H σχέση ΛεΜπρον - Κλίβελαντ

Μόλις έγινε γνωστή η απόφαση του Λεμπρόν οι περισσότεροι πήραν το μέρος των Καβαλίερς. Ο Ρέτζι Μίλλερ έλεγε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο ο ίδιος και φέρνει σαν παράδειγμα τα 17 χρόνια που έμεινε με τους Πέισερς. Ο Τζόρνταν σε ερώτηση αν θα έπαιζε στην ίδια ομάδα με Μπερντ και Μάτζικ απάντησε πως ο ίδιος έπαιζε μπάσκετ για να τους κερδίσει !


Οι φίλαθλοι καίνε τις φανέλες του , σκίζουν την τεράστια αφίσα του μήκους 8 ορόφων , ενώ ο πρόεδρος των Καβς , σαν άλλος Σωκράτης Κόκκαλης, δηλώνει «εγγυώμαι προσωπικά πως θα πάρουν οι Καβαλίερς το πρωτάθλημα πριν το κατακτήσει ο αυτοαποκαλούμενος Βασιλιάς». Τα παραπάνω αντιμετωπίστηκαν με συμπάθεια από το κοινό και σε αυτό έπαιξε ρόλο η κιτς παρουσίαση των νέων αποκτημάτων των Χιτ που είχε σαν moto το “Yes , we did it”. Δήλωνε δηλαδή με τρομερή αλαζονεία πως τα κατάφεραν ενώ δεν έχoυν παίξει ακόμη ούτε ένα φιλικό !
Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς που θεωρούσε τον Λεμπρόν αχάριστο σε όλα αυτά που του είχε προσφέρει το Κλίβελαντ. Και αυτός τους το ξεπλήρωσε αφήνοντάς τους στα κρύα του λουτρού! Στην κυριολεξία τους διέλυσε! Η φυγή του έκανε αυτόματα την ομάδα μία από τις χειρότερες της περιφέρειάς της, ανοίγοντας την πόρτα σε Σακίλ και Ιλγκάουσκας να φύγουν αφού είδαν πως πλέον είχε χαθεί κάθε ευκαιρία για πρωτάθλημα. Με το πέρασμα των ημερών όμως και εξετάζοντας περισσότερο την σχέση Καβαλίερς- Λεμπρόν έπαιρνα σιγά σιγά το μέρος του.
Ας τα πάρω απ’ την αρχή.
Το ντραφτ του 2003 είχε –μαζί με του 1984- την πιο γεμάτη σε ταλέντο φουρνιά όλων των εποχών. Λεμπρόν , Γουέιντ, Καρμέλο, Μπος είναι τα τοπ ονόματα εκείνου του ντραφτ. Ο πρώτος αριθμός του λαχείου έπεσε στο Κλίβελαντ. Και φυσικά με τη σειρά του επέλεξε τον “the Chosen” όπως τον έλεγαν τότε τα αμερικανικά ΜΜΕ.



Μια ολόκληρη πόλη περίμενε τον κύκνο της που θα την μεταμόρφωνε από ασχημόπαπο που ήταν- το Κλίβελαντ θεωρείται η πιο άσχημη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών- και θα έφερνε το πρωτάθλημα που έως τότε ούτε το μπάσκετ , ούτε το μπέιζμπολ , ούτε το αμερικάνικο φούτμπολ το είχε καταφέρει. Καταραμένη πόλη! Την πρώτη χρονιά έπαιξε playmaker και με μ.ο πάνω από 20 π , 5 ρ, 5 ασ.κατάφερε κάτι που ανάλογό έχουν πετύχει σαν ρούκι μόνο οι Τζόρνταν – Όσκαρ Ρόμπερτσον και φέτος ο τρομερός Τάιρεκ Έβανς! Δήλωνε πως πρότυπό του ήταν ο Μάτζικ και σαν όνειρο του είχε να κερδίσει το πρωτάθλημα και να τελειώσει μια χρονιά με διψήφιο αριθμό σε πόντους – ριμπάουντ- ασσίστ. Το Κλίβελαντ νόμιζε πως βρήκε τον νέο Τζόρνταν και έχτισε την ομάδα πάνω του σύμφωνα με αυτή τη λογική.



Εκεί ξεκίνησε και το λάθος. Είδε στον Λεμπρόν τα σπουδαία επιθετικά προσόντα του και αγνόησε το προφανές! Το all around παιχνίδι του που με την συνδρομή ενός σκόρερ στην ομάδα θα έκανε θραύση! Αν κάνουμε ένα flashback στα ‘80s θα θυμηθούμε πως ο Μάτζικ είχε πάντοτε σπουδαίους σκόρερ δίπλα του (Καρίμ , Γουόρθι) και καμία χρονιά δεν βγήκε πρώτος σκόρερ των Λέικερς. Προτιμούσε να καλυτερεύει με το παιχνίδι του τους άλλους , και στα δύσκολα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Αυτή ήταν η συνταγή επιτυχίας του. (μαζί με μια περίεργη 1-3-1 άμυνα που αναλύει υπέροχα ο Ράιλι στο βιβλίο του).Αυτό ονειρευόταν και ο Λεμπρόν. Οι Καβς όμως (με την συνδρομή του ΝΒΑ) τον προωθούσαν σαν τον Μ.J (τα αρχικά ήταν τα ίδια αλλά τον legend μπέρδεψαν). Τον πλαισίωναν λοιπόν με καλούς ριμπάουντερ (Γκούντεν , Βαρεχάο) με σέντερ μπουλντόζες (Σακίλ, Ιλγκάουσκας) , με point που δεν απειλούσαν το καλάθι αλλά κοιτούσαν να δίνουν την μπάλα πρώτα (Σνόου, Χιούζ ,Μο Γουίλιαμς). Όσα χρόνια έμεινε στο Κλίβελαντ ένα δεύτερο επιθετικό στήριγμα δεν είχε ( ο Σακίλ δεν μπορούσε να αγωνιστεί για παραπάνω από 25 λεπτά και ο Τζέιμσον που ήρθε στη μέση της χρονιάς δεν προσαρμόστηκε ποτέ). Έναν σουτέρ που να μπορούσε να του πασάρει την μπάλα όταν τον έπαιζαν με νταμπλ τιμ και να σπάει τις άμυνες δεν βρήκε ποτέ δίπλα του. Ο Μο Γουίλιαμς που είχε επωμιστεί αυτόν τον ρόλο δεν θεωρείται κλασικός σουτέρ . Έτσι κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Όταν έφτανε η ώρα να παίξει με ομάδες που έπαιζαν άμυνα (Σέλτικς, Μάτζικ) ο Λεμπρόν ήταν μόνος του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο 7ος τελικός της Ανατολικής περιφέρειας το 2008 που σε μια επική μάχη έβαλε 45 πόντους, αλλά δεν έφτανε αφού οι συμπαίκτες του τα περίμεναν όλα από αυτόν.



Έτσι την πάτησε και φέτος με τους Σέλτικς και πέρυσι με τους Μάτζικ όπου ήταν αναγκασμένος να αναλαμβάνει όλο το επιθετικό κομμάτι των Καβς με αποτέλεσμα να είναι κουρασμένος στα τελευταία λεπτά και να παίρνει λανθασμένες αποφάσεις. Στο τελευταίο παιχνίδι του με τους Σέλτικς προσπάθησε να βάλει τους Γουίλιαμς και Τζέιμσον νωρίς στο παιχνίδι και αυτός να είναι ξεκούραστος στα τελευταία λεπτά. Το Κλίβελαντ δεν μπόρεσε ποτέ να πλησιάσει σοβαρά στο σκορ σε κανένα σημείο του παιχνιδιού με αποτέλεσμα να έρθει ένας ακόμη άδοξος αποκλεισμός.





Το καλοκαίρι και βλέποντας πως η Καβαλίερς δεν αλλάζουν φιλοσοφία όσον αφορά τις μεταγραφές πήρε την απόφαση να φύγει. Με τον Γουέιντ δίπλα του θα κάνει αυτό που πάντα του άρεσε . Θα παίζει προσπαθώντας να μοιάσει στον Μάτζικ…




Υ.Γ. 1 Ο Τζόρνταν για να πετύχει χρειάστηκε να βρεί σουτέρ (Κερ, Πάξσον) και επιθετικά στηρίγματα (Πίππεν , Κούκοτς) .
Υ.Γ. 2 Δεν είμαι θαυμαστής του Λεμπρόν . Το στυλ του το θεωρώ αντιαισθητικό. Αλλά δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω πως έκανε υπομονή με τους Καβαλίερς. Απλά δεν έβαζαν μυαλό με τόσους αποκλεισμούς που είχαν , όπως βάλανε κάποτε οι Μπουλς. Σταμάτησαν το σύστημα δώστε την μπάλα στον Μάικλ και οι υπόλοιποι στις γωνίες και έβαλαν τον Μάικλ να παίξει το πιο αλτρουιστικό μπασκετικό σύστημα στον πλανήτη. Και από εκεί ξεκίνησε η συλλογή δαχτυλιδιών.
Υ.Γ. 3 Σίγουρα τους αποπροσανατόλισε. το γεγονός πως οι Καβς έφτασαν τους τελικούς το 2007 . Πίστεψαν πως μόνο ο Λεμπρον φτάνει. Η αλήθεια όμως ήταν πως στην Ανατολή είχε ελάχιστο ανταγωνισμό. Μόνο οι Πίστονς υπήρχαν και αυτοί ήταν γερασμένοι. Το Σαν Αντόνιο τους σκούπισε σε μια σειρά τελικών που έχει χαρακτηριστεί σαν μία από τις χειρότερες που έχουν υπάρξει.



BONUS
(To καλύτερο παιχνίδι μέχρι στιγμής του ΛεΜπρον Τζέιμς.
5ος τελικός Ανατολής 2007 , βάζει τους 29 από τους 30 τελευταίους πόντους των Καβς απέναντι στην καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος)