Α.C. Atlas : Mια παρέα , μια ομάδα . Join the inspiration...

Με την συμπλήρωση ενός και πλέον χρόνου του blog , «αναμοχλεύω» το υλικό μας. Και ποιοι δεν έχουν περάσει από εδώ μέσα! Ελέω Gangster ξαναβλέπουμε τον Γκάλη με σορτσάκι , μάθαμε κάποια πράγματα για τον Jordan ενώ οι Magic – Bird ξαναζωντανεύουν στις σελίδες μας. Έχουμε γράψει από Jabaar και Oσκάρ Σμιντ μέχρι Ταπούτο! Έχουμε τιμήσει τον Ντράζεν Πέτροβιτς , έχουμε διαφωνήσει (και μεταξύ μας και με εσάς) από Στόκτον και Ολάζουον μέχρι τον Σπανούλη και τον Παπαλουκά . Έχουμε «ξεκατινιαστεί» για το ποιος εκ των Γκάλη ή Διαμαντίδη είναι ο καλύτερος, έχουμε γράψει και μπούρδες . Γενικώς έχουμε βάλει παλιό και νέο μπάσκετ σε έναν ντορβά και τα έχουμε κάνει αχταρμά!
Απ’ τα μηνύματά σας αντιλαμβανόμαστε ότι κινούμαστε στο σωστό δρόμο αλλά και πάλι νιώθω πως την ουσία του αθλήματος δεν την έχουμε αγγίξει. Το παράδειγμα του Άτλαντα έρχεται να μου επιβεβαιώσει αυτήν μου την πεποίθηση .


Όλα ξεκινούν από μία ιδέα. Η ιδέα είναι η αρχή των πάντων. Στις ιδέες μας οφείλουμε το τι είμαστε και ποιόν δρόμο ακολουθούμε. Για να μην το κάνω αρκετά κουλτουριάρικο το σταματώ εδώ και μπαίνω αμέσως στο θέμα.

Εξαιτίας μιας ιδέας δημιουργήθηκε ο Άτλαντας. Ποια ήταν αυτή; «Γιατί δεν φτιάχνουμε μια ομάδα μπάσκετ για να μαζευόμαστε και να κάνουμε το κέφι μας»;
Απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν το «κάψιμο» με μπύρες των προηγούμενων χρόνων από όσους θα απάρτιζαν την ομάδα. Μην γελάτε. Οι πληροφορίες μου λένε πως στο καταστατικό της ομάδας το έβαλαν ως όρο!!!
(και επειδή τυγχάνει να τους γνωρίζω σχεδόν όλους το πιστεύω. Με τον "Τσάρτσα" μάλιστα καθόμασταν στο ίδιο θρανίο)

Κάπως έτσι μαζεύτηκαν τα άτομα και το καλοκαίρι που μας πέρασε άρχισαν τα workouts! Κάποιοι έμειναν από βενζίνη (οι καταχρήσεις που έκαναν τα προηγούμενα χρόνια ήταν πολλές για να τους τα συγχωρέσει το σώμα τους) αλλά οι περισσότεροι φώναξαν παρών! Στήθηκε έτσι μια ομάδα 30αρηδων όπου το μαγικό της υπόθεσης είναι πως κάποιοι από δαύτους δεν είχαν παίξει ποτέ τους οργανωμένο μπάσκετ! Και όμως ένιωσαν την ανάγκη να ενταχθούν σε ένα σύνολο , να «εργαστούν» σε κάτι συλλογικό , να ξαναθυμηθούν πως είναι να είσαι παιδί βρε αδερφέ! Γιατί μην αμφιβάλετε: όποιοι φοράνε φανελάκι και σορτς νιώθουν παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Η ιδέα τους για να υλοποιηθεί ήθελε τρέξιμο. Έτρεξαν , ίδρωσαν , κόπιασαν αλλά το αποτέλεσμα τους αντάμειψε. Επέλεξαν το όνομα , σχεδίασαν το σήμα , έκλεισαν γήπεδο για προπονήσεις και αγώνες και μετά περίμεναν το κράτος (εδώ τους πήρε λίγο περισσότερο χρόνο…). Στο τέλος τα κατάφεραν και είδαν τον «κόπο» τους να περιμένει στη σέντρα για το τζάμπολ. Το σφύριγμα του διαιτητή ακούστηκε και τα βάσανα τελείωσαν. Ήρθε η ώρα της ανταμοιβής….

Παρακάτω θα διαβάσετε τρείς συνεντεύξεις που έδωσαν ο Κώστας Κουριώτης (με την ιδιότητα του πρόεδρου-παίκτη) , ο Νίκος Κατσαλούλης (προπονητής) και ο Βασίλης Σπανός (παίκτης). Αφιερώστε λίγο απ’ τον χρόνο σας για να μάθετε την ιστορία τους. Που ξέρετε; Μπορεί κάποιοι από εσάς να παραδειγματιστούν και να ξεκινήσουν και οι ίδιοι κάτι ανάλογο. Δεν θέλει πολλά . Μόνο μια ιδέα….


3-ponto.blogspot - Κώστας Κουριώτης


1. με ποια αφορμή γεννήθηκε η ιδέα δημιουργίας του Άτλαντα;

2. Περιέγραψέ μας αναλυτικά τι «τρέξιμο» χρειάζεται ώστε απ’ το μηδέν να γεννηθεί μία ομάδα μπάσκετ.

3. Ποιο το οικονομικό βάρος όλης αυτής της προσπάθειας;

4. Πόσο χρόνο ξοδεύεις καθημερινά για αυτό , με δεδομένο ότι δουλεύεις κιόλας;

5. Η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη στιγμή σου ως πρόεδρος του Άτλαντα

Καταρχήν σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια για το χρόνο σου και τον χώρο που μας αφιερώνετε.

Η λέξη πρόεδρος δεν με εκφράζει καθόλου γιατί είμαι και εγώ παίχτης της ομάδας και δεν μου αρέσει να με αποκαλούν έτσι. Προτιμώ την ιδιότητα του αθλητή και όχι του προέδρου, αλλά η δημιουργία ενός σωματείου από το μηδέν προϋποθέτει και καθήκοντα εξωγηπεδικά που μας δίνουν και έξτρα ιδιότητες.

- Η ιδέα..Αρχικά θέλω να τονίσω πως όλο αυτό το γεγονός ξεκίνησε από μια παρέα..Είμαστε σχετικά νέα παιδιά (γύρω στα 28) που γύρισαν από σπουδές πίσω στο Ναύπλιο, εργαζόμενοι πλέον και με αγάπη για το μπάσκετ. Όλοι είχαμε στο παρελθόν δελτίο σε κάποια ομάδα αλλά λόγω άλλων προτεραιοτήτων στη ζωή μας είχαμε αποσυρθεί από τις ομάδες μας. Πέρυσι το καλοκαίρι λοιπόν έριξα την ιδέα στον κόουτς (Κατσαλούλης) και στον Γιώργο (Γιωννάς) να φτιάξουμε ομάδα. Η ιδέα άρεσε, αφού όπως τελικά αποδείχθηκε είναι μια πολύ καλή διέξοδος από την ρουτίνα, και μας αφαιρεί πολλά βάρη της καθημερινότητας. Όλα τα παιδιά που αγωνίζονται στην ομάδα είναι μέλη και μιας μεγάλης εξωγηπεδικής παρέας. Υπάρχει ένα δέσιμο εντός και εκτός γηπέδου που δημιουργεί ένα εξαιρετικό κλίμα στην ομάδα.

-Η δημιουργία.. Ένα καταστατικό ομάδος και τουλάχιστον 21 μέλη, ένας δικηγόρος και πολλά τηλέφωνα για να ακολουθηθεί η διαδικασία που χρειάζεται. Όσο εύκολο ακούγεται άλλο τόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να μαζέψεις 21 υπογραφές και συνδρομή από τα μέλη, και να τρέξει τις διαδικασίες ο δικηγόρος. Μετά από αυτά περιμένεις ημερομηνία να περάσεις από το πρωτοδικείο. Εκεί πραγματικά καταλάβαμε τι εστί γραφειοκρατία. Περίπου ένας χρόνος για να βγει η απόφαση.

-Το κόστος..Όλα τα μέλη της ομάδας ήξεραν από την πρώτη μέρα πως η προσπάθεια αυτή θέλει και οικονομική συνδρομή από όλους μας. Έτσι θεσπίσαμε μια συνδρομή αθλητών και μελών για να βγουν τα πρώτα έξοδα. Για το αθλητικό υλικό εξασφαλίσαμε κάποιες χορηγίες αλλά όπου χρειάστηκε μπήκαν κάποια ακόμα χρήματα από τους παίχτες μας. Αν θέλετε να αναφερθούμε σε νούμερα το όλο εγχείρημα μας έχει στοιχίσει κοντά στα 1500Ε. Εξυπακούεται πως δεν πληρώνεται κανείς που είναι μέσα η δίπλα στην ομάδα αλλά αντιθέτως συνεισφέρουν όλοι τα μέγιστα που μπορούν.

-Η ενασχόληση.. Η ομάδα βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μου (χαχαχαχα). Όπου χρειάζεται η φυσική μου παρουσία κανονίζω να είναι σε ώρες εκτός δουλειάς, τις υπόλοιπες φορές απλά βρίσκω χρόνο στη δουλειά να συντονίσω κάποιες καταστάσεις έστω τηλεφωνικά. Το καλό είναι πως όποτε χρειάστηκε όλα τα παιδιά ήταν πρόθυμα να προσφέρουν από τον χρόνο τους για να λύσουμε διάφορα θέματα. Οπότε αυτό είναι το λιγότερο που μας απασχολεί.

-Στιγμές..Σίγουρα η άνοδος στην Α2 ΕΣΚΑΚ από την πρώτη χρονιά αήττητοι είναι μεγάλη χαρά, αλλά ακόμα μεγαλύτερη είναι η καθημερινή ενασχόληση και αγάπη από όλα τα παιδιά με την ομάδα που έχει αλλάξει την καθημερινότητα μας. Δυσάρεστη στιγμή είναι κάθε φορά που έχουμε τραυματισμό κάποιου παίχτη μας.

3-ponto.blogspot - Nίκος Κατσαλούλης
1. Πόσα χρόνια είσαι προπονητής;

Είναι η πρώτη μου σεζόν ως προπονητής μιας ομάδας (είμαι εν ενεργεία παίκτης 19 χρόνια) και οφείλω να πω ότι είναι πραγματικά πιο δύσκολο απ’όσο νόμιζα. Βλέπεις τις καταστάσεις διαφορετικά, είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα και συνάμα συναρπαστικό.

Πραγματικά όμως είμαι ευτυχισμένος που είμαι προπονητής αυτής της ομάδας. Η ατμόσφαιρα παρέας που υπάρχει, οι καταπληκτικοί χαρακτήρες των παικτών και η δίψα τους για μπάσκετ με έχουν «αποζημιώσει» περισσότερο απ’ότι το διαφαινόμενο πρωτάθλημα. Είμαι περήφανος για τους παίκτες μου.


2. Πόσοι απ’ τον Άτλαντα δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ τους σε ομάδα μπάσκετ;

Πέντε παίκτες μας δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ σε ομάδα μπάσκετ, ενώ άλλοι πέντε έπαιζαν για πολύ μικρό διάστημα στα παιδικοεφηβικά κάποιας ομάδας αλλά ποτέ στο αντρικό.


3. Πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις οργανωμένο μπάσκετ σε παιδιά που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία;

Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να τους βοηθήσω να αποβάλλουν την νοοτροπία «μονού» που είχαν και να τους μάθω τους κανόνες της ομάδας. Είναι εντελώς διαφορετική η αντιμετώπιση του μπάσκετ στις δύο αυτές περιπτώσεις.

Από την πρώτη κιόλας προπόνηση άρχισα να τους μιλάω για τις αρχές του ομαδικού μπάσκετ και να τους τονίζω το πόσο σημαντικό είναι να εναρμονιστούν σε αυτές. Η άμυνα είναι το 50% του παιχνιδιού, κάθε κατοχή μετράει, το «εγώ» πρέπει να μπαίνει πάντα κάτω από το «εμείς», σημασία στο αποτέλεσμα, σεβασμός στους συμπαίκτες μας.

Το πιο δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να μάθω τα βασικά του αθλήματος(fundamentals) σε παίκτες 28-30 χρονών και να τους δώσω να καταλάβουν πόσο σημαντικά είναι. Επίσης χρειάστηκε να δουλέψουμε πάρα πολύ σε φυσική κατάσταση, αλλά η δίψα τους για μπάσκετ τους έκανε να ανταποκριθούν άψογα και σε αυτόν τον τομέα. Η ομάδα άρχισε να «ρολάρει» περίπου στις αρχές Φεβρουαρίου και όλοι παραδέχτηκαν αμέσως ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε η βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης. Τον Μάρτιο κάναμε ακόμα ένα βήμα καθώς η ομάδα έκλεισε συνεργασία με ένα γυμναστήριο της περιοχής ώστε να δουλέψουμε και σε ασκήσεις με βάρη.


4. Περιέγραψέ μας το βασικό σύστημα της ομάδας σε άμυνα και επίθεση.

Όσον αφορά την άμυνα, ο προσανατολισμός της ομάδας είναι να παίζει καθαρό man-to-man, αλλά δουλέψαμε και λίγο την ζώνη 2-3 για να είμαστε έτοιμοι για την καινούρια χρονιά.

Στην επίθεση, δεδομένων των κλειστών αμυνών που ξέραμε ότι θα αντιμετωπίσουμε, βασίσαμε αρκετά το επιθετικό μας κομμάτι στους αιφνιδιασμούς (βοήθησαν η φυσική κατάσταση και το μεγάλο ρόστερ).

Απέναντι σε οργανωμένες άμυνες παίξαμε αρκετά και με επιτυχία την «τριαδική επίθεση», αλλά και το «pick and roll».


5. Η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη στιγμή σου ως προπονητής του Άτλαντα

Η πιο ευχάριστη στιγμή μου ήταν όταν είδα την ομάδα να παίζει όμορφο και ομαδικό μπάσκετ, ενώ συνεχίζει να με ευχαριστεί το ωραίο κλίμα που έχουμε και την θέληση των παικτών για ακόμα περισσότερα πράγματα.

Οι πιο δυσάρεστες στιγμές στον αθλητισμό είναι πάντα οι τραυματισμοί. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μείνουμε μακριά από αυτούς…


3-ponto.blogspot - Βασίλης Σπανός

1. Πόσα χρόνια είχες να παίξεις σε ομάδα και πως ανταποκρίθηκε το σώμα σου στην επιβάρυνση που στην αρχή δέχθηκε;

Γεια σου φίλε Νικ. Ευχαριστούμε για το αφιέρωμα.

Η τελευταία μου επίσημη εμφάνιση με ομάδα ήταν το μακρινό πλέον (μεγαλώνουμε χαχαχα) 1998, όπου έπαιξα σε κάποια παιχνίδια με τον Οίακα Ναυπλίου στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής. Από εκεί και πέρα, λόγω σπουδών,εγκατέλειψα το οργανωμένο μπάσκετ και έμεινε μόνο το παιχνίδι με την παρέα η μόνος..Σε καμία στιγμή βέβαια δεν έσβησε η αγάπη για το άθλημα.

Όταν μου το πρότειναν τα παιδιά, να σου πω την αλήθεια ,το σκέφτηκα λίγο αλλά μετά έδρασε αυτό που λες και εσύ, το love of the game..δεν κρύβω ότι υπάρχει επιβάρυνση, γιατί με τέτοια μακροχρόνια αποχή από οργανωμένο αθλητισμό για όλα τα παιδιά της ομάδας, ήταν δύσκολη η προσαρμογή. Αλλά σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι είμαστε μια παρέα περισσότερο και μετά ομάδα, οπότε αλληλοβοηθηθήκαμε, δουλέψαμε αρκετά υπεύθυνα για τα δεδομένα μιας εντελώς καινούριας ομάδας και το ξεπεράσαμε. Σίγουρα βόηθησε ότι και το επίπεδο των αντιπάλων μας ήταν μέτριο, οπότε κύλησαν όλα ομαλά. Από την άλλη,το στοίχημα σε αυτό το κομμάτι θα είναι του χρόνου στην Α2 ΕΣΚΑΚ, όπου το επίπεδο ανεβαίνει και οι απαιτήσεις αυξάνονται

2. Πόσο «άλλαξε» το μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια; Αντιλαμβάνεσαι λιγάκι διαφορετικά το άθλημα τώρα , με δεδομένο πως αν και σε πολύ μικρότερο επίπεδο αισθάνεσαι τις ίδιες «λαμβάνουσες» με αυτούς που παρακολουθείς απ’ την τηλεόραση

Απλά καμία σχέση. Και είναι άλλο να το βλέπεις στην τηλεόραση και σε τοπ αγώνες και άλλο να πρέπει να το υπηρετήσεις εσύ. Βασικά πρέπει να αναρωτηθούμε σε σχέση με τότε τι έχει μείνει ίδιο, και όχι τι άλλαξε..Έδώ πλέον άλλαξαν και οι διαστάσεις του γηπέδου χαχαχαχα..Τακτικές, συστήματα, ρόλος του κάθε παίχτη, ανάλυση του παιχνιδιού,των στατιστικών, του αντιπάλου, όλα αυτά είναι έννοιες που επαναπροσδιορίζονται πλέον στο μπάσκετ και μας έκαναν να νομίζουμε ότι παίζουμε πλέον ένα "άλλο" άθλημα..έστω και στα γεράματα..χαχαχαχα..Σίγουρα με την πάροδο των χρόνων προσαρμόζεσαι για να ακολουθήσεις και την εξέλιξη του αθλήματος..αλλιώς σκέφτομασταν πριν 15 χρόνια το μπάσκετ που η χαρά σου ήταν ένα εύστοχο τρίποντο πχ και αλλιώς τώρα,που εκτιμάς ισάξια μια καλή άμυνα η μια ασσιστ (που κάνει ευτυχισμένους 2,κλασσική αλλά και σοφή ατάκα προπονητών) με το σκοράρισμα.

(με την ευκαιρία, συγχαρητήρια για το μπλογκ για αυτό ακριβώς το κομμάτι..με τις περιγραφικές αναλύσεις σας, in depth που λένε και στο χωριό μας, μας βοηθάτε να κατανοούμε καλύτερα το μπασκετ, τώρα που δεν είναι απλά ένα παιχνίδι που πρέπει να βάλεις κάπως ένα καλάθι (αν και πάντα αυτή θαναι η ουσία του) αλλά εξαρτάται και από άλλες μεταβλητές.)

3. Λέγεται πως δωροδοκείτε τον προπονητή σας με καφάσια από μπύρες προκειμένου να σας βάζει περισσότερο χρόνο να παίζεται. Τι έχεις να πεις για αυτό;

Χμμμμ, διαψεύδω κατηγορηματικά αυτές τις κακόβουλες φήμες..Είναι γνωστό ότι κάποιοι κύκλοι ενοχλήθηκαν από την επιστροφή μου στην ενεργό δράση και θέλουν να σπείρουν διχόνοια στην ομάδα,εεε φανταστικέ κόουτς????? :P:P:P:P

(η αλήθεια είναι ότι έχω πιάσει τον πρόεδρο, που δεν πίνει πολύ και συμφέρει, και αυτός δίνει χαρτάκι στον μυρωδιά τον κόουτς)

4. Η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη στιγμή σου ως παίκτης του Άτλαντα

Στιγμές...Ευχάριστη, πάνω από όλα ότι το εγχείρημα πήρε σάρκα και οστά και πραγματοποιήθηκε, βλέποντας το τώρα στο τέλος της σεζόν, και προφανώς η επιτυχία,η άνοδος, στην Α2 ΕΣΚΑΚ, αλλά και ανυπομονησία για την ενδιαφέρουσα συνέχεια που έπεται...για δυσάρεστες στιγμές, δε μπορώ να θυμηθώ κάτι που με πείραξε η στεναχώρησε, πέρα από κάποιους τραυματισμούς μέσα στην ομάδα που είναι όμως μέσα στο παιχνίδι..αν κ δεν το λες δυσάρεστο, πιστεύω όλη η ομάδα ήθελε να παίξει κάποια παιχνίδια παραπάνω...χαχαχαχα



να προσθέσω εδώ όμως μια αναφορά, γιατί εδώ δε μιλάω ως Βασίλης αλλά ως ένας παίκτης της ομάδας, οπότε θα μου επιτρέψεις να τους παρουσιάσω επιγραμματικά:

στα ποιντ γκαρντ, έχουμε τον Τρύφωνα "χικ" Κυριακόπουλο και τον Κώστα "πρόεδρο" Κουριώτη, στις θέσεις 2-3 έχουμε τον Γιώργο "gold" Γιωννά,τον Δημήτρη "μάρλα" Μαρλαγκούτσο, το Γιώργο "josh childress" Καρατζά, το Γιάννη "velickovic" Βελή και το Μανώλη Στρούμπο και στις θέσεις 4-5 έχουμε τον Γιώργο "μανόλο" Μανώλη, το Λάμπρο "τσάρτσα" Λαμπράκη, το Σωτήρη "μπέλι" Μπελίτσο και τον Ανδρέα "jean marie pafille" Παφύλια.

Και φυσικά ο κόουτς Κ, ή κατά κόσμον Νίκος Κατσαλούλης

Πολύτιμη συνεισφορά στον Άτλαντα έχουν επίσης οι Βασίλης Χρηστάκος, Βασίλης Θωμάς, Γιώργος Πέτρου, Βασίλης Κουριώτης, Μπονάνο