Θα ανέβει στο θρόνο του αυτή τη φορά?

Όσοι αντέχουν να διαβάζουν τα όσα γράφω τα τελευταία δύο χρόνια στο blog, μάλλον θα έχουν καταλάβει ότι δεν ασχολούμαι ιδιαιτέρως με το NBA, στη σύγχρονή μορφή του, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και κυρίως όσον αφορά συγκεκριμένους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού. Αν θα έπρεπε να αποδώσω κάπου αυτήν την άρνηση, θα έλεγα ότι παραμένω ένας αθεράπευτα ρομαντικός του αμερικάνικου μπάσκετ -όπως εικονοποιήθηκε με ομάδες και παίχτες- που παρακολούθησα και ξεχώρισα έως και το τέλος της δεκαετίας του '90. Τα τελευταία χρόνια μάλλον παραμένω παθητικός θεατής, καθώς όλες αυτές οι αλλαγές και στους κανονισμούς αλλα και στις ομάδες και κυρίως η αθρόα εισαγωγή μετρίων παιχτών μάλλον με απογοήτευσαν.

Υπάρχουν όμως πάντα κάποιες σύχρονες προσωπικές ιστορίες που νομίζω ιντριγκάρουν και ενδιαφέρουν και μία από αυτές τράβηξε την προσοχή μου από τα ξημερώματα της Κυριακής. Θα καταφέρει ο -από πολλούς επονομαζόμενος- σύγχρονος καλύτερος παίχτης του NBA να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου? Θα μπορέσει να αλλάξει τη μοίρα του και να μην ακολουθήσει τα χνάρια τόσων και τόσων εξαιρετικών παιχτών του παρελθόντος που δεν κατέκτησαν ποτέ το μπασκετικό Έβερεστ? Θα εξαργυρώσει το θεόσταλτο ταλέντο του και τα σχεδόν "αφύσικα" φυσικά του προσόντα με ένα δαχτυλίδι στο χέρι? Θα σταθεί στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων που απαιτούν να ηγηθεί και να καθοδηγήσει την ομάδα του ως αληθινός ηγέτης? Με πολύ απλά λόγια ο βασιλιάς (King James) θα μπορέσει να ανέβει αυτή τη φορά στο θρόνο του?

Τα ξημερώματα της Κυριακής οι Heat κατάφεραν στο έβδομο παιχνίδι της σειράς να αποκλείσουν τους Σέλτικς, να κατακτήσουν τον τίτλο της Ανατολής και να φτάσουν στους τελικούς με αντίπαλο την νέα εκκολαπτόμενη δύναμη του NBA, τους Οκλαχόμα Θάντερς. Ο "βασιλιάς" θα έχει άλλη μια ευκαιρία να κλείσει τα στόματα των επικριτών του και να καταφέρει το μοναδικό ακόμα στόχο που του ξεφεύγει, να στεφθεί πρωταθλητής με την ομάδα του. Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος που δύο χρόνια πριν άφησε την πόλη και την ομάδα του Κλίβελαντ για να μετακομίσει στην ηλιόλουστη Φλόριντα και να ανταμώσει με τους Ουέηντ και Μπός, προκειμένου να γίνει μέλος μια ανταγωνιστικής ομάδος με σκοπό το πολυπόθητο δαχτυτλίδι. Απόφαση που αν θυμάστε προκάλεσε σάλο και σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, καθώς κάποιοι τον δικαίωσαν αλλά και κάποιοι τον κατηγόρησαν ως ριψάσπιδα και προδότη, συγκρίνοντας τον με τους Τζόρνταν και Μπράιαντ που ποτέ δεν εγκατάλειψαν την ομάδα τους, ακόμα και όταν αυτή δεν συγκαταλέγονταν στα φαβορί για τον τίτλο, αλλά αντιθέτως έμειναν πιστοί ως το τέλος και δικαιώθηκαν. Αλλά τελικά, ο James ήταν πάντα ένα θέμα προς συζήτηση καθ' όλα τα χρόνια της παρουσίας του στο πρωτάθλημα.

Από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του συγκέντρωσε διθυραμβικά σχόλια τόσο για την αγωνιστική του παρουσία όσο και για τις προσδοκίες και τη δυναμική που αυτή δημιουργούσε και που έφτανε μέχρι τη σύγκριση με τον καλύτερο όλων!! Φορούσε και ο ίδιος το νούμερο 23 στο Κλίβελαντ δεν ήθελε πολύ. Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω αποτελεί ένα πραγματικό εκρηκτικό μείγμα παίχτη που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Η σωματική του ρώμη είναι σχεδόν τερατώδης, καθώς έχει βάρος 106 κιλά περίπου και το λίπος του είναι σχεδόν στο 4%, ενώ παίζει σε τέσσερις θέσεις της πεντάδος, ξεκινώντας από το 1 και φτάνει μέχρι το 4 !!!! Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να αντέχει στα χτυπήματα των αντιπάλων, να μην χάνει την ισορροπία του στον αέρα μετά από επαφή με τον αμυντικό, να μπορεί να σουτάρει υπό πολύ δύσκολες συνθήκες καθώς και να εφορμά με δύναμη παλαιστή WWE προς το καλάθι ανοίγοντας αεροδιάδρομο στις αντίπαλες άμυνες. Με ύψος 2,06 και πόδια ελατήρια το νούμερο 6 των Heat συχνά απογειώνεται πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων είτε τελειώνοντας μια ενέργεια με βροντερά καρφώματα είτε μπλοκάροντας σουτ επιθετικών σε lay-up ή και καρφώματα ακόμα, χαρίζοντας μέχρι τώρα αμέτρητα highlights με το όνομά του. Αν σε αυτά συνυπολογίσει κανείς ότι με τα χρόνια το εξωτερικό του σουτ γίνεται όλο και πιο αξιόπιστο από μέση και μακρινή απόσταση, ότι η ικανότητά του στην πάσα προς τον ελεύθερο συμπαίχτη είναι πολύ πάνω του μετρίου και ότι στα σχεδόν 28 του χρόνια έχει εμπειρίες 7-8 ετών στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, καταλαβαίνει κανείς ότι η λέξη "χαρισματικός" ίσως δεν είναι αταίριαστη.

Για πολλούς ο "βασιλιάς" είναι ό,τι πληρέστερο μπορεί να συγκριθεί όχι μόνο με το απόλυτο συγκρινόμενο μέγεθος (Τζόρνταν) αλλά και με τον Μάτζικ ή και πιο πίσω ακόμα τον Όσκαρ Ρόμπερτσον, καθώς η επιρροή του στο παιχνίδι είναι πολυποίκιλη και αισθητά εντυπωσιακή. Αυτή και μόνο η έστω θεωρητική σύγκριση νομίζω ότι ίσως είναι το απόλυτο παράσημο που θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει. Η προσωπική μου κρίση για τον James νομίζω ότι είναι λίγο αμφίσημη και εκεί ακριβώς είναι και η ουσία της παρούσης ανάρτησης. Ενώ στην αρχή δε μου άρεσε σχεδόν καθόλου καθώς τον θεωρούσα ένα τανκ από μύες που του επέτρεπαν να κυριαρχεί στο παιχνίδι, με τον καιρό είδα και κάποια σημάδια -ας μου επιτραπεί το αδόκιμο της έκφρασης- "αληθινής μπασκετοσύνης" στο παιχνίδι του τα οποία εξετίμησα είτε ήταν αποτέλεσμα δουλειάς (βλ. μακρινό σουτ) είτε ωριμότητας και μεστότητας του ταλέντου του. Παρακολούθησα διάφορα παιχνίδια του και διέκρινα ότι πλέον η ικανότητά του να διαβάζει την αντίπαλη άμυνα έχει οξυνθεί, η συνεισφορά του στην άμυνα και στα ριμπάουντ είναι αξιοσημείωτη, ενώ πασάρει εξαιρετικά καλά και μέσα σε traffic αλλά και στη weak side όταν βλέπει τη βοήθεια να έρχεται. Αντιλήφθηκα ότι δεν τον νοιάζει κυρίως  πόσους πόντους θα σκοράρει, αλλά κυρίως να κερδίσει. Βλέποντας διάφορα παιχνίδια της ομάδος του και κατά τη διάρκεια της post season αλλά και στα play-offs "οσμίστηκα" ψήγματα σμίλευσης του ταλέντου του, ανακάλυψα στιγμές επιλογής του "εμείς" έναντι του προφανούς "εγώ". Ακόμα όμως κάτι δε με έπειθε.

Η διαφορά ενός εξαιρετικού παίχτη από έναν κορυφαίο, όπως αυτοί που προαναφέρθηκαν, έχει να κάνει με την ανάληψη ευθυνών και την ηγεσία στις δύσκολες στιγμές, εκεί που κρίνονται οι τίτλοι και χρειάζεται ένα μεγάλο σουτ, μια μεγάλη άμυνα, μια σωστή πάσα. Η ανάληψη της ευθύνης της σωστής επιλογής -ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν είναι σωστό πάντα- είναι ίδιο του πραγματικού κορυφαίου. Θέλετε ένα παράδειγμα πολύ χαρακτηριστικό? Στους τελικούς των Μπουλς με τους Τζαζ στην τελευταία φάση στον δεύτερο αγώνα της σειράς, όλοι οι Μορμόνοι περιμένουν τον MJ να σουτάρει όπως θα έκανε μερικά παιχνίδια μετά και θα κέρδιζε τον τίτλο. Αυτός διαβάζει την αντίπαλη πρόθεση, ενημερώνει από πριν -στο time out- τον Στιβ Κερ να είναι έτοιμος να δεχθεί την πάσα του μόλις έρθει η βοήθεια και ο ξανθομάλλης σουτέρ σκοράρει μόνος του μερικά δευτερόλεπτα αργότερα από την κορυφή. Διάλεξα να αναφέρω αυτή την λιγότερο εγωιστική και εγωφανή φάση από πάμπολλες άλλες του Μιχαλάκη για να καταδείξω αυτό που θέλω. Τον λόγο που μέχρι τώρα δε με πείθει ο Τζέιμς ότι είναι στο ίδιο επίπεδο, καθώς μέχρι τώρα έχει δώσει περισσότερες αφορμές για να τον κατηγορούν για λιγοψυχία και ότι λυγίζει στην πίεση παρά το αντίθετο. Στους περσινούς τελικούς θυμάμαι ότι στα τελευταία δεκάλεπτα, όταν ο Νοβίτζκι ζήταγε και έπαιρνε τη μπάλα, ο μεγάλος του αντίπαλος μάλλον κρυβόταν δίνοντας συνέχεια τη μπάλα στον Ουέηντ ή σε άλλους πιο άσημους συμπαίχτες να σουτάρουν, ενώ αυτός περιφερόταν έξω από τη γραμμή του τριπόντου σουτάροντας "σκοτωμένα" τρίποντα. Καμία πρωτοβουλία, καμία καθοδήγηση, έλλειψη ευθύνης!

Από τότε έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη θεωρία σχετικά με το πόσο έτοιμος ψυχολογικά είναι ο "βασιλιάς" να ανέβει στο θρόνο του, πόσο "σκληρός" και συγκεντρωμένος πνευματικά για να ανταπεξέλθει στις κρίσιμες περιστάσεις των αγώνων. Νομίζω ότι και φέτος εναντίον των Νικς στο τέλος ενός παιχνιδιού αντί να πάρει το σουτ έδωσε πάσα σε ελεύθερο συμπαίχτη του να σουτάρει, αστόχησε, το παιχνίδι χάθηκε και αυτός στοχοποιήθηκε. Πριν από το 6ο ματς με τους Σέλτικς ακόμα και ο προπονητής του έκανε μια δήλωση που από τους αμερικανούς αρθρογράφους ερμηνέυτηκε ως πρόσκληση στον σταρ του ή απλώς έκφραση του φόβου του, καθώς με ήττα η ομάδα του αποκλειόταν και αυτός μάλλον θα απολυόταν. Υπήρχαν πολλές εικασίες πριν από το παιχνίδι καθώς το Μαϊάμι μετρούσε 15 ήττες στις 16 τελευταίες επισκέψεις του στο άντρο των Big 3, ενώ και ο τρίτος σταρ της ομάδος, Κρις Μπος, δεν ήταν ακόμα έτοιμος να προσφέρει το 100%. Δε χρειάστηκε. Οι εικασίες διαλύθηκαν. Ο Λεμπρόν ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του έπαιξε σαν κορυφαίος, καθώς κράτησε την ομάδα του όρθια με 45 πόντους και 15 ασσίστ!!!! Όποιος είδε το παιχνίδι θα πρέπει να απόλαυσε ένα one-man-show βγαλμένο από προηγούμενες δεκαετίες και πασπαλισμένο με την εκτελεστική δεινότητα του MJ, την αξιοποίηση όλων των συμπαιχτών του με τρόπο που παρέπεμπε στον Μάτζικ, την υπεροχή και την αύρα του Big O. Στο πρώτο ημίχρονο είχε 30 πόντους έχοντας χάσει ένα (1!!!!!!) σουτ και η έδρα των θρυλικών τριφυλοφόρων βοούσε από κραυγές θαυμασμού αλλά και απογοήτευσης.

Η σειρά όλη ήταν το ματς αυτό, καθώς εκεί κρινόταν η πρόκριση στους τελικούς. Τα φώτα στράφηκαν επάνω του για να του αποδώσουν "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι" αναγνωρίζοντας την εμφάνισή του και συγκαταλέγοντάς της ως μια από τις κορυφαίες όλων των εποχών στα play-off. Σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού που οι Κέλτες προσπαθούσαν να επανέλθουν και να διεκδικήσουν έπεφταν πάνω στην αλύγιστη θέληση του Λεμπρόν να μη χάσει. Η ομάδα είδε ξεκάθαρα τον οδηγό της να χαράσσει πορεία και τον ακολούθησε. Σήκωσε το γάντι που του πέταξαν οι αντίπαλοί του με τις 3 συνεχόμενες νίκες, το φόρεσε και τους προσκάλεσε στο δικό του πάρτι μέσα στο σπίτι τους. Όποιος είδε το παιχνίδι, ας θυμηθεί το πρόσωπό του. Σκληρό σαν πέτρα,

Για πρώτη ίσως φορά, ο βασιλιάς έδειξε ότι έτοιμος να απαντήσει στην πρόκληση, να νικήσει τους εχθρούς του και να ανέβει στο θρόνο του. Του απομένει ακόμα ένα εμπόδιο που είναι πιο δύσκολο και ανηφορικό από το προηγούμενο. Απέναντί του έχει τον ισχυρότερο δελφίνο διακατεχόμενο από το ίδιο ισχυρό κίνητρο, πασπαλισμένο με τη δική του χρυσόσκονη να κυνηγάει το δικό του Άγιο Δισκοπότηρο. Νεότερος ων, είναι ασυγκράτητος, ορμητικός, διεκδικητικός και πλέον πρωταθλητής στη Δυτική Περιφέρεια αποκλείοντας μια εξαιρετική ομάδα. Η αποστολή του "βασιλιά" έχει φτάσει πια στο τέλος της και όλοι περιμένουν να δουν αν τελικά αυτή τη φορά....θα ανέβει στο θρόνο του..