Εμπνεόμενος από την ανάρτηση του Ντράζεν σχετικά με τον Τεόντοσιτς, σκέφτηκα να κάνω μια μικρή αναφορά σε αυτούς που περιμέναμε να δούμε στα παρκέ του Σιναν Ερντέμ αλλά τελικά μάλλον δε μπόρεσαν να βρεθούν. Να φταίει το GPS στα ταξί, να χάθηκαν στα στενά της Πόλης απολαμβάνοντας τοπικούς και νόστιμους τουρκικούς μεζέδες ή και κάποιον μερακλίδικο καφέ? Ή μήπως προτίμησαν να πάνε καμιά βόλτα με καραβάκι στα ανοιχτά του Βοσπόρου? Όπου και αν βρίσκονταν νομίζω ότι σίγουρα θα πέρασαν πολύ καλύτερα από το παρκέ του εντυπωσιακού γηπέδου των γειτόνων, εντούτοις σε πολλούς από εμάς έμεινε η απορία. Πού ήταν το προηγούμενο διήμερο ο...
-Νικ Καλάθης. Κατά τη διάρκεια της ραδιοφωνικής μας εκπομπής εξέφρασα την άποψη ότι ο Νικ για μένα προσωπικά ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση και αυτό έρχεται ως επισφράγισμα όλης της κακιάς χρονιάς που κάνει. Μιας χρονιάς που ξεκίνησε με πολύ νωπές ακόμα τις μνήμες του περσινού τελευταίου τριμήνου, όταν ο ομογενής γκαρντ έπαιξε το μέχρι τώρα πιο ώριμο και ολοκληρωμένο μπάσκετ της ζωής του. Εγώ είδα ένα άσσο άτολμο, με ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία στο μακρινό σουτ, χωρίς καμία εμπιστοσύνη στα χέρια του, να αναλώνεται να κυνηγάει τον αντίπαλο επιθετικό χάρη στα γοργά του πόδια. Με τον Διαμαντίδη εγκλωβισμένο, τον Λόγκαν με ολιγόλεπτη συμμετοχή, τον Σάρας στα 36 του να τραβάει όλο το κουπί, περίμενα από τον Νικ να κάνει το λεγόμενο step up και να βοηθήσει την ομάδα του τόσο στην οργάνωση όσο και στην επίθεση. Έχω την αίσθηση ότι είναι πολύ μπερδεμένος ανάμεσα στον τρόπο που θέλει και ενστικτωδώς μπορεί να παίξει και σε αυτό που του ζητάει ο προπονητής του να κάνει μέσα στο γήπεδο και αυτό φαίνεται κυρίως στην επίθεση όπου παίζει σχεδόν στον αυτόματο, χωρίς προσωπικότητα και έντονη διάθεση. Επίσης νομίζω ότι το επιθετικό του παιχνίδι έχει "διαβαστεί" από τους αντιπάλους του, που όλοι του δίνουν το πρώτο βήμα προκαλώντας τον να σουτάρει. Μεγάλη απώλεια για τον ΠΑΟ.
- Μάικ Μπατίστ. Ξέρω ότι πολλοί θα μιλήσουν για τον δέοντα σεβασμό που πρέπει να δείξουμε στον γέρο-Μάικ με τα τόσα χρόνια στα γήπεδα, την απαράμιλλη προσφορά, την ηλικία του και τη διάθεσή του. Σεβαστά όλα αυτά και θα κοσμούν πάντα το πορτραίτο του σχεδόν Έλληνα Μιχάλη. Παρόλα αυτά τις 2-3 φορές που βρέθηκε σε απόσταση βολής κοντά στο καλάθι, σε κρίσιμες στιγμές προς το τέλος του ημιτελικού, με αντίπαλο τον Σίσκα σε πλήρη απομόνωση από την άμυνα, δεν τα κατάφερε. Κούραση, τραυματισμοί, ανάσες, γήρας όλα έπαιξαν το ρόλο τους, η ουσία είναι ότι ο Μάικ δε φόβησε κανέναν μέσα στην αμυντική και την επιθετική ρακέτα, δεν πήδηξε στα ριμπάουντ, δεν είχε έκρηξη και δεν τελείωσε τις φάσεις που του προετοίμασαν οι συμπαίχτες του να το κάνει. Αναγκάστηκε λόγω των γρήγορων φάουλ του Βουγιούκα να μείνει ίσως παραπάνω στο τερέν, παρόλα αυτά η προσφορά του δεν ήταν αυτή που ήθελε ο προπονητής του. Έρχεται σιγά σιγά το τέλος εποχής και τα ποιοτικά λεπτά μειώνονται? Μπορεί...
- Μάικλ-Έιτσον. Στα χαρτιά η Μπάρτσα είχε το καλύτερο δίδυμο small forward και από τις 4 ομάδες που συμμετείχαν στο Final-Four (ο Κυριλένκο πιο πολύ λογίζεται στο 4 ή και all around) αλλά προφανώς κάποιος ξέχασε να τσεκάρει τα εισιτήριά τους στο αεροδρόμιο, γιατί δεν είδαμε κανέναν από τους δύο στην Πόλη. Ο δε Μάικλ -η απουσία του οποίου την περσινή σαιζόν είχε στοιχίσει στην ομάδα του- παρουσίασε μια εικόνα που νομίζω ήταν μάλλον για λύπηση, καθώς ιδίως στον ημιτελικό φαινόταν να πατάει και να βρίσκεται σε άλλο γήπεδο. Αργός, χωρίς έκρηξη και ταχύτητα, άτολμος στο σουτ, ούτε πόσταρε, ούτε έφυγε στον αιφνιδιασμό, ούτε βοήθησε στα ριμπάουντ. Φάντασμα κανονικό. Ο Έιτσον από την αρχή της σαιζόν πασχίζει να βρει τον ακριβή του ρόλο στην ομάδα και αυτό έγινε ορατό στα δύο ματς. Συχνά οι κινήσεις του φαίνεται να είναι είτε λίγο πιο αργές είτε λίγο πιο γρήγορες, πάντως σε διαφορετικό timing από τους συμπαίχτες του, ενώ δεν κατάλαβα ότι υπήρχε ένα οργανωμένο επιθετικό πλάνο για να τον εκμεταλλευτούν τουλάχιστον στη επίθεση. Να είναι αυτό απόρροια της γενικής άσχημης εικόνας που έδειξαν οι Καταλανοί? Μπορεί, αλλά και πάλι εγώ περίμενα να δω έστω μια πρωτοβουλία και προσπάθεια ανάληψης ευθυνών από έναν τόσο καλό παίχτη.
- Τεόντοσιτς. Συμφωνώ σε όλα όσα γράφει ο Ντράζεν, το πνεύμα του οποίου νομίζω κυμαίνεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αντιμετώπισης του ταλαντούχου Μίλος παρά είναι επικεντρωμένο στα δύο παιχνίδια που προηγήθησαν. Εντούτοις, δε μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι βασικός άσσος των Ρώσων δείχνει στα μεγάλα παιχνίδια με τις ομάδες του να πετάει στα καλάθια των αχρήστων συνεχώς τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται. Αδύναμος να τιθασσεύσει τον εγωισμό του συχνά παρασύρεται νομίζοντας ότι παίζει μόνος του απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο και μόνος του στόχος είναι να βάλει τη μπάλα στο καλάθι. Οι πάσες του είτε θα καταλήξουν σε όμορφες ασσίστ είτε στα χέρια των αντιπάλων, ενώ είναι ικανός ΚΑΙ να δώσει το έναυσμα για μια διαφορά 19 πόντων ΚΑΙ να ανοίξει την Κερκόπορτα στον αντίπαλο να επιστρέψει. Το δεύτερο ημίχρονό του απέναντι στον ΟΣΦΠ ήταν μια προσωπική ραψωδία αυτοκαταστροφής και σχεδόν μονομανίας να αποδείξει στην προηγούμενη ομάδα του ότι μπορεί να τους κερδίσει μόνος του. Τελικά έχασε η ομάδα του συνολικά και ατομικά αυτός.
-Σίσκα. Δε με νοιάζει τόσο που έχασε τις βολές στο τέλος, αν και μετά το χαμένο τρίποντο το 2009 δημιουργείται εναντίον του μια αρνητική προδιάθεση ως looser. Δεν τον είδα πουθενά απέναντι στον ΠΑΟ ούτε στον ΟΣΦΠ. Δεν έβαλε σουτ, δεν πήρε καν τα σουτ που του αναλογούσαν, δεν έπαιξε με πλάτη τους αντιπάλους, δεν έβαλε τη μπάλα στο παρκέ, δεν τον είδα ιδρωμένο και η μόνη καταγραφή που έχω είναι ότι ξεκίνησε να μαρκάρει τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη ως αμυντικός μηχανισμός!!!! Σίγουρα υπάρχει προπονητικός δάχτυλος πίσω από αυτά, αλλά από έναν παίχτη της δικής του αξίας και κυρίως εμπειρίας περίμενα στα δύσκολα να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες. Ο ήχος από την αναπήδηση της μπάλας στα σίδερα της στεφάνης στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού νομίζω θα τον κυνηγάει και είναι κρίμα για έναν από τους πιο ολοκληρωμένους παίχτες που έπαιξε μπάσκετ την τελευταία δεκαετία στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω βέβαια ότι ίσως για αυτό φταίει ο....
-Καζλάουσκας. Τα δεδομένα παραείναι γνωστά. Διαχειρίστηκε ένα τεράστιο μπάτζετ, επάνδρωσε την ομάδα του με μερικούς από τους καλύτερους παίχτες που παίζουν στη γηραιά ήπειρο σε βαθμό που θεωρήθηκε το πληρέστερο ρόστερ ίσως στην ιστορία της ομάδος, ενώ κανείς δεν αντιλέγει ότι όποτε χρειάστηκε υπήρξε και η απαραίτητη διαιτητική βοήθεια. Και όμως έχασε!!! Με μπροστάρη τον ΑΚ-47, τον Τεόντοσιτς, τον Κριστιτς, τον Κριάπα, τον Γκόρντον, τον Σίσκα και τον υπερ-ταλαντούχο Σβεντ έχασε από αμούστακα παιδάκια χωρίς καν να μπορέσει να αντιδράσει. Ακόμα και στον ημιτελικό, πιο πολύ ο ΠΑΟ έχασε την ευκαιρία να διεκδικήσει το ματς στο τέλος, παρά ο ίδιος το κέρδισε. Η ομάδα του φάνηκε απροετοίμαστη στον ημιτελικό τόσο σε τακτικό επίπεδο όσο και σε ψυχολογικό, ενώ και στον τελικό δε μπόρεσε να διαχειριστεί την ομάδα του που κέρδιζε 19 πόντους 12 λεπτά πριν το τέλος. Αν εξαιρέσει κανείς μια οργανωμένη αμυντική τακτική (εμπνευσμένη από τον Σφαιρόπουλο νομίζω) που έδινε μεγάλο βάθος σε όλα τα pick&rolls αφήνοντας τα εξωτερικά σουτ, εγώ προσωπικά δεν είδα κάποια άλλη προπονητική σφραγίδα στο παιχνίδι των Ρώσων ή έστω πινελιά και επιρροή κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών από τον συμπαθή κατά τα άλλα Γιόνας. Νομίζω ότι ανέκαθεν πρέσβευε την ελευθερία στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδος του, αλλά οι γραμμές μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας παραμένουν εξαιρετικά λεπτές και το διακύβευμα μεγάλο. Νομίζω ότι είναι μεγάλη προπονητική αποτυχία και ίσως την πιστωθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
- Διαιτητές επιπέδου. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τη διαιτησία τα δύο χρόνια σχεδόν που λειτουργεί το blog και δεν έχω καμία όρεξη να ξεκινήσω τώρα. Περίμενα όμως στους τελικούς να δω κάτι καλύτερο από τον Ισπανό Μαρτίν (συμπατριώτη του Μπερτομέου...), ενώ υπήρχε ισπανική ομάδα στους αγώνες αυτούς, καθώς και τον Τούρκο που σφύριξε στον τελικό. Δε θέλω να μιλήσω για συγκεκριμένες φάσεις, ανάποδα σφυρίγματα ή να εμπλακώ σε θεωρίες συνομωσίας που πάντα υφαίνονται από τους ηττημένους. Η αίσθησή μου είναι ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοούσε την παρουσία της ΤΣΣΚΑ στον τελικό και ει δυνατόν αυτό να συνέβαινε και με τους Καταλανούς. Σφυρίγματα μακριά από τη μπάλα, επιθετικά φάουλ εν κινήσει, ανάποδες επαναφορές της μπάλας, πολλά φάουλ προς το τέλος του παιχνιδιού. Θυμηθείτε πόσο εύκολα σφύριζαν τα φάουλ υπέρ της Μπάρτσα στον ημιτελικό στέλνοντας μέχρι και τον Εν Γκονγκ δύο φορές στη γραμμή να σουτάρει. Δεν νομίζω ότι ήθελαν να αποφασίσουν την έκβαση ενός παιχνιδιού, σίγουρα όμως μια κατευθυντήρια γραμμή μάλλον ήταν εμφανής και σε παιχνίδια που είναι τόσο κλειστά, καμιά φορά είναι πιο ευδιάκριτη από όσο υπολογίζεται.
Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι και ο Διαμαντίδης ήταν κατώτερος των περιστάσεων και ας έπαιξε καλά στον μικρό τελικό, αλλά θα επανέλθω σχετικά γιατί θέλω να τον δω στους τελικούς τι θα κάνει και πώς θα λειτουργήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου