Τον Απρίλιο του 1988 ημουν 14 ετών και μόλις είχα αρχίσει δειλά δειλά την μετάβαση από το ποδόσφαιρο στο μπάσκετ, λόγω φυσικά του άθλου της Εθνικής το ΄87. Μονάκια στη γειτονιά, Γκαλιές, ρολόι , και τα βράδια της Πέμπτης , όπως όλοι μας σχεδόν , στις 21:45 καρφωμένοι μπροστά στην τηλεόραση , περιμέναμε από τον Άρη να επαναλάβει την επιτυχία της Εθνικής!
Ο δρόμος προς τη Γάνδη είχε μεγάλες νίκες , αλλά και οδυνηρές ήττες μέχρι την πολυπόθητη πρόκριση στο final four, την 1η για το Ελληνικό μπάσκετ στην ιστορία του.Το βίντεο που ακολουθεί είναι εκπληκτικό και περιέχει ιστορικές στιγμές από την πορεία του Άρη προς τη Γάνδη με.. Μαρινέλλα και Πάριο...
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στη Γάνδη 5-7 Απριλίου 1988.Οι 4 καλυτερες ομάδες αναμετρώνται για το στέμμα της Ευρώπης: Tracer Μιλάνου(κάτοχος του τίτλου), Παρτιζάν ,Μακάμπι και Άρης .
Ο Άρης αντιμετωπίζει την Tracer , η οποία τον είχε αποκλείσει την προηγούμενη χρονιά σε εκείνα τα αλησμόνητα παιχνίδια όπου ο Άρης κέρδισε με 31 πόντους διαφορά στη Θεσσαλονίκη , και κατάφερε να χασει με 34 στο Μιλάνο...
25 ήταν και οι πόντοι της διαφοράς στο παιχνίδι της κανονικής διαρκειας (120-95) με τον Γκάλη να πετυχαίνει 50 ποντους και να βραβεύεται στο τέλος του παιχνιδιού από την ιταλική gazzeta ως ο καλύτερος παίχτης της Ευρώπης για το 1987.Στη Γάνδη όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά...Η απειρία των παιχτών και των ανθρώπων του Άρη στην 1η συμμετοχή του σε final four επαιξε καταλυτικό ρόλο . Ο Ραμπότας στο βιβλίο του αναφέρει:''Ξεκινήσαμε να πάμε στη Γάνδη σαν χωριο.Να τα εισητήρια , να τα μπλουζάκια, ποιοι θα πάνε ποιοι δε θα πάνε , πώς θα πάνε , πανζουρλισμός σύγχυση και μπάχαλο.Και μοιραία η ομάδα κλονίζεται.Ο Άρης έχει καβαλήσει ένα καλάμι που έφτανε μέχρι τη Γάνδη. Έτσι όπως είμαστε ζαλισμένοι από τη δόξα κάναμε πολλά λάθη.Ήταν μοιραίο.Το μυαλό μας ήταν φουσκωμένο πολύ παραπάνω από το κανονικό.''
Στη Γάνδη ο Ταρνατώρος κατόπιν εντολής του Ιωαννίδη είχε επιλέξει ένα απόμακρο ξενοδοχείο δίπλα σε λίμνη μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.Όμως ... την ημέρα που είχε πάει για να το κλείσει , έβρεχε και είχε ... ομίχλη με αποτέλεσμα να μην δει τη μαύρη γάτα που δέσποζε ως σύμβολο στην οροφή του ξενοδοχείου..Μόλις την είδε ο Ιωαννίδης καταλαβαίνετε τι θα ακολούθησε...
Στις τάξεις των παιχτών του Άρη επικρατεί διάχυτη αισιοδοξία ότι η ''γερασμένη'' Tracer θα είναι εύκολη υπόθεση. Μάκαντου, Μενεγκίν, Ντ ΄Αντόνι είχαν περάσει τα 37!!! και φαινόταν ότι εάν ο Αρης πίεζε και έτρεχε , τα γεροντάκια της Ιταλικής ομάδας δε θα άντεχαν για πολύ... Στο ζέσταμα ο Φιλλιπου λέει:''Καλύτερα που θα έχουμε την
Μακάμπι στον τελικό...''
Το παιχνίδι ξεκινάει ιδανικά για τον Άρη που έχει τη συμπαράσταση 7000 Αρειανών!Ο Γκάλης δείχνει σε καλή μέρα , τελειώνει εύκολα τις φάσεις με αντίπαλο τον γερο Ντ΄Αντονι και φτάνει τους 16 πόντους στο ημίχρονο , ο Γιαννάκης κάνει καλη δουλειά σε άμυνα και επίθεση και οι Σούμποτιτς και Γουίλτζερ βοηθούν επιθετικά.Στην άμυνα όμως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλα. Οι παίχτες του Άρη ξέχασαν τα βασικά της άμυνας , με αποτέλεσμα ο Mc Adoo να κάνει κυριολεκτικά πάρτι και με διαδοχικά σουτάκια από τα 4-5 μέτρα ανενόχλητος να σκοράρει συνεχώς.Η άμυνα του Φιλλιπου αρχικά και του Σούμποτιτς στην συνέχεια είναι κυριολεκτικά υποτυπώδης...Ακόμα και όταν ο Bob αστοχεί, ειναι εκεί ο γερο-Μενεγκίν και ο Μπράουν που κερδισαν κατα κράτος τη μάχη των ριμπαάουντ.Το 2ο ημιχρονο ξεκινά και ο Γκάλης ανεξήγητα εγκλωβίζεται από την άμυνα του Πιέρρο Μοντέκι και του Πίτις, είναι άστοχος ,εκνευρισμένος και αποκομμένος από το επιθετικό παιχνίδι , με αποτέλεσμα το βάρος να πεσει πάνω στο Σουμποτιτς που ανέλαβε πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες και τελείωσε τον αγώνα με 9/21 σουτ. Μάλιστα ο ''ξανθός'' του είπε στα αποδυτήρια:'' εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι!''
Ο Ιωαννίδης παίζει με 6 παίχτες(ο Ρωμανίδης δεν πάτησε παρκέ) , έναντι 10 των Ιταλών και μόνο στα μέσα του β' ημιχρόνου ο Ιωαννίδης βάζει τον Λυπηρίδη πάνω στον Μάκαντου και επιτέλους κάποιος παίζει άμυνα ! Αλλά ήταν πλέον αργά και το παιχνδι είχε γύρει προς τη μεριά των Ιταλών..
Το 1ο Final Four είχε χαθεί για τον Άρη.
Το 1ο Final Four είχε χαθεί για τον Άρη.
Γιατί έχασε ο Άρης:
*Η άμυνα πανω στον Μάκαντου ήταν αμυνα κυριολεκτικά ''με τα μάτια''.Ο Σουμποτιτς στην αρχή και ο Φιλλίπου στη συνέχεια ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το πάρτι του γερο - Bob
*O ¨Αρης έχασε κατά κράτος τη μάχη των ριμπάουντ. Ακόμα και όταν οι Ιταλοι αστοχούσαν , ο Μπραουν και ο Μενεγκίν με συνεχόμενα επιθετικά ριμπάουντ ανανέωναν τις επιθέσεις των Ιταλών.
*Ο Γκάλης μετα από ένα πολυ καλο 1ο ημίχρονο , κόλλησε στην άμυνα του Μοντεκι και του Πίτις και συμπαρέσυρε σε χαμηλά επίπεδα όλη την ομάδα επιθετικά .
*Ο Άρης αγωνίστηκε με 6 μόνο παίχτες , έναντι 10 των Ιταλών.Η λειψανδρία του Άρη κυρίως στις θέσεις των ψηλών , θεωρώ ότι του στέρησε το πολυπόθητο κυπελλο Πρωταθλητριών και στις 3 συμμετοχές του
*Ο Ιωαννίδης άργησε να εμπιστευτεί τον Λυπηρίδη πάνω στο Μάκαντου , και άφησε μέσα το Φιλλίπου που εκτέθηκε σε άμυνα και επίθεση με τις ενέργειές του.
*Δεν ''έτρεξε'' τη γερασμένη Tracer πιέζοντας στην άμυνα , αντ ' αυτού παγιδευτήκε στον αργό ρυθμό που επέβαλαν οι Ιταλοί..
Οι συνθέσεις:
ΤΡΕΪΣΕΡ-ΑΡΗΣ 87-82
ΤΡΕΪΣΕΡ: Μπάρνια, Άλντι, Πίτις 4, Ντ’ Αντόνι 2, Γκοβέρνα, Πρεμιέ 2, Μενεγκίν 7, Μπράουν 28, Μοντέκι 5, Μάκαντου 39.
ΑΡΗΣ: Λυπηρίδης 2, Γιαννάκης 15, Γκάλης 28, Σούμποτιτς 23, Φιλίππου 8, Γουίλτζερ 6
Πηγές: Προσωπικό αρχείο, ''Ενας θρύλος όπως τον έζησα'' Γ.Ραμπότα
8 σχόλια:
Ο Άρης ήταν μια ομάδα χωρίς τακτικό πλάνο είτε επιθετικά είτε αμυντικά. Ο Ιωαννίδης δεν είχε δουλέψει καθόλου την ομάδα ούτε είχε συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του.
Η μπάλλα στον Γκάλη για το 1 εναντίον όλων ή σουτάκια σε κάθε επαφή από Σουμποτιτς - κυρίως - και Γιαννάκη. Όσο για την χρησιμοποίηση 6 παιχτών είναι πλήρη ευθύνη του Ξανθού και της φιλοσοφίας του περί υπερ-ξεκάθαρων ρόλων στην ομάδα.
Το γεγονός ότι ο Άρης πήγε στην Γάνδη απλά και μόνο για να στεθφεί Πρωταθλητής Ευρώπης, επίσης βαραίνει σχεδόν εξολοκλήρου τον προπονητή του.
Κρίμα γιατί για μια 3ετία ήταν η πλέον ταλαντούχα ομάδα στην Ευρώπη. Μα πάνω από όλα κρίμα για τον Ironman Γκάλη που η εποχή της βασιλίας του δεν συνοδεύτηκε με ένα τρόπαιο.
Ειλικρινά πιστεύω ότι ΑΥΤΟ το ματς είναι το απόλυτο Βατερλό του Ιωαννίδη στην προπονητική του καριέρα!!!Πραγματικά το έχω δει αυτό το παιχνίδι σχεδόν διψήφιο αριθμό φορών κ δεν μπορώ να χωνέψω το ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ(γιατί περί κατορθώματος πρόκειται..!!)να χάσει ΑΥΤΟΣ ο Άρης από ΑΥΤΗΝ την Τρέισερ!!ΠΟΙΟ ΜΟΝΑΧΟ????Είμαστε σοβαροί??ΑΥΤΗ-ΕΙΝΑΙ-ΜΕ-ΔΙΑΦΟΡΑ-Η-ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ-ΧΑΜΕΝΗ-ΕΥΚΑΙΡΙΑ-ΤΟΥ-ΑΡΗ!!!!!!!Απέναντι σε ομάδα που
1)το μόνο πραγματικό φόβητρο είναι ο Μακάντου,
2)μια ομάδα γερασμένη,
3)χωρίς τέμπο
4)με έναν Ντ'αντόνι για ΛΥΠΗΣΗ που ο Νικ μπορούσε να τον κάνει Ό,ΤΙ ήθελε
5)που μόλις τους έτρεχες(τις ελάχιστες φορές που,δυστυχώς,συνέβη αυτό)ήθελαν μετά χάπι για την πίεση!!
Στο Μόναχο αντιμετώπιζαν μια ομάδα που συνέβησαν ΟΛΑ τα ΘΕΤΙΚΑ για 28 λεπτά κ ΟΛΑ τα ΑΡΝΗΤΙΚΑ για 12 λεπτα(ή έστω 7-8..),μια ομάδα που μπορούσε να κάνει πάρτυ κάτω από το καλάθι,μια ομάδα που έκανε το ματς της ζωής του ο Κατσούλης κ ο Γουίλτζερ(για ένα ημίχρονο)κ πάλι διαφορά δεν μπορούσαν να τους πάρουν,μια ομάδα που σου δημιουργούσε το φόβο ότι κάπου θα το κάνει το ξέσπασμα κ τότε τη βάψαμε!!!
Εδδώ βλέπεις ένα παιχνίδι που πραγματικά προσφέρεται για ΥΠΝΟ!!!Αδιανόητα αργό τέμπο(πιο πολύ μου ''μυρίζει'' αυτό το παιχνίδι από το 83-49)λες κ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ο Ιωαννίδης να τρέξει κ όταν συνέβαινε αυτό(ΥΠΕΡ του ΑΡΗ)το ανέκοπτε!!Με έναν Σούμποτιτς μετριότατο κ έναν Φιλίππου(ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ)για κλάματα...ο ''ξανθός''άργησε πολύ να βάλει τον Λυπηρίδη!!!
Κρίμα,κρίμα κ πάλι ΚΡΙΜΑ για αυτήν την ομάδα να μη σηκώσει ΜΙΑ έστω κούπα κ κυρίως κρίμα για το μεγαλύτερο αθλητή όλων των εποχών,τον Νικ!!!!
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.
Και εγω εχω την ιδια αποψη με τον Κωνσταντίνο.Η Γανδ ήταν μεγαλύτερη ευκαιρία για τον Άρη ακόμα και από το Μόναχο.
Ο Γκάλης ηταν σε τρομερη΄κατασταση , 31 χρονων και όχι 32, η Tracer ηταν ομάδα γερόντων , και στον τελικό η Μακάμπι ήταν χειρότερη από τη Μακάμπι του Μονάχου.Επίσης δεν υπήρχε και η Γιουγκοπλάστικα ακόμη...
Παντως με 3-4 παιχτες δεν πας πουθενα...
Καμιά φορά τον λυπάσαι τον Γκάλη όταν βλέπεις παλιούς αγώνες, καθώς δίνει πάσα σε κάποιο ελεύθερο παίκτη και ενώ η πάσα δεν είναι δυνατή για να μη δυσκολευτεί ο παίκτης που θα τη δεχθεί, ο παραλήπτης χάνει την μπάλα ή κάνει κακό τελείωμα, χώρια που δεν υπάρχει κίνηση των συμπαικτών του για να βρεθεί κάποιος ελεύθερος για σουτ όταν κάνει επελάσεις και η αντίπαλη ομάδα στέλνει βοήθεια πάνω του.Πολλές φορές τα σουτ που έκανε ο Γκάλης υπό πίεση ήταν μονόδρομος έτσι που οι υπόλοιποι καθόντουσαν πίσω από τον αντίπαλο που τους μαρκάριζε και κοιτούσαν την έκβαση της φάσης.
Στο συγκεκριμενο παιχνιδι πάντως ο Γκάλης ειναι ανεξηγητα κακός στο 2ο ημίχρονο, καθως θεωρώ οτι τον Μοντεκι και τον Πίτις τους είχε για πλακα.Επιπλεον η Tracer δεν εφαρμοσε καμία προσαρμοσμένη άμυνα πάνω του για να του στελνει 2 και 3 παιχτες πάνω του και να του κλεινει διαδρόμους.Το παιχνιδι μπορούσε να το πάρει μόνος του όπως στο Αλεξανδρειο όπου εβαλε 50 πόντους.Έκανε μάλλον κακη εκτιμηση και εγκλωβίστηκε στις γωνίες προσπαθώντας να βγει από τα υποτυπώδη σκριν των Φιλλιπου και Γουιλτζερ, ενω θα μπορουσε να παιζει 1-1 από την κορυφή του τριπόντου για να εχει πιο πολλους χωρους , πραγμα που δεν έκανε σχεδόν καθόλου.Αντ ΄αυτού σε μερικές επιθέσεις δεν ακουμπησε κάν τη μπάλα, έχοντας μεινει πίσω από τα σκριν, και ανάγκασε τον Σουμποτιτς και τον Φιλλιπου σε περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες από όσες τους αναλογούσαν, και θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν με επιτυχία σε ένα τετοιο παιχνίδι.
Έχεις δίκαιο Gangster για το συγκεκριμένο παιχνίδι, θα το διαπιστώσετε σε άλλους παλιούς αγώνες του Άρη και της Εθνικής ομάδας. Σε αυτό το παιχνίδι καμία κίνηση χωρίς τη μπάλα δεν υπάρχει , αυτός που την έχει σουτάρει και οι άλλοι στατικοί παρακολουθούν μαρκαρισμένοι. Αν εξαιρέσεις τους αιφνιδιασμούς όπου απέναντι σε έναν αντίπαλο έκανε να φαίνεται τόσο εύκολη η υπόθεση του τελειώματος σε φάση αιφνιδιασμού, όλα τα άλλα καλάθια του απαιτούσαν μεγάλο ξόδεμα ενέργειας διότι ήταν δημιουργία και εκτέλεση από τον ίδιο απέναντι σε παίκτες πανύψηλους, πράγμα που εκτός από σωματικά κάποιες φορές λογικά θα τον κούραζε και ψυχικά, ιδιαίτερα αν είχαν προηγηθεί καμία 2-3 άστοχες προσπάθειες.
Ο Γιαννάκης θυμίζει το παιχνίδι μας στα ανοιχτά γήπεδα, παίρνω τη μπάλα, σουτάρω κατευθείαν και ότι γίνει, καμιά λογική και ψυχραιμία, κανένα καθαρό σχέδιο μέσα στο μυαλό, πράγματα που του λείπουν και ως προπονητής, κατά τα άλλα ήταν βέβαια εξαιρετικός.
Το μεγαλύτερο βατερλό του Ξανθού ήταν το Τελ Αβιβ μάγκες και οχι η Γάνδη
οντως ποιο μοναχο?η γανδη ηταν η μεγαλυτερη χαμενη ευκαιρια για τον Αρη και κυριως για τον Γκαλη να δουν το ευρωπαικο
Δημοσίευση σχολίου