Μερικές "σύγχρονες" εκτιμήσεις

Πραγματικά απολαμβάνω τις τελευταίες αναρτήσεις των συνεργατών μου στο blog καθώς μας μεταφέρουν σε όμορφες, παλαιότερες και ευτυχώς ουχί ξεχασμένες εποχές, από τις οποίες όλοι μας έχουμε αναμνήσεις να μοιραστούμε. Ακόμα περισσότερο όμως απολαμβάνω να βλέπω και να διαβάζω τα σχόλια των αναγνωστών μας εν σχέσει με την κάθε ανάρτηση, τα οποία πολλές φορές είναι διορθωτικής φύσεως, επεξηγηματικής, συμβουλευτικής και όλα μαζί βοηθάνε την κάθε ανάρτηση να παρουσιαστεί τελικά όσο τον δυνατόν πιο ολοκληρωμένη και πλήρης.
Επειδή όμως η επικαιρότητα τρέχει και τα flash-back, όσο νοσταλγικά και αν είναι παραμένουν στο παρελθόν, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας τις εκτιμήσεις μου για τα επερχόμενα play-off της Ευρωλίγκα, όπως αυτά αναμένονται να ξεκινήσουν σε 2 βδομάδες περίπου. 4 ζευγάρια αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, 8 ομάδες που κατάφεραν να επιβιώσουν στο TOP 16 και που ετοιμάζονται σωματικά και ψυχολογικά, αναλύουν τους αντιπάλους τους, προσθέτουν ή αφαιρούν κομμάτια από το παιχνίδι τους και έχουν 3 έως 5 ευκαιρίες για να διεκδικήσουν μια βόλτα στην όμορφη Κωνσταντινούπολη για να φλερτάρουν με την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης. Έχουμε και λέμε..


1) ΤΣΣΚΑ-ΜΠΙΛΜΠΑΟ. Ίσως το πιο ξεκάθαρο ζευγάρι από τα 4 όσον αφορά τις προβλέψεις για τον τελικό νικητή. Οι Ρώσοι από την αρχή της χρονιάς παρουσιάζονται πανίσχυροι, έριξαν πολύ χρήμα και έφτιαξαν μια εξαιρετική ομάδα που πάει τρένο καθώς μετράει μόνο μια ήττα σε 18 αγώνες στην Ευρώπη. Το ρόστερ της αποτελείται από μερικούς από τους καλύτερους παίχτες στην Ευρώπη, πρωτοστατούντος του Κυριλένκο, ενώ δεν κρύβουν ότι ο μεγάλος στόχος τους είναι η κατάκτηση της κορυφής. Τεόντοσιτς, Σίσκα, Κριστιτς, Κριάπα, Γκόρντον, Σβεντ πλαισιώνουν τον άλλοτε φόργουορντ της Γιούτα, ενώ στον πάγκο ο Γιόνας χάρη στην αρωγή του δικού μας Σφαιρόπουλου έχει καταφέρει να μοιράσει τους ρόλους και στην άμυνα και στην επίθεση και να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στους παίχτες του. Η ΤΣΣΚΑ κατά τη γνώμη μου είναι μια πλήρης ομάδα και οποιαδήποτε λιγότερο από τη συμμετοχή της στον τελικό θα θεωρηθεί αποτυχία. Δεν καταλαβαίνει από έδρες, μπορεί να προσαρμοστεί είτε σε μπάσκετ ανοιχτού ρυθμού είτε σε σετ παιχνίδι, έχει πολλά ψηλά και ιδιαιτέρως αθλητικά κορμιά, παίχτες να ποστάρουν ή να σουτάρουν. Πώς το είπα πριν? ΠΛΗΡΗΣ.
Από την άλλη η Μπιλμπάο είναι η Σταχτοπούτα ανάμεσα στους 8. Η πρόκρισή της και μόνο θεωρείται υπέρβαση, ιδίως αφού άφησε έξω τη Ρεάλ Μαδρίτης, και φυσικά πιστώνεται ως παράσημο στον προπονητή της, τον Φώτη Κατσικάρη. Οι Ισπανοί γνωρίζουν ότι είναι το μεγάλο αουτσάιντερ, θα προσπαθήσουν να είναι ανταγωνιστικοί σε όποιο βαθμό μπορούν, να αποκομίσουν πολύτιμες για αυτούς εμπειρίες και να αποχαιρετήσουν τη διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά. Σκληρή ομάδα, με έμφαση στη άμυνα, χωρίς ιδιαίτερες επιθετικές αρετές, πέραν του stricky-shooter Κώστα Βασιλειάδη, θα μου προξενήσει μεγάλη έκπληξη αν καταφέρει να κοντράρει τη "ρωσική αρκούδα" για πάνω από ένα ημίχρονο.

Προγνωστικά: 90-10 πρόκριση ΤΣΣΚΑ (3-0)

2) ΜΠΑΡΤΣΑ-ΟΥΝΙΞ. Ένα ζευγάρι που ομοιάζει με το προηγούμενο ως προς τη δυναμική του, ίσως όμως όχι σε τέτοιο βαθμό. Οι Ισπανοί είναι βέβαιο ότι έχουν στο μυαλό τους ακόμα το περσινό κάζο και θα εμφανιστούν απόλυτα έτοιμοι να πάρουν την πρόκρισή στο Final-Four. Έχουν μια εξαιρετική ομάδα, η οποία ενισχύθηκε με την απόκτηση του ζερβοχέρη Έιτσον καθώς και του άσσου Χουέρτας αλλά κυρίως με την επιστροφή του Μάικλ που τόσο έλλειψε πέρισυ, και αναμφίβολα προβάλλουν ως το δεύτερο φαβορί για τον τίτλο. Οι λοιποί παίχτες είναι χρόνια μαζί, ο Πασκουάλ διανύει την τρίτη του χρονιά ως επικεφαλής του τεχνικού τμήματος, ο Ναβάρο είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και μαζί με τον Σπανούλη ο μεγαλύτερος closer-player αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, ενώ η έδρα της παραμένει καυτή για τον εκάστοτε αντίπαλό της. Εξαιρετική στο ανοιχτό παιχνίδι και στο transition, αλλά σήμα κατατεθέν νομίζω οι ταχύτατες συνεργασίες μεταξύ high και low post που συχνά καταλήγουν σε εντυπωσιακά καρφώματα ή ξεμαρκάριστα σουτ. Επιπλέον η Μπάρτσα έχει ήδη αντιμετωπίσει την Ούνιξ δύο φορές, την έχει μελετήσει και η αίσθησή μου είναι ότι δεν τη φοβάται. θα προσπαθήσει να ανοίξει τον ρυθμό, με πολλές κατοχές και σουτ, ενώ ο Πασκουάλ ψυλλιάζομαι ότι θα φορτώσει τη γραμμή των ψηλών του με επιθέσεις, καθώς υπάρχει και ποσοτική και ποιοτικη διαφορά με αυτή των αντιπάλων.
Η Καζάν από την άλλη είχε τη μεγάλη ευκαιρία να πάρει την πρώτη θέση στο TOP 16 αλλά ατύχησε στο match-ball απέναντι στον ΠΑΟ. Ομάδα που πιέζει πολύ στην άμυνα και προσπαθεί να χαλάσει το επιθετικό παιχνίδι του αντιπάλου, νομίζω είχε την πρώτη ή δεύτερη καλύτερη αμυντική επίδοση στη φάση των ομίλων. Στην επίθεση τα πράγματα είναι λίγο άναρχα καθώς υπάρχουν μεν αρκετοί ικανότατοι σκόρερ (Γκριρ-Ντόμερκαντ-Μακάρτι), αλλά λείπει ο play-maker με προσωπικότητα, που θα οργανώσει και θα μοιράσει σωστά τη μπάλα. Οι Βερεμένκο, Ουίλκινσον και Τζαβάι είναι φιλότιμοι και γενικώς καλοί παίχτες, αλλά δε νομίζω ότι έχουν πολλές ελπίδες απέναντι στη frontiline των Ισπανών. Μη ξεχνάμε και τον παράγοντα εμπειρία, καθώς τόσο ο Πασούτιν όσο και η πλειονότητα των παιχτών "πρωτο-περπατάνε" σε τέτοιες δύσκολες διαδρομές. Ενθαρρυντικό ίσως το ότι στα παιχνίδια που έπαιξαν με τους Ισπανούς έμειναν ανταγωνιστικοί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η έδρα τους όπως την είδα φαίνεται ενθουσιώδης, αλλά απέναντι σε μια τόσο καλή και έμπειρη ομάδα όπως η Μπάρτσα δε νομίζω ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Προγνωστικά: 80-20 ΜΠΑΡΤΣΑ (3-0 ή 3-1)

3) ΣΙΕΝΑ-ΟΣΦΠ. Προσωπικά αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο ανοιχτό και ενδιαφέρον ζευγάρι από τα 4, για αυτό σκοπεύω να το παρακολουθήσω και πιο προσεχτικά. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζει ο ΟΣΦΠ το τελευταίο διάστημα. Η αυτοπεποίθηση τόσο της ομάδος όσο και των παιχτών της ξεχειλίζει, εκλύονται μεγάλες ποσότητες ενέργειας στο παρκέ και σε άμυνα και σε επίθεση, ο Σπανούλης είναι -κατ εμέ- ο αδιαφιλονίκητος MVP όλης της διοργάνωσης με τα "όργια" που κάνει σε κάθε παιχνίδι, ενώ η προσθήκη των Ντόρσεϊ και Λο αφομοιώθηκε πολύ γρήγορα από την όμαδα και έδωσε στον Ντούντα τη δυνατότητα να ανοίξει και άλλο το ροτέισον της ομάδος του. Ο ΟΣΦΠ παίζει πολύ καλά στο ανοιχτό γήπεδο, έχει αναπτύξει συνεργασίες μεταξύ 2 η 3 παιχτών, στηρίζεται στον αρχηγό του αλλά και στον Πρίντεζη που φέτος μοιάζει πυραυλοκίνητος, έχει μεγάλη ένταση στο παιχνίδι του και κυρίως δεν παρατάει ποτέ κανέναν αγώνα προτού αυτός τελειώσει. Σιγά σιγά η έδρα αρχίζει πάλι να γεμίζει, ενώ ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν και μερικοί ανεξόφλητοι λογαριασμοί με τους Ιταλούς από πέρισυ. Μεγάλο μερίδιο στην υγιή αυτή εικόνα της ομάδος έχει ο "σοφός" που κατάφερε να καμουφλάρει τις αδυναμίες της ομάδος του και να αναδείξει όλα της τα προτερήματα. Και είμαι σίγουρος ότι ο γνήσιος Σέρβος, τον Πιανιτζάνι τον έχει βάλει στο μάτι!!! Τα μόνο δύο μειονεκτήματα είναι ίσως και τα πιο βασικά. Η ομάδα στη βάση της, στον μέσο όρο είναι άπειρη από τέτοιας κρισιμότητας παιχνίδια. Μόνο ο Σπανούλης, ίσως και ο Λάζος, έχουν εμπειρία από ανάλογες περιστάσεις και αυτό, σε ένα κρίσιμο σουτ, μια άμυνα, βολές, ριμπάουντ μπορεί να αποβεί καθοριστικό. Τέτοια ματς συχνά κρίνονται στις λεπτομέρειες και εκεί οι πιο έμπειροι έχουν το πάνω χέρι. Το άλλο μειονέκτημα έχει να κάνει με την αδυναμία του να κερδίσει καθαρά εκτός έδρας. Όλο φτάνει στην πηγή (Ταού-Γαλατά) αλλά στο τέλος ρίχνει την καρδάρα με το γάλα. Και στην Ιταλία με την πρόκριση να είναι το μεγάλο δέλεαρ, τα πράγματα δεν αναμένονται να είναι εύκολα.
Η Σιένα από την άλλη είναι κατά τη γνώμη μου καλύτερη από πέρισυ. Ο μεσιέ Σιμόνε είδε το ταβάνι της ομάδος να είναι η περσινή τρίτη θέση και αντιλήφθηκε ότι μόνο με άμυνα και ξύλο δε μπορείς να κατακτήσεις την Ευρώπη. Καλοσώρισε λοιπόν τον Άντερσον με τη ολιγόχρονη θητεία στο NBA και την πολύχρονη στην Ευρώπη, ενέταξε στην ομάδα τον τρελό-σουτέρ-σκόρερ Ρακόσεβιτς και έδωσε απόλυτα τα κλειδιά στο Μπο ΜαΚάλεμπ. Η άμυνα, το κυνηγητό, το δυναμικό παιχνίδι παραμένει και αποτελεί το σήμα κατατεθέν, εντούτοις η Σιένα έχει αποκτήσει περισσότερες και πολύ πιο επικίνδυνες επιθετικές επιλογές και σε αιφνιδιασμό αλλά και σε σετ παιχνίδι. Η ομοιογένειά της και η εδώ και χρόνια φιλοσοφία του προπονητή της είναι τα μόνιμα ατού της όπως προσωποποιούνται στους γνωστούς και μη εξαιρετέους Στόουνρουκ,Κακουκένας, Ζήση, Λαβρίνοβιτς, ενώ ένα ακόμα πλεονέκτημα είναι η έδρα της και η υποστήριξη των φιλάθλων της που είναι ενεργή όλα αυτά τα χρόνια. Μια έδρα στην οποία αν θυμάμαι καλά φέτος δεν έχει περάσει κανείς, συμπεριλαμβανομένης και της Μπάρτσα. Ο Κολντεμπέλα την χαρακτήρισε ως "πολεμική μηχανή" και δεν έχει άδικο καθώς η Σιένα διέπεται από μαχητικό πνεύμα, έχει εμπειρία και φιλοδοξίες να προχωρήσει στο θεσμό, είναι δυσκολοκατάβλητη ομάδα και έχει και το μέταλλο του πρωταθλητή από τους εγχώριους τίτλους που έχει κερδίσει. Πολλά νομίζω θα κριθούν από τον ηγέτη της, ΜαΚάλεμπ και στο κατά πόσο θα καταφέρει να επιβάλλει στις μεταξύ των δύο ομάδων αναμετρήσεις τον ξέφρενο ρυθμό που του αρέσει. Αν βρει τον ελάχιστο χώρο να δράσει, η Σιένα έχει προβάδισμα.

Προγνωστικά: 60-40 Σιένα (3-2 ή δύσκολα 3-1)

4) ΠΑΟ-ΜΑΚΑΜΠΙ. Η κλήρωση-λουκούμι που ήθελε ο Ζοτς. Είμαι σίγουρος ότι, τουλάχιστον φέτος, ο Σέρβος δεν ήθελε να πέσει πάλι στα νύχια της Μπάρτσα, όχι μόνο γιατί ξέρει ότι οι Καταλανοί τον περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες από πέρισυ, αλλά κυρίως γιατί γνωρίζει όσο κανείς άλλος τη δυναμική της ομάδος του. Τη Μακάμπι όμως την καλοσωρίζει με ένα χαμόγελο μέχρι στα αυτιά. Οι Ισραηλινοί έχουν αποδυναμωθεί σε σχέση με πέρισυ καθώς ο περσινός παίχτης-κλειδί (Έιτσον) πλέον κατοικεί στην Καταλωνία και το κενό του μοιάζει δυσαναπλήρωτο. Ο Μπλατ δυστυχώς έχασε το στοίχημα της χρονιάς, καθώς βάσισε όλη την επιθετική λειτουργία της ομάδος του στον Φάρμερ, ο οποίος άφησε τη Μακάμπι στα κρύα του λουτρού για να γυρίσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μεσούσης της περιόδου. Απότοκος της απώλειας αυτής είναι το μονοδιάστατο της επίθεσης των Ισραηλινών με σταθερό σημείο αναφοράς τον Σόφο πρωτίστως και δευτερευόντως μακρινά σουτ από τους περιφερειακούς. Η επίθεσή της "ομάδος του λαού" γενικά δε διάγει και τις καλύτερες των ημερών της και αυτό νομίζω είναι βούτυρο στο ψωμί του Ζοτς, ο οποίος θα σχεδιάζει να πάρει το παιχνίδι ξεκινώντας από τη πίεση στην άμυνα. Για κάποιο μυστήριο λόγο ο Παπαλουκάς, που θα μπορούσε να βάλει μια κάποια τάξη, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ ο Σόφο έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Οι Ελιγιάχου, Πνίνι, Χέντρικς δε φοβίζουν κανέναν ποσώ δε μάλλον τους πρωταθλητές Ευρώπης. Ο Μπλατ επίσης δε φοβίζει καθόλου τον Ζοτς καθώς νομίζω ότι γνωρίζει ακόμα και τις αλλαγές που θα κάνει ή τη χρονική στιγμή που επιδιώξει να εφαρμόσει τις αγαπημένες του ζώνες. Παιχνίδι-πρότυπο θα μπορούσε να είναι η ήττα των Ισραηλινών στην Ιταλία από την Καντού, όπου και εμφάνισαν όλες τους τις αδυναμίες.
Το όλο ζήτημα κατά τη γνώμη μου είναι ποιον ΠΑΟ θα δούμε. Η ομάδα φέτος ακροβατεί ανάμεσα σε απογοητευτικές εμφανίσεις και απλά επαγγελματικές που του χαρίζουν τις νίκες που χρειάζεται για να προχωρήσει. Οι Διαμαντίδης-Μπατίστ είναι εμφανώς καταβεβλημένοι αλλά και υπέρ-αναλυμένοι πλέον από τους αντιπάλους, ενώ οι Σμιθ και Λόγκαν ακόμα ψάχνουν να βρουν τα σταθερά πατήματά τους. Ο Περπέρογλου έκανε 6 μήνες να παίξει μπάσκετ, ο Σάτο παίζει 30 λεπτά σε κάθε αγώνα, ο Μάριτς αγνοείται, ενώ ο Βουγιούκας συχνά αντιμετωπίζει μικρό-τραυματισμούς. Παίχτης-κλειδί κατά τη γνώμη μου θα είναι ο Καλάθης, ο οποίος φέτος είναι αγνώριστος, αλλά μήπως τα ίδια περίπου δε λέγαμε και πέρισυ τέτοια εποχή? Αν ο Νικ ανορθώσει ανάστημα, θα προσθέσει ταχύτητα, πίεση στη μπάλα, περισσότερη δημιουργία και θα πάρει λίγο από το βάρος που σηκώνει ο Μήτσος. Η έδρα έχει αποδειχτεί υπέρ του δέοντος φιλόξενη για αντιπάλους, αλλά ο ΠΑΟ κρατάει κατά τη γνώμη μου 3 βασικά πλεονεκτήματα: α) Έχει ίσως το καλύτερο προπονητικό τιμ της Ευρώπης που μπορεί μέσα σε 20 μέρες να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα βλέπαμε όλη τη χρονιά, β) Μπαρουτοκαπνισμένοι παίχτες που έχουν παίξει πολλές φορές κρίσιμα παιχνίδια και δε φοβούνται να πάρουν την σημαντική απόφαση και γ) μέταλλο πρωταθλητή όπως αυτό έχει σμιλευτεί από τις επιτυχίες της ομάδος όλα αυτά τα χρόνια. Απέναντι σε αυτή τη Μακάμπι νομίζω ότι έστω και δύσκολα αυτά φτάνουν.

Πρόγνωση: 70-30 ΠΑΟ (3-1 ή 3-2).

Πάντως στοίχημα για κανένα από αυτά δεν παίζω....