"Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο". Αλλά ποιος αγοράζει..

Πριν από μερικές ημέρες και μετά την κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος, η ευφορία στο πράσινο στρατόπεδο ήταν διάχυτη, καθώς όλοι έκαναν σχέδια ξεκινώντας από την επόμενη χρονιά και έφταναν ως την κατάκτηση της 9ης ευρωπαϊκής κούπας, προκειμένου να ξεπεραστεί το αριθμητικό πλεονέκτημα της Ρεάλ. Όχι άδικα νομίζω, αφού η κατάκτηση των δύο βασικών στόχων της χρονιάς με μειονέκτημα έδρας στις κρίσιμες αναμετρήσεις, ιδίως μετά από ένα περιπετειώδες καλοκαίρι, αποτελούσε τη βάση της αισιοδοξίας και της πεποίθησης ότι όλα βαίνουν καλώς. Και μερικές μέρες μετά η...βραδυφλεγής "βόμβα" έσκασε στα θεμέλια της ομάδας προκαλώντας σε όλους -ακόμα ακόμα και στους παίχτες- και κυρίως στους φιλάθλους σαστιμάρα, βουβαμάρα, ανησυχία για το μέλλον, όπως συμπυκνώθηκε σε μια λέξη: "ΦΕΥΓΟΥΜΕ"...


Οι διοικητικοί και οικονομικοί ηγέτες του μπασκετικού ΠΑΟ με τον πιο κατηγοηματικό και σαφή τρόπο έκαναν γνωστή την πρόθεσή τους να αποχωρήσουν από την ηγεσία της ομάδας, στην οποία βρίσκονται εδώ και πάνω από 30 χρόνια. "Μα πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο ιδίως μετά από μια τόσο επιτυχημένη χρονιά" θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος ή και πολλοί περισσότεροι. Και όμως, αν προσπαθήσει κανείς να δει τη διαμορφωθείσα κατάσταση με ψύχραιμη ματιά και απομακρυσμένος από τη συναισθηματική σκοπιά του φιλάθλου, θα βρει πάμπολλες εξηγήσεις που δικαιολογούν απόλυτα μια τέτοια απόφαση, όσο δύσκολο και αν είναι για ΟΛΟΥΣ τους εμπλεκόμενους να τη δεχτούν.

Οι Γιαννακοπουλαίοι κατάλαβαν ότι κανείς δε μπορεί να νικήσει τον πανδαμάτωρα χρόνο. Μη ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε δύο ανθρώπους οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τα 70 τους χρόνια και η υγεία τους, όπως είναι λογικό και επόμενο, είναι σε σημαντικό βαθμό επιβαρυμένη και χρειάζεται πλέον να την προσέξουν πολύ περισσότερο από ότι παλιότερα. Νομίζω μάλιστα ότι ο Θ. Γιαννακόπουλος παρεβαίνει εντολές γιατρού όταν παρακολουθεί κρίσιμα παιχνίδια, ενώ φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο αδερφός του δεν παρακαλούθησε πολλά από τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδος. Πέραν αυτών όμως, και η ετήσια οικονομική ζημιά που κάθε χρόνο καλούνται να καλύψουν τα αδέρφια έχει παίξει το ρόλο της. Δεν είναι κοινό μυστικό ότι το μπάσκετ ΔΕΝ είναι επ ουδενί κερδοφόρο, καθώς τα έσοδα από τηλεοπτικά, εισητήρια, εγγυημένα συμβόλαια με την Ευρωλίγκα κτλ αποτελούν συνήθως το 1/3 των εξόδων που έχει μια ομάδα αυτού του επιπέδου. Και όπως καταλαβαίνετε τα υπόλοιπα 2/3 καλύπτονται από κάποια τσέπη, και μάλιστα σε μια ελληνική οικονομία, η οποία συνεχώς συρρικνώνεται. Τρανό παράδειγμα η αύξηση της φορολογίας από πέρισυ στα συμβόλαια των παιχτών που φτάνει σχεδόν το 40% και το οποίο καταβάλλεται εξ ολοκλήρου από τις ομάδες. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε κατά προσέγγιση (σε απόλυτους αριθμούς ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει) τα νούμερα που έχουν ξοδέψει οι Γιαννακοπουλαίοι όλα αυτά τα χρόνια (κάποιοι λένε για ένα ποσό μεταξύ 300-400 εκατομμυρίων ευρώ) πληρώνοντας μόνο και μόνο από την τσέπη τους, αντιλαμβάνεται μάλλον εύκολα το μέγεθος της οικονομικής ζημιάς αλλά και αγάπης προς την ομάδα τους. Και μια μικρή υποσημείωση, ίσως σημαντική ίσως ασήμαντη. Η ΒΙΑΝΕΞ πέρισυ για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια "έκλεισε" τα οικονομικά της βιβλία με ζημίες ύψους 14-15 εκατομμυρίων ευρώ.

"Ρε Στράτο, θες να μας πεις ότι δεν έχουν να βάλουν χρήματα και για αυτό φεύγουν? Σιγά μην τους λυπηθούμε κιόλας!!" θα μπορούσε κάποιος εύκολα να αντιτείνει. Νομίζω ότι είναι συνδυασμός των παραπάνω και όχι μόνο η σκληρή καταγραφή των οικονομικών στοιχείων. Και ένα ακόμα παραπάνω να έχει να κάνει με το ότι τα δύο αδέρφια ΙΣΩΣ να μην έχουν πια το ίδιο κίνητρο και φλόγα να συνεχίσουν να τρέχουν την ομάδα όπως στο παρελθόν. Μετά και τη φετινή χρονιά, όπου η ομάδα τους, κόντρα στις προβλέψεις των περισσοτέρων, κατάφερε να κερδίσει πρωτάθλημα και ευρωλίγκα ίσως όλα τους τα όνειρα και οι επιθυμίες σχετικά με την ομάδα τους να έχουν πραγματοποιηθεί. Είναι πλέον χορτάτοι από πρωταθλήματα, κύπελλα, ευρωπαϊκά, διακρίσεις, θριαμβολογίες, αναγνώριση από τον κόσμο, σε τι άλλο να προσδοκούν? Τι άλλο έχει μείνει μέχρι τώρα να κατακτήσουν μπορεί κανείς να αναρωτηθεί? Τι διαφορά θα τους κάνει ένα ακόμα πρωτάθλημα, μία ακόμα νίκη επί του αιώνιου αντιπάλου? Στην αρχή ίσως ήθελαν να κερδίσουν ένα πρωτάθλημα, καθώς ο ΟΣΦΠ κάθε χρόνο τους κέρδιζε. Μετά να κερδίσουν κ ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στη συνέχεια να δούνε τα κύπελλα να αθροίζονται. Στο τέλος να γίνει η ομάδα τους πρότυπο λειτουργίας και ΙΣΩΣ η πιο πετυχημένη επαγγελματική ομάδα όλων των εποχών σε όλα τα αθλήματα. ΓΝΩΜΗ μου είναι ότι το κατάφεραν. Από ένα σημείο και μετά καταντάς να κυνηγάς χίμαιρες στην προσπάθεια να διαιωνίσεις την επιτυχία. Και μια επισήμανση ακόμα, τροφή για σκέψη. Οι Αγγελόπουλοι είναι δυνατοί οικονομικά, κατά πολύ νεότεροι και με τεράστιες φιλοδοξίες. Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ τους και πάντα είναι καλό να φεύγεις στην κορυφή.

Και τώρα τι? Ο Δ. Γιαννακόπουλος ανέφερε σε συνέντευξή του ότι από πέρισυ προσπαθεί να βρει έναν οικονομικά επιφανή επιχειρηματία/εφοπλιστή προκειμένου να του μεταβιβαστεί η ΚΑΕ, αλλά πέραν μερικών εκφράσεων φιλολογικού ενδιαφέροντος, δεν είχε στα χέρια του καμία συγκεκριμένη πρόταση, για αυτό και στράφηκε σε πασίγνωστο γραφείο manager στην Νέα Υόρκη, με μεγάλη εμπειρία σε αγοροπωλησίες ομάδων (NFL), προκειμένου να διερευνήσει μέχρι και την υπερ-ατλαντική αγορά. Μέχρι τώρα όμως τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Και μεταξύ μας, πώς θα μπορούσαν άλλωστε? Ο ΠΑΟ είναι ΙΣΩΣ το μεγαλύτερο brand name στη μπασκετική αγορά της Ευρώπης και μπορεί να εντυπωσιάσει τον οποιονδήποτε υποψήφιο αγοραστή με τα αγωνιστικά κατορθώματά του, αλλά κάθε σοβαρός επιχειρηματίας αυτό που θα κοιτάξει πρωτίστως είναι τα νούμερα. "Dura lex sed lex" έλεγαν οι Λατίνοι, ήτοι σκληρός νόμος (της ΑΓΟΡΑΣ) αλλά νόμος. Εξαιρετικοί οι τίτλοι, ζηλευτή η δυναμική, εντυπωσιακή η αποδοχή του κόσμου, αλλά τα νούμερα ΔΕ βγαίνουν, όπως προαναφέραμε. Μπορείτε να μου βρείτε τον οποιονδήποτε, ο οποίος θα "αγόραζε" μια επένδυση που ήξερε εκ προοιμίου ότι θα ήταν ζημιογόνος? Ή καλύτερα, θα το κάνατε εσείς οι ίδιοι? Θα χάνατε ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ τουλάχιστον 10 εκαττομμύρια ευρώ μόνο και μόνο για τη...φανέλα? Δυστυχώς ρομαντικοί ή ακόμα και εξαιρετικά φανατικοί με την ιδέα της ομάδος είναι πολύ δύσκολο να βρθούν και δη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όπως σωστά είπε και ο Δ. Γιαννακόπουλος Αμερικανός επιχειρηματίας θα ενδιαφερθεί μόνο αν προχωρήσει η επέκταση του ΝΒΑ στην Ευρώπη με ότι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο διαφήμισης, εισητηρίων, marketing κτλ. Και έχει απόλυτα δίκιο, γιατί μόνο έτσι ο οικονομικός διευθυντής της επιχείρησής του κάθε ενδιαφερόμενου (αγγλιστί CFO) θα μπορέσει να παρουσιάσει στο αφεντικό του ένα πρότζεκτ προσοδοφόρο.

Αν όλα αυτά σας φάινονται υπερβολικά, παρακαλώ αναρωτηθείτε το εξής: Φέτος ο προϋπολογισμός της ΚΑΕ ήταν περίπου 10-12 εκαττομύρια ευρώ. Όντας ίσως λίγο υπερβολικός και αιρετικός, τα λεφτά αυτά δαπανήθηκαν για τα εξής 13 παιχνίδια, δηλ. 2 με ΟΣΠΦ στην κανονική περίοδο, 1 τελικό κυπέλλου, 4 στους τελικούς, 4 με Μπάρτσα και 2 στο Final-4. Αναλογικά αυτό σημαίνει παιχνίδι και εκατομμύριο!!! Και το αναφέρω αυτό γιατί ο ΠΑΟ θα μπορούσε τα λοιπά παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος αλλά και τα περισσότερα της Ευρωλίγκα να τα διαχειριστεί ΕΥΚΟΛΑ με ένα μπάτζετ σχεδόν 50% χαμηλότερο. Αυτή είναι η γνώμη μου και κάθε αντίρρηση επί τούτου δεκτή, απλά ο λόγος αυτής της αναφοράς έχει να κάνει με το πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένας διοικητικός και οικονομικός διάδοχος διατεθειμένος ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ του να συνεχίσει σε αυτόν τον ρυθμό. Πλέον το χρήμα έχει ακριβύνει πολύ και κάθε επένδυση που γίνεται στον χώρο του αθλητισμού ή/και της διασκέδασης γενικότερα γίνεται με απόλυτες, αυστηρές, οικονομικές παραμέτρους. Εκτός αν γνωρίζετε πολλούς σαν τον Μαρκ Κιούπμαν και τη τρέλλα του, αν και πάλι κρατήστε στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας ότι κ αυτός ο "τρελός" τρέχει τις επιχειρήσεις του σε μια άλλη αγορά από την ελληνική.

Συνέπεια αυτού είναι όχι μόνο ο προβληματισμός στις τάξεις των πράσινων φιλάθλων, αλλά ίσως και η ουσιαστική και άμεση αποδυνάμωση της ομάδος, καθώς κανείς από τους 3 παίχτες που λήγουν τα συμβόλαιά τους δεν έχει κληθεί για ανανέωση, όταν για παράδειγμα οι τουρκικές αλλά και ρωσικές ομάδες έχουν αρχίσει το στενό φλερτ με τον Αντώνη Φώτση προτείνοντάς του υψηλά συμβόλαια. Ο Ζοτς ακόμα δεν έχει ενημερωθεί για το μπάτζετ της νέας χρονιάς, για τις κινήσεις που μπορεί να θέλει να κάνει προς ενίσχυση της ομάδος ή και τις πιθανές αποχωρήσεις, ενώ είναι βέβαιο ότι και οι υπόλοιποι παίχτες θα έχουν επηρεαστεί από την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η οποία δε νομίζω ότι θα ξεκαθαριστεί άμεσα. Και δεν "κομίζω γλαύκας στας Αθήνας" λέγοντας ότι όταν τα πράγματα σε επίπεδο διοικητικό και οικονομικό δεν είναι ξεκάθαρα, είναι πολύ εύκολο να αποπροσανατολιστούν και οι προπονητές και οι παίχτες ή ακόμα και να αποχωρήσουν από την ομάδα φοβούμενοι ενδεχόμενη απώλεια της σταθερότητας που απολάμβαναν.

Να είναι άραγε η αρχή του νομοτελειακού τέλους, καθώς το τέλος μιας συλλογικής προσπάθειας ξεκινάει πάντα από την κορυφή? Μπορεί. Εξάλλου καμιά δυναστεία δεν κράτησε για πάντα...