Destiny

Aποστολή εξετελέσθη. Ο Λεμπρόν Τζέιμς φόρεσε το δαχτυλίδι.

Παρακολουθώντας τον δεν ένιωσα καμία έκπληξη. Όλοι  – βαθιά μέσα μας – ξέραμε πως κάποτε θα γινόταν.

 (Μπορώ να το παρομοιάσω με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Απ’ το πρώτο λεπτό της τριλογίας ξέραμε πως ο Φρόντο θα κατάφερνε να καταστρέψει το δαχτυλίδι αλλά αυτό που μας κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν το «ταξίδι» - οι κακουχίες που έπρεπε να περάσει- και όχι η βεβαιη επιτυχημένη αποστολή του).

 Όσο και αν μας άρεσε που κάθε φορά «θόλωνε» στα δύσκολα και δεν δικαίωνε τις προσδοκίες των χαρισμάτων του , βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε πως κάποτε θα το «καταλάβαινε». Του πήρε κάποια χρόνια , αλλά στο τέλος το «έπιασε» το νόημα.  Και με εμφατικό τρόπο μας έκλεισε τα στόματα.

 Κρίμα διότι είχε περισσότερη πλάκα να τον βλέπω απ’ την πλευρά των ηττημένων , (να τον πειράζω για την ανωριμότητά του στους τελικούς του ’07 , γιατί οι Σέλτικς τον είχαν «πελάτη» , γιατί στους περσινούς τελικούς «τα έκανε πάνω του») παρά απ’ των νικητών. Αλλά είπαμε και πιο πάνω: Ήμασταν βέβαιοι πως ο Φρόντο θα κατέστρεφε το δαχτυλίδι… 

Προτού μιλήσουμε για κάθε έναν απ’ τους πρωταγωνιστές της σειράς , ας αναφέρουμε επιγραμματικά ορισμένους λόγους που κέρδισαν οι Χιτ :

Ας μιλήσουμε και για κάθε έναν πρωταγωνιστή ή μοιραίο ξεχωριστά:

Τζέιμς

 «Δεν μπορείτε  να φανταστείτε πόσο καλό μου έκαναν οι Μαβς» δήλωσε με το δαχτυλίδι ανα χείρας.

Μπορούμε γιατί το είδαμε. 

Απ’ το 4^ο παιχνίδι με την Ιντιάνα και μετά ήταν σαν να βρήκε επιτέλους τη λύση του μυστηρίου: «Τελικά τι είμαι ; Ένας μικρός Τζόρνταν , ένας μικρός Μάτζικ ή μήπως ο  Πίππεν;»

Ο Μπίλ Σίμονς εξήγησε πρώτος την μετάλλαξη του Τζέιμς : "Είσαι   ο Λεμπρόν Τζέιμς. Ή αν πρέπει οπωσδήποτε να σε παρομοιάσω με κάποιον , έγινες ένας Larry Bird 2.0 . Ένας power point guard που είναι εξίσου επικίνδυνος και μακριά και κοντά στο καλάθι , ένας θαυμάσιος πασέρ που απαγορεύεται να  του στείλεις βοήθεια , που όταν χρειάζεται βγαίνει πρώτος ριμπάουντερ  , που είναι αξιόπιστος – πλέον – στις βολές. Και φυσικά  μιλάμε για κάποιον  μπορεί να μαρκάρει και τις 5 θέσεις, κάτι που ο Larry Legend δεν μπορούσε».

Η πρόοδος του στο low post είναι εντυπωσιακή. Εξωγήινη θα μπορούσα να πω. Ενδεικτικά να αναφέρω πως με τους Μαβς έβαζε σχεδόν 18 πόντους σε κάθε παιχνίδι. Φέτος είχε 17 πόντους … μόνο απ’ το low post.  Το παρακάτω σχεδιάγραμμα δείχνει ξεκάθαρα την αλλαγή στο παιχνίδι του.     

Ανέβηκε πολλά επίπεδα και όσον αφορά τη διαχείριση των clutch times της φετινής postseason. Ο περσινός Λεμπρον με τους 2,8 πόντους στη 4^η περίοδο αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Φέτος δε τον θυμάμαι σε κανένα παιχνίδι να «βαραίνει το βρακάκι του» ή να έχει εκείνο το απλανές βλέμμα στο άπειρο. Θυμηθείτε τις εκφράσεις στο πρόσωπό του στο 6^ο ματς με τη Βοστόνη. Αποφασιστικό , τρομακτικό ,  σαν να μην έχει παλμούς. Θύμιζε κάποιον άλλον….

Επίσης το τρίποντο με μπαταρισμένο το δεξί πόδι ήταν déjà vu με το τρίποντο του άρρωστου Μάικλ στη Γιούτα..

Αλλά δεν πήρε άριστα μόνο στην επίθεση. Μάτωσε , πάλεψε , έσπρωξε αλλά ο Ντουράντ μάτωνε / πάλευε / σπρωχνόταν για να βρίσκει τα σουτ που προτιμά. Τέτοια άμυνα ο Ντουράντ όλη τη χρονιά δεν είχε συναντήσει.

Ο συνδιασμός ταχυδύναμης – σωματικής διάπλασης – μπασκετικής παιδείας δεν έχει συναντηθεί πουθενά αλλού. One of the kind που λένε και στο Ναύπλιο..

Τελειώνοντας αρκεί να αναφέρω πως μόνο αυτός κατάφερε σε 2 postseasons να γράψει πάνω από 30 / 9 / 5. Κανείς άλλος.

(αρκετά καλά έγραψα για τον Λεμπρόν , δεν αντέχω άλλο)

Γουέιντ

Ο τραυματισμός του στη σειρά με τους Πέισερς έκανε καλό στην ομάδα. Γιατί – αναγκαστικά – ξεκαθαρίστηκαν οι ρόλοι. Απ’ τη στιγμή που δεν ήταν στο 100% όφειλε να παραδώσει μια και καλή τα κλειδιά στον  Λεμπρόν.

«Η προσαρμογή ήταν πολύ δύσκολη» , θα παραδεχθεί.

Και πράγματι ήταν . Στο κάτω κάτω δικιά του ήταν η ομάδα , αυτός τους κάλεσε , αυτός ήταν κάποτε πρωταθλητής.

Την απόφαση δεν την πήρε μόνος του. Όπως ο Σακίλ το 2006 που  τον έχρισε ηγέτη και έκατσε στην άκρη. 

Την απόφαση του την έδωσε η ζωή.

Αν θέλει – που είναι βέβαιο πως θέλει – να συνεχίζει να φορτώνει «κοσμήματα» τα χέρια του , θα συνεχίσει όπως τελείωσε η χρονιά. Είμαι βέβαιος πως θα το κάνει.

Μπος

Το screen ‘n roll του ήταν σχεδόν δολοφονικό. Άψογα τελειώματα . Δε θυμάμαι να την αντιμετώπισαν ποτέ οι Θάντερ . Το παιχνίδι του μακριά απ’ το καλάθι πονοκεφάλιαζε τον Μπρουκς. Ήξερε πως οι Ιμπάκα – Πέρκινς – Κόλισον δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιο είδους «center». Tελικά έπρεπε να τραυματιστεί για να καταλάβουμε όλοι μας πόσο χρήσιμος είναι …

Μπατίερ

Round 1 vs. Knicks (5 games): 27.6 MPG, 6.0 PPG, 34.6% FG, 32% 3FG

Round 2 vs. Pacers (6 games): 29.3 MPG, 3.8 PPG, 21.2% FG, 27% 3FG

Round 3 vs. Celtics (7 games): 38.0 MPG, 7.1 PPG, 36% FG, 35% 3FG

Round 4 vs OKC (5 games): 37.6  MPG, 11.6  PPG, 61% FG, 58% 3FG

Στα παραπάνω προσθέστε και τις άμυνες που έπαιζε στον Ντουράντ. Αφού το πήρε και αυτός τότε το μόνο που απομένει να γίνει είναι να στεφθεί πρωταθλητής ο Γκραντ Χιλ. (μακάρι!!!!!)

Ντουράντ

Χωρίς να κάνει κάποιο πραγματικά μεγάλο παιχνίδι έβαλε 30.6 ppg με θαυμάσια στατιστικά (84% β , 55% διπ , 40% τρ). Φορτώνει το καλάθι με τέτοια ευκολία και συχνότητα ξεπερνώντας άλλους σπουδαίους σκόρερ της περασμένης δεκαετίας (Κόμπι , Άιβερσον , Μακγρέιντι).  Σε κάποια σημεία φάνηκε η απειρία του , σε άλλα δεν τον βοήθησε η όμαδα , συν το ότι τον κυνηγούσαν σκυλιά της άμυνας σαν τους Μπατίερ και Τζέημς. Για πρώτο ταξίδι τα πήγε πολύ καλύτερα απ’ τον Λεμπρον στο αντίστοιχο δικό του το 2007.Κάτι μου λέει πως του χρόνου είναι δικό του.

Γουέστμπρουκ

Ο Στηβ Φράνσις , εεε συγνώμη ο Ράσελ Γουέστμπρουκ μπερδεύτηκα , πρέπει απαραιτήτως να βρει την ισορροπία μεταξύ του point guard (που δεν είναι αλλά εκεί παίζει) και του scorer guard (που αναμφισβήτητα είναι). Φταίμε και εμείς (Τύπος , φίλαθλοι) που όταν σουτάρει πολύ τον κατηγορούμε γιατί δεν πασάρει , και όταν πασάρει γιατί δεν σουτάρει! Ας βρει αυτός την ισορροπία μέσα  του γιατί αν περιμένει από εμάς … σώθηκε .

Όπως και να έχει τα όσα θαυμαστά έκανε στον 4 αγώνα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη όσων παρακολούθησαν το παιχνίδι.

Χάρντεν

Πήρε ένα καλό μάθημα απ’ τη σειρά . Θα του χρειαστεί για το μέλλον . Παλαιότερα και ο Jason Terry πέρασε από ανάλογα μέχρι να φτάσει να γίνει αυτός που είναι σήμερα. Στο χέρι του είναι να κόψει το μούσι και να μην τον πάρει από κάτω η κακή του εμφάνιση. Στην δύναμη θέλει βελτίωση και το λέω όχι γιατί ο Λεμπρον του έκανε πλάκα στο  ζωγραφιστό (σε όλους έκανε) αλλά γιατί έχει πρόβλημα. Και να συνεχίσει να κάνει drive προεκτείνοντας τα χέρια του ώστε η μπάλα να είναι μακριά απ’ το κορμί του γιατί έχει μεγάλη πλάκα να παρακολουθείς πόσο εύκολα μπορούν και την «πατάνε» (σε τόσο υψηλό επίπεδο) οι αντίπαλοί του κάνοντάς του συνέχεια  φάουλ (στην προσπάθειά τους να την κλεψουν). 

Ιμπάκα – Πέρκινς – Κόλισον

Μονάχα ο «κάποτε Supersonic» δικαίωσε τον προπονητή του. Έβγαλε πάθος , τόλμη και πείσμα να υπερνικήσει τις δυσκολίες. Ο μεν «Ισπανός» τα πήγε μετρίως μέτρια ο δε Πέρκινς ήταν αρνητικότατος (ίσως έπαιξε ρόλο ο τραυματισμός του στον ώμο). Το ξέραμε από πριν πως απ’ τη στιγμή που το Μαϊάμι δεν έχει κάποιο βαρύ σέντερ τα ματσαρίσματα δεν θα έβγαιναν , αλλά εκείνος δεν έβαζε καλάθι ακόμη και όταν είχε πλάτη τον κατά πολύ κοντύτερό του Μπατίερ!

Φίσερ - Σεφολόσα

Ένα τεράστιο respect στον αειθαλή Φίσερ. Και για να μην ξεχνιώμαστε θέλει ακόμη 15 παιχνίδια για να φτάσει τον Χόρι στη πρώτη θέση σε playoff αγώνες.  Όσο για τον «για λίγους μήνες δικό μας» Σεφολόσα μπορεί στην άμυνα να τα βόλευε (σε καμία περίπτωση πάντως τόσο καλά όσο διαφημιζόταν) αλλά στην επίθεση ήταν .. κουλός (5.4ppg , 44% FG , 33% 3-pt). Στην Ευρωλίγκα βέβαια το μάτωνε άνετα το καλάθι (11,4 / 55% / 50%) , αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που δεν θα την ανοίξω σήμερα. Απλά θα πω πως οι άμυνες στα playoffs δεν συγκρίνονται με αυτές της Ευρώπης (και θα σταματήσω εδώ).

Σπόελστρα – Μπρουκς

Κανείς τους δεν είναι προπονητάρα σαν τον περσινό νικητή Ρικ Καρλάιλ. Στον  «Κινέζο» πρέπει να πιστώσουμε πως διαχειρίστηκε άψογα το ψυχολογικό κομμάτι των playoffs (καυγάς με Γουέιντ / ισορροπία των "εγώ") και «διάβασε» σωστά τη σειρά προτιμώντας τα κοντά σχήματα (με Μπος στο «5» και Μπατίερ στο «4»). Ο Μπρουκς είναι καλός προπονητής αλλά μου κακοφάνηκε που δεν ρίσκαρε όταν έβλεπε πως η σειρά χανόταν. Θα μπορούσε να αλλάξει λιγάκι το rotation , να κόψει και άλλο τα λεπτά του Πέρκινς , να δοκιμάσει μία ζώνη. Ο Καρλάιλ πέρυσι όταν βρέθηκε πίσω με 1-2 , έβαλε στη πεντάδα τον Μπαρέα και άλλαξε ολόκληρη τη σειρά. Ρίσκαρε και δικαιώθηκε.   

Υ.Γ. Δεν ήμουν με καμιά απ’ τις δύο ομάδες. Τους Χιτ τους σιχαίνομαι μετά τα καραγκοζιλίκια που έκαναν το καλοκαίρι του ’10 , ενώ οι Θάντερ είναι αχώνευτοι εξαιτίας του ιδιοκτήτη τους που με το έτσι θέλω πήρε την ομάδα απ’ το Σιάτλ. Θα ήθελα να μην το είχε πάρει ο Λεμπρον για να τον σταυρώσουν όλοι το καλοκαίρι,  αλλά για το καλό του μπάσκετ καλώς το κατέκτησε.

Υ.Γ 2) Το ΝΒΑ είναι πολύ τυχερό. Μετά από μια μακρά περίοδο «ξηρασίας» βρήκε τους Ντουράντ – Λεμπρόν για να συνεχίσει το μύθο του. Παίζουν στην ίδια θέση , είναι κοντά σε ηλικία και αγωνίζονται σε διαφορετική Περιφέρεια. Απ’ τον καιρό των Magic – Bird έχει να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Ο MJ δεν είχε αντίπαλο , το ίδιο και οι “Shaq – Kobe” Lakers. Oι Spurs ήταν λιγάκι αντιτουριστικοί για να επενδύσει πάνω τους το ΝΒΑ. Ο Stern θα αφήσει στον επόμενο καλή παρακαταθήκη.