Αφού τελείωσαν τα διαδικαστικά (προημιτελικοί-ημιτελικοί) των play-off του υπέροχου πρωταθλήματός μας, φτάσαμε στο κυρίως πιάτο, ήτοι στους τελικούς. Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μόνιμοι μονομάχοι την τελευταία 11ετία, αν δεν κάνω λάθος, ακονίζουν τα μαχαίρια τους, οργανώνουν τους οπαδούς τους, ξεσκονίζουν τα τεφτέρια τους, "βάζουν φωτιά" στα βίντεο, προσπαθούν να δώσουν ανάσες στους παίχτες τους, ετοιμάζουν ανακοινώσεις για τη διαιτησία (προβοκατόρικο το ξέρω) και αναμένουν την Παρασκευή διατρανώνοντας δεξιά και αριστερά την πίστη στην ομάδα τους και τις δυνατότητες αυτής. Για περίπου 2 βδομάδες το μπασκετάκι μέσω των τελικών θα επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο με την πλειονότητα των δημοσιογράφων -μπασκετικών και μη- να ασχολούνται με αυτό.
Σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα. Να προσπαθήσω να υποδυθώ για λίγο τον Μπαρτζώκα και τον Πεδουλάκη σχετικά με διάφορους τομείς του παιχνιδιού, που μπορούν να κρίνουν τον τελικό νικητή και να φανταστώ τον τρόπο με τον οποίο θα προετοίμαζα την ομάδα μου αλλά και θα προσέγγιζα τον αντίπαλό μου στη σειρά αυτή. Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα ιδιαίτερα, εντούτοις κάποιες ιδέες που μπόρεσα να μαζέψω, τις παραθέτω ως "τροφή για σκέψη".
- Ρυθμός. Ο Μπαρτζώκας θέλει η ομάδα του, κυρίως εντός έδρας, να ανοίξει τον ρυθμό και να επιβάλλει το εξαιρετικά αποτελεσματικό transition παιχνίδι που έχει. Οι γοργοπόδαροι Σπανούλης-Λο-Σλούκας-Κατσίβελης με "φτερά" τους Παπανικολάου-Περπέρογλου και με trailer τον Πρίντεζη και τον Χάινς έχουν τη δυνατότητα να τρέξουν το παρκέ και να πληγώσουν άμεσα και αποτελεσματικά την άμυνα των πρασίνων. Ο κόουτς των πρωταθλητών Ευρώπης ξέρει ότι ο ΠΑΟ είναι ομάδα που στηρίζεται πολύ στην άμυνα με κύριο σκοπό τους 60-65 πόντους παθητικό, ομάδα που αρέσκεται στις "σκυλομαχίες" και το physical παιχνίδι, τις τακτικές προσαρμογές με τις πολλές αλλαγές στα σκριν και θα ήθελε όσο τίποτα να προλάβει να βρει τους πράσινους ανοργάνωτους. Εύκολοι, ξεκούραστοι, γρήγοροι πόντοι που θα δώσουν φυσικά και την απαραίτητη ψυχολογική τόνωση στους παίχτες του. Ξέρει ότι σε βάθος χρόνου και καθώς τα παιχνίδια θα προχωράνε η ομάδα του μπορεί ίσως να διαχειριστεί την κούραση σε μεγαλύτερο βαθμό από τους αντιπάλους της.
Από την άλλη ο Πεδουλάκης έχει ως βασική παράμετρο δομή του παιχνιδιού της ομάδος του τον έλεγχο του ρυθμού. Ξέρει ότι ακόμα και αν βρεθεί σε κακή βραδιά επιθετικά, η άμυνά του μπορεί να τον κρατήσει μέσα στο παιχνίδι (5ο ματς με Μπάρτσα) και δε θέλει με τίποτα ο ρυθμός να ανοίξει και το παιχνίδι να αποκτήσει ένα "allegro" χαρακτήρα. Το παιχνίδι 5 εναντίον 5 είναι η δική του "ιερή οδός" και σε άμυνα και σε επίθεση και πάνω σε αυτή θα βαδίσει σε όλη τη σειρά. Στην επίθεση θα εμπιστευτεί τον Διαμαντίδη να διαβάσει την αντίπαλη άμυνα, το low-post παιχνίδι του Σόφο, θα περιμένει ο Κάρι να συνεχίσει τις καλές του εμφανίσεις και θα περιμένει το επιθετικό step up κάποιου εκ των υπολοίπων παιχτών του, κυρίως όσον αφορά το μακρινό του σουτ, που του είναι απαραίτητο, καθώς θα περιμένει τέτοιες ευκαιρίες να δοθούν στους παίχτες του και ιδίως από τη θέση "4" (λόγος απόκτησης του αξιόπιστου σουτέρ Γκουίν).
- Ροτέισον. Σε -πιθανά- 5 παιχνίδια οι ανάσες, τα τρεξίματα, η κούραση, οι πρωταγωνιστές αλλά και οι ήρωες της μιας βραδιάς ίσως παίξουν σημαίνοντα ρόλο και αυτό νομίζω ότι το ξέρουν και οι δύο προπονητές. Ο Μπαρτζώκας από την αρχή της σαιζόν έχει ανοίξει το ροτέισον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και νομίζω ότι κατά τη διάρκεια της σειράς θα δούμε αν όχι και τους 12 παίχτες -έχω μια αμφιβολία για τον Γκέτσε-, τουλάχιστον τους 11 στους αντίστοιχους ρόλους τους προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να κρατήσει φρέσκους τους παίχτες του καθ όλη τη διάρκεια των παιχνιδιών. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς ο ΟΣΦΠ αναγκάστηκε να ψάξει βαθιά στον πάγκο του και αυτό δεν το πρόδωσε, καθώς υπήρξαν παιχνίδια που παίχτες όπως ο Σλούκας, ο Κατσίβελης -αυτοί οι δύο ιδίως μετά τον τραυματισμό του Μάντζαρη- ή ο Σερμαντίνι αποδείχτηκαν λίρα εκατό και δικαίωσαν τον προπονητή τους. Φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να θυμίσω ότι η ανατροπή της διαφοράς των -19 στον τελικό με τη Ρεάλ ΔΕΝ συνετελέσθη με τους βασικούς παρόντες στο παρκέ. Οι παίχτες του ΟΣΦΠ φαίνονται και μοιάζουν να είναι απολύτως έτοιμοι ανά πάσα ώρα να βρεθούν στο παρκέ για να εξυπηρετήσουν το σχέδιο του προπονητή τους χωρίς να διαταράσσεται η χημεία της ομάδος.
Ο Άρτζι στα δύσκολα παιχνίδια (τελικό κυπέλλου-σειρά με Μπάρτσα) επιλέγει ένα πιο σφιχτό ροτέισον 7-8 παιχτών, το οποίο συνήθως τον φέρνει στην κόψη του ξυραφιού, άλλες φορές κερδισμένο και άλλες χαμένο. Νομίζω ότι αυτός ήταν και ένας ακόμα βασικός λόγος που οι Κάρι-Γκουίν αποκτήθηκαν, προκειμένου να ανοίξει και άλλο το ροτέισον και να έχει ο κόουτς των πρασίνων ακόμα περισσότερες επιλογές. Και πάλι όμως τα δεδομένα του είναι συγκεκριμένα με μια καλύτερη ίσως προοπτική στη θέση των γκαρντ, καθώς ο Κάρι φαίνεται να προσφέρει τα ποιοτικά λεπτά που τόσο έλλειψαν καθ όλη τη διάρκεια της χρονιάς σε Διαμαντίδη-Ούκιτς, για να μη πούμε ότι ίσως και να έχει υποσκελίσει τον Κροάτη σε ιεραρχία. Νομίζω ότι για άλλη μια φορά ο Πεδουλάκης θα ζητήσει από τους παίχτες του να προσαρμοστούν σε διάφορες τεχνικές που θα σκαρφιστεί (πχ Μασιούλις στο "4") και έχει δοκιμάσει, αλλά το ρόστερ που θα ιδρώσει εντός του παρκέ μάλλον δε θα περιλαμβάνει τα ονόματα των Ξανθόπουλου-Σκορδίλη-Γιαννόπουλου εκτός από 1-2 λεπτά για πολύ συγκεκριμένους λόγους (φάουλ).
-Πρωταγωνιστές. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα του ΟΣΦΠ κατά τη διάρκεια της σαιζόν είναι ότι προσπάθησε και σε κάποιο βαθμό έμαθε να κερδίζει χωρίς να είναι απολύτως εξαρτημένος από τον αρχηγό και πλέον εμβληματικό του παίχτη, τον Σπανούλη. Ο Μπαρτζώκας δειλά δειλά κατά τη διάρκεια της σαιζόν δοκίμαζε και σχήματα χωρίς τον αρχηγό του, ακόμα και όταν η ομάδα του ήταν πίσω στο σκορ -πολύ περισσότερο με τον Μάντζαρη παρόντα- ακούγοντας τότε τα "σχολιανά", αλλά σε βάθος χρόνου αυτό είχε διπλό θετικό αντίκτυπο: αφ ενός η όμαδα έμαθε πώς να διαχειρίζεται ιδιαίτερες καταστάσεις χωρίς τον Σπανούλη και αφ ετέρου ο ίδιος ο Σπανούλης βρήκε τον τρόπο να αποσυμπιέζεται από την πίεση του αντιπάλου, να διαβάζει το παιχνίδι καλύτερα και συνήθως να επιστρέφει καλύτερος. Η πίεση των πρασίνων θα είναι αναμφίβολα επικεντρωμένη πάνω στον Σπανούλη με τον Πεδουλάκη να δοκιμάζει σε κάθε αλλαγή σκριν να βάζει τον Γκιστ ή τον Λάσμε μπροστά του που -θεωρητικά- βάσει αθλητικών προσόντων μπορούν να τον ακολουθήσουν και στο σουτ και στη διείσδυση (βλ. παιχνίδια με Μπάρτσα). Ο Ούκιτς και ο Μπράμος και ίσως και ο Μήτσος θα κληθούν να κυνηγήσουν χωρίς έλεος τον πρώην πράσινο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου επιδιώκνοντας την απενεργοποίηση του βασικού επιθετικού όπλου των πρωταθλητών, αλλά αυτό ΟΥΤΕ εύκολο είναι ΟΥΤΕ εγγυάται νίκη των πρασίνων.
ΚΟΥΡΑΣΤΕ-ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΤΕ τον ΔΔ. Ο φετινός ΠΑΟ είναι χτισμένος πάνω στον αρχηγό του και ιδίως στην επίθεση ακόμα και η πιο ακίνδυνη πάσα γίνεται σημαντική όταν προέρχεται από αυτόν. Όλοι οι αντίπαλοι των πρασίνων κυκλώνουν τη φάτσα του Μήτσου και εστιάζουν στον τρόπο με τον οποίο θα διακόψουν την "επικοινωνία" του με τους λοιπούς συμπαίχτες του. Σε αυτό σχεδόν άθελά του βοηθάει και το γεγονός ότι σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια ο Μήτσος μετράει σχεδόν 35 λεπτά στο παρκέ με συνέπεια στο κλείσιμο των παιχνιδιών και με το κυνηγητό των αντιπάλων επάνω του να είναι τουλάχιστον κουρασμένος. Ο Πεδουλάκης ξέρει ότι σε μια σειρά ίσως 5 παιχνιδιών θα πρέπει να βρει τρόπο να προστατέψει τον αρχηγό του, να του χαρίσει ανάσες, πολύτιμα λεπτά ξεκούρασης ώστε στο τέλος των αγώνων να είναι όσο το δυνατόν πιο φρέσκος. Για παράδειγμα στο χθεσινό ματς με τον Πανιώνιο, ο Μήτσος έπαιξε απνευστί όλο το τελευταίο 10λεπτο και η κούραση του φάνηκε στις επιλογές του στο τέλος. Ο Λο με το δυνατό του κορμί και την έφεσή του στις επαφές, ο Κατσίβελης με τα μακριά άκρα, ο Σλούκας με την ένταση που δείχνει τελευταία στην άμυνα και ίσως και ο δυνατότερος και ψηλότερος Παπανικολάου θα σπρώξουν, θα τρέξουν, θα κυνηγήσουν, θα ενοχλήσουν, θα κάνουν φάουλ, θα εκνευρίσουν, θα επικεντρωθούν στο να βγάλουν εκτός ρυθμού τον Διαμαντίδη, στερώντας από τον ΠΑΟ το μεγαλύτερο ίσως όπλο του. Ακόμα και αν το κυνηγητό αυτό έχει σκοπό η κούραση να επέλθει σε βάθος χρόνου και όχι από το πρώτο ματς. Θέλει πολύ προσεχτική διαχείριση από τον Άρτζι που φέτος εγώ τουλάχιστον δεν την έχω δει.
- Άγνωστος Χ. Στην πρωταθλήτρια ομάδα του λιμανιού υπάρχουν πολλοί παίχτες που μπορούν να εμφανιστούν ως οι εκ τραγωδίας ορμώμενοι "από μηχανής θεοί" και να σώσουν την παρτίδα καθώς κάτι ανάλογο έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της σαιζόν. Πότε ο Πρίντεζης, πότε ο Παπ, πότε ο σέντερ-τσέπης Χάινς, πότε ο Λο, έχουν κάνει το κομμάτι τους φορώντας το μανδύα της πριμαντόνας και αναλαμβάνοντας να οδηγήσουν το κόκκινο καράβι σε ασφαλή λιμάνια. Ο καθένας τους με τον τρόπο τους είναι πολύ σημαντικός στον τρόπο λειτουργίας του Ολυμπιακού, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω έναν αυτός θα ήταν ο Λο. Όσες φορές ο Αμερικανός έχει πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης, έχει παίξει την άμυνα που μπορεί, έχει σκοράρει, έχει οργανώσει, έχει πασάρει στο ρυθμό και με τη συνέπεια που τον διακρίνει, οι πρωταθλητές κερδίζουν. Αν σκεφτούμε επίσης ότι πίσω ή δίπλα από τον Σπανούλη υπάρχουν δυο ταλαντούχοι αλλά νεαροί συμπαίχτες, νομίζω ότι η επιδραση του Λο στο παιχνίδι των κόκκινων θα αποτελέσει πολύ βασικό κριτήριο ως προς την έκβαση της σειράς, καθώς εκτός των άλλων ο εξαιρετικός αυτός παίχτης λειτουργεί άψογα και μαζί με τον αρχηγό της ομάδος τους.
Για τους πράσινους η γνώμη μου είναι να κοιτάξουν το φεγγάρι. Ναι, το φεγγάρι. Αν η Σελήνη βρίσκεται στην ίδια τροχιά όπου βρισκόταν στη σειρά με την Μπαρτσελόνα, τότε οι πιθανότητές τους αυξάνονται γιατί αυτό σημαίνει ότι θα έχουν στις τάξεις τους ένα άγριο θηρίο, σε άμυνα και επίθεση. Έναν παίχτη που μπορεί να παίξει άμυνα τον αντίπαλο άσσο, να μαζέψει αμυντικά και επιθετικά ριμπάουντ από ψηλότερους αντιπάλους, να πηδήξει στο Θεό για να μπλοκάρει κάθε σουτ, να σουτάρει από το τρίποντο και φυσικά ευκαιρίας δοθείσης να κατεδαφίσει το αντίπαλο καλάθι με τα βροντερά του καρφώματα. Νομίζω οι εμφανίσεις του Γκιστ με την Μπάρτσα ήταν αυτές που έστρεψαν την περίοδο εκείνη το ενδιαφέρον της ισπανικής ομάδος στο πρόσωπό του. Στη σειρά εκείνη η ενέργεια του Αμερικανού πραγματικά ξεχείλιζε και στις δύο άκρες του παρκέ και ήταν αυτή η ένταση ακριβώς που βοήθησε τους πράσινους να βραχυκυκλώσουν τους αντιπάλους τους στην αρχή. Η πολυ-χρησιμότητα του Γκιστ, αν αποτυπωθεί εν τοις πράγμασι, στο παρκέ ίσως δώσει στον ΠΑΟ τον έξτρα παράγοντα που χρειάζεται για να επικρατήσει, καθώς το match-up με τον Πρίντεζη για πολλούς θεωρείται το σημείο-κλειδί των τελικών. Το ζήτημα στην προκειμένη είναι ότι το φεγγάρι τον τελευταίο καιρό φαίνεται να απέχει πόρρω από εκεί που θα ήθελε ο Πεδουλάκης..
- Ψυχολογία-Momentum. Ο κόουτς του Ολυμπιακού για σχεδόν 2 βδομάδες μετά την επική κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής δικαιολογόυσε τους παίχτες του που φάνηκαν εναντίον και του Απόλλωνα αλλά και σε δεκάλεπτα ολόκληρα εναντίον του Ρεθύμνου ασύνδετη, χωρίς όρεξη, χαλαρή και άνευ κινήτρου. Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ένα τέτοιο θαυμαστό αγωνιστικό επίτευγμα έχει ως αποτέλεσμα να "αδειάσουν" σωματικά και ψυχολογικά οι παίχτες, να χαλαρώσουν και να επιδοθούν στην απόλαυση των θριάμβων. Ίσως και να ήταν ανακουφισμένος που οι τελικοί άργησαν λίγο να ξεκινήσουν προκειμένου να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος για την επαναφόρτιση των μπαταριών. Νομίζω ότι ακόμα και αν αυτό δεν έχει γίνει στον απόλυτο βαθμό, η αναμενόμενη δυσκολία που θα συναντήσουν από το πρώτο κιόλας λεπτό θα είναι το καλύτερο κρύο ντους που θα τους συνεφέρει. Ο Ολυμπιακός είναι φαβορί και αυτό το ξέρουν και οι προπονητές του και οι παίχτες του και καλούνται να το διαχειριστούν, όπως έχουν κάνει στο παρελθόν. Σφύζουν από αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη και γνωρίζουν πως έχουν τη δυνατότητα να γράψουν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό πρωτάθλημα καθιδρύωντας την δική τους δυναστεία και ολοκληρώνοντας ιδανικά και τη φετινή χρονιά. Η παρουσία του Σπανούλη, αλλά και η δική τους περσινή εμπειρία, ίσως τους βοηθήσει να αποφύγουν τις κακοτοπιές της ευδαιμονίας.
Ο Πεδουλάκης πιστεύει ότι τα πάντα είναι δυνατά και είναι έτοιμος να "πεθάνει" μαζί με τους παίχτες του στο γήπεδο. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει. Θα μιλήσει στους παίχτες του, θα διατρανώσει την πίστη του σε αυτούς, θα τους πορώσει, θα συζητήσει μαζί τους τα σχέδια του, κυρίως σε άμυνα, και θα ζήσει κάθε δευτερόλεπτο των αγώνων σαν να είναι το τελευταίο του. Το ξέρει ότι πέραν των μπαρουτο-καπνισμένων ΔΔ και Τσαρτσαρή και λιγότερο του Σόφο, κανείς άλλος εκ των παιχτών του δεν έχει παρόμοια εμπειρία σε μια τέτοια σειρά για αυτό και θα είναι με όλες του τις αισθήσεις παρών και δίπλα τους. Νομίζω ότι μετά το πέρας της σειράς με τους Καταλανούς το μυαλό του είχε ήδη εγκατασταθεί στους τελικούς "πιλατεύοντας" να βρει τεχνάσματα και λύσεις που θα επιτρέψουν στους πράσινους να διεκδικήσουν μέχρι τέλους τον τίτλο του πρωταθλητή. Δεν τον πειράζει η ταμπέλα του αουτσάιντερ, καθώς ίσως σκέφτεται ότι πιο εύκολα έτσι θα μπορέσει να πιάσει στον ύπνο τους αντιπάλους του. Δεν αντιλέγω σε αυτό, εξάλλου έπιασε το κόλπο με τη Μπάρτσα. Αυτό που δε ξέρω είναι το αν και κατά πόσο θα μπορέσει να διαχειριστεί την κατάσταση στην οποία το φαβορί και έχω τον πρώτο λόγο είναι αυτός και η ομάδα του...
Οψόμεθα...
