Retro Legend: Scottie Pippen

Προσπαθώντας να εμπλουτίσουμε παραπάνω το blog σκέφτηκα να δημιουργήσουμε μια καινούργια ενότητα που θα ονομάζεται Retro Legends. Σε αυτήν θα μπορούμε να γράφουμε την άποψή μας για «θρύλους» του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου μπάσκετ, κάτι σαν μικρά αφιερώματα.
Την ιδέα μου την έδωσαν (χωρίς να το ξέρουν) οι Gangster και Pap40. Πριν από καιρό είχαμε μια κουβεντούλα στο blog σχετικά με την συμβολή του Πίππεν στα πρωταθλήματα των Μπουλς. Με αφορμή λοιπόν αυτό ξεκινώ με τον «Ινδιάνο» αυτήν την καινούργια θεματική ενότητα
Ειδικός δεν είμαι απλά θα γράψω την γνώμη μου από όσα παιχνίδια τον έχω παρακολουθήσει να αγωνίζεται (το sport-scene.net να είναι καλά...)

Ο Pippen ήταν ο καλύτερος αμυντικός από όσους έχω δει (δυστυχώς μόνο απ’ την τηλεόραση). Μπορούσε να καλύψει οποιοδήποτε κενό δημιουργόταν στην άμυνα των Bulls. Ήταν σαν να βλέπεις ένα τσιτάχ να κινείται με απίστευτη ταχύτητα στη ζούγκλα. Την μία στιγμή μάρκαρε τον παίκτη του και την αμέσως επόμενη έδινε βοήθειες στο συμπαίκτη του. Δύο άλλοι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΙ μπασκετμπολίστες που φημίζονταν για τις βοήθειες που έδιναν ήταν οι Bird και Magic. Η διαφορά τους όμως ήταν η εξής: ο Πίππεν μάρκαρε ΠΑΝΤΑ τον καλύτερο σκόρερ της αντίπαλης ομάδας εν αντιθέση με τους άλλους δύο που μάρκαραν τον πιο αδύναμο και έτσι οι βοήθειες που έδιναν ήταν πιο εύκολες και ο κίνδυνος να εκτεθούν λιγότερος.




Μόνο ο Τζόρνταν ήταν καλύτερος all around παίκτης στα 90’s. Από το 1991 έως το 1998 είχε περίπου 17-23 πόντους , 7-9 ριμπάουντ , 4-7 ασίστ .Όταν ο MJ έπαιζε μπέιζμπολ είχε τους καλύτερους αριθμούς της καριέρας του (21 πόντους, 9 ριμπ, 5 ασίστ , 49%FG) και δεν οδήγησε το Σικάγο στους τελικούς εξαιτίας ενός διατητικού «λάθους» που 16 χρόνια μετά ακόμη σχολιάζεται!



Κατά τη γνώμη μου ήταν ο δεύτερος καλύτερος το ’94 (μετά τον Χακίμ).Την επόμενη σεζόν (στο τέλος της οποίας γύρισε ο MJ) ήταν ο πρώτος των Μπούλς σε πόντους, ριμπάουντ, κλεψίματα , ασίστ, κοψίματα . Κάτι ανάλογο έχουν πετύχει μόνο οι Κάουενς (το ’78 με Σέλτικς) , Γκαρνέτ (το 2003 με Μινεσότα) και ΛεΜπρόν (το ’09 με Κλίβελαντ).
Επαναπροσδιόρισε τον όρο point forward . Η ικανότητα που είχε στην οργάνωση του παιχνιδιού επέτρεψε στους Μπούλς να δοκιμάζουν οποιονδήποτε συνδυασμό στα γκάρντ. Στα χρόνια της κυριαρχίας τους είχαν σαν «θέση playmaker» τους Πάξσον , Άρμοστρονγκ , Κέρ και Χάρπερ. Μιλάμε για παίκτες που ήταν απλά spot shooters χωρίς να έχουν την παραμικρή ικανότητα στο κατέβασμα της μπάλας. Όλες αυτές τις αλχημίες ο Φιλ Τζάκσον τις δοκίμαζε διότι στην ομάδα υπήρχε το πολυεργαλείο Πίππεν.
Κάτι που δεν αφορά τα προσόντα του τώρα. Ο MJ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να αποσυρθεί αν έμενε ο κολλητός του στο Σικάγο. Το έχει ξανακάνει άλλωστε. Όταν σκεφτόταν να γυρίσει (το ’95) έθεσε σαν βέτο να μην φύγει ο Πίππεν. (σημ. Ο Πίππεν ήταν κλεισμένος να πάει στους Κλίπερς εκείνο τον καιρό. Απέμεναν μόνο οι λεπτομέρειες). Έχει δηλώσει επανειλημμένα πως είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που θα μπορούσε να έχει.
Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος. Οι επικριτές του αναφέρουν 2 περιστατικά που έχουν βάση και αποτελούν στίγμα στην καριέρα του.
Στο περίφημο 7ο παιχνίδι των Ανατολικών τελικών οι Μπουλς ήταν επιτέλους έτοιμοι να κερδίσουν τους μισητούς Πίστονς. Αν και έπαιζαν εκτός (που στο ΝΒΑ δεν έχει και τόση σημασία) ήταν το φαβορί. Οι Τόμας , Ντουμάρς φαίνονταν γερασμένοι και οι Jordan rules (το σχέδιο αντιμετώπισης του Μάικλ που τις 3 προηγούμενες χρονιές είχε αποδώσει τα μέγιστα) ήταν πλέον ξεπερασμένοι. Αλλά… εντελώς ξαφνικά ο Πίππεν δήλωσε ότι έχει τρομερές ημικρανίες και ουσιαστικά δεν μπήκε ποτέ στον αγώνα. Οι Πίστονς μοιραία τους διέλυσαν . Πολλοί του χρέωσαν τότε πως δεν μπορεί να αντέξει την πίεση και υπεκφεύγει. Ακόμη και ο Τζόρνταν δήλωσε πως ο συμπαίκτης του δεν ανταποκρίθηκε στο στρες ενός τόσο σημαντικού αγώνα.
Το 2ο περιστατικό αποτελεί και το πιο μελανό σημάδι του. 3ος τελικός Ανατολης εναντίον των Νικς (το '94) και απομένουν ελάχιστα δευτερόλεπτα . Ο Τζάκσον δίνει εντολή να πάρει την τελευταία επίθεση ο Κούκοτς και ο Πίππεν αρνείται να μπεί στον αγώνα θεωρώντας πως ο προπονητής του τον προσβάλει με το να μην του δώσει την μπάλα να τελειώσει τον αγώνα.Θέλει να έχει την ευκαιρία να νοιώσει «Τζόρνταν» . Έτσι αντιδρά με το πιο αντιεπαγγελματικό τρόπο.



Τα παραπάνω περιστατικά δηλώνουν ατέλειες στο ψυχολογικό κομμάτι του παιχνιδιού και όχι στο αγωνιστικό (στο σουτ είχε λίγο πρόβλημα αλλά με τα χρόνια το βελτίωσε). Αν η ιδιοσυγκρασία του δεν ταίριαζε με της ομάδας που αγωνιζόταν , αποτύγχανε. Το παράδειγμα με τους Χιούστον Ρόκετς αρκεί. Στο Πόρτλαντ είχε πλέον μεγαλώσει και ο ρόλος του ήταν τελείως διαφορετικός από αυτόν στους Bulls.
Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ο Τζόρνταν ΣΙΓΟΥΡΑ θα έπαιρνε πρωταθλήματα έχοντας κάποιον άλλον στη θέση του Πίππεν αλλά με ΔΕΝ θα έφταναν τον αριθμό 6 …