Eλλάδα - Γαλλία συμμαχία;
Τουλάχιστον χθες το βράδυ πρέπει να υπήρχαν ελάχιστοι Έλληνες που να ήθελαν να κερδίσουν οι Ισπανοί.
Είναι το απωθημένο βλέπετε..
ό,τι παθαίνε(ι) ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς απ'τον Ναβάρο και την παλιοπαρέα του, πάθαιναν ο Πάρκερ, ο Ντιό, ο Ζελαμπάλ.
Πάθαιναν, δεν παθαίνουν.
Μετά απο 8 χρόνια συνεχούς παρουσίας σε τελικούς οι Ισπανοί θα αγωνιστούν Κυριακή απόγευμα.
Ο Πάρκερ τους έριξε στο καναβάτσο.
Δεν ήταν μόνος (όπως φαινόταν στο παρκέ).
Τον βοηθήσαμε και εμείς εφοδιάζοντάς τον με την (χαμένη?) περηφάνια μας!
Η Γαλλία όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε το έμψυχο υλικό να
πετύχει το απόλυτο. Τα κότσια της έλειπαν.
Τα βρήκε στο δεύτερο ημίχρονο πετυχαίνοντας την απόλυτη ανατροπή (-14 στο
ημίχρονο).Θαυμάζοντάς τον με τα όσα (μύρια) έκανε, με την ηγεσία που εξέπεμπε, το πάθος και τη πίστη που μετέδιδε σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είναι οι Γάλλοι. Αλλά και πόσο τυχεροί είναι οι Γερμανοί και οι Αργεντίνοι. Που έχουν την τιμή να υπηρετούν την πατρίδα τους τρεις πολύ μεγάλοι άνθρωποι.
Που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, που αγωνιστικά κακό στον εαυτό τους κάνουν όταν δεν ξεκουράζουν το σώμα τους δίνοντάς στον εαυτό τους τον χρόνο που απαιτείται για τα +80 παιχνίδια που θα ακολουθήσουν.
"Τζινόμπιλι - Νοβίτσκι - Πάρκερ" δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Και, πιστέψτε με, δεν το γράφω σκεπτόμενος το μπάσκετ.
(Η παράγραφος αυτή είναι αφιερωμένη στον Δημήτρη Διαμαντίδη που αποφάσισε να μεγεθύνει τον χρόνο που παίζει ρακέτες στη παραλία παρά να δηλώνει παρών στο κάλεσμα της Εθνικής και να δίνει πρώτος το παράδειγμα στα νέα παιδιά).
Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι του Παο (για τους οπαδούς δεν με νοιάζει) αλλά αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκα όταν είδα τον Παρκερ να κλαίει απο χαρά μετά το τέλος του ημιτελικού.
... σκόρπιες σκέψεις για τον ημιτελικό..
- Οι Γάλλοι εκτός απο ψυχικά χαρίσματα έβγαλαν στο παρκέ και μία σεμιναριακή άμυνα στην αναχαίτιση του Ισπανικού πικ εν ρολ. Σπουδαία η συνεισφορά του 25χρονου Ajinca. Άψογος συνδυασμός χεριών-ποδιών. Έκρυβε τις πάσες, έβγαινε γρήγορα στο hedge out, γύριζε αστραπιαία πίσω.
- Πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να σταματήσουν τον ισπανικό αιφνιδιασμό.
- Στο 3ο οι Ισπανοί τα έσπασαν κυριολεκτικά (1/15σ).
- Η side άμυνα πάνω στον Πάρκερ είχε μια σχετική επιτυχία. Ο Καζλάουσκας με τους Σεϊμπούτις-Βαλανσιούνας θα το δοκιμάσει κάποια στιγμή αύριο.
- Με εξέπληξαν οι εγωιστικές αποφάσεις του Ροντρίγκεθ στο τέλος. Έπρεπε να το διαχειριστεί πολύ καλύτερα ο, κατ εμε, καλύτερος playmaker της Ευρώπης. Τους "κρέμασε".
- Αυτόν τον Ντό τον είχα πρωτοδεί το 2009 όταν κέρδισε την Εθνική μας με Παπανικολάου-Σλούκα. Έκανε όργια και φαινόταν πιο έτοιμος απ' όλους τους συνομήλικές του. Πίστευω πως το ξεπέταγμά του άργησε λίγο αλλά την παιχνιδάρα που έκανε χθες, οι δικοί μας δεν την έχουν πραγματοποιήσει (ακόμη) με τα χρώματα της Εθνικής.
- Είδατε η ζωνούλα του Κολέ; Κάθε φορά που πετυχαίνει θυμάμαι τον Διαμαντόπουλο που με τη ζώνη στην άμυνα και τον Ουίγκινς στην επίθεση πήγε τον Σπόρτινγκ Κόρατς!
... η Λιθουανία...
Δεν την έχω παρακολουθήσει πολύ. Η γνώμη μου για τον Καζλάουσκας δεν αλλάζει αλλά πρέπει να τον παραδεχθώ στον τρόπο που διαχειρίζεται τον Καλνιέτις αλλά και γενικότερα στο σωστό μπάσκετ που παίζει η μεγάλη του Σαμπόνις σχολή.Άσε που έδωσε νέες ιδέες στον Πεδουλάκη όσον αφορά τον τρόπο αξιοποίησης του "μονόπατου" (όπως τον λέμε με τον basketiko) Μασιούλις.
Ο Κλέιζα ήταν μία απ'τις απογοητεύσεις του τουρνουά. Το μεγάλο ατού που ήταν τα πατήματά του ήταν ξεχασμένη ανάμνηση, τα σουτ του ήταν κοντά, η ψυχολογία του εύθραυστη. Δεν κρύβω πως μπήκα στον πειρασμό να τον κατατάξω στη λίστα των "τελειωμένων" μπασκετικά. Και με μεγάλη μου χαρά με διέψευσε. Ήταν αυτός που θυμάμαι. Τα όσα έδειξε χθες ελπίζω να μην είναι μια απλή αναλαμπή. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ τον έχει ανάγκη. Τον έχουμε και όσοι απο εμάς γουστάρουμε να βλέπουμε παίκτες που παίζουν πολύ με το ένστικτο.
Κάπως έτσι πρέπει να ξημέρωσε η μέρα και για τους Γιουγκοσλάβους όταν πριν 14 χρόνια έχαναν στον ημιτελικό απ' την Ιταλία του Μάγιερς, του Φούτσκα, του Μενεγκίν. Ήταν το πρώτο χαστούκι που δέχθηκε ο Μποντιρόγκα, ο Ντανίλοβιτς, ο Βλάντε, ο Πέτζα. Και τώρα που το σκέφτομαι δεν θα απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα αν πούμε πως δεν το ξεπέρασαν ποτέ. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές (δεν) πάτησαν κορυφή έκτοτε οι - καλομαθημένοι σε τίτλους- Γιουγκοσλάβοι...
Υ.Γ. Γελώ τώρα που το γράφω (για να αντιγράψω και λίγο τον Σκουντή που αφήνει στο απυρόβληπτο τον Βασιλακόπουλο) αλλά είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια που καταβάλουν οι δημοσιογράφοι να σηκώσουν ασπίδα προστασίας στον "πατερούλη". Η δικαιολογία που λέγεται δεξιά και αριστερά είναι το μπάτζετ που δεν χωρούσε μεγαλύτερο συμβόλαιο για προπονητή. Προβάλουν μάλιστα και σαν υπεράσπιση τα 400χιλ των Ρώσων στον Κατσικάρη. Και ερωτώ; Εμείς φταίμε που οι Ρώσοι ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν την υπεραξία του - απλά καλού και τίποτα παραπάνω- προπονητή Κατσικάρη; Ή οι Κινέζοι του - πολύ καλού για την Εθνική μας ομάδα (σε συλλόγους είναι μια διαφορετική ιστορία)- προπονητή Γιαννάκη; Είναι πραγματικά σοβαρή δικαιολογία;
Υ.Γ 2) Πάνε να μας πείσουν πως αν πάρουμε την wild card θα είναι μέγα κατόρθωμα. Συγνώμη αλλά ποιός ήταν χρόνια ολόκληρα πρόεδρος της FIBA Europe; Όχι δεν θα είναι κατόρθωμα. Κατόρθωμα θα είναι να την χάσουμε.
5 σχόλια:
@Drazen: Το Πάρκερ έπαιξε το 113ο παιχνίδι του εντός του 2013!!!! Και μιλάμε για παιχνίδια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όχι τα ντέρμπι που δίνουν εδώ οι δικοί μας με Ηλυσιακό και ΚΑΟΔ. Και ανέφερε ότι θα είναι παρών και στο επόμενο στην Ουκρανία και στους ΟΑ του 2016.
Ο επιμένων νικά όσον αφορά τους Γάλλους. Και είχαν και αυτοί τις απουσίες τους!!!!
Από την άλλη, χωρίς προπονητή -ανέκδοτο η παρουσία το Ορένγκα- χωρίς τους Διόσκουρους Γκασόλ-Ναβάρο, ήδη δις ηττημένοι στο τουρνουά και όμως έφτασαν τους Γάλλους στα όρια τους για να χάσουν.
Η πσρουσία του Κατσίβελη για εμάς ήταν επιβεβλημένη, εξαιρετικός αμυντικός και οργανωτής, η παρουσία του θα έδενε την ομάδα αμυντικά,θα ξεκούραζε τους παλιούς περιφερειακούς και θα απελευθέρωνε τον Σλούκα από το βάρος της οργάνωσης που τον λυγίζει και του δημιουργεί πρόβλημα στον εκτελεστικό του ρόλο, αυτό είναι ολοφάνερο. Ο Κατσίβελης ανήκει στους παίκτες που η προσφορά τους δεν αντανακλάται στους αριθμούς, όποιος όμως έχει μπασκετικά μάτια εύκολα καταλαβαίνει το πόσο χρήσιμος είναι. Η εθνική τα καλά φιλικά της με τον Κατσίβελη και τον Βουγιούκα τα έπαιξε. Αυτό που έλεγε ο Τρινκιέρι για τον Βουγιούκα ότι δεν τον παίρνει γιατί η αξία του επιβάλλει περισσότερο χρόνο συμμετοχής από αυτόν που σκοπεύει να τον δώσει είναι εκτός λογικής, ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς πριν δύο χρόνια είχε ως σέντερς τους Βουγιούκα,Μπατίστ και Μάριτς. Προφανώς και ο κόουτς, ο κάθε κόουτς, δεν ξέρει πάντα ποιο είναι το σωστό για την ομάδα, το μπάσκετ δεν είναι φυσική για να υπάρχει μια αντικειμενική αλήθεια που δεν σηκώνει κανένα υποκειμενισμό.
Συγχαρητήρια στην ομάδα της Γαλλίας για το πρώτο της Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Μία ομάδα με ηγέτη έναν σούπερ σταρ που όπως διάβασα έπαιξε το 113ο παιχνίδι εντός του '13 και συμπαίκτες αθλητές με πλούσια σωματικο-αθλητικά προσόντα. Ίσως τελικά η πιο άξια ομάδα για τον φετινό τίτλο. Στο μόνο που μπορώ να εστιάσω πλέον, είναι η συμμετοχή στις Εθνικές ομάδες των χωρών τους τόσο μεγάλων παικτών όπως του Πάρκερ, του Νοβίτσκι που θα τον δούμε σίγουρα του χρόνου, των αδελφών Γκασόλ και πάει λέγοντας... κάποιοι από αυτούς δεν έπαιξαν λόγω τραυματισμού, κάποιοι άλλοι έπαιξαν χωρίς ανάγκη για προβολή, χωρίς την ανάγκη για ένα νέο συμβόλαιο, αλλά σίγουρα με ένα περίστροφο στον κρόταφο και την γκρίνια των ιδιοκτητών των ομάδων τους στο ΝΒΑ και με σίγουρες κυρώσεις σε περίπτωση τραυματισμού. Υπάρχουν ακόμη παίκτες που παίζουν για το εθνόσημο, για τη φανέλα, για την παρέα, για κάποιο ιδεώδες. Δυστυχώς η δικιά μας Εθνική δεν έχει πια τους κορυφαίους της παίκτες διαθέσιμους. Κρίμα, να δούμε πάντως του χρόνου εάν παίξουμε τελικά από σπόντα στο Παγκόσμιο, ποιοι θα θυμηθούν το εθνόσημο. Αν ο Καλάθης έχει πχ (λέμε ΑΝ) μια τραγική παρουσία σε μια (λέμε πάλι) αραιή συμμετοχή στο ΝΒΑ, πώς θα ξανανεβάσει το κασέ του στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι πράγματι χρειάζεται να γίνει μια ριζική ανανέωση με παίκτες που διψάνε για διακρίσεις, που μαζί θα δημιουργήσουν ένα σύνολο στο οποίο θα ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να παίζουν και που πάνω από όλα θα υπάρχουν παίκτες που θα μπορούν να προσφέρουν σε διάφορους τομείς. Όχι κόπιες, όχι μπούκωμα με τεσσάρια (να δεις που αν δεν σταματούσε ο Τσαρτσαρής ίσως να πηγαίναμε με 2 γκαρτντ τελικά στη Σλοβενία). Είναι σαν είχες σε μια ομάδα του παρελθόντος (για να το πάω στο ρετρό λίγο που μας αρέσει τους περισσότερους) ίδια (σε αναμενόμενη προσφορά) γκαρντ, δηλαδή στην ίδια ομάδα Γκέκο, Κορωναίο, Σταυρόπουλο, Γάσπαρη... ή στα σέντερ να είχες Καμπούρη, Μ.Κατσούλη, Παπαπέτρου, Φιλίππου.... Και επειγόντως Έλληνας προπονητής. Δεν κρίνω τον Τρινκιέρι, τα χίλια καλά μπορεί να έχει ο κόουτς. Αλλά ξένο προπονητή σε μια Εθνική με παίκτες άγνωστους σε αυτόν, με παίκτες που μέχρι πρότινος έπαιζαν σε μικρές Εθνικές, σε φυτώρια ΔΕΝ τους παραδίνεις σε έναν ξένο αλλά σε Έλληνα. Άρα του η ευθήνη του προπονητή βαρύνει αποκλειστικά αυτόν που τον επέλεξε. Μονάχα 2 ξένους ξέρω γνώστες της Ελληνικής πραγματικότητας, Ζοτς και Ντούντα. Αλλά και πάλι δεν είναι Έλληνες... Δεν είναι σύλλογοι, είναι Εθνική. Αν είναι να θεσπίσουμε ξένους και κοινοτικούς παίκτες και στις Εθνικές...
ΥΓ: Τον Καζλάουσκας, αν και υπέστη μια οδυνηρή ήτταν στον τελικό, ωστόσο αφενός ΠΗΓΕ την ομάδα ως τον τελικό και αφετέρου τον είδα να "τρώγεται" , να τρελλαίνεται στον πάγκο. Έκανε το ίδιο στην Ελλάδα; Όχι, γιατί δεν είναι Έλληνας. Δεν μπορούσε να το ζήσει ως Έλληνας ρε γαμώτο, δεν είναι η πατρίδα του. Είναι μόνο το συμβόλαιό του. Το '87 με τον Πολίτη πήραμε το Ευρωπαϊκό, ποιος τον ήξερε εκεί έξω στην Ευρώπη;;; Μήπως πήραμε τον Γκάμπα από την Ιταλία; Όχι. Ο Κιουμουρτζόγλου; Ο Δενδρινός; Τι συλλόγους προπονούσαν; Καμιά Μπαρτσελόνα της εποχής εκείνης; Όχι. Κι όμως ενέπνευσαν Γκάλη, Γιαννάκη, Φάνη, Φασούλα και άλλους 8 ρολίστες και να τα αποτελέσματα. Μιλούσανε την ίδια γλώσσα. Ευχαριστώ.
Μεγάλη ομάδα η Ισπανία με πολλούς παιχταράδες αλλά δεν συγκρίνετε κατά εμέ με την Γιουγκοσλαβία.Όταν λέμε για εκείνη την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας δεν εννοούμε μόνο τους Σέρβους Ντίβατς, Πάσπαλιε, Ντανίλοβιτς, Μποντίρογκα, Τζόρτζεβιτς κτλ, εννούμε και τους Κροάτες Κούκοτς, Ντράζεν, Ράτζα, Βράνκοβιτς αλλά και τους σλοβένους. Όλους μαζί. Όσο για τους Γιουγκοσλάβους (Σέρβους) που λες μετά το 1999 το σύκωσαν το 2001 και το 2002 μέσα στην Ινδιανάπολη.Μετά σταμάτησαν να παίζουν οι περισσότεροι. Έκλεισε ο κύκλος της Ευρωπαικής Ντριμ Τιμ. Οι σημερινοί Γιουγκοσλάβοι είναι μίλια μακριά απο τους παλιούς. Δεν ανέχομαι Γιουγκοσλάβους να μην έχουν σουτ. Συμφωνώ σε όλα τα άλλα που γράφεις.
Ορέστης
Δημοσίευση σχολίου