Tις τελευταίες ημέρες ο Μίλος Τεόντοσιτς βάλλεται από
παντού. Απ' την ομάδα του , τους φιλάθλους , τις εφημερίδες , τα ραδιόφωνα , τα
μπλογκ. Ίσως και απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν θα ακολουθήσω το ρεύμα. Θέλω
να ξέρει πως αν ψάχνει μια παρηγοριά , μια αγκαλιά, σε αυτό το κείμενο μπορεί
να κουρνιάσει.
Τον Τεόντοσιτς τον γνωρίζω πολύ καλά. Όχι δεν έχουμε μιλήσει
ποτέ μεταξύ μας. Αλλά "μπασκετικά μιλώντας" νιώθω πως τον ξέρω όσο
ξέρω και τους κολλητούς μου.
Μετά από ένα εύστοχο -και πέραν κάθε λογικής- τρίποντο στον
ημιτελικό γυρνάω στον basketiko: "θα κάνει μαζεμένα 2-3 λάθη τώρα. Ο ΠΑΟ
οφείλει να το εκμεταλλευτεί".
Ήμουν τόσο σίγουρος για τη πρόβλεψή μου που η συνέχεια δεν
με έκανε να αισθανθώ ξεχωριστός που την προέβλεψα. Όσοι καταλαβαίνουν λιγάκι
την ψυχοσύνθεση τέτοιων αθλητών , καταλαβαίνουν και τον Μίλος.
Αν ζητούσα να μου περιγράψουν με λίγες λέξεις τον
μπασκετμπολίστα Τεόντοσιτς , ο basketikos θα τον παρομοίαζε με παίκτη αλάνας ,
ο Gangster θα μου έλεγε πως τέτοιους συναντάει συνέχεια στα μονά που παίζει , ο
Συρίγος θα τον έγραφε άναρχο , ο Παπαδογιάννης αλλοπρόσαλλο.
Όλοι τους έχουν δίκιο.
Όλοι τους έχουν άδικο (γιατί τον κρίνουν σύμφωνα με τα
στερεότυπα).
Ο Μίλος Τεόντοσιτς είναι μπασκετμπολίστας της μιας φάσης ,
της μιας στιγμής , της μιας κατοχής. Ποτέ ολόκληρου του αγώνα.
Το μυαλό του , η προσωπικότητά του , η ψυχοσύνθεσή του , δεν
φυλακίζονται σε κουτάκια "do or don't". Δεν θέλει να βλέπει κάθε
επίθεση σαν τη συνέχεια της προηγούμενης. Δεν τον ενδιαφέρει ο χρόνος που
απομένει , ο τόπος που συμβαίνει , η "συμβατότητα" του παιχνιδιού.
Γι' αυτόν το μπάσκετ αρχίζει και τελειώνει σε 24
δευτερόλεπτα.
Συμφωνώ μαζί σας πως στη σημερινή εποχή το άθλημα
προσπερνάει ανάλογα φαινόμενα. Θα έγραφα πως όχι μόνο προσπερνάει αλλά
επιδιώκει και να στοχοποιήσει κιόλας βγάζοντάς τους απροσάρμοστους ,
ακατάλληλους να τελειώσουν τη δουλειά , ανίκανους. Συμβαίνει είτε μας αρέσει ,
είτε όχι. Το ερώτημα "γιατί;" απαντάται εύκολα : γιατί παραοργανωθήκαμε.
Το κακό (κατ' εμέ) άρχισε μετά τη Λιμόζ. Έχω αναφερθεί
αρκετές φορές στις παρενέργειες αυτού του φαινομένου. Η ατομική πρωτοβουλία και
έκφραση σιώπησαν μπροστά στο πειθαρχημένο (σε χιτλερικά όρια) και
αυτοματοποιημένο "μπάσκετ των προπονητών".
Ένα απ' τα πρώτα θύματα της αλλαγής ήταν ο έγχρωμος Ιταλός
Κάρλον Μάγιερς. Ο Μάγιερς (τότε) όπως και ο Τεόντοσιτς (τώρα) δεν ήθελε να μπει
σε καλούπια. Ήταν σίγουρος πως ο τρόπος σκέψης του ήταν ο σωστότερος και γι'
αυτό συγκρούσθηκε με προπονητές και συμπαίκτες. Δεν έβαλε νερό στο κρασί του
και συνέχισε τη μοναχική πορεία του. Πέτυχε αρκετά αλλά όχι όσα το ταλέντο του
άρμοζε.
Ο Γιουγκοσλάβος βαδίζει στα χνάρια του...
Και ερωτώ; Γιατί είναι τόσο κακό;
Ναι , συμφωνώ πως το
μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ και πρέπει όλοι να εντάσσονται σε ένα σύνολο αλλά
αυτό απ' το να μοιάζουν όλοι μεταξύ τους (όπως συμβαίνει σήμερα) πάει πολύ!
Γιατί τη διαφορετικότητα του καθενός (πόσο μάλλον όταν αυτοί είναι ξεχωριστοί)
δεν προσπαθούμε να την καλλιεργήσουμε προς όφελος του συνόλου; Αν την
"πελεκήσουμε" όπως πρέπει (ισιώνοντας λιγάκι τις γωνίες της) θα την
αναδείξουμε σε όπλο , σε σπαθί. Αυτές τις μέρες κάθε άλλο παρά αυτό κάνουμε.
Μιλώντας με έναν καλό συνάδελφο τον άκουγα να μου λέει πως ο
Τεόντοσιτς ήταν ξεκάθαρα ο μοιραίος παίκτης του τελικού. Ο Αργύρης Πεδουλάκης
στο novasport και συγκεκριμένα στον δημοσιογράφο Γιώργο Συρίγο είπε πως "ο
Κιριλένκο θα πρέπει να σκοτώσει τον Τεόντοσιτς που του στέρησε τον τίτλο".
Παρόμοια ειπώθηκαν και από άλλους.
Δεν θα κάνω το μαύρο άσπρο. Ο Τεόντοσιτς όντως τα θαλάσσωσε
με τις αποφάσεις του στα τελευταία λεπτά. Δεν ήταν ούτε η πρώτη και σίγουρα δε (θα)
είναι και η τελευταία φορά που (θα) το κάνει. Σύμφωνοι, αλλά μπορεί κανείς να με διαβεβαιώσει πως αν
δεν υπήρχε η τρέλα του Σέρβου να σηκωθεί και να ευστοχήσει στα τρία συνεχόμενα
τρίποντα, η ΤΣΣΚΑ θα ξέφευγε με 19
πόντους;
Ο Κιριλένκο και η αύρα του NBAερ που έσερνε ολόκληρη τη
χρονιά , πώς και την σκόρπισε στους πέντε ανέμους ένας 22χρονος; Ο Σισκάουκας ,
ένας απ' τους χαρισματικότερους της τελευταίας δεκαετίας και γνωστός για την
ολύμπια ψυχραιμία του , πώς και έχασε τις βολές; Γιατί πρέπει να πυροβολήσουμε
χωρίς δισταγμό τον Σέρβο αλλά να χαστουκίσουμε τους συμπαίκτες του;
Ζητώ - και ελπίζω- ο Τεόντοσιτς να βγει κάποτε πρωταθλητής
Ευρώπης. Για να (μας) αποδείξει πως το τρίπτυχο "οργάνωση - ένστικτο -
αποτέλεσμα" μπορεί να συνυπάρξει. Για να μειωθεί και η δικιά μου ανάγκη να
βάζω στο βίντεο παλαιούς αγώνες ώστε να κρατάω επαφή με το κυριότερο
χαρακτηριστικό με το οποίο έπαιζα μπάσκετ: το ένστικτό.
Υ.Γ. 1) Λίγα δευτερόλεπτα μετά τον τελικό ο Ντούσαν Ίβκοβιτς
κατευθύνεται στο μέρος του Τεόντοσιτς και κάτι του ψιθυρίζει στο αυτί. Δεν
μπορώ να καταλάβω τι ειπώθηκε , να υποθέσω μόνο. Φαντάζομαι πως του είπε κάτι
σαν "χαλιναγώγησε τον εγωισμό σου και όλα θα πάνε καλά".
Υ.Γ. 2) Όσοι με ευκολία γράφουν πως ο Τεόντοσιτς πρέπει να
βάλει μυαλό για να γίνει Τζόρτζεβιτς , έχουν δει έστω και μία φορά τον
παλαίμαχο άσσο να αγωνίζεται; Αναρωτιέμαι,
τον θυμούνται πως έπαιζε πριν τα 30 του και πριν πάθει όλους αυτούς τους
τραυματισμούς που αναγκαστικά τον υποχρέωσαν να κατευνάσει τα πάθη του;
Y.Γ. 3) Με τα τωρινά
δεδομένα η ιδανική πεντάδα για μένα θα ήταν : τεόντοσιτς - Διαμαντίδης -
Διαμαντίδης - Διαμαντίδης - Διαμαντίδης. Tέσσερις για να χορταίνει το μάτι μου
τίτλους και ο ένας για την ευχαρίστηση της ψυχής μου.
(είμαστε σίγουροι πως θέλουμε να "φιμώσουμε" ένα τέτοιο ταλέντο;)
5 σχόλια:
Οχι άλλο Διαμαντίδη!!! Δεν είναι τέλος πάντων σαν την Coca-Cola για να κολλάει παντού...
προφανώς δεν έγινα αντιληπτός.
Σαφώς και ο Διαμαντίδης δεν μπορεί να καλύψει με την ίδια επιτυχία τις θέσεις από 2 έως 5. Ειδικά τώρα που μεγάλωσε.
Αυτό που εννοώ στο κείμενο είναι πως αν η πεντάδα απότελείται από παίκτες της νοοτροπίας Διαμαντίδη (αμέτρητες εργατοώρες , ομαδικός , νικητής κ.α.) τότε είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος για την αποτελεσματικότητα της ομάδας μου.
Drazen αυτό που λέγεται πολλές φορές για παίκτες που δουλεύουν είναι λιγάκι σχετικό, και το λέω αυτό επειδή για να το κάνεις πρέπει να αντέχει και το σώμα σου και να έχεις δυνατά πόδια, πολλοί παίκτες με ταλέντο και να θέλουν δεν αντέχει το σώμα τους. Την Κυριακή το σφάλμα ήταν του προπονητή που κράτησε μέσα στο παιχνίδι έναν παίκτη επειδή ο παίκτης το ήθελε και ενώ είχε κάνει ένα σωρό λάθη στην επίθεση, με τραβηγμένα σουτ, λάθος πάσες, μεταφορά μπάλας και βήματα.
Κατά τη διάρκεια του τελικού έλεγα ο "Μίλος θα το πάρει μόνος του" και ευτυχώς διαψεύστηκα.
Είμαι γάυρος και θαυμαστής του Μίλος. Είναι παίκτης που γουστάρω να βλέπω, έχει κάτι από Maravich, ειδικά αυτές οι διαστημικές πάσες. Βλέπετε παρακολούθησα το τρίποντό που έχωσε στην Ισπανία, από καφετέρια στην Κροατία.
Ο Μίλος οφείλει να δυναμώσει από την ήττα, και να γίνει ο τεράστιος παίκτης που μπορεί να γίνει.
Όχι δεν θα πυροβολήσω το Μίλος, δεν θα το έκανα ακόμα και αν τρώγαμε 30 στον τελικό.
Καλημέρα!!!
Προσωπικά διαφωνώ με τα όσα ειπώθηκαν ... τόσο όσον αφορά στον Τεόντοσιτς, όσο και στο Διαμαντίδη...Σίγουρα ο Τεόντοσιτς είναι ένας παίκτης που ανεβάζει την αδρεναλίνη και "υπηρετεί" χωρίς τον ίδιο να τον ενδιαφέρει τη γνωστή Ρωμαϊκη φράση των ιπποδρόμων "panem et circenses" (άρτον και θέαμα). Το μπάσκετ όμως δεν είναι απλά μια κούρσα...Το ταλέντο του ...αστείρευτο...μπορεί να πασάρει με οποιονδήποτε, απρόβλεπτο τρόπο - το είδαμε και στον τελικό - μπορεί να σουτάρει με την ίδια άνεση υπό οποιεσήποτε συνθήκες φυσικής ή χρονικής πίεσης το ίδιο καλά και με το αποτέλεσμα ως ανεξάρτητη μεταβλητή....αλλά ΠΑΝΤΑ του έλλειπε και θα του λείπει η μπασκετική καθαρότητα μυαλού - που το πέπλο του εγωκεντρισμού του την καλύπτει! Όπως και να γίνει, ό,τι και να λέμε για την "μπασκετικη προίκα" που του έδωσε η φύση...αυτό το χαρακτηριστικό δεν πρέπει να το ξεχνάμε...Το μοναδικό πράγμα που είναι ελεγχόμενο σε αυτή την προσωπικότητα...και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό...είναι το πάθος του...Αυτούς τους παίκτες τους θέλεις στην ομάδα σου, τους θέλεις σε ειδικές καταστάσεις ... αλλά δεν τους θες στη διαχείριση των παιγνιδιών... Ναι λοιπόν, συμφωνώ με το GiorgosPapadopoulos. Ο Γιόνας δεν το κατάλαβε...και η ευθήνη του είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ...ευθύνεται που κράτησε μέσα τον Μίλος, ευθύνεται που δεν πήρε ένα time out, όταν η διαφορά έπεσε στους 10 πόντους (λόγω εμπιστοσύνης, έπαρσης ή επειδή απλά σάστισε..δεν έχει σημασία)...Δεν μπορώ λοιπόν να συμφωνήσω και στην πεντάδα...γιατί χρειάζομαι τουλάχιστον 10!!! Στους 10...ο Μίλος δεν θα ήταν στους πέντε πρώτους..Θα ήταν ο ζογκλέρ που θα ήθελα να μπει να εξυψώσει το άθλημα και να δείξει την άλλη διάστασή του, αλλά σε θέματα τακτικής προσωπικά...θα ήθελα παίκτες μέσα, όπως ο Σπανούλης - που απέδειξε ότι μπορεί να εμπιστεύεται συμπαίκτες γύρω στα 20, να μπαίνει στο περιθώριο αν χρειάζεται και όποτε χρειάζεται και να δίνει την μπάλα στην τελευταία επίθεση...αδιαφορώντας για τίτλους ηρώων, ο Γιασκεβίτσιους (είχε ανέκαθεν τα χαρακτηριστικά του Τεόντοσιτς, αλλά η "τρέλλα του" και η ιδιοφυΐα του ήταν πάντα μπασκετική και σε όρια που παράλογο και λογική οριακά εφάπτονται, χωρίς να γίνεται αυτοκαταστροφικός και χαλιναγωγώντας τον εγωισμό του), Παπανικολάου...κι ας είναι 22άχρονος, Κιριλένκο, Καϊμακόγλου...κλπ....Ναβάρο-Μίλος και πολλοί άλλοι παίκτες ειδικών καταστάσεων...σίγουρα έχουν θέση, αλλά τους χρειάζεσαι εφόσον...έχεις καλύψει όλα τα υπόλοιπα....Φυσικά ο Διαμαντίδης - ένας αλλά όχι τέσσερις - έχει θέση...αλλά και αυτός γίνεται καλύτερος όταν έχει όλους τους υπόλοιπους δίπλα του...όσο για τον κόουτς...είμαστε τυχεροί που στο Ελληνικό μπάσκετ έχουμε τους δύο κορυφαίους...ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ στην Ευρώπη, γιατί αποδεδειγμένα...δεν αρκούνται στη διαχείριση όνομάτων και ομάδων...αλλά ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ομάδες και εξυψώνουν την έννοια ΟΜΑΔΑ...με τα εύσημα επί τω προκείμενω κυρίως στον πρεσβύτερο, που στα 69 του...συνεργάστηκε με τα εγγόνια του και όχι απλά επικοινώνησε μαζί τους...τα δίδαξε τι σημαίνει ομάδα και τι σύγχρονο basket... Είναι λίγο πιο δύσκολο από ό,τι ακούγεται και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει...
Δημοσίευση σχολίου