Λέξη κλειδί κοινή για τους αιωνίους...

Θεωρώ ότι είμαστε ή θα είμαστε πολύ τυχεροί με τις σειρές των αιωνίων που παρακολουθούμε στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα. Το ισόπαλο σκορ 1-1 και το "σπάσιμο" της έδρας από Μακάμπι και ΟΣΦΠ αντιστοίχως προδιαθέτουν για δύο ακόμα -μίνιμουμ- παιχνίδια-φωτιά από τα οποία θα προκύψουν τα δύο εισιτήρια για το Final-Four της Πόλης. Παρακολούθησα με πολλή προσοχή και τα 4 παιχνίδια των αιωνίων και προσπάθησα να εντοπίσω, ει δυνατόν, ένα κοινό παρανομαστή στα παιχνίδια αυτά, μια παράμετρο η διαχείριση της οποίας μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα ως προς την τελική τους έκβαση.



ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η λέξη κλειδί. Και εξηγούμαι αμέσως...

-ΟΣΦΠ: Στην ανάλυση μου για το ζευγάρι του ΟΣΦΠ με τη Σιένα, αναφερόμενος στην ομάδα του Λιμανιού, είχα κάνει λόγο για τις μεγάλες πόσοτητες ενέργειας που καταθέτει στο παρκέ καθώς και για την ένταση που βγάζουν όλοι οι παίχτες της. Ο ΟΣΦΠ εκλύει κατά τη διάρκεια του σαραντάλεπτου μεγάλες ποσότητες ενέργειας όχι μόνο στη αρχή ή το μέσον του παιχνιδιού αλλά και προς το τέλος του και αυτό μέχρι στιγμής κάνει τη διαφορά. Παρόλο που ποιοτικά ίσως η συνολική στάθμη των παιχτών του είναι χαμηλότερη από αυτών της ιταλικής ομάδος, εντούτοις η -όποια- διαφορά όχι μόνο εξαφανίζεται αλλά γυρίζει και υπέρ των κόκκινων χάρη στο δυναμικό και "ξεχειλίζον" παιχνίδι τους. Ο Ντούντα κατάλαβε ότι οι Ιταλοί πρέπει να "πληρωθούν" με το ίδιο νόμισμα, άρα δύναμη στη δύναμη, ξύλο στο ξύλο και ανελέητο κυνηγητό. Η ομάδα του εξάλλου είναι γεμάτη από τέτοιου είδους "κομάντο", ήτοι παίχτες με φυσικές αντοχές που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό το δυναμικό του παιχνιδιού τους.

Οι Χάινς, Άντιτς, Ντόρσεϊ-Πρίντεζης συνεπικουρούμενοι από τους Μάντζαρη-Παπανικολάου-Λο έχουν εντολή να μη δείξουν κανένα έλεος στου πιο διαφημισμένους μεν, αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία δε, Ρακόσεβιτς, Μος, Άντερσεν, Λαβρίνοβιτς και σία. Είναι άραγε τυχαίο ότι ιδίως στο δεύτερο παιχνίδι ο ΟΣΦΠ κατάφερε και επέστρεψε στα τελευταία λεπτά από μια μεγάλη διαφορά και αν το παιχνίδι είχε λίγο ακόμα ίσως και να το έκλεβε στο τέλος? Θυμηθείτε τον Ρακόσεβιτς στο τέλος να έχει σχεδόν λυγίσει από την κούραση στις βολές που μετά βίας έφτασαν στο σίδερο. Ακούστε τις δηλώσεις του Ιταλού κόουτς που ανέφερε ξεκάθαρα ότι "ο Ολυμπιακός μας κουράζει και μας ταλαιπωρεί". Η νεανική ομάδα του Ντούντα είναι αποφασισμένη να "βγάλει τα συκώτια" στους Ιταλούς, να τους πιέσει, να τους κουράσει, γνωρίζοντας ότι όταν ακουστεί το καμπανάκι για τον τελικό γύρο, το κόκκινο ντεπόζιτο θα είναι σίγουρα πιο γεμάτο για το τελικό σπριντ. Νομίζω φαίνεται και από την τηλεόραση ότι οι ερυθρόλευκοι κυριολεκτικά δεν κρατιούνται, ωθούνται από τη μεγάλη τους θέληση για διάκριση, από τις φιλοδοξίες τους και πορεύονται με σχέδιο "πτήσης" οργανωμένο μέχρι λεπτομέρειας για να τους προσγειώσει στην Πόλη.

Φυσικά και δεν έχει τελειώσει τίποτα, φυσικά το μπάσκετ δεν είναι σπριντ ή αγώνας αντοχής για να μετράει μόνο η υψηλη ενέργεια στο παιχνίδι και φυσικά η Σιένα είναι όμαδα πολύ πιο έμπειρη σε τέτοιες καταστάσεις και με παίχτες-προσωπικότητες που μπορούν να κερδίσουν ένα ματς στο ΣΕΦ. Σε τέτοια παιχνίδια ο παράγοντας "εμπειρία" παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στις κρίσιμες στιγμές και αυτό έχει επισημανθεί από τις πρώτες αναλύσεις. Επειδή όμως πρόκειται για σειρά αγώνων οι 2 από τους οποίους διεξάγονται με απόσταση περίπου 48 ωρών από τους αμέσως προηγούμενους, η αίσθησή μου είναι ότι τα νεανικά πόδια και πνευμόνια των ερυθρόλευκων σε συνδυασμό με την δίψα τους για την υπέρβαση -ποιος το πίστευε στην αρχή της σαιζόν- ίσως αποδειχτούν πολύ ισχυρά όπλα στη φαρέτρα του "σοφού" που νομίζω ότι ποντάρει σε αυτά και θέλει να τα αξιποιήσει αναλόγως. Αν στο μείγμα αυτό προσθέσετε και ένα γεμάτο ΣΕΦ με κόσμο ακραιφνής μπασκετικό που αρχίζει σιγά σιγά να πιστεύει για τα καλά στην προσπάθεια των αθλητών, ίσως ο μαγικός ζωμός της ενέργειας είναι αρκετός να παρασύρει τους Ιταλούς. Είμαι αλήθεια περίεργος να δω αν και τι θα σκαρφιστεί ο Πιανιτζάνι στα δύο ματς αυτά...

ΠΑΟ: Στους πράσινους η εμφάνιση και η απουσία ενέργειας νομίζω έγινε ακόμα πιο εμφανής στα δύο παιχνιδια εναντίον των Ισραηλινών. Καλέστε τα στη μνήμη σας, δείτε τα στιγμιότυπα, διαβάστε τη στατιστική και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου. Στο μεν πρώτο παιχνίδι ο ΠΑΟ όντας ξεκούραστος στο σώμα και στο μυαλό από το δεύτερο δεκάλεπτο εξαφάνισε τη Μακάμπι χρησιμοποιώντας το εδώ και χρόνια ισχυρό του όπλο: σκληρή, δυνατή, ταχύτατη, ομαδική, συγκεντρωμένη άμυνα. Πόσα lay-up έκαναν οι Ισραηλινοί στο πρώτο παιχνίδι, πόσα ελεύθερα σουτ βρήκαν, πόσα isolation κατάφεραν να στήσουν από την κορυφή της ρακέτας? Η απάντηση σε όλα είναι ελάχιστα. Η άμυνα του ΠΑΟ ήταν όχι μόνο απολύτως συγκεντρωμένη αλλά και ξεκούραστη, γεμάτη ενέργεια, είχε εξαιρετικές περιστροφές και αποτελεσματικές αλλαγές στα σκριν, οι ψηλοί κάλυπταν κάθε διείσδυση με σώμα και χέρια με αποτέλεσμα οι Καλάθης-Μήτσος-Λόγκαν να μπορούν να κλέβουν τις μπάλες (13 κλεψίματα) που οδήγησαν σε εύκολους αιφνιδιασμούς. Τα στατιστικά των παιχτών της Μακάμπι στα σουτ και στο πρώτο παιχνίδι δεν ήταν άσχημα, εντούτοις τα λάθη στα οποία υπέπεσαν και η σχεδόν ανύπαρκτη αμυντική τους συμπεριφορά στο αμυντικο transition ή ακόμα και σε set-up παιχνίδι οδήγησαν τη διαφορά στο +30. Οι πράσινοι έμοιζαν περισσότεροι στο παρκέ, τα χέρια τους ήταν ελαφρά όταν σούταραν, οι ψηλοί κέρδιζαν τις μάχες κάτω από το καλάθι, οι διεισδύσεις κατέληγαν σε εύκολα καλάθια, μια ωραία ατμόσφαιρα με άλλα λόγια.

Στο δεύτερο παιχνίδι τα χούγια άλλαξαν. Ναι μεν υπήρξε παράταση και κράτησε 45 λεπτά και ο ΠΑΟ τελείωσε το ματς και με Σάρας και με Μπατίστ και με τον Μήτσο να παίζει 39 λεπτά. Ναι μεν έφτασε να βάλει 92 πόντους. Ναι μεν γύρισε το ματς από το -10 στο τελευταίο δεκάλεπτο. Παρόλα αυτά δεν υπήρχε η ενέργεια για 1-2 λεπτά καλής αμυντικής συμπεριφοράς για να κλειδώσει το ματς. Η Μακάμπι πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε, σε υψηλό ρυθμό, σε παιχνίδι run&gun, isolation παιχνίδι από την κορυφή και σε σωστή τροφοδότηση του Σόφο. Με άλλα λόγια ό,τι έκανε και στο πρώτο παιχνίδι, μόνο που 48 ώρες αργότερα τα ποδάρια του Μπατίστ, του Τσαρτσαρή, του Σάρας, ακόμα και του Διαμαντίδη δεν μπορούσαν να αντιδράσουν με την ίδια ένταση και ταχύτητα. Ακόμα και ο γοργοπόδαρος Καλάθης νικήθηκε πολλές φορές στο 1 vs 1 από τον Λάνγκφορντ, ενώ η βοήθεια του ψηλού δεν ήρθε ποτέ εγκαίρως. Οι περιστροφές ήταν κατά τι πιο αργές, τα περίφημα close-outs καθυστερούσαν όσο χρειαζόταν για να βγουν τα ελεύθερα σουτ και σιγά σιγά οι Ισραηλινοί έχτιζαν την αυτοπεποίθησή τους μέσα από παιχνίδι. Στο τέλος του παιχνιδιού ο Διαμαντίδης έπαιξε 2-3 καλές άμυνες και οι αντίπαλοι αποδιοργανώθηκαν ή πήγαν σε κακές επιθέσεις, αλλά όπως φαίνεται δεν έφταναν. Και πιστέψτε με δε νομίζω ότι ήταν θέμα θέλησης οι 94 πόντοι παθητικό, αλλά μάλλον έλλειμμα ενέργειας. Σε αυτό το σημείο νομίζω πρέπει να επισημανθεί και το πολύ μικρό ροτέισον του Ζοτς που άφησε εκτός παιχνιδιού τους Σμιθ-Πέρπε-Μάριτς με αποτέλεσμα οι 7 που έπαιξαν να επιβαρυνθούν πολύ.

Στην αντίθετη άποψη ότι ο ΠΑΟ σκόραρε 92 πόντους στην επίθεση, επιτρέψτε μου να αντιπαραβάλω την -έστω τραβηγμένη άποψη- του Πεδουλάκη ότι η Μακάμπι "μπορεί να κάνει 1 1/2 περιστροφή στην άμυνα στα καλύτερα της"!!! Οι Ισραηλινοί δεν είναι φύσει αμυντική ομάδα, ο Μπλατ αποφάσισε να αναστηθεί ή να πεθάνει από τα ελεύθερα σουτ που θα έπαιρναν οι περιφερειακοί του ΠΑΟ. Δεν δέχτηκε λίγα (14-15) παρόλα αυτά κέρδισε την παρτίδα. Θέλω να πω ότι υψηλή επιθετική συγκομιδή του ΠΑΟ ίσως οφείλεται εν πολλοίς στην κακή αμυντική συμπεριφορά της Μακάμπι και όχι τόσο στην επιθετική δυναμική που έβγαλε ο ΠΑΟ. Απόδειξη αυτού ίσως είναι και οι δύο τελευταίες επιθέσεις των πρασίνων με τα γρήγορα σουτ του Σάρας και του Διαμαντίδη, αντί για διείσδυση για κάποιο φάουλ, που δείχνουν εκνευρισμό, θολωμένο μυαλό και ίσως κούραση σωματική και πνευματική. Ο τρόπος παιχνιδιού που θέλει ο Ζοτς απαιτεί πολύ μεγάλη ένταση και ενέργεια από όλους εξ ου και συχνά οι Μάριτς-Σάρας γυρίζουν στον πάγκο και ζητάνε αλλαγή γιατί δεν έχουν ανάσες. Από αυτές τις ανάσες θα κριθούν πολλά στα δύο αυτά παιχνίδια....

Σήμερα έχουν περάσει 4 μέρες και οι δύο ομάδες θα έχουν "γλείψει τις πληγές τους". Αν έχει μια ευκαιρία ο ΠΑΟ να επιβάλλει τη δική του μεθοδολογία παιχνιδιού (βλ προσήλωση στην άμυνα) κατά τη γνώμη είναι σήμερα...