Εικοστό επεισόδιο: «I saw the moment»

Το 3-ponto.blogspot βγάζει στον αέρα ένα νέο επεισόδιο σχετικά με την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών , του αξεπέραστου Μάικλ Τζόρνταν.

Τον φθινόπωρο οι Chicago Bulls ταξίδεψαν μέχρι το Παρίσι για το McDonalds Open. Το τουρνουά ήταν ακόμη μία έμπνευση του κομισάριου David Stern ώστε να ανοιχθεί το ΝΒΑ και σε αγορές που το μπάσκετ δεν ήταν δημοφιλές. Οι Bulls δεν ενθουσιάστηκαν με το ταξίδι αλλά ήταν μέσα στις υποχρεώσεις τους να το κάνουν.

Οι Γάλλοι έπαθαν παροξυσμό στην άφιξη του Μάικλ. Η L’Equipe έβαλε σαν τίτλο στην πρώτη της σελίδα : Eτοιμάζουμε για τον Τζόρνταν μια υποδοχή βασιλιά.

Η France – Soir έγραψε: O Jordan στην πόλη; Είναι καλύτερα νέα και απ’ την άφιξη του Πάπα.

Οι αγώνες δεν είχαν μεγάλο συναγωνισμό. Παρά τις απουσίες των Pippen – Rodman , οι Bulls κέρδιζαν εύκολα και με μεγάλη διαφορά. H παρουσία τους στον τελικό θεωρούνταν δεδομένη. Το ποιος θα ήταν ο τυχερός που θα βρισκόταν απέναντί τους , ήταν το ερώτημα...

(Το τρίποντο και φάουλ του Καρνισόβας στέλνει τον Ολυμπιακό στον τελικό)

Η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της πειραιώτικης ομάδας είναι γεγονός. Ο Μάικλ Τζόρνταν – στο απόγειο της δόξας του - θα αντιμετωπίσει τους ερυθρολεύκους σε έναν τελικό .

(σημ. Ολος ο κόσμος που παρακολουθούσε τον τελικό του «McDonalds», ανάμεσα στους Μπουλς και τον Ολυμπιακό, απόρησε όταν σε μια άμυνα ο Μίλαν Τόμιτς μίλησε στον Τζόρνταν και ο Μάικλ έσκασε στα γέλια. Τι του είπε ο πλέι μέικερ του Ολυμπιακού; «Καλός είσαι, μωρέ, αλλά χρειάζεσαι λίγο δουλειά στο σουτ»! )

(MJ vs Olympiacos)

Με την σεζόν ‘97-’98 να βρίσκεται μερικές ημέρες πριν την έναρξή της , οι συζητήσεις για το κατά πόσο ο Michael Jordan ήταν ο καλύτερος Αμερικανός αθλητής όλων των εποχών είχαν φουντώσει για τα καλά. Η σύγκριση με τουςBabe Ruth και Ali ήταν αναπόφευκτη.

Ακόμη όμως και αν δεν ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών , σίγουρα ήταν ο χαρισματικότερος αθλητής της δεκαετίας του ’90. Ήταν επιτυχημένος στην δουλειά του , πλούσιος (την προηγούμενη χρονιά κέρδισε 78 εκ$ από τους Bulls και τις διαφημίσεις) , ανάμεσα στους 10 πιο καλοντυμένους της Αμερικής , όμορφος. Η προσφορά του στα οικονομικά του αθλήματος , τεράστια. Το 1993 παρακολούθησαν τους τελικούς του ΝΒΑ 27,2 εκατομμύρια Αμερικανοί. Τις χρονιές που έλειπε ή δεν συμμετείχε 18 εκατομμύρια. Στους τελικούς του ’96 έκατσαν μπροστά απ’ την τηλεόρασή τους 25 εκ. Δηλαδή το 1/3 του τηλεοπτικού κοινού δεν παρακολούθησε τις χρονιές ’94 και ’95 επειδή απουσίαζε εκείνος.

Όλο και πιο συχνά η λέξη «ιδιοφυία» γραφόταν για να προσδιορίσει τον Michael Jοrdan. Ο κοινωνιολόγος του πανεπιστημίου της California , Ηarry Edwards , τον τοποθετεί στην ίδια κλίμακα με τους Einstein , Ganghi , Michelangelo. Ο B.J. Armstrong διάβαζε βιβλία για ιδιοφυείς ανθρώπους ώστε να μπορέσει να καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεται ο τότε συμπαίκτης του.

Ο Pippen δεν αγωνίστηκε στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος λόγω τραυματισμού. Ο Μάικλ έπρεπε να κουβαλήσει μόνος του την ομάδα για 48 παιχνίδια. Οι υπόλοιποι έκαναν ο,τι μπορούσαν για να αποφορτίσουν τον Μάικλ απ'το βαρύ φορτίο αλλά κάποιες φορές δεν ήταν αρκετό. Οι Bulls έκαναν το εξής παράδοξο. Κέρδιζαν τα ντέρμπι και έχαναν απ’ τις μικρές ομάδες. (σημ. Αυτό το λένε έλλειψη συγκέντρωσης…)

Ο Rοdman ξεκίνησε τα ίδια με τις μέρες του στο San Antonio.

Ο P.Jackson έπειτα από συναντήσεις με ειδικούς θα αποκαλύψει πως «πάσχει απ’ το σύνδρομο ΑDD (=Attention Deficit Disorder). Έχει ξεκάθαρα όλα τα συμπτώματα. Βαριέται εύκολα , είναι αρνητικός σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, το ένστικτό του λέει πως πρέπει συνέχεια να μετακομίζει και να μην μένει ποτέ στο ίδιο μέρος για χρόνια. Και φυσικά είναι υπερδραστήριος».

(σημ. Μετά την αποκάλυψη ο Dennis δέχθηκε γράμματα από πολλά παιδιά που πάσχουν απ’ το ίδιο σύνδρομο όπου του εξέφραζαν τον θαυμασμό τους σχετικά με το πόσο καλά τα έχει καταφέρει.)

Μίλησε στην ομάδα για την κατάσταση του Dennis και τους ζήτησε να κάνουν υπομονή. Μετά προχώρησε σε μία παράξενη κίνηση. Προς το τέλος του Ιανουαρίου έστειλε με μεταγραφή τον μοναδικό αναπληρωματικό power forward που είχε στο ρόστερ (Jason Caffey) και έθεσε τον Rodman προ των ευθυνών του. Ο Caffey ήταν ένας περιορισμένων δυνατοτήτων μπασκετμπολίστας που όμως ήταν σωματικά δυνατός και ήξερε να παίρνει rebounds. Ο Rodman επαναπαύονταν με την παρουσία του και αρκετές φορές δεν ενδιαφερόταν για το παιχνίδι (ιδιαίτερα στην κανονική περίοδο). Αλλά με την απομάκρυνσή του ,ο Rodman έπρεπε να αλλάξει συνήθειες.

Οι Chicago Bulls δεν θάμπωναν με το επιθετικό τους στυλ και κέρδιζαν αποκλειστικά απ’ την άμυνά τους.

Απ’ το το ξεκίνημα της κανονικής περιόδου το ΝΒΑ διαισθανόμενο πως ίσως είναι η τελευταία χρονιά του , έψαχνε από τώρα τον «επόμενο Michael Jordan». Ο G.Hill ήταν ο πρώτος και ακολουθούσαν ο νεαρός Kobe Bryant και o O’Neal.

«Είμαι ακόμη εδώ. Δεν έχω πάει πουθενά. Τουλάχιστον όχι ακόμη».

Στο All Star Game της Νέας Υόρκης ο Μάικλ, αν και άρρωστος, δεν γινόταν να μην πάρει μέρος. Στην αντίπερα όχθη υπήρχε ο Kobe Bryant και ήταν μια καλή ευκαιρία να του παραδώσει την σκυτάλη…αφού πρώτα του δώσει κάποια δωρεάν μαθήματα

Η ομάδα των Bulls σαν αντιπάλους εκτός από τους Lakers , τους Pacers , τους Knicks , τους , Jazz , τους SuperSonics , είχε και την ίδια τους την διοίκηση. Ο J.Krause είχε γνωστοποιήσει απ’ την αρχή στον Jackson πως αυτή ήταν η τελευταία τους χρονιά και πως απ’ την επομένη άρχιζε το rebuilding. Το σχέδιο έγραφε με αρχηγό τον Jordan και συνοδηγό τον Kukoc , αλλά ο Μάικλ δεν «ψηνόταν»…

«Τhe Last Dance» ονόμασε την χρονιά ο Jackson. Οι φίλαθλοι κάθε ομάδας δημιουργούσαν το αδιαχώρητο στις κερκίδες προκειμένου να θαυμάσουν τον Jordan έστω και για τελευταία φορά (σημ. στo γήπεδο της Ατλάντα . το Georgia Dome , μαζεύτηκαν 62,046 θεατές , εκ των οποίων οι 8 δεν είχαν καθόλου οπτική επαφή με το γήπεδο. Δεν τους ένοιαζε. Αρκεί να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τον Μάικλ).

Σε κάθε πόλη μαζεύονταν έξω απ’ το ξενοδοχείο που έμενε η αποστολή για να τους επευφημήσουν και να τραβήξουν φωτογραφίες μαζί τους. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η επιδημία θύμιζε αρκετά τις μέρες των Beatles.

Στο αγαπημένο του MSG ο Jordan θέλοντας να τους ευχαριστήσει για τελευταία φορά, φόρεσε τα Air Jordan 1 (και τους έβαλε και 42 πόντους...) .

Αλλά και στα φιλαράκια του (Barkley – Hakeem – Drexler) επεφύλαξε τις ίδιες ευχαριστίες..

Με το 62-20 ισοβάθμησαν με τη Utah στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου. Το ρεκόρ τους ήταν αξιοθαύμαστο αλλά οι εμφανίσεις τους δεν έπειθαν όπως τις προηγούμενες φορές. «Είναι ένα χρόνο πιο μεγάλοι αλλά όχι και ένα χρόνο καλύτεροι» λέει ο George Karl.

Λίγο πριν την postseason ο Jackson ζήτησε από όλους (προπονητές – μπασκετμπολίστες) να γράψουν σε ένα χαρτάκι λίγα λόγια – το πολύ 50 λέξεις – για τα όσα πέρασαν αυτά τα χρόνια και τα συναισθήματα που έχουν τώρα που τελειώνει. Ο Μάικλ έγραψε: Αυτό είναι το τέλος; και αν ναι τότε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;

Πρώτος γύρος: Νεw Jersey Nets

Το Νew Jersey με σωστές επιλογές στα ντραφτ και κατάλληλες με μεταγραφές (π.χ. Cassell) έφτασε απ’ τον πάτο του ΝΒΑ στα playoffs. Έδιωξε τους Κ.Anderson και Coleman και εμπλουτίστηκε με νιάτα. Ο Jayson Williams ήταν ο 2^ος καλύτερος rebounder του ΝΒΑ , ο Van Horn ένας εξαιρετικός ψηλός σουτέρ , ο Kittles και ο Gill συμπλήρωναν ιδανικά τις θέσεις των περιφερειακών. Στην θέση του point ο Sam Cassell έδινε το απρόβλεπτο. Ήταν περισσότερο ευχάριστοι απ’ τους γείτονες Knicks που το μόνο που έκαναν ήταν να παίζουν ξύλο. Σκόραραν με μεγάλη ευκολία αλλά πίσω έτρωγαν εύκολα πόντους. Η σειρά προβλεπόταν ιδιαίτερα εύκολη για το Chicago. Μόνο τέτοια δεν ήταν…

Στην πρεμιέρα το Chicago μπήκε χαλαρά στο παιχνίδι. Αν και ο Williams παίζει με σπασμένο αντίχειρα και ο Van Horn με ίωση , οι Nets κατατροπώνουν στα rebounds το Chicago (53-39 ) και με τον ενθουσιασμό που βγάζουν στο παρκέ πηγαίνουν το παιχνίδι στην παράταση. Ο Kendall Gill προσπάθησε να γίνει ήρωας αλλά δύο καλές άμυνες από M.J. και Pippen σφράγισαν την δύσκολη νίκη.

Στον επόμενο αγώνα οι Bulls έδειχναν να συνέρχονται. Προηγούνται με 20 πόντους 15’ πριν το τέλος αλλά τελικά κερδίζουν μόλις με 5 πόντους διαφορά. Οι ψίθυροι πως φέτος δεν θα είναι η χρονιά τους άρχισαν να ακούγονται στο Chicago. Ο Jordan πήρε μπρος και με 38 πόντους έκανε το sweep. Οι νεαροί , θορυβώδεις και γεμάτη χαρά Nets αποτελούσαν παρελθόν.

Δεύτερος γύρος: Charlotte Hornets

Οι Hornets δεν είχαν την εξέλιξη που όλοι περίμεναν. Τα προβλήματα άρχισαν με την προσφορά νέου συμβολαίου στον Larry Johnson. Το ποσό που δόθηκε ήταν προκλητικό με τα τότε δεδομένα. 84εκ$ για 12 χρόνια. Αποφάσισαν να χτίσουν την ομάδα πάνω του αλλά ατύχησαν. Οι πόνοι στην μέση ξεκίνησαν το καλοκαίρι που υπέγραψε το νέο του συμβόλαιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό ο Mourning έφυγε για το Miami αφού οι σχέσεις του με τον Johnson ήταν κακές. H «γιαγιά» (παρατσούκλι που του βγήκε από ένα διαφημιστικό που έκανε) άρχισε την γκρίνια και τελικά δόθηκε με αντάλλαγμα τον επίσης προβληματικό Anthony Mason (καλός αμυντικός με αξιοπρόσεκτο σουτάκι απ’ τα 5μ που όμως κρατούσε πολύ την μπάλα). Ο Rodman ήταν ιδανικός για το μαρκάρισμά του. Star της ομάδας ήταν ο small forward Glen Rice (22.3 pts) ενώ για κολόνα στα μετόπισθεν υπήρχε ο Γιουγκοσλάβος Divac.

Έχασαν μόλις μία φορά (76-78 και μάλιστα στο γήπεδό τους) και πέρασαν χωρίς να συναντήσουν δυσκολία στους τελικούς της Ανατολής. Η άμυνα τους έβγαλε για άλλη μια φορά ασπροπρόσωπους.

Tελικός Ανατολής: Indiana Pacers

Στους Pacers προπονητής ήταν ο Larry Bird. Αν και αρκετοί απορούσαν με την απόφασή του να κοουτσάρει , ο ίδιος για άλλη μια φορά τους διέψευσε. Ανακηρύχτηκε προπονητής της χρονιάς και μάλιστα στην πρώτη του χρονιά σαν προπονητής.

Η Ιντιάνα ήταν το σπίτι του και όταν ο Donnie Walsh έψαχνε τον διάδοχο του Larry Brown , συναντήθηκε με τον ίδιο. Μιλήσανε για 1,5 ώρα και του έκανε εντύπωση πόσο καλά προετοιμασμένος ήταν για αυτήν την συνάντηση ο Bird. Ήθελε πολύ αυτή την δουλειά. Του ανέλυσε το πλάνο του: του είπε πως στο training camp οι προπονήσεις θα ήταν ιδιαίτερα σκληρές για να βελτιώσουν οι παίκτες την αντοχή τους. Έδινε ιδιαίτερη βάση σε αυτό. Δεν ήθελε πολλούς βοηθούς γύρω του. Μόλις 2. Θα αναλάμβαναν εκείνοι το κοουτσάρισμα απ’ το πάγκο. Εκείνος θα έκανε τις προετοιμασίες πριν απ’ τον αγώνα αλλά δεν ήθελε να έχει καμία συμμετοχή κατά την διάρκειά του. Δεν πίστευε στους εσωτερικούς κανονισμούς . Αλλά όποιος αργούσε στις υποχρεώσεις της ομάδας θα του επιβάλλονταν βαρύ οικονομικό πρόστιμο. Δεν τον ενδιέφεραν οι σχέσεις του με τον Τύπο και γι’ αυτό θα έδινε το παρόν μονάχα στις υποχρεώσεις της ομάδας στην λίγκα.

Ο Bird ήταν απόλυτα ειλικρινής με τους παίκτες του και εκείνοι το εκτίμησαν. Ο μύθος γύρω απ’ το όνομά του , τους έκανε να τον σέβονται. Η ομάδα του έμοιαζε. Είχε χτυπητές αδυναμίες αλλά και προτερήματα που δεν έβρισκες σε άλλη. Ο Ολλανδός Rik Smits με ύψος 2.24μ σκέπαζε το καλάθι και ήταν αρκετά καλός σουτέρ , αλλά ελάχιστα αθλητικός. Οι δύο Davis ήταν αθλητικοί αλλά χωρίς ιδιαίτερα προσόντα μπασκετμπολίστα. Ο point guard Mark Jackson έτρεχε την επίθεση όπως ακριβώς ήθελε ο Bird αλλά ήταν 2 βήματα πιο αργός απ’ τους υπόλοιπους point. Ο R.Miller ήταν ο καλύτερος σουτέρ του πρωταθλήματος αλλά δεν μπορούσε να δημιουργήσει προσωπικές φάσεις (όπως π.χ. ο Τζόρνταν). Απ’ τον πάγκο ερχόταν ο Jalen Rose για να τους δώσει σκορ. Αλλά επειδή ήταν ιδιαίτερα απείθαρχος στο παιχνίδι του, όποτε ο Bird τον έβλεπε να ξεφεύγει τον τραβούσε αμέσως στον πάγκο , χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο πλάνο που θα ακολουθούσαν κάθε βράδυ. Χτυπούσαν τις αδυναμίες των αντιπάλων τους , προσπαθώντας παράλληλα να «κουκουλώσουν» τις δικές τους.

Τα παιχνίδια στο United Center τα κέρδισαν οι πρωταθλητές χωρίς να πιεστούν ιδιαίτερα. O Pippen ανέλαβε τον Jackson και τον απόκοψε απ’ τους υπολοίπους.

(σημ.Η πίεση στη μπάλα που του ασκούσε ήταν τρομακτική. Να τον περάσει με ντρίμπλα δεν μπορούσε μιας και ήταν αρκετά αργός. Η επίθεση των Pacers δεν έβρισκε ρυθμό ,με αποτέλεσμα ο Miller να μην τροφοδοτείται με συνέπεια). Τα μακρινά σουτ του Mullin δεν έβρισκαν στόχο . Η προσπάθεια του Antonio Davis ήταν συγκινητική αλλά δεν έφτανε.

«Είναι απίστευτο πόσο πολύ κυριαρχεί ο Πίππεν στον αγώνα. Μπορεί να έχει βάλει μόλις 2 πόντους αλλά σου δίνει την αίσθηση του κυρίαρχου. Είναι μέχρι στιγμής ο MVP μας» θα πει στο τέλος ο Kerr.

Στη συνέντευξη Τύπου ο Bird έκανε παράπονα για την διαιτησία. «Είμαι περίεργος να μάθω αν ο Πιππεν μάρκαρε με αυτόν τον τρόπο τον Τζόρνταν πόσα φάουλ θα του σφύριζαν...»

Ο Τζόρνταν όταν τον πληροφόρησαν για τις δηλώσεις του Larry, τους απάντησε: «Ο Λάρι το είπε αυτό; Λοιπόν τώρα μου ακούστηκε σαν να μιλάει ένας κόουτς».

Η σειρά μετακόμισε στην Ιντιανάπολις. Τα παράπονα του Bird έπιασαν τόπο και ο Πίππεν φορτώθηκε με δύο γρήγορα φάουλ. Η επίθεση των Pacers έβγαλε τον «βραχνά» από πάνω της και άρχισε να λειτουργεί. Ο Bird μεγάλωσε το rotation και οι Rose , Best , McKey , έπαιξαν περισσότερο. Ήταν πιστός οπαδός του μικρού rotation αλλά με τους γερασμένους Jackson και Mullin απέναντι στους γρηγορότερους Bulls δεν είχε άλλη επιλογή. Ολόκληρη την χρονιά οι Bulls τα έβρισκαν σκούρα με κοντούς και γοργοπόδαρους point .O Best τους έκανε ζημιά ενώ ο Rose έμπαινε όποτε ο Jordan φαινόταν κουρασμένος (διότι αναλάμβανε την επίθεση και μάρκαρε στην άμυνα τον –τρέχω γύρω απ’ τα screen- Μiller) και τραβούσε το σκορ για την ομάδα του. Οι Bulls έκαναν ανόητα φάουλ λόγω κούρασης και έστελναν τους Pacers για βολές. Ο πάγκος τους έδωσε την νίκη πετυχαίνοντας συνολικά 40 πόντους (έναντι 25 των Bulls).

To σκάκι των προπονητών συνεχιζόταν. Ο Bird έριχνε πολλούς παίκτες πάνω στον Τζόρνταν για να τον μαρκάρουν όσο δυνατά επέτρεπαν οι διαιτητές. Στο επόμενο παιχνίδι οι Bulls έδειχναν εμφανή σημάδια κούρασης (στον πρώτο αγώνα είχαν 19 κλεψίματα , στον δεύτερο 15 , στο τρίτο 8). Παρ’ όλα αυτά οι Pacers για να φτάσουν στη νίκη χρειάστηκε να χάσει 2 βολές ο Πίππεν , να βάλει το τρίποντο στο τέλος ο Miller και η μπάλα να μπει και να βγει απ΄ το σουτ του Τζόρνταν , μόλις 0.6 πριν την λήξη…

(προσέξτε το φάουλ που κάνει ο Miller πριν βάλει το τρίποντο στο τέλος)

Στο 5^ο παιχνίδι το Σικάγο πήρε από νωρίς το προβάδισμα και έκτοτε δεν κινδύνεψε . Πίσω στην Ιντιάνα και πάλι. Ο assistant coach Dick Harter σχεδίασε μια άμυνα παρόμοια με αυτής των Pistons. Εξουθένωσε τον Μάικλ αλλάζοντας συνέχεια παίκτες πάνω του. Ο Τζόρνταν έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με 35 πόντους (12/23 , 9/10) αλλά προς το τέλος δεν του περίσσεψε ενέργεια και στην διείσδυση που επιχείρησε, τα πόδια του δεν τον υπάκουσαν και γλίστρησε.

Η Chicago Tribune την επόμενη ημέρα έγραφε στο πρωτοσέλιδό της : ακόμη για τους ηλικιωμένους. Μπορεί να είχαν το πλεονέκτημα έδρας αλλά ξέμεναν από «καύσιμα». Η άμυνα -που πάντα τους ξελάσπωνε- είναι ζήτημα θέλησης και αντοχής. Το δεύτερο τους έλειπε…

Game 7 λοιπόν.

Κυνηγούσαν απ’ την αρχή στο σκορ. Όποτε έμπαινε δυναμικά στη ρακέτα , κάποιος τον έριχνε κάτω. Το φάουλ ήταν μικρό κόστος σε σχέση με αυτό που οι Pacers πετύχαιναν. Ο Τζόρνταν το ήξερε. Το είχε ξαναζήσει. Τότε ήταν οι Pistons και ο Brendan Malone. Τώρα είναι οι Pacers και ο Dick Harter. Αλλά η εσωτερική δύναμη αυτού του μεγάλου αθλητή δεν περιορίζεται και δεν νικιέται. Στα τελευταία λεπτά με τα πόδια του βαριά απ ‘την κούραση , τα jump shoots δεν έβρισκαν στόχο. Έπρεπε να περάσει μέσα απ’ το πόνο . Έπρεπε να πει για ακόμη μία φορά “give me the pain”. Στα τελευταία 7 λεπτά ριχνόταν στη ρακέτα για να κερδίζει φάουλ .Έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Αρκεί να πάει στις βολές. Στην επόμενη επίθεση από κάπου θα έβρισκε το κουράγιο να το ξανακάνει. Και πάλι τα ίδια.

Το Σικάγο κέρδισε με 88-83 και ο Τζόρνταν έκανε σαν μικρό παιδί! Όχι τόσο γιατί έφτανε ακόμη η μία φορά σε τελικούς αλλά επειδή ήξερε πόσο κοντά ήταν ο αποκλεισμός.

«Ήταν η πιο δύσκολη σειρά στα χρόνια των πρωταθλημάτων» θα παραδεχθεί.

Κέρδισε τον πόνο , έφτασε η ώρα να κερδίσει και την Ιστορία…

(προσέξτε τις ανάσες και τις εκφράσεις του Τζόρνταν όταν εκτελεί βολές)

ΝΒΑ Finals 1998 : Utah Jazz vs Chicago Bulls

Όπως και πριν ένα χρόνο , έτσι και τώρα συναντιούνται στον τελικό με τους Jazz. Δεν είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Δεν μοιάζουν με τους Pacers. Και οι δύο ομάδες έχουν τον μεγαλύτερο μ.ο. ηλικίας στο πρωτάθλημα. Το δίδυμο Stockton – Malone είναι ολόκληρο το οικοδόμημα του Sloan. Και μπορεί ο Malone να φαίνεται στατιστικά αλλά ο Stockton αν περιοριστεί , τότε αυτομάτως περιορίζεται και ο Malone. Η συνταγή που τους οδήγησε στο πρωτάθλημα πέρυσι δεν θα αλλάξει και φέτος. Όχι double team στον Malone. Ο Rodman θα πρέπει να βάζει το σώμα του και να δέχεται τον όγκο και την δύναμη του τεράστιο Karl χωρίς καμία βοήθεια. Ας πετύχει 30 πόντους . Αρκεί οι άλλοι να μην βάλουν όσους συνηθίζουν.

«Ο Μalone αν και καλός από μέση απόσταση . δεν έχει την ψυχή του σουτέρ. Μπορεί να είναι εύστοχος καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα αλλά στα τελευταία λεπτά δεν θα δοκιμάσει το σουτ του. Θα επιδιώξει να μπει μέσα στη ρακέτα. Γι’ αυτό Dennis δώστο τον χώρο για σουτ και να είσαι προετοιμασμένος στο 4^ο δεκάλεπτο γιατί θα παίξει με πλάτη» ήταν οι συμβουλές του Jackson.

Δέκα ημέρες μεσολαβούσαν μέχρι το πρώτο τζάμπολ. Αλλά κουρασμένοι όπως ήταν απ’ την σειρά με τους Pacers και εξαιτίας του υψομέτρου (που επηρέαζε την αναπνοή τους μιας και ο οργανισμός τους δεν είχε συνηθίσει σε τέτοιο ύψος) οι Bulls έδειχναν αργοί στις περιστροφές τους και χωρίς ενέργεια. Ο Stockton με τις κάθετες πάσες του , έκανε την ζημιά . Έστω και έτσι οι Bulls ήταν σκληρά καρύδια και λύγισαν στην παράταση.

(σημ. την διαφορά την έκαναν οι 23 ασσίστ των Jazz έναντι μόλις 14)

Δύο ημέρες μετά πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Ξαναπήραν το πλεονέκτημα της έδρας. Ο Τζόρνταν έβαλε 37 πόντους , πήγε 10 φορές στην γραμμή των βολών και οι Bulls μάζεψαν 9 επιθετικά παραπάνω. Ο Mailman είχε το καταπληκτικό ποσοστό των 31% στα δίποντα (5/16). Πως μπορούσαν να χάσουν;

Στο τρίτο παιχνίδι ο Stockton και η παρέα του δεν κατέβηκαν να παίξουν. Δεν εξηγείται διαφορετικά οι μόλις 54 πόντοι που έβαλαν μέχρι το τέλος του …. αγώνα! (σημ. πρόκειται φυσικά για την χειρότερη συγκομιδή πόντων σε τελικούς ΝΒΑ)

Ο επόμενος , αν και δύσκολα, κερδήθηκε με 86-82. Ο Pippen ήταν για ακόμη ένα παιχνίδι ο καταλύτης (28 π , 9 ριμπ , 5 ασ).

Οι σαμπάνιες ήταν στο ψυγείο και ετοιμάζονταν να βγουν με την λήξη του 5^ου παιχνιδιού. Όλοι είχαν σίγουροι την νίκη. Οιι Bulls όμως έπεσαν στην φάκα της υπερβολικής χαλάρωσης και σιγουριάς (όπως και το ’96 στο 5^ο παιχνίδι με το Seattle).

Ο Malone δήλωσε για πρώτη φορά παρών (39 π) , ο Stockton του έστηνε τα pick n’ roll (12 ασ) και η βοήθεια απ’ το πάγκο του A.Carr, ανέλπιστη (12 π). Απ’ την άλλη πήγαν χαμένοι οι 30 πόντοι του Kukoc. Ο Pippen βοήθησε οργανωτικά και αμυντικά (11 ριμ – 11 ασ) αλλά επιθετικά ήταν καταστροφικός (2/16).

«Είναι τόσο δύσκολο να κερδίσεις 3 συνεχόμενες φορές στην έδρα σου. Απαιτεί τεράστια αυτοσυγκέντρωση που δεν ξέρω αν μπορεί ανθρώπινος νους να καταφέρει. Σήμερα πριν τον αγώνα όλοι μίλαγαν για το τελευταίο παιχνίδι του Μάικλ και όλα τα σχετικά. Η κουβέντα επικεντρώνονταν για το τι θα γίνει μετά τον αγώνα και όχι κατά την διάρκεια» μονολογούσε ο Jackson.

Ξανά λοιπόν στη Utah ενώ κανείς δεν το περίμενε. Και με ένα σωρό προβλήματα. Οι Pippen και Harper δεν έλαβαν μέρος στην πρωινή ελαφριά προπόνηση. Ο «Ινδιάνος» πονούσε φρικτά στη μέση (απ’τα επιθετικά φάουλ που κέρδιζε πίστευαν οι προπονητές , αναγκάζοντάς τον παίξει με ένεση στον προηγούμενο αγώνα) και ο πρώην Cavs από στομαχικές διαταραχές.

-« Μάικλ νομίζεις πως θα αντέξεις να αγωνιστείς για 48 λεπτά;».

-«¨Αν χρειαστεί θα το κάνω».

Ο Πίππεν ξεκίνησε τον αγώνα αλλά 7’ μετά αποχώρησε για τα αποδυτήρια και δεν ξαναμπήκε πριν το ημίχρονο. Ο Μάικλ έπρεπε να γυρίσει το ρολόι πολλά χρόνια πίσω και να ξανακάνει τα παλιά….

Τότε που δεν υπήρχε ο Πίππεν και ήταν μόνος του. Ο Kukoc δεν ήταν σταθερός ενώ ο Harper έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που σκόραρε στο Cleveland. Έπρεπε να γυρίσει πίσω στο 1986 και στο Boston Garden. Να παίξεις μόνος του και όλοι τους. Στην άκρη η τριγωνική επίθεση. Στην άκρη οι προπονητές. Αυτός. Μόνος του.

Στην άμυνα «έκλεβε» για να κρατήσει δυνάμεις για την άλλη άκρη του γηπέδου. Με τους Wennington – Burrell – Buechler να μένουν αρκετή ώρα στο παρκέ , οι Jazz δεν το εκμεταλλεύτηκαν. Δεν ξέφυγαν στο σκορ. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Πίππεν μπήκε στον αγώνα. Αν και φανερά ανέτοιμος να κάνει έστω και τα τυπικά (να χαμηλώσει το κορμί του ή να πηδήξει δυνατά για rebound) έδινε ένα ψυχολογικό έναυσμα στους συμπαίκτες του.

Με 5’ να απομένουν μέχρι τη λήξη , το σκορ ήταν ισόπαλο 76-76. Ο Μάικλ ήταν ολοφάνερα κουρασμένος απ’ την υπερπροσπάθεια (χάνοντας 4 συνεχόμενα jump shoots). Ο Tex Winter λέει στον Jackson : «Δεν δίνει σωστή καμπύλη στα σουτ του. His legs are gone».

Στο time out ο Jackson του λέει αυτό που ήδη ξέρει.

-« Το ξέρω. Θα πηγαίνω περισσότερο προς το καλάθι. Δεν έχουν τον Ostertag τώρα και ο διάδρομος είναι ελεύθερος».

Πενήντα – εννιά δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο Μάικλ παίρνει φάουλ απ’ το Stockton στην διείσδυση που κάνει. Τις πετυχαίνει και τις δύο.

Time out.

Ο Τζάκσον και ο Μάικλ συζητούν για το σουτ που θα πάρει.

-«Μάικλ θυμίσουν την κατάσταση των ποδιών σου».

-«I’ve got my second wind now» του απαντάει.

Ο Harper πηγαίνει καθυστερημένα στον Stockton και ο ίδιος τον τιμωρεί με τρίποντο.

86-83 , 41.9’’ .

Time out.

O Tex Winter σχεδιάζει στο πινακάκι του ένα παλιό σύστημα που έπαιζαν οι Knicks στα χρόνια του Jackson. Το ονόμαζαν Whatthefuck (σημ. what the fuck).

Όλοι θα πήγαιναν απ’ τα αριστερά (εκτός απ’ τον Kerr που θα βρισκόταν στην δυνατή πλευρά για να υποδεχθεί την μπάλα αν ο Stockton - προσωπικός του αντίπαλος- δώσει βοήθεια) και θα άφηναν τον Μάικλ όλη την δεξιά πλευρά για να παίξει ένας εναντίον ενός. Αλλά έπρεπε το σύστημα να γίνει γρήγορα για να μην προλάβει να έρθει βοήθεια απ’ την άλλη πλευρά (σημ. με help and recover) και αναγκαστεί ο Μάικλ να την δώσει.

Drive και 86-86 , 37’’.

Ο Stockton κατεβάζει αργά την μπάλα τρώγοντας και λίγο χρόνο. Ο Malone στήνεται στην αγαπημένη του θέση (απ ‘τα δεξιά) για να πάρει την μπάλα και να παίξει με πλάτη. Ο Μάικλ όμως ξέρει τι θα επιχειρήσει και….

Δεν ακολουθεί τον Hornacek στο screen που κάνει στον Mailman και κρύβεται πίσω απ’τον Karl , κλέβοντάς του την μπάλα.

18.9’’

(«Ούτε που κατάλαβε πως την έχασε» θα πει αργότερα).

Το Σικάγο δεν παίρνει time out για να μην δώσει τον χρόνο στη Utah να αναδιοργανωθεί....

H αρχή και το τέλος


if that's the last image of Michael Jordan , how magnificent is it....

Βοnus material

Διακρίσεις: MVP , πρώτος σκόρερ , MVP All Star Game

Στατιστική ανάλυση της σεζόν: Ο μ.ο. πόντων του (28,7) είναι μετά την ρούκι χρονιά του (28,2) ο χαμηλότερός του αν και παραμένει στο παρκέ τα περισσότερα λεπτά απ' την στιγμή που επέστρεψε (38,8). Τα δίποντά του σημειώνουν κάμψη (48,2% / το χαμηλότερο ποσοστό του ως Bull) , ενώ και στα τρίποντα "θυμάται" τα πρώτα του χρόνια στο ΝΒΑ (23,8%). Ακόμη και στις βολές πέφτει κάτω απ' το 80% (78.4% / για πρώτη φορά στη καριέρα του). Οι assist του σημειώνουν career low (3,5). H ομάδα στηρίχθηκε στις πλάτες του θυμίζοντας την τριετία 91-93 (πετύχαινε το 30% των πόντων της ομάδα του) ενώ στις βολές το 38% παρέπεμπε σε χρονιές '87-'90.

Εξώφυλλα:

Καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς:

14 Ιουνίου 1998

Bulls - Jazz = 87-86

(45 pts , 4 stl , 15/35 , 44')

That's when the moment becomes the moment for me. Once you get in the moment , you know you're there. Things start to move slowly , you start to see the court very well. You start reading what the defense is trying to do. I saw that. I saw the moment. Michael Jordan.

Στο επόμενο επεισόδιο:

(μία κάμερα ακολουθεί τον Μάικλ καθ' όλη την τελευταία του σεζόν. Την επόμενη εβδομάδα θα αναρτηθεί ένα υπέροχο αφιέρωμα σχετικά με αυτή)

Μόνο στο 3-ponto.blogspot.com αποκαλύπτονται τέτοια αφιερώματα....