 |
| I believe i can fly / i believe i can touch the sky |
Πριν απ’ αυτόν το
μπάσκετ ήταν «επίγειο».
Τα πόδια καρφωμένα στο παρκέ, jump shoots, layup, παράλληλο μπάσκετ (για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση που είναι της μόδας), με μία λέξη «λευκό» μπάσκετ. Όμορφο αλλά όχι εντυπωσιακό. Μεθοδικό αλλά όχι «ηλεκτρικό».
Κάτι του έλειπε .
Ο E.Baylor, και o Connie Hawkins προσπάθησαν να το πασπαλείψουν με αστερόσκονη αλλά κάπου έμενε μισοτελειωμένο.
Τα πόδια καρφωμένα στο παρκέ, jump shoots, layup, παράλληλο μπάσκετ (για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση που είναι της μόδας), με μία λέξη «λευκό» μπάσκετ. Όμορφο αλλά όχι εντυπωσιακό. Μεθοδικό αλλά όχι «ηλεκτρικό».
Κάτι του έλειπε .
Ο E.Baylor, και o Connie Hawkins προσπάθησαν να το πασπαλείψουν με αστερόσκονη αλλά κάπου έμενε μισοτελειωμένο.
Προσπαθήστε να φανταστείτε πως ήταν το rock ‘n roll πριν τον Έλβις.
Έτσι ήταν και το
ΝΒΑ.
«Έψαχνε» τον δικό του Έλβις.
Αυτόν που θα το
«απογειώσει».
Για καλή (μας)
τύχη ένα παιδάκι απ’ το Long Island με ελατήρια στα πόδια, άφρο μαλλί και στυλ παιχνιδιού βγαλμένο απ’ το
καλύτερο playground του πλανήτη, το Rucker Park, αποφάσισε να μας
δείξει πως θα παίζεται το μπάσκετ στο μέλλον: πάνω απ’ τη στεφάνη, σε υψηλές
ταχύτητες, με πολύ ενέργεια.
Το μεγαλύτερό του
επίτευγμα όμως δεν ήταν η τεράστια συμβολή του στο να κάνει το παιχνίδι
θεαματικό.
Κάνουν λάθος όσοι στέκονται μονάχα σε αυτό.
Κάνουν λάθος όσοι στέκονται μονάχα σε αυτό.
Ήταν ο πρώτος που
συνδύασε το θέαμα με την ουσία.
Αν δεν το πετύχαινε θα ήταν
ένας ακόμα Earl Manigault, ένας Pee Wee Kirkland, ένας Joe Hammond.
Οι Μάτζικ και
Τζόρνταν (φωτεινά παραδείγματα θεάματος – ουσίας) δήλωναν πως από αυτόν
επηρεαστήκαν. Ήταν το είδωλό τους.
Julius Erving ή κατά κόσμον «Dr J».
Διακρίσεις:
- 50 Greatest Players in NBA History (1996 NBA αt 50)
- 1981 ΜVP NBA
- 5 times All-NBA First Team (’78, ’80-’83)
- 2 times All-NBA Second Team (’77, ’84)
- 4 times All-ABA First Team (’73-’76)
- 2 All Star MVP’s (’77, ’83)
- 3
times
- 1 NBA Champion (1982)
- 2
- 3 NBA Finalist (’77, ’80, ’82)
- 6ος σκόρερ όλων των εποχών
- 16 seasons / 16 All Star Games
Προσόντα:
- Το επιθετικό του ρεπερτόριο ήταν το πιο πλούσιο που είχε δει ποτέ ανθρώπινο μάτι να παίζει μπάσκετ: spin moves, bank shots, alley oop, tomahawk dunks, fast break όλα ντυμένα με ένα στυλ που σε καθηλώνε. Και αν μας καθηλώνουν τα στιγμιότυπά του ακόμη και σήμερα που έχουμε δει αρκετούς ταλαντούχους επιθετικούς , ας αναλογιστούμε τι συναισθήματα θα προκαλούσε στους θεατές 30 χρόνια πριν που τα έβλεπαν για πρώτη φορά! Που έβλεπαν έναν άνθρωπο να παραμένει τόση ώρα στον αέρα!
- Παρακολουθώντας ορισμένα παιχνίδια του μου κάνει τρομερή εντύπωση πως πάρα πολλοί θεωρούν πως ο Erving ήταν μονοδιάστατος και τον ενδιέφερε μονάχα η επίθεση. Στα ABA – χρόνια του μπορεί και να είχε αρκετή δόση αλήθειας αλλά ας μην παραβλέπουμε και τι στυλ μπάσκετ λάνσαρε η συγκεκριμένη λίγκα: σούπερ επιθετικό παιχνίδι, ταχύτατο , καρφώματα, ατομισμός. Σε αυτό διέπρεψε. Αλλά και όταν μετακόμισε στο ΝΒΑ και σε ένα τελείως διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού και πάλι ήταν απ’ τους κορυφαίους, για να μην πω ο κορυφαίος. Δεν θα κάνω το μαύρο άσπρο να γράψω πως ήταν lockdown defender σαν τον S. Moncrief. Έπαιζε άμυνα πάνω στις «γωνίες πάσας», ήταν πολύ καλός δηλαδή στην ομαδική όπως πχ ο Bird. Δείτε τα στιγμιότυπα και αρκεί.
- Ο Dr J διάβαζε το παιχνίδι όσο λίγοι και η δημιουργία του είναι υποτιμημένη. Δεν ήταν ατομιστής ούτε εγωιστής αλλά ένας all around player. Απλά τα υπερηχητικά του καρφώματα μας θολώνουν το μυαλό να τον κατατάξουμε στην ίδια κατηγορία με τον Dominique. Λάθος . Ήταν απείρως πιο ολοκληρωμένος , με το shot selection του να απέχει χιλιόμετρα απ’ του human Highlight Film (σημείωση 3)
(Δείτε μόνο την
παράσταση που έδωσε στον 1ο τελικό του ’83 απέναντι στους Lakers του Jabbar και του Magic και θα καταλάβετε…)
- Ήθελε να κερδίζει η ομάδα χωρίς να βάζει τα στατιστικά του πάνω απ’ αυτή. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να αφήνει τη μπαγκέτα είτε στον Andrew Toney (σημείωση 1), είτε στον Moses, με τον ίδιο να παίζει το ρόλο του δολώματος (σημείωση 2). Aπο διαστροφή έκατσα να δω το 2ο παιχνίδι της σειράς εκείνης της χρονιάς και παρακολούθησα έναν Erving που κατάλαβε νωρίς πως δεν ήταν η μέρα του , επικεντρώθηκε σε rebound και άμυνα αφήνοντας τα σουτ και την προβολή στους συμπαίκτες του. Η αντίδρασή του είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη αν συνυπολογίσουμε την φοβερή του εμφάνιση 4 ημέρες πριν και πώς εξαιτίας αυτής θα μπορούσε να παρασυρθεί. Εξαιρετικός ηγέτης – συμπαίκτης.
- Το farewell tour της τελευταίας του χρονιάς ήταν μια πραγματική γιορτή σε κάθε μία απ’ τις 23 πόλεις που επισκέφτηκε. Τον γέμιζαν με δώρα και ευχές. Τέτοιον αποχαιρετισμό έλαβαν μόνο οι Jabbar και Jordan στα χρόνια που ακολούθησαν.
- Μου άρεσε μία δήλωση του Magic : “made the playground official”. Πασπαλισμένη με κομψότητα , χάρη , αξιοπρέπεια που όμοιά της δεν έχει ξαναδεί το ΝΒΑ (σημείωση 4).
- Μόνο ο Barkley και ο James τον συναγωνίζονται στον τρόπο που τελείωνε (ορμή , επιθετικότητα, δύναμη, ταχύτητα) τους αιφνιδιασμούς.
- Το μοντέρνο μπάσκετ απαιτεί απ’ τους περιφερειακούς να μπορούν να αυξομειώνουν την ταχύτητά τους ενώ νριμπλάρουν προκαλώντας ανισσοροπία στον αμυντικό.Τριάντα χρόνια πριν – και πριν ξεκινήσουν τα προβλήματα στα γόνατα – ο DrJ ήταν μακράν του δευτέρου ο καλύτερος σε αυτό.
- Και όμως δεν είναι κανένα απ’ τα παραπάνω που τον κάνει ξεχωριστό. Για μένα αυτό που με μαγεύει σε αυτόν είναι πως τα όσα θαυμαστά «ζωγραφίζει» στο παρκέ δεν τα ντύνει με γελάκια, γλώσσες έξω, χτυπήματα στο στέρνο, χειρονομίες, trash talking, μουρμούρες σε διαιτητές. Στην πατρίδα του το λένε cool.
Προσοχή: το cool δεν σημαίνει πως είχε το κενό
βλέμμα του Στόκτον. Απλά τα έκανε όλα με τέτοια ευκολία που δεν ένιωθε την
ανάγκη να πανηγυρίσει. Δεν ήταν υπερόπτης. Ήταν ένας σεμνός μάγος.
- Αν έπρεπε να ψηφίσω ένα TOP-3 τελικής σειράς που εξελίχθηκαν σε one man show θα ήταν κατά σειρά:
- 1993 MJ vs Suns (41ppg, 8.5reb, 6.3 as)
- 2000 Shaq vs Pacers (38ppg, 16.7 reb, 2.7 blk)
- 1976 DrJ vs Nuggets (37.8ppg, 14reb)5
Η άλλη άποψη:
-
Ντράζεν
είσαι πολύ υπερβολικός. Παραβλέπεις – τεχνηέντως- το γεγονός πως δεν μπορούσε
να σουτάρει πέρα απ’ τα 5μ. Η ακτίνα δράσης του ήταν πολύ περιορισμένη. Αν
εξαιρέσουμε την τελευταία του σεζόν όπου ευστόχησε σε 14 τρίποντα, στις ΝΒΑ
σεζόν του δεν ευστόχησε σε παραπάνω από 9 τρίποντα!!! Στα 3 πρώτα ΝΒΑ- χρόνια
είχε 0/0 τρίποντα!!!
Τα νούμερα αποτυπώνουν ξεκάθαρα πόσο δίκιο έχεις.
Υπάρχει όμως ένα αλλά: Οι ομάδες κατάλαβαν την αξία του τριπόντου απ’ το ’87 και
μετά. Έως τότε το παιχνίδι δεν διευρυνόταν πιο μακριά απ’ τα 6 μέτρα. Δες τις
προσπάθειες του καλύτερου σουτέρ της εποχής (δεν χρειάζεται να τον αναφέρω
έτσι;): έπρεπε να φτάσουμε στη σεζόν ’85-’86 , δηλ την προτελευταία του
Έρβινγκ, για να δούμε τον Bird να επιχειρεί παραπάνω από 2 τρίποντα ανά αγώνα.
Άρα σωστά αυτά που γράφεις απλά δεν υπολογίζεις
καθόλου τι στυλ μπάσκετ παιζόταν τότε.
-
Αμυντικός
κάτω του μετρίου
Δεν συμφωνώ για
τον τόσο χαμηλό βαθμό που του βάζεις. Το εξήγησα παραπάνω: έπαιζε ομαδική άμυνα.
Δεν έπιανε τον καλύτερο επιθετικό της αντίπαλης ομάδας βέβαια αλλά αυτό δεν
σημαίνει πως ήταν όσο κακός λες (και πολλοί άλλοι μαζί με εσένα). Και στο κάτω
κάτω δεν ξέρω πολλούς υπερταλαντούχους επιθετικούς που να παίζουν και πολύ καλή
άμυνα. Για την ακρίβεια ξέρω δύο: τον G.O.A.T. και τον James. Και σου
επαναλαμβάνω πως τότε το μπάσκετ παιζόταν στα πολλά σουτ, έδινε βάση στην
επίθεση, αυτό ήταν το στοιχείο που καθόριζε το νικητή.
-
Υπερβολικά
καλό παιδί, δεν είχε το βλέμμα του killer.
Και cool και killer, δεν γίνεται. Μην τα ζητάς όλα.
-
Θεαματικός
αλλά όχι ουσιαστικός.
Αυτό πάλι από πού
προκύπτει; Απορώ με εσένα αλλά και όσους το πιστεύουν. Η ουσία, το αποτέλεσμα
αν θες, προκύπτει από την σταδιοδρομία
του κάθε μπασκετμπολίστα στα playoffs. Σε διάστημα 7 χρόνων (’76-’83) έπαιξε σε 4 τελικούς κατακτώντας το ένα
(’83). Και αν σώνει και καλά πρέπει να του αποδώσουμε ευθύνες είναι στο πρώτο
του ταξίδι (’77) όταν από 2-0 μπροστά έχασε με 2-4 απ’ τον Walton. Αλλά αυτός φταίει που στον 6ο τελικό η εντολή απ' τον πάγκο ήταν να πάρει το τελευταίο σουτ ο mistake machine McGinnis και όχι αυτός;
-
Στο
ΝΒΑ δεν ακολούθησε την πλούσια σε αριθμούς ΑΒΑ- καριέρα.
Σωστό και λογικό
συνάμα. Στο ΑΒΑ πέραν των Gilmore, Haywood, Maurice Lukas, δεν υπήρχε άλλος αξιόλογος ψηλός να τον παίξει άμυνα ψηλά. Στο σαφώς πιο
ποιοτικό σε σεντερ ΝΒΑ οι ευκαιρίες να απογειώνεται ήταν λιγότερες. Αν το έκανε
δεν θα θεωρούνταν μέσα στο TOP-20 όλων των εποχών αλλά θα τους κοιτούσε όλους απ’ τον θρόνο του.
-
Αν
δεν ερχόταν ο Moses δεν
θα έπαιρνε δαχτυλίδι.
Δίκιο έχεις. Μόνο
που το ίδιο ισχύει και για τον Όσκαρ Ρόμπερτσον (αν δεν ήταν ο Καρίμ) , Τζέρι
Γουέστ (αν δεν ήταν ο Τσάμπερλεν), Τζέισον Κιντ (Νοβίτσκι). Ο κατάλογος είναι
μακρύς. Δεν νομίζω όλοι αυτοί να έχασαν κάτι απ’ το legacy τους εξαιτίας αυτού που λες.
Highlights:
Μας χάρισε ένα
απ’ καλύτερα in your face όλων των εποχών (στη μούρη του Bill Walton!!!)
αλλά και ένα απ’
τα δυσκολότερα καλάθια όλων των εποχών (περνώντας το σώμα του κάτω απ’ το
καλάθι στην προσπάθειά του να αποφύγει
το κόψιμο του Kareem που
ήρθε για βοήθεια. «I didn’t find the shot. It found me», είπε. Θεωρώ πως είναι το πιο χαρακτηριστικό «καλάθι ενστίκτου /
αυτοσχεδιασμού» μαζί με την αλλαγή χεριού του Τζόρνταν στον 2ο
τελικό με τους Lakers.
1. To %usage του Towney (27.66) στα playoffs είναι μεγαλύτερο από αυτό του DrJ (25.31).
2. Ξέρω πως ο Kobe δεν θέλει να παίξει ένα τέτοιο
ρόλο, ενώ δεν είμαι βέβαιος αν ο Τζόρνταν θα μπορούσε αν του είχε ζητηθεί. Αν
μάλιστα κρίνω απ’ την θητεία του στους Wizards, μάλλον όχι. Ο Dr J όμως ήταν ο Jordan της εποχής του, κατέκτησε τίτλους με αυτόν ως κυρίαρχη
φιγούρα αλλά όταν έπρεπε να μειώσει τον ρόλο του για το συμφέρον της
ομάδας (Sixers
’83) το έκανε. Απ’ τους σύγχρονους ο αξεπέραστος Duncan (άντε και οι Garnett το ’08 και J. Kidd το ‘11) μου έρχονται στο μυαλό.
3. 141
playoff games: 21,9 ppg / 7 reb / 4,2as / 1.7 stl
178 playoff games: 17,5 ppg / 7,6
reb / 5 as / 1.9 stl .
Ποιοι είναι;
-
O πρώτος είναι ο σημερινός καλεσμένος του RetroLegend. Ο δεύτερος είναι ο πρώτος καλεσμένος της
στήλης και υπόδειγμα all around player: Scottie Pippen. Tα στατιστικά τους δεν απέχουν και πολύ ε;;;
Και επειδή ανέφερα και τον Dominique : 25.4 ppg / 6.7 reb / 2.4 as / 1.3 stl
- Τα παραδείγματα που μου έρχονται
πρόχειρα: Tiny Archibald, Sougar Ray Richardson, Kenny Anderson , Stephon Marbury , Loyd Daniels. Όλοι τους με μικρά ή μεγάλα περάσματα απ’
το ΝΒΑ αλλά κανένας τους δεν κατάφερε να παντρέψει τόσο καλά το playground
με το formal style.
- Μαντεύω τι θα πουν οι περισσότεροι.
«ΑΒΑ όχι ΝΒΑ». Να τους πληροφορήσω πως στους Nuggets τον μάρκαρε ο Bobby Jones, δηλαδή ίσως ο καλύτερος forward αμυντικός για μια δεκαετία (’75-’85).
Στο μπάσκετ που
βλέπουμε σήμερα υπάρχουν παντού αποτυπώματά του. Μόνο ένας τυφλός δεν το
βλέπει.
«Παίζει ένα στυλ
μπάσκετ που θα κυριαρχήσει τις επόμενες δεκαετίες» έγραφαν οι δημοσιογράφοι της
εποχής.
Οι επόμενες
δεκαετίες ήρθαν.
Σε ευχαριστούμε Dr
J.
Βonus
material:
Δείτε ένα
ντοκυμαντέρ που γύρισε το ΝΒΑ.com το καλοκαίρι που μας πέρασε.
4 σχόλια:
made the playground official τα λέει όλα...
Απλά εξαιρετικό. Δουλεμένο στη λεπτομέρειά του, φωτίζει όλες τις γωνίες της καριέρας του Dr. J - συμπεριλαμβανομένων και των αντίθετων απόψεων- εύστοχο ως προς τα σχόλιά του και γεμάτο με όμορφα βίντεο.
Άξιζε η αναμονή Ντράζεν, αυτό έχω να πω.
Συμφωνώ σε όσα γράφεις. Αν κάποιος άνοιξε το δρόμο για το είδος του μπάσκετ που βλέπουμε και απολαμβάνουμε σήμερα, πιονιέρος ήταν ο Δόκτωρ!!!
Dr J πιο Cool πεθαινεις.
Πραγματικα αλλαξε το αθλημα. Και ο ανθρωπος που γεμιζε γηπεδα οταν το NBA ηταν μεταξυ φθορας και αφθαρσιας.
Πολυ ωραιο το αρθρο.
Για τον παίχτη δεν έχω να πω κάτι, τα είπες όλα. Για το κείμενο αυτό που έχω να πω είναι να μεταφραστεί άμεσα στα αγγλικά και να αποσταλεί στα αμερικάνικα sites του χώρου. Πρέπει να το διαβάσουν όσο περισσότεροι γίνεται. Να είστε καλά.
Δημοσίευση σχολίου