Ρετρό αναμνήσεις αγαπημένων παιχτών

Εδώ και μια βδομάδα προσπαθώ να βρω να γράψω για κάτι που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών μας να συμμετάσχουν με δικά τους σχόλια, που θα εμπλουτίσουν το κείμενό μου, αλλά όλο πέφτω σε "τοίχο". Χθες το βράδυ το συζητούσα με τον αδελφό μου και μου έδωσε την εξής ιδέα "Γιατί δε γράφεις σύντομες μικρές παραγράφους για παλιούς ξένους παίχτες που πέρασαν από την Ελλάδα και τις χαρακτηριστικές τους στιγμές που θυμάσαι από αυτούς?", την οποία βρήκα εξαιρετική, καθώς θα ζητήσω από όλους όσοι διαβάσουν το παρόν να συμμετάσχουν με δικές τους αναμνήσεις. Ξεκινάω λοιπον.


- Έντι Τζόνσον ή αλλιώς "Fast Eddie" είναι ο πρώτος που μου έρχεται. Τον θυμάμαι με το μουσάκι και μια μονίμως cool όψη στο πρόσωπό του να τριγυρνάει στη baseline και επιταχύνοντας να διαλέγει την πλευρά είτε του Φασούλα είτε του Τάρλατς να βγει από το σκριν για να σουτάρει. Ίσως ο πιο αυθεντικός σουτέρ που πάτησε πόδι στην Ελλάδα, κέρδισε μόνος του τον ημιτελικό με τον ΠΑΟ στο Final Four, σούταρε προτού καλά δει το καλάθι!!! Πολλές φορές κοιτούσε με απορία τον Ιωαννίδη ιδίως στις εκρήξεις του τελευταίου, αλλά η άψογη τεχνική στο σουτ του (θα αναφέρω και έναν ακόμα παρακάτω) θα πρέπει να διδάσκεται στα μικρά παιδιά. Ήρεμος χαρακτήρας, έδωσε μεγάλη διάσταση στο παιχνίδι του ΟΣΦΠ εκείνη τη χρονιά καθώς με τα σουτ άνοιγε τις αντίπαλες άμυνες. Τον θυμάμαι στη Γλυφάδα εναντίον του ΠΑΟ να στέκεται σε αιφνιδιασμό προς το τέλος του παιχνιδιού και να σουτάρει λες και έκανε lay-up. Και φυσικά η μπάλα κατέληξε στο καλάθι. Μια μεγάλη καριέρα βασισμένη στο "γλυκό" καρπό του και στην τρομερή αυτοπεποίθησή του ότι θα βάλει το επόμενο σουτ.

- Ρόυ Τάρπλεϋ για τον οποίο υπάρχει σχετικό εξαιρετικό αφιέρωμα στο blog μας. Το πρώτο μισό της πρώτης του χρονιάς στον Άρη έκανε όργια στο παρκέ όντας μια ομάδα μόνος του. Θυμάμαι να τον παρακολουθώ να βάζει 30άρες και να μαζεύει τα ριμπάουντ σα φυστίκια με ανοιχτό το στόμα. Δεν υπήρχε τίποτα στο ρεπερτόριο του που να μη μπορεί να κάνει εύκολα. Στον ΟΣΦΠ που έγινε μέλος μιας από τις καλύτερες frontline που εμφανίστηκαν στα ευρωπαϊκά γήπεδα (μαζί με Πάσπαλιε-Φασούλας-Τάρλατς) υπήρχαν βραδιές που η παρουσία του ξεχώριζε ανάμεσα στους συμπαίχτες του κάνοντας τον προπονητή του να δηλώσει πρόσφατα ότι ο Ρόυ ήταν ο καλύτερος παίχτης που είχε ποτέ υπό τις οδηγίες του. Πλακώθηκε όμως με τον Παπαδάκη πριν από τον τελικό του Τελ Αβίβ, ήπιε και μερικές μπύρες παραπάνω και το πουλάκι πέταξε. Η θέση του αναμφίβολα ήταν στην πρώτη γραμμή του ΝΒΑ. Αν θυμάμαι καλά αλληθώριζε από το ένα του μάτι? Επιλογή του Στιβ Γιατζόγλου νομίζω εκείνη τη χρονιά, ενός Στιβ που ξέρει το αμερικάνικο μπάσκετ όσο ελάχιστοι.

-Ντίνο Ράτζα φορώντας και τα πράσινα και τα κόκκινα. Περισπούδαστο ύφος, αλαζονεία στο βλέμμα, σταριλίκι αλλά μέσα στο γήπεδο όλα αυτά μετατρέπονταν σε αγωνιστική υπεροχή σε άμυνα και επίθεση. Μεγάλη ποικιλία κινήσεων στο low post, εξαιρετικό σουτάκι από τα 4-5 μέτρα, σπάνια έχανε ριμπάουντ ενώ θυμάμαι και ντέρμπι με ΟΣΦΠ που σε μια φάση έκοψε 3 φορές τον Τάρλατς σε προσπάθεια για κάρφωμα. Γούσταρε να παίζει μεγάλα παιχνίδια, επιθυμούσε την ένταση και κρατούσε πάντα για τον εαυτό του το ρόλο του πρωταγωνιστή. Οξύθυμος σε βαθμό να κυνηγάει οπαδούς του ΠΑΟ μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό αλλά και πραγματικός ηγέτης ποτέ δεν κρύφτηκε στα δύσκολα. Θυμάμαι ελάχιστα κάποιες συνεργασίες του κοντά στο καλάθι με τον Φάνη που χανόταν η μπάλα μέχρι να την καρφώσει με μανία στο καλάθι. Highlight νομίζω το τρίποντο από τη σέντρα -που κακώς μέτρησε- στο τελικό με τον ΟΣΦΠ στο τέλος του ημιχρόνου αν θυμάμαι καλά. Τεράστια προσωπικότητα εντός και εκτός γηπέδου και αναμφισβήτητα ένας από τους τελευταίους μεγάλους ψηλούς. Του άρεσε να παίρνει τη μπάλα από στην αριστερή πλευρά του καλαθιού όπως επιτίθετο η ομάδα του.

-Μπάιρον Ντίνκινς κυρίως για την τρομερής αποτελεσματικότητας σταυρωτή του ντρίπλα που σχεδόν "έσπαγε τους αστραγάλους" των αντιπάλων του συνοδευόμενη από ένα εξαιρετικό μακρινό σουτ. Τρομερή πρώτη χρονιά στον Πανιώνιο του Ίβκοβιτς, σε ένα ματς εναντίον του ΠΑΟ του Μάλκοβιτς είχε βάλει νομίζω 8 τρίποντα με συνέπεια ο Μπόζα να έστελνε 2 παίχτες πάνω του μόλις αυτός περνούσε το κέντρο!! Εγκεφαλικός άσσος με καλή οργάνωση του παιχνιδιού ταίριαξε γάντι σε εκείνο τον Πανιώνιο που ήταν το σκαλοπάτι για την μεταγραφή του στον ΠΑΟ στον οποίο δεν έφτασε ποτέ στα ανάλογα στάνταρ. Και αν θυμάμαι καλά το πρώτο του συμβόλαιο στον Πανιώνιο ήταν από τα πιο μικρά σε αξία που είχε ξένος παίχτης στην Ελλάδα. Αληθινή "κλοπή" όχι αστεία. Ενεπλάκη και σε ένα ροζ σκάνδαλο με τον Ντομινίκ και γνωστή κυρία αν θυμάμαι καλά. Πολύ μακριά χέρια του επέτραπαν εξαιρετικο ball handling, ενώ χαρακτηριστικά έπιανε τη μπάλα με το ένα χέρι.

- Μπάιρον Σκοτ ή "Λόρδος Βύρων" για τους φίλους του τριφυλλιού. Η επιτομή του jump-shoot, η πιο αυτοματοποιημένη κίνηση σουτέρ που έχω δει όσα χρόνια παίζω μπάσκετ. Έβγαινε από το σκριν δεχόταν την μπάλα, δυνατό πάτημα, ισορροπία στον αέρα και η μπάλα στο πλεκτό. Πολύ μεγάλο όνομα ήρθε στην Ελλάδα φορώντας δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ, έπαιξε πολύ καλά αν και έπρεπε να προσαρμοστεί σε διαφορετικές συνθήκες μπάσκετ, αγαπήθηκε από όλους, συμπαίχτες και αντιπάλους, ένας gentleman των γηπέδων που τίμησε το συμβόλαιό του και μας έδειξε πως οι μεγάλοι σταρ είναι εντελώς ακομπλεξάριστοι και το μόνο που θέλουν είναι να παίζουν μπάσκετ. Τον θυμάμαι να κυνηγάει να μαρκάρει τον Πέτζα σε κάθε σουτ και να παίζει πάντα με μεγάλη ένταση και δυναμική στο παιχνίδι ανεξαρτήτως αντιπάλου ή σημασίας.

-Ντέιβιντ Ρίβερς ή αλλιώς "κωλοτούμπας" όπως τον έλεγαν την πρώτη χρονιά του στην Ελλάδα. Ο φακιδομύτης Ντέιβιντ τα άκουγε στωικά μέχρις ότου, στο τέλος του 1997, και κρατώντας τα 3 κύπελα στα χέρια του, δε προλάβαινε να μετράει συγνώμες και αποθεωτικά σχόλια. Ίσως ο πιο γρήγορος άσσος με τη μπάλα στα χέρια που είδαμε ποτέ στα μέρη μας και σίγουρα μόνιμος εφιάλτης του Σάσα Τζόρτζεβιτς και του Τόμας Γιοφρέσα και στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. Πολύ καλός πασέρ και σκόρερ από μέση απόσταση, έτσι και του έδινες ανοιχτό γήπεδο έβαζες το "record" στο βίντεο να γράφει για να προλάβεις να τον δεις. Πήρε στις πλάτες του τον ΟΣΦΠ τη δεύτερη χρονιά πραγματοποιώντας εκπληκτικές εμφανίσεις, τις οποίες εξαργύρωσε στην πορεία με ένα μεγάλο συμβόλαιο στην Ιταλία αν θυμάμαι. Σχεδόν μόνιμα ανέκφραστος στο παιχνίδι του έχει συνδέσει το όνομά του με την κατάκτηση του triple crown των Πειραιωτών. Η ντρίπλα πίσω από την πλάτη ενώ επιτάχυνε ήταν μη αντιμετωπίσιμη.

-Ντέγιαν Μποντίρογκα ή χαϊδευτικά "Ντέκι". Είτε τον λάτρευες είτε λάτρευες να τον μισείς, πάντως αδιάφορος ο Ντέγιαν δεν πέρασε ποτέ. Παίχτης νικήτής, με ρόλο πρωταγωνιστή από τα 17 του χρόνια στην ομάδα του Τάνιεβιτς, λες και ηδονιζόταν να έχει τη μπάλα στα χέρια του όταν το παιχνίδι ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Σαμανική ψυχραιμία στην εκτέλεση, αλάνθαστος στη γραμμή του φάουλ, ηγέτης που πάντα ζητούσε τη μπάλα και ποτέ δε κρυβόταν, αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο του ΠΑΟ. Στατικό τρίποντο, σουτάκι με ταμπλό, κρατούσε τη μπάλα πολύ στα χέρια του αλλά η ντρίπλα που κάνει στον Καρμέλο και την έχουμε σε βιντεάκι με θέμα τις "κινήσεις trademark" είναι χάρμα οφθαλμών. Μας έχει πληγώσει με την εθνική ομάδα ουκ ολίγες φορές έχοντας και ως έξτρα αβαντάζ την προστασία των διαιτητών. Σχεδόν ανίκητος στο 1 εναντίον ενός έγινε ο οδηγός του άρματος μάχης του Ζέλικο για αρκετά χρόνια. Χαρακτηριστικά τον θυμάμαι χωρίς σορτσάκι να πηγαίνει στους οπαδούς του ΠΑΟ στον τελικό μέσα στο ΣΕΦ και να πανηγυρίζει μαζί τους.

- Γουώλτερ Μπέρι. Μια έκφραση μου έρχεται αμέσως στο μυαλό, το "κάτι σαν σουτ"!!! Ο τύπος δεν πρέπει να είχε μάθει ΠΟΤΕ στη ζωή του πως να σουτάρει. Και όμως νομίζω ότι ο Μπέρι ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που αντιμετώπισαν ποτέ οι αντίπαλοι αμυντικοί καθώς το σουτ του ήταν τόσο "απροσάρμοστο", τόσο αδύνατον να το "διαβάσεις" που σχεδόν ότι και αν έκαναν η μπάλα αργα, βασανιστικά, με πολλές αναπηδήσεις κατέληγε στο καλάθι. Μεγάλη έφεση στα ριμπάουντ χωρίς να είναι δυνατός ή ιδιαίτερα αλτικός, τελείωνε το παιχνίδι και δεν καταλάβαινες πότε πρόλαβε να σκοράρει 20 πόντους και να πάρει 10 ριμπάουντ. Αξέχαστη φάτσα, νόμιζες ότι με το ζόρι τον είχαν σηκώσει από το κρεβάτι να τον φέρουν στον γήπεδο να παίξει, έμοιαζε μονίμως νυσταλέος ενώ οι φήμες για την τσιγκουνιά του και το μάκρος των νυχιών του οργιάζουν!!!!! Έκανε τρομερή χρονιά με τον Ηρακλή όντας πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ του πρωταθλήματος και θυμάμαι όταν του πήραν συνέντευξη σχετικά από ξένο περιοδικό είπε ότι οι μέσοι όροι του ήταν 35 πόντοι και 25 ριμπάουντ!!! Αξέχαστος...

- Γιούρι Ζντοβτς γνωστός επίσης και ως "ξανθό σκυλί". Το στυλ στο σουτ του (να πιάνει και να σουτάρει μόνο με τα δάχτυλα και καθόλου παλάμη) μας είχε γίνει εμμονή καθώς προσπαθούσαμε να το εφαρμόσουμε από μικρά παιδιά ακόμα. Υπερβάλλοντας λίγο ίσως ο συμπαθής Γιούρι ήταν ο Διαμαντίδης της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς έκανε λίγο από όλα μέσα στο γήπεδο αν και το καλύτερό του ήταν να παίζει άμυνα. Μακριά χέρια και πόδια, ξερακιανό κορμί και λίγα πεταχτά μαλλιά και όμως στην κατοχή του έχει αρκετά "σκαλπ" ικανότατων επιθετικών εκείνα τα χρόνια. Εγκέφαλος στην οργάνωση του παιχνιδιού, σπανίως έκανε λάθος, ενώ στον Ηρακλή, περισσότερο από οτι στη Λιμόζ, δε δίσταζε να σκοράρει και αρκετούς πόντους. Την χρονιά που έπαιζε με τον Μπέρι μαζί έκαναν όργια στο Ιβανώφιο καθώς ο ένας "έκοβε και ο άλλος έραβε". Παίχτης που παρόλο που έχουν περάσει 2 δεκαετίες από τότε που έπαιζε μπάσκετ θα μπορούσε και τώρα να σταθεί σε υψηλό επίπεδο.

-Ζόραν Σάβιτς. Πολύ τον γούσταρα αυτόν τον πλατυκέφαλο Σέρβο γιατί ήταν πραγματικός αγωνιστής. Με ύψος 2.06 έπαιζε πεντάρι και αντιμετώπιζε τα θηρία της εποχής μη χάνοντας σχεδόν ποτέ καθώς ήταν πεισματάρης αλλά και παμπόνηρος εκμεταλλευόμενος το παραμικρό μέσα στο παιχνίδι που μπορεί να του έδινε αβαντάζ. Δυνατό κορμί, έριχνε και έτρωγε πολύ ξύλο και μπροστά και πίσω, δε φοβόταν να σταθεί για επιθετικό φάουλ, ενώ οι αγκώνες του έχουν προκαλέσει πολύ πόνο στα γήπεδα της Ευρώπης. Σημείο αναφοράς για τον ΠΑΟΚ ήταν πολύ αποτελεσματικός να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι, ήξερε πολύ καλά να βάζει το σώμα του στη διεκδίκηση των ριμπάουντ. Σκληρός τύπος που δε σήκωνε πολλά πολλά από κανέναν, δεν τον θυμάμαι ποτέ να καρφώνει ίσως για να μη χαραμίζει άσκοπη ενέργεια.

Μπορώ να θυμηθώ και άλλους πολλούς. Ίσως επανέλθω με ένα Volume No. 2.