Ρυθμός
Ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός είχε καθ όλη τη διάρκεια το
προβάδισμα στο σκορ και δεν το απώλεσε μέχρι το τέλος. Ο Γιώργος
Μπαρτζώκας επέλεξε να μην τρέξουν οι
παίκτες του (ο Ίβκοβιτς πέρυσι έδινε εντελώς διαφορετική οδηγία μέσα στο ΟΑΚΑ)
για να μην κινδυνέψουν να παρασυρθούν , να «χάσουν το μυαλό τους» όπως λένε , και
να κάνουν λάθη που θα κοστίσουν φθηνά καλάθια. Φαίνεται πως μελετώντας
εξονυχιστικά τα περσινά παιχνίδια στο ΟΑΚΑ εντόπισε το πρόβλημα «υπερβολικού
ενθουσιασμού» που οδηγούσε τον ΠΑΟ σε μεγάλα σερί σε σύντομο χρονικό διάστημα
και τελικά σε ήττα του ΟΣΦΠ. Χθες ήθελε τον απόλυτο έλεγχο των κατοχών και αν
γίνεται μηδενικό ρίσκο για να μην δεχθεί εύκολους πόντους , ακόμα καλύτερα.
Γνώριζε πως ο Παναθηναϊκός ακόμη ψάχνει να βελτιώσει τις συνεργασίες του και πως
υπάρχει επιθετικό πρόβλημα. Κάθε εύκολος πόντος θα αποτελούσε ευλογία για τον Πεδουλάκη. Το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό
κάνοντας σε ένα ντέρμπι μόλις 9 λάθη (ο «Mistake Machine» που λέει και ο basketikos έκανε
3 / τη προηγούμενη χρονιά έκανε 13,5
λάθη κατά μ.ο. στο ΟΑΚΑ).
Ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός ενταγμένος στη φιλοσοφία του
Αργύρη Πεδουλάκη δεν εξέφρασε καμία διάθεση για fast break επαφιόμενος στις οργανωτικές δυνατότητες του αρχηγού του
(4ασσίστ – 4 λάθη). Νομίζω πως όφειλε μέσα στην έδρα του να ρισκάρει παραπάνω α) για να μπερδέψει τον αντίπαλο (που περίμενε το set παιχνίδι
του τριφυλλιού) β) να βάλει ακόμη πιο δυναμικά
το κοινό στο παιχνίδι ώστε να δώσει
ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στους άπειρους σε «εμφύλιο πόλεμο» παίκτες του. Έψαχναν
ένα γερό ψυχολογικό σπρώξιμο μπας και αλλάξουν το ψυχολογικό / αγωνιστικό momentum των
ερυθρολεύκων , που όμως δεν βρήκαν ποτέ (εξαίρεση το alley oop κάρφωμα
του Λάσμε που κάτι πήγε να κάνει αλλά δεν είχε συνέχεια).
ΠΑΟ: 8ασσ / 10 λαθ
ΟΣΦΠ: 11ασσ / 9 λαθ
Επίθεση
Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο καρπώθηκε το τεράστιο
επιθετικό ταλέντο του Βασίλη Σπανούλη όπου είτε με pick ‘n roll είτε με drives μάτωνε το πράσινο διχτάκι (16π στο
πρώτο μέρος). Ο Πεδουλάκης μιμήθηκε τον Ομπράντοβιτς στον 5ο τελικό
και δεν προσάρμοσε ολόκληρη την άμυνα πάνω του , μη πιστεύοντας ίσως πως θα
μπορούσε να κάνει τόσο καλό παιχνίδι μέσα στο πρώην σπίτι του. Το πλήρωσε (και
μάλιστα ακριβά) μιας και το 40% των
πόντων του Ολυμπιακού στο πρώτο 20λεπτο ανήκουν σε αυτόν. Στο δεύτερο μέρος η
ομάδα του Πειραιά , και αφού διόρθωσε την «ανορθογραφία» ο κόουτς του ΠΑΟ , με
συνεχή split out χτυπούσε απ’ τα 6,75μ
. Το ερυθρόλευκο πλάνο έγινε μονότονο και παρ’ ότι δεν ήταν άστοχος απ’ το
τρίποντο (νορμάλ το 33% / Πρίντεζης
2/3) έβαλε μόλις 24 πόντους (6 τριπ – 3
διπ) . Ο Λο ήταν σε κακή ημέρα (2/7) , ο
Χάινς – άγνωστο γιατί – δεν πήρε προσωπικές φάσεις (1 σουτ και 1 φόλοου) ενώ ο
Πρίντεζης εξαιτίας της καλής άμυνας του Ταρτσαρή δεν σούταρε απ’ τα αγαπημένα
του σημεία τα «Walter Berry shoots»
(εδώ όμως φάνηκε πόσο σημαντική είναι η
πρόοδός στο τρίποντο αφού επέκτεινε το παιχνίδι του). O Σπανούλης και
οι small forward
(21pts , 5 κερδ φάουλ) στήριξαν
τον Ολυμπιακό επιθετικά (62,5 % των πόντων). Στα τελευταία λεπτά που ο ηγέτης του
κουράστηκε φάνηκε η ομάδα να αποδιοργανώνεται και τον Μπαρτζώκα να μην αντιδρά…
Ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε να έχει ένα ξεκάθαρο b plan στο χθεσινό παιχνίδι. Απ’ τη στιγμή που δεν πήρε
πόντους απ’ το ζωγραφιστό (για την
εξουδετέρωση του Σόφο θα τα πούμε στο κομμάτι της άμυνας) απέμεναν οι ηρωισμοί
του Διαμαντίδη (19π , 7 κερδ φάουλ) και το παιχνίδι των επαφών που τους
οδηγούσε σε βολές. Ο Ούκιτς έβαλε μεν 10 πόντους (αν δεν κάνω λάθος όλους στο
πρώτο ημίχρονο) αλλά καθυστερούσε αρκετά την επίθεση και έμοιαζε ξεκομμένος απ’
την ομάδα. Δεν είναι αδιάφορος , κάνει προσπάθειες να ενταχθεί στο σύνολο αλλά
χρειάζεται πολύς χρόνος και υπομονή για να το επιτύχει (και αν τα καταφέρει….).
Τα ποσοστά του Παναθηναϊκού ήταν άσχημα (43% διπ / 24% τρ) αλλά το
μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης σε περιφερειακά σουτ από
ορισμένους παίκτες. Θυμάμαι αρκετές φορές και τον Ούκιτς και τον Κίτσεν να
διστάζουν να πάρουν το ελεύθερο σουτ που βγήκε μέσα από σύστημα. Αντίθετα ο
Γιαννόπουλος μπορεί να τα έχασε αλλά τουλάχιστον είχε το σθένος να τα πάρει.
(σημ. κοιτάζοντας λιγάκι τη περσινή επίδοση του Ούκιτς στην
Ευρωλίγκα βρήκα πως σούταρε με μόλις 29% απ’ τα 6,75μ).
Άμυνα
Είναι αρχή της σεζόν και πιεστικές άμυνες για να
καθυστερήσει η επίθεση δεν είδαμε σε καμιά ομάδα. Αργότερα θα δούμε αυτό το
στοιχείο και απ΄τις δυο.
Οι πράσινοι έβγαιναν δυναμικά στα pick ‘n roll αλλά όχι αποτελεσματικά. Ο Σπανούλης
(στο Α’ ημιχρ) διάβαζε τα κενά και είτε
έπαιρνε τον διάδρομο είτε μοίραζε για τρίποντο. Ο Πεδουλάκης το γύρισε σε ζώνη
2-3 (σίγουρα το είχε στο μυαλό του να την χρησιμοποιήσει αλλά ίσως όχι τόσο
νωρίς) για να διακόψει μία και καλή τις
διεισδύσεις του Σπανούλη. Δεν φοβήθηκε να στέλνει ακόμη και τους δύο
μπροστινούς της ζώνης επάνω του όταν είχε τη μπάλα για να τον αναγκάσει να τη
δώσει. Ο Red Bill ξεκίνησε με επιθετική διάθεση και στο 2ο μέρος
αλλά κάποιες τάπες που δέχθηκε (όλη η άμυνα σύγκλινε προς το μέρος του) τον
υποχρέωσαν να πάρει τον ρόλο του passer. Γενικά ο Παναθηναϊκός βελτίωσε αισθητά την άμυνά του , οι
Λάσμε – Τσαρτσαρής έδειξαν να έχουν αμυντική χημεία , ενώ αρίστευσε στην baseline defense (σημαντικό
επιθετικό πλάνο είναι τα baseline cuts του Παπανικολάου). Η αμυντική παραφωνία του 2ου
ημιχρόνου ήταν τα close out.
Ο Ολυμπιακός πήρε 10 με τόνο στην εξολόθρευση του
Σχορτσανίτη. Γνώριζε πως αν το κατάφερνε δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα ξεπερνούσε
τους 65 πόντους , στοιχείο ήταν κομβικής σημασίας. Κάθε φορά που ακουμπούσε η
μπάλα στον Σοφοκλή , οι βοήθειες έρχονταν
από παντού: strong side
, weak
side , περιφερειακός
απ’ τη γραμμή των προσωπικών. Ο έγχρωμος σέντερ μοίρασε μεν 2 ασσίστ που μετουσιώθηκαν σε τρίποντα αλλά
απείχε κατά πολύ απ’ τον σέντερ - μπουλντόζα των προηγούμενων εμφανίσεων. Η
πρόθεση των ερυθρολεύκων ήταν να τον σταματήσουν ακόμη και με φάουλ (χωρίς να
νοιάζονται για τη βελτίωσή του απ’ τη προσωπική κάνοντάς του 3 στα 11 λεπτά που
έπαιξε). Κακά τα ψέματα ο Σχορτσανίτης είναι αποδοτικός μονάχα όταν πετυχαίνει
πόντους. Σε ρόλο center
– passer είναι πολύ δύσκολο να μεταμορφωθεί. (δεν είναι και καθόλου
εύκολο άλλωστε Σαμπόνις – Βούισιτς – Τομάσεβιτς – Ράτζα , και ελάχιστοι ακόμη ,
είναι σπάνια παραδείγματα).
Η βελτίωση λοιπόν στην ομαδική άμυνα ήταν εμφανής (οι
περιστροφές λειτούργησαν για πρώτη φορά φέτος. Πόνταραν στα χαμηλά ποσοστά των
περιφερειακών του Παναθηναϊκού στα μακρινά σουτ και – εκτός του Διαμαντίδη –
περνούσαν κάτω απ’ τα screen εμποδίζοντάς τους τη διείσδυση. Φάνηκαν αρκετά διαβασμένοι
και συγκεντρωμένοι. Ήξεραν πως έτσι φεύγεις με διπλά σε δύσκολες έδρες και ήταν
έτοιμοι να το πράξουν αφήνοντας πίσω τους την Εφές. Πρέπει να επισημανθεί η
αποδοτικότητα των ερυθρόλευκων γκαρντ απέναντι στο παιχνίδι με πλάτη των
υψηλόσωμων περιφερειακών του Παναθηναϊκού.
Στο κομμάτι της ενέργειας πήρε μεγαλύτερο βαθμό απ’ τους γηπεδούχος
(σπουδαίος ο Παπανικολάου) όσο και αν προσπάθησε ο Λάσμε να ισοσκελίσει τη
διαφορά…
Ριμπάουντ: Οι
σημειώσεις μου λένε πως ο ΠΑΟ πέτυχε 16 πόντους από δεύτερες ευκαιρίες!!! Ο
Ολυμπιακός μόλις δύο. Ένας στατιστικολόγος θα έγραφε πως το 56% των πράσινων
πόντων το πέτυχε με βολές + δεύτερες ευκαιρίες!!!! Ό Ολυμπιακός κάτι πέτυχε με
τον Άντιτς στο παρκέ αντί του Πρίντεζη αλλά και πάλι η διαφορά ήταν τεράστια.
Και εδώ απαντάται και το ερώτημα γιατί ο Σχορτσανίτης αγωνίστηκε τόσο λίγο. Ο Λάσμε
ήλεγξε τον «αέρα».
Crunch Time: Εδώ όμως η
κυριαρχία αλλάζει χέρια. Ο ΠΑΟ είχε την ευκαιρία αλλά ο Τσαρτσαρής δύο φορές
έγινε ο μοιραίος: α) το άστοχο λέι απ κάτω απ’ τη στεφάνη και β) η ανόητη
ντρίμπλα μπροστά στον Σπανούλη που ήταν βούτυρο στο ψωμί του. Ο Ολυμπιακός πήρε
το απόλυτο: Στο τέλος του 2ου
δεκαλέπτου ο Σπανούλης χτυπάει στα πόδια τον Τσαρτσαρή και πετυχαίνει το καλάθι
, στο 3ο ο Μπαρτζώκας βάζει τον Πρίντεζη για τα τελευταία
δευτερόλεπτα και εκείνος τον ανταμείβει με ένα τρίποντο.
Συμπέρασμα: Δεν
ήρθε και το τέλος του κόσμου για τον Παναθηναϊκό. Το ήξεραν πως ήρθε πολύ νωρίς το ντέρμπι και πως οι
προβλέψεις δεν ήταν με το μέρος τους. Εγώ θα ξαναεπισημάνω πως χρειάζεται μία
διορθωτική κίνηση (θα έγραφα «κινήσεις» αλλά στις μέρες που ζούμε…). Με τον basketiko που
τα είπαμε μετά το ντέρμπι σταθήκαμε αρκετά στη κακή περιφερειακή γραμμή. Κακή
και όχι ανέτοιμη… Το μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε άθλημα
των κοντών. Κάποτε ήταν το άρμα επιτυχίας του. Τώρα είναι η αχίλλειος πτέρνα
του….
Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε τη σφαλιάρα της Εφές για να
επαναπροσδιοριστούν οι ρόλοι. Φυσικά δεν γιατρεύτηκαν εντελώς τα κακώς κείμενα
με αυτή τη νίκη αλλά το στίγμα του το έδωσε: είναι το ξεκάθαρο φαβορί . Κέρδισε και μάλιστα χωρίς να κάνει κάποιο φοβερό και τρομερό
παιχνίδι. Στο 84-89 έπρεπε ο Μπουρούσης να βάλει 4 τρίποντα. Στο 61-65 ο Νεστέροβιτς τους πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα (pick 'n roll). Xθες δεν χρειάστηκαν τέτοιες υπερβάσεις.
Ο Σπανούλης μίλησε για αλλαγή τσιπ στο μυαλό τους.
4 σχόλια:
Συγχαρητήρια . είναι η πιο πλήρης ανάλυση που διάβασα για το ντέρμπι
Η απονομή του ρεκούρ Γκίνες για το 17-0 πότε θα γίνει? Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...
Η νίκη του Ολυμπιακού όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι ήταν λογική. Με απογοήτευσε όμως πολύ η αντίδραση της ομάδας στη ζώνη αφού κόλλησε εντελώς και ουσιαστικά δεν αντέδρασε, δεν αντιπαρέβαλε ένα "αντίδοτο". Το να εφαρμόσεις ένα σχέδιο αντιπετώπισης και αυτό να αποτύχει είναι λογικό, πόσω μάλλον στην αρχή της χρονιάς που δεν έχει δοκιμαστεί και πολύ, αλλά δεν είδα τίποτα που να μοιάζει έστω με σχέδιο.
Πολύ σημαντικός ο Λάσμε στο κλείσιμο της ρακέτας και χωρίς τη ζώνη, αλλά δεν είναι και ο Χάουαρντ και σε σχέση με το Ντόρσει ας πούμε που θα έχουν παρόμοιο ρόλο φαίνεται να υστερεί σημαντικά σε δύναμη. Γιατί τέτοια κόμπλα;
Υποθέτω πως είναι κυρίως απότοκο της φύσης του συγκεκριμένου παιχνιδιού, της περιρρέουσας πίεσης και της σχετικής ανετοιμότητας και όχι πραγματική αδυναμία διαχείρισης.
Ντράζεν νομίζω ότι η ανάρτησή σου αυτή είναι με διαφορά η πιο λεπτομερής, ενδελεχής και κατανοητή ακόμα και σε αδαή ανάλυση του ντέρμπι που παρακολουθήσαμε τη Δευτέρα.
Εξαίρετη είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να πω και μακάρι σύντομα να δούμε μαζί έναν τέτοιο αγώνα.
Δημοσίευση σχολίου