Υπόκλιση στους "κορυφαίους" κουμπάρους

Έκατσα και παρακολούθησα με πολλή μεγάλη προσοχή και τα δύο πρώτα ματς των αιωνίων χθες για τα play-off της Ευρωλίγκα και ο λόγος που με ώθησε να γράψω την παρούσα ανάρτηση έχει να κάνει με τους δύο κουστουμαρισμένους κυρίους που κάθονταν -τρόπος του λέγειν- στις άκρες των πάγκων των δύο αιωνίων.


Πριν από αρκετό καιρό επ' ευκαιρία της παρουσίας του Σιζέφσκι στον πάγκο των ΗΠΑ, είχα πάλι αναφερθεί στη σημασία και την αξία του καλού προπονητή, οπότε το παρόν κείμενο είναι μάλλον συμπληρωματικό. Ανεξαρτήτως της έκβασης της κάθε σειράς, νομίζω ότι χθες περίτρανα αποδείχτηκε ότι οι "κουμπάροι" παραμένουν, έχοντας ο καθένας το δικό του διαφορετικό προπονητικό στυλ, οι κορυφαίοι προπονητές στην Ευρώπη με πολύ μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο. Και εξηγούμαι αμέσως.

Η χθεσινή εμφάνιση του Ολυμπιακού, όσο υπερβολική και εξωπραγματική μοιάζει, αποτελεί την κορωνίδα και το επιστέγασμα του προπονητικού πλάνου του Ντόυντα. Ο χθεσινός Ολυμπιακός περισσότερο από κάθε άλλη φορά ήταν, συμπεριφερόταν, έπαιζε το μπάσκετ που είχε τη σφραγίδα του προπονητή του. Μια ομάδα με τρομακτικό βαθμό προσήλωσης και συγκέντρωσης στο προπονητικό πλάνο, με ασίγαστο πάθος και δυναμική έκανε την μόνιμη πρωταθλήτρια Ιταλίας να μοιάζει με παιδική ομάδα. Ο Ιταλός κόουτς παρακολουθούσε ανήμπορος να αντιδράσει στο παραμικρό. Ο Ντούντα κατάλαβε ότι έπρεπε να χτυπήσει τη Σιένα με το -θεωρητικά- δυνατό της όπλο και να της το γυρίσει μπούμερανγκ. Έκανε φύλλο και φτερό το επιθετικό της παιχνίδι και κατέλαβε ότι όσο ψηλότερα ανέβαζε την γραμμή πίεσης και άμυνας τόσο θα δυσκόλευε το σετ παιχνίδι των Ιταλών. Θυμηθείτε χθες μετά από κάθε καλάθι, τον Ντούντα με έντονες κινήσεις των χεριών του να φωνάζει στους παίχτες του να πιέσουν από την επαναφορά, καθώς ήξερε ότι με ανέτοιμους τους ΜαΚάλεμπ και Καουκένας, οι Ιταλοί θα βραχυκύκλωναν.

Στο σετ παιχνίδι έδινε ΟΛΟΥΣ τους διαδρόμους των περιφερειακών να καταλήξουν στον Μπουρούση και τον Νεστέροβιτς, οι οποίοι με τα μακριά τους χέρια αλλοίωναν τα σουτ, ενώ ταυτόχρονα ο Παπανικολάου είχε ρητή εντολή να κάνει όλες τις περιστροφές κοντά στην άμυνα για να βοηθάει στα ριμπάουντ τον ψηλό που κάλυπτε την διείσδυση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ύπάρχει καμία έξτρα πάσα, το οπτικό πεδίο να είναι περιορισμένο και ως εκ τούτου τα σουτ να γίνονται υπό βεβιασμένες συνθήκες. Ο "σοφός" μοίρασε με εξαιρετικό τρόπο τον χρόνο συμμετοχής σε όλους σχεδόν τους παίχτες του, προσπαθώντας να έχει πάντα φρέσκα πόδια κυρίως στην άμυνα, γιατί κατάλαβε και επιδίωξε από την άμυνά του να χτίσει ρυθμό στην επίθεση, το οποίο και έγινε. Η μπάλα ακούμπησε κοντά στο καλάθι, όπου οι ψηλοί του ΟΣΦΠ, προεξαρχούντος του Μπουρούση, έκαναν πάρτυ εκμεταλλευόμενοι την ποσοτική και ποιοτική τους διαφορά, ενώ το transition έδωσε πολλούς και εύκολους πόντους κυρίως με τους παίχτες στο 4 (Μαυροκεφαλίδης 15-17 πόντους). Όταν στην εξίσωση έβαλε και τον Παπουλακά, η άμυνα των Ιταλών αποδιοργανώθηκε εντελώς καθώς οι συνεργασίες και απομονώσεις 2 εναντίον 2 στην αδύνατη πλευρά οδηγούσαν σε εύκολα κοντινά hook των ψηλών ή σε πάσες στους περιφερειακούς που είτε έκοβαν από την αδύνατη πλευρά (κάρφωμα Γκόρντον) είτε περίμεναν ακροβοισμένοι στο τρίποντο.

Εν κατακλείδι, ο Ντούντα, όντας με διαφορά ο πιο έμπειρος κόουτς στην Ευρώπη, παρουσίασε μια ομάδα άρτια οργανωμένη, προσηλωμένη μέχρι κεραίας στο εκπονηθέν αγωνιστικό πλάνο, με παίχτες ψυχολογικά έτοιμους να ανταποκριθούν στις συνθήκες του αγώνα, με εμφανή τακτική υπεροχή έναντι του αντιπάλου εστιασμένη στις αγωνιστικές του αδυναμίες και δικαίως νομίζω είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί της σειράς. Έξτρα μπόνους στο τσεπάκι του Ίβκοβιτς το παιχνίδι του Μπουρούση, ο οποίος επανήλθε από την σιωπηλή τιμωρία του ένα μήνα που του επεβλήθη και έκανε την διαφορά. Ο Ολυμπιακός είναι πεινασμένος και έχει και σχέδιο και στις δύο άκρες του τερέν. Συνήθως αυτά φτάνουν για να αγγίξεις την κορυφή.

Ο έτερος κουμπάρος απέδειξε χθες ότι ζει, τρέφεται και αναζητά τις προκλήσεις. Η ομάδα του ήταν το αουτσάιντερ απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης που την υποδέχτηκε στην έδρα της και τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης για την περσινή χρονιά. Ο Ζοτς όμως απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος "σκακιστής-τακτικιστής" στην Ευρώπη εδώ και χρόνια. Όλο το παιχνίδι κύλησε ΑΚΡΙΒΩΣ όπως το είχε σχεδιάσει ο κόουτς των πράσινων. Η Μπάρτσα δεν έβγαλε ούτε έναν αιφνιδιασμό. Ο Ναβάρο πήρε 7 σουτ σε όλο το παιχνίδι. Εξαιρουμένων των ασίστ, ο ΠΑΟ επικράτησε σε όλες τις υπόλοιπες στατιστικές κατηγορίες. Ο Καλάθης ξαφνικά απέκτησε ρόλο, κυνήγησε με τα γοργά του πόδια τον Ναβάρο και πήρε το βάρος της οργάνωσης από τον Διαμαντίδη. Σε όλο το πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΟ σούταρε 1 τρίποντο, καθώς οι επιθέσεις εκδηλώνονταν είτε με μπασίματα βαθιά στη ρακέτα της Μπάρτσα για να φθαρούν οι ψηλοί της είτε με παιχνίδι στο low-post. Στην άμυνα ο Ζοτς επέλεξε να μην φοβηθεί τους Ρούμπιο-Σάδα-Πέροβιτς-Βάσκεθ αφήνοντας τους μεν δύο πρώτους να σουτάρουν σχεδόν προκλητικά ενώ δεν έπαιξε ποτέ με double-team τους άλλους δύο. Το επιθετικό παιχνίδι των Καταλανών είχε γίνει φύλλο και φτερό και είχε εστιαστεί στη μεγαλύτερη επιθετική τους αδυναμία που είναι ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης ΔΕΝ έχουν παιχίδι με πλάτη κοντά στο καλάθι σε σταθερή βάση.

Έχοντας αυτό στο μυαλό του ο Ομπράντοβιτς δεν φοβήθηκε ποτέ το ποστάρισμα κανενός καταλανού παίχτη, ούτε κάθετη πάσα μέσα στη ρακέτα, αφού ήξερε ότι σε οποιαδήποτε αλλαγή στο σκριν -κυρίως στον Ναβάρο- θα ακολουθούσε είτε σουτ είτε μπάσιμο και όχι εκμετάλλευση του όποιου miss-match. Δεν είναι τυχαίο ότι 2-3 τρίποντα της Μπάρτσα επιτεύχθησαν από Μόρις-Λόρμπεκ στο τέλος των επιθέσεων και από την κορυφή της ρακέτας χάρη στο επιθετικό τους ταλέντο. Ακόμα και τις 1-2 φορές που οι Ισπανοί έκτισαν μια διαφορά 5-7 πόντων, ο ΠΑΟ μένοντας πιστός στις οδηγίες του προπονητή του, δεν άνοιξε τον ρυθμό, έψαξε να εκμεταλλευτεί τον Διαμαντίδη, τον Νίκολας και τον Μπατίστ προσπαθώντας να τους δώσει χώρο είτε για σουτ είτε για διείσδυση στην καρδιά της ρακέτας. Ακόμα και η είσοδος του Μάριτς για 2-3 λεπτά άλλαξε τα δεδομένα, καθώς οι συμπαίχτες του έψαξαν αμέσως μετά από τα σκριν με κάθετες πάσες προκειμένου να φθείρει την αντίπαλη frontline (τρία κερδισμένα φάουλ-5/6 βολές).

Το πιο βασικό είναι ότι ο ΠΑΟ εμφανίστηκε με στολή καμικάζι, με μεγάλη πίστη στις δυνάμεις του και στον τρόπο παιχνιδιού του, έμεινε ανεπηρέαστος από την εκτός έδρας ατομόσφαιρα, με μεγάλη πνευματική συγκέντρωση στα επιμέρους σημεία του παιχνιδιού του και με καθολική επικράτηση στον τομέα της τακτικής και της αγωνιστικής και ψυχολογικής προετοιμασίας και αυτό οφείλεται στον προπονητή του. Όποιος έβλεπε τις αντιδράσεις του κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, κατάλαβε πόσο πολύ γούσταρε και σχεδόν απολάμβανε το παιχνίδι ο Ζοτς διαβάζοντάς το και ετοιμάζοντας την επόμενη κίνησή του. Γνώμη μου ότι σε επίπεδο τακτικής το παιχνίδι ήταν εφάμιλλο με αυτό του τελικού της Μπολώνια το 2002. Το ερώτημα που πλέον αιωρείται έιναι κατά πόσο μια τέτοια εμφάνιση επαναλαμβάνεται απέναντι σε αντίπαλο σαφώς πιο υποψιασμένο.