Retro Legend: Shaquille O'Neal

Eξαιτίας της απόσυρσής του απ’ την ενεργό δράση τα sites και τα περιοδικά έχουν γεμίσει με αφιερώματα. Άργησαν 2 χρόνια. Ο O’Neal που ξέρουμε μας άφησε το καλοκαίρι του ’09. Αλλά για να (μας) κάνει μία ακόμη τελευταία πλάκα βρήκε έναν σωσία και τον έβαλε στο πόδι του. Και όταν είδε πως η πλάκα δεν είχε πλέον ενδιαφέρον (με τον σωσία του να τον ρεζιλεύει με τις φανέλες των Καβς και Σέλτικς) , είπε να την σταματήσει εδώ. Έκανε upload στο twitter το βιντεάκι της αποχώρησής του και… αυτό ήταν! Το που χάθηκε τα 2 τελευταία χρόνια το αφήνω στον Μώλντερ και στην Σκάλι. Αναμφίβολα αποτελεί περίπτωση X-Files…


Η καριέρα του:
Τον ανακάλυψε τυχαία ο προπονητής του LSU Ντέιλ Μπράουν σε μια επίδειξη που έκανε για ένα σεμινάριο. Μόλις τον αντίκρισε νόμιζε πως ήταν 30 χρονών. Όταν ο νεαρός του είπε πως είναι μόλις 14 γούρλωσε τα μάτια του: «Και τι κάνεις εδώ; Μάζεψέ τα και έλα μαζί μου. Το «εδώ» ήταν στη Γερμανία όπου ο πατριός του υπηρετούσε τη θητεία του σε μία αμερικανική βάση. Με τον βιολογικό του πατέρα δεν είχε καμία επαφή (χρόνιος χρήστης ναρκωτικών) και η φιγούρα του πατριού του ήταν για αυτόν το πρότυπό του.

Τα πρώτα του βήματα τα έκανε με το Ρόμπερτ Κόουλ Χάισκουλ του Σαν Αντόνιο.


Διάλεξε το LSU αφού είχε δεσμευτεί χρόνια πριν στον προπονητή που τον ανακάλυψε. Στο κολέγιο διέλυσε τους πάντες. Σαν freshman το 1989 μαζί με τον Στάνλεϊ Ρόμπερτς και τον Κρις Τζάκσον έφεραν το LSU στο Νο1 του κολεγιακού τοπ. Σε μία απ’ τις δυσκολότερες περιφέρειες (SEC) τα πήγε περίφημα με τους 13.9π , 12ρ, 3.6κοψ. Ως δευτεροετής χωρίς τον Τζάκσον και τον Ρόμπερτς (πήγε στη Ρεάλ) μόνος του κρατούσε το κολέγιο στις ψηλότερες θέσεις . Μάλιστα έγινε ο πρώτος παίκτης της SEC που βγήκε τόσο νωρίς «παίκτης της χρονιάς». Με 27.6π , 14.7ρ , 5 κοψ ο Σακίλ κυνηγήθηκε άγρια απ’ τις ομάδες του ΝΒΑ. Ουσιαστικά κανείς δεν πίστευε πως θα παρέμενε και άλλη χρονιά στο κολέγιο. Το ρίσκο ενός τραυματισμού μπορεί να τον οδηγούσε εκτός ΝΒΑ και εκτός πολλών εκατομμυρίων δολαρίων…Αλλά ο μέντοράς του τον έπεισε να μείνει μία ακόμη χρονιά . Ατομικά μπορεί –πάλι- να διέπρεψε αλλά απέτυχε να φτάσει με το LSU στο final four. Αυτό ήταν και το μοναδικό του στίγμα σαν κολεγιόπαιδο.


Οι Orlando Magic τον επέλεξαν στο Νο1 του ντραφτ του ’92. Απ’ την πρώτη στιγμή τους ανέβασε επίπεδο (+20 νίκες απ’ την προηγούμενη χρονιά) και ο ίδιος ψηφίστηκε στην All Star πεντάδα (πρώτος ρούκι μετά τον Τζόρνταν που το κατάφερε). Το βραβείο του «ρούκι της χρονιάς» ήταν κλειδωμένο σε αυτόν από πολύ νωρίς στη σεζόν. Την επόμενη χρονιά με τον Πένι Χάρνταγουεϊ στο πλευρό του φτάνει στα playoffs. Βγαίνει 2ος σκόρερ (με 29.4π πίσω απ’ τον Ναύαρχο). Η μάχη για τον πρώτο σκόρερ ήταν συγκλονιστική και κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική. Ο Σακίλ έβαλε 62 πόντους αλλά ο Ρόμπινσον με τους 71 πόντους που σκόραρε του πήρε τη μπουκιά απ’ το στόμα (σημ. και οι δυο αγώνες ήταν μια παρωδία με τους συμπαίκτες του να τους δίνουν συνεχώς την μπάλα για να σκοράρουν). Την εκδίκησή του την πήρε ένα χρόνο μετά όπου και ανακηρύχτηκε πρώτος σκόρερ (29,3π). Πάντως ο Ναύαρχος τον προσπέρασε στη ψηφοφορία για τον MVP του πρωταθλήματος. Ο Σακίλ θυμωμένος που έχασε το βραβείο έδωσε απαντήσεις με τις εμφανίσεις του στα playoffs.



Η τριπλέτα Σακίλ – Πένι – Χ.Γκραντ (νεοφερμένος απ’ το Σικάγο) κέρδισε τον Μάικλ (μόλις η 2η ομάδα που κερδίζει τον Μάικλ στα 90’s) και στη συνέχεια τον Ρέτζι Μίλερ.


Ο ίδιος ανταποκρίθηκε στις ανάγκες μιας τελικής σειράς ΝΒΑ, οι συμπαίκτες του όχι. Οι 28 πόντοι , τα 12.5 ριμπάουντ και οι 6.3 ασσίστ δεν στάθηκαν ικανοί να αποφύγουν το «σκούπισμα» απ’ τους Χακίμ και Ντρέξλερ.
Μπορεί να ηττήθηκαν στους τελικούς αλλά οι Orlando Magic ήταν η ομάδα του μέλλοντος. Ώσπου ένας τραυματισμός του Χόρας Γκραντ στους Ανατολικούς τελικούς του ’96 , τους έστειλε νωρίς στα σπίτια τους απ’ τους Μπουλς και τον Μάικλ. Η αποτυχία αυτή είχε και εξωαγωνιστικές συνέπειες. Η σχέση του με τον Πένι και τον προπονητή του χάλασε. Ο ίδιος δεν παρουσιαζόταν και τόσο σίγουρος πως θα ανανεώσει το συμβόλαιό του με τους Magic (ήταν free agent). Έπαιζε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα όταν έμαθε για ένα δημοψήφισμα στο Orlando. Το 91% ψήφισε πως ο Σακίλ δεν αξίζει τα 115 εκ δολάρια που ζητάει για να υπογράψει , ενώ το 81% θεωρεί πως κάνει λάθος που απαιτεί την απομάκρυνση του Μπομπ Χίλ.

Οι Λέικερς και συγκεκριμένα ο Τζέρι Γουέστ είδε το χάσμα που δημιουργήθηκε στις σχέσεις τους και τον προσέγγισε κάνοντάς τον να νοιώθει καλοδεχούμενος και αρεστός. Στον πολυδιάστατο Σακίλ (τραγουδιστής , ηθοποιός, σόουμαν) άρεσε η ιδέα να μετακομίσει στο Χόλιγουντ και η συμφωνία δεν άργησε να επιτευχθεί. Στα 8 χρόνια που φόρεσε την φανέλα με τα κίτρινα τους έδωσε 3 τίτλους και άλλη μία φορά ήταν φιναλίστ. Έδεσε απόλυτα με την τριγωνική επίθεση του Τζάκσον ενώ εμφύσησε τη νοοτροπία του νικητή στον υπερταλαντούχο αλλά εγωιστή Κόμπι Μπράιαντ.



Τη σεζόν 2003-04 μίλησε προσωπικά με τον Πέιτον και Μαλόουν πείθοντάς τους να απαρνηθούν τα πολλά λεφτά και να υπογράψουν με τους Λέικερς. Ο ίδιος απ΄την preseason ζητούσε ανανέωση της συνεργασίας τους αλλά το προπονητικό επιτελείο εμφανιζόταν σκεπτικό σχετικά με την ηλικία του (πατούσε τα 32) , την σωματική του κατάσταση και τους συχνούς μικροτραυματισμούς που είχε. Όταν οι Πίστονς τους κέρδισαν με 4-1 , το φταίξιμο έπεσε στις πλάτες του Σακίλ.
«Ο Σακίλ ακύρωσε τον εαυτό του στη σειρά με το Ντιτρόιτ. Έπαιξε αρκετά παθητικά. Πάντοτε τον ενδιέφερε να βάζει πόντους αλλά χρειάζεται να έχει μεγαλύτερη συγκέντρωση στην άμυνα και στα ριμπάουντ» είπε ο βοηθός του Τζάκσον , Τέξ Γουίντερ. Η ατμόσφαιρα βάρυνε ακόμη περισσότερο όταν ο general manager Mιτς Κούπτσακ προσπάθησε να τον ανταλλάξει με τον Ντιρκ Νοβίτσκι. Οι σχέσεις του με τους Λέικερς ήταν κάκιστες και ο ίδιος τους κατηγορούσε πως ήθελαν να χτίσουν την ομάδα γύρω απ’ τον Κόμπι αγνοώντας όσα πρόσφερε εκείνος. Τελικά βρέθηκε το Μαϊάμι και ο Πατ Ράιλι και μετακόμισε στη Φλόριντα. Ο Γουίντερ όμως συνέχιζε να του επιτίθεται: «Έφυγε διότι δεν πήρε αυτό που ήθελε: πολλά λεφτά. Δεν υπάρχει περίπτωση κανένας ιδιοκτήτης να του δώσει αυτά που ζητάει. Θέλει ο οργανισμός που αγωνίζεται να είναι όμηρός του».

Υποσχέθηκε πως θα φέρει στο Μαϊάμι τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα και πως ο λόγος που υπέγραψε μαζί τους ήταν ο Γουέιντ. Αμέσως έπιασε δουλειά φέρνοντάς τους στη 2η θέση της Ανατολής με τον ίδιο να ψηφίζεται στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος και να βγαίνει δεύτερος στη ψηφοφορία για τον MVP. Όχι και άσχημα για τον 33χρονο Σακίλ.
Ότι δεν πέτυχε με την πρώτη του χρονιά , το κατάφερε την επόμενη. Ο Πατ Ράιλι του έκοψε αρκετά τα λεπτά συμμετοχής (30.6) για να τον έχει ξεκούραστο και έτοιμο στα playoffs. Οι μέσοι του όροι έκαναν βουτιά αλλά ο Ο’Neal ωρίμασε: «Τα στατιστικά δεν παίζουν ρόλο. Σημασία έχει να είσαι έτοιμος όταν πρέπει». Και ήταν . Μπορεί να μην κυριαρχούσε όπως παλιά αλλά σε παιχνίδια κρίσιμα έδειχνε την αξία του. Στο 6ο παιχνίδι του πρώτου γύρου εναντίων των Μπουλς μάγεψε με 30 πόντους , 20 ριμπ. Απέναντι στους φιναλίστ της προηγούμενης χρονιάς Πίστονς έβαλε 28 πόντους , μάζεψε 16 ριμπ και έκοψε 5 φορές τους Γουάλας. Τους έστειλε στους τελικούς και στον Νοβίτσκι. Εκεί μέτρησαν 4 πράγματα: α) το επιθετικό κρεσέντο του Γουέιντ , β) η άμυνα του Χάσλεμ στον Γερμανό, γ) η παρουσία των Σακίλ και Μοούρνινγκ στο frontcourt , δ) ορισμένα ύποπτα σφυρίγματα απ’ την διαιτησία.

Μπορεί ο Σακίλ να μην οδήγησε μονάχος του τους Χιτ στο τίτλο (όπως έκανε με τους Λέικερς) αλλά αυτό λίγη σημασία είχε. Την υπόσχεσή του την εκπλήρωσε ενώ οι Κόμπι, Γουίντερ , Κούπτσκακ , αισθάνονταν τουλάχιστον άβολα παρακολουθώντας τον να φοράει το 4ο του δαχτυλίδι στα τελευταία 7 χρόνια.



Τα επόμενα 2 χρόνια ο Σακίλ υπέφερε από τραυματισμούς. Η προπόνηση που δεν έκανε όταν ήταν πιο νέος έδειχνε την σημασία της τώρα που τα αθλητικά του προσόντα χάνονταν μέρα με τη μέρα. Ο ρόλος του στην επίθεση μίκραινε όλο και περισσότερο. Με το τέλος της σεζόν 2007-08 , ο άλλοτε Shaq Attack έπαιρνε μόλις 10 προσπάθειες (αντί για 17 που ήταν ο μ.ο. του). Το σερί των 14 συνεχόμενων εμφανίσεων σε All Star game έλαβε τέλος εκείνη τη σεζόν.

Οι Χιτ πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο (9-37) αλλά για καλή τους τύχη οι Σανς τους πρότειναν την ανταλλαγή Ο’Νιλ – Μάριον. Ο Ντάνι Έιντζ ήθελε απεγνωσμένα κάποιον να μπορεί να μαρκάρει τον Ντάνκαν και οι πεσμένες μετοχές του Σακίλ ήταν μια κάποια λύση. Αρκετοί υποστήριζαν πως δεν ταιριάζει με το up tempo παιχνίδι του Nτ’ Αντόνι. Στον πρώτο γύρο πράγματι αντιμετώπισαν τους Σπερς αλλά ο Σακίλ δεν έφτανε. Οι 15 πόντοι και τα 9 ριμπάουντ δεν ήταν άσχημα αλλά η παρουσία του επηρέαζε το παιχνίδι των υπολοίπων. Ο Νας δεν μπορούσε να τρέξει και στο set παιχνίδι γίνονταν προβλέψιμοι. Μετά από 5 παιχνίδια πήγαν από νωρίς στα σπίτια τους. (σημ. σημαντικό ρόλο έπαιξε το 1ο παιχνίδι που έχασαν στο τσακ όταν ο Ντάνκαν με τρίποντο(!) έστειλε το παιχνίδι στην παράταση)
Είχε την τελευταία του έκλαμψη στο πρώτο μισό της επόμενης χρονιάς. Ο αναγεννημένος Σακίλ με τους 18π , τα 9ριμπ, τα 1.6 κοψ έλαβε μέρος στο All Star Game όπου και ανακηρύχτηκε - μαζί με τον άσπονδο φίλο του Κόμπι Μπράιαντ- ως ΜVP. Λίγες ημέρες μετά έκανε το 49ο και τελευταίο του 40+ παιχνίδι εναντίον των Ράπτορς. Ο 36χρονος πια Σακίλ με τους 45 πόντους που πέτυχε έδωσε τη νίκη στην ομάδα του με το χορταστικό 133-113. Για την ηλικία του τα πήγε περίφημα συμμετέχοντας σε 70 αγώνες (30’ , 17,8 ppg , 8.4rpg, 60.2% fg). Βρέθηκε στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος. Δεν κατάφεραν να περάσουν στα playoffs (κάτι που είχε να του συμβεί απ' όταν ήταν ρούκι) αλλά το φταίξιμο μόνο δικό του δεν ήταν.




Μετά έβαλε έναν σωσία στη θέση του και του επέτρεψε να τον ρεζιλεύει για 2 χρόνια τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ. Η πλάκα που σκάρωσε σε Καβς και Σέλτικς όμως φανταστική. Στους μεν τσέπωσε 20 εκατομμύρια δολάρια ενώ ανάγκασε τους δε να παίζουν με βασικό τους πεντάρι τον Ζερμέιν Ο’Νιλ (ο σωσίας ίδρωσε τη φανέλα του μόλις 37 φορές).Βαρέθηκε να κρύβεται , εμφανίστηκε , αποσύρθηκε.

Career highlights and awards
• 4× NBA Champion (2000, 2001, 2002, 2006)
• 3× NBA Finals MVP (2000–2002)
• NBA Most Valuable Player (2000)
• NBA Rookie of the Year (1993)
• 15× NBA All-Star (1993–1998, 2000–2007, 2009)
• 2× NBA scoring champion (1995, 2000)
• 8× All-NBA First Team (1998, 2000–2006)
• 2× All-NBA Second Team (1995, 1999)
• 4× All-NBA Third Team (1994, 1996–1997, 2009)
• 3× All-Defensive Second Team (2000–2001, 2003)
• NBA All-Rookie First Team (1993)
• 3× NBA All-Star Game MVP (2000, 2004, 2009)
• 1994 FIBA World Championship MVP

...και άλλοι αριθμοί

- 93/94 (21χρ) - 02/03 (30χρ) : 27,9 pts , 11,8 reb, 2,4 blk, 2,9 as
- Στην postseason την τριετία ('99-'02): 29.8 pts, 14,4 reb
- 10 φορές πιο εύστοχος παίκτης του πρωταθλήματος (58,2% μ.ο)
- 6 χρονιές εκτέλεσε τις περισσότερες βολές από κάθε άλλον
- 3 χρονιές δεύτερος καλύτερος ριμπάουντερ της κανονικής περιόδου
- 3ο καλύτερο PER (Player Efficiency Rating) καριέρας όλων των εποχών (4ο στα playoffs πίσω από Μάικλ , Μίκαν , Τζέιμς)
- 5ος καλύτερος σκόρερ όλων των εποχών (4ος στα playoffs πίσω από Μάικλ , Τζαμπάρ , Κόμπι)
- 3ος σε προσπάθειες απ' την γραμμή της φιλανθρωπίας (πίσω από Κ.Μαλόουν , Τσάμπερλεν). Στην postseason είναι με διαφορά πρώτος . Έχει παραπάνω από 500 περισσότερες απ' τον 2ο Τζόρνταν. (σκεφτείτε να είχε ένα 70% για παράδειγμα τι νούμερα θα είχε)
- $292,198,327 τα συνολικά του κέρδη από συμβόλαια

Προσωπική γνώμη
Αλήθεια πως θα θυμόμαστε τον Σακίλ Ο’Νιλ; Σαν έναν απ’ τους πιο αθλητικούς, κυρίαρχους, μεγαλόσωμους ψηλούς που αγωνίστηκαν ποτέ στο ΝΒΑ; Ή σαν έναν αλαζόνα, φανφάρα, εγωμανή που όσο εύκολα μπορούσε να ανεβάσει μία ομάδα , εξίσου εύκολα την αποδιοργάνωνε;

Στα καλά του χρόνια ο Σακ ήταν φοβερά αθλητικός ώστε μπορούσε να τρέξει το γήπεδο (τελείωνε σαν πρώτο τρέιλερ ιδανικά τους αιφνιδιασμούς), να τελειώσει δυνατά μία φάση, να κατεβάσει τα ριμπάουντ, να μοιράσει τάπες, να αμυνθεί (από μέτρια έως καλά) και κυρίως να σκοράρει. Δεν είχε όμως τις φινετσάτες κινήσεις του Καρίμ στην επίθεση ή την παλικαριά και την εξυπνάδα του Χακίμ στην άμυνα.



Αλλά θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος: Γιατί να μάθει και άλλες κινήσεις κοντά στο καλάθι όταν με την δύναμη και το ύψος του (2.16μ) μπορούσε με ένα απλό hook ή με ένα κάρφωμα να βάλει την μπάλα στο πλεχτό; Γιατί να μάθει τα βασικά και να επιμείνει στην άμυνα όταν με το μέγεθός του τρομοκρατούσε τους αντιπάλους του εμποδίζοντάς τους να μπαίνουν μέσα στη ρακέτα;

Νομίζω πως έγινε δέσμιος των υπερφυσικών του αθλητικών προσόντων. Στηρίχθηκε αποκλειστικά σε αυτά και δεν νοιάστηκε για την επόμενη ημέρα. Όπως ο Wilt. Ένα hook ή το drop step του έφτανε. Την αμυντική του ανεπάρκεια (δεν συμμετείχε σε καμία All Defense Team / κακός στην αντιμετώπιση του pick 'n roll / αργές βοήθειες) την αντιστάθμιζε με την επίθεση. Ο Φιλ Τζάκσον στο βιβλίο του "Last season" κάνει λόγο για αυτό ακριβώς το πρόβλημα και του καταλογίζει έλλειψη διάθεσης για προπόνηση . Αλλά απ’ τον πανδαμάτωρ χρόνο κανείς δεν ξεφεύγει. Όταν τα προσόντα που του χάρισε απλόχερα η φύση έκαναν φτερά , μεταμορφώθηκε σε έναν αργό χοντρό που προκαλούσε περισσότερο γέλιο παρά τρόμο.Ιδιαίτερα τα 2 τελευταία χρόνια.

Στο Ορλάντο οι γηραιότεροι φίλαθλοι του μαγικού κόσμου είχαν την αίσθηση πως παρακολουθούσαν την μετενσάρκωση του Wilt. Ο Στερν έτριβε τα χέρια του για τα έσοδα που θα προσκόμιζε αν όλο αυτό το «έντυνε» όσο καλύτερα μπορούσε (marketing). Μέχρι και ο Τζόρνταν ανακουφίστηκε διότι βρέθηκε επιτέλους και κάποιος άλλος για να ασχοληθεί το ΝΒΑ και ο ίδιος να βρει την ησυχία του.

Στο Λος Άντζελες όσοι παρακολουθούσαν στενά την περίπτωση του έβλεπαν πως τα ξεχωριστά αθλητικά του χαρίσματα άρχισαν να φθίνουν. Ξεκίνησαν τα προβλήματα βάρους και οι τραυματισμοί. Παρόλα αυτά η ωμή δύναμη και η μοναδική αίσθηση για το παιχνίδι- σε συνεργασία με την εμπειρία που πλέον κατείχε - τον βοηθούσαν να παίζει έξυπνα (κρύβοντας καλά τις αδυναμίες του) και να επικρατεί ξεκάθαρα των αντιπάλων του.
Στο Μαϊάμι από Superman έγινε Κλάρκ Κεντ. Μπορεί να εκτιμήσαμε την – υποτιμημένη τα προηγούμενα χρόνια- ικανότητα να πασάρει αλλά η απόδοσή του σεζόν με τη σεζόν έπεφτε. Πλέον έγινε Νο2 κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στη καριέρα του.
Στο Φοίνιξ αποκτήθηκε όχι για franchise player αλλά για role player. Να πάρει τα rebounds , να αποκτήσει όγκο η ρακέτα , να διδάξει ορισμένα μυστικά στον Studemire.

Δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις κανονικές περιόδους (μία φορά το έκανε και βγήκε άνετα MVP τη σεζόν ‘99-’00) αλλά στη postseason η χαλάρωση σταματούσε. Ειδικά την τριετία 2000-2002 οι εμφανίσεις του στα playoffs χαρακτηρίζονται απ’ τους ειδικούς ως θρυλικές. Στους τελικούς εναντίων των Pacers οι μ.ο. του προκαλούν δέος: 38pts, 17reb, σε 45’. (Αλλά και 38% στις βολές). Και αυτά απέναντι όχι σε κάποιον τυχαίο αλλά στον κύκλωπα Ρικ Σμιτς των 2.22μ.


Επειδή έτυχε να παρακολουθήσω αρκετά παιχνίδια του εκείνης της περιόδου , πράγματι ο Σακίλ δεν σταματιόταν. Triple double τον έπαιζαν και εκείνος δεν καταλάβε τίποτα. Βλέποντάς τον είχες την ίδια αίσθηση όπως με τον Τζόρνταν της περιόδου ’91-93. Απλά δεν μπορούσε κανένας να τον περιορίσει. Και γι’ αυτό άλλωστε αναγκάστηκαν οι προπονητές (και συγκεκριμένα ο Νέλσον) να εφεύρουν την τακτική-ντροπή για το άθλημα. Το Hack a Shaq. Θέλοντας όμως να είμαι δίκαιος πρέπει να πω πως και οι συγκυρίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να συμβεί όλο αυτό. Οι μεγάλοι σέντερ είχαν γεράσει (Ολάζουον, Ρόμπινσον, Γιούιν) και ο Σακίλ ήταν μόνος του (ο Ντάνκαν τότε έπαιζε τεσσάρι). Για να καταλάβετε τη γύμνια του ΝΒΑ από σέντερ , ο περιορισμένων δυνατοτήτων Αντόνιο Ντέιβις ξεκίνησε πεντάδα σε All Star Game.

Για να μιλήσουμε και λίγο για τη θέση του ανάμεσα στους καλύτερους. Το Slam τον κατατάσσει δεύτερο καλύτερο σέντερ μετά τον Wilt (και μπροστά από Καρίμ, Χακίμ). Ο Bill Simmons τον τοποθετεί στη 5η θέση (οι Χακίμ , Wilt, Καρίμ, Ράσελ τον προσπερνούν). Εσείς στο μπλογκ τον ψηφίσατε 3ο πίσω από Καρίμ και Χακίμ.

Για μένα ο Σακ θα έπρεπε να βρισκόταν στην κορυφή. Να ήταν πιο ψηλά απ' όλους. Αλλά του ήρθαν όλα πολύ νωρίς. Πλούτη, προσοχή, έπαινοι, τα πάντα. Στα prime του δεν είχε κάποιον «Russell» να τον σπρώξει ώστε να ξεπεράσει τα όριά του. Και έτσι όχι μόνο δεν τα ξεπέρασε, αλλά δεν τα ακούμπησε καν. Γιατί; Γιατί δεν αγαπούσε το παιχνίδι περισσότερο απ' όσο αγαπούσε όλα τα άλλα που έκανε στη ζωή του. Έχει βγάλει 4 δίσκους , έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες, είχε δικό του reality show, αρκετές φορές έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές σειρές ως guest. Μέχρι και τον παλαιστή έκανε. Και ανάμεσα σε όλα αυτά έπαιζε και μπάσκετ.

Έμεινε 19 χρόνια στα παρκέ όχι για τα 48 λεπτά αλλά για όσα προηγούνται απ' αυτά. Για τις συνεντεύξεις , για την επαφή με τον κόσμο , για το γκλάμουρ της υπόθεσης.


Σαν διασκεδαστής ήταν εξίσου καλός. Τα All Star Game με αυτόν είχαν άλλη «μυρωδιά».



Επίσης δεν μπορώ να μην του απονείμω τα εύσημα για την καλύτερη ατάκα που έχω διαβάσει από μπασκετμπολίστα:
-«Έχεις παίξει με Πένι , Κόμπι , Γουέιντ. Ποια η διαφορά τους;»
-"The difference between those three is in 'The Godfather' trilogy," he said. "One is Fredo(Penny) , who's never ready for me to hand it over to him. One is Sonny (Kobe), who will do whatever it takes to be the man. And one is Michael (Dwyane), who, if you watch the trilogy, the Godfather hands it over to Michael. So I have no problem handing it to Dwyane."

Γυρνάμε στην αρχή. Πως θα τον θυμόμαστε;
Σαν κυρίαρχο αλλά όχι καλύτερο.
Dominant but not the best.



Y.Γ. "Υπέγραψες στους Σέλτικς για να φτάσεις σε δαχτυλίδια τον Κόμπι. Έχεις κάνει λάθος στο μέτρημα των πρωταθλημάτων. Σε δικαιολογώ γιατί στα μαθήματα ποτέ δεν ήσουν καλός. Έδω σε ρωτούσαν αν θα επισκεφτείς την Ακρόπολη -όταν βρέθηκες στα μέρη μας το καλοκαίρι του '94 -και τους ρώταγες ποιό κλάμπ είναι. Επανέρχομαι στο θέμα , Σακ. Ο Κόμπι έχει 2 δαχτυλίδια και εσύ 3. Δεν υπολειπόσουν σε δαχτυλίδια, προηγούσουν έναντι του φίλου σου..."