Για τον Τιμ Ντάνκαν, πριν από σχεδόν ένα χρόνο είχα γράψει μια ανάρτηση αναφερόμενος στον τρόπο παιχνιδιού του συγκρίνοντάς τον με τον Χακίμ ορμώμενος από ένα ερώτημα που είχαμε θέσει σχετικά με την καλύτερη πεντάδα που εμφανίστηκε ποτέ. Ό,τι έγραψα τότε το επαναλαμβάνω μέχρι κεραίας και το προσυπογράφω. Κατά τη γνώμη μου ο σέντερ των Σπερς είναι ο πιο τεχνικά καταρτισμένος σέντερ ως προς τα βασικά του αθλήματος που έπαιξε ποτέ μπάσκετ, χωρίς να είναι ο πιο προικισμένος από άποψη φυσικών προσόντων. Το παρατσούκλι "Mr. Fundamental" ίσως είναι το πιο πετυχημένο και χαρακτηριστικό που έχει δοθεί σε επαγγελματία παίχτη μπάσκετ, καθώς απεικονίζει στο έπακρο τα μπασκετικά του χαρακτηριστικά. Τα τελευταία 15 χρόνια παίζει μπάσκετ κάθε βράδυ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κάνοντας τις ίδιες ακριβές κινήσεις, σκοράροντας με τον γνωστό hook ή το σουτάκι με ταμπλό από τα 4-5 μέτρα, μαζεύει τα ριμπάουντ, κόβει τα αντίπαλα σουτ, στήνει τα σκριν για τους κοντούς, ανεβοκατεβαίνει το παρκέ με μια μόνιμη απάθεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Τα χρόνια περνούν, οι αντίπαλοι εμφανίζονται όλο και πιο γυμνασμένοι, όλο και πιο αθλητικοί, πηδάνε ψηλότερα, τρέχουν ταχύτερα, έχουν μούσκουλα, εντούτοις αυτός γνωρίζει και παίζει μπάσκετ με τα ίδια βασικά που έπαιζε όταν πρωτοξεκίνησε. Αυτά γνωρίζει, αυτά εμπιστεύεται, αυτά τον έχουν ανταμείψει μέχρι τώρα και αυτά ΔΕΝ γνωρίζει η πλειονότητα των αντιπάλων του. Εντυπωσιακές φάσεις, highlights, καρφώματα, αστείες γκριμάτσες, διαμαρτυρίες προς διαιτητές, συμπλοκές με αντιπάλους είναι λέξεις άγνωστες για αυτόν, ανέκαθεν ήταν και πάντα θα είναι. Κάποιοι τον έχουν χαρακτηρίσει τον πιο βαρετά αποτελεσματικό παίχτη των τελευταίων ετών και ίσως δεν έχουν άδικο!!! Ούτε αυτό όμως τον ενδιαφέρει, αρκεί που κάνει αυτός τη δουλειά του και είναι ικανοποιημένος ο προπονητής του.
Η φετινή χρονιά ήταν η χειρότερη από άποψη μέσων όρων για τον σέντερ από τις Παρθένες Νήσους, αλλά αυτό ουδόλως τον ενδιαφέρει. Ο Ντάνκαν ποτέ δεν έπαιζε για την πάρτη του, για τους μέσους όρους του, για ιδιοτελείς σκοπούς, για την ατομική του ανάδειξη. Εξ ου και τα τελευταία χρόνια έχει αποδεχτεί ότι δεν είναι πια αυτός το πρώτο βιολί στην επίθεση, ότι πλέον οι επιθετικές αρμοδιότητες θα μοιράζονται, ότι από αυτόν περιμένουν οι συμπαίχτες του να κάνει τη βρώμικη δουλειά στην άμυνα, στα ριμπάουντ, στην κάλυψη των αμυντικών κενών. Ρόλο που αδιαμαρτύρητα αποδέχτηκε χωρίς να διαμαρτυρηθεί ή να εκστομίσει το παραμικρό παράπονο. Και αυτό γιατί σέβεται και εμπιστεύεται το πλάνο του προπονητή του, που είναι ο μοναδικός για τον οποίο έχει παίξει μπάσκετ όλα τα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας. Αλλά και ο Πόποβιτς από την άλλη ξέρει πώς να προφυλάσσει και να προστατεύει την κολώνα της ομάδος του, για αυτό και φέτος στην εξαιρετικά ανταγωνιστική και πιεστική λόγω χρονοδιαγράμματος κουτσουρεμένη χρονιά των 66 αγώνων, θέλησε να συντηρήσει τον σταρ του σε καλή κατάσταση. Ο χρόνος συμμετοχής του μειώθηκε, οι αρμοδιότητές του μοιράστηκαν αλλά ταυτόχρονα οι ανάσες του δεν ξοδεύτηκαν άσκοπα και τα γόνατά του προφυλάχθηκαν από κούραση ή τραυματισμούς. Και όταν ξεκίνησε η post-season η μπάλα άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο πολύ στον γέρο-Τιμ και αυτός ων φρέσκος και ξεκούραστος έκανε το κομμάτι του. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι Σπερς να μην έχουν χάσει παιχνίδι κατά τη διάρκεια των play-off, με τον Ντάνκαν να κατατροπώνει στη σειρά με τους Κλίπερς τον πολυδιαφημιζόμενο Μπλέικ Γκρίφιν σκοράροντας 20+ εύκολα και ξεκούραστα παίζοντας σε ένα τελείως διαφορετικό τέμπο σε σύγκριση με αυτό της σαιζόν που προηγήθηκε. Τα βήματα για ένα ακόμα πολυπόθητο δαχτυλίδι αρχίζουν και λιγοστεύουν, ενώ οι δυνάμεις του Ντάνκαν είναι αρκετές και συνεχίζουν να τον ωθούν προς τον στόχο του. Ένα στόχο που έχει κατακτήσει άλλες 4 φορές στο παρελθόν με τον ίδιο γνωστό και επαναλαμβανόμενο τρόπο συνεπικουρούμενους από τους υπασπιστές-συμπαίχτες του. Δεν ξέρω πολλούς που θα ήθελαν να βρεθούν στο διάβα του, εκτός ίσως από τον....
Κέβιν Γκαρνέτ. Όλα όσα προαναφέρθησαν ταιριάζουν εξίσου και στον πρώην Λύκο των Σέλτικς. Ιδίως φέτος άκουσε να τον χαρακτηρίζουν ως "γέροντα-ξεπερασμένο-βετεράνο" από τις αρχές της σαιζόν μέχρι ακόμα και τώρα που έφτασε για άλλη μια χρονιά στους τελικούς της Ανατολής. Ο σχεδόν 36άρης Κέβιν νιώθει το πέρασμα του πανδαμάτωρα χρόνου στο κορμί του. Δε μπορεί να τρέξει σαν ελάφι, να πάρει το ριμπάουντ πάνω από τους αντιπάλους τους, να κάνει συνεχόμενα άλματα, να καρφώνει μετά μανίας στο αντίπαλο καλάθι, να μπλοκάρει τα σουτ, να χαμηλώνει και να παίζει άμυνα αντίπαλους περιφερειακούς. Το κορμί του είναι καταπονημένο και οι ανάσες του εξαντλούνται όλο και πιο εύκολα. Όλα αυτά -και άλλα αν θέλετε- ισχύουν και αποτυπώνονται και στους φετινούς του αριθμούς. Παρόλα αυτά, ο KG για μια ακόμα χρονιά είναι στους τελικούς. Οι αριθμοί δε μπορούν να καταδείξουν την τεράστια εμπειρία, το ένστικτο της επιβίωσης, το συναίσθημα της περηφάνειας -αντιπροσωπευτικό και της ομάδος που παίζει Celtic Pride-, την τεράστια γνώση του μπάσκετ, την επιθυμία για προσφορά στους συμπαίχτες, τη δίψα να φύγει με το κεφάλι ψηλά, την άσβεστη φλόγα για νίκη. Όλα αυτά είναι εμφανή σε κάθε παιχνίδι που δίνει ο Γκαρνέτ φορώντας την φανέλα με τον τριφύλι, όλα αυτά καταδεικνύουν την αξία ενός εξαιρετικού παίχτη που άλλαξε την πορεία της καριέρας του αφήνοντας την ομάδα που ανδρώθηκε και έζησε και έφτασε στην απόλυτη καταξίωση και ωρίμανση στα τελευταία χρόνια της καριέρας του.
Ο ίδιος ο Γκαρνέτ το ξέρει, για αυτό -όπως και τα άλλα δυο γερόντια- παίζει με απόλυτη οικονομία, χρησιμοποιώντας την εμπειρία του και τις παραστάσεις που έχει όλα αυτά τα χρόνια που του δίνουν το πλεονέκτημα της τακτικής υπεροχής. Διαβάζει το παιχνίδι, τον αντίπαλο, τις αδυναμίες και αναλόγως προσαρμόζεται. Και με τα χρόνια έμαθε ότι μια σωστή θέση κοντά στο καλάθι είναι πιο σημαντική από ένα δυνατό άλμα, ότι όλα τα προηγούμενα άστοχα σουτ δε μετράνε αρκεί να μπει το κρίσιμο, ότι η άμυνα -θυσιάζοντας και το κορμί σου αν χρειαστεί- είναι ο δομικός λίθος κάθε νίκης, κάθε πορείας, κάθε τίτλου, ότι το καλό σκριν για βγει να σουτάρει ο παλιόφιλος Ray, μπορεί να είναι το κλειδί της νίκης, ότι η προσποίηση τον προφυλάσσει από την καταπόνηση, ότι η τελειοποίηση του σουτ από τα 4-5 μέτρα προσφέρει εύκολους πόντους και ότι εν τέλει οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Έτυχε να δω μερικά παιχνίδια του φέτος, σε άλλα ήταν καλός σε άλλα όχι, σε όλα όμως ήταν παρών, ενεργός, δραστήριος είτε με πράξεις μέσα στο παιχνίδι είτε φωνάζοντας στους συμπαίχτες του. Παίζει με περηφάνια, παίζει πιστεύοντας ότι θα κερδίσει, παίζει γνωρίζοντας το παιχνίδι, παίζει κάθε βράδυ, ενώ έχει κατακτήσει τα πάντα, δόξα, χρήματα, αναγνώριση, ατομικούς και ομαδικούς τίτλους. Μπορώ από τώρα να τον φανταστώ να στέκεται άφοβος μπροστά στην εφόρμηση του Λεμπρόν ή του Ουέιντ προκειμένου να κερδίσει ένα επιθετικό φάουλ και να προστατέψει τη ρακέτα του, γιατί αυτό του ζητάται να κάνει και γιατί έτσι θα βοηθήσει την ομάδα του. Και αν χρειαστεί να το ξανακάνει, είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει. Και σε όποια παιχνίδια οι αντίπαλοι δεν του δώσουν την πρέπουσα σημασία, δεν τον σεβαστούν, εγώ νομίζω θα το πληρώσουν, όπως έχει γίνει πάμπολλες φορές έως τώρα.
Τιμ Ντάνκαν εναντίον Κέβιν Γκαρνέτ ή Κέβιν Γκαρνέτ εναντίον Τιμ Ντάνκαν, σε μια μονομαχία στο Φαρ Ουέστ με φόντο το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Μπορεί οι δύο μονομάχοι τελικά να μη συναντηθούν, μπορεί η επική μονομαχία να αναβληθεί ή και να ακυρωθεί εντελώς? Μπορεί. Ακόμα και έτσι όμως, εγώ προσωπικά θα ήθελα να δω ως ιδανικό ονόρε στις καριέρες τους ένα προσωπικό μπρα ντε φερ ανάμεσά τους, έναν αγώνα μεταξύ δύο εκ των καλύτερων ψηλών που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ακόμα και αν είναι στα "μπασκετικά τους γεράματα". Ακόμα και αν τα γόνατα δεν αντέχουν πολύ και τα σώματα είναι καταπονημένα. Ακόμα και αν οι στιγμές που θα βρεθούν αντιμέτωποι θα είναι λιγότερες. Φαντάζεστε ένα παιχνίδι στο low-post μεταξύ τους?
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου