Το δικό μου ευχαριστώ στους αφανείς ήρωες...

Ξέρω ότι αυτές τις μέρες στο επίκεντρο των εξελίξεων βρίσκονται οι δηλώσεις αποχώρησης των Αγγελόπουλων και των Γιαννακόπουλαίων από τις ομάδες τους, τα σενάρια μεταγραφών Ελλήνων και ξένων παιχτών, οι αποκαλύψεις των δηλώσεων του Μπουρούση και η αποδέσμευσή του από την ομάδα του, η προετοιμασία της Εθνικής ενόψει του Ευρωπαϊκού τον Σεπτέμβη. Επιλέγω να μην ασχοληθώ με τίποτα από όλα αυτά όμως, όχι μόνο γιατί έχουμε ήδη σχολιάσει σχετικά στο blog, αλλά γιατί εδώ και καιρό ήθελα να τραβήξω τα φώτα της "μπασκετικής κουίντας" από το επίκεντρο της σκηνής και τους πρωταγωνιστές της και να τα στρέψω στα παρασκήνια, στους βοηθούς, στους υποβολείς, στους αφανείς ήρωες...Πιστεύω θα με καταλάβετε.

Πολλά πολλά χρόνια πριν ήμουν ένα αδύνατο πιτσιρίκι με μια μπάλα μπάσκετ μονίμως στο ένα χερι -στο άλλο κρατούσα το Τρίποντο- και έτρεχα σε κάθε ανοιχτό γήπεδο, σε κάθε παρατημένη και χωρίς διχτάκι μπασκέτα είτε για να ρίξω τα γνωστά σουτάκια είτε για να βρω κανένα καλό "μονάκι" με παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας. Ώρες ατελείωτες είτε μόνος είτε με παρέα προσπαθούσα να μιμηθώ κινήσεις αγαπημένων παιχτών ή να αναπαραστήσω στιγμές κρίσιμων αγώνων στις οποίες κέρδιζε η ομάδα χάρη ΠΑΝΤΑ στη δική μου παρέμβαση. Έμαθα πολλά σχετικά με το μπάσκετ και το πως παίζεται τα απογεύματα εκείνα -έχω ήδη αναφερθεί παλιότερα σχετικά με την αξία του "μονού"- αλλά δεν είχα μάθει αρκετά και κυρίως τα πιο σημαντικά. Ώσπου μια μέρα ένας κύριος καμιά 10αριά χρόνια μεγαλύτερος μου με πλησίασε και μου είπε ότι λίγα μέτρα πιο πάνω από το αγαπημένο μου μπασκετικό στέκι έφτιαχνε -μαζί με άλλους φίλους του- μια ομάδα μπάσκετ και μου ζήτησε να πάω και εγώ εκεί "να δω αν θα μου αρέσει". Τόσο απλά, τόσο καθημερινά, μια πρόσκληση που μου επηρέασε τη ζωή και με έκανε να δω το μπάσκετ με εντελώς διαφορετική οπτική.

Ξαφνικά έγινα μέλος μιας ομάδος, γειτονικής βεβαίως που ξεκίνησε από τη χαμηλότερη δυνατή κατηγορία, αλλά πια ανήκα σε μια ομάδα!!! Έπρεπε να πηγαίνω σε προπονήσεις κάθε απόγευμα, είχαμε αγώνες κάθε Παρασκευή, απέκτησα ρούχα προπόνησης, απέκτησα ρούχα αγώνα, μάθαινα συστήματα επίθεσης και άμυνας, έτρεχα το "αμερικάνικο", άκουγα επιδοκιμαστικά σχόλια ή "καντήλια" από προπονητές και συμπαίχτες, αγόρασα καινούρια ειδικά παπούτσια, αλλά το κυριότερο απέκτησα φίλους! Και όλα αυτά τα έκανα μαθαίνοντας ότι το μπάσκετ ΔΕΝ είναι μόνο το να περάσεις τον εκάστοτε αντίπαλό σου και να βάλεις την μπάλα στο καλάθι κοκορευόμενος μετά μέσα στα μούτρα του, αλλά είναι μια ολόκληρη μυσταγωγική διαδικασία που ξεκινάει από το να είσαι μέλος μιας ομάδος. Να μάθεις να χάνεις και να αναγνωριζεις τον νικητή. Να ξέρεις να κερδίζεις και να συγχαίρεις τον αντίπαλο. Να αντιλαμβάνεσαι την αξία του συμπαίχτη. Να δέχεσαι τον ρόλο σου ακόμα και αν αυτός είναι να κάθεσαι στον πάγκο και να χειροκροτάς και να ενθαρρύνεις τους συμπαίχτες σου. Να είσαι σοβαρός στην προπόνηση και να ακούς τον προπονητή σου. Να δουλεύεις στις αδυναμίες σου. Να γίνεις χρήσιμος αποβάλλοντας εγωισμό, αλλά δουλεύοντας για το καλό του συνόλου. Να πειθαρχείς ακόμα και όταν θεωρείς ότι αδικείσαι. Να είσαι μέλος ομάδος, ακόμα και αν πρόκειται για μια ομάδα Δ' ΕΣΚΑ.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία, που προσωπικά με επηρέασε ποικιλοτρόπως, ο κύριος που με προσκάλεσε ήταν πάντα παρών δίπλα μου!!! Σε μια γωνιά του γηπέδου ερχόταν είτε με κρύο είτε με ζέστη και παρακολουθούσε τις προπονήσεις μας, μας ενθάρρυνε σε κάθε εύστοχο σουτ, αστειευόταν όταν οι πάσες μου κατέληγαν στα σύρματα και πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, μας ρωτούσε αν είμαστε καλά, πως τα πηγαίνουμε στο σχολείο και ότι αυτό θα έπρεπε να είναι το πρωταρχικό και κύριο μέλημα μας. Τον θυμάμαι Σαββατιάτικα πρωινά να ανοίγει το γήπεδο, να βγάζει τις μπάλες και να παρακολουθεί πιτσιρίκια ετών 5-6 να προσπαθούν να πιάσουν την μπάλα μέχρι αργά το απόγευμα, οπότε και φορούσε την αθλητική του περιβολή και έπαιζε με τους φίλους του μπάσκετ μέχρι αργά το βράδυ. Τον θυμάμαι να πλησιάζει παιδιά κάθε ηλικίας, να μιλάει στους γονείς τους και να τους προσκαλεί να έρθουν στην ομάδα μας, στα οικεία τμήματα, πάντα ευγενικός, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Τον θυμάμαι έντονα να είναι δίπλα σε κάθε αγώνα του παιδικού-εφηβικού-αντρικού και να βηματίζει με άγχος μέχρι να τελειώσει ο αγώνας, να χαίρεται σαν μικρό παιδί όταν κερδίζουμε, να στεναχωριέται στο κίτρινο φύλλο, αλλά αμέσως να μας παρηγορεί και να μας μιλάει για την επόμενη προπόνηση, ενώ ταυτόχρονα στο κινητό του μιλούσε με τους γονείς του, την κοπέλα του, φίλους του που αναρωτιόντουσαν πού ήταν Παρασκευή βράδυ?!?!!?!?!?!

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι υποχρεώσεις του αυξάνονταν (δουλειά - οικογένεια) ο κύριος αυτός ήταν πάντα εκεί, κάθε μέρα, φορώντας το κουστούμι του έφορου, του προέδρου, του ταμία, του οργανωτή, του κουβαλητή, του οδηγού, του εκπροσώπου της ομάδος που δημιούργησε μαζί με άλλους, αλλά έμεινε στο τέλος μόνος του σχεδόν να τρέχει. Προσπαθούσε να συννενοηθεί με τον Δήμο να πάρει την επιχορήγηση που δικαιούτο, ενώ ταυτόχρονα διοργάνωνε φιλικούς αγώνες, δήλωνε συμμετοχή σε τουρνουά, προσπαθούσε να μας αγοράσει καλύτερες μπάλες και εμφανίσεις, να φτιάξει τις κερκίδες και το γήπεδο, να μη χάσει αγώνα, να βρει στο χάρτη το κάθε γήπεδο που παίζαμε, να πάρει παιδιά από τα σπίτια τους και να τα επιστρέψει, δίνοντας/προσφέροντας/ξοδεύοντας χρόνο και χρήματα και ξεκούραση από την προσωπική του ζωή. Είμαστε -ο ενεστώτας χρησιμοποιείται γιατί πάντα έτσι θα νιώθω- η ομάδα του, τα "παιδιά του", το καμάρι του και αυτό από μόνο του ήταν αρκετό. Οποιοδήποτε πρόβλημα και αν είχαμε, ότι και αν μας συνέβαινε, ξέραμε ότι θα μπορούσαμε να του το πούμε, θα μας άκουγε, θα μας συμβούλευε ακόμα ακόμα θα μας μάλωνε και αυτό μας έδινε ασφάλεια και σιγουριά. Πολλά παιδιά και εκείνες τις εποχές, αλλά και τις τωρινές βρήκαν στον άνθρωπο αυτό καταφύγιο, μια καλή κουβέντα, ένα φίλο σε δύσκολες στιγμές.

Το μεγαλύτερο του επίτευγμα? Ίσως το ότι κάποιοι παλιοί παίχτες πλέον ασχολούνται ενεργά με την ομάδα που πρωτοέπαιξαν είτε ως προπονητές είτε ως απλοί βοηθοί είτε συνεισφέροντας τον οβολό τους είτε μόνο με την παρουσία τους στα θρυλικά πλέον "μονά" των παλαιμάχων που διοργανώνονται δύο φορές τη βδομάδα. Ίσως, δε μπορώ για άλλους να ξέρω, για μένα μιλάω, το ότι μου έδειξε μια διέξοδο, σε μια κρίσιμη ηλικία, να εκφραστώ, να αθληθώ, να ανταγωνιστώ, να ξεδώσω, να ξεσπάσω, χωρίς ποτέ να θέσω τον εαυτό μου σε κανένα κίνδυνο που περιτριγύριζε και πάντα θα το κάνει παιδιά αυτών των ηλικιών. Ίσως ότι χρόνια μετά ένας 30+ κοντός, φαλακρός,γυαλάκιας πρώην παίχτης της ομάδος του γράφει μερικά λόγια για αυτόν. Αν τον ρωτήσετε, πιστεύω θα σας πει ότι το μεγαλύτερό του επίτευγμα είναι ο αριθμός των παιδιών που έπαιξαν και συνεχίσουν να παίζουν στην ομάδα του.

Κουβαλάω μέσα μου πάμπολλες αναμνήσεις από προπονήσεις, αγώνες, νίκες, ήττες, ανόδους, υποβιβασμούς, χαρές, στεναχώριες, πρόσωπα συμπαιχτών και προπονητών, γήπεδα, πλάκες, οι οποίες δε θα υπήρχαν αν ο κύριος αυτός δε με καλούσε να παίξω στην ομάδα της γειτονιάς που τότε δημιουργούσε. Και πιστέψτε με όταν σας λέω, εγώ θα ήμουν πολύ διαφορετικός άνθρωπος, καθώς τα απλοϊκά σχεδόν εκείνα συστατικά που πάντα θα διέπουν τη λειτουργία μιας ερασιτεχνικής ομάδος αποτέλεσαν τη μετέπειτα βάση διαμόρφωσης προσωπικών και κοινωνικών μου χαρακτηριστικών. Θέλετε ένα απλό παράδειγμα? Δε θα μπορούσα να συνεργάζομαι καθημερινά με σχετική επιτυχία με τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους στη δουλειά μου, αν συνέχιζα να σουτάρω μόνος μου και δεν είχα μάθει -ακόμα μαθαίνω- να είμαι καλός συμπαίχτης είτε μέσα στο γήπεδο είτε εκτός αυτού. Δε θα αντιλαμβανόμουν ποτέ πόσο σημαντική είναι η "πάσα" και στο γήπεδο και στην καθημερινή ζωή.

Είμαι σίγουρος ότι στο πρόσωπο του κυρίου της δικής μου ιστορίας μπορείτε να βρείτε τους αντίστοιχους δικούς σας και νομίζω ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι αφανείς ήρωες, οι ακούραστοι υπηρέτες του ερασιτεχνικού αθλητισμού γενικότερα και του μπάσκετ ειδικότερα, τα ονόματα, τα πρόσωπα, την προσφορά των οποίων σχεδόν ποτέ κανείς δεν αναγνωρίζει, είναι ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί λόγοι/αιτίες/αφορμές που κάπως, κάπου/κάποτε αγαπήσαμε και ασχοληθήκαμε με το μπάσκετ. Και παρόλο που και εγώ έχω γράψει για τον ΟΣΦΠ, τον ΠΑΟ, τον Παπαλουκά, τον Νοβίτζκι, τον Σοφοκλή και για οτιδήποτε άλλο είναι στην επικαιρότητα και μας απασχολεί, επιτρέψτε μου να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον ΚΥΡΙΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΕΓΑΚΗ. Και χωρίς καμία διάθεση συμβουλευτική ή πατερναλιστική, αν ποτέ βρεθείτε σε οικεία μέρη, μπορεί να θελήσετε να κάνετε το ίδιο.