Πριν τον Διαμαντίδη , στις καρδιές των Παναθηναϊκών ήταν αυτός.
Ο ηγέτης.
Ο νικητής.
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών.
Η καριέρα του: Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1973 στο Zrenjanin. Στο δημοτικό έπαιζε συνέχεια ποδόσφαιρο και ήταν αρκετά ταλαντούχος. Σε ηλικία 9 ετών πήγε στην πρώτη του προπόνηση στο μπάσκετ, έχοντας προπονητή τον Rade Prulov. Μετά το τέλος αυτής , ακολούθησε την συμβουλή του Prulov και παράτησε το ποδόσφαιρο.
Η πορτοκαλί θεά θα ήταν η κολλητή , η ερωμένη , η φίλη του.
Το πρώτο του δελτίο το έβγαλε στην “BC Masinac” , την ομάδα της πόλης του. Στην ηλικία των 13 εκείνος ξεκινούσε στην πεντάδα με καθοδηγητή τον Sija Nikolic (κάτοχος ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του ’61).
Το Zrenjanin γρήγορα έγινε πολύ μικρό για να χωρέσει το ταλέντο του Ντέγιαν. Πάρα πολλοί ρωτούσαν για να μάθουν περισσότερα για τον νεαρό της Masinac αλλά μόνο ένας ήξερε πόσο πραγματικά ταλαντούχος ήταν…
Δεν χρειάστηκε παρά μια γρήγορη ματιά σε ένα μίνι καμπ της πόλης Pula , για να καταλάβει ο Cosic (με 14 μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις) τι θησαυρό έβλεπαν τα μάτια του. Ενήργησε αστραπιαία προλαβαίνοντας όλους τους άλλους (Παρτιζάν , Ερυθρός Αστέρας , Γιουκομπλάστικα , Τσιμπόνα). Τον Αύγουστο του 1989 ο φέρελπις Μποντιρόγκα υπέγραφε στην Ζαντάρ.
Το ντεμπούτο του όμως άργησε έναν χρόνο…
Ο Μποντιρόγκα , άπειρος σε διαπραγματεύσεις , είχε βάλει την υπογραφή του και στο συμβόλαιο που του πρότεινε μερικές ημέρες πριν η Βοϊβοντίνα! Έτσι μέχρι να αποφασίσει η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία σε ποια ομάδα θα κατέληγε , ο ίδιος έκανε ατομικές προπονήσεις. Προπονούνταν επί 7 ώρες την ημέρα (4 ώρες το πρωί και 3 ώρες το απόγευμα) και περίμενε να μάθει την επόμενη ομάδα του.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έλαβε μέρος και στην πρώτη του διεθνή διοργάνωση. Στο Παγκόσμιο Εφήβων στο Έντμοντον του Καναδά , η Γιουγκοσλαβία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με τον ίδιο να ανακηρύσσεται σε MVP της διοργάνωσης.
Την ίδια χρονιά χρίζεται διεθνής με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας στους Μεσογειακούς που φιλοξενούνται στην Αθήνα.
Μετά το Έντμοντον , το όνομά του έγινε γνωστό και πέρα απ’ την πατρίδα του. Αμερικανοί σκάουτερ σημείωναν το όνομά του στα μπλοκάκια τους για να παρακολουθούν την εξέλιξή του. Το μάτι του ΝΒΑ ήταν στραμμένο πάνω.
Όμως με τον εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει να αγωνίζεται στην Ζαντάρ. Ο Cosic – τότε προπονητής της ΑΕΚ- του ζητάει να έρθει στην Ελλάδα και να παίξει για εκείνον. Η μόνη αξίωση που προέβαλαν οι διοικούντες της ΑΕΚ ήταν να πάρει το ελληνικό διαβατήριο ώστε να έχει το δικαίωμα να αγωνίζεται σαν Έλληνας στο πρωτάθλημα. Ο Μποντιρόγκα δεν ήθελε ούτε να ακούσει κάτι τέτοιο. Ήταν Σέρβος και δεν το άλλαζε.
Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παιχνίδι και τα δημοσιεύματα της εποχής αναφέρουν πως του έδινε 660 χιλ δολάρια για να αλλάξει την απόφασή του. Ο ίδιος φάνηκε προς στιγμήν να το συζητάει αλλά ο Γ.Ιωαννίδης στράφηκε στην περίπτωση του Ντράγκαν Τάρλατς , αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον Ντέγιαν.
Ο Cosic που ενδιαφερόταν πραγματικά για τον άνθρωπο Μποντιρόγκα μίλησε με τον Τάνιεβιτς (εκείνο τον καιρό προπονούσε την Στεφανέλ) και τον Αλεξάντερ Νίκολιτς για το ενδεχόμενο απόκτησής στην ομάδα τους. O Τάνιεβιτς πίστεψε στον Μποντιρόγκα και έκλεισε στα αυτιά του σε όσους τον κατηγορούσαν πως επέλεγε στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης για ξένο έναν άπειρο 18χρονο. 
Τον Σεπτέμβριο του ’92 ο Ντέγιαν μετακομίζει στο Τριέστε για να ξεκινήσει την ιταλική του σταδιοδρομία. Οι πρώτες εμφανίσεις του είναι εντυπωσιακές , με την “Gazeta delo sport” να τον κατατάσσει στην 15η θέση των «καλύτερων Ευρωπαίων καλαθοσφαιριστών» μαζί με τον Γιούρι Ζντόβτς.
Αυτή την διάκριση την κέρδισε με το σπαθί του. Ουσιαστικά στην πρώτη επαγγελματική του σεζόν πετύχαινε 21.2 ppg! Στην συνάντησή του με τον διάσημο συμπατριώτη του Τόνυ Κούκοτς , σκοράρει 32 πόντους , δείχνοντας πως μπορεί και ο ίδιος να σταθεί ισάξια δίπλα του . Την ημέρα των γενεθλίων για την συμπλήρωση των 20 χρόνων του , σε ένα αξέχαστο παιχνίδι εναντίον της Πανασόνικ βάζει 51 πόντους και το buzzer beater που σφράγιζει τη νίκη της ομάδας του!
Την επόμενη χρονιά η Στεφανέλ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κόρατς όπου απέναντι στον ΠΑΟΚ έχασε καθαρά και τις δύο φορές . (75-66 , Μπέρι 23π , Λάμπλεϊ 20 π , Μποντιρόγκα 6 π 1/10 διπ 0/4 τρι – 100-91 , Πρέλεβιτς 30 π , Μπέρι 26π , Μποντιρόγκα 24π).
ενώ στο πρωτάθλημα ένα buzzer beater του Κάρλτον Μάγιερς τον αφήνει εκτός τελικών Ιταλίας.
Η σεζόν '94-'95 είναι μία απ' τα ίδια για τον νεαρό Γιουγκοσλάβο playmaker. Έφτασε ακόμη μία φορά στον τελικό του Korac αλλά η Άλμπα του Πέσιτς και των Αλιμπέγκοβιτς και Σάσα Ομπράντοβιτς έκανε την έκπληξη και κέρδισε με 85-79. Στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος ο Ντανίλοβιτς (στο peak της καριέρας του) ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο για εκείνον. Το πάλεψε αλλά η Stefanel έχασε την σειρά απ' την Κίντερ με 3-2.
Η Αθήνα είναι και πάλι στον δρόμο του. Το Ευρωμπάσκετ του ’95 είναι η πρώτη διοργάνωση που θα αγωνιστούν οι Γιουγκοσλάβοι μετά τον πόλεμο. Και η πρώτη μεγάλη διογάνωση όπου ο ίδιος θα λάβει μέρος.
Η Γιουγκοσλαβία των Ντίβατς – Τζόρτζεβιτς – Ντανίλοβιτς – Πασπαλι – Σάβιτς και τόσων άλλων θα μας κερδίσει στον ημιτελικό με 60-52 (ο Μποντιρόγκα είχε 12π με 6/6 βολές)
Ενώ στον τελικό απέναντι στην Λιθουανία των Σαμπόνις – Μαρτσουλιόνις , οι 44 πόντοι του Τζόρτζεβιτς θα της δώσουν την πρώτη θέση και το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο στήθος του Ντέγιαν.
Στα ντραφτ του '95 θα επιλεγεί απ' τους Σακραμέντο στο νούμερο 51 αλλά θα απορρίψει κάθε πρότασή τους για μετακόμιση στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Μετά από προσπάθειες 4 χρόνων θα κατακτήσει το νταμπλ στην Ιταλία κερδίζοντας τα φαντάσματα που τον καταδίωκαν τα περασμένα χρόνια. Τ Κίντερ (με τον Ντανίλοβιτς όμως να βρίσκεται στο Miami και τους Heat) στους ημιτελικούς και στην τελική σειρά την Φορτιτούτο Μπολόνια των Μάγιερς , Τζόρτζεβιτς.
Ο Ντέγιαν (πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 23.3 pts) έβαλε ένα προσωπικό καλάθι στα τελευταία δευτερόλεπτα και μαζί με τους Μπλάκμαν - Φούτσκα - Τζεντίλε - Ντε Πολ στέφθονται πρωταθλητές Ιταλίας υπό το βλέμμα του μέντορά τους Μπόμπαν Τάνιεβιτς.
(Έφτασαν για ακόμη μία φορά σε τελικό Korac αλλά και πάλι ηττήθηκαν , αυτή την φορά απ' την Εφές του Ναουμόφσκι και του αδικοχαμένου Κόνραντ Μακρέι)
Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς θα πάρει μεταγραφή για την «βασίλισσα» της Ευρώπης (προσωπική επιλογή του Obradovic) και με την πατρίδα του θα κατακτήσει ένα ακόμη μετάλλιο (αργυρό στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα έχοντας στον τελικό απέναντι στην Αμερική 13pts , 5 reb).
Το 1997 συνεχίζει την συλλογή μεταλλίων.
Κυπελλούχων με την Ρεάλ (78-64 την ιταλική Φορτιτούτο κάνοντας καταπληκτικό τουρνουά με 20.9 pts , 6.9 reb , 2.9 as /όπου το τρίο Herreros - Dejan - Arlauckas αποτελούσε εφιάλτη για κάθε άμυνα) και πρωταθλητής Ευρώπης (61-49 την Ιταλία / 14 pts , 4 stl).
Το 1998 στο Παγκόσμιο της Αθήνας (πάλι!) πραγματοποίησε τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του και ανακηρύχτηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής και MVP (14.7 pts , 5 reb , 2.2 as)
Ο Παναθηναϊκός μόλις είχε προσλάβει για προπονητή τον Ομπράντοβιτς και οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι πραγματοποιούσαν κάθε του επιθυμία. Η πρώτη του αξίωση ήταν να ντυθεί στα πράσινα ο καλύτερος μπασκετμπολίστας για το 1998 , ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Τον είχε παίκτη και στην Ρεάλ και ήξερε απο πρώτο χέρι τα τα ηγετικά του προσόντα.Μία κίνηση που άλλαξε το status quo του ελληνικού μπάσκετ.
Στους «πρασίνους» έγραψε ιστορία. Έγινε ο αγαπημένος της εξέδρα, των προέδρων , του Τύπου
και στα 4 χρόνια που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό πήρε 3 νταμπλ Ελλάδας και 2 Ευρωπαϊκά. Μπορεί οι Σκοτ και Ράτζα ένα χρόνο νωρίτερα να έσπασαν την κατάρα και ο Παναθηναϊκός να στέφθηκε Πρωταθλητής Ελλάδας μετά από 14 χρόνια , αλλά ο Μποντιρόγκα ήταν που τις άνοιξε τα φτερά και την έκανε την πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα όλων των σπορ.
Αποτέλεσε τον μηχανοδηγό της χαρίζοντας στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού αμέτρητες χαρές , όπως :
- To διπλό στον 5ο τελικό μέσα στο ανίκητο έως τότε ΣΕΦ (19 πόντοι - πρώτος σκόρερ του αγώνα)
- Το Ευρωπαϊκό στην Θεσσαλονίκη το 2000 πραγματοποιώντας πάντως μία μέτρια -για τα δικά του στάνταρ- εμφάνιση με 9 πόντους και 3 λάθη.
- το Ευρωπαϊκό του 2002 απέναντι στη γηπεδούχο Μπολόνια των Τζινόμπιλι - Ριγκοντό - Σμόντις - Γιάριτς - Άντερσεν - Μπετσίροβιτς - Γκρίφιν - Γκρέιτζερ .
Ο "Μπόντι" τους κρατούσε μόνος του μέσα στο παιχνίδι (21 πόντους , 7 ριμπ , 4 ασ) μέχρι να ζεσταθεί ο Κουτλουάι και να ξεκινήσει να "βρέχει" τρίποντα.
Μέχρι το επόμενο Παγκόσμιο στην Ιντιάνα , εκτός απ’ τους συλλογικούς τίτλους πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη του : ένα χάλκινο (το ’99 όπου η Ιταλία του Τάνιεβιτς πήρε το αίμα της πίσω στον ημιτελικό / ο Μποντίρογκα πάλεψε μόνος του με 17 πόντους και 13 ριμπ) και ένα χρυσό (το ’01 στην Τουρκία με 18 πόντους και 7 ριμπάουντ στον τελικό απέναντι στους Τούρκουγλου - Τουρκτσαν και τον παλιόφιλό του Κουτλουάι).
Στην «πόλη του μπάσκετ» δίδαξε σε ολόκληρη την υφήλιο τι θα πει αληθινό basketball. Στους «8» έπαιζε isolation τους Αμερικανούς και ξεφτίλιζε τον πολυδιαφημισμένο Καρμέλο Άντονυ
Στον τελικό έβαλε 9 πόντους στα 2 τελευταία λεπτά και το παιχνίδι πήγε στην παράταση. Εκεί ο Πιτσίλκας έβαλε το χέρι του και ο αρχηγός της ομάδας Ντέγιαν Μποντιρόγκα έγινε (για 2η φορά στην καριέρα του) Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Στα 29 του άφησε τον Παναθηναϊκό ως ο MVP του Παγκοσμίου , της Euroleague , και ως «ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας γα το 2002» (2η φορά στην καριέρα του και αυτό).
Η Μπαρτσελόνα για να σπάσει και αυτή την κατάρα που την ακολουθούσε (κανένα Ευρωπαϊκό) χρειαζόταν έναν νικητή. Για την ακρίβεια χρειαζόταν Τον Νικητή. Επιβραβεύτηκε για αυτήν της την κίνηση απ’την πρώτη χρονιά: Με συμπαίκτες τους Γιασικεβίτσιους , Φούτσκα , Ναβάρο, πέτυχε το τρέμπλ για την ομάδα της Βαρκελώνης ενώ ήταν και ο MVP της Euroleague (για 2η σερί χρονιά).
Με τους μπλαουγκράνα έμεινε 3 χρόνια παίρνοντας 2 πρωταθλήματα. (Πραγματικά είχε χάσει τον λογαριασμό σε κούπες)
Έκλεισε την καριέρα του στην Ρόμα με προπονητή και πάλι τον Σβέτισλαβ Πέσιτς (όπως στην Εθνική και στη Μπαρτσελόνα). Η παντοκρατορία της Σιένα δεν ήταν εύκολο να σπάσει και ο Ντέγιαν δεν κατέκτησε κανέναν εγχώριο τίτλο με τη Ρόμα. Ωστόσο ανέπτυξε σχέσεις δυνατής αγάπης με την ομάδα και την πόλη και μετά την αποχώρησή του απ' τα παρκέ διετέλεσε και general manager της Lottomatica Roma.
Απ' την Εθνική ομάδα αποσύρθηκε το 2005 μετά το φιάσκο του Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Αποχωρώντας απ' το γήπεδο ξέσπασε σε κλάματα μην αντέχοντας να βλέπει hn Γαλλία του Πάρκερ να τον αποκλείει μέσα στο σπίτι του. Την φανέλα με το εθνόσημο όμως την υπηρέτησε πιστά για 14 χρόνια , δείχνοντας με τον τρόπο του το σωστό παράδειγμα πίστης προς την πατρίδα. Στα 32 του ήταν ο τελευταίος που κατέβηκε απ' το τρένο μιας σούπερ επιτυχημένης γενιάς (Τζόρτζεβιτς , Ντανίλοβιτς , Ρέμπρατσα, Τομάσεβιτς, Γκούροβιτς, Σ.Ομπράντοβιτς)
(οι μέσοι όροι του με την φανέλα της Γιουγκοσλαβίας : 11,8 pts , 3.8 reb , 2.3 as)
Αγωνιστικά προτερρήματα και ελαττώματα
Μετά τον Κούκοτς , η Ευρώπη έχει αυτόν σαν 2ο τη τάξει κορυφαίο Ευρωπαίο point forward όλων των εποχών.
Στην Στεφανέλ έπαιζε playmaker. Στον Παναθηναϊκό ο Ομπράντοβιτς τον έβαζε πολλές φορές και power forward. Γιατί; Γιατί ήταν πολυσύνθετος. Όχι όμως από αυτούς που ονομάζουμε «εργαλεία του προπονητή». Εκείνος ήταν ο star. Η πριμαντόνα που απλά ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου σε όποια θέση και αν αγωνιζόταν. Με την «αλα Μποντιρόγκα» ντρίμπλα του αφόπλιζε όσους τον μάρκαραν. Είχε βαθιά γνώση του αθλήματος σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Φαινόταν σε κάθε του κίνηση. Στον χειρισμό της μπάλας έπαιρνε άριστα. Σε φάσεις 1on1 δεν αντιμετωπιζόταν. Σε έβαζε πλάτη και σε πήγαινε κούτσα κούτσα μέχρι το καλάθι. Αλλά το κυριότερο: ΗΞΕΡΕ να παίρνει φάουλ όποτε χρειαζόταν. Είτε για να ξεκολλήσει την ομάδα του στην επίθεση , είτε για να να κόψει την φόρα του αντιπάλου , είτε για να κλειδώσει την νίκη , η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια: Ο Ντέγιαν στη γραμμή των βολών να κοιτάει το άπειρο (με ένα βλέμμα ολίγον τι χαζεμένο) και … γράψε 2 βολές.
Πριν την εποχή Ναβάρο , ο Ντέγιαν ήταν ο καλύτερος closer της Ευρώπης. Και το εντυπωσιακό ήταν πως πετύχαινε όλα τα παραπάνω μολονότι ήταν ένα – τουλάχιστον – κλικ πιο αργός απ΄ τους άλλους. Γι’ αυτό και δεν πήγε στο ΝΒΑ. Είναι άλλωστε και το μοναδικό που μπορούν να του προσάψουν οι επικριτές του. Πως δεν τόλμησε.
Έκρηξη , άλμα , ταχύτητα (δηλαδή αθλητικά χαρίσματα) δεν διέθετε. Εκείνος ήξερε μπάσκετ. Οι Αμερικανοί θέλουν σαΐτες να τρέχουν τα 100μ και σούπερμεν να πηδάνε στον Θεό. (Αν τύχει και ξέρουν και λίγο μπάσκετ τότε τους κάνουν Lebron James) Ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι είχε δηλώσει για τον Μποντιρόγκα : «είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Η Ευρώπη – ευτυχώς – δεν επηρεάστηκε απ’ το ΝΒΑ. Το καταλαβαίνεις ξεκαθαρά παρακολουθώντας τον τρόπο παιχνιδιού του Ντέγιαν». Δεν τον χρειάζονταν (οι Αμερικάνοι) αλλά και εκείνος δεν τους χρειάστηκε. Ότι ήταν να πουν οι δύο πλευρές τα είπαν στον προημιτελικό της Ιντιανάπολις. Τα πολλά λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι , που λέει και η γιαγιά μου… Σαν άνθρωπος ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός με τους φιλάθλους της κάθε ομάδας που αγωνιζόταν. Δεν το έκανε για να πουλήσει οπαδιλίκι. Έτσι αισθανόταν. Το ζούσε το παιχνίδι στο maximum. Αγαπήθηκε (αλλά και μισήθηκε) παράφορα.
Έτυχε να βρίσκομαι στον ημιτελικό του Βερολίνου. Μετά το τέλος της πρώτης ημέρας των αγώνων πετυχαίνουν οι «γαύροι» τον Ντέγιαν έξω απ΄το γήπεδο και αρχίζουν τα συνθήματα εναντίων του. Λίγο πιο πέρα ακούω έναν μεγαλύτερης ηλικίας ερυθρόλευκο οπαδό να μουρμουρίζει: «Αυτός ήταν παίκτης για βρίσιμο! Όχι σαν τους σημερινούς λελέδες…»
(φωτογραφία το επεισόδιο με Τόμιτς δεν το βάζω μιας και πρόκειται για μια μαύρη σελίδα στο βιβλίο του Ντέγιαν)
Προσωπική εμπειρία
"Υπάρχουν στιγμές που η πέννα δεν μπορεί να αποτυπώσει την αλήθεια. Αυτή η στιγμή είναι μία από αυτές. Ό,τι και να γράψεις για τον παίχτη Ντέγιαν Μποντίρογκα είναι λίγο. Αυτό που μου έρχεται κάθε φορά στο μυαλό είναι η ηρεμία που είχε όταν κατέβαζε την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι. Τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν στην επίθεση, όταν λιβάνιζε την μπάλα, αλλά κανένας να μην αγχώνεται, γιατί όλοι πίστευαν ότι ξέρει τι κάνει και να αποδεικνύονται σωστοί. Οι στατιστικές, οι πόντοι που έβαζε ανά αγώνα, τα λεπτά συμμετοχής και τα ποσοστά του, είναι ένα μόνο κομμάτι από την συνολική προσφορά του σε όποια ομάδα αγωνίστηκε. Το όνομά του έχει μείνει ανεξίτηλο στις καρδιές των οπαδών από όπου πέρασε κι εγώ είμαι ευτυχισμένος που κάποια στιγμή θα πω στα παιδιά μου ότι έζησα αυτόν τον παίχτη να κοσμεί τα ελληνικά γήπεδα"
9 σχόλια:
Μια διόρθωση. Δεν έχω διαβάσει ολόκληρο άρθρο ακόμα, αλλά όταν έφτασα στο Ευρωμπάσκετ του '95 δεν μπόρεσα να κρατηθώ.
Δεν έδωσαν το χρυσό μετάλλιο στους Σέρβους οι 44 πόντοι του Τζόρτζεβιτς, αλλά ο Πιτσίλκας με το έταιρο κοράκι. Ήμουν στο γήπεδο και, ναι, ήμουν κι εγώ ένας από τους 15,000 που κατά την απονομή φώναζαν με όλη τους τη δύναμη "Lietuva, Lietuva".
Για να μην ξεχνάμε την ιστορία και τα αίσχη των "αδερφών" μας (ΝΟΤ!) Σέρβων.
8a symfonhso apolyta mazi an kai evlepa to mats apo thn thleorash...ka8arh kloph!
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πιτσίλκας, ο Στάνκοβιτς και το συνάφι τους έκαναν τα ίδια (και χειρότερα) στο Μουντομπάσκετ της Ιντιάνα το 2002.
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη που επικεντρώνομαι τόσο πολύ στο παρασκήνιο, αλλά για τον Μποντιρόγκα δεν έχω να πω και πολλά. Ποτέ δεν τον συμπάθησα, ούτε και τον παραδέχτηκα. Έπρεπε να πάει στο ΝΒΑ και να γελάσει ο κάθε πικραμένος με το κλέψιμο, την τάπα και τον πάγκο που είχε να φάει.
Διαφωνώ κάθετα με τη νοοτροπία "ευτυχώς που η Ευρώπη δεν ακολούθησε τα χνάρια του ΝΒΑ" (ακόμα κι αν δεν είμαι ο μεγαλύτερος θιασώτης του αμερικανικού μπάσκετ).
Άλλο πράγμα το τσίρκο και η παιδική χαρά της regular season του ΝΒΑ, άλλο το γρήγορο μπάσκετ που απαιτεί σωματικά προσόντα και άλλο το μπάσκετ που παίζουν... οι Μποντιρόγκα του κόσμου τούτου.
Με λύπη μου διαπιστώνω πως τα κόμπλεξ των Ολυμπιακών- Παναθηναϊκών - Αρειανών - Παοκτζήδων- Αεκτζήδων - Ηρακληδέων κοκ δεν αφήνουν στο μυαλό να καταλάβει ακόμη και τα πιο απλά.
Ναι ο Ντέγιαν ήταν απ' τους καλύτερους Ευρωπαίους όλων των εποχών!
Διάολε μόνο αν πήγαινε στο ΝΒΑ θα το παραδεχόσασταν?
Θανάσης , 37
Δηλαδή τόσοι που πήγαν και δεν έπιασαν (πχ Πάσπαλι, Τζόρτζεβιτς, ο κατάλογος δεν έχει τλειωμό) δεν δικαιούνται να συμπεριλαμβάνονται στους κορυφαίους?
Νισάφι πια με το ΝΒΑ!
Παρότι ο Μποντιρόγκας δε μου άρεσε ποτέ γιατί είμαι Ολυμπιακός, γιατί ήταν εξόχως προβοκάτορας και γιατί έπαιρνε τα φάουλ χωρίς προσπάθεια υπήρξε τεράστια μπασκετική φυσιογνωμία όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί στις κρίσιμες στιγμές ήταν 9/10 λίρα 100. Τούτου ειπωθέντος στην μπασκετική του περιγραφή να προσθέσω ότι δεν καλή κατοχή με το αριστερό και δεν έκανε σχεδόν ποτέ μπασίματα απ'την αδύναμή πλευρά του. Αυτό του το μπασκετικό μειονέκτημα το είχε επισημάνει ο Ίβκοβιτς στον Παπανικολάου που τον μάρκαρε με μεγάλη επιτυχία μονόπαντα στη δεξιά τρίπλα. Εκτός αυτού πολλάκις ανερωτώμην πόσους πόντους θα είχε ο Φορντ πχ αν έπαιρνε τα φάουλ μ'αυτή την ευκολία, μάλλον πάνω από 30.
Και παρότι δεν είναι σχετικό με τον παίχτη, καλό είναι να μη λέμε μπασκετικές ανοησίες ότι στην Αμερική υπερτερούν σε αθλητικά προσόντα και υστερούν σε μπασκετικά γιατί γελάνε και οι γαλαζόπετρες. Μια μεσημεριανή προπόνηση του 36χρονου Ντομινίκ ή του 40χρονου Μακαντού είναι η ζωή ολόκληρη του Μποντιρόγκα.
Δηλαδη ρε παιδια όποιος δεν πιασει στο ΝΒΑ δεν αξιζει σαν παιχτης?
Τι να πουμε τότε για τους Γκαλη , Γιαννακη , Διαμαντιδη , τον Παπαλουκα, Πασπαλι, Τζορτζεβιτς και άλλους πολλους κορυφαιους παιχτες που ειτε δεν πηγαν καθόλου , είτε πηγαν στο ΝΒΑ και δεν έπιασαν?
Δηλαδη ο Βουγιασιτς που παιζει τόσα χρόνια στο ΝΒΑ θεωρειται παιχτης??Εάν ερθει στην Ευρώπη σε ποιας κορυφαιας Ευρωπαικης ομαδας θα ειναι στη δεκαδα?
Ειδικα για τον Μποντιρόγκα , οι εμφανισεις του εναντιον των Αμερικανων και ειδικα τα ''αδειασματα'' στον Καρμελο Άντονι εχουν μεινει στην Ιστορία του μπασκετ...Δεν χρειαζεται πάντα να εχεις αλμα, ταχυτητα και δυναμη για να παιξεις μπασκετ και η πιο τρανη απόδειξη ειναι ο Larry Bird για το NBA και ο Μποντιρόγκα για την Ευρωπη.
Σίγουρα στο ΝΒΑ χρειαζονται πιο πολυ τα σωματικά προσόντα στους περισσοτερους των αθλητών , αλλα υπάρχουν και εξαιρέσεις.Προσωπικά μου αρεσει να βλεπω πιο πολυ παλια παιχνίδια του ΝΒΑ όπου παιζόταν πιο πολυ μπασκετ και αναφερομαι στους Σελτικς των 80'ς όπου o Βird με τους MC hale - Parish διδαξαν τα pick' n ' roll, στην Γιουτα των Stockton-Mallone, στους Bulls των 90'ς με την τριγωνική επίθεση..
Ωραίο αφιέρωμα με 2 μόνο μικρές διορθώσεις την πρώτη χρονιά του στον Παναθηναίκό είχε προπονητή τον Σούμποτιτς, ο Ομπρράντοβιτς ήρθε το '99. Επίσης η φάση με τον Άντονυ δεν είναι το ΄02 στο μουντομπάσκετ αλλά σε φιλικό στο Βελιγράδι πριν την ολυμπιάδα του '04.
Αργύρης.
h vradia pou epistrefei ws antipalos me thn barcelona sta patisia, einai apo tis stigmes pou 8a mou meinoun gia panta sto mialo.. apisteftos paiktis, den xreiazete na vgazete koblex merikoi, skefteite ligo antikeimenika..
fobero afierwma!
nmouv k egw mesa sto lietuva-lietuva pitsirikas tote.. twra paradexomai oti ntav apo tis megaluteres stigmes kafrilas pou exw znsei.. kai paroti o dejan mas ekave xeirovomies pisw apo tnv eksedra apovomns.. klassika thewrousame oti eixe adiknsei tnv ethvikn se prongoumevo paixvidi n diaitnsia.. egw proswpika agapousa Arvidas kai Marculionis..
Exovtas dei pleov kai ta sprwksimata tns Ethvikns tou Basilakopoulou.. sorry Dejan.. sorry Tomasevic... Sorry megiste Djordjevic.. Sorry Rebraca.. Aporw alntheia pws meta apo auta mas nrthe stnv Ellada o Zeliko gia va avamorfwsei to ellnviko basket kai va dnmiourgnsei tous paiktes pou mas kratnsav tosa xrovia stnv korufn..
durutti
Δημοσίευση σχολίου