Και αυτοί αποτελούν μέρος του παιχνιδιού...

Βλέπω μπάσκετ από πάρα πολύ μικρή ηλικία όταν καθόμουν με τις ώρες μπροστά στο "χαζοκούτι" να παρακολουθήσω τον οποιονδήποτε αγώνα μπάσκετ ή διάβαζα με λαχτάρα σχεδόν τα σχετικά άρθρα στις πολιτικές εφημερίδες για να μάθω τα νέα. Μετέπειτα, όπως είναι φυσικό ξεκίνησε ο έρωτας με ΤΡΙΠΟΝΤΟ καθώς και άλλα περιοδικά μπάσκετ που κυκλοφορούσαν, ενώ και οι αθλητικές εφημερίδες μπήκαν στη καθημερινότητα από τα φοιτητικά χρόνια (τώρα που το σκέφτομαι έχω ξοδέψει λεφτά όχι αστεία!!!). Φυσικά η τηλεόραση αλλά και το ραδιόφωνο παρέμεναν κυρίαρχα σχετικά με τη ενημέρωσή μου για τα τεκταινόμενα γύρω από το μπάσκετ, ενώ εσχάτως και η έκρηξη της διαδικτυακής επικοινωνίας, όπως αποδεικνύεται και από το blog αυτό, πολλαπλασίασε τις εισερχόμενες πληροφορίες και αύξησε τη δυνατότητά μου να εξαντλήσω μέχρις εσχάτων τα πάθη μου!!!!

Σκεφτόμουν πρόσφατα λοιπόν, ότι έχω ακούσει ουκ ολίγους σχολιαστές, δημοσιογράφους, αναλυτές, νεόκοπους και παλιότερους, έχω διαβάσει άρθρα τους, πηχαίους τίτλους, αναλύσεις, συνεντεύξεις, τους έχω δει στο "γυαλί", να υπογράφουν κείμενα, να αλλάζουν εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια, να πανηγυρίζουν, να αποθεώνουν, να κατακεραυνώνουν, με άλλα λόγια να συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι με τον δικό τους τρόπο. Θα ήθελα λοιπόν να αναφερθώ με την παρούσα ανάρτηση σε αυτούς τους "τρόπον τινά αναμεταδότες" του μπασκετικού γίγνεσθαι που μας συντροφεύουν εδώ και χρόνια και να μοιραστώ μερικές εντυπώσεις που νομίζω τους χαρακτηρίζουν. Πάσα διόρθωση ή/και συμπλήρωση δεκτή και αναμένομενη.

Πρώτος στη δική μου λίστα ο Βασίλης Σκουντής, ένας από τους πιονέρους της μπασκετικής δημοσιογραφίας καθώς βρίσκεται στο "κουρμπέτι" πάνω από 3 δεκαετίες και έχει συμμετάσχει ως δημοσιογράφος σε όλες τις διοργανώσεις που έλαβαν χώρα το διάστημα αυτό. Όπως λέει και ο αδερφός μου χαρακτηριστικά ο κύριος "τα εν οίκω μη εν δήμω", καθώς πολλές συναφείς αρχαϊζουσες εκφράσεις συχνά ξεπηδούν είτε στον προφορικό είτε στο γραπτό του λόγο. Πολλές φορές χαμογελάω με τα γραφόμενά του καθώς μπορεί να ξεκινήσει να γράφει από έναν αγώνα μπάσκετ, να λοξοδρομήσει προς το...κρίκετ ή το μπέιζμπολ, να επανέλθει αναφερόμενος μια ρήση του Ιωαννίδη και να κλείσει το κείμενό του ενθυμούμενος έναν σχετικό παλιό αγώνα που έλαβε χώρα πριν από χρόνια και τις δηλώσεις των εκεί πρωταγωνιστών. Νομίζω ο Σκουντής είναι από τους πρώτους αληθινούς "εραστές" του αθλήματος με πολλούς φίλους στο χώρο, χαμηλών και ήπιων τόνων άνθρωπος που έχει κατά καιρούς αναλάβει και εκπομπές και περιγραφές αγώνων, αλλά νομίζω ότι το καλύτερό του στοιχείο είναι όταν γράφει είτε σε περιοδικά είτε σε εφημερίδες, καθώς στην τηλεόραση συχνά αποπροσανατολίζει τους θεατές με τις ιστορίες και τα γεγονότα που παραθέτει ασταμάτητα. Άνθρωπος πολύ διαβασμένος και ενημερωμένος, παρελθοντολάγνος έως κάποιο βαθμός, αλλά με αναπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ, δε χάνει ευκαιρία μοιραστεί μαζί μας σκέψεις του που συχνά δεν έχουν άμεση συνάφεια με την τρέχουσα πραγματικότητα και αυτό μου αρέσει πολύ.

Ακολουθεί μια μεγάλη αδυναμία, ένας πραγματικός δημοσιογράφος που συνήθως βρίσκεται στις πίσω σειρές των πρωταγωνιστών, στο παρασκήνιο, παρόλο που οι γνώσεις του τον έχουν -ανεπισήμως- ανακυρήξει σε μπασκετικό "Σωτηρακόπουλο" ή αλλιώς ο Δημήτρης Καρύδας. Ο Καρύδας μάλλον είναι ο δημοσιογράφος εκείνος που όχι μόνο γνωρίζει τις πιο απόκρυφες ιστορίες του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία 20+ χρόνια αλλά και που άνετα μπορεί να θυμηθεί τα στατιστικά ενός αγώνα του Πειραϊκού, όταν έπαιζε στην Α1! Και δεν περιορίζεται μόνο στα τεκταινόμενα του ελληνικού μπάσκετ καθώς οι γνώσεις του είναι σχεδόν.... απέραντες και εκτείνονται και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Εξαίρετος χειριστής του λόγου, έχει εκδώσει και δύο πολύ όμορφα μυθιστορήματα, παραμένει εδώ και πολλά χρόνια ένας από του πιο πιστούς και αφοσιωμένους εργάτες του μπάσκετ προτιμώντας πιο πολύ να γράφει παρά να εμφανίζεται στη τηλεόραση. Έχω μια αίσθσηση ότι υποστηρίζει τον ΟΣΦΠ αλλά δεν είμαι σίγουρος, καθώς δεν έχει δώσει τέτοια δικαιώματα χρωματισμού ποτέ στην καριέρα του. Δε φοβάται να πάρει ξεκάθαρη σχέση σε ό,τι τον αφορά, κατά τη γνώμη μου έχει πάντα στιβαρά επιχειρήματα, ενώ και οι τεχνικές του γνώσεις είναι επιπέδου προπονητή, καθώς είναι λάτρης της λεπτομέρειας. Έχει δημιουργήσει πάντως ένα από τα καλύτερα δίδυμα στη ελληνική τηλεόραση όταν μετέδιδε αγώνες ΝΒΑ με τον κύριο....

Νίκος Παπδογιάννη ή αλλιώς τον αμετανόητο εργένη της παρέας, το alter ego του Καρύδα. Μαχητικός, ενημερωμένος, με μεγάλη ποικιλία στα θέματα που αφορούν τον μπάσκετ, δεδηλωμένος λάτρης ΟΛΩΝ των εθνικών ομάδων μπάσκετ, συμμετέχει καθημερινά με άρθρα σε εφημερίδες και στο ίντερνετ χωρίς να φοβάται να εκφράσει τη γνώμη του και να συγκρουστεί με κανέναν. Δεν του πολυ-αρέσει να βγαίνει στην τηλεόραση, έχει μια ροκ αντίληψη νομίζω των πραγμάτων, αλλά ο τρόπος μετάδοσής του έχει ρυθμό, ένταση καθώς και συχνά ένα χιουμοριστικό τόνο (ιδίως σε αγώνες ΝΒΑ με τον Καρύδα). Αυτό νομίζω εξετίμησαν και στο κανάλι που δουλεύει τώρα και τον έβαλαν να μεταδίδει μέχρι αγώνες αγγλικού πρωταθλήματος!! Δεν ξέρω αν ποτέ έχει παίξει μπάσκετ, πάντως το αγαπάει μέχρι τελικής πτώσεως, κυνηγάει να είναι παρών σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, ο γραπτός του λόγος είναι μεστός, έντονος και ουδόλως κουραστικός, ενώ ξέρω ότι έχει και μια μεγάλη συλλογή από πολύ παλιούς αγώνες που διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού. Αν θυμάμαι ένα "φάουλ" του ήταν η δήλωση του, γραπτή κα προφορική ότι ο Πελεκάνος θα είναι ο πρώτος Έλληνας που θα κάνει καριέρα στο ΝΒΑ...

Οι δύο Γιάννηδες, Ψαράκης και Φιλέρης έχουν ένα κοινό γνωστό: Ενώ μετράνε χρόνια στα μπασκετικά δρώμενα μόλις τα τελευταία χρόνια ο κόσμος συνέδεσε τα πρόσωπά τους με τα ονόματά τους, καθώς αποφεύγουν την έκθεση όπως ο διάολος το λιβάνι. Αυτό ουδόλως δε σημαίνει ότι δεν έχουν "δει" στη ζωή τους πολύ μπάσκετ, δεν έχουν γράψει πολύ για το μπάσκετ -και όχι πάντα υπογράφοντας με το όνομα τους...- δεν ήταν σχεδόν πάντα παρόντες από 1987 με ένα μικρόφωνο στο χέρι για να κάνουν ρεπορτάζ ή να πάρουν συνεντεύξεις ή ακόμα ακόμα να γράψουν, να σχολιάσουν, να εκφράσουν τη γνώμη τους για κάθετί που έχει συμβεί και τους ενδιαφέρει. Η σταθερή δύναμη που πάντα προσφέρει το "back up" όλα αυτά τα χρόνια από δύο ακούραστους δημοσιογράφους που τους αρέσει να δουλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ο Φίλιππος Συρίγος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση δημοσιογράφου, καθώς η δράση του επεκτείνεται κοντά 30-35 χρόνια στα μπασκετικά δρώμενα, διάστημα κατά το οποίο έχει αποκτήσει ορκισμένους φίλους και εχθρούς. Αν θυμάμαι καλά έχει δεχθεί και προσωπικές επιθέσεις κατά καιρούς. Αψίκορος σαν χαρακτήρας δε φοβάται να πει αυτό που πιστεύει χωρίς να τον πολυ-νοιάζει αν θα είναι συμπαθής ή όχι, εγώ του αναγνωρίζω ότι βλέπει μπάσκετ, έχει το θάρρος της γνώμης του, πολλά από όσα λέει είναι σωστά και αντανακλούν πτυχές της πραγματικότητας, καθώς επίσης η φωνή του θα είναι το μόνιμο συνοδευτικό στις μαγικές βραδιές του 1987. Διαφωνώ με τον τρόπο έκφρασής του και με το ύφος του καθώς συχνά είναι ελαφρώς αλαζονικό και υπεροπτικό σαν να κατέχει μόνο αυτός την αλήθεια και όλοι πρέπει να τον ακούσουν είτε κατά τον σχολιασμό αγώνων είτε και όταν απευθύνεται σε συναδέλφους (μόνο ο Καρύδας αντιμιλάει) ή στον γιο του. Συχνά τελευταία τον "συλλαμβάνω" να είναι και στις κρίσεις του λίγο απρόσεχτος και απόλυτος ("ο Διαμαντίδης είναι ο πιο ολοκληρωμένος Ευρωπαίος παίχτης όλων των εποχών!!!"), παρόλα αυτά παραμένει με διαφορά ο πιο απολαυστικός σχολιαστής αγώνων καθώς οι ατάκες που συχνά-πυκνά εκστομίζει είναι για φύλαξη σε αρχείο. Κατά το παρελθόν έχει αναλάβει σημαντικές θέσεις στα ΜΜΕ και έχει πολύ μεγάλη εμπειρία στο να είναι επικεφαλής μιας ομάδος, ενώ και τα γραπτά του νομίζω με τον καιρό βελτιώνονται. Ίσως δε θα έπρεπε να ξεχνάει πότε πότε ότι ουδείς διεκδικεί το αλάθητο του Πάπα και ότι είναι ίδιο των "ηγετών" να παραχωρούν τη θέση τους και το βήμα τους σε νεότερους και άξιους συναδέλφους. Όπως και να έχει σίγουρα ο Συρίγος αποτελεί κομμάτι του ελληνικού μπάσκετ τις τελευταίες δεκαετίες.

Για δύο νέα παλικάρια που τώρα τελευταία εμφανίζονται στο δημοσιογραφικό παλκοσένικο, Γ. Συρίγο και Α. Μαγουλά, το μόνο που θα πω είναι ότι μου φαίνονται ότι έχουν μέσα τους το μικρόβιο του μπάσκετ και θα μείνουν κοντά μας για αρκετά χρόνια. Ο μεν Συρίγος από μικρός ήταν ένα μικρόφωνο στο χέρι σε όλα τα γήπεδα που περιέγραφε αγώνες ο πατέρας του, έχει διαβάσει αρκετά σχετικά με το μπάσκετ, ο δε Μαγουλάς έχει επισκεφτεί και δει το μπάσκετ που παίζεται σε άλλες χώρες, ενώ μου αρέσει ο τρόπος που γράφει καθώς είναι ανεξάρτητος και δυναμικός, χωρίς να στερείται χιούμορ. Ίσως θα έπρεπε να μη "χαραμίζεται" στο κανάλι που είναι τώρα και να ασχοληθεί πιο ενεργά και άμεσα με παρουσίαση εκπομπών ή και αγώνων, θα είχαμε έτσι ένα πιο ενεργό δείγμα των ικανοτήτων του. Αντιθέτως, για τον Συρίγο junior, θα ήθελα να αποτινάξει λίγο τον "πατρικο ζυγό" και θα τον ήθελα λίγο πιο συγκρατημένο στις εκφράσεις και το ύφος του (κληρονομικό "χάρισμα" μάλλον). Όπως και να έχει εγώ πάντα προτιμώ να διαβάζω ή να ακούω νέους ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ και ασχολούνται ενεργά με αυτό, για αυτό και επέλεξα να τους αναφέρω μαζί με τους άλλους.

Τέλος ειδική μνεία στο τρομερό δίδυμο Ιωάννου-Χατζηγεωργίου!!! Τα λόγια είναι περιττά και πλέον ο τρόπος περιγραφής τους έχει φτάσει να είναι το ελάχιστο γραφικός για να μην πω κάτι άλλο. Ο μεν πρώτος δοκιμάζει την ακουστική μας σε κάθε εύστοχο τρίποντο παίχτης ελληνικής ομάδος, ο δε δεύτερος ηδονίζεται να αναφέρει ότι το τέλος κάθε αγώνα είναι "χιτσκοκικο-θριλερικό-αγωνιώδες-αντατρεπτικό" λες και πρόκειται να έρθει το τέλος του κόσμου. Κρίμα που αναγκαζόμαστε να τους υπομένουμε κάθε φορά που η κρατική τηλεόραση δείχνει αγώνα της εθνικής μας ομάδος, με αποτέλεσμα εγώ προσωπικά να κλείνω τον ήχο της TV και να ακούω από το ράδιο. Επίσης είναι ξεκάθαρο το ποια ομάδα υποστηρίζουν και οι δύο και αυτό δεν είναι πάντα καλό για έναν δημοσιογράφο που θέλει να φοράει το κουστούμι του αντικειμενικού. Μια καλή ιδέα είχαν όλα αυτά τα χρόνια στην κρατική τηλεόραση με την συμμετοχή του Λημνιάτη και αυτή εγκαταλείφθηκε άρον άρον για άσχετους λόγους.

Ελπίζω να μην αδίκησα κανέναν και αν κάποιον ξέχασα θα περιμένω τα σχόλιά σας.