Ρετρό Αναμνήσεις Αγαπημένων παιχτών Νο. 2

-Τζον Χάντσον, ο διάδοχος και σε στυλ αλλά και τρόπο παιχνιδιού του Κάρεϋ Σκάρεϋ που είχε έρθει χρόνια πριν. Τρομέρο φουντωτό μαλλί αφάνα, εκπληκτικό επιτόπιο άλμα που του έδινε τη δυνατότητα, παρά τα 2,04, να καρφώνει με μανία στο αντίπαλο καλάθι ή να σκοράρει με συνέπεια με jump-shoots από τα 4-5 μέτρα. Συνεπής στο παιχνίδι του κάθε βράδυ, πολύ καλός ριμπάνουντερ, εκείνα τα χρόνια ήταν η δύναμη πυρός του Πανιωνίου κοντά στο καλάθι και αποτέλεσε τον προπομπό των πολύ καλών επιλογών ξένων παιχτών που έκανε τότε η ομάδα της Ν. Σμύρνης. Παράσημο η τρομερή του εμφάνιση στον τελικό κυπέλλου όπου με συμπαραστάτη τον Φάνη, έβαλε πάνω από 20 πόντους στον ΠΑΟΚ και πήρε το κύπελλο. Χαρακτηριστικό και το μουστάκι του που ταίριαζε με αυτό του Βλάντο Τζούροβιτς!!!

- Βίκτωρ Αλεξάντερ ή αλλιώς Μπιγκ Βικ όπως τον είχαν βαφτίσει οι δημοσιογράφοι λόγω του όγκου του. Επιλογή του Ιωαννίδη στη θητεία του στην ΑΕΚ ο συμπαθής σέντερ είχε πολύ αξιοπρόσεκτη παρουσία κάτω από τα καλάθια στο διάστημα της παραμονής του στη χώρα μας. Ήταν πολύ καλός στο να τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι εκμεταλλευόμενος τη δύναμη -και τα κιλά- του και έχοντας εξαιρετικό timing στις προσπάθειές του, ενώ ίσως ήταν ο πρώτος Αμερικανός-σέντερ που έπαιξε με πρόσωπο στο καλάθι σουτάροντας με ευστοχία περιφερειακού από τα 4-5 μέτρα. Δεν ήταν ποτέ ηγέτης στο γήπεδο αλλά τη δουλειά του την έκανε και με το παραπάνω παρόλο που δεν είχε τα αθλητικά προσόντα των αντιπάλων του. Σταθερή επιλογή, που αξιοποιήθηκε επιθετικά από τον προπονητή του. Μονίμως ιδρωμένος όμως....

-Ερλ Χάρισον. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα, εντούτοις ήταν ο πρώτος παίχτης που μου έκανε εντύπωση για τα αλτικά του προσόντα και την ικανότητά του να μαζεύει τα ριμπάουντ με τρομερή άνεση. Αριστερόχειρας μπορούσε να σουτάρει από μακριά, δεν έπαιζε ποτέ με πλάτη αλλά όταν έπαιρνε φόρα για το επιθετικό ριμπάουντ ή για "φόλοου" τα χέρια του έφταναν ΠΟΛΥ πάνω από το στεφάνι. Ήταν δεν ήταν ισοϋψής του Σάκη Τζαλαλή, παρόλο αυτά έκαναν πολλές ζημιές εκείνα τα χρόνια παίζοντας κυρίως με το ένστικτο και το ταλέντο. Πολύ εντυπωσιακά καρφώματα. Ωραίος παίχτης.

- Χένρι Τέρνερ ή αλλιώς το πιο εντυπωσιακό κόψιμο (μαζί με αυτό του Διαμαντίδη στον Άκερ) που θυμάμαι σε ελληνικό γήπεδο. Ο Νικ μόνος στον αιφνιδιασμό με τη φανέλα του ΠΑΟ έτοιμος να σκοράρει δύο ακόμα εύκολους πόντους και ξαφνικά τα ελατήρια που κρύβονταν στις κάλτσες του Τέρνερ εμφανίστηκαν να δώσουν ένα μεγαλοπρεπές κόψιμο που σφράγισε τη νίκη της ομάδος του. Πολύ εντυπωσιακός παίχτης χωρίς να φείδεται της ουσίας, γεννημένος σκόρερ, εξαιρετικός στη διείσδυση και στα καρφώματα. Τον θυμάμαι σε δήλωσή του στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ σχετικά με το άλμα του ότι μπορούσε να φτάσει στο πάνω μέρος του τετραγώνου που υπάρχει στο ταμπλώ!!!!! Αν θυμάμαι καλά τελείωσε τη χρονιά με μέσο όρο άνω των 20 πόντων και σε Ελλάδα και σε Ευρώπη. Ξυρισμένο κρανίο, πολύ δυνατό πάνω μέρος σώματος, επεδίωκε τις επαφές.

-Μπιλ Έντουαρντς και στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ. Ο συγκεκριμένος παίχτης ίσως ποτέ δεν πήρε την αναγνώριση που του οφείλετο, ενώ κατά τη γνώμη μου ήταν από τους πιο ολοκληρωμένους αμερικανούς που έπαιξαν μπάσκετ καθώς και να σκοράρει μπορούσε με σουτάκια και ριμπάουντ να πάρει και στην άμυνα ήταν πάνω από τον μέσο όρο, ενώ κανείς δεν αμφισβήτησε τα αθλητικά του προσόντα. Μεγάλο άνοιγμα χεριών και γρήγορα πόδια, αλλά αν θυμάμαι καλά, "αδύναμη" καρδιά, καθώς οι επικριτές του πάντα του καταλόγιζαν ότι στα μεγάλα παιχνίδια συνήθιζε να εξαφανίζεται. Και δε νομίζω ότι είχαν άδικο. Καλός παίχτης για το κασέ του αλλά, όπως και ο Αλεξάντερ, όχι ηγέτης.

-Μίτσελ Ουίγκινς. Η απόλυτη καλαθομηχανή. Σκόρερ επιπέδου Γκάλη, καθώς οι μέσοι όροι του ήταν σχεδόν εξωπραγματικοί. Θυμάμαι να διαβάζω στο περιοδικό τα στατιστικά και ξαφνικά να πετάγεται η 40άρα του Μίτσελ με ελάχιστα χαμένα σουτ στα 25-30 που επιχειρούσε. Σούταρε κάπως περίεργα και με τα δύο χέρια πάνω από το κεφάλι και χωρίς πάντα να έχει ισορροπία στο κορμί του αλλή τη μπάλα να καταλήγει στο καλάθι. Ο Διαμαντόπουλος εφάρμοζε μια ζώνη 2-3 που επέτρεπε στον Μιτς με το σουτ του αντιπάλου να φεύγει αιφνιδιασμό δεχόμενος μακρινή πάσα και να τελειώνει τη φάση. Τα έβαζε μέχρι σχεδόν να φτάσει τα 40 του στο κλειστό και παγωμένο κλειστό του Σπόρτιγκ και τον θυμάμαι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, αν και νομίζω ότι από το ΝΒΑ τον είχαν διώξει λόγω συμπεριφοράς ή ναρκωτικών.

-Κλιφ Λέβινγκστον. Μια χρονιά έμεινε στον ΠΑΟΚ και νομίζω ότι γενικά δεν έπαιξε το μπάσκετ που όλοι περίμεναν από αυτόν μόλις προσγειώθηκε στη Σαλονίκη από το ΝΒΑ για αυτό και ξαναγύρισε. Ελαφρώς καμπούρης, πηδούσε μέχρι το ταβάνι του Αλεξάνδρειου, δημιούργησε με τον Μπάρλοου και τον Φασούλα μια εξαιρετική frontline που όμως στον κρίσιμο ημιτελικό νικήθηκε από τον Ρουσκόνι. Παίχτης κερκίδας, πολύ επικοινωνιακός, δε αξιοποιήθηκε ιδιαίτερα από τον Ίβκοβιτς νομίζω παρόλα αυτά σε πολλά παιχνίδια το "έκανε το κομμάτι του" και μπροστά και πίσω. Καλό σουτάκι από μακριά και λαμπερό χαμόγελο. Όσο για το highlight δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο πέραν του ονόματος του θύματος του....Γκιόργκι Μουρεσάν...

-Μάικ Τζόουνς ή αλλιώς το "μωρό του ελαφιού". Στα δικά μου μάτια ο πρώτος πραγματικός παιχταράς-ξένος που ήρθε στα μέρη μας. Τυχαίο ότι μετά τη χρονιά που έπαιξε στον ΠΑΟΚ τον απέκτησε ο Άρης? Τρομερή έφεση στο σκοράρισμα σούταρε πάνω από τα απλωμένα χέρια των αντιπάλων. Μπορούσε να παίξει και στο 3 και στο 4, καθώς ιδίως στα επιθετικά ριμπάουντ ήταν εξαιρετικός. Μέλος της ομάδος του ΠΑΟΚ που σταμάτησε το αήττητο σερί του ΆΡΗ στο ελληνικό πρωτάθλημα, έκανε πλάκα με αντίπάλο τον Ρωμανίδη και τον Σούμποτιτς στα μεταξύ τους παιχνίδια. Όταν έπαιζε στον ΑΡΗ μέχρι άγχος είχα μήπως τελειώσει κάποιο παιχνίδι έχοντας σκοράρει πιο πολλούς πόντους από τον Νίκ. Πολύ προβληματικός χαρακτήρας, χαράμισε το ταλέντο του σε ναρκωτικά και περίεργες επαφές με άτομα του υποκόσμου και βρέθηκε να παίζει έναντι πινακίου φακής στην Κύπρο.

-Μίκαελ Κοχ, γιατί όλοι χρειαζόμαστε τον Γερμανό μας μου φαίνεται. Ήρθε στον ΠΑΟ σαν μεγάλος σκόρερ και εξαιρετικός τριποντάκιας και όχι μόνο επιβεβαίωσε τη φήμη του αλλά την εμπλούτισε ως καλός αμυντικός και ενίοτε σταθερός άσσος όταν το χρειαζόταν η ομάδα του. Ο μοναδικός που επέζησε από τον τυφώνα Μάλκοβιτς, ο συμαπθής Γερμανός ήταν πάντα μια πολύτιμη σταθερά στην ομάδα του, έβαζε την προσωπική του διάκριση κάτω από την ομαδική, εξελίχθηκε σε πολύ καλό αμυντικό ενώ δεν ξέχασε ποτέ να τα "στάζει" όταν τον αγνοούσαν. Δουλευταράς, χαμηλό προφίλ, καλό παιδί ο κοντοκουρεμένος Γερμανός είχε ως παράσημο το πόσες φορές οι προπονητές του τον ανέφεραν ως παράδειγμα στις συνεντεύξεις τύπου.

- Μέλβιν Τσίτουμ. Η "τσίτα" παραφράζοντας το επίθετό του. Στις αναμνήσεις μου το παιχνίδι του ήταν πολύ πιο σύγχρονο από της εποχής του. Δυνατό κορμί,πλαστικότητα στις κινήσεις, πολύ μεγάλο άλμα και εξαιρετικό σουτ συνέθεταν το παζλ ενός παίχτη που έπαιζε στο 4 και ξεσήκωνε τους φίλους του Περιστερίου. Παρόλο που ήταν σχετικά "ντελικάτος" παίχτης καθώς το εξαιρετικό σουτ τον βοηθούσε να σκοράρει γρήγορα και αποτελεσματικά πολλούς πόντους, κυνηγούσε όλα τα ριμπάουντ κάνοντας συχνά double-double, ενώ, όταν απογειωνόταν στις "alley-hoop" πάσες του Κορωνιού ακολουθούσε βροντερό κάρφωμα συνήθως με τα δύο χέρια.

Ξέρω...Ξέρω... Ίσως χρειαστεί να επανέλθω....