"Ουδείς αγνωμωνέστερος εχθρός....."

Πριν αρκετό καιρό είχα ανεβάσει μια ανάρτηση σχετικά με την αποπομπή του Τζέρι Σλόαν από τον πάγκο των Τζαζ μετά από 20+ χρόνια συνεχούς παρουσίας εξαιτίας της διαφωνίας του με τον τότε αστέρα της ομάδος Ντερόν Ουίλλιαμς. Σήμερα θα γράψω για έναν παίχτη που ποτέ στην καριέρα του δεν ήταν από αυτούς που λέμε "πρώτης γραμμής", του οποίου η αριθμητική συνεισφορά στη ομάδα του δεν ήταν αναντικατάστατη, του οποίου η ηλικία πλησιάζει τα 40 και τον οποίο η ομάδα του αποφάσισε τις τελευταίες ημέρες της προθεσμίας των ανταλλαγών να τον στείλει σε άλλες πολιτείες. "Ποιος ο λόγος λοιπόν να μας τυραννήσεις με ένα σου ακόμα κατεβατό ρε Στράτο, αφού δεν πρόκειται για κάποιον σημαντικό παίχτη" φαντάζομαι είναι η εύλογη ερώτηση που προκύπτει. Ίσως έχετε δίκιο. Επιτρέψτε μου όμως να παραθέσω σχετικά μερικά επιχειρήματα ως προς αυτό.


Δέχομαι ότι πλέον οι ομάδες, και δη οι του NBA, λειτουργούν σε απόλυτα επαγγελματικά πλαίσια και κατά συνέπεια ο χώρος για συναισθηματισμούς ή ηθικές καταξιώσεις λιγοστεύει σε βαθμό πλήρους εξαφάνισης. Καταλαβαίνω επίσης την αδήριτη ανάγκη των ιδιοκτητών των ομάδων να αυξήσουν τα κέρδη τους αλλά συνάμα να κάνουν και τις ομάδες του όσο γίνεται πιο ανταγωνιστικές έναντι των αντιπάλων τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι διαπραγματεύσεις του προηγούμενου καλοκαιριού που οδήγησαν στη φετινή κουτσουρεμένη σαιζόν. Επίσης, λογικό και επόμενο είναι οι εκάστοτε προπονητές να επιθυμούν να έχουν το πιο ανταγωνιστικο ρόστερ που θα αποτελείται κυρίως από νέους σε ηλικία παίχτες με φιλοδοξίες, πρόθυμους να κάνουν τα πάντα για να ξεχωρίσουν, έτοιμους να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας, με φυσικές αντοχές και δυνάμεις για να αντέξουν τη μακρά και απαιτητική σαιζόν με τους πολλούς και συνεχόμενους αγώνες. Όλα αυτά τα δέχομαι -ιδίως σε ένα κόσμο που κατακλύζεται και ίσως εν πολλοίς "κυβερνάται" από τις διαφημίσεις, την προώθηση προϊόντων- και τα καταλαβαίνω και συχνά συμφωνώ με τη σχέση αιτίου-αιτιατού. Ακόμα και έτσι όμως, ηθικά και μόνο ή και ως την ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης, "δε σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν"...

Οι Λέικερς μετά από 13 χρόνια παρουσίας στην ομάδα και 5 πρωταθλήματα έστειλαν τον Ντέρεκ Φίσερ στους Ρόκετς. Χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς δικαιολογία, αποφάσισαν έναν από τους σημαντικούς παίχτες της σύγχρονης ιστορίας του, έναν άνθρωπο που έχει δεθεί με τον οργανισμό, μια προσωπικότητα που έφτασε όχι μόνο να λογίζεται αλλά και να είναι ο φυσικός τους αρχηγός να τον ξεφορτωθούν προκειμένου να ελαφρώσουν το σάλαρι καπ τους αλλά και για να ξεκινήσουν μια διαδικασία ανανέωσης. Για κάποιο λόγο, που έχει να κάνει ΚΑΙ με όλη αυτή την προσπάθεια σχετικά με το παρόν blog που έχουμε ξεκινήσει εδώ και 2 χρόνια σχεδόν, εμένα αυτή η κίνηση δε μου άρεσε. Όχι γιατί, όπως προείπα δεν καταλαβαίνω τους λόγους που βρίσκονται πίσω από αυτή. Ούτε γιατί ο Φίσερ υπήρξε ποτέ ένας από τους αγαπημένους μου παίχτες. Αλλά γιατί το θεώρησα ως έλλειψη σεβασμού απέναντι στο πρόσωπό του, απέναντι στον άνθρωπο Ντέρεκ Φίσερ που επί 13 χρόνια φόρεσε, ίδρωσε και τίμησε όσοι λίγοι από τη θέση του -που δεν ήταν αυτή του πρωταγωνιστή- εντός και εκτός παρκέ τη συγκεκριμένη φανέλα.

Ο συμπαθής Ντέρεκ με τα υπερ-γυμνασμένους δικέφαλους ανέκαθεν ήταν το τρίτο ή τέταρτο βιολί στην παρέα των Λιμνανθρώπων. Θα έπαιρνε πολύ συγκεκριμένα σουτ όταν οι αστέρες της ομάδος θα ήταν καλά μαρκαρισμένοι, θα κυνηγούσε τους αντίπαλους δαιμόνιους -και συχνά νεότερους- γκαρντ σε όλο το γήπεδο, θα προσπάθούσε να οργανώσει την επίθεση της ομάδος του, θα άκουγε με προσοχή τις οδηγίες του προπονητή του και θα ενεθάρρυνε τους συμπαίχτες του. Και όμως. Ο συγκεκριμένος τύπος είχε μια δυσανάλογη με την προφανή παρουσία του στο παρκέ προσωπικότητα που σχεδόν πάντα έκανε την εμφάνισή της στα κρίσιμα παιχνίδια. Όταν ξεκινούσαν τα play-off το νούμερο 2 των Λέικερς γινόταν ένας αποφασιστικός παράγοντας. Μπορώ να θυμηθώ πολλά δύσκολα σουτ στο τέλος παιχνιδιών να καταλήγουν στο καλάθι από τα χέρια του με αποκορύφωμα το νικητήριο σουτ εναντίον των Σπερς, το 2004 νομίζω, σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Αλλά κ πολλά ακόμα σε κρίσιμες φάσεις αγώνων, κυρίως μακρινά σουτ, υπό δύσκολες προϋποθέσεις, στα "κλεισίματα" των αγώνων, καθώς δε φοβόταν ποτέ να πάρει την ευθύνη. Θυμάμαι να διαβάζω κάπου τον Τζάκσον να λέει ότι όταν ένας αγώνας βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού ήξερε ότι είτε ο Χόρι είτε ο Ντέρεκ θα έκαναν το λεγόμενο step-up και θα καθάριζαν τη μπουγάδα.

Η παρουσία του ήταν τόσο αποφασιστική και η προσωπικότητά του τόσο σεβαστή που έγινε αρχηγός των Λέικερς και συχνά η δική του φωνή ακουγόταν στα αποδυτήρια. Παρόλο που δεν ήταν ανάμεσα στους μεγάλους σταρ της ομάδος του, ενέπνεε σεβασμό στους συμπαίχτες του και απολάμβανε την αναγνώριση τους ως αρχηγού. Και πιστέψτε με όταν σας λέω, ότι σε ομάδες αυτού του βεληνεκούς, τα "σειρήτια" της αρχηγίας τα κερδίζεις με την αξία σου, δεν σου απονέμονται τυχαία. Τον Φίσερ δεν τον ενδιέφερε πόσους πόντους θα βάλει ή πόσα σουτ θα πάρει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Αυτό που πρωτίστως τον ενδιέφερε ήταν να σταθεί μπροστά στον εφορμούντα επιθετικό για να πάρει το φάουλ, να δώσει σωστά τη μπάλα στον συμπαίχτη του για να σκοράρει, να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στα αποδυτήρια. Πιστεύει κανείς ότι τυχαία ο πολυνίκης Φιλ τον είχε τόσα χρόνια στην ομάδα του και τον θεωρούσε αναπόσπαστο στοιχείο αυτής? Ή μήπως θα επέτρεπε την αποπομπή του από τους Λέικερς σε περίπτωση που ακόμα ήταν προπονητής τους?

Ένα χαρακτηριστικό γεγονός τόσο καταδεικτικό του πόσο πολύ αγαπούσε το μπάσκετ ο συγκερκριμένος παίχτης καθώς και της αφοσίωσης του στα χρώματα της εκάστοτε ομάδος που υπηρετούσε. Σε αγώνα play-off παίζοντας με τη φανέλα των Γιούτα Τζαζ είχε πάρει άδεια να μεταβεί στην Νέα Υόρκη νομίζω εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας της κόρης του. Εντούτοις, προλαβαίνει να γυρίσει πίσω με αεροπλάνο, φτάνει στο γήπεδο κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλάζει και μπαίνει μέσα χωρίς καν να κάνει προθέρμανση και αν θυμάμαι καλά, στάζει και το κρίσιμο τρίποντο από τα πλάγια που έδωσε τη νίκη στη ομάδα του, ενώ όλο το γήπεδο τον αποθέωνε χαρίζοντάς του standing ovation καθώς γνώριζε ακριβώς τι είχε συμβεί. Τον θυμάμαι σε συνέντευξη αμέσως μετά να δακρύζει αναφερόμενος στο πρόβλημα υγείας της κόρης του, αλλά και του πόσο ευγνώμων και υπόχρεος ένιωθε απέναντι στους θεατές που τον παρακολούθησαν και τον χειροκρότησαν. Περιττό δε να πω ότι πρωτοστάτησε και στις μακρές και δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους ιδιοκτήτες, που κράτησαν όλο το καλοκαίρι ως επικεφαλης της πλευράς των παιχτών, δείγμα αν μην τι άλλου, της αναγνώρισης και εμπιστοσύνης που απολάμβάνει από τους συμπαίχτες του να τους εκπροσωπήσει σε τόσες κρίσιμες και δύσκολες στιγμές, όταν και το επαγγελματικό τους μέλλον διακυβεύετο.

Ο Φίσερ από ότι μαθαίνω δεν εμφανίστηκε στου Ρόκετς και προσφέρθηκε να εξαγοράσει το συμβόλαιό του. Φαντάζομαι ότι δεν περίμενε ότι η ομάδα της καρδιάς του θα τον αποδέσμευε εν μέσω της σαιζόν και θα τον έστελνε να παίξει μπάσκετ σε μια άλλη ομάδα που δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως ο εγωισμός του, η περηφάνεια του να μην μπόρεσαν να δεχτούν τη "χειρονομία" αυτή και μη θέλοντας να αποτελέσει το άβουλο πιόνι μιας ανταλλαγής, πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Τον Ντέρεκ Φίσερ δε θα τον θυμόμαστε νομίζω για τα ατομικά του αθλητικά κατορθώματα ή τις αγωνιστικές του επιδόσεις εντός παρκέ. Υπήρξαν άπειροι καλύτεροι παίχτες από αυτόν και θα υπάρξουν ακόμα καλύτεροι στο μέλλον. Μπόρεσε όμως να ορθώσει ανάστημα, να γράψει τη δική του πορεία, να κερδίσει όχι μόνο τρόπαια -5 δεν είναι λίγα- αλλά και τον σεβασμό, την αναγνώριση, την εμπιστοσύνη, την ηθική επιβράβευση των συμπαιχτών του και των προπονητών αγωνιζόμενος με τη φανέλα με τα περισσότερα πρωταθλήματα στην ιστορία του NBA και αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό επιτεύγμα του 38άχρονου πια point-guard. Αν θέλετε και τη γνώμη μου, ιδίως στην τωρινή μεταβατική εποχή των Λιμνανθρώπων, μετά τη φυγή του Φιλ Τζάκσον, με καινούριο προπονητή, με διαφορετικό σύστημα, η εμπειρία του, η γνώση της ομάδος, η αυτοθυσία του, η στιβαρή του προσωπικότητα και το μακρινό του σουτ μάλλον θα λείψουν από τον Κόμπι και την παρέα του. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι κέρδισαν οι Λέικερς με την αποπομπή του τελικά.

Πώς το έλεγαν οι αρχαιότεροι και σοφότεροι ημών? "Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται..."