Δεύτερο επεισόδιο: "We want Bird / you' ll get Bird"

Το 3-ponto.blogspot.com βγάζει στον αέρα μία νέα σειρά που αφορά δύο φίλους και αντιπάλους ταυτόχρονα. Τον Magic Johnson και τον Larry Bird.

Η πόρτα του γυμναστηρίου άνοιξε απότομα και θόρυβος ακούστηκε απ’ την μεριά της. Ο Μάτζικ και οι συμπαίκτες του γύρισαν το βλέμμα τους να δουν από πού ακουγόταν όλη αυτή η φασαρία. Ο κόουτς Heathcote καταλαβαίνοντας πως κάτι του διέκοπε την ομιλία του σχετικά με την αμυντική τακτική της ομάδας , έγινε έξαλλος! Προπονητής και παίκτες κοιτούσαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους βλέποντας τους «Sycamores» να μπαίνουν στο γυμναστήριο φορώντας τζην , μπότες και καουμπόικα καπέλα!

Το πρόγραμμα έλεγε πως το Indiana State θα ξεκινούσε την προπόνησή του αμέσως μετά το τέλος αυτής του Michigan State. O Carl Nicks όμως πρότεινε να σκαρώσουν έναν μικρό αντιπερισπασμό για να τους χαλάσουν την αυτοσυγκέντρωση , μία ημέρα πριν τον τελικό του NCAA .

«Πάρτε δρόμο από εδώ! Έχουμε ακόμη 20 λεπτά δικά μας!» φωνάζει ο Heathcote.
Aκούγοντάς τους να αποχωρούν τραγουδώντας συνθήματα υπέρ της ομάδας τους, απευθύνεται στον Μάτζικ : «Δεν σε σέβονται. Θέλουν να χαλάσουν την ηρεμία μας. Καταλαβαίνεις πόσο φτηνό ήταν όλο αυτό; Τι θα κάνεις λοιπόν;»

Το μονοπάτι για τον τελικό του Salt Lake City δεν ήταν τόσο ευκολοδιάβατο για την Ιντιάνα όσο δείχνει το ρεκόρ τους (33-0). Οι σχέσεις Bird και συμπαικτών του δεν διένυαν πάντοτε χαρούμενες ημέρες.
«Ο Λάρι δεν θα σε αφήσει στιγμή χαλαρό. Αν δει έστω και την παραμικρή νωθρότητα χαλαρότητα στις κινήσεις σου θα έρθει μέσα στη μούρη σου και θα στο πει. Και όχι πάντα με κόσμιο τρόπο» θα θυμηθεί ο Nicks. Μια φορά ο Leroy Staley σε μία προπόνηση δεν είχε όρεξη και δεν προσπαθούσε όπως έπρεπε στην άμυνα. Ο Μπερντ τον επίπληξε άσχημα για αυτήν του την νοοτροπία , ντροπιάζοντάς τον μπροστά στους συμπαίκτες του. Στην επόμενη φάση - για να του αποδείξει πόσο λάθος κάνει - ο θολωμένος Staley χτύπησε δυνατά τον αναπληρωματικό playmaker ΜcNelly κάνοντάς του ένα βάναυσο φάουλ. Ο Μπερντ του ψιθύρισε κάποια «γαλλικά» και ο Staley απάντησε. Ξαφνικά οι δυο τους βρέθηκαν να παίζουν μπουνιές με τους υπολοίπους να προσπαθούν να τους χωρίσουν. Δεν δόθηκε συνέχεια την επόμενη ημέρα καθώς όλοι ήξεραν την φιλοσοφία του Μπερντ για το μπάσκετ: παίξε το παιχνίδι με το σωστό τρόπο αλλιώς μείνε εκτός. Θεωρούσε πως η έλλειψη σοβαρότητας της προηγούμενης χρονιάς, τους απέτρεψε απ’ το να φτάσουν στο final four. Φέτος θα έκανε ο,τι ήταν δυνατόν ώστε να το πάρουν στα σοβαρά. «Δεν με νοιάζει να τους αρέσω. Είμαι ο ηγέτης τους και εγώ είμαι υπεύθυνος να είναι τα επίπεδα ενέργειας και σοβαρότητας στην υψηλότερη βαθμίδα σε κάθε αγώνα , σε κάθε προπόνηση. Μόνο έτσι θα βγούμε πρωταθλητές». Αλλά και οι συμπαίκτες του ένιωθαν άβολα με την δημοσιότητα που εκλάμβανε ο «κύριος 33». Ο Μπέρντ θα πει σήμερα : «Υπήρχε πολύ ζήλια τότε. Ακόμα υπάρχει».

Οι προβλέψεις στην αρχή της χρονιάς έλεγαν πως το ISU θα τερμάτιζε κάπου στη μέση της βαθμολογίας. Αλλά μία σειρά από γεγονότα άλλαξαν την φυσιολογική πορεία των πραγμάτων. Ο Bill Hodges πήρε την θέση του προπονητή Βοb King μετά τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο τελευταίος. Ο Staley μετά την αλλαγή προπονητή άλλαξε την απόφασή του και δεν μεταγράφηκε στο Florida State. Οι πρωτοετείς Νicks , Heaton , Gilbert έφεραν μια νέα πνοή στην ομάδα και αμέσως απέκτησαν θέση και ρόλο σημαντικό σε αυτήν. Ο Nicks ήταν ένας «φαντασμένος» γκαρντ που του άρεσαν οι δυναμικές διεισδύσεις και ήταν πρόθυμος να αναλάβει τον καλύτερο περιφερειακό επιθετικό των αντιπάλων. Ο Heaton ήταν η χρυσή αλλαγή για το ISU με καλή πάσα και σουτ. Ο Gilbert ήταν καλός στην άμυνα πάνω απ’ τη στεφάνη εξαιτίας του εξαιρετικού κατακόρυφου άλμα του. Το rotation συμπλήρωναν οι Βrad Miley (defensive stopper) και Steve Reed.


Miley (40) , Staley (44) , Nicks (22) , Heaton (30) , Gilbert (42) , Reed (23)

Ο Μπερντ ξεκίνησε ιδανικά την χρονιά . Εναντίον του Perdue βάζει 22 πόντους και μαζεύει 15 ριμπάουντ (νίκη με 63-55). Πέντε ημέρες μετά έρχεται η πρώτη σαραντάρα και τον Δεκέμβριο απέναντι στο Butler σοκάρει τους πάντες με τους 48 πόντους , τα 19 ριμπάουντ και τις 5 ασσίστ. Ο νεαρός Hodges κατάλαβε από νωρίς πόσο τυχερός ήταν με την απόφαση του Μπερντ να παραμείνει και να τελειώσει το κολέγιο αντί να φύγει για το ΝΒΑ και τους Boston Celtics.



Την προηγούμενη άνοιξη ο Λάρι Μπερντ είχε το δικαίωμα να δηλώσει συμμετοχή για τα ντραφτ του ΝΒΑ. Τυπικά η καριέρα του ξεκίνησε το 1974 όταν και πέρασε 3 ½ εβδομάδες στο πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. Στα μάτια των επαγγελματικών ομάδων κατατάσονταν στην «τάξη του 1978» αν και δεν είχε παίξει λεπτό με τους Hoosiers το '74. Εξαιτίας αυτού μπορούσε να αποφοιτήσει ένα χρόνο αργότερα απ' το κανονικό , δηλαδή το 1979.

Οι Pacers έχοντας το Νο1 τον κάλεσαν για να συζητήσουν μαζί του και να τον τσεκάρουν πως θα ανταποκριθεί στις ιδιωτικές προπονήσεις που θα του κάνουν. Ο Μπερντ τους μίλησε ειλικρινά για την πρόθεσή του να επιστρέψει στο κολέγιο και να πάρει το πτυχίο του. Οι Pacers δεν ήθελαν να πάρουν το ρίσκο και να τον περιμένουν. Πολλά μπορούσαν να συμβούν σε μια χρονιά και οι Pacers έψαχναν άμεσα παίκτες που θα έμπαιναν στο ρόστερ της ομάδας. Ο τότε GM Leonard θα πει σήμερα : «Μου άρεσε από τότε ο Λάρι αλλά κανένας μας δεν φανταζόταν πως θα γινόταν τόσο καλός».

Τελικά οι Pacers αντάλλαξαν το Νο1 με τους Blazers για τους Johnny Davis , Clement Johnson και το Νο3 του ντραφτ του ’78 (Rick Robey). Οι Blazers προσπάθησαν με την σειρά τους να πείσουν τον Μπερντ να αγωνιστεί για αυτούς από τώρα αλλά όλες οι προσπάθειές τους έπεφταν στο κενό. Επέλεξαν τον Mychal Thompson και με το Νο7 που ακόμη είχαν ,σχεδίαζαν να τον διαλέξουν και ας περίμεναν ένα χρόνο. (σημ. οι Blazers είναι οι all time γκαφατζήδες όσον αφορά τις επιλογές του στα ντραφτ. Απέρριψαν τους Μπερντ , Τζόρνταν , Ντουράντ για να πάρουν τους Thompson , Bowie , Oden). Τους πρόλαβαν όμως οι Celtics όπου και τον άρπαξαν στο Νο6. Οι Celtics τον πίεσαν να μην επιστρέψει στο κολέγιο φοβούμενοι μην τυχόν και τον χάσουν την επόμενη σεζόν. Ο Μπερντ δεν τους έκανε το χατήρι και όλη την χρονιά η Βοστώνη καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Το πήρε όμως το ρίσκο και ήταν διατεθειμένη να ζήσει με αυτό.
(σημ. Σύμφωνα με τους κανονισμούς που υπογράφησαν με την νέα συλλογική σύμβαση Παικτών - Ομάδων το 1976 ,ένας παίκτης μπορούσε να γυρίσει στο κολέγιο και να παίξει για τελευταία χρονιά και μετά να επιστρέψει στο ΝΒΑ και να επαναδιαπραγματευτεί το συμβόλαιό του με την επαγγελματική ομάδα που τον επέλεξε. Αν οι δύο πλευρές δεν είχαν έρθει σε συμφωνία έως και την ημέρα του ντραφτ τότε ο παίκτης μπορούσε να ξαναδηλώσει συμμετοχή και να επιλεγεί από άλλη ομάδα.)

O Μπερντ δεν είχε ιδέα από ΝΒΑ. Δεν είχε παρακολουθήσει ποτέ του αγώνα , δεν γνώριζε την ιστορία του αθλήματος,.Κάποιες σκόρπιες πληροφορίες ήξερε για τον Russell και τον Wilt. Με δύο λέξεις:δεν ενδιαφερόταν για το επαγγελματικό μπάσκετ.
Την ώρα του ντραφτ φρόντιζε τον κήπο του πατρικού του όταν ένας φίλος του τον ενημέρωσε πως οι Celtics τον διάλεξαν στην ομάδα τους.
«Και τι σημαίνει αυτό;» του είπε όλο απορία.



Ο Μάτζικ πάλι γνώριζε τα πάντα. Ήταν το όνειρό του να αγωνιστεί μια ημέρα στο ΝΒΑ. Στα γηπεδάκια της γειτονιάς του οραματιζόταν πως απέναντί του είχε τον Wilt , τον Russell , τον Dave Bing , τον Doctor J. Ήθελε όμως να περάσει την πόρτα των επαγγελματιών σαν πρωταθλητής.

Τον Σεπτέμβριο του 1978 και ενώ έκανε εξάσκηση στο σουτ , ο Heathcote του γνωστοποίησε την πρόθεσή του Sports Illustrated να τον κάνει εξώφυλλο στο αφιέρωμα για την κολεγιακή χρονιά που θα ξεκινούσε σε λίγες ημέρες. Δεν θα έμοιαζε με του Μπερντ καθώς μόνο μυστικό δεν ήταν πως επρόκειτο για τον επόμενο best thing του NCAA.
Έντυσαν τον Magic ταχυδακτυλουργό και γνωστοποίησαν σε ολόκληρη την Αμερική πως ένας μικρός μάγος παίζει μπάσκετ στο Michigan State.


Οι Σπαρτιάτες ξεκίνησαν εντυπωσιακά και πάτησαν κορυφή τα Χριστούγεννα. Ένα αρνητικό σερί τεσσάρων ηττών όμως τους απομάκρυνε απ’ την πρώτη θέση και έφερε την κρίση στα αποδυτήριά τους. Ο προπονητής κάλεσε αμέσως σε συνάντηση τους παίκτες για να συζητήσουν τι συμβαίνει. Τον λόγο πήρε ο Μάτζικ όπου του πρότεινε να ανεβάσουν το tempo της επίθεσης. « Κόουτς άφησέ με ελεύθερο να τρέξω».
Το προπονητικό τιμ έκανε με τη σειρά του παράπονα για την έλλειψη αφοσίωσης στις αρχές που πρέπει να πρεσβεύει μία ομάδα μπάσκετ. Τον λόγο πήρε ο αναπληρωματικός John Longaker ο οποίος θέλοντας να αφυπνίσει τον Μάτζικ του υπενθύμισε την σπουδαιότητα του συνόλου και θα έπρεπε να σταματήσει να κατηγορεί τους συμπαίκτες του για μειωμένες ικανότητες και να κοιτάξει πως θα τους βελτιώσει.
Μετά από την συζήτηση τα πράγματα πήγαιναν όλο και καλύτερα και η ομάδα βρήκε ρυθμό.



Στους «8» βρέθηκαν αντιμέτωποι με μία ομάδα που ξεχείλιζε από ταλέντο. Τη Notre Dome των Laimbeer , Tripucka, O.Woolridge .
«Είναι η καλύτερη ομάδα που έχετε παίξει έως τώρα» τους λέει ο Heathcote για να τους έχει σε εγρήγορση και συνεχίζει. «Δεν βαρεθήκατε να τους δείχνει συνέχεια η τηλεόραση ενώ εσάς σας έδειξε μόλις μία φορά φέτος;»
Τα λόγια του έπιασαν τόπο και με μπροστάρηδες τους Kelser (34pts,13reb) και Magic (19pts, 13as) πέρασαν στο τελικό τουρνουά.


Kelser (32) , Vincent (31) ,

Για τον Μπερντ , το Arkansas του S.Moncrief ήταν το τελευταίο του εμπόδιο πριν το final four. Λίγες ώρες πριν τον αγώνα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα απ’ τον Άουερμπαχ που ούτε λίγο ούτε πολύ τον καλεί να ενσωματωθεί με τους Celtics όταν θα χάσει (!) απ’ τον Moncrief. «Θα το δούμε αυτό» του απαντά.
Το παιχνίδι είναι ντέρμπι και κρίνεται στο τέλος από ένα ηρωικό καλάθι του Heaton. Ο Μπερντ με τους 31 πόντους και τα 10 ριμπάουντ αναγκάζει τους Celtics να τον περιμένουν λίγο καιρό ακόμη.

Στα ημιτελικά τα ζευγάρια είναι Michigan State – Penn και Indiana State – De Paul. Η cinderella του θεσμού ήταν το άσημο κολέγιο Penn. Έχοντας αποκλείσει στους «8» το North Carolina είχε υπερβάλει εαυτόν. Στον πρώτο ημιτελικό οι Σπαρτιάτες επικράτησαν με 101-67 (ημιχρ 50-17). Ο Μάτζικ προσέθεσε ένα ακόμη triple – double στις φετινές του εμφανίσεις (29 pts , 10 reb , 10 as). Στα τελευταία λεπτά οι οπαδοί του φώναζαν : “We want Bird ! We want Bird” . Απ’ την απέναντι κερκίδα τους απαντούσαν : “You’ll get Bird! You’ll get Bird!”.

Προτού όμως συναντηθεί το πολυπόθητο ζευγάρι , ο Μπερντ έπρεπε να ξεπεράσει τον σκόπελο των M.Aguirre και C.Brandshaw του πανεπιστημίου του De Paul. Μετά από ένα δυνατό -στα όρια του αντιαθλητικού- παιχνίδι ο Μπερντ πραγματοποιώντας εξωπραγματικό παιχνίδι (35 π , 16/19 σουτ) τους πήρε απ’ το χέρι και τους οδήγησε στον τελικό απέναντι στον δευτεροετή Μάτζικ.



Η πρώτη τους – απ’ τις πολλές που θα ακολουθήσουν στο μέλλον - αναμέτρηση απείχε μόλις λίγες ώρες μακριά…

Στη συνέντευξη Τύπου των δύο πανεπιστημίων ο Μάτζικ έκανε πρώτος το βήμα να χαιρετήσει τον μεγάλο του αντίπαλο. Εκείνος όμως δεν φάνηκε διατεθειμένος να του ανταποδώσει τον χαιρετισμό.
«Ας πάει στο διάολο! Ποιος νομίζει ότι είναι;» λέει στον συμπαίκτη του Kelser.
Απ’ την άλλη ο Μπερντ βλέποντας πόσο φιλικός και ευχάριστος ήταν με τους δημοσιογράφους ο Μάτζικ καταλάβαινε το “Magic touch” που έβγαζε ο αντίπαλός του.
«Δεν ήθελα να γίνω έτσι. Όλα αυτά τα γέλια και οι χαιρετούρες με αηδίαζαν».

O Heathcote στη τελευταία προπόνηση της ομάδας έβαλε τον Μάτζικ να παραστήσει τον Μπερντ. «Θέλω να αντιγράψεις με τον τρόπο παιχνιδιού του Μπερντ ώστε να μπορέσουν οι συμπαίκτες σου να εξοικειωθούν λίγο με αυτό». Όλη η ομάδα είχε εστιάσει στο πως θα τον αντιμετωπίσει. Τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα πως θα τον έπαιζαν δύο και τρείς παίκτες μαζί και όλοι μαζί θα κοιτούσαν να περιορίσουν τα κενά διαστήματα όπου θα μπορούσε να δώσει πάσα. Οι υπόλοιπους δεν τους ενδιέφεραν.

Απ’ την άλλη μεριά ο Hodges προβληματίζονταν για το ποιος θα αναλάβει το μαρκάρισμα του Μάτζικ. Ο αρκετά κοντύτερός του Nicks ή ο αργός Miley; Επίσης το double team δεν φαινόταν καλή επιλογή μιας και οι Kelser – Vincent ήταν αρκετά καλοί για να τους υποτιμήσεις.
Ο Μπερντ φοβόταν τις ελεύθερες βολές. Οι βασικοί Miley (50%) και Gilbert (28%) ήταν αναξιόπιστοι και κάτι τέτοιο σε τόσο υψηλού επιπέδου παιχνίδια δεν συγχωρούνται.

Καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού οι «Σπαρτιάτες» ήταν μπροστά με τον Μπερντ να ασφυκτιά απ’ τα μαρκαρίσματα που δεχόταν. Μοιραία ο Νicks αναλάμβανε να σηκώσει το βάρος της επίθεσης , ρόλος που δεν του ήταν καθόλου γνώριμος. Το match up Johnson – Miley δεν έβγαινε , ο Bird ήταν άστοχος , το Michigan έπαιρνε τα rebounds και ο Μάτζικ έβρισκε ανοιχτούς χώρους για τους αγαπημένους του αιφνιδιασμούς.
«Τέτοιο επιθετικό transition δεν είχαμε αντιμετωπίσει ποτέ πριν» θα παραδεχθεί ο Μπερντ.

Το Μichigan State στεφόταν «πρωταθλήτρια ομάδα για το NCAA» με σκορ 75-64. Ο Μπερντ κοιτούσε τη στατιστική και δεν το πίστευε. 19 πόντοι με 7/21 . Τα 13 ριμπάουντ και οι 2 ασσίστ λίγη διαφορά έκαναν. Αυτό όμως που τον πείραξε περισσότερο ήταν οι χαμένες του βολές : 5/8 .
«Ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει» λέει σήμερα ο Μπερντ.

Ο Μάτζικ του πήρε όλη τη δόξα με τους 24 πόντους , τα 7 ριμπάουντ και τις 5 ασσίστ που μοίρασε. Με το βραβείο του MVP στα χέρια κοίταξε τον Μπερντ να κλαίει.



(σημ. Το παιχνίδι έσπασε τα ρεκόρ τηλεθέασης στην Αμερική. Η πρώτη αναμέτρηση Magic vs Bird βρίσκεται – εν έτη 2011- στην κορυφή τηλεθέασης για αγώνα μπάσκετ στην Αμερική. Κρατάει δηλαδή 32 χρόνια και συνεχίζει!)

Στην επιστροφή τους στις πόλεις τους και οι δύο ομάδες έτυχαν αποθεωτικής υποδοχής. Οι «Σπαρτιάτες» έκανα παρέλαση στο Michigan ενώ στο Terre Ηaute 10.000 άνθρωποι τους χειροκροτούσαν και τους έδιναν συγχαρητήρια.

Ο Heathcote έμεινε συνολικά 16 χρόνια στο Michigan State ενώ ο Hodges απολύθηκε τρία χρόνια μετά τον τελικό (δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ξανακοουτσάρει μεγάλο πανεπιστημιακό πρόγραμμα).

Οι Μάτζικ και Μπερντ προχώρησαν μαζί στο ΝΒΑ για να αγωνιστούν σε επαγγελματικό επίπεδο. Ο μεν Μάτζικ επιλέχθηκε στο νούμερο 1 απ' τους Los Angeles Lakers ,ο δε Μπερντ υπέγραψε με τους Celtics υπογράφοντας το μεγαλύτερο συμβόλαιο για ρούκι.

Το παραμύθι τους ξεκινά...





Όποτε ο Hodges συναντάει τον Heathcote του λέει γελώντας :«να θυμάσαι εσύ είσαι που κατέστρεψες την επαγγελματική μου πορεία».

Ο Μπερντ ορκίστηκε να μην χρειαστεί ποτέ του να πει το ίδιο στον Μάτζικ...

Bonus material: (απαραίτητη διευκρίνηση. Το bonus material δεν θα περιλαμβάνει βιντεάκια αλλά σπάνια άρθρα απ' το Sports Illustrated)

Απρίλιος 02, 1979
They Caged The Bird
While Earvin Johnson directed a balanced offense, and the defense deterred Larry Bird, Michigan State won the NCAAs

Last Monday night, in the championship game, Michigan State confirmed a notion that had been gaining credence as the NCAA tournament progressed and State rolled to one easy win after another. The Spartans, despite a 21-6 regular-season record, are a superb team—perhaps even a great one—largely because of their perfect mix of superstars in the spotlight and supernumeraries in the shadows. Together, they accomplished what Earvin Johnson and Gregory Kelser could never have done by themselves—indeed, what no team had been able to do this season. The Spartans caged Larry Bird and ended the 33-game winning streak of Indiana State 75-64 to win their first national basketball title.

For Bird, the word in Salt Lake City was frustration. He missed shots, he committed turnovers and he failed to find the open man. He also needed what Johnson and Kelser had, a supporting cast of bit players who could come up with the critical basket or rebound. Yes, Johnson scored 24 points and Kelser 19 in the final, but a little left-handed guard named Terry Donnelly popped in 15 points and a substitute center named Ron Charles grabbed seven rebounds.

Donnelly played a particularly important role. His first shot, less than five minutes into the game, gave Michigan State a lead it never relinquished, and his last four, early in the second half, blew the margin to 16. After averaging only 6.3 points during Michigan State's first 31 games, he was hardly accustomed to this sort of performance. "I was surprised," he said. "Earvin was throwing the ball to me the same as everyone else."

With that kind of balance and that kind of lead, the Spartans were not about to lose. Indiana State never got closer than six points after Donnelly's burst, and the Sycamores took themselves out of the game when they blew four opportunities to cut the deficit further with the score 61-54.

The Spartans made it clear from the beginning that they were the better team, and they proved it in the most convincing fashion possible—by containing Bird. The player of the year shot seven for 21, scored only 19 points, committed six turnovers and passed for only two assists. Michigan StateCoach Jud Heathcote designed a variation of the Spartans' matchup zone that put "a man and a half" on Bird. "He was very, very frustrated," said Spartan Center Jay Vincent. "He kept saying, 'Give me the ball, give me the ball,' but his teammates couldn't get it to him." On those occasions when Bird did get the ball and, in turn, wanted to pass it to someone else, he seldom found anybody open. The Spartans prepared for Bird's usually dazzling passing game the day before by having Johnson work his magic against the other Michigan State regulars in practice. After that, the real Bird was a piece of cake.

At the end, Bird and his teammates were left with a 33-1 record, which was about 10 games better than anyone had predicted for them, and a dream that very nearly came true. When the game was over, Sycamore Forward Alex Gilbert walked to the bench and yelled, "Get your head up. Get your head up. We don't want people to think we aren't winners. We're still No. 1!"

Not really, of course. That accolade belonged to Michigan State, which had 15 wins in its last 16 games. "We'd been a very, very good team the last month," said Kelser. "I felt that if we won we could say we are a great team. Well, we are. We play together, and we use the talent that we have. I haven't realized we're champions yet, but I will, and it will hit me like a brick. I'll explode."

By reaching the championship game, the finalists brought a semblance of sanity to a freaked-out season. The biggest upset in Saturday's two semifinals was that there were no upsets; the third-ranked Spartans swamped Penn 101-67, and the top-ranked Sycamores edged DePaul 76-74. So much for upstarts and old men.

The Quakers had hoped to gain recognition for their Eastern Establishment team, which was making its first appearance in the final four, and for the Ivy League, whose last representative in such distinguished basketball company had been Princeton in 1965. They certainly sounded confident enough, as when star Forward Tony Price declared, "I have no fear of Michigan State. They're just a bunch of dudes who play ball."

But, alas, they play it well, and they know it. "It would be very, very easy for us to get complacent and overconfident," admitted Kelser, "but I don't think we'll do that."

Instead, Michigan State got vicious, zooming to a 50-17 halftime lead, the widest first-half margin in the final-four history. With the score 38-8, Kelser sat on the floor near the sideline during an injury time-out and observed to the yawning newsmen on press row, "We're doing it to them, aren't we?"

Of course the Quakers did a lot of it to themselves, because they were suffering from a severe case of "stage fright," as Center Matt White put it. Penn was so shaken by the bright lights that it committed all the usual mistakes and even invented a new one when Vincent Ross passed to James Salters, who was standing out of bounds.

The Johnson-to-Kelser combination was more effective. They combined for five buckets—two of them dunks—and Johnson wound up with 29 points, 10 rebounds and 10 assists. Kelser had 28 points and nine rebounds. When Johnson left the game with 5:33 remaining, he hugged his friend and whispered into his ear, "If we keep playing like this, it's going to be worth a couple of million dollars for us in the pros."

The Spartans equaled two records in their romp, scoring 101 points and winning by 34. But their fans were so bored that before the first half was over they were yelling, "We want the Bird!" On the other side of the arena, the Indiana State rooters answered, "You'll get the Bird!"—and proceeded to show the Spartan backers the bird, too.

In the game that followed, DePaul very nearly clipped Bird's wings. Although he led everyone with 35 points—on fabulous 16-for-19 shooting—16 rebounds and nine assists, his 11 turnovers helped keep the Demons in the game, and he did not score a point in the final 7:32. "If I had known I would make 11 turnovers," he said, "I would have thought we would lose."

Oh, yes, that was the Bird himself talking. As a matter of fact, he chirped like a canary last week. It turns out that, when he cares to, Bird can be a very good talker, not in the grammatical sense, but for his country-boy honesty and sense of humor. "The final four means more to my teammates than it does to me," he said. "I thought we should have been here last year." Looking ahead to his pro career, he declared, "If we win or lose here, it don't make no difference to me. I'm gonna get my money anyway." And what is he going to do with it? "I might buy everybody on the team a new car, and Brad Miley [the Sycamores' non-shooting defensive expert] a new jump shot."

The Sycamores needed all the jump shots they could muster against DePaul. In the first half there were 15 ties and three lead changes, and neither team could do better than a four-point lead.

Indiana State seemed to take control in the second half when it extended a three-point lead to 11 with only 3:23 gone. DePaul was able to scramble back for three reasons. First, after taking over from Forward Curtis Watkins, Center James Mitchem held Bird to eight points in the last 18:44 of the game. Second, Indiana State players began turning the ball over at an alarming rate, especially Bird, who was bothered by his fractured left thumb. Third, the Blue Demons began shooting the lights out; a stretch of six-for-six accuracy brought them from a 67-61 deficit to a 73-71 lead with 4:59 remaining.

DePaul's upset chances looked good a few seconds later when freshman star Mark Aguirre rebounded a Bird miss and the Blue Demons went into a four-corner delay. But a bad pass gave Indiana State a chance to tie, and with 3:27 left substitute Bob Heaton sneaked inside and converted a pass from Bird into a layup. Following an exchange of missed shots, Guard Gary Garland put DePaul back in front by making the first of two free-throw attempts at 1:37. Bird rebounded the missed second foul shot, and 47 seconds later Carl Nicks, usually the Sycamores' No. 1 supporting actor, finally did something right. After having a horrendous game—Nicks shot four for 13 with five turnovers—he helped cinch the victory by driving past Garland, drawing Watkins away from the basket and passing to Heaton, who scored another uncontested layup to make the score 75-74 in Indiana State's favor.

DePaul still had plenty of time to come up a winner. During a time-out with 36 seconds left, Coach Ray Meyer, 65, told his team to either take the first good outside shot that came along or work the ball inside to Aguirre. This was the 929th game of Meyer's 37-year career, and not surprisingly his strategy was right. But, unbelievably, Garland passed up a short jumper—he did not realize he was open—and Aguirre did not touch the ball until he was 20 feet away from the basket and only four seconds remained to be played. Backing in on Miley, Aguirre tried a turnaround jumper that bounced off the rim into the hands of Sycamore Leroy Staley. A foul shot ended the scoring for Indiana State, and a DePaul full-court heave with one second left came off the backboard into the hands of Bird to end the marvelously played game.

"Today we was lucky," was Bird's analysis of the victory. "We was very lucky."

Luckiest of all were the people who had come to Salt Lake hoping to see Bird and Johnson in the finals. Confrontations between stars of this magnitude have been surprisingly rare in the final four. More often they have come in the semifinals, where Thompson met Walton, Alcindor met Hayes, Russell met Bradley. But this one would be in the title game, and as Brigham Young said when he first came upon what is now the site of Salt Lake City, "This is the place."

The fans weren't the only people excited by the showdown. "I'd just like to go out there and watch it myself," said Terry Donnelly. "You can't help but get caught up in a confrontation like that," said Heathcote. "From what I've seen of Bird, he's not just one bird. He's a whole flock."

Bird preferred to emphasize the differences between Johnson and himself. "He is more of a passer, and I'm more of a scorer," he said. "And to me it's a very serious game. I can't be laughing like he does out there. I just hope when it's over he ain't laughing at me."

No one laughed at him in the end. But while Johnson and Kelser embraced for a final time under the basket, Bird sat on the Indiana State bench, sobbing into a towel.

Επόμενο επεισόδιο: Ο Μάτζικ συνεχίζει να κερδίζει έδαφος έναντι του Μπέρντ