Παρελθοντολάγνοι όλου του κόσμου ενωθείτε! Το 3-ponto.blogspot.com σκανάρει προϊστορικά τεύχη απ' το Τρίποντο (και όχι μόνο) και τα φέρνει στο φως!
Οι μπηχτές του Συρίγου για τον Γκάλη ενόχλησαν αρκετούς από εσάς σε προγενέστερη ανάρτηση. Σειρά έχει ένα άρθρο που γράφτηκε μετα το νικητήριο τρίποντο του Γιαννάκη στο 3ο παιχνίδι των τελικών του 1991 και το οποίο αμφισβητεί ευθέως τα ηγετικά χαρίσματα του Νίκου Γκάλη.
Σαν bonus θα παραθέσω την άποψη του δημοσιογράφου στη σύγκριση Διαμαντίδη - Γκάλη και θα βάλω στο τραπέζι ένα ερώτημα:
- Ήταν εμπαθής ο Συρίγος με τον Γκάλη ή απλά έγραφε "δίχως μαλλιά στη γλώσσα" αυτά που εκείνος πίστευε πως ήταν σωστά;
πηγή: Tρίποντο , Ελευθεροτυπία
Bonus material:
Με τρεις τίτλους της Ευρωλίγκας στη σύλλογή του, καλύτερος παίκτης της Ευρωλίγκας το 2011 και MVP του φάιναλ φορ της Βαρκελώνης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης μπορεί, πια, να αναμετρηθεί με τα «ιερά και τα όσια» του ελληνικού μπάσκετ, τον μυθικό Νίκο Γκάλη.
Για τους ρομαντικούς και πιστούς των παραδόσεων, ίσως το τόλμημα να μοιάζει με βρισιά, αλλά οι διαταγές της πραγματικότητας δεν έχουν να κάνουν με συναισθήματα. Ούτε με θησαυροφυλάκια αξιών. Αλλωστε, ο σύγχρονος προφήτης του ελληνικού μπάσκετ, το «ευλογημένο παιδί» από την Καστοριά, με τόσο πολλά θαύματα στο ενεργητικό του, έχει ανέβει προ πολλού στο εικονοστάσι του αθλήματος. Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν...
Και πώς μπορεί να γίνει άραγε μια τέτοια σύγκριση; Πώς το χθες είναι δυνατό να μεταφερθεί στο σήμερα και πώς το παρόν μπορεί να συναντήσει το παρελθόν και να αναμετρηθεί μαζί του;
Η συμβολή τους
Νομίζω ότι υπάρχει τρόπος. Φτάνει να αναγνωρίσουμε από την αρχή πού σταματά η «θεότητα» του ενός και πού αρχίζει η «θεότητα» του άλλου. Και ποια είναι η συμβολή και των δύο, σ' αυτό που δίκαια ονομάζεται «25χρονο (1987-2011) θαύμα του ελληνικού μπάσκετ».
Ο Γκάλης, λοιπόν, πέρα από νούμερα και τίτλους, είναι αυτός που κουβάλησε το ελληνικό μπάσκετ στην παγκόσμια σκηνή. Και ταυτόχρονα αυτός που το έβαλε σε κάθε ελληνικό σπίτι. Με άλλα λόγια, είναι ο προφήτης του, το αιώνιο σύμβολό του. Αντίθετα, ο Διαμαντίδης είναι εκείνος που κατάφερε να οδηγήσει το άθλημα ακόμα πιο ψηλά, γεγονός που ίσως να μη δοξάζεται με την ίδια πίστη, αλλά σίγουρα σηματοδοτεί το δρόμο προς το μέλλον.
Και οι δυο τους, πάντως, αντιπροσωπεύουν πολύ χαρακτηριστικά την εποχή τους. Ανεπανάληπτος σκόρερ και απόλυτος σταρ (παρά τη θέλησή του...) ο Γκάλης, παίκτης-ορχήστρα και αντιστάρ (από χαρακτήρα...) ο Διαμαντίδης. Ο ένας αποτύπωνε σε πόντους τις προσωπικές του δυνατότητες αλλά και της ομάδας του κι ο άλλος κάνει ακόμα μεγαλύτερες τις δυνατότητες της δικής του ομάδας.
Το ίδιο πράγμα μπορεί, όμως, να καταγραφεί κι αλλιώς. Οτι δηλαδή ο Γκάλης είχε μια ολόκληρη ομάδα να παίζει γι' αυτόν, ενώ ο Διαμαντίδης απλώς παίζει για ολόκληρη την ομάδα. Και στην πραγματικότητα, εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά τους. Μια διαφορά που από τη μια μυθοποίησε τον Γκάλη, αλλά από την άλλη κάνει αναντικατάστατο τον Διαμαντίδη στις προτιμήσεις των ειδικών.
Ο... υπεράνθρωπος Νίκος Γκάλης, τυπικά ήταν ένα ανθρωπάκι με ύψος μόλις 1,83 μ. μέσα στον κόσμο των γιγάντων! Είχε φοβερή ταχύτητα, δύναμη, αλτικότητα που του επέτρεπε να μένει... ώρες στον αέρα και ένα εκατομμύριο τρόπους να βάζει την μπάλα στο καλάθι. Ταυτόχρονα, διέθετε μυαλό «ξυράφι», που σε κλάσματα δευτερολέπτου του επέτρεπε να διαβάζει καταστάσεις και να κάνει τη σωστή επιλογή.
Μία από τις αποφάσεις του, άσχετη με τις πραγματικές δυνατότητές του, ήταν να μην κουράζεται στην άμυνα, για να διατηρείται πάντα φρέσκος και απειλητικός στην επίθεση. Λογικά, άλλωστε, αφού στο μπάσκετ του τότε, παίκτες σαν κι αυτόν δεν έβγαιναν ποτέ από το παρκέ! Αλλη συνειδητή επιλογή του, να πασάρει σπάνια («γιατί εγώ -έλεγε- το έχω το καλάθι πιο σίγουρο απ' όλους»), παρότι είχε ικανότητες πολύ μεγάλου πασέρ και δημιουργού. Ισως γιατί στην εποχή του, μια καλή πάσα μέτραγε πολύ λιγότερο από ένα καλάθι. Κι ο Νίκος δεν έκανε ποτέ λάθος σ' αυτά...
Η μεγαλύτερη, όμως, συνεισφορά του στο άθλημα, ίσως είναι στον τομέα του μάρκετινγκ, καθώς με το μοναδικό θέαμα που έβγαζε, λειτούργησε ως ζωντανή διαφήμιση του μπάσκετ ακόμα και προς ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό.
Ο Διαμαντίδης, παίκτης της περιφέρειας, όπως και ο Γκάλης, είναι 13 πόντους πιο ψηλός και με τα χέρια-κουπιά που διαθέτει, παίζει για 2 μέτρα και βάλε... Ειδικά στην άμυνα, όπου θεωρείται ανυπέρβλητος! Αλλες προδιαγραφές, λοιπόν, απόλυτα εναρμονισμένες με την εποχή του και τις απαιτήσεις του σύγχρονου μπάσκετ, που του επιτρέπουν:
Να αμύνεται το ίδιο καλά είτε μακριά είτε κοντά στο καλάθι, απέναντι τόσο σε πιο κοντούς όσο και πιο ψηλούς αντιπάλους και να επιτίθεται απ' όλα τα σημεία του γηπέδου, άλλοτε με πρόσωπο και άλλοτε με πλάτη στο καλάθι. Να μαζεύει τα ριμπάουντ σαν... στραγάλια, να είναι ο μόνιμος νικητής στις διεκδικούμενες μπαλιές, να είναι πιο... κλέφτης κι από τον Αρσέν Λουπέν και να βρίσκει τον ελεύθερο συμπαίκτη σε κάθε σημείο του γηπέδου.
Στο ξεκίνημά του είχε μια αδυναμία στην εκτέλεση, και ειδικότερα στο μακρινό σουτ. Μέχρι που έβαλε εκείνο το ιστορικό τρίποντο με τους Γάλλους στο Βελιγράδι και απελευθερώθηκε!
Είναι, ίσως, ο πληρέστερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, ένα θεϊκό δώρο για κάθε ομάδα, εξίσου ικανός σε ριμπάουντ, άμυνα, δημιουργία και εκτέλεση. Από ψυχοσύνθεση είναι αλτρουιστής. Μερικές φορές μέχρι... απελπισίας. Αλλά όταν το παιχνίδι φτάνει στα δύσκολα και η μπάλα καίει, όλοι ξέρουν ποιος δεν φοβάται να τσουρουφλιστεί.
Σήμερα
Μια καίρια ερώτηση είναι η εξής: Πόσο θα μετρούσε ο Γκάλης αν έπαιζε σήμερα; Με τη νοοτροπία που είχε τότε, σίγουρα πολύ, αλλά χωρίς να είναι το ίδιο καταλυτικός. Γιατί οι άμυνες είναι αδυσώπητες και γιατί τώρα στο μπάσκετ το κυρίαρχο είναι η συνεργασία, πράγματα που θα τον υποχρέωναν να βγάλει στην επιφάνεια το άλλο του μισό, εκείνο που δεν έδειξε ποτέ. Ο Γκάλης του σήμερα, λοιπόν, και αξιοποιώντας όλες του τις ικανότητες, θα μπορούσε να είναι ένας μαγικός πλέι μέικερ, με 7-8 ασίστ ανά παιχνίδι, που ταυτόχρονα θα έβαζε και κοντά στους 20 πόντους! Καθόλου άσχημα, ε; Αλλωστε, δεν ξέρω κάποιον που να κάνει περισσότερα...
Ομως, κατά την ταπεινή μου άποψη, ακόμα κι έτσι δεν θα μπορούσε να επηρεάσει το παιχνίδι μιας ομάδας στο βαθμό που το επιτυγχάνει ο Διαμαντίδης. Και αυτό ακριβώς είναι το ακαταμάχητο σημείο υπεροχής του διαδόχου του. Ο Διαμαντίδης είναι μια ομάδα μόνος του, χωρίς ποτέ να βάζει τον εαυτό του πάνω απ' αυτήν!
Αντίθετα ο Γκάλης, ακόμα κι αν τον έφθανε στη δημιουργία, θα υστερούσε πάντα σε ριμπάουντ, άμυνα και δυνατότητα προσαρμογής σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Γιατί, απλά, ο Μήτσος υπερτερεί σε σωματικά προσόντα και είναι ο πιο γνήσιος εκφραστής του μπάσκετ που παίζεται σήμερα.
Μια άλλη εξίσου σημαντική υπόθεση εργασίας είναι τι θα μπορούσε να κάνει ο Διαμαντίδης στην εποχή του Γκάλη. Η πιο σίγουρη απάντηση είναι ότι αν έπαιζε δίπλα του, ασφαλώς θα τον έκανε ακόμα καλύτερο! Αν όμως έπαιζαν αντίπαλοι, το πράγμα μπερδεύεται. Γιατί ο Μήτσος, με την άμυνά του, θα μπορούσε να δυσκολέψει τον Νικ, ο οποίος στην άλλη άκρη του τερέν δεν νομίζω ότι θα είχε καμιά διάθεση να κυνηγάει τον Διαμαντίδη...
Επιστρέφοντας, όμως, στην πραγματικότητα, εκείνο που νομίζω ότι απομένει είναι η σύγκριση των ομαδικών κατορθωμάτων στα οποία έλαβαν μέρος.
Το χρυσό, λοιπόν, του '87 είχε σίγουρα δέκα φορές μεγαλύτερη αξία από εκείνο του '05. Και ποτέ δεν θα πάψει να αποτελεί ορόσημο για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Οσο για το αργυρό του '89, που ήταν ένα σχεδόν προσωπικό κατόρθωμα του Γκάλη, δεν μπορεί να συγκριθεί με το αργυρό του '06, στο παγκόσμιο της Ιαπωνίας. Οχι μόνο γιατί η δεύτερη διοργάνωση ήταν μεγαλύτερη, αλλά και γιατί η νίκη επί της «ντριμ-τιμ» ξεπέρασε και τα πιο φιλόδοξα όνειρά μας. Ηταν η υλοποίηση μιας φαντασίωσης, ένα νέο σύνορο!
Και κατόπιν, ο Διαμαντίδης στα τέσσερα χαμένα φάιναλ φορ του Γκάλη, έχει να αντιπαρατάξει τα δικά του επίσης τέσσερα, από τα οποία, όμως, τρία κερδισμένα! Και ακόμα δύο συμμετοχές (με ισάριθμες πέμπτες θέσεις) σε Ολυμπιακούς Αγώνες, έναντι τριών (1980, '84, '88) αποτυχιών πρόκρισης του Γκάλη.
Αλλες εποχές
Θα πει ίσως κανείς ότι ο ήρωας τού χθες είχε πολύ μεγαλύτερη συμβολή από τον Διαμαντίδη στα όποια κατορθώματα κόσμησαν την καριέρα τους. Και επίσης, ότι ο ήρωας τού σήμερα ευτύχησε να παίξει σε ομάδες με μεγαλύτερες δυνατότητες.
Ναι, είναι αλήθεια, μόνο που ο Γκάλης μαζί με το αυξημένο τίμημα των επιτυχιών του, εισπράττει και το ανάλογο των αποτυχιών του. Οσο για τον Διαμαντίδη, όπως είπαμε, πρώτος αυτός φροντίζει, με τον τρόπο του παιχνιδιού του, να αναδεικνύει την ομάδα και όχι τον εαυτό του.
Με λίγα λόγια, άλλες εποχές, άλλο μπάσκετ, άλλα πρότυπα.
ΥΓ.: ΟΚ Νικ, η ψυχρή λογική σε συνδυασμό με την εξέλιξη του μπάσκετ λένε Διαμαντίδης. Ομως η καρδιά μας θα είναι πάντα μαζί σου. Γιατί, μεγάλε, εσύ άνοιξες το δρόμο για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Και αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. *
18 σχόλια:
Καλή Χρονιά με υγεία ....
Δεν μπορώ παρά να δώσω καποιο δίκιο στον "Μπαμπά"(Συρίγο) ως στο ότι ο Τρισμέγιστος Νικ δεν ήταν ο άνθρωπος του τελευταίου σουτ που θα έπαιρνε το παιχνίδι.... Δεν έπαιρνε ή σπάνια έπαιρνε την τελευταία προσπάθεια... Ο Πάντα μέγιστος Γκάλης σε σύγκριση με τον Διαμαντίδη....Χμμμ....Αναρωτιέμαι τι θα ήταν ο Διαμαντίδης με τα αυτά στοιχεία του σήμερα την εποχή του Γκάλη? Πρώτο όνομα? Μήπως το παιδί για όλες τις δούλειές? Αναρωτιεμαι.....
Έλεος ρε παιδιά μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Ούτε ο Γκάλης ούτε ο Γιαννάκης ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου εν αντιθέσει με τον Διαμαντίδη, αλλά όλη αυτή η υπερπροβολή του τον τελευταίο χρόνο έχει αρχίσει να με χαλάει υπερβολικά. Για εμένα δεν πλησιάζει καν τους δύο, σκεφτείτε ήταν στην εποχή τους μέσα στους κορυφαίους Ευρωπαίους ενώ ο Δ.Δ. δεν τους πλησιάζει καν. Στην Ελλάδα γίναμε φανατικοί του αποτελέσματος με κάθε μέσον και ξεχάσαμε την ομορφιά του αθλήματος. Δεν νομίζω κανένας μη Έλληνας να προτιμάει να δει αγώνα της Ελλάδος και όχι της Ισπανίας,Λιθουανίας,Αργεντινής κ.λ.π.
Σε ποιον αγώνα να πάρει το τελευταίο σουτ τότε ο Γκάλης; ήταν τόσο διαφορετικοί οι διαιτητικοί κανόνες που έτσι και κέρδιζες με 5 πόντους δύο λεπτά πριν το τέλος, κατά 95% το κέρδιζες το παιχνίδι καθώς αν σε κάναν φάουλ έπαιζες συνεχώς τη μπάλα από τα πλάγια. Και στο συγκεκριμένο παιχνίδι το τελευταίο καλάθι δε μπήκε από κάποιο σύστημα αλλά από κλέψιμο και σουτ γρήγορο του Γιαννάκη.
Σε ποιον να έδινε πάσα; όταν έκανε κίνηση ο Φιλίππου για παράδειγμα του την έδινε αλλά και πάλι έπρεπε να τη δώσει χωρίς δύναμη για να μπορέσει να την πιάσει και να τύχει να κάνει καλό τελείωμα, δεν είναι όπως τώρα που δίνει ο Σπανούλης πάσα δυνατή και την αρπάζει ο ψηλός αμέσως και με άριστη τεχνική κατάρτιση βάζει καλάθι γρήγορα.
Να το πάμε αλλιώς, τι θα ήταν ο Γκάλης αν είχε ύψος 1.96 έστω και χωρίς χέρια-κουπιά.
Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ Γκάλη και Διαμαντίδη. Αυτά είναι μόνο στην σφαίρα της φαντασίας των δημοσιογράφων. Ως ατομική ποιότητα Γκάλης και Διαμαντίδης δεν συγκρίνονται. Όχι, επειδή αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές, όχι επειδή ο Διαμαντίδης έχει πάρει ευρωπαϊκές κούπες, όχι επειδή ο Γκάλης καθοδηγούσε την Εθνική από το χεράκι. Πολύ απλά το έμφυτο ταλέντο του Γκάλη είναι κατά πολύ ανώτερο από εκείνο του Διαμαντίδη. Όποιος έχει δει τον Γκάλη να αγωνίζεται ξέρει. Όποιος έχει διαβάσει τις δηλώσεις ιερών τεράτων της τότε εποχής καταλαβαίνει. Τα πράγματα είναι απλά. Γιατί τα κάνουμε σύνθετα;
Θα ξεκινήσω με μια φράση από το κείμενο του ''κυρίου''Συρίγου....''Ο διαμαντίδης υπερτερεί σε σωματικά προσόντα σε σχέση με τον Γκάλη''...!!!! Προφανώς ο Φίλιππ-Α-ς εννοεί το ύψος γιατί μόνο αυτό μπορώ να θεωρήσω ότι υπερτερεί καθώς σε ταχύτητα,σε δύναμη,σε ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΤΗΤΑ,σε ΑΛΜΑ κ.λ.π ο Νικ παρ'ο,τι 13 πόντους κοντύτερος,υπερτερεί σε ΟΛΑ!Το αιώνιο κόμπλεξ του Συρίγου είναι ότι ο Νικ ήταν ΑΥΤΟ-φωτος ενώ,μαλιστα,ΔΕΝ το επεδίωκε(αυτό το παραδέχεται κ ο ιδιος Συριγος)ενώ ο ίδιος ΕΦΑΓΕ ΨΩΜΙ ζώντας από τις επιτυχίες των άλλων(του Νικ ως επι το πλειστον)κ ΚΥΡΙΩΣ ''ΘΑΒΟΝΤΑΣ''τον Γκάλη!!Σε κάθε ευκαιρία μας λέει πόσο ''μικρός''ήταν ο Νικ ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπως για παραδειγμα στο Προολυμπιακο του 1988 που ο Νικ δεν πήρε την Μερσεντες που ηθελε κ ΑΦΟΤΟΥ ο ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟΣ Φιλιππ-ας τον περασε γεννεες 14,ο Νικ συνετιστηκε κ κατεβηκε στο τουρνουα!!Με λίγα λογια....ΚΟΜΠΛΕΞ ,κομπλεξ κ παλι κομπλεξ!!
Επίσης ο Δημητρακης ειναι το αγαπημενο γλειφτρονι-παιδι του συστηματος,δηλωνει υποταγη στον Βασιλακοπουλο κ τον Γιαννακοπουλο κ ο κυρ-φιλιππας λογικο ειναι να τον εχει θεοποιησει!!Για τον Νικ εχουν μιλησει ΟΛΟΙ οι μεγαλοι της εποχης με τα καλυτερα λογια,μεχρι κ ο Τζορνταν...αμφιβαλλω κ αν γνωριζουν ποιος ειναι ο Διαμαντιδης οι ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ,αντιστοιχα,αστερες...την εποχη μαλιστα που με την τεχνολιγια ειναι πολυ πιο ευκολο να μαθαινεις ακομα κ για τη Γ κατηγορια του μπασκετ στη Σουηδια(αν υπαρχει!!!)!!Οσο για το τι θα εκανε ο Νικ τωρα κ ο Δημητρακης τοτε
τα πραγματα ειναι ΑΠΛΑ(οπως πολυ σωστα λεει κ ο ''Κανθαρος'')ο....Σπανουλης ειναι μια,χειροτερη προφανως,''βερσιον'' του Νικ κ πρωταγωνιστεί!!Χρειαζεται να πω τιποτα αλλο??ο δε δημητρακης παιζει με τους καλυτερους παιχτες κ ΚΥΡΙΩΣ με τον καλυτερο,με διαφορα απο τον 2ο,ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ!!!
Ο-Τ-Α-Ν ο μητσαρας μαθει να βαζει την μπαλα στο καλαθι με ΕΝΑΝ αντιπαλο σε ενα απλο ΜΠΑΣΙΜΟ κ δεν κανει μεχρι κ αιρ μπολ(δε μιλαω για την εντελως ΗΛΙΘΙΑ λογικη πολλων προπονητων να του βαζουν 2 αντιπαλους κ επειδη ειναι οντως φοβερος πασερ,να δινει την πασα στον αμαρκαριστο παιχτη που τελειωνει τη φαση...)Τ-Ο-Τ-Ε θα μπορουμε να πουμε οτι εχει μαθει τα ΒΑΣΙΚΑ του μπασκετ στην ΕΠΙΘΕΣΗ!!!
**συνέχεια...
Εν ολιγοις,εχω βαρεθει τον αιωνια κομπλεξα Φιλιππ-α να μας πρηζει για το ποσο καλος ειναι ο Γιαννακης(το παλαι ποτε αγαπημενο παιδι-τυχαιο δε νομιζω?!-του Βασιλακοπουλου...ΠΑΛΙ)ο Μητσαρας κ οποιος αλλος εχει επιτυχιες κ το μονο που τον νοιαζει να ειναι η συγκριση με τον σουπερ Νικ!!Τη δεκαετια του 1980-90 ο μητσαρας θα ηταν ενας ΠΟΛΥ καλος αμυντικος σε ομαδες ομως που επαιζαν ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ μπασκετ οποτε δε θα ηταν μαεστρος αλλα παλι στο ρολο που εχει κ τωρα!!Παραλληλα οταν ''παιξει''ο Νικ με προπονητη τον Ζελικο κ παιχταραδες συμπαιχτες κ ο Μητσαρας''παιξει'' με συμπαιχτες τον....Λυπηριδη,τον...Φιλιππου κ...τον Κατσουλη με αντιπαλους...τον επιφανιο-σολοθαμπαλ-νορις ή τζαμσι-μαγκι-μερσερ ή ρατζα-κουκοτς-ιβανοβιτς-σαβιτς ΤΟΤΕ να μας πει ο ''κυριος'' Συριγος ποσα ευρωπαικα θα ειχε ο καθενας..!!!
Υ.Γ:''Ποσα σημαντικα σουτ εχει παρει ο Νικ στο τελος καποιου αγωνα''???????!!!!!Παμε καλα???Το εχω ΚΑΙ αυτο το ''Τριποντο''(ως φανατικος συλλεκτης)κ οταν το πρωτοδιαβασα εβγαλα φλυκταινες!!!ΜΟΝΟ στον ΤΕΛΙΚΟ του Ευρωμπασκετ εχει κανει το 101-95 με το σπασιμο στον αρεα μετα την πασα του Φανη κ προηγουμενως εχει βαλει 2-3 σερι καλαθια στην αρχη της παρατασης,στον ημιτελικο του 1989 βαζει ΟΛΑ τα κρισιμα καλαθια(45 ποντους ο Νικ κ 36 ΟΛΗ η ομαδα)κ ενα ο Φανης,να θυμηθω παιχνιδια με Ηρακλη(αυτο 1989-10 που πηγε στην παραταση με τριποντο του Νικ στα μουτρα του ινγκραμ??),με Παοκ,ευρωπαικους αγωνες??|
Ειλικρινα τσαντιζομαι να βλεπω''ανθρωπακια''οπως ο φιλιππας(αυτος που ολο ''ανθρωπακι''λεει τον Νικ χαριν...αστε'ι'σμου στον κοσμο των γιγαντων)να ΖΟΥΝΕ-κυριολεκτικα ομως-με το να κατηγορουν συμβολα για το ποσο ''μικροψυχοι''ειναι κ με το να ασχολειται ο κοσμος μαζι τους κανοντας ΑΝΟΗΤΕς συγκρισεις τραβηγμενες απο τα μαλλια!!
Ελπίζω να μη σας κουρασα!!!
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.
Η απάντηση στο Γκάλης-Γιαννάκς πιστεύω ότι είναι αυτή που έιχατε δώσει σε κάποια ανάρτησή σας εσε αυτό το ιστολόγιο και ήταν με μια λέξη ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΙ. και θα έλεγα όχι μόνο από πλευράς αγωνιστικών χαρακτηριστικών αλλά και από πλευράς νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας. Είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά τα οποία δημιουργούσαν το τέλειο μείγμα. Και ναι μεν τον πρώτο ρόλο τον είχε σίγουρα ο Γκάλης αλλά πιστεύω ότι ο ίδιος ο Γκάλης δεν θα έφτανε τόσο ψηλά αν δεν είχε δίπλα του τον επίσης παικταρά Γιαννάκη.
Τώρα στη σύγκριση Γκάλη-Διαμαντίδη αν και πάντα οι συγκρίσεις διαφορετικών εποχών ενέχουν τον υποκειμενικό παράγοντα η όλη ε΄πιδραση του Γκάλη στο ελληνικό και παγκόσμιο μπάσκετ δίνει την απάντηση. Ναι μεν παικταράς ο Διαμαντίδης αλλά μπασκετικός θρύλος είναι μόνο ο Γκάλης. Συμγωνώ με το Συρίγο ότι ο Γκάλης στο σύγχρονο μπάσκετ θα ήταν 1-2 αντί για κλασσικός σουτινγκ γκαρτντ με 20-25 πόντους και 7-8 ασσιστ μο. όπως ήταν δηλαδή περίπου την εποχή που έπαιζε στον ΠΑΟ. Από την άλλη ο Διαμαντίδης θα ήταν επίσης ένας πολυσύνθετος παίκτης που ίσως να είχε αναπτύξει περισσότερο το επιθετικό του ταλέντο και να ήταν μεν προσηλώμένος στην άμυνα αλλά όχι στον βαθμο του σήμερα καθώς δεν θα υπήρχε τόση ανάγκη να το κάνει. Πάντως αν ήτανη αντίπλαοι πιστεύω θα ήταν ο μόνος που ο Γκάλης δεν θα μπορούσε να σκοράρει άνετα 30αρες ή 40αρες απέναντί του όπως έκανε με τους υπόλοιπους παίκτες στη δεκαετία του '80.
Αργύρης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ ΕΣΥ. ΣΤΑΜ#7
Φίλε ανώνυμε.....(δε μιλαω για την εντελως ΗΛΙΘΙΑ λογικη πολλων προπονητων να του βαζουν 2 αντιπαλους κ επειδη ειναι οντως φοβερος πασερ,να δινει την πασα στον αμαρκαριστο παιχτη που τελειωνει τη φαση...)
Όντως ενώ είναι ολοφάνερο από την κίνηση και τη θέση του ότι πάει για την πάσα στέλνουν βοήθεια που πολλές φορές είναι διπλή χωρίς λογική. Τρεις παίκτες πάνω σε έναν παίκτη που και Τζόρνταν να ήταν, από τη γραμμή πίσω από τη μπασκέτα αποκλείεται να έβαζε καλάθι. Πολλοί παίκτες δεν παίζουν καθόλου έξυπνα στην άμυνα, κινούνται και τρέχουν άσκοπα μόνο και μόνο για να μη τους φωνάζει ο προπονητής ότι δεν πιέζουν.
Πέρα από συγκρίσεις, οι παλαιότεροι θα θυμάστε ότι στην Ευρώπη απέναντι σε Ισπανικές, Ιταλικές, Γιουγκοσλάβικες ομάδες, ο Γκάλης δεν έπαιρνε ως φάουλ τις επαφές που γινόντουσαν.
Δειτε απλα πως διαμορφωνεται το 101-98 στον τελικο του 1987(το τελευταιο καλαθι δηλαδη της Εθνικης πριν τις βολες Καμπουρη)και θα καταλαβετε ποσο αστεια ειναι αυτα που λεει ο Συριγος για κρισιμα καλαθια κτλ....
...μήπως είναι περισσότερο δόκιμο να συγκρίναμε τον Διαμαντίδη με το Γιαννάκη? εννοώ σαν στυλ παιχνιδιού
Όσον αφορά το στυλ παιχνιδιού των 80'ς, των 90'ς, του σήμερα έχω να πω ότι αυτό διαμορφώνεται αποκλειστικά από τους μεγάλους παίκτες. Δηλαδή αν υπήρχε Γκάλης σήμερα τότε θα υπήρχε και Τζάμσι και Ντακουρί και Έπι και Μπάνε και πάει λέγοντας. Ας μην συγκρίνουμε διαφορετικές εποχές, όσον αφορά για το στίγμα που αφήνουν διαχρονικά όλοι οι παίκτες τότε δεν μπορώ να μην αναφέρω δήλωση του Ν.Πέτροβιτς που είχε πει ότι θα ήθελε να είναι συμπαίκτης με τον Γκάλη για να του δίνει απλά τη μπάλα και να σκοράρει. Λέτε λοιπόν αν έπαιζε σήμερα ο Νικ να ήταν αυτός που θα έδινε τη μπάλα στον Μήτσο με τυφλή εμπιστοσύνη για να την "τακτοποιήσει" και να πάρει το παιχνίδι και την ομάδα πάνω του; Ίσως μόνο με προπονητή τον Συρίγο... Συμφωνώ πάντως με το προηγούμενο σχόλιο, συγκρίσεις γίνονται μονάχα εκεί που ίσως υπάρχουν ομοιότητες (Διαμαντίδης - Γιαννάκης)
Για όνομα του Θεού, είναι σαν να συγκρίνουμε τον Παταβούκα με τον Αμερικάνο τώρα...
Αυτή η σχεδόν αηδιαστική προσπάθεια προβολής του Διαμαντίδη, η σύγκρισή του με το Γκάλη και τελικά (ακούτε άνθρωποι) ανάδειξή του σε ανώτερο του Νικ νομίζω πως είναι εντελώς παρανοική. Ο Συρίγος ειδικά ή κάτι "παίρνει" ή κάτι "παίρνει", δεν εξηγείται αλλιώς. Συγκρίνει το '87 με το '05 (!!!!!!) στο οποίο η συμβολή Νικ-ΔΔ ήταν εντελώς μα εντελώς δυσανάλογη και πολύ χαρακτηριστικό ήταν πως μετά τη φάση των ομίλων μακράν καλύτερος παίκτης ήταν ο Παπαλουκάς. Μετά λέει για το '89 και το '06 που πάλι ο ΔΔ δεν ήταν καθοριστικός ή έστω ηγετικός ενώ ο Νικ το αργυρό το καθάρισε μόνος του (γενικά στην Εθνική ο ΔΔ πολύ σπάνια έχει καθαρίσει παιχνίδια). Και συνεχίζει για τα Φ4 αλλά ξεχνάει να αναφέρει πως ο ΠΑΟ είχε πάντα εξαιρετικό ρόστερ, ενίοτε το καλυτερο ενώ ο Άρης ακριβώς το αντίθετο. Α, επίσης να προσθέσω πως ο ΔΔ έπρεπε να φτάσει 30 χρονών και να σταματήσει να παίζει άμυνα για να γίνει καλός σκόρερ και σημιουργός. Για να μη νομίζουν κάποιοι πως μασάμε κουτόχορτο. Δε συνεχίζω γιατί όταν προσπαθείς να εξηγήσεις τα αυτονόητα πολλές φορές δίνεις δίκιο στον τρελό ή τον πουλημένο που τα διαστρεβλώνει.
ΥΓ "Είναι, ίσως, ο πληρέστερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών" έγραψε ο Φιλ. Τι πίνει και δε μας δίνει το άτομο;;;
Η σύγκριση και μόνο να λέγεται είναι ΥΒΡΙΣ! Ο Διαμαντίδης σίγουρα ειναι ένας μπασκετμπολίστας υπερόπλο. Ο Νίκ όμως ήταν είναι και θα είναι για πάντα στο Ευρωπαϊκό μπασκετικό στεραίωμα, ο άνθρωπος που χτύπαγε με το κεντρί του στο αδύνατο σημείο του αντιπάλου και σχεδόν πάντα θα τον νέκρωνε! Αντιμετώπισε πάντα τους πιο αλτηκούς αντιπάλους ΄΄δεκαθλητές'' ή και ακόμα αθλητικούς και ''ντερέκια'' (βλέπε Κούκοτς- Πάσπαλιε) και σχεδόν πάντα όχι αολώς τους ξεπερνούσε στό νήμα, αλλά τους έβαζε μέσα στο καλάθι και φάουλ, με έναν τόσο εξευτελιστικό τρόπο. Αγαπητόι μου, ένας ανυπέρλητος αθλητής, που απλά δεν θα υπάρξει ξανά, ενώ Διαμαντίδη είδαμε στην Ευρώπη και θα ξαναδούμε...
Να προσθεσω καποια πραγματα,συμφωνωντας με τους παραπανω. Οταν ενας παικτης σου βαζει 40 και 50 ποντους σε καθε αγωνα, στην ουσια φροντιζει να μην παει το ματς στο τελαυταιο σουτ με την αποδοση του. σε καθοδηγει σε ολο το ματς. Τωρα καποιες λιγες φορες που χρειαστηκε ηταν οι εξης:
Τελικος του 87: οπως ειπε καποιος φιλος παραπανω, το 101-98 διαμορφωθηκε με εκεινο το απιστευτο καλαθι αναμεσα σε δυο ψηλους, απο θεση...σεντερ φορ
Ευρωμπασκετ 87, 1ο ματς με Σοβ.Ενωση: το 66-66 εγινε μετα απο τριποντο του Γκαλη, σε προσωπικο σολο.
Α1 1989-90: Το τριποντο μπροστα στον Ινγκραμ στο Ιβανωφειο που εστειλε εκεινο το αξεχαστο ματς στην παραταση.
Α1 1993-94: Απιστευτο buzzer beater του Γκαλη με το οποιο κερδιζει το Περιστερι με 69-71.
Μια αποψη ειναι και η εξης: Οταν εισαι ο Γκαλης και βαζεις 50αρες, ενα τελευταιο σουτ αν ειναι αστοχο, επισκιαζει ολη την αποδοση σου, και ισως ακουστουν ασχημα σχολια. Και δεν το ηθελε ο Γκαλης αυτο. Και εν πασει περιπτωσει, οταν ο Γκαλης βαζει το 50% των ποντων της ομαδας, ε...ας κανουν κατι και οι αλλοι.
Τωρα οσον αφορα τη συγκριση με τον Διαμαντιδη....τα ειπατε ολα. Ιεροσυλια, το λιγοτερο. Ουτε ο ιδιος ο Διαμαντιδης δε θα το ηθελε. Να ρωτησω κατι. Γιατι δε γινεται συγκριση του Διαμαντιδη με παλιοτερους παικτες, οπως ο Αμερικανος, ο Αλεξανδρης, ο Βιδας, ο Γκουμας, ή και μεταγενεστερους, οπως Γαλακτερος, Παταβουκας, Χριστοδουλου, και τοσοι αλλοι, και πρεπει να ακουμπαμε το μυθο Γκαλη? Δεν καταλαβαινουμε οτι γελοιοποιουμαστε? Μια πιο ευστοχη συγκριση θα ηταν με το Φανη (οχι οτι ειναι καλυτερος ο Διαμαντιδης, προς θεου!), καθως μοιαζουν περισσοτερο στο στιλ.
Filoi an 8elete na deite basket apo olh thn evrwph alla kai apo NBA beite http://24livestream.blogspot.gr/
Δημοσίευση σχολίου