Ο Γιώργος και ο Κώστας...

Κοιτάζοντας τα ρόστερ των αιωνίων λίγο πριν αρχίσουν οι μάχες για το TOP 16 βρήκα πολλές και αξιομνημόνευτες ομοιότητες ανάμεσα σε δύο παίχτες που, αν εξαιρέσουμε το χρώμα της φανέλας που φοράνε, κατά τα άλλα έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία στην πορεία προς την καθιέρωση, στον τρόπο παιχνιδιού ακόμα και στη χρησιμοποίησή τους από τους προπονητές. Δύο Έλληνες παίχτες σε καλή μπασκετική ηλικία που φέτος για πρώτη φορά στην καριέρα τους αναλαμβάνουν σημαντικό -έως πρωταγωνιστικό ρόλο- σε τόσο μεγάλες ομάδες και φαίνονται να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες. Ένας επιπλέον λόγος που επέλεξα να μιλήσω για αυτούς είναι η πολλή και σκληρή δουλειά που από ότι φαίνεται αποτελεί μυστικό και των δύο αυτών παιχτών προκειμένου να εξελιχθούν σε παίχτες-κλειδιά για τον Ντούντα και τον Ζοτς.


Εν αρχή ο Πρίντεζης. Ίσως φέτος ο πιο βελτιωμένος παίχτης του ελληνικού πρωταθλήματος, είναι με διαφορά μετά τον Σπανούλη, ο πιο σταθερός σε απόδοση παίχτης των κόκκινων.

Περίεργη περίπτωση από τα πρώτα του χρόνια ακόμα, καθώς ο Γιώργος είχε, και ακόμα έχει, σχεδόν "νέγρικα" φυσικά προσόντα ιδίως στο θέμα της έκρηξης και της ταχύτητας, εντούτοις μόλις φέτος εμφανίζεται να τα αξιοποιεί. Για πολλά χρόνια σαν να "πάλευε" να βρει τη θέση του μεταξύ περιφέρειας και κοντά στο καλάθι, τον τρόπο που θα παίζει στην άμυνα και την επίθεση, ενώ το πιο εμφανές του πρόβλημα ήταν η έλλειψη συγκέντρωσης που εμφανιζόταν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Από τα παιδο-εφηβικά ακόμα χρόνια του άκουγα για ένα εξαιρετικά ταλαντούχο με μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα που θα άφηνε εποχή,ενώ και σε κάθε προετοιμασία όλα τα ρεπορτάζ μιλούσαν για την εξαιρετική παρουσία του Γιώργου και πόσο πολύ τον πίστευαν οι προπονητές του.

Η γνώμη μου είναι ότι πρώτα από όλα ο ίδιος δεν ήταν συγκεντρωμένος στις απαιτήσεις του παιχνιδιού ή δεν ενδιαφερόταν να το καταλάβει. Ενώ η ταχύτητα στις κινήσεις του τον χαρακτηρίζει, ο τρόπος παιχνιδιού του ήταν πολύ περιορισμένος και σχεδόν "ευανάγνωστος", καθώς κυρίως εκτελούσε με αριστερό ή δεξί hook δεχόμενος τη μπάλα κοντά στη baseline. Το σημαντικότερο μειονέκτημά του παρέμενε η άμυνα καθώς δεν ήξερε πως να βάζει το κορμί του είτε βρισκόταν στην περιφέρεια είτε κοντά στο καλάθι με συνέπεια να φορτώνεται εύκολα με φάουλ ή να δέχεται καλάθια. Είναι αλήθεια ότι στην ομάδα του ήρθαν πολλοί και διαφορετικης φιλοσοφίας προπονητές, ότι μπροστά του σχεδόν πάντα είχε ακριβοπληρωμένους σταρ, αλλά νομίζω ότι και αυτός κάπου καβάλησε το καλάμι -και λόγω lifestyle- ιδίως την περίοδο που τα έσπασε με με την ομάδα του ζητώντας πάρα πολλά λεφτά και έφυγε για Ισπανία. Δεν ξέρω αν το διάστημα εκεί τον άλλαξε, τον ωρίμασε ή απλά με την πάροδο του χρόνου κατάλαβε πόσο κρίμα είναι να χαραμίσει το ταλέντο του, πάντως από πέρισυ που γύρισε ο Πρίντεζης, μεσούσης της περιόδου, είναι άλλος παίχτης.

Εξαιρετικός στο τελείωμα της φάσης δεχόμενος πάσα και από τις δύο πλευρές της ρακέτας και σχεδόν μη αντιμετωπίσιμος λόγω έκρηξης στην εκτέλεση, μπορεί να βάλει τη μπάλα στο παρκέ από το τρίποντο και να φτάσει μέχρι το καλάθι και από δεξιά και από αριστερά, έχει δουλέψει ΠΟΛΥ και εμφανώς το σουτ του από το τρίποντο -έστω και με στυλ στερούμενο μηχανικής-, το κορμί του είναι απόλυτα "στεγνό", ενώ σε όλα τα ματς είναι εξαιρετικά παθιασμένος και συγκεντρωμένος. Η νεανική ομάδα του ΟΣΦΠ φαίνεται να του πάει πολύ, το up-tempo είναι το αγαπημένο του στυλ παιχνιδιού και ο προπονητής του δεν τον εμπιστεύεται απλά, αλλά έχει σχεδιάσει κομμάτια της άμυνας και της επίθεσης επάνω του. Ο Πρίντεζης με τα γοργά του πόδια και τα μακριά του χέρια μπορεί να αλλάζει σε κάθε σκριν και να κυνηγάει τον αντίπαλο περιφερειακό ή και ψηλό όταν ξεκινάει από την περιφέρεια, ενώ στη θέση 3 στην επίθεση δε μπορεί να ποστάρει μόνο...τον Κυριλένκο!!!! Ακόμα η ντρίπλα του και η πάσα του θέλουν πολλή δουλειά, θα τον ήθελα πιο δυναμικό στο ριμπάουντ, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι αν συνεχίσει σε αυτόν τον ρυθμό, δύσκολα δε θα είναι στη 12άδα της Εθνικής. Θυμηθείτε μόνο στο ματς εναντίον του ΠΑΟ τη ζημιά που έκανε στην άμυνα των πρασίνων σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Ο χρόνος πλέον δουλεύει υπέρ του και αυτό φαίνεται και στην αυτοπεποίθησή του, ενώ και η κατάκτηση τίτλων θα επιδράσει πολύ θετικά κατά τη γνώμη μου στην ψυχολογία του.

Στη συνέχεια ο Κώστας. Πιο αντιτουριστικός σαν φάτσα και παρουσιαστικό, παρόλα αυτά το ίδιο πολύτιμος για την ομάδα του. Ο Καϊμακόγλου είναι η κλασσική περίπτωση παίχτη που κάθε φορά υπερβαίνει τα όρια του, καθώς ξεκίνησε από τις πολύ μικρές κατηγορίες κάνοντας το αγροτικό του και παίζοντας, λόγω ύψους, στη θέση του σέντερ για να φτάσει να είναι σήμερα σχεδόν πενταδάτος στην ομάδα του πιο απαιτητικού προπονητή της Ευρώπης. Στην αρχή το παιχνίδι του ήταν πολύ άτεχνο και στηριζόταν στη φυσική του δύναμη, στους αγκώνες του, στη θέληση και το πείσμα του κυρίως στην άμυνα όπου μπορούσε να βοηθήσει τις ομάδες του. Ακόμα και το παρουσιαστικό του έδινε την εντύπωση ενός "banger" όπως λένε και στο ΝΒΑ, δηλαδή ενός χρήσιμου εργάτη που θα κάνει σκριν, θα σπρώξει, δε θα ζητήσει σχεδόν καθόλου τη μπάλα στην επίθεση, γενικώς ενός αναλώσιμου παίχτη. Ο Λινάρδος σε μια συνέντευξη είχε πεί ότι την πρώτη χρονιά του Κώστα στο Μαρούσι, κάθε σουτ που επιχειρούσε έξω από το "ζωγραφιστό" ήταν μια περιπέτεια καιότι αυτό που εκτιμούσαν επάνω του ήταν ότι μπορούσε να παίξει άμυνα ψηλότερους παίχτες.

Καμιά φορά όμως οι περιπέτειες έχουν και αίσιο τέλος ιδίως αν σε αυτές υπάρχει ως πυξίδα η πιο σημαντική λέξη στην καριέρα ενός αθλητή: ΔΟΥΛΕΙΑ. Η λέξη αυτή για τον Κώστα έγινε ιερό ευαγγέλιο, η προσωπική του αποστολή και ο πιο σίγουρος δρόμος για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Με τον καιρό εκείνο το άτεχνο κοκκινότριχο παλικάρι άρχισε με τις εμφανίσεις του με το Μαρούσι να κερδίζει μονόστηλα στις εφημερίδες, στη συνέχεια άρθρα, συνεντεύξεις και στο τέλος να γίνεται σημείο αναφοράς από τους αντίπαλους προπονητές. Το παιχνίδι του εμπλουτίστηκε κοντά στο καλάθι με προσποιήσεις, με δεξιά hook, με επιθετικά ριμπάουντ, ενώ ήταν και ο πρώτος που έτρεχε στον αιφνιδιασμό στο transition παιχνίδι. Το Μαρούσι κάνει δύο εξαιρετικές χρονιές, φτάνοντας κοντά ακόμα και να νικήσει την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ, και ο Καϊμακόγλου γίνεται σιγά σιγά πρωταγωνιστής. Ο Μπαρτζώκας διαβλέπει την επιθυμία, την όρεξη για δουλειά και σιγά σιγά του μεταθέτει ακόμα περισσότερες ευθύνες. Ο Κώστας μονιμοποιείται στη θέση 4 ενώ δειλά δειλά αρχίζει να εμφανίζει και ένα αξιοπρεπές σουτάκι από την κορυφή του τριπόντου. Περιττό να πώ ότι το ξυλίκι, η χαμαλοδουλειά, οι βουτιές στο παρκέ, η σκληρή άμυνα συνεχίζουν να είναι μέσα στο ρεπερτόριο του το οποίο όμως έχει αρχίσει να εκλεπτύζεται. Συνεχώς. Σε βαθμό που σε κάποια παιχνίδια το Μαρούσι παίζει με τον πριν από χρόνια σέντερ του στη θέση 3, έστω για λίγες στιγμές σε κάθε παιχνίδι.

Αυτό ήταν. Είτε θα έμενε στο Μαρούσι και στο συγκεκριμένο αγωνιστικό ταβάνι είτε θα πήγαινε στο "κολέγιο". Ο Κωστάκης έκανε το προφανές αφού κατάλαβε ότι σε μια ομάδα όπως ο ΠΑΟ θα μπορούσε όχι μόνο να τελειοποιήσει τα ήδη καλά στοιχεία του παιχνιδιού του αλλά και να αξιοποιήσει και άλλα. Από πέρισυ ως ρεζέρβα του Φώτση και του Τσαρτσαρή έβλεπε πολλά παιχνίδια από τον πάγκο παίζοντας ελάχιστα, αλλά όποτε το έκανε έδινε όλη του την ένταση έστω και αν ήταν για μια φάση. Άκουγε τον Ζοτς να ωρύεται στον πάγκο και συνέχιζε να δουλεύει. Περίμενε την ευκαιρία του που τελικά του δόθηκε από έναν συμπάιχτη του, τον Φώτση που χαιρέτησε για άλλες πολιτείες. Η ώρα του ήρθε και φέτος ο Καϊμακόγλου αποτελεί έναν από τους πιο σταθερούς παίχτες της ομάδος των πρασίνων. Το σουτ του έχει δουλευτεί πάρα πολύ και από μακρινή και από μέση απόσταση περιμένοντας την έξτρα πάσα των περιφερειακών, το ποστάρισμά του έχει γίνει ακόμα καλύτερο μόνο που δεν περιορίζεται στην εκτέλεση αλλά και στην πάσα σε ψηλό ή στον ξεμαρκάριστο περιφερειακό παίχτη, ενώ πλέον παίρνει τη μπάλα συνήθως από την κορυφή και παίζει ένας εναντίον ενός μέχρι το καλάθι. Αποπνέει αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ενώ και οι παλιότεροι συμπαίχτες του φαίνεται να τον έχουν αποδεχτεί στον παιχνίδι τους. Δε σταματάει να παλεύει στην άμυνα, έχει αδυνατίσει εμφανώς για να αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα αλλά το μεγαλύτερο προσόν του παραμένει αυτό που τον συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια, δουλεύει και κρατάει το κεφάλι χαμηλά στις οδηγίες του προπονητή του. Κάπως έτσι το άτεχνο 5άρι του Μαρουσίου μερικά χρόνια πριν έχει μετατραπεί σε ένα πολύτιμο εργαλείο είτε στη θέση 3είτε στη θέση 4 στα χέρια του Ζοτς και αποτελεί φέτος έναν σημαντικό παράγοντα σταθερότητας στην ομάδα του. Και ας μη γίνει ποτέ Φώτσης. Δεν τον νοιάζει αυτό τον Ζέλικο, αρκεί ο Κώστας να παίζει όπως στο εντός έδρας αγώνα με την ΤΣΣΚΑ. Του κάνει μια χαρά.

Δύο Έλληνες, με μεγάλη διάθεση για διακρίσεις, σε πολύ καλή μπασκετική ηλικία, υπό τις οδηγίες εξαίρετων προπονητών, παίζοντας σε κορυφαίο επίπεδο, έχοντας αφήσει πίσω τους λάθη, αστοχίες και δουλεύοντας καθημερινά αποτελούν ένα πολύ ενδιαφέρον ζευγάρι που ήδη στο πρώτο μεταξύ τους αγώνα έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους.