Διαχρονική δύναμη κοντά στο καλάθι

Το έναυσμα μου το έδωσε η πιο πρόσφατη ανάρτηση του Drazen με το βιντεάκι της θρυλικής νίκης του Άρη επί της Μπαρτσελόνα μέσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα σχεδόν 25 χρόνια πίσω. Εδώ και καιρό ήθελα να κάνω μια αναφορά σε παίχτες που έπαιξαν, και ακόμα παίζουν, στην πιο αγαπημένη μου θέση, αυτή του power-forward,του παλιώς ονομαζόμενου "4αριού". Παρόλο που σαν άσσος ποτέ δεν πέρασα από τη θέση αυτή, όλα αυτά τα χρόνια ήταν η αγαπημένη μου. Ίσως γιατί ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας δεν πέφτουν στον "βοηθητικό ψηλό", αλλά κυρίως στον σέντερ, ίσως γιατί η θέση αυτή συνεπάγεται πολλή χαμαλοδουλειά, ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν εκλείψει οι καλοί παίχτες που θα μπορούσαν να αναδείξουν την πολυτιμότητα της θέσης, ίσως γιατί απλά εγώ είμαι περίεργος. Εξάλλου, έχω ήδη γράψει πριν από καιρό, ένα κείμενο αφιερωμένο στον Sir Charles Barkley. Δυστυχώς δε μπορώ να θυμηθώ όλους τους αξιόλογους παίχτες που αγωνίστηκαν στη θέση αυτή τις δύο και βάλε δεκεατίες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, για αυτό κάθε συμπλήρωση είναι απολύτως επιθυμητή.

-Όντι Νόρις. Όποιος είδε το προαναφερθέν βιντεάκι, κατάλαβε. Παίχτης πραγματικός δυναμίτης, με τρομερή σωματική δύναμη ιδίως στο πάνω μέρος του κορμιού του, δεν είχε αντίπαλο στα μέτρα του. Κάρφωνε με τρομερή μανία στα αντίπαλα καλάθια και πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων, ενώ μάζευε τα "σκουπίδια" σωρηδόν. Παρόλη τη φυσική του δύναμη ήταν πολύ κοντρολαρισμένος παίχτης, με καλή τεχνική και μπορούσε να κινηθεί γύρω από το καλάθι για να σκοράρει. Τον θαυμάσαμε και μια χρονιά με τα χρώματα του Περιστερίου. Ο Γιάννης Μυλωνάς τότε είχε πει σε συνέντευξη στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ: "Πηδάς για ριμπάουντ με τον Όντι, σε ακουμπάει ελάχιστα και βρίσκεσαι ξαπλωμένος στο παρκέ". Μια αδυναμία στα γόνατα αν θυμάμαι καλά.

- Κέβιν Μαγκί. Το απόλυτο "ταυρί" της Μακάμπι εκείνα τα χρόνια. Πόσες φορές τον θυμάμαι να κρεμιέται από τα καλάθια στο Αλεξάνδρειο και οι παίχτες του Άρη να τον χαζεύουν, ενώ ο Λυπηρίδης μπροστά του έμοιαζε με παιδάκι!! Εξαιρετικός ριμπάουντερ και σε άμυνα και σε επίθεση και πολύ αποτελεσματικός στο παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, καθώς εκμεταλλευόταν όλες τις καλές πάσες που δεχόταν τελειώνοντας άμεσα και γρήγορα τη φάση. Σκληρός παίχτης, έριχνε πολύ ξύλο στην άμυνα, ενώ συχνά ήταν έως προκλητικός με τους αντιπάλους. Παρά το σχετικώς μικρό του ύψος, πολύ καλός μπλοκέρ καθώς είχε εξαιρετικό άλμα. Γνωστός σε όλους εξάλλου ο "σκυλοκαβγάς" με τον Γιαννάκη στον ημιτελικό του Μονάχου που άλλαξε τον ρου του παιχνιδιού. Δημιούργησε ένα από τα πιο αποτελεσματικά δίδυμα με τον..

-Κέβιν Μπάρλοου. Το alter ego του Μαγκί και του Λαβόν Μέρσερ στη Μακάμπι δημιουργώντας μια frontline-τρόμο εκείνη τη δεκαετία στην Ευρώπη. Ο Μπάρλοου νομίζω είχε πιο αναπτυγμένα τα μπασκετικά χαρακτηριστικά που χρειαζόταν για αυτή τη θέση και αυτό του επέτρεψε αργότερα στον ΠΑΟΚ να εμφανίζεται ακόμα και σαν 3άρι. Δυνατός, στιβαρός και σοβαρός στο παιχνίδι του, θα κάρφωνε τη μπάλα κοντά στο καλάθι, αλλά θα απειλούσε και με ένα αξιόπιστο σουτάκι από τα 4-5 μέτρα. Πολύ καλός αμυντικός, του είχε ανατεθεί μέχρι και το μαρκάρισμα του Γκάλη από τους προπονητές του. Παίχτης του προπονητή, συγκεντρωμένος στο παιχνίδι του, μπορούσε να πασάρει καλά, να παίξει καλή άμυνα κυρίως με το κορμί του και να κατεβάσει κάμποσα ριμπάουντ. Για μια 3ετία στον ΠΑΟΚ έβγαλε τα λεφτά του μέχρι δεκάρας, ενώ δε θυμάμαι να δημιούργησε κάποιο πρόβλημα.

- Στεφάν Οστρόφσκι. Ξερακιανός, ψηλόλιγνος, ξανθός, με μασέλα και όμως αποτελεσματικός. Ο Γάλλος power-forward της Ορτέζ νομίζω είναι χαρακτηριστική φυσιογνωμία εκείνων των χρόνων. Μην έχοντας δίπλα του κάποιον αξιόλογο ψηλό σήκωνε μόνος του όλο το βάρος της frontline της ομάδος του και δεν τα κατάφερνε άσχημα. Μπορεί να ήταν λίγο αντιτουριστικός και σαν φάτσα και στο παιχνίδι του, εντούτοις ήξερε να τελειώνει τις φάσεις, έβαζε πολύ καλά το κορμί του, ήταν ανθεκτικός στις μάχες κοντά στο καλάθι, ενώ σούταρε και από μέση απόσταση. Τον θυμάμαι να έχει κάνει ζημιές και στον Άρη αλλά και στην Εθνική μας ομάδα, κυρίως γιατί ήταν μαχητής, πεισματάρης και μαζί με τον Ρισάρ Ντακουρί οι ηγέτες των Γάλλων. Προσπάθησα να θυμηθώ άλλον Γάλλο παίχτη έκτοτε που να παίζει στη θέση του με την ίδια επιτυχία και δε βρήκα, εκτός του Τζιμ Μπιλμπά.

-Ντίνο Ράτζα. Οι πρώτες μου αναμνήσεις από την Γιουγκοπλάστικα και μετέπειτα ΠΟΠ '84 αφορούν ένα δυνατό ψηλό λευκό τύπο, που έτρεχε το γήπεδο με μεγάλη ταχύτητα, σκόραρε από γωνίες με τζαμπ σουτ, ρόλαρε στην πλάτη των αντιπάλων και κάρφωνε με δύναμη, πηδούσε σε κάθε σουτ για ριμπάουντ και έσφυζε από ταλέντο, δυναμική και ορμή. Στο τρίτο συνεχόμενο Final-4 που πήγε εκείνη η μεγάλη ομάδα ανέδειξαν τον Κούκοτς ως MVP, παρόλο που ο Ντίνο είχε κάνει τρομερή εμφάνιση απέναντι στη Μπαρτσελόνα νομίζω στον τελικό. Δεν "ορρωδούσε προ ουδενός", έπαιζε με μεγάλη αυτοπεποίθηση και για πρώτη φορά ένας ψηλός συνδυάστηκε τόσο πολύ με την τεχνική στο παιχνίδι του. Στη συνέχεια έφυγε για το NBA, όπου και εκεί απέδειξε τη μεγάλη του αξία στους Σέλτικς, για να κατηφορίσει στα μέρη μας φορώντας τη φανέλα των αιωνίων. Μεγάλη προσωπικότητα και ίσως ο πρώτος τόσο ολοκληρωμένος παίχτης στη θέση αυτή.

-Τζον Χάτσον. Στο Παγκράτι πρώτα και μετά στον Πανιώνιο έπαιζε -τύποις- στη θέση του σέντερ, αλλά με ύψος 2,04 μάλλον κατ' ανάγκη. Ο συμπαθής Τζον -με λάφυρο από την εν Ελλάδι καριέρα του ένα σπασμένο ταμπλό- αποτέλεσε τα χρόνια του στην Ελλάδα αξιόπιστο σημείο αναφοράς για τις ομάδες του. Εξαιρετικό κάθετο τζαμπ σουτ του επέτρεπε να σουτάρει πάνω από τους αντιπάλους, τρομερά αλτικά προσόντα που του επέτρεπαν να καρφώνει ασυστόλως και να μαζεύει τα ριμπάουντ σα φυστίκια, πολύ δυνατό κορμί για να παλεύει με τον Φασούλα και τον Βράνκοβιτς και τα άλλα θηρία της εποχής που του έριχναν στο ύψος. Κέρδισε και ένα Κύπελο Ελλάδος με τον Πανιώνιο αλλά κυρίως κέρδισε μόνιμα μια θέση στις καρδιές όλων των φιλάθλων εκείνα τα χρόνια.

-Τζο Αρλάουκας. Πόσους πόντους είχε πετύχει σε ένα ματς, 60+ αν θυμάμαι καλά? Μακρύ πηγούνι, μπλε μασελάκι, σουτ με σπάσιμο καρπού πάνω από το κεφάλι και ένα κορμί-θωρηκτό. Δεν ενδιαφερόταν πολύ για την άμυνα, αυτό που ήθελε ήταν η μπάλα για να την στείλει συστημένη στο καλάθι. Εξαιρετικός στο 1 vs 1, είτε με πλάτη στο καλάθι είτε -κυρίως- με σουτ από μέση απόσταση, αποτέλεσε την επιτομή στη θέση 4 για αρκετά χρόνια. Τη χρονιά που παίζει συμπαίχτης με τον Σαμπόνις στη Ρεάλ κάνει όργια στο παρκέ, ενώ και στα μπασκετικά του γηρατειά στην Ελλάδα έκανε συχνά το κομμάτι του. Τον θυμάμαι πολύ συχνά σαν trailer να τελειώνει αιφνιδιασμούς με βροντερά καρφώματα με το ένα χέρι.

- Σάσα Βολκόφ. Πολύ περίεργη περίπτωση παίχτη. Αλήθεια σας λέω, δεν έχω απολύτως ξεκάθαρη εικόνα της αξίας του, καθώς δε νομίζω ότι ποτέ την έδειξε. Από την άλλη έχω την εντύπωση ότι ήταν πολύ λίγα τα πράγματα που δε μπορούσε να κάνει μέσα στο γήπεδο. Πόσταρε τους αντιπάλους, σούταρε και από το τρίποντο, πάσαρε πολύ καλά για το ύψος του, καλός ριμπάουντερ, έπαιζε άμυνα και θυσίαζε το κορμί του, έφτασε μέχρι το NBA, φόρεσε τις φανέλες των δύο αιωνίων, αλλά ακόμα η εικόνα του μου είναι θολή. Μπορεί να φταίει ότι δεν είχε ηγετικά χαρίσματα ή ότι οι ομάδες τον ήθελαν κυρίως για συμπληρωματικούς ρόλους. Κατά τη γνώμη μου ο Σάσα ήξερε πολύ περισσότερο μπάσκετ από όσο μας έδειξε.

-Γουώλτερ Μπέρι. Οτιδήποτε παραπάνω γράψω από όσα ήδη έχω αναφέρει στην σχετική ανάρτηση για την "πιο περίεργη φάτσα" που έπαιξε μπάσκετ στην Ελλάδα, νομίζω θα είναι πλεονασμός.

-Ρόι Τάρπλεϋ. Ένας πιθανός και μελλοντικός Hall of Famer έπαιξε μπάσκετ στη χώρα μας για κάμποσα χρόνια χαρίζοντας μας αξέχαστα στιγμιότυπα, μέχρι να τον νικήσει η αυτοκαταστροφική του τάση. Ο Ιωαννίδης έχει πει ότι ο Ρόυ ήταν ο καλύτερος παίχτης από άποψη δυνατοτήτων με τον οποίο συνεργάστηκε ποτέ και αυτό από μόνο του αποτελεί τίτλο τιμής. Ο Drazen του έχει ήδη αφιερώσει ένα εξαιρετικό RetroLegend, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε. Εγώ μόνο θα προσθέσω ότι η Ευρώπη και ο -ο όποιος- ανταγωνισμός ήταν πολύ μικρά και ασήμαντα για το ταλέντο του. Ίσως ο καλύτερος αμερικανός που έπαιξε μπάσκετ στη γηραία Ήπειρο σε σχέση με την ηλικία του και τις δυνατότητές του.

-Λουίς Σκόλα. Η θέση του είναι εκεί που παίζει τώρα, δηλαδή να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Με μια άλλη λέξη παιχταράς!!!! Εξαιρετικά τεχνικά στοιχεία, τρομερά τελειώματα στην επίθεση και μάλιστα σε συνεχόμενες φάσεις. Πραγματική καλαθομηχανή ο Αργεντινός μπορεί να φορτώσει με 30άρες οποιαδήποτε άμυνα. Πολύ καλός στο pick&roll στο να δεχτεί την πάσα από το περιφερειακό και να σουτάρει από τα 5-6 μέτρα με τρομερή ευστοχία. Στην εθνική Αργεντινής βρίσκεται με κλειστά μάτια με τον Πριγκιόνι. Στην Ταουγκρές, όπως και στην εθνική της χώρας του, ήταν η νούμερο 1 επιλογή στην επίθεση με τα συστήματα προσαρμοσμένα επάνω του και άρα και όλη την αμυντική προσοχή εστιασμένη σε αυτόν, παρόλα αυτά λίγες άμυνες έχουν να λένε ότι κατάφεραν να τον περιορίσουν. Δεν αναλώνεται ιδιαίτερα στην άμυνα, αλλά έχει μεγάλη έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ, καθώς ξέρει να βάζει το σώμα του σωστά κατά τη διεκδίκηση. Κρίμα όμως τέτοιος παίχτης χωρίς τους ανάλογους τίτλους.

- Μιράντ Τουρκτσάν. Αδίκησε τον εαυτό του και το ταλέντο του. Παίχτης κατά τη γνώμη μου κορυφαίου επιπέδου αλλά όχι με το ανάλογο μυαλό. Δε θα αναφερθώ μόνο στο γεγονός ότι είναι ο κορυφαίος ριμπάουντερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα, έχοντας μια τρομερή έφεση να μαζεύει τη μπάλα μετά από κάθε χαμένη μπαλιά. Ούτε στο ότι κάθε καλοκαίρι ο ΠΑΟ και ο Ζοτς συζητούσαν τη μεταγραφή του αναγνωρίζοντας την αδιαμφισβήτη αξία του. Ούτε στο ότι στην πλειονότητα των αγώνων του τελείωνε με double-double σε πόντους και ριμπάουντ είτε σε συλλογικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Σκέφτομαι μόνο την εξέλιξη που θα είχε αυτός ο παίχτης αν δε χαραμιζόταν τόσα χρόνια σε μέτριες τουρκικές ομάδες και προπονητές. Κατά τη γνώμη μου υβρίδιο του σύγχρονου 4αριού της επόμενης δεκαετίας.

-Ματίας Σμόντις. Κατά τη γνώμη μου ο Σλοβένος ήταν ο αφανής πολυτιμότερος παίχτης της ΤΣΣΚΑ τα τελευταία χρόνια και ο καταλύτης για τις τόσες πολλές επιτυχίες της. Εντρύφησε στην φιλοσοφία του Μεσίνα και έγινε ένα εξαιρετικά σημαντικό γρανάζι στην καλοδουλεμένη μηχανή των Ρώσων. Καταπληκτικός ριμπάουντερ, πολύ επιθετικός στην άμυνά του και την ατομική και την ομαδική, εξαιρετικός στο παιχνίδι χωρίς τη μπάλα με αποτέλεσμα να δέχεται τις ασσίστ του Παπαλουκά χωρίς αντίπαλο, σουτέρ-δολοφόνος από τη γραμμή του τριπόντου, έκανε το μαρκάρισμά του πονοκέφαλο για κάθε αντίπαλο. Αυτό που επίσης μου άρεσε ήταν ότι ήταν παθιασμένος στο παιχνίδι του, το ζούσε έντονα, πάλευε για κάθε μπάλα και ήταν νικητής. Πολλές φορές η ομάδα του βρέθηκε σε δύσκολη θέση κατά τη διάρκεια παιχνιδιών και ο Σλοβένος την πήρε στους ώμους του.

-Αντώνης Φώτσης. Αναγκαστικά σας ξανά-παραπέμπω σε μια πρόσφατη σχετική μου ανάρτηση για τον Αντωνάκη και επαναλαμβάνω την εκτίμηση του πρώην προπονητή του ότι ο γιος του Βαγγέλη Φώτση είναι αυτή τη στιγμή που μιλάμε το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη.

Σίγουρα κάποιους ξέχασα...<