Final four: Παρίσι 1996

Με το final four να κοντοζυγώνει , το Τρίποντο δεν θα ήταν δυνατόν να μην φορέσει τα γιορτινά του.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα και από ένα final four για να ξαναθυμηθούν - αν και δεν τα ξέχασαν ποτέ- οι μεγάλοι. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βασίλη Σκουντή για το αφιέρωμα που έγραψε πριν λίγα χρόνια στο All Star Basket (και δημοσίευσε πέρισυ στο gazzeta.gr). Eμείς απ' την μεριά μας το αναδημοσιεύουμε γιατί είναι κρίμα να βρίσκεται διάσπαρτη στο δυαδίκτυο μια τόσο αξιέπαινη προσπάθεια.
Επίσης θα αναδημοσιεύουμε και μία συνέντευξη από κάθε πρωταθλητή Ευρώπης, όπως την έδωσε στο euroleague.net
Για να προσθέσουμε και την δικιά μας πινελιά στο αφιέρωμα , θα παραθέτουμε ολόκληρο το βίντεο του κάθε τελικού (είτε απ' το αρχείο μας , είτε απ' το δυαδίκτυο) ενώ θα επακολουθεί μία ανάλυση του τελικού , ορισμένα περίεργα στατιστικά του φάιναλ φορ, η στήλη "Αυτό το ξέρατε" , και για κερασάκι θα σας βάζουμε φωτογραφίες από περιοδικά της εποχής  (Τρίποντο, Active, κ.α.).


ο τελικός...

o Ρενέσες είπε να δοκιμάσει να επιτεθεί κοντά στο καλάθι , όμως ο "πύργος" απ' τη Δαλματία με τα 2 κοψίματα στα πέντε πρώτα λεπτά  του έκοψε κάθε δεύτερη σκέψη. Η Μπαρτσελόνα όλο το βράδυ προσπαθούσε να τραβήξειι τον Βράνκοβιτς όσο πιο μακρυά απ' το ζωγραφιστό γίνεται. Τα χαρακτηριστικά του Γκόντφρεντ (λευκός Αμερικάνος σέντερ που κινείται στη γραμμή του τριπόντου) προσπάθησε να αξιοποιήσει ο Ρενέσες παρακαλώντας ο Αμερικανός να πραγματοποιήσει εμφάνιση παρόμοια με του ημιτελικού. Ο Στόγιαν υποχρεώθηκε να κινείται σε χώρους που δεν συνήθιζε και ίσως σε αυτό να οφείλονται τα "πεσμένα" (για τα στάνταρ του) νούμερα σε ριμπάουντ (9) και κοψίματα (έκανε ακόμη ένα μετά τα δύο στην αρχή).

Στη θεωρία ήταν έξυπνη η τακτική. Στη πράξη δεν του βγήκε και σε αυτό ευθύνονται ο Γουίλκινς και η αστοχία του Γκόντφρεντ.
Για να ξεκινήσουμε απ' το τέλος ,ο Γκόντφρεντ μετά τα 10/12 δίποντα της Τρίτης ξέπεσε στα 0/4 τριπ και 4/10 εντός παιδιάς. Ο Βράνκοβιτς του έδωσε ορισμένα ελεύθερα σουτ (δεν ήταν δυνατόν να αφήνει συνέχεια αφύλαχτη τη ρακέτα) όμως ο Αμερικανός δεν τα αξιοποίησε. Η αστοχία του δεν ανάγκασε τον Βράνκοβιτς να κινηθεί ακόμη πιο έξω. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η πράσινη ρακέτα να μένει οχυρωμένη με τον πύργο της. Οι Καταλανοί - υπό την παρουσία του Κροάτη- δεν σκέφθηκαν καν να διεισδύσουν. Οι επιθετικές επιλογές στέρευαν...
Ο Γουίλκινς - ίσως στην πιο ουσιαστική εμφάνιση της χρονιάς- ανέλαβε να μαζέψει όσα σκουπίδια δεν γινόταν (λόγω των χώρων που κινούνταν) να μαζέψει ο Βράνκοβιτς (πρώτος ριμπάουντερ με 10). Παράλληλα έχοντας το κίνητρο να σταματήσει τον πολυδιαφημισμένο Λιθουανό Αρτούρας Καρνισόβας , τον έπαιξε εξαιρετική  άμυνα  (μόνο στα τελευταία 3' χαλάρωσε και ο Λιθουανός έβαλε συνεχόμενους πόντους που γέμισαν τη στατιστική του).

Ο Παναθηναϊκός με τρίποντο του Γιαννάκη προηγήθηκε 8-7 και έκτοτε δεν ξανάχασε το προβάδισμα. Ο Ρενέσες έστελνε τον Χιμένεθ για double team πάνω στον Ντομινίκ . Ο Οικονόμου βλέποντας το κενό χώρο έκοβε στη ρακέτα, ο Ντομινίκ διάβαζε τη κίνησή του Έλληνα,  και κάπως έτσι προήλθαν τα τρία γρήγορα φάουλ του Χιμένεθ. Ο Φεράν πήρε τη θέση του και οι ψηλοί που έπαιζαν μακρυά απ' το καλάθι έγιναν δύο. Ο Μάλκοβιτς το διάβασε και χαμήλωσε την πεντάδα βάζοντας τον Οικονόμου στο "5" και τον Γουίλκινς στο "4". Ταυτόχρονα γύρισε την άμυνα σε ζώνη και το 12-12 έγινε γρήγορα 27-19 στο 16'.

Μέχρι το τέλος του ημιχρόνου η Μπαρτσελόνα (καλύτερη επίθεση της Ευρώπης) δεν πέτυχε περισσότερους από 25 πόντους . Στην επίθεση ο πλουραρισμός του Παναθηναϊκού (10π Αλβέρτης , 7π Γιαννάκης. 7π Σταυρακόπουλος) αποσυντόνιζε τους Ισπανούς.

Τα προβλήματα που του δημιουργούσε ο Αλβέρτης υποχρέωσαν τον Ρενέσες να βγάλει τον Φερνάντεθ (που είχε το μυαλό του μόνο στην επίθεση) και να βάλει τον Μπος. Ο Καρνισόβας πήγε στον Φράγκι και τον Γουίλκινς μάρκαρε ο Μπος. Το ρήμα "μάρκαρε" είναι τρόπος του λέγειν...

Ο σουπερ σταρ του ΝΒΑ Ντόμινικ Γουίλκινς με έξι διαδοχικούς πόντους συντήρησε τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο. Μία τελευταία απέλπιδα προσπάθεια του Ρενέσες ήταν να χαμηλώσει το σχήμα (ο Καρνισόβας power forward, ο Χιμένεθ center) και να πιέσει στα 3/4 του γηπέδου.

Ούτε αυτό έκανε τη διαφορά. Με το χρονόμετρο να δείχνει 2'46'' πριν το τέλος , ο ΠΑΟ είναι μπροστά με σκορ ασφαλείας 63-52. Αλλά.....μέσα σε 1'50'' δέχθηκε 14 πόντους!!!

(σκορ 63-52, 2'46'')
Ο Μάλκοβιτς -σωστά - έβαλε μέσα τον Κόρφα για να έχει δυο χειριστές ώστε να αντέξει τη πίεση που θα ασκήσουν τα γκαρντ  της Μπαρτσελόνα. Η Μπαρτσελόνα έκανε συνέχεια φάουλ για να σταματήσει το χρονόμετρο. Σημάδεψε τον Κόρφα (4/6 βολές) και το εγχείρημα είχε μία σχετική επιτυχία. Η αντεπίθεση όμως προήλθε απ' την επίθεση.
Οι παίκτες του Παναθηναϊκού συμπεριφέρθηκαν λες και τελείωσε ο αγώνας και σταμάτησαν - κυριολεκτικά- να παίζουν άμυνα. Με γρήγορα εύστοχα σουτ μάζεψαν τη διαφορά οι Καταλανοί και πήγαν το παιχνίδι στη μία φάση (επεξηγείται παρακάτω).
Μα, ο "από μηχανής Θεος" είναι εκεί - όπως και στο Τρεβίζο- και με το διασημότερο κόψιμο στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Κυππέλων προσφέρει επιτέλους το τρόπαιο στην Ελλάδα!  

σημείωση: η φάση αυτή έχει μείνει στην ιστορία και αξίζει να την ξαναθυμηθούμε: στα 34'' ο Βράνκοβιτς παίρνει το επιθετικό ριμπάουντ  ανανεώνοντας την επίθεση.  Η Μπαρτσελόνα πίεσε χωρίς φάουλ. Λίγο πριν εκπέμψουν τα 30'' ο Γιαννάκης γλυστράει - κατ' εμέ δεν του έχει γίνει φάουλ- χάνοντας την ισορροπία του και κατ'επέκταση τη κατοχή.  
Αλλά πριν αλλάξει η κατοχή και ο Ισπανός ρίξει ένα σκαμπίλι στη μπάλα που θα τη στείλει συστημένη στον Μοντέρο έπρεπε να ακουστεί η κόρνα της γραμματείας μιας και ο χρόνος των 30'' έχει τελειώσει (δείτε το βίντεο προσεκτικά: o Στόγιαν ανανεώνει την επίθεση στα 36'' και η κατοχή μετά το γλύστρημα του Γιαννάκη αλλάζει στα 5,7''.Θα έπρεπε το παιχνίδι να σταματήσει και οι Ισπανοί να κάνουν επαναφορά απ' την πλάγια γραμμή.) 
Τίποτε απ' τα παραπάνω δεν γίνεται και ο Μοντέρο σκύβει να πάρει τη μπάλα απ' το παρκέ για να την αφήσει στο καλάθι. Δεν έχει δει τον Βράνκοβιτς , ο οποίος ξεκινάει το τρέξιμο -ενώ είναι τελευταίος στην άμυνα-  περνάει πάνω απ' τον Κόρφα και σταματάει αντικανονικά το λέι απ  του Μοντέρο. Το χρονόμετρο μένει κολλημένο στα 4'9'' για αρκετά δευτερόλεπτα αλλά στη διείσδυση του Γκαλιλέα ο Γιαννάκης βάζει το χέρι του και τον εμποδίζει  απ' το να σουτάρει.

• H στατιστική του ΠΑΟ δείχνει πως έκαναν 16 λάθη (Οικονόμου 5). Προσωπικά μιλώντας θυμάμαι μόλις ένα (του Γιαννάκη στο τέλος). Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε σοβαρός και πειθαρχημένος με έναν εξαιρετικό Γιαννάκη να διευθύνει (4ασ , 2λ, και εξαιρετική καθοδήγηση στο παιχνίδι)
• Ο Αλβέρτης ήταν ο πρώτος σκόρερ από πλευράς πρασίνων με 17π (7/10fg). Αν απέφευγε τα ανόητα φάουλ και έμενε παραπάνω από 23 λεπτά , ο ΠΑΟ θα κέρδιζε δίχως να καρδιοχτυπήσει στο τέλος
• Οι Σταυρακόπουλος (9π) και Βουρτζούμης (για την άμυνα πάνω στον Φερνάντεθ) πρόσφεραν  πολύτιμες  λύσεις απ' το πάγκο. 
• Ο Ουίλκινς σε μία πολύπλευρη εμφάνιση έπαιξε σαν πραγματικός ηγέτης (16π , 7/15fg, 10ρ, 1 λάθος μόνο).
• Ο ήρωας του τελικού δοκίμασε μόλις ένα σουτ και έμεινε άποντος. Δεν πήρε τα ριμπάουντ που συνηθίζει και δεν έκανε τα κοψίματα που μπορεί (για να καταλάβετε στον ημιτελικό έκανε 7!!!). Οι λόγοι εξηγήθηκαν παραπάνω αλλά και να μην υπήρχε εξήγηση , καμία διαφορά δεν θα έκανε. Το κόψιμο έφτανε και περίσευε για να τον χρίσει ήρωα του τελικού...
• Ο Καρνισόβας παρ' ολίγον να κάνει triple double (23π , 8ρ, 6ασ). Oι 23 πόντοι ξεγελούν μιας και σούταρε άσχημα (6/16fg) ενώ πήρε και κάποια σουτ που δεν θα έπρεπε. (Ο Λιθουανός ήταν ένας μπασκετμπολίστας που αν δεν τον υποχρέωνες να σκοράρει με συνέπεια , ήταν ο καλύτερος second team player της Ευρώπης. Ήθελε τον "Τζόρνταν" γιατί ο ίδιος ήταν ο "Πίππεν". Στον Ολυμπιακό το μάθανε καλά...) 
• Ο Φερνάντεθ που φέρανε σαν "αντί - Έπι" έβαλε λιγότερους  (15π , 3/4 τρ) απ' όσους δέχθηκε...
• Στον 34χρονο Χιμένεθ φάνηκαν τα χρονάκια του (2ριμπ σε 27')
• Ο Ρενέσες έπρεπε να εμπιστευτεί περισσότερο τον Φεράν (μόλις 9' , 0/2 δ) και να ξεκουράσει περισσότερο τον Γκόντφρεντ (35'). 
• Ο Γκαλιλέα με τις 5ασ και τα 3 κλεψίματα ήταν ο πιο "οικονομικός" της ομάδας του. 

  

(το βίντεο προέρχεται απ' το κανάλι του Sopist2007) 


το final four με αριθμούς...  

• Ο Αλβέρτης ήταν scoring machine σε αυτό το φάιναλ φορ (39', 30π, 10/14 fg)
• Ο Βέτρα με τα 6/6 τρίποντα στον μ.τελικό κρατάει το ρεκόρ ευστοχίας  έως και σήμερα.
• Αυτός ο Καράσεφ μπορεί από δημιουργία να έσκιζε (15ασ) αλλά από εκτέλεση έπασχε (6/20 διπ).
• Ο Νουόσου - έπαιξε και στον Παναθηναϊκό αργότερα- άρπαξε 12 επιθετικά στο τριήμερο. Δεν το έχω ψάξει αλλά δύσκολο μου φαίνεται να μην είναι ρεκόρ φάιναλ φορ...
• Οι μ.ο. του Καρνισόβας: 23,5π , 7ρ , 6ασ . Ο κύριος "τα κάνω όλα"
• Περίεργο αλλά ο Κόρφας (με μ.ο. καριέρας στις βολές 90%) , στο Παρίσι έκανε βουτιά στο  45% (5/11).
• Ζήλεψε τον Καράσεφ και ο Οικονόμου...( 4/16διπ)

Πρώτος σκόρερ:          Ν.Γουίλκινς 25,5π
Πρώτος ριμπάουντερ: Σ.Βράνκοβιτς 10,5ρ
Πρώτος σε ασσίστ:     Β.Καράσεφ 7,5ασ

9ο ΦΑΙΝΑΛ ΦΟΡ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΟΤΕ: Τρίτη 9 και Πέμπτη 11 Απριλίου 1996.
ΠΟΥ: Palais de Bercy, Παρίσι.
ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Παναθηναϊκός
…ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Ταυτοπροσωπία, πρωταθλητές για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ!
ΜVP: Ντομινίκ Γουίλκινς
Πέντε χρόνια μετά το three-peat της (αποψιλωμένης) Γιουγκοπλάστικα και τη μεγάλη απογοήτευση του Μάλκοβιτς το Φάιναλ Φορ ξαναγύρισε στην πόλη του φωτός για να επιβεβαιωθεί κιόλας (για εμάς τους Ελληνες) πόσο δίκιο είχε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, όταν στην κλασικότερη σκηνή της “Καζαμπλάνκα” κοιτάζει την Ινγκριντ Μπέργκμαν, θυμάται πού έζησαν τον έρωτα τους και δεσμεύεται ότι “We’ll always have Paris”.
Ο Παναθηναϊκός (που αυτή τη φορά πήγε μόνος του στο Φάιναλ Φορ, όπως συνέβη και με τον Ολυμπιακό την επόμενη χρονιά) και το ελληνικό μπάσκετ θα έχουν πάντα το Παρίσι: τηρουμένων των μπασκετικών αναλογιών και μετά από τις οκτώ αποτυχημένες απόπειρες σε έξι Φάιναλ Φορ, το Παρίσι έγινε η… Χαναάν μας. Εκεί στήθηκε το πρώτο ελληνικό μνημείο στα χρονικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και επειδή η συνέχεια υπήρξε λαμπρή, ασφαλώς εδώ ταιριάζει και άλλη μια ατάκα από την “Καζαμμπλάνκα”: πράγματι, “ this is the beginning of a beautiful friendship”!
Η αρχή μιας όμορφης φιλίας ανάμεσα στο ελληνικό μπάσκετ και στις κούπες!
Ο Παναθηναϊκός ξεπέρασε τα προβλήματα κόντρα στη ζώνη του Ερέμιν στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ η Μπαρτσελόνα επιβλήθηκε στον ισπανικό εμφύλιο της Ρεάλ, η οποία είχε προηγηθεί ακόμη και με είκοσι πόντους. Αυτό το ματς παρεμπιπτόντως, αποτελεί τη μεγάλη μαύρη τρύπα στην ευκλεή καριέρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, άλλωστε είναι το μοναδικό (από τα 120 Φάιναλ Φορ της καριέρας του), στο οποίο έχασε και τα δυο ματς! Τοπερωμένο του ωστόσο έγραφε ότι θα επέστρεφε δριμύτερος στο θρόνο και θα άφηνε παρασάγγας πίσω του τον συμπατριώτη του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ο οποίος στο Παρίσι κατέκτησε για τέταρτη φορά (με τρίτη διαφορετική ομάδα) το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ…
Ο τελικός, ενώπιον περίπου 10.000 Ελλήνων, που για τέσσερις μέρες είχαν μετατρέψει τα Champs-Élysées σε πλατεία Ομονοίας (της παλιάς εποχής, διότι τώρα δεν ακούς πια ελληνικά στα πέριξ…) εξελίχθηκε στο απόλυτο θρίλερ, με ευθύνη του Παναθηναϊκού, που ενώ προηγείτο με διψήφια διαφορά, άρχισε να παίζει με το βλέμμα στο χρονόμετρο και όχι στο καλάθι. Καθοδηγούμενη από τον Αρτούρας Καρνισόβας η Μπαρτσελόνα μείωσε στον πόντο και από εκεί και πέρα έγινε χαμός στο ίσωμα. Για την ακρίβεια έγινε η παράβαση, της παράβασης, την παράβαση, ω παράβαση, αν και χρειάζεται και η δοτική πτώση, διότι πραγματικά σημειώθηκαν πέντε παραβάσεις κανονισμών: τρεις πριν από την επίμαχη φάση με την τάπα του Βράνκοβιτς τον Μοντέρο (ενώ η μπάλα βρισκόταν σε πορεία καθόδου) και άλλη μια στη συνέχεια!
Μετά από ένα ολονύκτιο θρίλερ η FIBA αναγνώρισε την παράβαση στη φάση του Βράνκοβιτς με τον Μοντέρο, αλλά σε πείσμα των πιέσεων της Μπαρτσελόνα και των διαφόρων φημών που έσκαγαν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα (για επανάληψη όλου του τελικού ή των τελευταίων τριάντα δευτερολέπτων κοκ) κατακύρωσε τη νίκη του Παναθηναϊκού και έβαλε την υπόθεση στο αρχείο. Οι πανηγυρισμοί των Ελλήνων φιλάθλων συνεχίστηκαν ως το μεσημέρι της επόμενης μέρας, που μάλιστα είναι παραδοσιακά πένθιμη (Μεγάλη Παρασκευή)!
Στα παρασυνελευόμενα της Ιστορίας περιλαμβάνεται η τρέλα που δεν πάει στα βουνά, αλλά στο σπίτι του Γιαννάκη!Ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, ο “δράκος” κάλεσε για να σουβλίσουν μαζί το αρνί και να περάσουν την άγια μέρα τον Βράνκοβιτς, τον Σούμποτιτς και μερικούς άλλους φίλους τους. Έφαγαν, ήπιαν, ντερλίκωσαν και ύστερα πήγαν στο διπλανό γήπεδο κι έπαιξαν ένα μονό, για να κρατηθούν σε φόρμα, ενόψει των τελικών με τον Ολυμπιακό!
Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ
1. Παναθηναϊκός
2. Μπαρτσελόνα
3. ΤΣΣΚΑ Μόσχας
4. Ρεάλ Μαδρίτης

OI ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-ΤΣΣΚΑ 81-71
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Αλβέρτης 13, Βουρτζούμης 2, Οικονόμου 8, Κόρφας 8, Γιαννάκης, Βράνκοβιτς 8, Γουίλκινς 35 , Σταυρακόπουλος 7, Πετσάρσκι.
ΤΣΣΚΑ: Βέτρα 8, Νουόσου 12, Πανόφ 7, Κουντέλιν 7, Κορνέεφ 4, Μοργκούνοφ 3, Βαντέεφ, Καράσεφ 23, Κισούριν 7.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΡΕΑΛ 76-66
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Χιμένεθ 8, Γκαλιλέα, Γκόντφρεντ 22, Φερνάντεθ 6, Μοντέρο 2, Ντίεθ 2, Μπος 2, Μαρτίνεθ 10, Καρνισόβας 24.
ΡΕΑΛ: Γκαρθία, Λάσα 2, Αρλάουκας 22, Αντούνεθ 11, Σάντος 6, Μοράλες 2, Σάβιτς 15, Σμιθ 8.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΘΕΣΗ
ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ-ΡΕΑΛ 74-73
ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ: Βέτρα 22, Νουόσου 8, Πανόφ 13, Κουντέλιν 5, Κορνέεφ 6, Μοργκούνοφ, Καράσεφ 14, Κισούριν 6.
ΡΕΑΛ : Άμπαντ 4, Λάσα 2, Αρλάουκας 8, Αντούνεθ 3, Σάντος 16, Μοράλες 4, Σάβιτς 22, Σμιθ 14 .
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 67-66
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ: Αλβέρτης 17 (6/8δ., 1/2τρ., 2/2β., 3ρ., 2ασ.), Γιαννάκης 9 (4ασ.), Οικονόμου 10 (2/6δ., 1/2τρ., 3/4β., 6ρ., 5ασ., 5λ.), Γουίλκινς 16 (7/14δ., 0/1τρ., 2/3β., 10ρ.), Βράνκοβιτς (0/1δ., 9ρ., 3τ.), Κόρφας 4, Σταυρακόπουλος 9 (3ρ.), Βουρτζούμης 2. Κόουτς: Μάλκοβιτς
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Γκαλιλέα 10 (3/4δ., 1/3τρ., 1/1β., 5ασ., 3κλ.), Φερνάντεθ 15 (2/4δ., 3/4τρ., 2/3β.), Καρνισόβας 23 (4/10δ., 2/6τρ., 9.9β., 8ρ., 6ασ.), Χιμένεθ 9, Γκόντφριντ 9 (5ρ.), Μοντέρο, Ντίεθ, Μπος, Φ. Μαρτίνεθ. Κόουτς: Ρενέσες.
Διαιτητές: Βιρόβνικ (Ισραήλ)- Ντοριζόν (Γαλλία)

απαραίτητη σημείωση: Tα στατιστικά ελήφθησαν απ' το περιοδικό Τρίποντο

TO ΠΑΡΙΣΙ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

ΚΩΔΙΚΟΣ: «Πικ νικ», αφού ο Ντομινίκ Γουϊλκινς έδωσε την απάντηση στο σύνθημα με το οποίο τον πικάριζαν από την πρώτη στιγμή οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού. Ο «Ηuman Ηighlight Film» (όπως τον αποκαλούσαν τα χρόνια της μαγείας του στην Ατλάντα) συνέδεσε το όνομα του με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Ο ΩΡΑΙΟΣ: Συνέχεια εκ του προηγουμένου! Μα φυσικά ο Ζόιντ, διότι η επισήμανση της προηγούμενης παραγράφου έχει και δεύτερη ανάγνωση: δεν είχε πάρει ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών η Ελλάδα, αλλά δεν είχε πάρει ποτέ τρόπαιο και η αφεντιά του, οπότε ήρθε κι έδεσε που λένε. Απλώς ο Zoid δεν φρόντισε για την υστεροφημία του με τα καμώματα του από εκεί και πέρα, καθώς έφυγε σαν… κλέφτης στη διάρκεια των τελικών της Α1 και συν τοις άλλοις άφησε ένα σωρό φέσια από λογαριασμούς και δανεικά: δικά του, αλλά και του φίλου του, του Τζίνο Χάρις, που μάλιστα έμενε στο ίδιο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Παρίσι. Α και κάτι ακόμη: για τα μάτια του κόσμου, την παραμονή του φάιναλ φορ ο Ζόιντ αποκατέστησε τις σχέσεις του με τη σύζυγό του Νικόλ και μάλιστα την κάλεσε στο Παρίσι…
Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ: Χουάν Αντόνιο Μοντέρο. Του ΄ρθε ο ουρανός σφοντύλι στην τελευταία φάση και έχασε την ευκαιρία να ξορκίσει τα φαντάσματα που κατέτρεχαν ε επί σειρά ετών την Μπαρτσελόνα και τον Αίτο. Οι «μπλάου γκράνα» θα έπρεπε να περιμένουν άλλα επτά χρόνια για να αναδειχθούν πρωταθλητές Ευρώπης.
Ο ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΗΡΩΑΣ: Στόγιαν Βράνκοβιτς, ούτε κουβέντα. Ήρωας από το πουθενά και ταυτόχρονα ο ορισμός του από μηχανής Θεού. Η πλάκα είναι ότι (όπως μου εκμυστηρεύθηκε τα ξημερώματα εκείνης της μεγάλης νύχτας) ο Στόγιαν δεν είδε τη συνέχεια της φάσης μετά την τάπα, διότι πάνω στην πρεμούρα και στην υπερπροσπάθεια του του να προλάβει τον Μοντέρο, έπεσε κάτω, τραυματίστηκε στο γόνατο και ύστερα ρωτούσε τι έγινε! Παρεμπιπτόντως πριν από αυτή την τάπα, ο Στόγιαν είχε κατεβάσει τον γενικό και στον Ζέλικο Ρέμπρατσα, στον τρίτο και καθοριστικό (για την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ) αγώνα των πλέιοφς με την Μπενετόν στο Τρεβίζο! Κανονικό deja vu, δηλαδή!
ΠΗΓΕ ΤΣΑΜΠΑ: Η πιο μεγάλη ευκαιρία που είχε η Μπαρτσελόνα να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εντέλει έμεινε με την….ικανοποίηση της ηθικής νικήτριας, που έχασε το τρόπαιο στον πόντο και προτού συνέλθει από το σοκ, της ήρθε κατακέφαλα (την επόμενη χρονιά) η ήττα από τον Ολυμπιακό στη Ρώμη για να την αποτελειώσει!
ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ: Τόσο… οργανωμένοι ήταν οι Γάλλοι διοργανωτές , ώστε ο Κόρφας και ο Βράνκοβιτς ταξίδεψαν όρθιοι και στηριζόμενοι στις χειρολαβές σε ένα μικρό και στενό λεωφορείο από το αεροδρόμιο «Ορλί» έως το ξενοδοχείο στο οποίο κατέλυσε η αποστολή του Παναθηναϊκού και βρισκόταν πίσω από την Αψίδα του Θριάμβου.
Η ΓΚΑΦΑ: Τα τέσσερα συνεχόμενα λάθη της γραμματείας και των διαιτητών στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού. Μια συγκυρία …συμπτωματικών συμπτώσεων, όπως είπε κάποτε (γι άλλο λόγο) ο Στιβ Γιατζόγλου. Ένας φαύλος κύκλος στον οποίο οι δυο φιναλίστ αδικήθηκαν εκ περιτροπής και ο τελευταίος κλήρος έπεσε στην Μπαρτσελόνα με την τάπα του Βράνκοβιτς.
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Πόσοι από τους παίκτες και τα μέλη του τεχνικού επιτελείου του Παναθηναϊκού είχαν πιστέψει τον Ντομινίκ, όταν για να τους δώσει ένα επι πλέον κίνητρο, αλλά και για δικό του όφελος, τους έταξε εξ ιδίων πριμ από 2.000 έως 10.000 δολάρια στον καθένα; Το ερώτημα προφανώς είναι ρητορικό, διότι κάποιους από αυτούς (δεν λέμε ονόματα, δεν θίγουμε υπολήψεις) ο Ζoid τους είχε ήδη δαγκώσει! Με πιάνουν τα γέλια τώρα, αλλά απορώ πως πείστηκε μετά τον τελικό να δώσει τη φανέλα του στον (τότε πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός) Γιώργο Βαρδινογιάνης που έκανε ντου γι αυτό το λόγο στα αποδυτήρια και μάλιστα με αναμμένο, ως συνήθως, το τσιγάρο του!
Η ΑΤΑΚΑ: «Εφόσον ο Σαλβαδόρ Αλεμάνι δηλώνει ότι η Μπαρτσελόνα είναι η ηθική νικήτρια του τελικού, τότε πρέπει να δώσει το πριμ που είχε υποσχεθεί στους παίκτες»! Τάδε έφη Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, απαντώντας στον υπεύθυνο Τύπου του τμήματος μπάσκετ των «μπλάου γκράνα».
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ: Η μεταγραφή του Ντίνο Ράτζα, στον Παναθηναϊκό! Ο Κροάτης ο οποίος τότε αγωνιζόταν στους Σέλτικς ήταν προσκεκλημένος των «πρασίνων» έμεινε στο ίδιο ξενοδοχείο, στάθηκε στο πλευρό τους, πανηγύρισε μαζί τους και με τον (πρώην προπονητή του στη Γιουγκοπλάστικα) Μάλκοβιτς, και πέρασαν τις βέρες του αρραβώνα για τον γάμο που έγινε μετά από 15 μήνες.
ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ: Μετά τον Παναθηναϊκό ο MVP του Φάιναλ Φορ Ντομινίκ Γουίλκινς συνέχισε την καριέρα του στους Σαν Αντόνιο Σπερς, επέστρεψε στην Ευρώπη για να παίξει, παρέα με τον Ντέηβιντ Ρίβερς στη Φορτιτούντο Μπολόνια και αποσύρθηκε το 1999, φορώντας τη φανέλα του Ορλάντο. Τσατίστηκε και με το δίκιο του, διότι το 1997 δεν συμπεριλήφθηκε στους “50 κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ”, ενώ το 2006 εισήχθη στο Ηall of Fame. Δέκα πέντε χρόνια αργότερα, ο “Νικ” είναι μέλος της διοίκησης των Χοκς και σχολιαστής των αγώνων, ενώ τις προάλλες δέχτηκε επίθεση από έναν πρώην διαιτητή του ΝΒΑ γιατί του χρωστούσε 12.500 δολάρια από αγορά κοστουμιών! Ηθικό δίαδαγμα: τρακαδόρος forever!
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ… Τον Παναγιώτη Γιαννάκη να κάθεται πανευτυχής και συγκινημένος στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου μετά τον τελικό και μετά τη σχετική ερώτηση του υπεύθυνου Τύπου της FIBA Φλόριαν Βάνιγκερ να δηλώνει (στα αγγλικά) ότι θα μιλήσει στα ελληνικά εξηγώντας ότι “το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια στην κορυφή και οφείλω να τιμήσω με τον τρόπο μου την αποψινή πολύ μεγάλη στιγμή”.
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ: Τι νύχτα κι εκείνη! Πρώτα απ’ όλα έγραψα το κείμενο για τον τελικό, τουλάχιστον τρεις φορές και κάθε φορά χαράμιζα καμιά χιλιάδα λέξεις! Είχα τελειώσει το γράψιμο στο 35′ που ο Παναθηναϊκός φαινόταν να καθαρίζει την μπουγάδα, το πήρα αλλιώς διότι η υπόθεση έγινε θρίλερ και το κράτησα για τα μερεμέτια μέχρι να γίνει η απονομή. Κανονικά βεβαίως θα έπρεπε να το κρατήσω στα μη απεσταλμένα του κομπιούτερ μου, μέχρι τα χαράματα, που η FIBA ανακοίνωσε την ετυμηγορία της και γι αυτό άλλωστε όλοι οι Ελληνες δημοσιογράφοι ξεροσταλιάζαμε έξω από την αίθουσα του ξενοδοχείου “Concorde Lafayette”, όπου έλαβε χώρα η δραματική συνεδρίαση. Α, για να μην το ξεχάσω: σε μια εποχή που ήμουν ακόμη νεαρός, κατέβαζα ιδέες και η φαντασία μου οργίαζε (θυμάμαι ότι) την παραμονή του Φάιναλ φορ στον “Ελεύθερο Τύπο” όλη η αναγγελία του Φάιναλ Φορ στηρίχτηκε σε ένα ευτράπελο κείμενο, στο οποίο οι αναμενόμενοι πρωταγωνιστές παρουσιάζονταν σαν ήρωες του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Φυσικά ο ρόλος του Σκρουτζ Μακ Ντακ δόθηκε στον Ντομινίκ και εκείνος του Γκαστόνε στον Ομπράντοβιτς, μόνο που αυτή η πλάκα με τον Ζέλικο πλησίαζε στο τέλος της (βλέπε Φάιναλ Φορ 1998)!

Αυτό τo ξέρατε;  
Την Μπαρτσελόνα την είχε αντιμετωπίσει και στους αγώνες των ομίλων ο Παναθηναϊκός. Το παράξενο ήταν πως έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι και τις δύο φορές (63-57 , 74-95). 
Φαίνεται το καλύτερο το κρατούσε για το τέλος!




INTERVIEW: PANAGIOTIS YANNAKIS, PANATHINAIKOS

He is not only a legend of Greek basketball at the club and national level. His 25-years career and list of great achievements make Panagiotis Yannakis one of the most important personalities of the European basketball something that was acknowledged again with his selection to the Euroleague Technical Committee. The so-called "Dragon" has participated as a player in five editions of the Final Four, both with Aris (1988, 1989, 1990) and Panathinaikos (1995, 1996). He failed to reach the final game on those first four occasions, but he and the Greens came up big in Paris as Panathinaikos finally was able to put a Greek team on top of Europe. Looking back, Yannakis remembers with great emotion the 1996 Final Four at Palais Bercy, considering it the "creme de la creme" of his club career. What Humphrey Bogart said to Ingrid Bergman in Casablanca - 'We'll always have Paris' - will always be true of the Greens and Panagiotis Yannakis.

What do you remember most from that Final Four?

"The award ceremony, no doubt. That is a moment to remember from my entire life. I was proud to be the very first Greek player ever to take this trophy in his hands. It's all about an unforgettable image. I was not sure if I should have another chance to play such a final game. So I enjoyed this and later, when I was presented at the official press conference, I decided to speak in Greek, to honor my country."

But let's rewind this great night in Bercy. Before the award ceremony, it was a thrilling and controversial game...

"All that happened at the end of the game is unbelievable, a few seconds that lasted one century! I remember Stojko (Vrankovic) running like...Carl Lewis from one side to the other to stop Montero. He blocked the layup almost at the buzzer and he sealed the victory. I had fallen trying to save the ball and when I got up I ran with all my force to help my teammate. I remember everything, second by second, step by step. Sometimes I live it again. It's a big emotion, something you can't imagine unless you live it. Barcelona protested and they made an appeal, saying that the block was irregular, but I can tell you that a lot of irregular things happened against Panathinaikos before that, especially because of the 30-second clock. I am sure that the time had expired and the ball should have been given to us."

Had you been afraid that Paris 1996 might be your last chance to win the trophy after four previous losses at the Final Four?

"I retired four months later, five minutes after our last game in the Atlanta Olympics, but my decision was taken just there, in the locker room. In April, I still didn't have any ideas about my future, but it doesn't matter. I wanted this trophy. I wanted it very much not because of my possible retirement, but because I was not sure that I should have another opportunity to play in a Final Four."

What was the key point for Panathinaikos to go all the way and to win the title?

"I would say our combination of experience and enthusiasm. Panathinaikos was composed of players who had matured and were ready to die for this trophy. It was not easy to reach our target and we risked elimination at the quarter finals against Benetton. Fortunately, Vrankovic also blocked Rebraca at the buzzer of the third game and we made it. But, the so-called secret of our success was the full participation and concentration af all the players to the team effort. No other Greek team crowned European champion has had so many contributions from Greek players. Anyway, Panathinaikos proved that it was the best team and deserved to win. Unfortunately everybody sticks out in the last action of the game and this is unfair for us. We had a double-digit lead a few minutes before the end and we should have won by more than the one-point gap of the final result."

Before that, you have enjoyed the 1987 European Championships gold medal with Greece and the 1993 European Cup Winners Cup. What makes the 1996 trophy special?

"The European Championships in Athens was the highlight of my entire career. No doubt. But, to win the trophy in Paris, it was like killing the ghosts! I had experienced the Final Four in first three editions with Aris and once again with Panathinaikos and I failed. So, I was feeling that Paris was my destination. I tried to stay calm, but at the same time I was feeling the support from all my effort and all my life in basketball."

Is there any secret to winning the Final Four?

"Not a secret, but a must to have: balance. That means good preparation, confidence, concentration, focus, availability from all players to take advantage of any given opportunity. In Paris, Panathinaikos had the privilege to take help, both in semifinal game against CSKA Moscou and final game against Barcelona, from players who usually came from the bench, such as Korfas, Stavrakopoulos and Vourtzoumis. You cannot win a Euroleague trophy with just five players."

Is there anything you are missing from a Final Four atmoshpere?

"I miss it all. This is a great basketball event. To be honest, my goal is to return to a Euroleague Final Four as a coach."

σαν παλιό σινεμά... 

Μπορώ να αποσυρθώ ήσυχος τώρα πως δε μου λείπει τίποτα.

όχι να χάσω απ' τον Μοντέρο!

τέρμα οι αμφισβητήσεις!

αφού δε στο έφερε ο Φασούλας , στο έδωσα εγώ!

από τους Αμπελόκηπους , πρωταθλητής Ευρώπης;