Και σε μια παλαιότερη μου ανάρτηση είχα γράψει νομίζω ότι δεν τα πάω γενικώς καλά με τις επιβραβεύσεις και τις απονομές τίτλων του στυλ "ο καλύτερος-ο χειρότερος-ο πιο επιτυχημένος" ή άλλους συναφείς επιθετικούς προσδιορισμούς, καθώς τόσο η γενίκευση όσο και η σχετικότητα των λέξεων αυτών μπορούν να οδηγήσουν εύκολα σε ατραπόυς λίαν επικίνδυνους. Από την Κυριακή το βράδυ έψαχνα στο μυαλό μου να βρω την πιο κατάλληλη -κατά τη γνώμη μου- λέξη για τον ΟΣΦΠ για αυτό και διάβασα άρθρα σε εφημερίδες, στο ίντερνετ, άκουσα ραδιοφωνικές εκπομπές, μίλησα με φίλους μου. Η "κυοφορία" των λίγων αυτών ημερών τελικά εγγένησε τον εξής χαρακτηρισμό: ΑΞΙΟΣ.
ΑΞΙΟΣ, γιατί στην πορεία του για τον τίτλο απέκλεισε κατά σειρά -χρονική αλλά και αυξανόμενης δυναμικότητας- τρεις ομάδες που συγκαταλέγονταν στα φαβορί για τον τίτλο από την αρχή της χρονιάς. Και το έκανε όντας πάντα από την θέση του αουτσάιντερ. Στη σειρά με τη Σιένα λίγοι του έδιναν τύχη καθώς οι Ιταλοί πέρα από τη μεταγραφική καλοκαιρινή τους ενδυνάμωση είχαν και το πλεονέκτημα έδρας. Απέναντι στη Μπαρτσελόνα ο ΟΣΦΠ αντιμετωπιζόταν ως μια ομάδα που θα μπορούσε να κοντράρει και να δημιουργήσει κάποια προβλήματα στον αντίπαλό του, αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω, καθώς οι Καταλανοί θεωρούνταν και καλύτερη αλλά και πληρέστερη ομάδα. Στον δε τελικό απέναντι στους Ρώσους, σχεδόν κανείς δεν του έδινε καμία τύχη τόσο προτού αυτός ξεκινήσει όσο και κατά τη διάρκειά του, όταν όλοι μας είχαμε σχεδόν προκαθορίσει την έκβασή του. Οι κόκκινοι ανέβηκαν στο Έβερεστ έχοντας αποκλείσει πριν ομάδες με θεωρητικό αβαντάζ, με πλεονέκτημα έδρας, με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ, με πρωτοκλασάτους παίχτες με υψηλά συμβόλαια, με υψηλό κίνητρο και φιλοδοξίες. Και αυτό δεν έγινε μια φορά, αλλά συνεχόμενες με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες κάθε φορά να διαφοροποιούνται και να αυξάνουν. Με απλά λόγια κέρδισαν τους πιο ανταγωνιστικούς αντιπάλους που θα μπορούσαν στο δρόμο για την κορυφή.
ΑΞΙΟΣ, γιατί είχε σχέδιο και πρόγραμμα έστω και αν αυτό δεν ήταν απολύτως διαμορφωμένο από την αρχή. Το είπε και ο αρχιτέκτονας την ομάδος ότι στην αρχή ο ΟΣΦΠ δεν έπαιζε καλά, οι επιλογές του καλοκαιριού (Χάουαρντ-Λιούις-Γκετσεβίτσιους) δε βγήκαν, η προσέλευση των φιλάθλων ήταν απογοητευτική, η πίστη στην ομάδα ανύπαρκτη. Η ομάδα όμως έμεινε ενωμένη και δούλεψε. Φαίνεται στο παρκέ ότι έχουν αφιερωθεί αμέτρητες εργατοώρες στο ΣΕΦ για να παρουσιαστεί το αποτέλεσμα των τελευταίων μηνών. Το προπονητικό επιτελείο "διάβασε" τις ανορθογραφίες στο ρόστερ και με δύο σωστές κινήσεις τον Ιανουάριο (Ντόρσεϊ-Λο) τις διόρθωσε, ενώ η αναδιανομή των ρόλων έκανε την ομάδα πιο λειτουργική. Ο Ντούντα άρχισε σιγά σιγά να εφαρμόζει το σχέδιο του, όπως έχουμε ήδη αναλύσει στο μπλογκ που περιείχε τη μαγική λέξη "ενέργεια". Ο Ολυμπιακός άρχισε σιγά σιγά να χτίζει ένα συγκεκριμένο προφίλ, να διαμορφώνει μια μπασκετική προσωπικότητα ομάδος που εκλύει μεγάλες ποσότητες ενέργειας στο παρκέ, που πιέζει σχεδόν επί 40 λεπτά στην άμυνα, που βάζει ένταση και ταχύτητα στο παιχνίδι του, που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον αρχηγό του, που αρέσκεται στο transition παιχνίδι και τα χαρακτηριστικά αυτά παιχνίδι με το παιχνίδι γίνονταν όλο και πιο ισχυρά όλο και πιο εμφανή. Το σχέδιο πτήσης ήταν πλέον έτοιμο, το μόνο που συμπληρωνόταν ήταν οι απαραίτητες μικρές λεπτομέρειες σε κάθε παιχνίδι. Κορωνίδα όλων αυτών δε θα μπορούσαν παρά να είναι τα τελευταία δέδεκα λεπτά του τελικού, αν και το μπάσκετ αυτό το έπαιζε σταθερά η ομάδα του λιμανιού τους τελευταίους πέντε μήνες.
ΑΞΙΟΣ, γιατί το ήθελαν πολύ. Όλοι τους. Από τους προέδρους μέχρι τον φροντιστή. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο τεχνικές αναλύσεις, στατιστικά, τακτική αντιμετώπιση, φυσική κατάσταση και περίεργοι "αμερικανίστικοι" όροι τύπου "hedge out-block out-weak side". Φυσικά και αυτά χρειάζονται όπως το αλάτι στο φαγητό. Αλλά κανείς δεν έγινε ποτέ πρωταθλητής χωρίς επιθυμία. Κανείς δεν έφτασε στην αξίωση χωρίς να το πιστέψει και να διεκδικήσει και να παλέψει για αυτό. Η κορυφή για να κατακτηθεί θέλει ιδρώτα, προσπάθεια, φιλοδοξία, ταπεινότητα, πίστη και αυτοπεποίθηση. Μα πάνω από όλα απαιτεί θέληση και....καρύδια. Και αυτά τα είχαν όλα οι παίχτες των κόκκινων σε κάθε παιχνίδι σχεδόν. Παρακολουθείστε πάλι και τα δύο παιχνίδια του Final-4 και αν θέλετε και τη σειρά με τη Σιένα και προσέξτε τον τρόπο που γυάλιζε το μάτι τους σε κάθε φάση είτε σε άμυνα είτε σε επίθεση. Θυμηθείτε τα πανηγύρια μετά από κάθε νίκη και το φωτεινό τους χαμόγελο, επιδοκιμασία της προσπάθειας τους. Κάθε νίκη που κατακτούσαν τους χαλύβδωνε την πίστη πρώτα στις δυνάμεις τους και μετά στην ομάδα, κάθε προπόνηση γινόταν με θέληση να ακούσουν τον κόουτς και να δουλέψουν ακόμα περισσότερο. Εξάλλου, πόσες ανατροπές έχει κάνει φέτος αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού καθόλη την ευρωπαϊκή της πορεία τόσο στους ομίλους, όσο και στα play-off? Από τις τέσσερις ομάδες που βρέθηκαν στην Πόλη, ποια ομάδα σας έδωσε την αίσθηση ότι είχε το μαχαίρι στα δόντια? Ποια ομάδα, για να προσωποποιήσω όπως έκανε ο Drazen, από τις ομάδες έφερνε πιο κοντά στον Ρόκι, που δεχόταν σχεδόν χαμογελαστός τα χτυπήματα του αντιπάλου του, μέχρι να τον σωριάσει κάτω? Για να το κάνω λίγο ακόμα πιο ξεκάθαρο, ο Ναβάρο, ο Λόρμπερ, ο Τεόντοσιτς, ο Κρίστιτς, ο Διαμαντίδης, ο Καλάθης το ήθελαν πιο πολύ από τον Σπανούλη ή τον Πρίντεζη?
ΑΞΙΟΣ, γιατί οι δύο πρόεδροι της ομάδος είδαν και τα δύο παιχνίδια πίσω ακριβώς από τη μια μπασκέτα, αγγίζοντας σχεδόν τους αθλητές και στο τέλος δεν άντεξαν και μπήκαν μέσα στο παρκέ να πανηγυρίσουν ακόμα και αν δεν είχε τελειώσει ο τελικός. Πριν από μήνες είχα γράψει εδώ μια επιστολή προς τα αδέρφια ζητώντας τους να παραμείνουν καθώς και η ομάδα τους αλλά και το ελληνικό μπάσκετ τους έχει ανάγκη. Έμειναν και δικαιώθηκαν. Το τρέξιμό τους μέσα στο παρκέ, οι αγκαλιές με όλους τους παίχτες, τα φωτεινά τους πρόσωπα στις δηλώσεις, ο τρόπος που κρατούσαν τη μεγάλη κούπα, αλλά και ο σεβασμός απέναντι στον πατέρα τους, μου δείχνουν ανθρώπους που αγαπάνε πολύ και το μπάσκετ και την ομάδα τους. Μπορεί να ήταν υπερβολικοί ή υπέρ-εκδηλωτικοί καμιά φορά στις αντιδράσεις τους? Ίσως, αλλά δεν έχει καμία σημασία, καθώς πρόκειται για δύο εξαιρετικά ικανούς νέους ανθρώπους, χαμηλού προφίλ, που έχουν αποδείξει επανηλειμμένως πόσο κοντά στην ομάδα είναι με το να παρακολουθούν τις προπονήσεις ακόμα, να μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος, να έχουν υπομονή, επιμονή και όραμα που δικαιώνεται στο τέλος. Και η μοίρα τους έκανε το χατίρι να κερδίσουν την πρώτη τους ευρωπαϊκή κούπα στη Πόλη, στην οποία ο παππούς τους είχε δώσει πάρα πολλά χρήματα για την ανακατασκευή του Πατριαρχείου. Σε αυτές τις εποχές που το ελληνικό μπάσκετ φυτοζωεί από πλευράς παραγόντων και επενδύσεων, δύο νέοι άνθρωποι με διάθεση, μεράκι και αγάπη για το μπάσκετ και την ομάδα τους είναι σπάνιο όσο και αξιομνημόνευτο φαινόμενο.
ΑΞΙΟΣ, γιατί ο μεγαλύτερος εν ζωή δάσκαλος του μπάσκετ κάθεται στον πάγκο του. Αγγίζει τα 70 χρόνια, αλλά όπως εγώ τον είδα, τώρα αρχίζει η καλύτερη προπονητική του δεκαετία. Ο Ντούντα φέτος κάνει ίσως την πιο μεστή και ώριμη προπονητική χρονιά της καριέρας τους, συγκρινόμενη μόνο με αυτή του 1997, όταν όμως και η ομάδα του είχε παιχταράδες. Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη τέτοια ριζική μεταμόρφωση ομάδος μεσούσης της σαιζόν, ούτε τόσο έντονα την προπονητική σφραγίδα σε μια εξαιρετική πορεία που ξεκίνησε με μάλλον απογοητευτικές προοπτικές. Ο σοφός όμως το δούλεψε. Το σκέφτηκε. Έστιψε το μυαλό του, χρησιμοποίησε την τεράστια εμπειρία του, αναγνώρισε και διόρθωσε τα λάθη του, εμπιστεύτηκε τους παίχτες του, έκρυψε τα μειονεκτήματα της ομάδος του, τόνισε τα θετικά της στοιχεία και κατά τη διάρκεια μάζεψε τις ταυτότητες των Πιανιτζάνι-Πασκουάλ και Καζλάουσκας. Είναι εγωιστής, σκληρός, συγκεντρωτικός, φωνακλάς αλλά έχει τόση εμπειρία όση όλοι οι λοιποί κόουτς στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε την ομάδα του και τα νέα παιδιά που την αποτελούν πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνουν αντικέιμενο μελέτης και να διδάσκονται σε σεμινάρια και σχολές προπονητικής. Τον θυμάμαι έντονα να αντιδρά με θυμό σε ερώτηση δημοσιογράφου πριν τη σειρά με τη Σιένα αν θεωρεί την ομάδα του αουτσάιντερ, απαντώντας του με τρόπο που από πολλούς θεωρήθηκε υπερβολικός ή με σκοπό να τονώσει την αυτοπεποίθηση της ομάδος του. Έτσι λέγαμε πολλοί τότε. Πού να ξέραμε τι είχε μέσα στο κεφάλι του ο σοφός!! Το βλέπεις στα μάτια των παιχτών του όταν τους μιλάει, το βλέπεις στις αντιδράσεις του στον πάγκο όταν σχεδόν τον κρατάνε για να μη μπει στο παρκέ και να παίξει άμυνα, το βλέπεις στα αποτελέσματα της ομάδος του.
ΑΞΙΟΣ, γιατί συχνά οι πιο όμορφες ιστορίες γράφονται από παρέες. Και ο φετινός Ολυμπιακός μοιάζει να είναι μια μεγάλη παρέα με πολύ έντονο το ελληνικό στοιχείο. Ο μόνος 30άρης στην ομάδα είναι ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και μετά ακολουθεί ο Σπανούλης. Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να θεωρηθούν μπασκετικά μειράκια που χαρτογραφούν για πρώτη φορά τα βήματά τους στον μπασκετικό χάρτη. Εγώ άνετα μπορώ να φανταστώ τους Μάντζαρη, Σλούκα, Κατσίβελη, Παπανικολάου, Πρίντεζη, Κέσελ, Σπανούλη να μαζεύονται σε ένα σπίτι και να παρακολουθούν αγώνες του επόμενου αντιπάλου τους. Ακόμα και οι Λο-Ντόρσεϊ εντάχθησαν στην ομάδα εξαιρετικά ομαλά και έγιναν αποδεκτοί από όλους, σε σημείο που ο πρώτος έκανε ένεση στο πόδι την μέρα του αγώνα για να μπορέσει να παίξει. Γνωρίζετε πολλούς Αμερικανούς που θα το έκαναν αυτό όντας μόλις μερικούς μήνες στην ομάδα τους? Όλο αυτό το καλό κλίμα, η ενωτική ατμόσφαιρα, τα καλά αποδυτήρια, οι δυναμικές σχέσεις μεταξύ των παιχτών αποτυπωνόταν και στο παρκέ, όταν το σύνολο που αποτελείτο από τα άτομα πλησίαζε όλο και περισσότερο στο να διαμορφώνεται, να σμιλεύεται από μια άμορφη μάζα στην αρχή σε ένα σχήμα στέρεο και στιβαρό. Ο καθένας στην ομάδα ανέλαβε τον ρόλο του χωρίς γκρίνιες, μουρμούρες, νεύρα, κρούσματα απειθαρχίας. Τα κεφάλια ήταν όλα σκυμμένα και τα μάτια όλων καρφωμένα σε ένα μόνο στόχο, το επόμενο παιχνίδι. Το είπε και ο Ντούντα αρκετές φορες νομίζω, ΟΜΑΔΑ.
Τέλος, ΑΞΙΟΣ γιατί δε φοβήθηκε την κορυφή, δε ζαλίστηκε από το ύψος της, δεν τρόμαξε στην πρόκληση, έριξε τη ζαριά του και κέρδισε...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου