Δεν υπάρχει πλέον το "ΕΥ ΖΗΝ".....

Πριν αρκετά χρόνια, τη δεκαετία του '90 ένας από τους 4 "σωματοφύλακες" της Εθνικής μας ομάδος, και αν θυμάμαι καλά, όχι ο πιο σκληραγωγημένος σε καλοκαιρινές προετοιμασίες ή διπλές και πρωινές προπονήσεις, σε μια συνέντευξή του χαρακτήρισε τη συμμετοχή στην "επίσημη αγαπημένη" ως το "ΕΥ ΖΗΝ" της αθλητικής του ζωής. Και συμπλήρωσε, σε αντιδιαστολή, λέγοντας περίπου ότι απέναντι στους συλλόγους υπάρχει η υποχρέωση των αθλητών να δίνουν το καλύτερό τους εαυτό σε προπονήσεις και αγώνες, να υπακούουν στον προγραμματισμό της εκάστοτε ομάδος, αφού πληρώνονται για αυτό και μάλιστα αδρά, με άλλα λόγια η συμμετοχή στους συλλόγους αντιπροσωπεύει το "ΖΗΝ" της αθλητικής τους καθημερινότητας. Διαβάζοντας τα τελευταία νέα της Εθνικής Ομάδος μπάσκετ, η αίσθηση που αποκομίζω είναι ότι η θέαση της συμμετοχής σε αυτή υπό το προαναφερθέν, έως ρομαντικό, πρίσμα κάπου έχει χαθεί..


Απαραίτητη προϋπόθεση προτου προχωρήσω παρακάτω είναι να δηλώσω απερίφραστα ότι το δικαίωμα κάθε ΑΝΘΡΩΠΟΥ άρα και αθλητή να ξεκουραστεί, να περάσει χρόνο με την οικογένειά του, να αποφορτιστεί είναι ιερό και μη διαπραγματεύσιμο. Ιδίως όταν μιλάμε για νέους ανθρώπους που σχεδόν 10-11 μήνες το χρόνο μοιράζουν την καθημερινότητά τους ανάμεσα σε ταξίδια κοντινά και μακρινά, προπονήσεις, προετοιμασίες, αγώνες ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο και αυστηρό πρόγραμμα διατροφής και ξεκούρασης που τους επιτρέπει -ιδίως κατά τη διάρκεια της χρονιάς- πολύ λίγες μέρες άδειας. Μπορεί να ακουστεί έως σκληρό, αλλά οι επαγγελματίες αθλητές στην ουσία "εμπορεύονται" το σώμα τους (αντοχές-φυσική κατάσταση-αποκατάσταση τραυματισμών) το οποίο οφείλουν να διατηρούν στην καλύτερή δυνατή φόρμα προκειμένου να συνεχίσουν, να διατηρήσουν και να επιμηκύνουν την καριέρα τους. Και ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια καριέρα που έχει πολύ σύντομη ημερομηνία λήξεως και καμιά φορά απότομη, ελέω τραυματισμών. Δεν πρόκειται ποτέ να ψέξω αθλητή που δε θα συμμετάσχει στην Εθνική ομάδα, επειδή δεν αισθάνεται ψυχικά έτοιμος, σωματικά ικανός και πνευματικά συγκεντρωμένος λόγω κούρασης ή και έλλειψης κινήτρου ακόμα, αρκεί να είναι μόνος αυτός ο λόγος.

Εξάλλου κάθε Εθνική Ομάδα οποιουδήποτε αθλήματος δεν είναι -και δεν οφείλει να είναι-δεσμευμένη και εξαρτημένη από πρόσωπα, καθεστηκυίες τάξεις και νοοτροπίες, επιτυχίες και αποτυχίες, καθώς όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται, κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν, παραδόσεις ξεπερνιούνται, καινοτομίες εφαρμόζονται, στεγανά καταρρίπτονται, χωρίς ποτέ η ουσία, το νόημα της κάθε φανέλας με το εκάστοτε εθνόσημο να αλλοιώνεται, καθώς αυτό ακριβώς αντανακλά την ιστορία της. Και συνεχίζω λέγοντας ότι όλα τα άτομα, προπονητές και παίχτες, που εκπροσωπούν την ομάδα της χώρας τους σε οποιοδήποτε σημαντικό ή ασήμαντο τουρνούα, είναι οι καλύτεροι και αξιότεροι εκπρόσωποί της, καθώς είναι ΠΑΡΟΝΤΕΣ στο κάλεσμά της. Χωρίς ίχνος εθνικοφροσύνης ή πατριδολατρείας το συναίσθημα της περηφάνειας, της προσφοράς, του φιλότιμου, αν θέλετε, της τιμής, της χαράς της συμμετοχής και της εκπροσώπησης, πλήρως απογυμνωμένο χρωματικής απόχρωσης είναι -και θα έπρεπε να είναι- το ποσό του αόρατου συμβολαίου που υπογράφει κάθε παίχτης όταν καλείται στην εθνική του ομάδα. Και είναι κατά τη γνώμη ποσό ανεκτίμητης αξίας.

Δεν θέλω να κατηγορήσω, να αγιοποιήσω, να κατηγοριοποιήσω κανέναν από τους πρωταγωνιστές των αρκετών σίριαλ που ζήσαμε με φόντο τη συμμετοχή τους ή οχι στην εθνική ομάδα τον τελευταίο μήνα. Πρόκειται για μεγάλα παιδιά και ολοκληρωμένες αθλητικές προσωπικότητες που φαντάζομαι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Δε θέλω επίσης να κάνω αναφορά σε παλιότερες εξαιρετικές περιπτώσεις (πχ Γιαννάκης με 300+ συμμετοχές), καθώς κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Παρακολουθώντας όμως την πορεία της ομάδος αυτή σχεδόν 25 χρόνια τώρα, έχοντας χαρεί και στεναχωρηθεί, πανηγυρίσει και θυμώσει με τα αποτελέσματά της, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου για συμπεριφορές που με στεναχώρησαν..Και που ίσως δεν αξίζουν σε αυτή την ομάδα.

Στεναχωρήθηκα περισσότερο για τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος παρόλο που δήλωνε δημοσίως ότι θα συμμετάσχει στην προετοιμασία της Εθνικής σχεδόν 2 μέρες προτού αυτή ξεκινήσει, και έχοντας στην πλάτη του μια εξαιρετική χρονιά, απέσυρε τη συμμετοχή του επικαλούμενος προσωπικά προβλήματα. Αν όντως ισχύουν εύχομαι να ξεπεραστούν το ταχύτερο και να τον απολαύσουμε ακόμα καλύτερο, έστω και από μακριά. Υπάρχουν όμως αρκετές -κακές άραγε?- γλώσσες που υπενθυμίζουν ότι και πέρισυ ο Λουκάς δε συμμετείχε και ότι φέτος καθ όλη τη διάρκεια της χρονιάς ουδέποτε έθεσε τέτοιο ζήτημα. Επίσης φεύγει κανείς για τη μακρινή Ρωσία όταν έχει ένα τέτοιο σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσει ή μήπως ή νέα του ομάδα, όπως ψιθυρίζεται, του ζήτησε να απέχει φοβούμενη κάποιον τραυματισμό έχοντας υπογράψει ένα τόσο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο μαζί του? Δεν το πιστεύω και εύχομαι πάλι τα καλύτερα. Απλά κάποιες φορές ο τρόπος που χειρίζεται κανείς τα πράγματα, κάνει την διαφορά..

Στεναχωρήθηκα και για τους Διαμαντίδη-Τσαρτσαρή που δήλωσαν από πέρισυ ότι αποχωρούν και εμμένουν και φέτος στην απόφασή τους. Ο Μήτσος, κατά τη γνώμη μου, κάνει λάθος καθώς στα 31 του χρόνια, με την καλύτερη σαιζόν της καριέρας του στην πλάτη του, στο πιο ώριμο και μεστό στάδιο της αθλητικής του ζωής, προτιμά να απέχει δηλώνοντας κουρασμένος, αφοσιωμένος στην ομάδα του και παραχωρώντας τη θέση του στους νεότερους. Μπορεί να τον επηρέασε η τελευταία άσχημη πορεία της Εθνικής ή να μη βρήκε ποτέ χημεία με τον Καζλάουσκας. Με το ελληνικό πρωτάθλημα να πνέει τα λοίσθια ως προς την ανταγωνιστικότητα και με τους τελικούς να έχουν τελειώσει εδώ και ένα μήνα τουλάχιστον, η δήλωση για κούραση δε μου ευσταθεί και δε μου αρέσει. Πλησιάζοντας προς το τέλος της καριέρας του, σε 2-3 χρόνια, θα είναι ακόμα νέος και θα έχει πολλούς Ιούλιους και Αύγουστους να απολαύσει την ξεκούραση που του αξίζει. Δεν είναι δα και πολλά τα 7 καλοκαίρια που έπαιξε με την Εθνική. Ας είναι. Προτίμησε το "ΖΗΝ". Το ίδιο ισχύει και για τον Τσαρτσαρή, αν και σε αυτόν υπάρχει η υποσημείωση ότι είναι και 2 χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία. Ίσως κατάλαβε ότι πλέον δεν είναι και απαραίτητος με την πληθώρα ψηλών που έχουμε. Πιο πολύ ενδιαφέρθηκε ίσως για το νέο του συμβόλαιο με την ομάδα του. Το κατάφερε.

Στεναχωρήθηκα και για τον Σοφοκλή που μια Κυριακή δήλωσε ξαφνικά ότι δε θα κατέβει λόγω ενός τραυματισμού και μετά από τηλεφωνήματα προπονητών και της ομοσπονδίας έθεσε εαυτόν σε διάθεση. "Κατεβαίνω,δε κατεβαίνω"-"παίζω, δεν παίζω"- "είμαι χτυπημένος, έγινα καλά", μήπως ξαφνικά η συμμετοχή στην Εθνική έγινε απόφαση για το αν θα πάει κάποιος Μύκονο ή Σαντορίνη? Το ίδιο στεναχωρήθηκα και για τον Μπουρούση, ο οποίος μετά τον δεύτερο τελικό δήλωσε ότι ως αντίδραση για την άδικη αντιμετώπιση της ομάδος του από τους διαιτητές, δε θα ξανακατέβει στην Εθνική, ανακαλώντας μετά από το πέρας αυτών και ίσως και από το βάρος και των υπόλοιπων εξελίξεων. Ο ίδιος Μπουρούσης που πέρισυ αψήφησε γιατρούς και γνωματεύσεις και έπαιξε με τραυματισμένο χέρι!! Μύκονο είπαμε ή Σαντορίνη??

Θυμήθηκα και το περσινό περιστατικό με τον Παπαλουκά, ο οποίος, ενώ είχε δηλώσει αρχικά ότι δε θα κατέβει, μόλις τελείωσε το τρέξιμο στα βουνά, πήρε ο ίδιος τηλέφωνο για να συμμετάσχει, προοπτική που δε βρήκε αντίθετο τον Βασιλακόπουλο, αλλά προσέκρουσε στον Καζλάουσκας που θεώρησε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο για τους υπόλοιπους διεθνείς. Να είναι σημάδι των καιρών...Ίδωμεν..

Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ και να μη ξεχωρίσω την στάση του Φώτση, ο οποίος επί 16 συναπτά έτη κάθε καλοκαίρι τα παρατάει όλα και παίρνει τα βουνά. Του Νίκου Ζήση φρεκοπαντρεμένου και προσφάτως μπαμπά που άφησε γυναίκα και παιδί για να φορέσει το 6. Του Βασίλη Σπανούλη που ήταν παρών από την πρώτη μέρα ενώ είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας, προσπαθώντας να το ξεπεράσει καθώς δεν ήθελε να λείψει. Και θέλω να αναφέρω και τους εσχάτως κληθέντες Ξανθόπουλο και Χαραλμπίδη που άφησαν τις διακοπές τους στη μέση για να ανέβουν στο Καρπενήσι γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι οι πιθανότητες να συμπεριληφθούν στη 12άδα δεν είναι πολλές. Θετική εντύπωση η -μέχρι φανατισμού- επιθυμία των αμερικανοθρεμμένων αφών Καλάθη να φορέσουν τα γαλανόλευκα καθώς και του Κώστα Κουφού, ο οποίος ήρθε νωρίτερα και έκανε ατομικές προπονήσεις καθημερινά στο κλειστό του Μαρκόπουλου υπό τη επίβλεψη του Καλαφατάκη για να παρουσιαστεί έτοιμος.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν προσπαθώ επ ουδενί να μειώσω τα πεπραγμένα των προαναφερθέντων με την Εθνική ομάδα ούτε να κάνω διαχωρισμό σε παιδιά και αποπαίδια. Όλοι τους εξάλλου είναι ήδη κομμάτια της ιστορίας αυτής της ομάδος, είτε ατομικά είτε συμμετέχοντας σε νίκες και σε ήττες. Επαναλαμβάνω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις αποφάσεις του και ο μόνος αρμόδιος να κρίνει καταλλήλως κάθε στιγμή. Είναι επίσης αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια είχαμε συνηθίσει στο να έχουμε όλους τους παίχτες μας παρόντες, σε αντίθεση με τις λοιπές ευρωπαϊκές ομάδες που είχαν από καιρό εις καιρόν απώλειες πάσης φύσεως. Τις αποδέχομαι και προσδοκώ στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, για τον τρόπο έχω μερικές έως πολλές ενστάσεις..

Μόνο που θυμήθηκα εκείνη τη φράση του Φάνη (ή μήπως ήταν ο Φασούλας??) που σε δύο λέξεις μόνο συμπύκνωσε αυτό που προσπαθώ εγώ να πω σε μερικές παραγράφους...