Το νέο δίδυμο....

Ανατρέχοντας στη σύγχρονη μπασκετική ιστορία των τελευταίων τριών δεκαετιών, νομίζω εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι σχεδόν καμία ομάδα -σε Ευρώπη και NBA- δεν κατάφερε να ξεχωρίσει, να κερδίσει τίτλους, αναγνώριση, να διατηρηθεί στην κορυφή στηριζόμενη στο μεγαλείο του ενός. Ανεξαρτήτως του ταλέντου που είχε ο ένας, σχεδόν ποτέ αυτό μόνο του δεν ήταν ικανό να κρατήσει μια ομάδα στην κορυφή σε βάθος χρόνου και να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό που εποθφαλμιούσε την κορυφή.

Τρανταχτά παραδείγματα ο πιο ταλαντούχος όλων, Michael Jordan, πάλευε για χρόνια να κατακτήσει την κορυφή κραδαίνοντας ως όπλο και σημαία το θεϊκό του ταλέντο καταφέρνοντας όμως μόνο να χορτάσει ατομικούς τίτλους, ενώ η ομάδα του σχεδόν παρέπαιε. Όταν προστέθηκε και ο Σκότι στην χημική ένωση, τα πράγματα απλούστεψαν. Αν οι παράγοντες του Άρη δεν πετύχαιναν τη μεταγραφή του Γιαννάκη στην ομάδα τους, ίσως ο Νικ να μας χάριζε πάλι απλόχερα εξαίσιες ατομικές μπασκετικές στιγμές, μπορεί όμως κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο και για την ομάδα του και τα επιτεύγματά της σε Ελλάδα και Ευρώπη? Και τα παραδείγματα συνεχίζονται είτε στην παλαιότερη ιστορία (Μάτζικ κ Καρίμ - Μπέρντ κ ΜαΚχέιλ και Πάρις-Αϊζάια και Ντούμαρς) είτε και στη νεότερη (Ρόμπινσον κ Ντάνκαν-Κόμπι και Σακ).

Αναφέρομαι κυρίως στο NBA, γιατί εκεί θα εστιάσω σήμερα για να αναφερθώ σε ένα δίδυμο που ανατέλλει και κατά τη γνώμη μου αποτελεί το επόμενο μεγάλο "Dynamic Duo" της δεκαετίας που διανύουμε. Αυτή τη στιγμή όλο το marketing του αμερικάνικου πρωταθλήματος έχει πέσει πάνω στην πολιτεία της Φλόριντα και τους Μαϊάμι εστιάζοντας στη συνύπαρξη των Λεμπρόν-Ουέιντ κατά πρώτο λόγο και του Μπος κατά δεύτερο. Ο Στερν, που θέλει να έχει τον έλεγχο στα πάντα, έχει ρίξει όλο το βάρος της δημοσιότητας εκεί, θέλοντας να προσελκύσει ακόμα περισσότερους σπόνσορες αλλά και να αυξήσει τη δημοτικότητα ολόκληρου του franchise που λέγεται NBA. Δε θα τον στεναχωρούσε καθόλου μάλιστα αν οι Χιτ αναδεικνύονταν και πρωταθλητές, εξ ου και συχνά αναφέρονται περιστατικά διαιτητικής εύνοιας προς τους περσινούς φιναλίστ. Παρόλα αυτά, ο πολυμήχανος κομισάριος έχει το βλέμμα στο μέλλον. Και εκεί ατενίζει....

Έναν ψιλόλιγνο και λιπόσαρκο πιτσιρικά ονόματι Κέβιν Ντουράντ. Όντας πιο περιγραφικός θα έλεγα τον μεγαλύτερο σκόρερ αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο στερέωμα. Έναν τύπο που εμφανίστηκε πριν από πέντε-έξι χρόνια στο μαγικό κόσμο του NBA και έκτοτε μονοπώλησε κάθε συζήτηση σχετικά με τον ποιος θα αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ κάθε χρονιά. Τον θαυμάσαμε και εμείς πέρισυ ως μέλος της εθνικής ομάδος των ΗΠΑ που κατέκτησε το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όταν νομίζω στον ημιτελικό ή στον τελικό έβαλε με σουτάκια σχεδόν 30 πόντους σε ένα ημίχρονο. Ο Peter Versey, αμερικανός αθρογράφος από τους πιο αξιοσέβαστους, έχει γράψει για αυτόν ότι είναι ό,τι πιο καθαρόαιμο σε επίπεδο σκοραρίσματος έχει εμφανιστεί από την εποχή του μεγάλου Jordan τολμώντας να αναφέρει μάλιστα ότι είναι πιο ώριμος από ό, τι ο Air στην ίδια ηλικία στο κομμάτι της επίθεσης. Τα κατορθώματα του νεαρού Κέβιν είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά, κανείς δε μπορεί να το αρνηθεί αυτό και δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι είναι ήδη τρεις σερί χρονιές πρώτος σκόρερ όλου του NBA με έναν μέσο όρο σχεδόν 30 πόντων, αλλά στη δυναμική που εκπέμπει ο τύπος αυτός.

Σε μια παλαιότερη ανάρτηση είχα γράψει νομίζω ότι ο Ντουράντ σου δινει την εντύπωση ότι μπορεί να σκοράρει ακόμα και με την...πλάτη!!! Η αίσθηση και η επαφή που έχει με το καλάθι είναι σχεδον εξωπραγματική, καθώς συχνά οι γωνίες των σουτ του ή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σουτάρει κάνουν αδύνατη την οπτική με το καλάθι καθ' εαυτό, πόσο μάλλον να σταλεί η μπάλα με ακρίβεια. Με ύψος 2,08 θα περίμενε κανείς να δει τον Ντουράντ να βάζει μύες και μούσκουλα στο κορμί του, να ποστάρει σπρώχνοντας κοντύτερους αντιπάλους, να σκοράρει με hook ή να εφορμά με δύναμη προς το καλάθι. Κάτι σαν τον Λεμπρόν θα μπορούσε να πει κάποιος. Και όμως, αυτό ΔΕ συμβαίνει και δε νομίζω ότι θα συμβεί. Ο τρόπος παιχνιδιού του είναι αυτό που λέμε "old school", ήτοι παλαιομοδίτικος. Το κορμί του παραμένει ελαφρύ σαν πούπουλο, γιατί θέλει να φεύγει σαν άνεμος στον αιφνιδιασμό. Τα χέρια και τα πόδια του μοιάζουν σχεδόν αγύμναστα, καθώς γλιστράει ανάμεσα από τα σκριν για να υποδεχτεί τη μπάλα και να την μπουμπουνίσει στο καλάθι. Δεν "πλακώνεται" στο ξύλο, δεν είναι στατικός, δεν παίζει με τα φυσικά του προσόντα. Είτε θα βγει από σκριν να υποδεχτεί την μπάλα για ένα γρήγορο "catch and shoot" είτε θα παίξει ένας εναντίον ενός από την κορυφή για να σουτάρει πάνω από τα απλωμένα χέρια του αμυντικού. Πιθανόν επίσης να παίξει με πλάτη τον αντίπαλό του και με αστραπιαία κίνηση να σουτάρει με ένα fadeway σουτ ή και να πάιξει το p&r "αγοράζοντας" κάθε φορά ό,τι του δώσει η άμυνα, σουτ ή διείσδυση.Θα ζητήσει το φάουλ, θα πάει στις βολές, θα βάλει την μπάλα στο παρκέ για να φτάσει μέχρι το καλάθι καρφώνοντας μάλιστα, αλλά δεν είναι αυτή η πρώτη του επιλογή. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να μαρκάρεις έναν νεαρό παίχτη, αυτού του ύψους, με αυτή τη δυνατότητα να σουτάρει από μέση και μακρινή απόσταση, που τρέχει το παρκέ σαν περιφερειακός και η ευελιξία του σώματος του συγκρίνεται με αυτή παιχτών πολύ κοντύτερων του? Την ίδια δυσκολία αντιμετωπίζουν κάθε βράδυ όλες οι άμυνες των αντιπάλων των Θάντερ. Και είναι μόλις 5-6 χρόνια που παίζει επαγγελματικό μπάσκετ. Θυμίζει έντονα κάποιον ή μου φαίνεται?

Ο Στερν ήξερε ότι το θαυματουργό αυτό παλικάρι, αφότου έκανε το όνομα του γνωστό και τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας λόγω των προσωπικών κατορθωμάτων του, θα έπρεπε να βρει ένα χέρι βοηθείας, αν ήθελε να κυριαρχήσει στην καινούρια δεκαετία και φυσικά να γίνει το κεντρικό πρόσωπο της επιχείρησης του, που συνεχώς ψάνχει τον επόμενο αστέρα, την επόμενη δυναστεία, τον επόμενο δελφίνο και ούτω καθεξής. Και η βοήθεια έφτασε και ήταν άμεσα εκρηκτική. Οι Θάντερ επέλεξαν να πλαισιώσουν το μέγκα σταρ τους με έναν παίχτη με πολλά όμοια με αυτόν χαρακτηριστικά. Εξαιρετικά ταλαντούχος, νέος, τρομερά αθλητικά προσόντα, από πολύ καλό κολέγιο, ανταγωνιστικός και φιλόδοξος κατέφθασε στην πόλη της Οκλαχόμα όχι απλά για να γίνει ο υπασπιστής του Ντουράντ, αλλά για να αναδειχθεί σε σχεδόν ισότιμο μέλος ως προς την αξία και σημασία για την ομάδα. Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ έκανε πάταγο. Αυτό που χρειαζόταν η ομάδα του.

Μια ένεση ενέργειας, δύναμικής, φρεσκάδας, ταχυδύναμης, διάθεσης, όρεξης, έντασης προστέθηκε στο πλευρό του KD, η οποία χρόνο με τον χρόνο αυξανόταν, ωρίμαζε, μεγάλωνε, έπαιρνε αποφάσεις, καθοδηγούσε, κατεύθυνε. Η θέση του τόσο μα τόσο στρατηγικής σημασία, καθώς από τον point-guard ξεκινάνε και τελειώνουν όλα, ακόμα και οι προσπάθειες που θα πάρει ο σούπερ-σταρ της ομάδος του!!! Στην αρχή η επιρροή στο παιχνίδι της ομάδος του ήταν άγουρη και ωμή, καθώς το παιχνίδι του στηριζόταν κυρίως στα αθλητικά του προσόντα που του επέτραπαν να επιτίθεται το αντίπαλο καλάθι σχεδόν σε κάθε επίθεση με το κεφάλι κατεβασμένο θέλοντας να τους κερδίσει όλους. Νεαρός ων, αψίκορος και μεγάλη διάθεση και αυτοπεποίθηση ήθελε εξ αρχής να αφήσει το αποτύπωμά του. Νομίζω του πήρε λίγο καιρό, και κάμποσες λανθασμένες αποφάσεις κατά τη διάρκεια παιχνιδιών, για να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα της θέσης στην οποία αγωνίζεται. Συνεχίζει να είναι ο πιο αθλητικός άσσος του πρωταθλήματος μαζί με τον Ντέρικ Ρόουζ, εξαιρετικά γρήγορος στα πόδια, με τρομερό άλμα που του επιτρέπει να καρφώσει πάνω από αντίπαλους σέντερ, σωματικά δυνατός και φυσικά με αντοχή ως το τέλος του παιχνιδιού, όμως πλέον παίζει και με το μυαλό του. Άρχισε να δουλεύει το μακρινό του σουτ από μέση απόσταση, όταν είδε ότι πια του έδιναν το πρώτο βήμα κόβοντάς του τη διείσδυση. Προσπάθησε να βρει κώδικα επικοινωνίας με τον Ντουράντ, για να μοιραστεί το επιθετικό παιχνίδι της ομάδος του.

Ακόμα και στην άμυνα έγινε πιο συνεπής παίζοντας τόσο με τα πόδια όσο και με το σώμα του απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο, ενώ οι μέσοι όροι του στα ριμπάουντ πλησιάζουν σχεδόν τα πέντε, αριθμός αρκούντως ικανοποιητικός για άσσο. Ο αριθμός των προσωπικών του λαθών παραμένει υψηλός, αλλά πρέπει να έχουμε υπόψη ότι και το τέμπο του παιχνιδιού των Θάντερ είναι μαζί με αυτό των Suns τα υψηλότερα σε όλο το NBA. Η επίδρασή του όμως είναι εμφανής και αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία του και τις προοπτικές του, μάλλον δεν απορεί για τα 80 εκατομμύρια δολλάρια που του έδωσαν οι ιδιοκτήτες των Θάντερ για να υπογράψει το επόμενο συμβόλαιό του. Νομίζω ότι -είτε μας αρέσει είτε όχι- ο Ουέστμπρουκ είναι το απόλυτο υβρίδιο του άσσου της δεκαετίας που διανύουμε.Η σταδιακή ωρίμανση του παιχνιδιού του μετέτρεψε την ομάδα του σε απευθείας διεκδικήτρια του τίτλού όχι μόνο της περιφέρειας της αλλά και ολόκληρου του πρωταθλήματος. Πλέον υπάρχει ένα επικίνδυνο δίπολο στην ομάδα της Οκλαχόμα που καμιά ομάδα δε μπορεί να αγνοήσει, καθώς στις κακές βραδιές του ενός ο άλλος πόλος έχει τη δυνατότητα να σηκώσει μόνος του όλο το βάρος. Μεταξύ μας δε, οι κακιές αυτές βραδιές δεν είναι παρά ελάχιστες και αυτό αποτυπώνεται και στην εξέλιξη και ωρίμανση όλης της ομάδος που φέτος θα παίξει για δεύτερη σερί φορά στους τελικούς της Δυτικής περιφέρειας.

Ένα ζευγάρι από νέους, αθλητικούς, φιλόδοξους, υπερ-ταλαντούχους παίχτες με εξαίρετες ατομικές μπασκετικές ιδιότητες που ψάχνουν χώρο και χρόνο να γράψουν τη δική τους ατομική και ομαδική ιστορία. Πριν από το απαραίτητο supporting cast αλλά και τον προπονητή-οδηγό, νομίζω θα χρειαστεί να καταλάβουν, να εκτιμήσουν αλλά και να βρουν τον τρόπο να συν-λειτουργήσουν, να συν-υπάρξουν, να συν-αποδεχτούν την παρουσία του συμπαίχτη τους και πόσο απαραίτητη είναι αυτή στην επίτευξη των στόχων τους. Λόγω του νεαρού της ηλικίας δεν ξέρω κατά πόσο αυτό μπορεί να γίνει εύκολα καθώς ο εγωισμός του καθενός είναι και μοιάζει αρκετά ισχυρός (μια φορά νομίζω τσακώθηκαν ενώπιον συμπαιχτών και προπονητή). Εντούτοις παραμένουν μαζί το πιο ελπιδοφόρο και ανταγωνιστικό δίδυμο του NBA για τα επόμενα χρόνια και ο μόνος δρόμος που τους μένει να διαβούν προς την κορυφή πηγάζει μέσα από τον τρόπο που ο Μάικλ έβλεπε τον Σκότι, ο Κόμπι τον Σακ (τις καλές εποχές) ακόμα ακόμα ο Λεμπρόν τον Ουέιντ και αντιστρόφως.