Να πάρουν ταλαντούχους Έλληνες....Αλλά ποιους...

Χθες το βράδυ κλείνοντας ένα βιβλίο του Έσσε και με ένα κεφάλι βαρύ από τη δύσκολη μέρα σκέφτηκα με σχεδόν περιπαιχτικό τρόπο ποια δουλειά δε θα άντεχα να συνεχίζω να κάνω στο τέλος μιας τόσο δύσκολης μέρας. Και ξαφνικά μου ήρθε!! Δε θα ήθελα επ ουδενί να ήμουν ο υπεύθυνος του μεταγραφικού σχεδιασμού οποιασδήποτε από τις ομάδες της Α1 και ιδίως μιας εκ των δύο αιωνίων.

Έτσι όπως εξελίσσεται το μεταγραφικό παζάρι -δυναμικό μπάσιμο Ρωσωτούρκων, σταδιακή οικονομική αποχώρηση των 2"πρασινοκόκκινων" οικογενειών- η μόνιμη επωδός που θα άκουγα από φίλους της όποιας ομάδος, από τον πρόεδρο, από τα ΜΜΕ, ίσως ακόμα και από τον προπονητή θα ήταν να στηριχτούμε στους καλούς, φθηνούς ταλαντούχους Έλληνες παίχτες για την στελέχωση του ρόστερ. Μάλιστα. Ξαφνικά το μυαλό μου άρχισε να αναμοχλεύει ονόματα από το παρελθόν Ελλήνων -λιγότερο ή περισσότερο- που εμφανίστηκαν ως ταλαντούχοι και έτοιμοι να σηκώσουν στους ώμους τους τις εκάστοτε ομάδες τους και μετέπειτα την Εθνική. Κάθε προσθήκη ή/και διαφωνία δεκτή, αλλά ίσως έτσι καταλάβετε γιατί δεν θα ήθελα τη δουλειά αυτή με τίποτα.

Θυμήθηκα τον Πίπο Δημακόπουλο του ΠΑΟ -νομίζω ο γιος του παίζει στα "μικρά" του ΠΑΟ- forward με ύψος 2,06 που έπαιζε στην περιφέρεια, συνήθως στο "3", πράγμα πολύ ασυνήθιστο για την εποχή αφού συνήθως παίχτες αυτού του ύψους έπαιζαν μέχρι και σέντερ, που έφερνε μαζί του υψηλές προσδοκίες για την ομάδα του (τότε στον Τάφο του Ινδού) αλλά μετά από αυτό δε θυμήθηκα τίποτα άλλο σχετικά με τον συμπαθή Πίπο (αντιθέτως θυμήθηκα τον Λιβέρη Ανδρίτσο βασικό τριάρι της εποχής). Την εποχή της κυριαρχίας του Άρη είχα διαβάσει για τον Ιγκόρ Μοραίτοφ, ομογενή Ρώσο, άνω των 2μ που θα έκανε τους φιλάθλους του Άρη να ξεχάσουν τον Σούμποτιτς καθώς ο Ιγκόρ μπορούσε στο παρκέ να κάνει περισσότερα πράγματα και να βοηθήσει σε πιο πολλούς τομείς την ομάδα του. Θυμάμαι ότι ήταν ξανθός και ψιλόλιγνος, μετά από αυτό, κάθε βοήθεια δεκτή. Τα αδέρφια Κατσίκη είχαν έρθει από την Αμερική για τον ΠΑΟΚ στην προσπάθεια του τελευταίου να αντιμετωπίσει τον Άρη, αλλά τελικά κατέληξαν νομίζω στη Δάφνη. Λίγο πιο μετά, συνεχίζοντας την αναζήτση ταλαντούχων Ελλήνω παιχτών, χαμογέλασα ενθυμούμενος τη "μάχη" των δύο αιωνίων για το ποιος θα κερδίσει τον διάδοχο του Φασούλα, ένα παλικάρι 2,12 που έπαιζε στον Απόλλωνα Πατρών. Τελικά κέρδισαν οι πράσινοι και τα αφεντικά τους έκαναν πλούσιο τον Γιάννη Παπαγιάννη, ο οποίος αν δεν απατώμαι έφτασε μέχρι και την πόρτα της εθνικής. Χωρίς να μάθουν από το λάθος τους, οι οικονομικοί ηγέτες των πρασίνων χρυσοπλήρωσαν και τον νεαρό τότε Χρήστο Μυριούνη για να ιδρώσει την πράσινη φανέλα και να λέει τώρα ότι έπαιρνε πάσες από τον Γκάλη.

"Δε μπορεί Στράτο, σίγουρα σου ξεφεύγουν πολλά ονόματα, υπήρχαν πολλοί ταλαντούχοι παίχτες, στους οποίους στηρίχτηκαν οι ομάδες και τα προηγούμενα χρόνια και δεν ήταν απλώς μετρίως καλοί παίχτες". Αμέσως το μυαλό μου πήγε στον Νάσο Γαλακτερό, τον πυραυλοκίνητο, κατά το ΤΡΙΠΟΝΤΟ, forward που είχε όλο το ελκυστικό πακέτο να κάνει μεγάλη καριέρα. Την έκανε? Καλά λόγια είχαν ακουστεί σποραδικά και για τους Μάκη Δρελιώζη, Αχιλλέα Μαματζιόλα και φυσικά για τον προαλειφόμενο ως επόμενο μεγάλο σκόρερ των ελληνικών γηπέδων, Τζαννή Σταυρακόπουλο (παρεπιπτόντως ακόμα παίζει μπάσκετ και πρόσφατα κάπου είδα ότι έβαλε 60!!!). Αφιέρωμα του Τριπόντου στον σύγχρονο, για εκείνα τα χρόνια, Έλληνα ψηλό, μετέξελιξη του Νίκου Φιλίππου, που τότε έπαιζε στον Σπόρτιγκ, τον Ντίνο Αγγελίδη, ο οποίος τουλάχιστον στους φιλάθλους του Άρη άφησε γλυκιά γεύση με 1-2 νικητήρια καλάθια εναντίον του ΠΑΟΚ σε τοπικά ντέρμπι. Και μετά ήρθε η γενιά του '96, ήτοι Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Κακιούζης, Χατζής, Καλαϊτζής,Καράγκουτης. Όλοι καλοί παίχτες, αναμφίβολα, πολλοί εκ των οποίων στελέχωσαν τα ρόστερ των αιωνίων αλλά και της εθνικής ομάδος για χρόνια με πολλές επιτυχίες. Ο Θύμιος μέχρι και στο ΝΒΑ έφτασε, ενώ φόρεσε και τη φανέλα της Μπάρτσα. Μήπως ΌΛΟΙ όμως ελαφρώς ή και περισσότερο υπερ-εκτιμημένοι? Πόσοι από αυτούς έγιναν ηγέτες, σημεία αναφοράς στις ομάδες τους οδηγώντας τους στους τίτλους, όχι για μια χρονιά, αλλά με συνέπεια και σταθερότητα? Και για να σας ιντριγκάρω και λίγο, προσπαθείτε να θυμηθείτε λίγο και τα νούμερα των συμβολαίων τους...

"Ποιον να πλησιάσω, ποιον να αγοράσων, σε ποιον να στηριχτώ?" αυτό σκεφτόμουν το βράδυ ΜΗ θέλοντας να αδικήσω κανέναν. Από το 1994 άκουγα για ένα παλικάρι 16-17 ετών που είχε όλες τις δυνατότητες του Φάνη (μόνιμο σημείο σύγκρισης όλων) και επιπρόσθετα τρομερά αθλητικά προσόντα, the next big thing του ελληνικού μπάσκετ, το αντίδοτο σε Ισπανούς, Λιθουανούς και Σέρβους. Όλα αυτά τα χρόνια κέρδισε το σεβασμό πολλού κόσμου ο Αντωνάκης ο Φώτσης, αλλά συγκριτικά με τα παρατσούκλια του "Έλληνα Κούκοτς" κτλ, απέχει παρασάγγαις. Συνεχίζοντας να ψάχνω έπεσε το βλέμμα μου στον Διαμαντόπουλο και την σχεδόν παρά φύσιν επαφή του με το καλάθι, θυμήθηκα τα χορευτικά του Λάζαρου, αγαλλίασα στην ανάδειξη του Χατζηβρέττα ώς πρώτου Έλληνα σκόρερ μετά τον Γκάλη, εντυπωσιάστηκα από την ωμό impact που έκανε η εμφάνιση του Σοφοκλή στο μπασκετικό στερέωμα και αποδέχτηκα ότι όλοι αυτοί θα με έκαναν ίσως να σπαταλήσω χρόνο, λεφτά και φαιά ουσία να τους φέρω στην ομάδα μου, αλλά πόσο η ομάδα θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει το ταλέντο τους? Σε πόσες από τις παραπάνω περιπτώσεις αυτό έγινε για πολλά χρόνια, με συνέπεια, σταθερότητα και επιτυχίες?

Συμφωνώ με όσα θα μου πείτε, πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η επιλογή της ομάδος, το κλίμα που επικρατεί, πόσο θα εμπιστευτεί ο εκάστοτε προπονητής το "ταλέντο" που θα έχει στα χέρια του, θα δουλέψει μαζί του, στις ατέλειες του, το βάρος που σηκώνουν τα νέα αυτά παιδιά από τις προσδοκίες του κόσμου, τα ΜΜΕ κτλ. Τα δέχομαι όλα αυτά και συμφωνώ ότι έχουν υπάρξει περιπτώσεις που οι περιρρέουσες καταστάσεις ΔΕ βοήθησαν για οποιονδήποτε φέρελπι νέο να αναδείξει το ταλέντο του και να φτάσει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Όταν ο -κατά την γνώμη μου έγκριτος- Παπαδογιάννης καταθέτει την άποψή του γραπτώς ότι ο Πελεκάνος θα είναι ο πρώτος Έλληνας που θα κάνει καριέρα στο ΝΒΑ ή τον Ιωαννίδη να εκθειάζει τον Τσακαλίδη-Λέντκοφ ότι θα βγάλει πολλά λεφτά στο ΝΒΑ και έχει το IQ του Σαμπόνις (!!!!!!!!!!!!!!) ίσως δεν είναι ο γιαλός στραβός σε όλες τις περιπτώσεις. Επιπλέον, οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες έχουν περάσει από τα χέρια μερικών εκ των καλύτερων προπονητών της Ευρώπης τα τελευταία 20+ χρόνια καθώς και σε ομάδες που τους παρείχαν τα πάντα από όλες τις απόψεις απολαμβάνοντας φυσικά και την προστασία των μπασκετικών ΜΜΕ.

Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι σε παίχτες που με την παρουσία τους στα παρκέ έδειξαν,διεκδίκησαν, επιθύμησαν, προβλήθησαν και προσπάθησαν να ξεφύγουν από το μέσο όρο των μετρίως καλών παιχτών με κυρίως βοηθητικούς ρόλους στις διάφορες ομάδες τους και να γίνουν παίχτες-σημεία αναφοράς, ηγέτες ικανοί να κάνουν τη διαφορά σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Λαϊκιστί, παίχτες που γέμισαν πρωτοσέλιδα, που θεωρήθηαν από ειδικούς και μη ως η νέα φουρνιά, το νέο κύμα, η ελπίδα για τη διαιώνιση της καλής -έξωθεν- μαρτυρίας του ελληνικού μπάσκετ συλλογικά και εθνικά και που "βαφτίστηκαν" ως οι "νέοι...."

Αν σας φαίνονται μακρινά, άτοπα και αυστηρά, αφήστε το παρελθόν και ελάτε στο σήμερα. Αναλάβετε εσείς το πόστο που από χθες με ταλαιπωρεί και πείτε μου το ταλέντο ποιανού Έλληνα παίχτη σας ελκύει τόσο ώστε να επενδύσετε επάνω του? Γιατί εγώ ακόμα περιμένω από τον Μπόγρη να παίξει μπάσκετ (για κανένα λουλουδικό στην Κοκκίνου πιο εύκολο το κόβω), τον Παπά να γίνει το σημείο αναφοράς του Κολοσσού, τον Παπανικολάου να ξεδιπλώσει τη δυναμική των 20 χρόνων του, τον Μάντζαρη και τον Σλούκα ότι θα μπορέσουν να καθοδηγήσουν τις ομάδες τους με στιβαρότητα, τον Βασιλειάδη ότι δε θα σουτάρει ΜΟΝΟ, τον Πρίντεζη ότι θα αποκτήσει αγωνιστική ταυτότητα, ακόμα ακόμα τον Ζήση να δείξει την όποια ηγετική του φυσιογνωμία. Και παρόλο που αντιλαμβάνομαι ότι πλέον το μπάσκετ έχει αλλάξει και ο κάθε παίχτης έχει το ρόλο του, ο οποίος με την εξέλιξη του αθλήματος απαιτεί απόλυτη εξειδίκευση, δε μπορώ να μην αναγνωρίζω το ταλέντο -ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ- του Μπουρούση, του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, που μπορεί και να ήταν λιγότερο από αυτό που θεωρητικά είχαν κάποιοι εκ των προαναφερθέντων, εντούτοις όχι μόνο έκανε την εμφάνισή του, αλλά, ιδίως στους τρεις τελευταίους, έλαμψε κιόλας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Όπως και το πόσο θα μου λείψει αυτό όταν αποσυρθεί.

Μακάρι οι πιτσιρικάδες που ανέφερα καθώς και άλλοι να με διαψεύσουν εντελώς και να μπορέσουν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή και διακριτή από άκρη σε άκρη του ελληνικού μπάσκετ, αλλά μέχρι να γίνει αυτό.....Ακόμα δε θα ήθελα τη δουλειά του υπεύθυνου σχεδιασμού ομάδος Α1....