Ο καλός μου φίλος Ντράζεν Πέτροβιτς

(Να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη διότι το παρακάτω κείμενο περιέχει αρκετά βιωματικά στοιχεία που σε όσους δεν με ξέρουν θα φανεί κουραστικό).

Η σχέση μου με τον Ντράζεν άρχισε όπως αρχίζουν όλες οι μεγάλες αγάπες. Στην τύχη. Στις 14 Μαρτίου 1989 «κανονικά» θα ήμουν στο Ναύπλιο. Δεν ήμουν. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας θα έπρεπε «κανονικά» να παίζω στη γειτονιά. Δεν έπαιζα.


Για καλή μου τύχη βρισκόμουν στο Πειραιά , στο σαλόνι της θείας μου και έβλεπα “κάποια” Ρεάλ και “κάποια” Καζέρτα να παίζουν μπάσκετ. Την εποχή εκείνη το μόνο που ήξερα από μπάσκετ ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και να τραγουδάω το σουξέ της Μαρινέλας «με το Γκάλη το Γιαννάκη το Φιλίππου και τα άλλα παιδιά….». Για να είμαι ειλικρινής δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον για τον αγώνα. Τις ομάδες δεν τις ήξερα και αφού δεν έπαιζε ο Γκάλης για να βάζει καλάθια ποιό το νόημα; σκέφτηκα. Έλα όμως που δεν μπορούσα να παίξω κάτω στο δρόμο γιατί περνούσαν αυτοκίνητα και υπήρχε μόνο μία τηλεόραση στο σπίτι. Έκατσα και εγώ μπροστά απ το χαζοκούτι . Ο ξάδερφός μου ήταν με τον Οσκάρ. Του άρεσε να υποστηρίζει πάντα την αδύναμη ομάδα και πήγε το μέρος της Καζέρτα. (Αφού το κάνει αυτός κάτι θα ξέρει , σκέφτηκα.) . Κι εγώ με τον Οσκάρ είμαι, φώναξα! Όταν όμως ξεκίνησε ο αγώνας ένας ψιλόλιγνος τύπος που φορούσε το 5 έβαζε συνέχεια τρίποντα. Ποιός είναι αυτός ; ρώτησα. Ο Φίλιππος Συρίγος μου απάντησε «οι φίλοι του τον λένε Μότσαρτ και οι εχθροί του Γιο του Διαβόλου!». Ο Γιός του Διαβόλου…Στα μάτια ενός 8χρονου φάνταζε κάτι πολύ κακό…Σχεδόν σατανικό…Θα πάω με τον κακό , φώναξα. (είμαι αρκετά μεγάλος για να φοβάμαι εξάλλου) .Και κάπως έτσι πανηγυρίζαμε πότε εγώ και πότε o ξάδερφός μου τα τρίποντα του Ντράζεν και του Οσκάρ.



Στο τέλος κέρδισε ο Ντράζεν. Όχι η Ρεάλ – αφού εξακολουθούσα να μην θυμάμαι το όνομά της- αλλά ο Ντράζεν. Πήγαμε στο δωμάτιο και παίξαμε με την πλαστική μπασκετούλα που είχαμε κρεμασμένη στη πόρτα. Ντράζεν εναντίον Οσκάρ. Ομηρικές μάχες που όμως πάντα κέρδιζε ο Οσκάρ…
Για ένα ολόκληρο χρόνο είχα χάσει τα ίχνη του. Δεν έδειχνε η τηλεόραση αγώνες του. Το καλοκαίρι του ’90 το «Τρίποντο» μπαίνει στη ζωή μου . Διαβάζω τα πάντα για το Μουντομπάσκετ που έρχεται (ρόστερ, προϊστορία διοργάνωσης, αστέρες που θα λάμψουν) και τα παιχνίδια που έρχονται τα αναπαράγουμε με τον ξάδερφο στη αυλή του στη Σαλαμίνα . (Στα παιχνίδια μας η Εθνική Ελλάδος ήταν πάντα πρωταθλήτρια Κόσμου!!!) . Η πραγματικότητα διαφέρει. To σούτ απ το κέντρο του Παταβούκα εναντίον των Αμερικανών μπαίνει και βγαίνει απ’ το καλάθι , και το δίποντο του Γαλακτερού κρίνεται εκπρόθεσμο .Λόγω κυρίως αυτής της ήττας δεν προχωράμε στα ημιτελικά. Επικεντρώνομαι στον Ντράζεν όπου κυριολεκτικά με μαγεύει. Με κυριεύει. Τελείωνε ο αγώνας και πήγαινα στο γήπεδο προσπαθώντας να κάνω την χαρακτηριστική του κίνηση ( την απότομη αλλαγή κατεύθυνσης με την μπάλα κάτω απ τα πόδια)



Με τίποτα! Όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα. Μα αφού Αυτός το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο. Το δοκίμαζα και στα μονά αλλά ο Mάλλιος ήταν καλύτερός μου και μου την έκλεβε! Αγόραζα το Μπλέκ που είχε σιδεροτυπίες με το νούμερο 4 και έβαζα τη μάνα μου να το σιδερώνει σε ένα άσπρο φανελάκι. Αλλά πάλι ο Μάλλιος με κέρδιζε. Η μπέρτα του « Γιού του Διαβόλου» δεν μου έδινε υπερφυσικές δυνάμεις…
Eυτυχώς το ΜΕGA αγόρασε τα δικαιώματα του ΝΒΑ και είχα την ευκαιρία να δώ τον Τζόρνταν , τον Μάτζικ , τον Μπάρκλει . Τον Ντράζεν δεν θυμάμαι να τον είχα δει αλλά μίλαγε γι αυτόν συχνά ο Μπατής στις μεταδόσεις του. Αλλά εγώ δεν περίμενα να ακούσω απ τους Μπατή και Παπαδογιάννη τα νέα του. Το Τρίποντο μου μάθαινε τα πάντα σχετικά με τον Ντράζεν ενώ ο Κώστας Παπαδάκης (μετέπειτα κορυφαίος μάνατζερ) που εκείνη την εποχή αρθρογραφούσε στο περιοδικό του πήρε και μια συνέντευξη όπου δήλωνε πως στους Νετς θα δούμε όλοι τον πραγματικό Ντράζεν. Είχε αλλάξει. Έβαλε κιλά και άλλαξε κούρεμα. Αλλά δεν έπαυε να είναι ο Ντράζεν. Ο Γιός του Διαβόλου. Ο Μότσαρτ του μπάσκετ.
Στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης δεν αγωνίστηκε. Ήθελε να προπονηθεί όσο πιο πολύ μπορούσε για να είναι έτοιμος να θαμπώσει τους Αμερικανούς που τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν. Ίσως γι’ αυτό και το Ευρωμπάσκετ εκείνο πέρασε στην ιστορία σαν ένα από τα πιο αδιάφορα. Η εθνική μας πήγε με τους παίκτες της τσακωμένους στο τουρνουά και μοιραία έκανε ήρωα κάποιον Τσέχο Σβόμποντα που μας έριξε 40 πόντους στο κεφάλι! Το μόνο που θυμάμαι έντονα ήταν τον Ζντόβτς να μην αγωνίζεται στον τελικό διότι η πατρίδα του η Σλοβενία μπήκε στον πόλεμο. Αχ βρε Ντράζεν μια χρονιά είπες και εσύ να ξεκουραστείς και έγινε πόλεμος…
Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης γελούσα με την λαχτάρα που σκάρωσε στη Dream Team Αυτός. Τους έβαλε 5 πόντους στο σερί 10-0 που κάνανε και προηγήθηκαν 25-24 και για μια στιγμή είδα την αμφιβολία στα μάτια των Αμερικανών.



Μου έφτανε. Ο Ντράζεν σας φόβισε λιγάκι ε; Μπορεί κύριοι Τζόρνταν και Πίππεν να ξεφτιλίζετε χωρίς ντροπή τον Kούκοτς επειδή είναι επιλογή του μισητού για εσάς Κράουζε αλλά με τον Μότσαρτ αυτά δεν περνάνε.
Η χρονιά που ακολούθησε ήταν χρονιά δικαίωσης για Εκείνον. Εγώ πήγαινα 6η δημοτικού και ήμουν απ' τους μεγάλους του σχολείου. Αυτός απ΄τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες του κόσμου. Τελείωσα το σχολείο με βαθμό 10 (εντάξει όλα τα παιδιά βαθμό απολυτηρίου 10 είχαν ) και Αυτός τελείωσε το δικό του σχολείο (ΝΒΑ) με τον ίδιο βαθμό , έχοντας επιλεχθεί στην 3η καλύτερη πεντάδα .Πόσο μοιάζαμε!! Το καλοκαίρι του ’93 οι φήμες πως θα έρθει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναικού είχαν φουντώσει. Τι φουντώσει δηλαδή που είχαν πάρει τέτοια φωτιά που δεν άφηνε τίποτα στο διάβα της. Λες να τον δώ από κοντά; Στην ίδια ομάδα με Γκάλη; Πολύ καλό για να είναι αληθινό .Έμοιαζε σαν ονείρωξη. Μόνο που τότε δεν ήξερα τι σημαίνει…
Το πρωί της 8ης Ιουνίου σηκώνομαι απ’ το κρεββάτι. Είναι Τρίτη και στο γραφείο μου με “περιμένουν” 500 δρχ για να αγοράσω το «Τρίποντο». Φτιάχνω 2 φέτες ψωμί με μέλι και ανοίγω την τηλεόραση. Ο Παπαδάκης κάνει – ως συνήθως – πλάκα για τα μαλλιά του .Και ξαφνικά αφήνει τις πλάκες . «Μόλις με ειδοποίησαν από το κοντρόλ πως έχουμε μία τραγική είδηση. Ο γνωστός μπασκετμπολίστας Ντράζεν Πέτροβιτς έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστήχημα» . Πάγωσα. Τι είπε ; Πέθανε ; O Ντράζεν; Αδυνατώ να το πιστέψω. Κάνω ζάπινγκ για δω τι λένε και τα άλλα κανάλια. Τίποτα! Το θυροτηλέφωνο χτυπά και ο Δερματάς με περιμένει να πάμε στο σχολείο. Δε μπορεί στο σχολείο όλο και κάτι θα ξέρουν. Τίποτα και εκεί. Κανένας δεν είχε ακούσει κάτι. Ευτυχώς ήταν οι τελευταίες μέρες και το κουδούνι χτύπησε νωρίς για να σχολάσουμε. Πάω στον Οικονόμου για να αγοράσω το περιοδικό. Έχει εξώφυλλο τον Ντράζεν με τίτλο «θα καταβροχθίσουμε τους τίτλους ! »





Άντε ρε Παπαδάκη! Ο Ντράζεν ζει και βασιλεύει! Αφού του πήραν συνέντευξη! Μιλάνε οι πεθαμένοι Παπαδάκη; (το μυαλό μου, ειλικρινά, δεν σκέφτηκε ούτε για μία στιγμή πως η συνέντευξη είχε πραγματοποιηθεί μερικές μέρες πριν). Πηγαίνω στη γειτονιά για να παίξουμε πεναλντάκια με Βαγγελάκη, Γκότση , Τζωρτζή , Παπασαράντο , Γεωργόπουλο ,Πετρόπουλο. Παίζαμε με τις ώρες αφού ο Μπεσμπέας δεν ήταν εκεί για να μας κυνηγήσει και ο Μαντάς δεν μου είχε ρίξει ακόμη την θρυλική κλοτσιά. Κανένας δεν αναφέρθηκε στον Ντράζεν. Δεν υπάρχει λόγος. Αφού ζει…
Μέχρι το βράδυ όλα τα κανάλια έπαιζαν τη φρικτή είδηση. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε ως επιβάτης σε αυτοκίνητο που ενεπλάκη σε αυτοκινητικό δυστύχημα στη βρεγμένη άσφαλτο του Autobahn 9 στο Ντένκεντορφ (κοντά στην πόλη Ίνγκολστατ, στο γερμανικό κρατίδιο της Βαυαρίας), στις 17:20 περίπου στις 7 Ιουνίου, 1993 τεσσερισήμισι μήνες πριν από τα 29α γενέθλια του.Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας του Ίνγκολστατ, εκείνο το απόγευμα, ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην οδική διαχωριστική νησίδα. Όλα αυτά συνέβησαν καθώς ο οδηγός προσπαθούσε να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα ιδιωτικό όχημα στη δική του λωρίδα και έχασε τον έλεγχο του φορτηγού, το οποίο προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα για να σταματήσει τελικά και να μπλοκάρει και τις 3 λωρίδες κυκλοφορίας με κατεύθυνση το Μόναχο. Δευτερόλεπτα αργότερα, ένα VW Golf, το οποίο μετέφερε τον κοιμισμένο Πέτροβιτς στη θέση του συνοδηγού, προσέκρουσε στο φορτηγό, σκοτώνοντας μόνον αυτόν και αφήνοντας την οδηγό - Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο από τη Γερμανία, με την οποία ο Πέτροβιτς ήταν ερωτευμένος - και μια Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια, η οποία καθόταν στα πίσω καθίσματα, με σοβαρούς μόνο τραυματισμούς. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι η οράτητα του δρόμου ήταν πολύ κακή και ότι ο Πέτροβιτς δε φορούσε ζώνη ασφαλείας.
17 χρόνια μετά ακόμα πονάει. Έχοντας δει πολλές κασσέτες του τον κρατώ ζωντανό στη μνήμη μου. “Έζησε έντονα και πέθανε νέος” λέω στον εαυτό μου για να τον δικαιολογήσω. Τον δικαιολογώ αλλά δεν τον συγχωρώ. Μου χρωστάει ή για την ακρίβεια μας χρωστάει κάτι. Τον περιμένουμε , όλοι εμείς οι πιστοί του, να έλθει στη Ελλάδα για να υπογράψει το συμβόλαιο που του προτείνει ο Γιαννακόπουλος. Έχει αργήσει. Ο αυτοκινητόδρομος στο Ντένκεντορκ είναι βρεγμένος. Μάλλον θα πηγαίνει αργά για να μην πάθει κανένα ατύχημα…


Υ.Γ. Στο Ζάγκρεμπ από το 2006 έχει ανοίξει το Μουσείο Drazen Petrovic. Μακάρι να διοργανώσουμε μια εκδρομή όλοι εμείς οι “συμπαίκτες” του blog και να το επισκεφτούμε. Θα είναι τρομερή εμπειρία










Είπαν για εκείνον…

Ντιέγκο Αρμάνδο Μαραντόνα (όταν επισκέφτηκε τον τάφο του Ντράζεν): "Μη λυπάστε για το θάνατο του. Είναι φαινόμενο και θα ζει για πάντα"


Μάικλ Τζόρνταν: "Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοίταγε στα μάτια χωρίς να φοβάται".


Νέβεν Σπάχια: "Δεν άντεχε τις ήττες. Τις μισούσε. Όταν έχανε στα "μονά" δεν μιλούσε σε κανέναν για ώρες. Δεν άντεχε να χάνει ούτε στα χαρτιά. Όταν σαν παίκτης της Σιμπένκα γνώριζε την ήττα, έμενε για ώρες στο γυμναστήριο για να σουτάρει".

Τομ Νιούελ: "Κανείς παίκτης δεν έχει δουλέψει σκληρότερα"


Αλεξάντερ Πέτροβιτς: "Εργασιομανής, φανατικός, εθισμένος στο μπάσκετ! Ναι ήταν. Και ξέρετε γιατί; Όχι επειδή γυμναζόταν 7-8 ώρες τη μέρα, αλλά επειδή ποτέ δεν πήρε μια μέρα ρεπό".


Αλεξάντερ Πέτροβιτς: "Τα χρόνια που έπαιξα μαζί με τον Ντράζεν στην Τσιμπόνα ήταν τα ευκολότερα της καριέρας μου"


Τσακ Ντέιλι (ένα χρόνο μετά το θάνατο του Ντράζεν): "Έπρεπε να φύγω πέρσι από τους Νετς, όταν ο "καπετάνιος" μας έφυγε από το πλοίο".


Νταν Πίτερσον: "Η Τσιμπόνα έχει καλούς παίκτες, αλλά ο Ντράζεν είναι μια ομάδα μόνος του"


Ρούντι Τομγιάνοβιτς: "Είναι ο καλύτερος σουτέρ στο ΝΒΑ. Παίζει με καρδιά και θέληση, αποδεικνύοντας ότι πραγματικά αγαπά το παιχνίδι"
Ουίλις Ριντ: "Σήμερα είναι σαν να έχασα έναν γιο" (σ.σ όταν σκοτώθηκε ο Ντράζεν)


Σαμ Μπούι: "Ακόμη κι αντίπαλος να είσαι, δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις"


Ντέιβιντ Στερν: "Είμαστε χαρούμενοι που τον γνωρίσαμε"


Τσακ Ντέιλι: "Δεν θα μπορούσες να ζητήσεις κάποιον καλύτερο συμπαίκτη"
Παναγιώτης Γιαννάκης: "Δίχως αμφιβολία, ο Ντράζεν Πέτροβιτς μου δημιουργούσε πολύ άγχος κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να τον αντιμετωπίσω. Ηταν πολύ απρόβλεπτος παίκτης, απίστευτο ταλέντο".



Είπε ο ίδιος…

"Το ΝΒΑ είναι πάνω από όλα επαγγελματισμός. Όταν χάνεις ο καθένας τραβάει το δρόμο του, δεν υπάρχουν φιλίες".

"Οι παίκτες του ΝΒΑ είναι καλοί, αλλά δεν είναι υπερ-ήρωες. Με 30' συμμετοχής δεν υπάρχει ομάδα στην οποία να μην βάλω 20 πόντους"

"Αν έμαθα κάτι στο ΝΒΑ είναι ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου. Θα με σπρώξουν αρκετά. Έχω όνομα κι επίθετο, δεν είμαι περαστικός, αν κι αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Πρέπει να το καταλάβουν, όμως, ότι στο ΝΒΑ υπάρχει χώρος για τους Ευρωπαίους".

"Υπάρχει κάποιος πιο δυνατός από μένα. Είμαι απόλυτα χαρούμενος όταν προπονούμαι. Όταν κάθομαι είμαι δυστυχισμένος. Είναι δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον δεν άκουσε τον ήχο της μπάλας σε ένα άδειο γήπεδο".

"Αν είχα δουλέψει στη Σιμπένκα και στην Τσιμπόνα όσο σκληρά δούλεψα στους Νετς θα ήμουν καλύτερος παίκτης κατά 30%"

"Όταν μπαίνεις στο παρκέ δεν πρέπει να υποχωρείς με τίποτα. Ο αντίπαλος θα κάνει τα πάντα για να σου αποσπάσει την προσοχή. Εγώ αντιδρώ αυτόματα στις προκλήσεις κι αυτό δεν τους αρέσει".

Αφού είχε σκοράρει 44 πόντους κόντρα στους Χιούστον Ρόκετς: "Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι θα μπορούσα να κάνω τα πάντα εναντίον του Βέρνον Μάξουελ εκείνη τη μέρα"

"Κάποιες φορές ένιωσα πολύ άβολα. Με χειροκροτούσαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αυτό σημαίνει ότι τους άρεσα, ότι πιστεύουν σε μένα".

"Είτε έχεις ένα, πέντε ή δέκα εκατομμύρια πάλι τρως μια φορά γεύμα και δείπνο"

"Η Σιμπένικ είναι η ομάδα της καρδιάς μου, αλλά έπρεπε να κάνω ένα βήμα μπροστά"

"Το να χάσω προπόνηση ήταν για μια μένα μια αφόρητη αμαρτία".

Στο πρώτο του παιχνίδι στην Τσιμπόνα σκόραρε 56 πόντους κόντρα στην Σιμπένκα: "Δεν ήταν δύσκολο. Οι αναμνήσεις ήταν αναμνήσεις, η αγάπη είναι αγάπη, αλλά στο γήπεδο δεν αναγνωρίζω κανέναν. Θα σκοράρω 56 πόντους ξανά αν έχω την ευκαιρία".

"Είναι μια δουλειά στην οποία δεν δικαιούσαι μια κακή μέρα. Πάνω από όλα είμαι υποχρεωμένο στους φιλάθλους. Πρέπει να επιστρέψω την αγάπη τους. Για αυτό δεν πήρα ποτέ ρεπό. Παίζω κάθε παιχνίδι για αυτούς και μετά για μένα και το σύλλογο".

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Ρέτζι Μίλερ λέει ότι είμαι λάθος. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι σκοράρω συχνά "30άρες". Αυτό πρέπει να είναι το λάθος".

Ντράζεν Πέτροβιτς για τον Γκάλη: (1990) «Θα ήθελα να έπαιζα μαζί του για να του δίνω την μπάλα να σκοράρει και να τον βλέπω».