Γιατί έχασαν οι Heat

Να τους λιθοβολήσουμε; Μαζί σας και εγώ! Σηκώνω και την πρώτη πέτρα. Αλλά πριν το κάνουμε , σας παρακαλώ να αναρωτηθούμε όλοι μας ένα τελευταίο:

Όντως οι Miami Heat απέτυχαν;

Τις δικές μου προσδοκίες πάντως τις ξεπέρασαν. Παρακολουθώντας τους να αγκομαχούν να περάσουν τους Sixers στον 1^ο γύρο είπα μέσα μου. «Οι Celtics θα τους καταπιούν. Είναι περισσότερο ομάδα από αυτούς με μεγαλύτερες προσωπικότητες και περισσότερη εμπειρία». Διαψεύστηκα μιας και τον σκόπελο της Βοστώνης τον πέρασαν (μάλλον) άνετα. Στον τελικό της Ανατολής συνέχισα να μην τους πιστεύω. «Η άμυνα των Bulls θα τους στραγγαλίσει. Αν ανέβει και ο Μπούζερ και τους χτυπήσουν στο low post, το Σικάγο θα ζήσει μέρες Μάικλ». Ο Μπούζερ παρέμεινε στην μετριότητα , ο Rose πνίγηκε απ’ την αντίπαλη άμυνα και το βάρος της στιγμής , οι Heat πέρασαν (μάλλον) άνετα στον τελικό.

Το Miami φέτος έθεσε στο τραπέζι μία πρόταση αρκετά ριψοκίνδυνη: Μπορώ με 3 superstars και χωρίς καθόλου supporting cast να φτάσω μέχρι την κορυφή;.

Αφήνω στην άκρη βλακείες τύπου «παίρνω τα ταλέντα μου στο Miami» και «Welcome party» και επικεντρώνομαι μόνο στα εντός του παρκέ θέματα. Πολλοί συγχέουν το εγχείρημά τους με εκείνο των Celtics το ’08. Διαφωνώ. Οι πράσινοι Big 3 εκτός του ότι ταίριαζαν μπασκετικά μεταξύ τους, είχαν δίπλα τους και παίκτες που ανταποκρίνονταν στον ρόλο τους. Για βετεράνους οι P.J. Brown και Cassell έδιναν ουσιαστικές λύσεις , ο Rondo ανέβηκε επίπεδο με τις εμφανίσεις του , ο Posey ήταν ο 6^ος τους παίκτης , ο House ο τρελοτριποντάκιας που κάθε ομάδα χρειάζεται , ο Powe ξεπέρασε τον εαυτό του , ο Perkins άντεξε στις μάχες που η θέση του center απαιτεί.

Πάμε να εξετάσουμε και το ρόστερ των Heat. Για βετεράνο είχαν τον Howard , ο Chalmers ανέβασε τις μετοχές του με τις φετινές εμφανίσεις του , 6^ος παίκτης και τρελοτριποντάκιας ο Miller , κανένας δεν βγήκε απ’ το πουθενά (πχ όπως ο Powe) και να καταπλήξει , οι Haslem – Anthony είχαν την θέληση για μάχη αλλά όχι το ύψος για τη θέση του center. Όπως σαφώς διαπιστώνεται υπάρχει διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες. Οι ’10 Heat μου θυμίζουν τους ’91 Warriors. Όχι φυσικά στον τρόπο παιχνιδιού των δύο ομάδων αλλά στις «ομοιότητες» των ρόστερ τους. Πέραν των run TMC (Ηardaway – Richmond – Mullin) ο 4^ος καλύτερος παίκτης τους ήταν ο Rod Higgins! Όσον αφορά την ποιότητα μεταξύ του Rod και των τριών συμπαικτών του , τους χωρίζει ένας ωκεανός! Κάτι ανάλογο συνέβη και φέτος στο Miami.

H πρότασή τους απαιτούσε υπερβάσεις απ’ τους υπολοίπους. Οι υπερβάσεις όμως δεν απαιτούνται. Άλλοτε συμβαίνουν και άλλοτε όχι. Ποτέ όμως δεν τις θεωρούμε δεδομένες.

Αρκετά με το εγχείρημα «3 super duper Big 3». Noμίζω πως έγινα αντιληπτός για το πόσο εξαρχής δύσκολο ήταν.

Γιατί έχασαν οι Ηeat

- LeBron James . Στο 4^ο δωδεκάλεπτο οι μέσοι όροι του στους τελικούς ήταν :2,2 ppg , 25% , 0/7 τριπ . Τα σχόλια περιττεύουν…

- Δεν είχαν καθόλου παιχνίδι στο low post. Κανένας τους δεν απειλούσε με πλάτη προς το καλάθι.

- Ο LBJ δεν πήγαινε προς το καλάθι για να : α) φθείρει τον προσωπικό του αντίπαλο (για να βάλει το πιο εύκολο σουτ στο μπάσκετ που είναι η βολή) ,β) να αναγκάσει να έρθει βοήθεια (και με την εξαιρετική του πάσα να βρει τον ελεύθερο παίκτη) , γ) να χαλάσει λίγο τον ρυθμό των Mavs (όταν εκείνοι έπαιρναν φωτιά ευστοχώντας σε συνεχόμενα τρίποντα). Απ’ τις 8,4 βολές που εκτελούσε , στους τελικούς στηνόταν στην γραμμή της φιλανθρωπίας μόνο 3,3 φορές.

- Οι Wade (26%) και LBJ (32%) δεν ευστοχούσαν απ’ τα 7,25μ ώστε να ανοίξει η άμυνα και να βρεθούν οι διάδρομοι. Στον πρώτο αγώνα ο LBJ ευστόχησε σε 4 απ’ τα 5 τρίποντα που επιχείρησε . Στους εναπομείναντες αγώνες έχασε τα 18 απ’ τα 23 τρίποντα που σούταρε.

- Δεν παρουσίασαν ένα σαφή επιθετικό πλάνο στο παιχνίδι τους. Μόνο κάτι high – low μεταξύ των Haslem – Βosh (για να στοχεύσουν στην αμυντική αδυναμία του Dirk να μαρκάρει 2 παίκτες όποτε ο Chandler έβγαινε για hedge out) και κάτι backscreen αλα Stocton για να παίρνει την μπάλα ο James κάτω απ’ το καλάθι. Μόνο αυτά δεν φτάνουν απέναντι στον Carlisle.

- Καμία κίνηση χωρίς την μπάλα , κανένα screen μακριά απ’ την μπάλα. Με λίγα λόγια στατική επίθεση που εύκολα διαβάζεται απ’ την άμυνα.

- Τις φάσεις «50-50» τις έχαναν τις περισσότερες φορές. Αυτό δείχνει έλλειμμα (είναι και της μόδας η λέξη) σε πάθος και ενέργεια.

- Οι περιστροφές και τα close out τους δεν ήταν άσχημα. Αλλά η πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας ΠΑΝΤΑ είναι πιο γρήγορη απ’ την αντίδραση του παίκτη…

- Η μπάλα στην επίθεση κολλούσε στα χέρια είτε του James είτε του Wade.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι λόγοι που δεν μου έρχονται στο μυαλό (παιδιά αν σας έρχονται κάποιοι στο μυαλό παρακαλώ να τους επισημάνετε) .

James: Απ’ την «internet era» και μετά είναι ο μπασκετμπολίστας που έχει επικριθεί (αλλά και αποθεωθεί) όσο κανένας άλλος. Το τι πίεση δεχόταν (και δέχεται) όλες αυτές τις ημέρες , δεν μπορώ να σας παρουσιάσω. Εγώ απ’ το λίγο που παρακολουθούσα απ’ το ESPN ΟΛΟΙ ασχολούνταν μαζί του. Και εκείνος –ανθρώπινο είναι- έσπασε.

Φταίει γιατί πλασάρει (με δική του υπαιτιότητα;) ένα image «υπεράνω».

Δεν φταίει που δεν είναι Michael Jordan. Πρέπει όλοι μας να σταματήσουμε να τον συγκρίνουμε με τον His Airness. Αγωνιστικά μοιάζει στον Magic. Άσε που σύμφωνα και με δήλωσή του o Magic είναι το πρότυπό του.

Φταίει γιατί χρόνια τώρα δεν βελτιώνει το παιχνίδι του. Το καλοκαίρι που έρχεται τον περιμένει πολύ δουλειά . Πρέπει να κλειστεί σε ένα γυμναστήριο και :

α) να βελτιώσει την spin move του

β) να βελτιώσει το fallaway jumper του

γ) να μάθει να παίζει με πλάτη (δεν γίνεται να παίζεις με πλάτη τον Barea και να σου παίρνει επιθετικό φάουλ)

Είναι ο,τι πιο πλήρες σε πακέτο «μέγεθος – δύναμη – ταχύτητα». Από αθλητικά προσόντα στη σύγχρονη εποχή είναι ότι ήταν ο Chamberlain για το ’60. Η ψυχολογική του προσέγγιση όμως στους κρίσιμους αγώνες πάσχει. Και το μπάσκετ εκτός από προσόντα θέλει και μυαλό.

Wade: Αμυντικά δεν στάθηκε στο ύψος του αλλά στην επίθεση τους έπαιζε μόνος του. Στους τελικούς βγήκε μπροστά (όπως και το ’06) και δεν φοβήθηκε να πάρει τις ευθύνες πάνω του. Είχε καλές και κακές στιγμές αλλά τουλάχιστον … τις πήρε τις επιθέσεις. Ο τραυματισμός του ώμο του στο 5^ο παιχνίδι τον επηρέασε. Φάνηκε ξεκάθαρα στον τελευταίο τελικό. Πρέπει να βελτιώσει οπωσδήποτε το σουτ του. Πάντως έστω και χωρίς αυτό είναι ο κορυφαίος shooting guard του πρωταθλήματος.

Βosh: Τα τεσσάρια που παίζουν μακριά απ’ το καλάθι δεν τα συμπαθώ. Το σουτάκι το έχει , ίσως θα έπρεπε να τροφοδοτηθεί περισσότερο στην τελική σειρά, αλλά πρέπει να πάρει κιλά για να απειλεί και μέσα απ’ την ρακέτα. Σούπερ υπερεκτιμημένος power forward.

Bibby: Τι συγγένεια έχεις με έναν Bibby που έπαιζε στο Sacramento και παρ’ ολίγον να κερδίσει μόνος του τους Lakers το ’02;

Μέλλον: Οι Wade – James πρέπει να μάθουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Την επόμενη χρονιά (όποτε αυτή έρθει λόγω λοκ αουτ) η συνεργασία τους θα είναι καλύτερη. Θα κατακτήσουν το πρωτάθλημα όταν ο Riley αγοράσει μπασκετμπολίστες ικανούς να «γεμίσουν» τα παπούτσια τους. Με το salary cap που έχουν είναι δύσκολο αλλά όλο και κάποιοι βετεράνοι θα θέλουν να έχουν μια ευκαιρία για τον τίτλο (όχι πάντως βετεράνοι σαν τους Howard – Ilgauskas – Magloire). Αυτοί σε συνδυασμό με νεαρούς που θα βγάλουν ενθουσιασμό , πάθος , ενέργεια , θα αποτελέσουν το κατάλληλο συμπλήρωμα για να πάρει ο LeBron ένα πρωτάθλημα.