδρώτα του, επένδυσε στην προσπάθειά του, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που δεν τα κατάφερνε να βγει νικητής.

Όπως είναι φυσικό ένας παίχτης που έπαιζε με τόση ένταση και τόση δυναμική στο παιχνίδι του, που έβγαζε έναν τέτοιο εγωισμό δε θα μπορούσε να ήταν και το καλύτερο παιδί, αλλά ακόμα και αυτό είναι μια απόδειξη ότι δεν "ορρωδούσε προ ουδενός" είτε λεκτικά -ο Στερν ακόμα αναφέρει το όνομά του βλέποντας εφιάλτες, ενώ κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι παλιότεροι και τωρινοί σταρ του ΝΒΑ έχουν ακούσει τα σχολιανά τους- είτε εμπλεκόμενος σε καβγάδες χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει με πόση μανία ή/και αφέλεια πέταξε την μπάλα με δύναμη στο κεφάλι του Σακίλ και μετά σχεδόν τον σήκωσε στα χέρια και τον πέταξε στο έδαφος μέσα στο Staples Center? Ή αν πάμε πιο παλιά τις αμέτρητες κοκορομαχίες με τα κακά παιδιά των Pistons που συνήθως κατέληγαν σε ομαδικές συρράξεις? Ήταν και αυτό -πέρα από κακή διαγωγή αναμφισβήτητα- μια απόδειξη ενός χαρακτήρα ασυμβίβαστου, πολεμιστή, εγωιστή, που δεν υποχωρούσε μπροστά σε τίποτα και κανέναν και υπερασπιζόταν τη θέση του με κάθε κόστος. Εμένα προσωπικά αυτοί οι τύποι πάντα μου άρεσαν, γιατί δε δίσταζαν να υπερασπιστούν το δίκιο τους απέναντι στον οποιονδήποτε ακόμα και αν αυτός ήταν ο σταρ της ομάδος ή δεν ήταν πάντα ο πιο ψηλός ή πιο δυνατός ή με τους πιο πολλούς συμπαραστάτες.

Δυστυχώς και αυτός -όπως και άλλοι- ακόμα δεν ευτύχησε να φτάσει στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ, καθώς ο καλός του φίλος MJ δεν τον κέρδιζε μόνο στο γκολφ αλλά και στο μπάσκετ με συνέπεια το δαχτυλίδι του πρωταθλητή να μην καταφέρει να το φορέσει ποτέ, ασχέτως αν τη χρονιά που αντιμετώπισε τους Bulls η ομάδα του ίσως να ήταν και καλύτερη των αντιπάλων της. Μια χρονιά στην οποία είχε αναδειχθεί και ΜVP όλου του πρωταθλήματος καθώς οι μέσοι όροι του ήταν εξαιρετικοί, ενώ και στα play-off υπήρξαν παιχνίδια που έβαλε 40+ πόντους και 20+ ριμπάουντ. Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε το δίδυμο Πίπεν-Γκραντ να αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες στην άμυνα απέναντι σε κάποιον παίχτη όσο με τον συγκεκριμένο. Εξάλλου ο τρόπος παιχνιδιού του ήταν ούτως ή άλλως δύσκολος να αντιμετωπιστεί, καθώς ήταν πολύ δυνατός με πλάτη στο low-post ενώ ταυτόχρονα είχε μια τρομερή έκρηξη στο πρώτο βήμα και άλμα που του επέτρεπε να προλαβαίνει τους αντιπάλους του. Εξαιρετικός και στο θέμα timing -μόνο με τον Ρόντμαν θα τον συνέκρινα στο συγκεκριμένο- σχεδόν μάντευε που θα αναπηδούσε η μπάλα μετά το σουτ και αμέσως την μάζευε ή στην άμυνα του έχει χαρίσει εξαιρετικά highlights με πολυ εντυπωσιακά μπλοκ. Όταν μάλιστα εμπλούτισε το ρεπερτόριο του με ένα αξιόπιστο μακρινό σουτ, ακόμα και 3 πόντων, τα πράγματα έγιναν πραγματικά δύσκολα για τους αντιπάλους του. Νομίζω ότι στο γήπεδο έμοιαζε, φαινόταν, έδινε την αίσθηση ότι ήταν πολύ πιο ψηλός ή δυνατός ή αθλητικός από ότι στην πραγματικότητα και αυτό ίσως οφειλόταν στο πολύπλευρο ταλέντο του.

Ανέκαθεν μου άρεσε περισσότερο από το αντίπαλο δέος -τον "Ταχυδρόμο"- καθώς μπορούσε πολύ πιο εύκολα να ταυτιστώ μαζί του και να θαυμάσω τα επιτεύγματα του. Ο "σερ Τσάρλς" όπως τον αποκαλούσαν ήταν ένας μέγκα-σταρ με νοοτροπία δουλευταρά, ακούραστου εργάτη, που δεν βρήκε ή να του χαρίστηκε τίποτα ή εύκολα, αντιθέτως ξεκίνησε το ταξίδι του στην καθιέρωση αντιμετωπίζοντας τη χλεύη και τα υποτιμητικά σχόλια όλων των υπολοίπων οι οποίοι επικέντρώνονταν στις εμφανείς εξωτερικές "κακοτεχνίες". Παρέλειψαν όλοι αυτοί να δουν και να καταλάβουν, να διαβάσουν μέσα από τον τρόπο παιχνιδιού του ότι η καρδιά και τα "καρύδια" του συγκεκριμένου παίχτη ήταν πολύ μεγαλύτερα του μέσου όρου, ήταν οι ασταμάτητες κινητήριες δυνάμεις του, η άμυνά του απέναντι σε κάθε του κριτική, οι "βιταμίνες" του και οι μεγαλύτερες και πιο εμφανείς "αρετές του" που του επέτρεψαν να αναδειχθεί ανάμεσα στους καλύτερους, σκληρότερους και αληθινότερους ALL-STAR παίχτες που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ. Και εγώ προσωπικά συχνά ανατρέχω στο διαδίκτυο για να "χαζέψω" κάποιες από τις στιγμές που μας έχει χαρίσει.

Ακόμα και αν κανείς σήμερα αντιδιαστείλλει την προαναφερθείσα εικόνα με το πρότυπο και τον τρόπο παιχνιδιού που έχει επικρατήσει σήμερα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ίσως εκτιμήσει ακόμα περισσότερο την αγνότητα και τη δυναμική του ήρωά της ανάρτησης αυτής, καθώς πλέον ο "ραφιναρισμένος" τρόπος και εμφάνισης -συχνά μοιάζουν με μοντέλα οι σύγχρονοι παίχτες- αλλά και παιχνιδιού με τα μακρινά σουτάκια και τα "γυάλινα σώματα" που τραυματίζονται στην πρώτη επαφή, δεν έχει καμία σχέση με το παιχνίδι που έπαιζε ο "Κάρολος" μερικά χρόνια πριν.

Σεβασμός εκ μέρους μου στον κύριο Charles Barkley..