Retro Legend: Patrick Ewing

Πώς είναι να πιστεύουν όλοι πως μπορείς να γίνεις ο κορυφαίος , και εσύ να μην τους δικαιώνεις; Πώς είναι να έχεις τα προσόντα που απαιτούνται και εσύ να μην τα φανερώνεις ποτέ στους αγώνες που πραγματικά μετράνε; Πώς είναι να σε κερδίζει συνέχεια ο ίδιος «συνάδελφός» σου , και εσύ την χρονιά που πήρε «άδεια» να μην το εκμεταλλεύτηκες; Τελικά πως είναι να σε λένε Patrick Ewing;

Ο Patrick Ewing γεννήθηκε στο Kingston της Τζαμάικας. Στα έντεκά η οικογένειά του μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο γυμνάσιο το ύψος του έφτανε τα 2.08μ και η ενασχόλησή του με το μπάσκετ έγινε εξαιτίας αυτού. Προκειμένου να προετοιμάσει ακαδημαϊκά τον εαυτό του για το κολέγιο παρακολούθησε ένα ειδικό πρόγραμμα , το Welley Upward Bound Program, που ασχολείται με παιδιά που έχουν χαμηλή βαθμολογία.

Ο Ewing ήταν απ’ τους πιο ελπιδοφόρους παίκτες όλων των γυμνασίων της χώρας. «Θα γίνει ο επόμενος Bill Russell , μόνο που θα είναι καλύτερος επιθετικός» τονίζει ο προπονητής του στο γυμνάσιο Mike Jarvis. Δέχθηκε την πρόταση του προπονητή (και αναπληρωματικό του Bill Russell) John Thompson και μετακόμισε στην Washington και συγκεκριμένα στο Georgetown. Απ’ την πρώτη του χρονιά (’81-’82) έλαμψε με τις εμφανίσεις του. Στον τελικό του NCAA απέναντι στον Τζόρνταν και στο North Carolina του σφυρίζουν στις πέντε πρώτες επιθέσεις των «μπλε» , πέντε κοψίματα στην κάθοδο! Ήθελε απ’ την αρχή να τους δείξει που είναι «ο απαγορευμένος χώρος». Οι Hoyas κρατούσαν την νίκη στα χέρια τους αλλά μία λάθος πάσα του Fred Brown στον Worthy «έφτιαξε» το The Shot No1 (σημ. τα έχουμε πει στον Τζόρνταν οπότε δεν τα επαναλαμβάνω). Πήρε το αίμα του πίσω την χρονιά ’83-’84 όπου και ανακυρήχθηκε πρωταθλητής μετά την νίκη του απέναντι στο Houston University του Hakeem (τότε) Olajuwon. Θα μπορούσε να το επαναλάβει και στην τελευταία του χρονιά καθώς το κολέγιό του ήταν νούμερο 1 καθ’ όλη την χρονιά. Στον τελικό όμως το Villanova με το εξωπραγματικό 22/28 σουτ εντός παιδειάς τον κέρδισε με 66-64.

Άφησε το κολέγιό του με τις δάφνες 2 MVP’s final four ενώ το περιοδικό Sporting News τον ψήφισε «καλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των κολεγίων».



Οι επαγγελματικές ομάδες σφάζονταν στα πόδια του. To NBA για να αποτρέψει τις ομάδες να χάνουν επίτηδες ώστε να διαλέγουν πρώτοι στο ντραφτ , καθιέρωσε το drafr lottery. Oι φάκελοι αντικατέστησαν το νόμισμα και ένα πιο αξιοκρατικό και δίκαιο σύστημα γεννήθηκε. Οι New York Knicks με το τρίτο χειρότερο ρεκόρ στη λίγκα κέρδισε την πρώτη επιλογή (σημ. ακόμη και σήμερα μία «θεωρία συνομωσίας» λέει πως ο φάκελος που περιείχε τον πρώτο αριθμό ήταν παγωμένος με τις ευλογίες του νέου – τότε - κομισάριος του ΝΒΑ D.Stern που ήθελε ο Ewing να πάει στη Νέα Υόρκη, τη «Μέκκα του μπάσκετ»)


Φυσικά και οι Knicks ήθελαν τον Ewing , έναν μελλοντικό superstar του πρωταθλήματος. Η Νέα Υόρκη δεν είχε κακή ομάδα. Απ’ τα προηγούμενα πέντε χρόνια , τα τρία την βρήκαν στα playoffs. Με τον εκρηκτικό Bernard King και τον Bill Cartwright μαζί έφτιαχναν αξιόμαχη ομάδα. Αλλά εκείνη τη σεζόν τραυματίστηκαν και οι δύο και οι Knicks πάτωσαν. Και σαν ανταμοιβή ο καλός θεούλης (ή αλλιώς Στερν) τους έφερε τον Patrick Ewing.



Ο Ewing , χωρίς τους King – Cartwright που συνέχιζαν να είναι στο κρεβάτι του πόνου καθ’ όλη την χρονιά , έγινε αμέσως ο ηγέτης τους. Με 20 πόντους και 9 ριμπάουντ μ.ο. ψηφίστηκε παμψηφεί rookie της χρονιάς, δείχνοντας πως δεν είναι μονοδιάστατος αλλά μπορεί να συνεισφέρει και στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας του. Θα έπαιζε και στο All Star Game αλλά ένας τραυματισμός στο πόδι τον υποχρέωσε να χάσει 32 παιχνίδια. Με τον King δεν έπαιξαν παρά έξι παιχνίδια μαζί διότι οι Knicks τον έδωσαν στους Bullets. Έδειξαν κάποια σημάδια βελτίωσης σαν ομάδα με τους twin towers στην πεντάδα (Cartwright στο «4» και Ewing στο «5»). Την τρίτη του χρονιά ο Ewing (20.2 ppg, 2.99 blk, 55% fg) τελειοποίησε το baseline jumper του και με προπονητή τον Rick Pitino έφτασε για πρώτη φορά στην καριέρα στα playoffs (ήττα με 1-3 από Boston). Η μαγιά όμως είχε δέσει και την επόμενη σεζόν (’88-’89) με συνοδοιπόρους του τους M.Jackson , Oakley (ανταλλαγή με Cartwright) , G.Wilkins, τερμάτισαν με ρεκόρ 52-30 στην 1η θέση της Atlantic Division με τον ίδιο να βραβεύεται στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ και στην δεύτερη καλύτερη αμυντική πεντάδα επίσης. 12ος σκόρερ , 3ος σε κοψίματα , 4ος σε ποσοστό ευστοχίας. Στα ριμπάουντ μόνο δεν ήταν καλός (20ος με 9.3 ). Πέρασαν στον δεύτερο γύρο αλλά εκεί βρέθηκε ο Μάικλ Τζόρνταν (ήττα με 4-2).

(Ο Ewing έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με 32π , 11 ρ , 5 κοψ/ Ο Τζόρνταν είναι 2 βήματα πιο γρήγορος απ’ όλους (quickness freak), η φάση του αγώνα είναι στο 4.47)

Την καλύτερη – ατομικά- χρονιά της καριέρας του την πραγματοποίησε τo ’89-’90. Με τους 28.6 ppg ανέβηκε στην 3η θέση των σκόρερ ενώ στα \κοψίματα σκαρφάλωσε στη 2η θέση. Στα σουτ είχε το συνήθη του 55% με τα ριμπάουντ του να σημειώνουν άνοδο (10.9 , 5ος). Τιμήθηκε με την συμμετοχή του στην καλύτερη πεντάδα (η μοναδική φορά στην καριέρα του).

Στην postseason συνέχιζε να κυριαρχεί με τις εμφανίσεις του. Με τους γερασμένους Celtics να είναι μπροστά με 2-0 , ο Ewing παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Με 44 pts και 11 reb τους οδηγεί στο 2-2 ενώ μέσα στο Garden σε ένα συναρπαστικό και γεμάτο σασπένς παιχνίδι, οι 31 του πόντοι οδηγούν την Νέα Υόρκη στην ανατροπή και στο 3-2. Τα «Πιστόνια» που αντιμετώπισαν στην επόμενη φάση δεν ήταν για τα δόντια τους και τους απέκλεισαν εύκολα. Παρόλα αυτά οι 45 πόντοι του στο 3ο παιχνίδι είναι το ρεκόρ καριέρας του στα playoffs.

Το καλοκαίρι αναλαμβάνει ο Πατ Ράιλι και στήνει την ομάδα στα μέτρα των προσόντων του Ewing. Δυνατό , αμυντικό μπάσκετ με οργανωμένες επιθέσεις , η μπάλα πρώτα να πηγαίνει στο low post και ο Ewing να είναι ο μαέστρος της. Το σύστημα του Riley έπιασε και η Νέα Υόρκη πετύχαινε σε κάθε χρονιά πάνω από 50 νίκες. Το 1992 καρδιοχτύπησαν τους Bulls πηγαίνοντας την στα 7 παιχνίδια. Το ’93 αν δεν υπήρχε ο Charles Smith θα είχαν νικήσει τον Jordan και ο Ewing θα έβγαζε από πάνω του την ταμπέλα του looser. Οι δύο ομάδες είναι ισόπαλες 2-2 και το 5ο παιχνίδι στο Garden . Αλλά ο πρώην forward των Clippers δέχεται τρεις συνεχόμενες τάπες κάτω απ’ το καλάθι και οι Μπουλς κάνουν το 3-2 και αλλάζουν το momentum υπέρ τους.



Ο Ewing έχασε μεγάλη ευκαιρία αν και έκανε ο,τι μπορούσε καθ’ όλη την διάρκεια της κανονικής περιόδου (24.2 ppg , 12.1 rpg) και της postseason (25.5ppg , 10.9rpg). Τερμάτισε 4ος σε ψήφους για το βραβείο του MVP του πρωταθλήματος ενώ η Νέα Υόρκη κατείχε το καλύτερο ρεκόρ στην Ανατολή. Aλλά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν όταν αποτυγχάνεις 3 φορές να πετύχεις ένα lay up…

Ο Τζόρνταν το γύρισε στο baseball και ο Ewing βρήκε την ευκαιρία να φτάσει μέχρι τους τελικούς. Κέρδισε επιτέλους τους Bulls (με 4-3) και στους Ανατολικούς τελικούς αντιμετώπιζε τους Indiana Pacers των Miller – Smits – Dale και Antonio Davis με 6ο παίκτη τους τον B.Scott. Και πάλι 7ο παιχνίδι αλλά ο Ewing είχε φτάσει πολύ κοντά για να το αφήσει να ξεγλυστρήσει. 24 πόντους, 22 ριμπάουντ και απόλυτη κυριαρχία στο παρκέ.



Akeem vs Ewing. Ιδανικότερο ζευγάρωμα από αυτό δεν μπορούσε να φανταστεί ο Stern. O καλύτερος center της Δύσης απέναντι στον καλύτερο center της Ανατολής. Remake του 1984 (Georgetown – Houston , NCAA Finals). O Akeem ξεμπρόστιαζε τον Τζαμαϊκανό μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών σε όλα τα παιχνίδια των τελικών.


Έστω και έτσι χάρις το εκλπηκτικό 4ο δωδεκάλεπτο του Τζον Σταρκς (27π , 5/9 τρ, 8ασ) βρέθηκε ένα σουτ μακριά απ’ τον τίτλο. Αλλά ο Akeem ήταν και πάλι εκεί…



Στο 7ο παιχνίδι ο τρελό Maxwell έκανε καταπληκτικό παιχνίδι και ο πρώτος τίτλος στην πόλη της ΝΑSA έγινε πραγματικότητα. Ο Ewing – και πάλι- απογοήτευσε την ομάδα και την πόλη του (7/17 , 5 λάθη).

Στα επόμενα τέσσερα χρόνια η Νέα Υόρκη αποκλείονταν στον 2ο γύρο κατά σειρά απ’ τους Pacers , Bulls , Heat και πάλι τους Pacers .

(1995 , Game 7, το finger roll του δεν βρίσκει στόχο)


(1997 , λόγω των επεισοδίων αποκλείεται απ’ το 6ο παιχνίδι)


Τη σεζόν ’97-’98 ο Ewing εξαιτίας ενός σπασμένου σύνδεσμου του δεξιού καρπού μένει καθηλωμένος για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Στο lockout που επακολούθησε ήταν ο πρόεδρος της Ένωσης Παικτών αντιπροσωπεύοντάς τους στις συζητήσεις με τους προέδρους και τον Stern. Οι αγώνες ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο και οι Κnicks θέλοντας να εμπλουτιστούν με νέο αίμα έδωσαν Starks – Oakley και πήραν Sprewell – Camby. Στη μίνι κανονική περίοδο των 50 αγώνων αντιμετώπιζαν προβλήματα ομοιογένειας. Μπήκαν απ’ το παράθυρο στα playoffs απ’ την τελευταία θέση. Ο 37αρης Ewing με 17.2 ppg ξανάνιωνε απ’ την παρουσία των Houston – Sprewell. Η ατυχία όμως του χτύπησε την πόρτα και ένας τραυματισμός του στον αχίλλειο τένοντα τον έβγαλε off και δεν τον άφησε να βοηθήσει την ομάδα του στους τελικούς απένατι στους Spurs. Οι Duncan – Robinson δεν είχαν αντίπαλο (ο Dudley ήταν πολύ λίγος για να κάνει έστω τα μισά απ’ τον Ewing) και ο νεαρός Camby δεν μπορούσε μόνος του να σηκώσει το φορτίο της Νεουρκέζικης frontline.

Οι Κnicks μετά τις αποτυχημένες συζητήσεις μαζί του σχετικά με το νέο του συμβόλαιο ,τον δίνουν – με την σύμφωνη γνώμη του παίκτη- στους Seattle Supersonics (9.6 ppg , 7.4 rpg, 43%). Κάθεται ένα χρόνο και την καριέρα του την ολοκληρώνει σαν backup center στους Orlando Magic (6ppg, 3 rpg, 44%).
24,815 points, 11,607 rebounds (μ.ο. καριέρας 21 and 9.8) and 2,894 blocks.


(το τελευταίο σουτ της καριέρας του-turnaround jump shoot- ήταν η κίνηση που τον χαρακτήριζε όλα τα προηγούμενα χρόνια)

Στις 28 Φεβρουαρίου 2003 το νούμερο 33 αποσύρεται στην οροφή του Garden.
«Είχε την καρδιά ενός πρωταθλητή. Όταν σκέφτεσαι την Νέα Υόρκη το μυαλό σου πάει στον Ewing. Με τον ερχομό του έδωσε και πάλι ζωή στη πόλη»
(Μάικλ Τζόρνταν)

Σήμερα είναι βοηθός προπονητή στους Magic και προσωπικός προπονητής του D.Howard




Aγωνιστικά χαρακτηριστικά:
Ποτέ του δεν έγινε καλός rebounder και πασέρ. Ο Phil Jackson ακριβώς εκεί στόχευε κάθε φορά που αντιμετώπιζε τους Knicks. Στην αδυναμία του Ewing να βρει τον ελεύθερο παίκτη. Ούτε τις πολλές κινήσεις στο low post είχε. Ήταν πάρα πολύ καλός στο σουτ απ’ την baseline αφού δεν αστοχούσε ποτέ από εκεί. Πολύ καλός αμυντικός (τόσο χαμηλά όσο και ψηλά) και πάνω απ’ όλα μαχητής. Δεν το έβαζε κάτω , δεν τα παράτησε ποτέ , πάντα να μπει πρώτος στη μάχη , να βάλει το κορμί του , να πάρει τα σουτ , να δηλώσει «παρών». Τα αθλητικά του προσόντα τον βοηθούσαν να τα κάνει όλα καλά αλλά τίποτε τέλεια.

Προσωπική γνώμη:
Ο Εwing ανήκει στην “stolen generation” δηλαδή στη γενιά που είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην Jordan era. Δεν είναι μόνος του. Μαζί του οι Barkley , Malone, Stockton, KJ, R.Miller, Kemp, Wilkins . Η πορεία του Ewing έδειξε πως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στον α’ ρόλο που οι Knicks τον ήθελαν. Μου θυμίζει τους ηθοποιούς που διαπρέπουν σε δεύτερους ρόλους αλλά όταν είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές «κολλάνε» (π.χ. Joaquin Phoenix).
Όλοι οι Νεοϋορκέζοι περίμεναν την έκρηξή του. Ο Peter Vescey και ο Spike Lee έβαζαν «πλάτη» κάθε φορά που αποτύγχανε. Περίμεναν , περίμεναν , περίμεναν. Δεν τους επιβεβαίωσε. Ίσως γιατί βλέποντάς τον να διαπρέπει στο κολέγιο πίστεψαν πως βρήκαν πάλι έναν Willis Reed για να τους φέρει το πρωτάθλημα. Δεν τους το έφερε.

Αλλά δεν φταίει μόνο αυτός. Ο επόμενος καλύτερος παίκτης των Knicks – όταν ο Εwing ήταν στα prime του- ήταν ο John Starks! Δεν είχε την τύχη του David Robinson να βρεθεί στο δρόμο του ένας σαν τον Duncan που θα πάρει το βαρύ φορτίο από πάνω (ευθύνες, double team) και εκείνος να έχει όλο το «χώρο» (ψυχολογικό – γηπεδικό) για να δράσει. Όταν επιτέλους του φέρανε στην ομάδα τους Sprewell – Houston εκείνος πατούσε ήδη τα 37 και τα προβλήματα στα πόδια γίνονταν ανυπόφορα για εκείνον στερώντας του την ενέργεια και την δύναμη που ένας center πρέπει να έχει. Εικάζω πως αν ήταν υγιής στους τελικούς με τους Spurs οι Duncan – Robinson δεν θα έκαναν αυτά που έκαναν (μετά τον τραυματισμό του, βασικό πεντάρι είχαν τον Chris Dudley!!!).

Ξαναδιαβάζοντας το αφιέρωμα έχω αμφιβολίες. Μήπως είμαι αρκετά σκληρός με τον συμπαθή κακομούτσουνο Τζαμαϊκανό; α)Σε 12 All Star Games έχει λάβει μέρος , β) έξι χρονιές ήταν στη β’ πεντάδα του ΝΒΑ ,γ) μέλος της Dream Team υπήρξε. Το διαβολάκι που έχω μέσα μου απαντάει: α) Σιγά τον ανταγωνισμό που είχε. Οι Moses και Parish είχαν γεράσει , ο Ο’Νeal του πήρε απ’ την πρώτη του χρονιά τη θέση του βασικού , οι αμέσως επόμενοι center ήταν οι Dauherty , Mourning , Mutombo. Στον ανταγωνισμό της Δύσης, θα τα έβλεπε απ’ την τηλεόραση.
β) τα media της Νέας Υόρκης είναι πανίσχυρα , η αγορά τεράστια , ο Stern «γάτα». γ) Το ίδιο και ο Laettner .

Bλέπω απ’ το youtube τις τέταρτες περιόδους απ’ τα τελευταία 2 παιχνίδια των τελικών του ‘94. Τα μάτια μου δεν λένε ψέματα. Το ίδιο και τα στατιστικά.
Ewing: 18.9 ppg , 36%
Olajuwon: 27ppg , 9 reb , 50% .

Δεν αλλάζω ούτε λέξη απ’ το κείμενο. Το διαβολάκι με έπεισε.



Bonus material: Η συνέντευξή του στην στήλη “Old School” του περιοδικού SLAM


SLAM: It seems there’s a lot of concern from players over their own images nowadays. You, on the other hand, never seemed to really care what anyone thought.
PE: I was of the philosophy you’re not gonna change people’s image of you. People are gonna think what they wanna think, or just think whatever they read or whatever they hear from the media. But I felt that as long as my friends and family-people who were close to me and knew the real me-knew what I was, I didn’t really care what other people think about me. But the bottom line is you still have to go out there and produce, and I thought that’s what I did-I went out there and I produced.
SLAM: Going back to the beginning, you grew up in Jamaica and moved here when you were 12. You weren’t playing too much basketball there.
PE: Nah, I didn’t even know what basketball was. They had a thing called netball, which I guess that was similar, and I saw that being played once. Basically all I played was soccer-we called it football back then-and cricket. But those-with track and field-were the three most popular sports in the Caribbean back then.
SLAM: So when you moved here, how did you discover basketball?
PE: Well, we moved to Boston, Cambridge, and went on the playground, saw these guys playing this game, basketball, and I was standing there watching them, and they asked me if I wanted to play. I told ‘em I didn’t know how to play. They didn’t care because they just needed another body. I played it, I liked it, took me a while to become good at it. But like any other kid, you go through trials and tribulations, people teasing you because you’re not that good and because I was very tall. But you know, I just said, I’m not playin’ for them, I’m playin’ for myself. I enjoy doin’ this thing, so I’m gonna continue to do it.
SLAM: You were coached by Mike Jarvis in high school, and I read a quote from him saying you were gonna be the next Bill Russell-but a scorer on top of that. Was he telling you stuff like that?
PE: [Laughs] He was tellin’ me stuff like that. Bill Russell was the greatest center ever, especially up in Boston-not taking anything away from Kareem or Wilt, but in Boston, Bill Russell is God. So naturally when you’re a center and doing the things that I could do-I was a great shotblocker-and I guess that reminded a lot of people of what Russ did. So they wanted me to emulate my game after him.
SLAM: What influenced you to go to Georgetown?
PE: Of all six schools I visited, I could have gotten a great education at all of them. But the reason I went to Georgetown was John Thompson. John Thompson played my position, so I just felt very comfortable there. UCLA was my second choice, but I was very happy I chose Georgetown.
SLAM: People still talk a lot about the whole “Hoya Paranoia” thing-you guys staying quiet and just coming in and killing people. Was that a very deliberate thing?
PE: I think it was just something that grew. Pat Riley or Jeff Van Gundy, they do a lot of the same things that John Thompson did, in terms of they keep people away. If it’s not positive energy, you try to keep it away. And you can only do so many interviews. If I did every media request back then that was asked of me, when would I have time to do my work or even have a social life? So we picked and chose what I did. And naturally I probably could have done more, but I didn’t want to. Coach Thompson was pushin’ me to do a lot more, but I was like, “Coach, this is all I choose to do,” and he took the hit for me.
But it was-yeah, we were the Hoyas, Hoya Paranoia. But like a big quote I remember back then said: “It ain’t paranoia if they’re really after you.” And everybody was after us. The media, the other schools. But you know, we just kept it, “Hey, they’re gonna think what they want, they gonna write what they want, we’re a great family, we’re doing extremely well, so let’s not worry about that and let’s just go out and play. And kick ass.”
SLAM: Did you relish being the intimidator back then?
PE: I enjoyed just being good. Being great. Blocking shots, scoring when I had the opportunity to, runnin’ out on the fast break, getting dunks. I mean, I just had fun. My whole college experience, it was great.
SLAM: Did you ever consider leaving school early?
PE: I thought about it after my junior year, but I had one more year and I wanted to finish my college career; enjoy it for one more year before entering the real world.
SLAM: And then they put the Lottery together when you did come. Do you think it was fixed?
PE: [Laughs] Everybody says that. They still say it. Oh shit, I’ve heard a lot of stories. That the end of the envelope was bent, or they had it in a freezer so it would be colder than the other ones. You hear a lot of different things, man. But hey, I was very happy that I wound up in New York. The only regret I have about being in New York is the fact that we never won a championship. But other than that, it was a great experience for me.
SLAM: Had you actually been to a Knicks game before?
PE: No. I mean, I didn’t grow up in New York, I grew up in Boston, so I went to some Celtics games. But I wasn’t a Knick fan growing up, I was a Philadelphia 76ers fan, with Dr. J, Dawkins and those guys. But you know, going through college, I was watching Bernard [King] doing his thing, scoring 50, 60 points, so they were at a point where they needed a few more pieces to get to the next level. And if Bernard hadn’t gotten hurt…well, if he hadn’t gotten hurt, I probably wouldn’t have gone to New York. But it would have been great to have played with him when he was rollin’.
SLAM: Yeah, it was an unfortunate twist. He was probably the most talented guy you ever played with, and it was only for six games.
PE: Actually, I never played with him. When he came back, I was hurt. I practiced with him once. I had gotten hurt, but I thought that I was healthy enough to practice. I
practiced with him that one time, and the doctors almost had a heart attack. They were like “Pat, are you crazy? You could have tore your knee or worse!” [Laughs]
SLAM: You went from becoming “the next Bill Russell” to being the best jump-shooting center in NBA history. What inspired you to add that part?
PE: Well, I’ve always been able to shoot. But in college, Coach Thompson wouldn’t let me take my jump shot. He was like, “Son, get your ass in the post. [Laughs] They pay you from the inside out. Stay your ass in there.” So I stayed in there. But I’ve always been able to shoot. It’s funny, I remember when I came to the Knicks I’m sitting around with Dick McGuire, who was the Knicks great scout, and he’s like, “Patrick, where the hell did you get that jumpshot from? I thought all you could do was block shots and rebound and run on the break and dunk?” I was like, “Dick, I’ve always been able to shoot.” It’s not something that you’re just gonna develop overnight.
But in the NBA, I mean, the offense was opened up. And when I came in, everybody was bigger than me. I was tall, but I wasn’t as strong as a lot of those guys, so they were beatin’ the hell out of me. So I stepped out on the block a little bit, developed a pump-fake drive move. But first you gotta be able to hit that shot to bring ‘em up. So I started consistently hitting my jumpshot and when they came up, I tried to go around ‘em, use my quickness. So that’s where my game developed.
SLAM: You did have that revolving door of teammates when you were with the Knicks. What do you think your best group was?
PE: I thought the best chance we had at a championship was the year when we got in the fight. The year we got in the fight with Miami-’97. We were just clickin’ at the right time, everything was goin’ well for us, thought we would have beaten the Bulls that year and would have beaten Utah. But we got in that fight and [laughs] we all got suspended.
SLAM: Do you have any regrets at all about your career?
PE: Nah. There’s some things you’d do differently, and I guess one of ‘em would be to open up more to the fans and the media. But that’s it. I thought I had a great career, a great life in New York, and I probably should have ended my career in New York instead of going elsewhere.
SLAM: I saw you said somewhere you kind of felt like you were being marginalized.
PE: Well, I asked to be traded. I just got tired of hearing all the rumblings that “The team is better off without him,” “He’s holdin’ ‘em back.” After hearing that for 15 years, at some point you get tired of it. You feel like you did your best to help this team or help build this team to what it is, and if your services are not required anymore, you go to greener pastures.
SLAM: Do you have a single best memory as a Knick?
PE: Tippin’ in that dunk and beatin’ Indiana [in the '94 Conference Finals] to finally make it to the Finals. [Ewing finished that Game 7 with 24 points and 22 rebounds.]
SLAM: Did you feel that in ’94, if you had just one more piece…
PE: You know what? Not even one more piece, just if things were different…it’s like, I stopped playing, I coached in Washington for a year, then I go to Houston with Jeff [Van Gundy]. And every day for three years I’m sittin’ in the players’ lounge eatin’ breakfast or lunch, and they have this big-ass picture of John [Starks] shootin’ that shot [at the end of Game 6] and Hakeem blockin’ it, and I’m wide open, no one on me, just runnin’ down the lane. When I first got there I called up John, like, “You mother-, I’m fuckin’ wide open! And you shot!” [Laughs] No, you know, I just joke with him, because I loved playing with John, I love the man. He’s a warrior. You know, people always call me a warrior, but John, you always know he’s gonna have your back. He’s a person when you’re going to war, you want to go with a person like him, because you know he ain’t gonna wimp out or punk out. John’s always gonna have your back.