H Yπέρβαση

Υπέρβαση για εσάς κύριοι Σπανούλη , Πρίντεζη, Μάντζαρη , Παπανικολάου, Σλούκα, Παπαδόπουλο , Πελεκάνο, Βασιλόπουλο , Κατσίβελη , Αγγέλου.

Exceeding για εσάς κύριοι Χάινς , Ντόρσεϊ, Λο.

Didesnis kaip για εσάς κύριε Γκετσεβίτσιους.

Надминување για εσάς κύριε Άντιτς.

Вишак για εσάς κύριοι Ίβκοβιτς , Κέσελι.

Πότε άλλοτε ο Ολυμπιακός πέτυχε μια υπέρβαση ανάλογη της χθεσινής;

Ποτέ.

Στο παρελθόν δύο φορές έφτασε κοντά αγγίζοντάς την, αλλά, πότε η γραμμή του Πάσπαλι το ’93 στο Μομπλάν και πότε το χαμένο τρίποντο του Παπαμακάριου το ’06 στο Γιαντ Ελιάου, τον άφησαν με ένα πικρό «αχ» στο στόμα.

Ο μπασκετόκοσμος του Ολυμπιακού είναι ένας πονεμένος λαός γεμάτος τραγωδίες και πόνο.

Έχουν πιαστεί τα χέρια των «της αντίπερας όχθης» απ’ τη συλλογή τροπαίων.

Οι Αρειανοί έχουν την υπερηφάνεια πως η δική τους ομάδα ένωσε τους Έλληνες για μία πενταετία και έβαλε το μπάσκετ στα Ελληνικά σπίτια.

Μόνο οι Παοκτζήδες υπερτερούν των ερυθρολεύκων σε τραγωδίες.

Βαριά λέξη η τραγωδία , «βαρείς» και οι αποκλεισμοί όμως.

Το 1993 ο Ολυμπιακός των δύο σπουδαίων ξένων και μερικών αμούστακων νεαρών έχασε για λίγα εκατοστά την πρόκριση στο φάιναλ φορ που θα διοργάνωνε το σπίτι του. Ο Πάσπαλι πάτησε γραμμή, η πρώτη τραγωδία γράφτηκε.

Επόμενη χρονιά και η κόκκινη Dream Team με έναν Ιωαννίδη κατάχλωμο απ’ το άγχος, χάνει το πιο σίγουρο τρόπαιο της ιστορίας του

Το 1999 στο Μόναχο έρχεται ο σίφουνας που ονομάζεται Ζαλγκίρις και πετάει στο κάλαθο των αχρήστων τις τακτικές και τα πλάνα του Ίβκοβιτς.

Το 2006 ο νέος Ολυμπιακός ανασηκώνεται απ’ τη λήθη που τον βούλιαξε ο Κόκκαλης και κοιτάει στα μάτια τη Μακάμπι. Παρ’ ολίγο να την απέκλειε κιόλας αν το τρίποντο του Παπαμακάριου απ’ την κορυφή έβρισκε στόχο. Η εξαιρετική εμφάνιση καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και το πόσο κοντά έφτασε στην υπέρβαση, έκανε το φινάλε του να θυμίζει τραγωδία.

Το 2009 στο Βερολίνο το φαβορί ήταν ο Παναθηναϊκός. Με το πληρέστερο ρόστερ της ιστορίας του, εύκολα ή δύσκολα θα νικούσε τον αιώνιο. Έμεινε κοντά , πάλεψε , αντέδρασε αλλά στη τελευταία φάση ο Παπαλουκάς κρύφτηκε και ο Μπουρούσης έβγαλε απ’ τη φαρέτρα του μία ραβέρσα της συμφοράς. Το σουτ δεν είχε καμία τύχη, ο Μπουρούσης δεν το ξαναδοκίμασε, ο Παπαλουκάς δεν «ξανασηκώθηκε».

Το 2010 με τραγική εμφάνιση περνάει – αν και δεν το αξίζει- στον τελικό. Οι καυγάδες μεταξύ των παικτών, η ασέβεια προς το πρόσωπο του Γιαννάκη, το ξέφραγκο αμπέλι που ξεγυμνώθηκε στον τελικό, οι βεντετισμοί και τα πείσματα πίκραναν τους υγιείς φίλους των ερυθρόλευκων. Τραγωδία, όχι τόσο αγωνιστική όσο συμπεριφοράς.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και στο τώρα.

Με έναν Ολυμπιακό απαξιωμένο απ ‘τους οπαδούς του.

Με έναν Ολυμπιακό απαξιωμένο απ’ τον Τύπο.

Με έναν Ολυμπιακό απαξιωμένο ακόμη και απ’ τους προέδρους του.

Έμειναν λίγοι.

Οι παίκτες, το προπονητικό επιτελείο και 2000 φίλαθλοι να τον ακολουθούν.

Πικράθηκαν, πείσμωσαν, θύμωσαν.

Θυμάμαι τον Πρίντεζη στην αρχή της χρονιάς να δηλώνει πως «στόχος μας είναι να ξαναφέρουμε τον κόσμο στο γήπεδο».

Τα καταφέρατε με τη μαγκιά σας.

Όλη η επιτυχία ανήκει αποκλειστικά σε εσάς.

Συγχαρητήρια και για την είσοδό σας στο final four και για τον κόσμο που εμπνεύσατε με την προσπάθειά σας!

Να μιλήσουμε και λίγο για την αγωνιστική εικόνα των ερυθρολεύκων

Είναι φανερό πως ο Ολυμπιακός στην άμυνα επιλέγει την αλλαγή σε κάθε screen.

Δεν του αρέσει να μπλέκεται σε περιστροφές, δεν προτιμά τα hedge out, δεν δίνει βοήθειες. Προτιμά την προσωπική άμυνα και τις καταστάσεις «ένας εναντίον ενός».

Έχει το πλεονέκτημα οι ψηλοί του με την ευκινησία τους να μπορούν να σταθούν εξαιρετικά απέναντι στους περιφερειακούς.

Από εκεί και πέρα εμποδίζουν την πάσα σε πρώτο χρόνο προς τον αντίπαλο ψηλό , δίνοντας τον απαιτούμενο χρόνο στους συμπαίκτες του να κάνουν αλλαγή χαμηλά στο post με τον άλλο συμπαίκτη (συνήθως το τεσσάρι) να αλλάζει αποτρέποντας το mismatch στη ρακέτα τους.

Δύο είναι τα μυστικά αυτής της κίνησης. Οι ψηλοί με τα χέρια τους να αποκόβουν κάθε γωνία πάσας προς τη ρακέτα και οι περιφερεακοί να βγαίνουν από μπροστά και να βάζουν σωστά το σώμα τους -χαμηλώνουν και σπρώχνουν με τη λεκάνη - οδηγώντας τον αντίπαλο σέντερ όσο πιο μακριά απ’ τη ρακέτα γίνεται. (μετά έρχεται η αλλαγή και το mismatch αλλάζει χέρια με τον εκάστοτε περιφερειακό να "πρέπει" να περάσει στα πόδια τον Χάινς ή τον Ντόρσεϊ. Καθόλου εύκολη δουλειά…)

Στην επίθεση παίζουν motion.

Πρόκειται για μια ευέλικτη επίθεση που στηρίζεται στην αδιάκοπη κίνηση των παικτών , στο σωστό spacing , στα διαρκή κοψίματα προς τη ρακέτα (cuttings), στα πολλά screens κοντά και μακριά απ’τη μπάλα. Εύκολα την γράφεις , δύσκολα την εφαρμόζεις.

Οι δυνάμεις τους είναι αστείρευτες. Και αυτές που «μετρώνται» (κλεψίματα, κοψίματα, επιθετικά ριμπάουντ) και αυτές που δεν μετρώνται (ενέργεια, πάθος, θέληση, πίστη).

Όποτε παρακολουθώ τον Ολυμπιακό έχω την εντύπωση πως βλέπω έναν μαραθώνιο. Αυτός που έχει περισσότερες δυνάμεις στο τέλος θα νικήσει. Το ποιος προηγείται στα πρώτα χιλιόμετρα δεν έχει καμία σημασία… (Η Σιένα στα παιχνίδια 1 , 2, 4 , κέρδισε τα 9 απ’ τα 12 δεκάλεπτα , έχανε όμως καταφανέστατα στα τέταρτα δεκάλεπτα.)

Υ.Γ. Θέλω να το γράψω καιρό τώρα αλλά δεν έβρισκα την ευκαιρία. Εδώ και κάμποσο καιρό το μπάσκετ τείνει να απαλείψει την θέση του καθαρού shooting guard και να την αντικαταστήσει με έναν ακόμη playmaker ή έστω combo guard.

Ο Παναθηναϊκός άφησε τον Λόγκαν (καθαρό δυάρι σε κορμί άσσου) κατά μέρους και παίζει με τρεις χειριστές , ο ΟΣΦΠ παίζει με τέσσερις ενώ και τα καλά διαστήματα της Σιένα συνέβησαν όταν οι Ζήσης – Μακάλεμπ βρίσκονταν ταυτόχρονα στο παρκέ.

Quiz: Ξέρετε ποιος ήταν απ’ τους πρώτους που το εφάρμοσαν συστηματικά στο μπάσκετ;

O Ίβκοβιτς όταν έβαλε τον Τόμιτς δίπλα στο combo guard David Rivers το 1997.