Τη στιγμή που ακούγεται το "κρακ"...

"Στράτο δική σου η μπάλα" ήταν η τελευταία ανθρώπινη φωνή που άκουσα. Στη συνέχεια στα αυτιά μου ακόμα ακούγεται το δικό μου ποδοβολητό για να προλάβω τη μπάλα και η διακοπτόμενη ανάσα του αντιπάλου που με κυνηγούσε μαζί με κάποιες ημί-άναρθρες κραυγές. Και ξαφνικά, ένα "κρακ" δυνατό σαν ήχος καμπάνας και αμέσως μετά σαν κάποιος να πάτησε το "mute" της τηλεόρασης και όλα να χάθηκαν. Δε θυμάμαι πώς, αλλά βρέθηκα ξαπλωμένος στο χορτάρι κρατώντας ασυναίσθητα το αριστερό μου γόνατο. Από πάνω μου είχαν συγκεντρωθεί συμπαίχτες και αντίπαλοι και με κοιτούσαν και κάτι έλεγαν αλλά εγώ δεν άκουγα.

Την ακοή μου την ξαναβρήκα σχεδόν 3 μέρες μετά όταν μου ανακοίνωσαν ότι ο πρόσθιος χιαστός μου είχε πάθει μερική ρήξη σε βαθμό 70% και μάλλον είχαν πειραχτεί και οι δύο μηνίσκοι. Αυτό σήμαινε αυτομάτως εγχείρηση και τουλάχιστον 6-8 μήνες μακριά από κάθε αθλητική δραστηριότητα. "Συγνώμη πώς είπατε" ρώτησα, αλλά οι απαντήσεις που μου εδόθησαν μάλλον ήταν στα αραμαϊκά, γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα σε έναν νέο άνθρωπο που έχει μάθει να αθλείται, να προπονείται, να τρέχει, να κάνει άλματα, να ιδρώνει, να ανταγωνίζεται από αυτό της ανημποριάς και της αδυναμίας. Η καθήλωση στον καναπέ ή στο κρεβάτι. Ο σωματικός πόνος είναι κάτι που λίγο έως πολύ αντιμετωπίζεται ή αν θέλετε και συνηθίζεται, καθώς με το χρόνο λιγοστεύει. Η αγωνία, το άγχος, η απογοήτευση και το ερώτημα της επιστροφής σε αθλητική δράση πλανάται σχεδόν κάθε μέρα πάνω από το κεφάλι κάθε τραυματία. Με θυμάμαι να βλέπω αγώνες μπάσκετ και τα μάτια μου να είναι καρφωμένα πάνω στα γόνατα των αθλητών, στις απότομες αλλαγές της πορείας που έκαναν, στις σταυρωτές ντρίπλες, στα κατακόρυφα άλματα, στα πλάγια βήματα της άμυνας και να σφίγγομαι αναρωτώμενος αν θα μπορούσα να το κάνω ξανά και εγώ. Και αναφέρομαι σε μένα που δεν έπαιζα μπάσκετ για βιοποριστικούς λόγους ή σε υψηλό επίπεδο απλά για να καταδείξω ένα ψήγμα της ψυχολογικής κατάστασης που μπορεί να περνάει τώρα ο Ντέρικ Ρόουζ.

Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ όταν έμαθα το παιχνίδι που του επιφύλαξε η μοίρα. Σχεδόν στο τέλος του πρώτου παιχνιδιού των play-off μόλις ένα λεπτό πριν από τη λήξη του, το γόνατου του αστεριού των Chicago Bulls κόλλησε στο έδαφος και η ζημιά είχε γίνει. Αν βρείτε τη φάση στο ίντερνετ, προσπαθήστε να εστιάσετε στο βλέμμα του που κρύβει τον φόβο του τραυματισμού. Για έναν παίχτη που βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, που πέρισυ βραβεύτηκε με τον τίτλο του MVP, που και φέτος οδήγησε την ομάδα του στο καλύτερο ρεκόρ όλου του πρωταθλήματος, που είνα ακόμα στη αρχή της αθλητικής του σταδιοδρομίας, που μας έχει χαρίσει μερικές καταπληκτικές φάσεις που κοσμούν τα εβδομαδιαία και μηνιαία ToP 10, που ενσαρκώνει τις ελπίδες μιας ολόκληρης πόλης για επάνοδο στην κορυφή μετά από σχεδόν 15 χρόνια, αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα. Πολύ περισσότερο ακριβώς γιατί το παιχνίδι του Ρόουζ στηρίζεται στην έκρηξη, στο πρώτο βήμα, στη δύναμη και στην ταχύτητα στις αντιδράσεις τα οποία τώρα πρέπει να (επανα) αποκτήσει από την αρχή. Αν ήταν ένας καθαρόαιμος σουτέρ που περιμένει να ξεμαρκαριστεί για να δεχτεί την έξτρα πάσα και να σουτάρει, ίσως, λέω ίσως, η μοίρα να μην ήταν τόσο σκληρή μαζί του. Θυμηθείτε όμως τον τρόπο που το νούμερο 1 των Ταύρων κινείτο μέσα στο γήπεδο, τις διεισδύσεις που κατέληγαν σε εντυπωσιακά lay-up ή βροντερά καρφώματα, τα εκρηκτικά steps-back για να σουτάρει από τα 5-6 μέτρα, το πώς ξεχυνόταν στον αιφνιδιασμό αφήνοντας τους αντιπάλους να βλέπουν τη σκιά του και αναρωτηθείτε αν θα τα ξαναδούμε όλα αυτά από τον παίχτη αυτόν. Ευτυχώς που η αθλιατρική στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είναι τόσο μα τόσο προηγμένη και σε συνδυασμό με τα νιάτα του Ντέρικ κάνουν τις προοπτικές πιο ευοίωνες.

Τώρα που το γράφω μου ήρθε στο μυαλό και ένας ακόμα πιτσιρικάς, Ευρωπαίος που την πρώτη χρονιά στο NBA έφτασε να διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου κουμαντάροντας την ομάδα του από την απατητική θέση του play-maker, ενώ ταυτόχρονα εμφανίστηκε και στο All-Star Game των Rookies κλέβοντας τις εντυπώσεις. Ο Ρούμπιο έφυγε από την Ευρώπη με τη στάμπα του παιδιού-θαύματος ή ακόμα και του ελαφρώς υπερεκτιμημένου, εντούτοις στην άλλη άκρη όχθη του Ατλαντικού φαινόταν ότι είχε βρει την Ιθάκη του. Μετά από ένα μάλλον αναγνωριστικό και σιωπηλό ξεκίνημα, καθιερώθηκε στην πρώτη πεντάδα των Λύκων και έκτοτε δεν ξαναβγήκε γνωρίζοντας την αποθέωση από τους οπαδούς της πολιτείας της Μινεσότα σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι. Δυστυχώς και αυτόν η μοίρα του έστησε καρτέρι, καθώς τη χρονιά που θα εκπροσωπούσε τη χώρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως βασικός play-maker της εθνικής του ομάδος, το γόνατο του δεν άντεξε και η πόρτα του χειρουργείου άνοιξε και για αυτόν. Ελπίζω και εύχομαι γρήγορα να ανοίξουν πάλι και οι πόρτες των γηπέδων.

Πριν από αρκετό καιρό είχα σηκώσει μια ανάρτηση για τον Σαμπόνις και κάπου ανάμεσα στα γραφόμενα μου υπάρχει νομίζω μια φράση ενός διάσημου συμπαίχτη του -δυστυχώς δε θυμάμαι ποιανού- που grosso mondo έλεγε ότι "αν ο Σάμπας δεν αντιμετώπιζε το εμπάργκο της ΕΣΣΔ και δεν είχε προβλήματα με τα γόνατά του, δε θα μιλούσε κανείς τώρα για τον Ρόμπινσον ή τον Ολάζουον". Υπερβολικό μπορεί να πει κανείς. Παρόλα αυτά ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι για έναν παίχτη αυτής της σωματοκατασκευής (2,21 και 130 κιλών) οι τραυματισμοί από τους οποίους υπέφερε και στα δύο του γόνατα και οι οποίοι τον άφησαν για σχεδόν ένα χρόνο έκτός μπάσκετ, δεν αποτέλεσαν ανασχετικό παράγοντα στην εξέλιξη της καριέρας ενός αθλητή που το μπασκετικό του IQ ίσως ήταν το μεγαλύτερο που εμφανίστηκε σε γήπεδο μπάσκετ? Η ταχύτητά του, η αντοχή του, η αλτική του ικανότητα, οι κινήσεις του αποδυναμώθηκαν, ελαττώθηκαν, περιορίστηκαν ασχέτως αν η ευφυία του ήταν αυτή που τον βοήθησε όχι μόνο να υπερκαλύψει τις αδυναμίες αυτές αλλά και να κάνει την καριέρα που έκανε. Και σε εποχές μάλιστα που η φυσικοθεραπεία, η υποστηρικτική ιατρική, η αποκατάσταση και η αθλιατρική δεν ήταν εξελιγμένες στο βαθμό που είναι -ευτυχώς για τους αθλητές- σήμερα. Οι επιγοντατίδες που φορόυσε αποτέλεσαν και αυτές, εκτός από τις διάσημες no-look πάσες, σήμα κατατεθέν του "θαύματος της φύσης".

Δε θέλω να αναφερθώ και σε άλλους αθλητές που υπέφεραν από τον τραυματισμό αυτό, καθώς, ως παθών, θλίβομαι. Χαίρομαι πολύ που βλέπω τον Μπλέικ Γκρίφιν να παίζει μπάσκετ. Για όσους δεν το ξέρουν "το ιπτάμενο ανθρώπινο πλάσμα" που χαζεύουμε να καρφώνει με μανία πάνω από τα κεφάλια των ανήμπορων να αντιδράσουν αντιπάλων του, του οποίου το κεφάλι συχνά ακουμπάει στο ταμπλό, έχασε ολόκληρη τη σαιζόν 2009-2010, αμέσως μετά την επιλογή του ως νούμερο 1 στο draft, λόγω εγχείρησης στο γόνατο, καθώς έσπασε την επιγονατίδα του, αν θυμάμαι καλά. Και όμως ο παίχτης αυτός κατάφερε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του, όχι μόνο να επανέλθει, όχι μόνο να πρωταγωνιστεί, αλλά και εκπλήσσει όλους τους θεατές που τον παρακολουθούν με τα σχεδόν υπερφυσικά του αθλητικά προσόντα που του επιτρέπουν να μας χαρίζει φάσεις για highlight!!! Χαίρομαι γιατί βλέπω έναν νέο, δυνατό άνθρωπο να παίζει μπάσκετ και να το απολαμβάνει έχοντας ξεπεράσει πλήρως έναν τόσο δύσκολο τραυματισμό, που χρόνια πριν μπορούσε μέχρι και να τερματίσει την καριέρα ενός αθλητή.

Χάρηκα επίσης που είδα τον σχεδόν συνονόματο Γιώργο Καλαϊτζή να επανέρχεται μετά από μια εγχείρηση που έκανε στους χιαστούς και να ξαναπαίζει μπάσκετ καθώς επίσης και τον Δημήτρη Βεργίνη που πέρασε ακριβώς την ίδια περιπέτεια, αλλά δεν το έβαλε κάτω και επανήλθε, καθώς πρόκειται για δύο Έλληνες παίχτες με διαφορετική ιστορία στο μπάσκετ που όμως τους ένωσε το ίδιο δυσάρεστο συναίσθημα του τραυματισμένου. Μα πάνω από όλα -και ας του έχω αφιερώσει μια ολόκληρη ανάρτηση- χάρηκα που είδα τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο μετά από 450 μέρες να ξαναπατάει στο παρκέ, να κινείται με επιφύλαξη, να φαίνεται λίγο σκουριασμένος, να ψάχνει να βρει τα πατήματά του και να προσπαθεί να ξαναπάιξει προτού το κακό συναπάντημα με την ατυχία τον βρήκε και στέρησε και αυτόν από το ελληνικό μπάσκετ αλλά και το μπάσκετ από τον ίδιο τον παίχτη. Στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια έχουν μείνει χαραγμένοι οι συνεχόμενοι τραυματισμοί στα γόνατα ενός αθλητή που δεν έπαιξε μπάσκετ αλλά ποδόσφαιρο και που όταν εμφανίστηκε όλοι ψέλλισαν με μια λέξη: Φαινόμενο.. Πόσες φορές χτυπήθηκε. Πόσες φορές έπεσε και έκλαψε και σχεδόν πονέσαμε όλοι. Και όμως. Κατάφερε και βγήκε από το γήπεδο όρθιος, νικητής και γεμάτος δόξα, υστεροφημία, χρήματα και τρόπαια. Και θα είναι η αθρίτιδα στα γεράματα η πιο γλυκιά ανάμνηση των όσων κατάφερε. 

Εύχομαι κανείς ποτέ τέτοιος ή αντίστοιχης σοβαρότητας τραυματισμός να μη βρει κανέναν αθλητή είτε αυτός παίζει στο κορυφαίο επίπεδο είτε ρίχνει σουτάκια με τους φίλους του σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο είτε κλοτσάει ένα τόπι για να ξεσκάσει από τη δύσκολη καθημερινότητα και να αθληθεί στο βαθμό που μπορεί. Πιστέψτε με όταν σας λέω ότι είναι πραγματικά πολύ ψυχοφθόρο για τον οποιονδήποτε, όσο πνευματικά ισχυρός και αν είναι, να κείτεται αβοήθητος ζηλεύοντας αυτόν που του φέρνει νερό ή φαγητό ακριβώς γιατί μπορεί να περπατήσει χωρίς πόνο ή τους αθλητές που βλέπει στην τηλεόραση να γυμνάζονται κάνοντας μόνο τζόκινγκ ή διατατικές ασκήσεις. Και αν μου επιτραπεί μια συμβουλή ως παθών, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αξία της φυσικοθεραπείας που είναι εξίσου σημαντική -ου μην και μεγαλύτερη- από αυτή της εγχείρησης. Ένα αυστηρό, συνεπές και προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κάθε ασθενή πρόγραμμα αποκατάστασης μπορεί να κάνει θαύματα και να μετατρέψει κάτι στην αρχή μοιάζει με πόδι και γόνατο σε ένα μυώδες, γυμνασμένο και έτοιμο για δράση αθλητικό μέλος.

Αυτό το "κρακ" θα το θυμάμαι...