Ομάδες που έπαιξαν "όμορφο" μπάσκετ

Διαβάζοντας μερικές από τις αναρτήσεις μου -όχι απο διαστροφή αλλά προς έρευνα για την αποφυγή επαναλήψεων και λαθών- διαπίστωσα ότι είναι πολύ προσωποκεντρικές, καθώς η πλειονότητά τους αναφέρεται σε παίχτες της τωρινής ή παλαιότερης εποχής και τα σχετικά χαρακτηριστικά τους. Θέλοντας να αλλάξω τροπάριο και επειδή επιθυμώ να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνώστες με σχόλια, σκέφτηκα να γράψω σήμερα για ομάδες που θυμάμαι να έχουν παίξει -κατά περιόδους- όχι μόνο αποτελεσματικό αλλά κυρίως θεαματικό μπάσκετ. Η ανάρτηση φέρει τη λέξη "όμορφο" χωρίς όμως αυτή να είναι η πιο σωστά επιλεγμένη, ακριβώς γιατί θέλω να δώσω έμφαση στη σημασία των χαρακτηριστικών βάσει των οποίων επέλεξα τις κάτωθι ομάδες. Λέγοντας "όμορφο" μπάσκετ δεν εννοώ καθόλου αποτελεσματικό -παρόλο που σχεδόν όλες οι παρακάτω ομάδες πρωταγωνίστησαν- αλλά αντιθέτως εννοώ το είδος αυτό του παιχνιδιού που στερείται σκοπιμότητας και απόλυτης προσήλωσης στην τακτική και μπορεί να καθηλώσει τον θεατή όχι λόγω 1-2 highlights που μπορεί να προκύψουν αλλά λόγω της εν γένει φιλοσοφίας που διείπε κάθε φορά την ομάδα που το παρουσίαζε. Με άλλα λόγια, ίσως αναφέρομαι σε μπάσκετ που πλέον ελάχιστοι προπονητές θα επεδίωκαν οι ομάδες τους να παίξουν...

(Δεν αναφέρω χρονολογίες γιατί δεν τα πάω καλά και μπορεί να υποπέσω σε σωρεία λαθών. Όποιος θέλει, ας συνεισφέρει.)

(1) ΑΡΗΣ (Γκάλης-Γιαννάκης-Ιωαννίδης: Η πρώτη ονείρωξη. Η εισαγωγή στο μαγικό κόσμο του μπάσκετ δια χειρός του παμμέγιστου Νικ, του συνοδοιπόρου Δράκου, των τριπόντων του Σούμποτις και των φωνών του Ιωαννίδη. Μπορεί να έφταιγε η μεγάλη διαφορά από τις λοιπές ομάδες στην Ελλάδα. Μπορεί το ότι υπήρχε ο Γκάλης. Μπορεί το ότι όλοι είμασταν μικροί και η πρώτη εντύπωση μένει. Αλλά τα back-door, οι baseball πάσες, τα σπασίματα στον αέρα, τα τρίποντα-χειρόφρενα και οι 100άρες που αφειδώς μοίραζε η ομάδα αυτή ήταν για μένα το πρώτο καλοσώρισμα στον κόσμο του μπάσκετ. Και ας μην υπήρχε σχεδόν καθόλου ομαδική τακτική, καθώς οι προσωπικότητες που είχε η ομάδα τότε έφταναν και περίσσευαν για να μας γεμίζουν τα απογεύματα με όμορφες αναμνήσεις. Αναμνήσεις τυλιγμένες μέσα σε ένα γλυκό νεφέλωμα, που πιο πολύ εξωραίζει το τότε σχεδόν ερασιτεχνικό μπάσκετ, ιδίως αν συγκριθεί με τη σημερινή εποχή. Όπως και να έχει, όλοι θυμούνται το πρώτο χτυποκάρδι.

2)ΠΑΟΚ (Μπέρι-Μπάνε-Σάβιτς-Μαρκόπουλος): Ίσως η πιο πλήρης ομάδα που είχε ποτέ ο ΠΑΟΚ από όσες θυμάμαι. Αποκορύφωμα η εκτός έδρας νίκη εναντίον της Στεφανέλ που χάρισε και τον ευρωπαϊκό τίτλο. Νίκη κατακτηθείσα με σήμα κατατεθέν το μπάσκετ που έπαιζε τότε ο δικέφαλος του Βορρά. Πεντάδα με Κόρφα-Μπάνε-Γαλακτερό-Μπέρι-Σάβιτς που πολύ δύσκολα μπορούσε κανείς να την αντιμετωπίσει. Ο Μαρκόπουλος είχε καταφέρει να μοιράσει ρόλους, να αφήσει τους παίχτες ελεύθερους στην επίθεση να σκοράρουν, οι Κόρφας-Μπουντούρης οργάνωναν άψογα το παιχνίδι μοιράζοντας τη μπάλα και η άμυνα δεν ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού τους. Ομάδα που έβαζε για πλάκα 80 ή 90 πόντους και που για πρώτη φορά παρουσίασε ένα παιχνίδι με έμφαση στην κυκλοφορία της μπάλας η οποία περνούσε από πολλά χέρια προτού γίνει το σουτ. Ωραίο μπάσκετ και κυρίως καλός προπονητής.

3) ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ (Πάσπαλιε-Ντίνκινς-Ντούντα): Ο Ντούντα παίρνει την ομάδα της πλατείας και την φτάνει μέχρι τα σαλόνια της Ευρωλίγκα και μάλιστα άνετα, αποκλείοντας τον ΠΑΟΚ με 3-0. Όλη τη χρονιά ο Πανιώνιος παίζει ένα up-tempo παιχνίδι με έμφαση στον αιφνιδιασμό και το transition έχοντας ως κύριο εκφραστή τον Πάσπαλιε, ο οποίος περνάει δεύτερη νεότητα στη Νέα Σμύρνη. Ο Ντίνκινς κρατάει τη μπαγκέτα του μαέστρου οργανώνοντας ή σκοράροντας, ενώ όταν προστίθεται στο σύνολο και ο Φάνης κάθε παιχνίδι στο κλειστό είναι σχεδόν γιορτή. Νεανική ομάδα (Μποσγανάς-Γιέλιτς-Δρελιώζης-Καλαϊτζής) μπολιασμένη με την εμπειρία των μεγαλύτερων και καθοδηγούμενη από τον Ντούντα, έκανε τους μπασκετικούς κύκλους τότε να ψιθυρίζουν μέχρι και τη λέξη πρωτάθλημα στην αρχή των play-off. Ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα δουλειάς του Ντούντα όλα αυτά τα χρόνια του στην Ελλάδα

4) ΟΣΦΠ (Τάρπλεϋ-Πάσπαλιε-Φασούλας-Ιωαννίδης): Κατά δήλωση του Γιώργου Σιγάλα η ομάδα εκείνη έπαιζε το μπάσκετ του 2000 και δε θα διαφωνήσω. Ο ξανθός έφτιαξε την καλύτερη ίσως frontline που εμφανίστηκε ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα με συνέπεια η ομάδα του να έχει εξασφαλισμένο ριμπάουντ, γρήγορη πρώτη πάσα και εξαιρετικό transition παιχνίδι με εκφραστές Ζάρκο και Ρόι. Στο σετ παιχνίδι η μπάλα άλλαζε πολλά χέρια, υπήρχαν πολλά σκριν κάτω από το καλάθι, ενώ όσα σουτ δεν έμπαιναν μετατρέπονταν σε επιθετικά ριμπάουντ. Πολύ ξύλο στην άμυνα με Τόμιτς-Μπακατσιά-Σιγάλα-Νάκιτς, ενώ όποιος πλησίαζε μέσα στη ρακέτα τον περίμεναν τα μακριά χέρια του Πάνι να τον σταματήσουν. Με διαφορά η καλύτερη ομάδα της χρονιάς εκείνης, χάρισε υπέροχες μπασκετικές παραστάσεις σε όλους όσοι την παρακολούθησαν, αλλά αδίκησε τον εαυτό της στον τελικό υποκύπτοντας στους φόβους του προπονητή της.

5)ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ ΚΑΟΥΝΑΣ (Έντνι-Μπόουι-Καζλάουσκας): Όσοι είχαν γράψει για τον θάνατο του μπάσκετ με την κατάκτηση της κορυφής από τη Λιμόζ του Μπόζα, αναθάρρησαν και αποθέωσαν την ομαδάρα από το Κάουνας. Όλη τη χρονιά η Ζαλγκίρις έπαιζε στον δικό της ρυθμό που δεν είχε καμία σχέση με καμία άλλης ευρωπαϊκής ομάδος. Ο κοντοπίθαρος Έντνι ήταν ασταμάτητος, ο Μπόουι τα έβαζε από παντού, ο Στομπέργκας ήταν ο Σισκάουσκας πριν από τον Σισκάουσκας, ενώ οι αδερφοί Ζουκάουκας έδεναν το παζλ που είχε φτιάξει ο Γιόνας. Υψηλές ταχύτητες, συνεχής αιφνδιασμός, αθλητικό παιχνίδι μέσα και έξω από τη ρακέτα, έλλειψη σκοπιμοτήτων, σουτ μετά από πάσα, συνεχείς αλλαγές θέσεων στην επίθεση και τελικά η κορυφή της Ευρώπης. Ο Ολυμπιακός που την αντιμετώπισε στον ημιτελικό ούτε κατάλαβε τι συνέβη και πώς έχασε το ματς, αλλά αυτή ήταν η ιστορία εκείνης της χρονιάς για όλους τους αντιπάλους της. Παιχνίδι βασισμένο στο ατομικό ταλέντο των παιχτών, στερημένο σκοπιμοτήτων με παίχτες που φαινόταν ότι το απολάμβαναν.

6) ΑΕΚ (Χατζής-Ντικούδης-Χόλντεν-Σάκοτα): Η ΑΕΚ γίνεται πρωταθλήτρια Ελλάδος γυρίζοντας τη σειρά εναντίον του ΟΣΦΠ από 0-2 σε 3-2. Ο Σάκοτα έχει φτιάξει μια ομάδα βασισμένη σε νέους έλληνες παίχτες με φιλοδοξίες και διάθεση να παίξουν καλό μπάσκετ, τους απελευθέρωσε από τα ασφυκτικά δεσμά του Ιωαννίδη με συνέπεια ο Χατζής να σουτάρει, ο Κακιούζης να μαζεύει τα επιθετικά ριμπάουντ, ο Ντικούδης να παίζει με πλάτη όλους τους αντίπαλους ψηλούς, ο Ζήσης να εντυπωσιάζει με τη σταθερότητά του, ενώ ο Χόλντεν ήταν πιο γρήγορος και από τη σκιά του, ο Μπετς σκέπαζε τα καλάθια και ο Μπιλμπά έπαιζε άμυνα για όλους. Μια ομάδα που απέπνεε υγεία, δυναμική, που εκμεταλλευόταν όλα της τα "όπλα", που είχε εξαιρετική χημεία μεταξύ των παιχτών και του προπονητή και πάνω από όλα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου ελληνική καθώς, αν δεν απατώμαι, οι Μπορούσης-Ταπούτος ήταν επίσης μέλη της. Πιστώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον Σάκοτα η ΑΕΚ εκείνης της εποχής.

7)ΜΑΚΑΜΠΙ (Σάρας-Παρκερ-Μπαστόν-Γκέρσον): Η ευρωπαϊκή έκδοση του showtime έστω και με δόση υπερβολής. Για μια 3ετία η συγκεκριμένη ομάδα παρέσυρε στο διάβα της όποιον βρήκε μπροστά της παίζοντας θεαματικό και χορταστικό μπάσκετ. Ο Γκέρσον άφησε εντελώς ελεύθερους τους υπερ-ταλαντούχους παίχτες του και αυτοί χάρισαν μοναδικές μπασκετικές παραστάσεις. Ο Σάρας έκρυβε την μπάλα και όταν αυτή εμφανιζόταν συνήθως ήταν στον αέρα για να την πιάσει ο Πάρκερ ή ο Μπαστόν και να την καρφώσει με μανία στο αντίπαλο καλάθι. Αν θυμάμαι καλά σε έναν τελικό εναντίον ιταλικής ομάδος -έπαιζε και ο Κακιούζης- η τελική διαφορά ήταν άνω των 40 πόντων!! Χειμαρρώδης ομάδα που βασιζόταν αποκλειστικά στο ταλέντο των παιχτών της -ο Πίνι πέραν από μερικές γενικές κατευθύνσεις παρακολουθούσε χωρίς εισητήριο τους αγώνες- που έφτανε και περίσσευε όχι μόνο να κατακτάει τους τίτλους, αλλά και να προσφέρει αφειδώς θέαμα. Τυχαίο που οι Σάρας-Πάρκερ-Μπαστόν μετακόμισαν στο ΝΒΑ τα επόμενα χρόνια?

8) ΤΑΟΥΓΚΡΕΣ (Μασιγιάουσκας-Σκόλα-Ιβάνοβιτς): Ίσως η πιο θεαματική looser ομάδα που εμφανίστηκε -η Μπάρτσα δε μετράει καθώς εν τέλει έγινε πρωταθλήτρια- στα ευρωπαϊκα γήπεδα. Όποιος πήγαινε στη Βιτόρια υπέφερε από τους Βάσκους του σκληρού προπονητή της, που έπαιζαν σκληρή άμυνα στα όρια του φάουλ, έτρεχαν στον αιφνιδιασμό σε πρώτη ευκαιρία, έστηνα αμέτρητα σκριν για να βγει ο "δολοφόνος" Μάτσε και να σουτάρει, ενώ όλες οι κάθετες πάσες μέσα στη ρακέτα κατέληγαν στον Σκόλα και από εκεί στο καλάθι. Σχεδόν ετήσια παρουσία στα Final-Four, εντούτοις ποτέ δεν μπόρεσε να πατήσει κορυφή. Χαιρόσουν να βλέπεις το μπάσκετ που έπαιζαν, ιδίως στην επίθεση, καθώς είχε πολύ κίνηση από όλους τους παίχτες, προκειμένου να εκτελεστεί το σύστημα. Πολύ γρήγορο, άμεσο στις εφαρμογές του και επιθετικό παιχνίδι αλλά παρόλα αυτά με συγκεκριμένη έμφαση στην άμυνα από την οποία συνήθως ξεκινούσε η καλή λειτουργία στην επίθεση. Από τότε και κάθε χρόνο ο Ιβάνοβιτς κάνει βήματα πίσω.

9) ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ (Ναβάρο-Μάικλ-Ρούμπιο-Βάσκεθ-Πασκουάλ): Από την αρχή της χρονιάς όλοι ήξεραν τον πρωταθλητή. Παρέσυρε στο διάβα της όποιον βρήκε. Τρομερή χημεία σαν ομάδα, έμοιαζε να παίζουν χρόνια μαζί. Εξαιρετικά επιθετικά plays, που είτε έβγαζαν τον Ναβάρο μόνο του να σουτάρει, είτε τον Βάσκεθ να καρφώνει πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων, είτε τον Μάικλ να ποστάρει είτε τον Λόρμπεκ να πασάρει ως άλλος άσσος στα κοψίματα των συμπαιχτών του. Το δυνατό της σημείο ήταν όταν άνοιγε ο ρυθμός, όπου πρωτοστατούντος του Ρούμπιο χανόταν η μπάλα. Ο Πασκουάλ δούλεψε πολύ τις συνεργασίες με αποτέλεσμα η μπάλα άλλαζε χέρια με μεγάλη ταχύτητα, στήνονταν συνεχώς πλάγια σκριν για τον Ναβάρο, ενώ η πρώτη δουλειά του κάθε περιφερειακού μόλις έπαιρνε τη μπάλα ήταν να την προωθήσει αμέσως και με ταχύτητα στην επίθεση για να βρει τον ελεύθερο συμπαίχτη. Ιδίως εντός έδρας όσες ομάδες αντιμετώπισαν την Μπαρτσελόνα υπέφεραν, καθώς οι Ισπανοί μπορούσαν να προσαρμοστούν σε κάθε είδους παιχνίδι με την ίδια αποτελεσματικότητα. Δικαίως κατέκτησαν τον τίτλο στον Παρίσι. Απόλαυση το μπάσκετ που παίζουν από τότε μέχρι και σήμερα.

10) CHICAGO BULLS (72-10): Η ομάδα που κατέρριψε κάθε μύθο όχι μόνο με τα αριθμητικά ρεκόρ της αλλά και με το γεγονός ότι κέρδισε σχεδόν 90 αγώνες σε μια σαιζόν χωρίς καθαρό play-maker!!! Δε νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω τίποτα σχετικά με μια ομάδα που είχε τον καλύτερο παίχτη στην ιστορία του αθλήματος, έναν από τους καλύτερους all-around που έπαιξαν ποτέ, ίσως τον καλύτερο ριμπάουντερ και προπονητή. Κάθε αγώνας μια πραγματοποίηση ενός μπασκετικού ονείρου, μια προσδοκία που γινόταν πραγματικότητα. Πόσο τυχεροί άραγε είμαστε εμείς που μπορέσαμε και είδαμε την ομάδα αυτή να παίζει μπάσκετ.

Απαραίτητες οι κάτωθι επεξηγήσεις νομίζω....

Δεν είδα: Το αληθινό-γνήσιο-μοναδικό showtime των Λέικερς τη δεκαετία του '80 με μπροστάρη τον Μάτζικ και αληθινά λυπάμαι πολύ για αυτό.

Η εξήγηση: Πολλοί ίσως διαμαρτυρηθούν για τη μη αναφορά καμιάς ομάδος του ΠΑΟ και ίσως να έχουν δίκιο. Όσο και αν έψαξα δε θυμήθηκα μια ομάδα του που να παίζει όμορφο μπάσκετ σταθερά επί μια σαιζόν. Νομίζω ότι ο Ζοτς φτιάχνει έτσι τις ομάδες του ώστε να βρίσκονται στην καλύτερή τους φόρμα σε διάστημα των πιο κρίσιμων αγώνων κάθε περιόδου, τους οποίους και κερδίζει χάρη στο σύστημα και την απαράμιλλη τακτική του. Αλλά και πάλι μπορεί να κάνω λάθος, ωστόσο για αυτό δε συμπεριέλαβα και τη ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα.

Δικαιολογημένη απουσία: Ο ΟΣΦΠ του πρώτου triple-crown τελείωσε τη χρονιά παίζοντας πραγματικά εντυπωσιακό μπάσκετ και με τον Ρίβερς να σαρώνει όλους τους τίτλους, παρόλο αυτά το διάστημα αυτό ήταν το τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς. Η χρονιά δεν ξεκίνησε ούτε κύλησε έτσι με αποκορύφωμα την ήττα από τον ΒΑΟ, που είχε φέρει τον Ντούντα προ εξόδου, για αυτό θεώρησα σωστό να μην τη συμπεριλάβω στις προαναφερθείσες που έπαιζαν σταθερά καλό μπάσκετ καθόλη τη διάρκεια της περιόδου.

Εύφημος μνεία: (1) Το Περιστέρι τις χρονιές που είχε ως σταθερό κορμό τους Κορωνιό-Μυλωνά-Φάσουρα και τον Σάκοτα στον πάγκο και ξένους τους Μπέργουωλντ-Νόρις-Τσίτουμ και Τσέρτς, (2) Οι Αμπελόκηποι του Καλαφατάκη που αν δεν έβαζαν 100 πόντους σε κάθε παιχνίδι έφευγαν στεναχωρημένοι από το γήπεδο, (3) ο Πανιώνιος του Σούμποτις με Παπαλουκά-Διαμαντόπουλο για μια χρονιά και (4) το Μαρούσι του Αλεξανδρή που κατέκτησε το Σαπόρτα με τον Φαλέκα, τον Νικολαίδη, τον Βουρτζούμη, τον Εφθίμοφ.

Εθνική ομάδα: Οι πιτσιρικάδες του 1995 μας χάρισαν πολλά χαμόγελα εκείνο το καλοκαίρι με το μπάσκετ που έπαιζαν. Και μόνο το γεγονός ότι στον τελικό μαζεύτηκαν 20,000 κόσμου λέει από μόνο του πολλά για το πόσο οι έλληνες φίλαθλοι απολάμβαναν τα παιχνίδια των τότε νεαρών Κακιούζη-Παπανικολάου-Ρεντζιά κτλ.

Είναι βέβαιο ότι κάποιες έχω ξεχάσει ή έχω αδικήσει. Για αυτό περιμένω τα όποια δικά σας σχόλια σχετικά.