Ποιος γουστάρει τον Κόμπι?

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο πήρε το όνομά του από μια μπριζόλα (!!!) που έτρωγαν οι γονείς του σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Go figure, που λένε και στο χωριό μου. Ίσως το πιο διάσημο όνομα μπριζόλας στην ιστορία της μαγειρικής και αναμφισβήτητα ένα από τα πιο γνωστά ονόματα αθλητών στην παγκόσμια ιστορία του μπάσκετ. Ο Κόμπι λοιπόν. Για πολλούς ο καλύτερος σύγχρονος παίχτης και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Για άλλους η πιο κοντινή και πιστή "απομίμηση" του στυλ και του παιχνιδιού του Jordan, με άλλα λόγια ο επικρατέστερος δελφίνος για να διαδεχτεί τον Air. Η στατιστική του είναι τόσο γεμάτη που κανονικά θα έπρεπε από μόνη της να μας δίνει αποστομωτική απάντση στην ερώτηση του τίτλου, ενώ η λάμψη των 5 δαχτυλιδιών θα έπρεπε να επισκιάζει και το παραμικρό ίχνος αμφισβήτησης της αξίας του. Εκείνο το παλικαράκι που σε ηλικία 18 ετών κατευθείαν από το σχολείο, επελέγη από τους Χόρνετς στο draft του 1996, έγινε ανταλλαγή στους Λέικερς, εμφανίστηκε με αφάνα μαλλί και που 16 ολόκληρα χρόνια μετά αποτελεί ακόμα έναν από τους πρωταγωνιστές του NBA, κανείς δε μπορεί να μην παραδεχτεί ότι περνάει απαρατήρητο. Όπως λένε και οι Αμερικανοί είτε τον λατρεύεις είτε λατρεύεις να τον μισείς. Η συζήτηση για τον αστέρα των Λέικερς και κυρίως για τη θέση που πρέπει να λάβει μεταξύ των κορυφαίων κρατάει πάρα πολλά χρόνια τώρα, σχεδόν άμα τη εμφανίσει του. Θυμάμαι στο πρώτο All-Star Game που πήρε μέρος, με αντίπαλο σε άμυνα και επίθεση τον MJ, οι αναλυτές να προσπαθούν να τον συγκρίνουν με τον μεγάλο του αντίπαλο. Θυμάμαι αργότερα, όταν έβαλε στο ρεπερτόριό του κινήσεις που προσομοιάζαν με αυτές του MJ, με έμφαση στο fadeway shoot, όλοι να αναφέρονται στην προσπάθειά του να μοιάζει στο -κατά δήλωσή του- είδωλό του. Θυμάμαι ακόμα διάφορες προκλητικές δηλώσεις του εναντίον του Σακίλ μετά τη φυγή του τελευταίου ή και αποθεωτικές για τον εαυτό του όταν κατακτούσε το πρωτάθλημα. Θυμάμαι πάρα πολλά περιστατικά από την καριέρα του, εντός και εκτός παρκέ, και ακόμα η ερώτηση του τίτλου ηχεί στα αυτιά μου. ΠΟΙΟΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΟΝ ΚΟΜΠΙ?
Το ότι πρόκειται για παιχταρά από τους λίγους, δε νομίζω ότι επιδέχεται συζήτησης. Θα τολμήσω να πω ότι ο Κόμπι ίσως είναι ο πιο προικισμένος επιθετικά παίχτης που έπαιξε μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια. Ανώτερος σε αυτό το κομμάτι ίσως και από τον Τζόρνταν!!! Προς αποφυγη παρεξήγησης, μιλάω ΜΟΝΟ για την επιθετική ικανότητα να σκοράρει και όχι τη συνολική παρουσία στο παιχνίδι και σε άλλους τομείς αυτού, όπου ο Μιχάλης υπερτερούσε καθολικά. Η αίσθησή μου είναι ότι ο Κόμπι δε μπορεί να σταματηθεί από καμιά άμυνα όταν είναι σε καλή μέρα, όχι μόνο λόγω του εξαιρετικού επιθετικού ταλέντου, αλλά γιατί μόνο αυτό έχει δουλέψει και τον νοιάζει. Ακόμα και το προηγούμενο καλοκαίρι, στα 33 του, βελτίωσε πάρα πολύ το footwork για να μπορεί να ξεφεύγει από τις αντίπαλες άμυνες. Κάθε καλοκαίρι ο Κόμπι δουλεύει σα σκυλί στο γυμναστήριο με σκοπό όμως ΚΥΡΙΩΣ να βελτιωθεί επιθετικά, παρά να γίνει ένας ολοκληρωμένος παίχτης με επίδραση και σε άλλους τομείς του παιχνιδιού. Εξ ου και το επιθετικό του ρεπερτόριο έχει φτάσει στο τέλειο, καθώς με τα χρόνια το σουτ του από μέση και μακρινή απόσταση έγινε πλέον το μεγάλο του όπλο, στοιχείο που δεν είχε όταν ξεκινούσε την καριέρα του. ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ ΟΜΩΣ? Αν είχατε ευκαιρία να φτιάξετε μια ομάδα θα τον υπογράφατε ή θα πηγαίνατε στο "σιγουράκι" και μεγάλο αντίπαλο δέος, Λεμπρόν, που φαντάζει και -κατά τη γνώμη μου- είναι πιο ολοκληρωμένος παίχτης. Με άλλα λόγια θα παίρνατε στην ομάδα σας ένα παίχτη με τεράστιο εγωισμό, με τρομακτική αυτοπεποίθηση, που πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος στον κόσμο, που θέλει τους πάντες να γυρίζουν γύρω από αυτόν, που θα προσπαθήσει να κερδίσει κάθε αντίπαλο σε κάθε επίθεση? Μη βιαστεί να απαντήσει κανείς, γιατί θα έρθει μετά ο Κόμπι και θα του δείξει τα 5 δαχτυλίδια, τους τίτλους των MVP, στιγμιότυπα από τα πολλά και κρίσιμα winning shots του, θα του ψιθυρίσει κάτι για 30,000 πόντους και πάει λέγοντας. Δε μπορείς να αγνοήσεις τίποτα από ολα αυτά ακόμα και αν είσαι ορκισμένος εχθρός του, παρά μόνο να αναγνωρίσεις ότι τα επιτεύγματά του σχεδόν τρομάζουν. Και όμως, όσο αντικειμενικός και αν είναι κανείς, δε ξέρω αν ο Κόμπι μπόρεσε ποτέ να γίνει αποδεκτός στο βαθμό που θα ήθελε ο ίδιος. Όχι μόνο για τα "λογιστικά" επιτεύματά του, που θα του χαρίσουν μια θέση στην αιωνιότητα, αλλά για την όλη συμπεριφορά του, τον τρόπο που προμοτάρει τον εαυτό του, για την επίδρασή του στο παιχνίδι ή όπως αλλιώς το λένε οι Αμερικανοί, his legacy to the game. Η αίσθησή μου είναι ότι ο Κόμπι αν έχασε από κάπου, αυτό ήταν ο εγωλατρικός του χαρακτήρας, το υπερεγώ του που θα έλεγε και ο Φρόιντ, που τον έβαζε συνεχώς απέναντι σε έναν καθρέπτη να αναμετράται με τον εαυτό του προσπαθώντας να τον ξεπεράσει. Καλά μέχρι εδώ, μόνο που ως μέλος μιας ομάδος ίσως στο φόντο, θα έπρεπε να βάζει και τους συμπαίχτες του που και που. Ο Κόμπι συχνά πυκνά παίζει και γουστάρει να παίζει για την πάρτη του. Ή -για να μην είμαι άδικος- φαίνεται έτσι. Υπάρχουν δύο σαιζόν συνεχόμενες (2005-2007) όταν και βγαίνει πρώτος σκόρερ στη λίγκα, όταν και ξεχνάει ότι γύρω του υπάρχουν συμπαίχτες και παίζει μόνος του. Όποιος τον έχει δει σε διάφορα παιχνίδια, αλλά κυρίως εκείνης της περιόδου, θα θυμηθεί έναν Κόμπι που μόνο σούταρε. Ακόμα και αν δεν έβλεπε καν το καλάθι και είχε γύρω του ελεύθερους συμπαίχτες. Ακόμα και αν είχε αστοχήσει σε 2-3-4 συνεχόμενα σουτ. Λες και ήθελε να κερδίσει μόνος του τους πάντες. Έβαλε 40άρες, 50άρες ακόμα και 81 πόντους, αλλά δε ξέρω με τον τρόπο παιχνιδιού του πόσους "μύστες" του αθλήματος έχασε. Σε μια σχετικώς πρόσφατη συνέντευξή του, ο Φιλ Τζάκσον είπε, ότι στα χρόνια της παρουσίας του στον πάγκο των Λέικερς, προσπάθησε να κάνει τον Κόμπι να αντιμετωπίσει το παίχνιδι με μια πιο "ολιστική" ματιά, να γίνει πιο ομαδικός και ολοκληρωμένος, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί "το ένστικτό του τον ωθούσε να σουτάρει και να σκοράρει". Αν θυμάμαι καλά, υπήρχε ολόκληρη ανάλυση στο ESPN σχετικά με τη δυσφορία του Φιλ Τζάκσον για τον τρόπο παιχνιδιού του Κόμπι τα τελευταία χρόνια της παρουσίας του εκεί και τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα του παιχνιδιού του. Χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ έδειχνε στιγμιότυπα με τον Κόμπι να είναι εγκλωβισμένος από αντιπάλους, να πετάει τη μπάλα στο ταμπλώ και να πηγαίνει με φόρα στο ριμπάουντ για να την πιάσει πάλι και να σουτάρει, παρά να πασάρει σε συμπαίχτες του!!!! Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους δύο να ξανασυνεργαστούν μετά το 3-peat και οι Λέικερς να κατακτήσουν ακόμα δύο πρωταθλήματα, παρόλα αυτά η λέξη "uncoachable" που του είχε αποδώσει ο Ζεν έχει παραμείνει γνωστή μέχρι και τα σήμερα. Αν δει κανείς τα στατιστικά του, ο Κόμπι έχει στην καριέρα του πάνω από 5,000 σε ασίστ και ριμπάουντ, κατά συνέπεια εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί μήπως το όλο κείμενο είναι αναληθές και ίσως και κακεντρεχές για έναν παίχτη που έχει τουλάχιστον σημαδέψει την τελευταία δεκαετία με τα κατορθώματά του. Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι στα στατιστικά του κατορθώματα, καθώς κουβέντα δε θα γινόταν. Σκέφτομαι και ρωτάω ταυτόχρονα εάν, παρόλα τα εντυπωσιακά του νούμερα, γουστάρετε τον Κόμπι, ως παίχτη, ως τρόπο παιχνιδιού, ως νοοτροπία και πού θα το κατατάσσατε μεταξύ των μεγάλων μορφών του αμερικάνικου μπάσκετ. Και επειδή είναι εύκολο να ρίχνει κανείς το μπαλάκι στους άλλους και να αφήνει την ουρά του απέξω, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο Κόμπι μπορούσε να κερδίσει τα πάντα, αλλά έχασε την ευκαιρία να φτάσει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο λόγω του -απροσμέτρητους βάθους- εγωισμού του που λειτουργούσε σαν παρωπίδες. Στα μάτια μου ο Κόμπι εξελίχθηκε στην τελειότερη μορφή παίχτη που είδαμε από τον Μιχάλη στα πρώτα χρόνια της καριέρας του του τελευταίου, όταν και τα έβαζε μόνος του εναντίον όλων. Φυσικά και ευνοήθηκε από τη συνύπαρξη εξαιρετικών συμπαιχτών κατά τη διάρκεια των ετών (Σακ-Χόρι-Γκασόλ-Φίσερ) καθώς και από την παρουσία του Φιλ στον πάγκο, όμως στα δικά μου μάτια δεν νομίζω ότι "είδε" ποτέ το μπάσκετ από μια διαφορετική πλευρά, πιο ολοκληρωμένη, πιο σφαιρική, παρά συνέχιζε να τελειοποιεί, σε βαθμό σχεδόν μη αντιμετωπίσιμο, τον δικό του τρόπο παιχνιδιού. Δεν "απλώθηκε" η αύρα του ως παίχτης, δεν αναγνωρίστηκε από φίλους και εχθρούς ως κάτι άλλο από αυτό που, όπως φαίνεται, και ο ίδιος ήθελε και είχε ως βάση και κέντρο τον ίδιο!!! Σε μια του συνέντευξη λίγο προτού τραυματιστεί μεταξύ άλλων ο Κόμπι ανέφερε ότι σε μια σειρά παιχνιδιών "μονού" με τον MJ, θα κέρδιζε κάποια, ίσως και τα περισσότερα και ότι αν δεν έπαιζε με όλους αυτούς τους συμπαίχτες που είχε κατά καιρούς -και δη τον Σακίλ-, τα νούμερά του θα ήταν εξωπραγματικά!!! Φαινόταν σαν να είχε στεναχωρηθεί που η συνύπαρξη του με τον Σακίλ και τα άλλα παιδιά ήταν ο λόγος που δεν είχε ακόμα καλύτερα προσωπικά νούμερα. Δεν είναι τυχαία και μια ιστορία από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στους Λέικερς, όντας ρούκι, η οποία πάει ως εξής περίπου: Σε ένα αγώνα εναντίον των Τζαζ οι Λέικερς έχαναν με έναν πόντο και είχαν την τελευταία επίθεση. Στο time-out ρωτάει (?!?!!?!?) ο Ντελ Χάρις τους παίχτες σχετικά με το ποιος θέλει να πάρει την επίθεση και πετάγεται ο Κόμπι και τη ζητάει. Πραγματικά, σουτάρει στο τέλος και η μπάλα πηγαίνει κατευθείαν airball με τους Τζαζ να πανηγυρίζουν. Ένα μήνα υπάρχει ακριβώς η ίδια κατάσταση και ο Κόμπι -μειράκιο ετών 18- ξαναζητάει τη μπάλα για την τελευταία επίθεση λέγοντας "Will not let you down coach". Ο Ντελ Χάρις του δίνει τη μπάλα και ο Κόμπι του δίνει το ροζ φύλλο αγώνα σκοράροντας στην εκπνοή. Γιατί σε όλη του την καριέρα αυτό έκανε ο Κόμπι. Αντιμετώπιζε τις προκλήσεις και σχεδόν πάντα εκκωφαντικά τις ξεπερνούσε!!! Εκτός από μία, την πιο δύσκολη και απαιτητική, όπως πριν από αυτόν κλήθηκε να κάνει ο Jordan, αυτή απέναντι στον εαυτό του. ΠΟΙΟΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΟΝ ΚΟΜΠΙ?