Δέκατο ένατο επεισόδιο:«οι ταχυδρόμοι δεν παραδίνουν γράμματα την Κυριακή»

Το 3-ponto.blogspot βγάζει στον αέρα ένα νέο επεισόδιο σχετικά με την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών , του αξεπέραστου Μάικλ Τζόρνταν.

Γνώριζε πως το τέλος του παραμυθιού πλησίαζε. Πως δεν ήταν πλέον παιδί. Ήταν ένας ώριμος άντρας με μεγάλη εμπειρία στο άθλημα , στην διαχείριση των media , στις επαγγελματικές συμφωνίες.

Έγινε (διότι δεν ήταν) και ένας υπέροχος συμπαίκτης. Η αιμοβορία του , η αποφασιστικότητά του να ταπεινώνει – αγωνιστικά και ψυχολογικά- ορισμένους συμπαίκτες του στην προπόνηση (Dailey , Sellers , Perdue , Cartwright , S. King) , αποτελούσαν παρελθόν για εκείνον.

Κανονικά ο Jud Buechler ήταν ο τύπος του ανθρώπου που ο «παλιός» Jordan δεν θα τον άφηνε σε ησυχία. Μπασκετμπολίστας περιορισμένων δυνατοτήτων , με εύθραυστη ψυχολογία για τους ρυθμούς της δουλειάς. Τώρα όμως ο Μάικλ ενδιαφερόταν να τον στηρίξει , να τον βοηθήσει να εξελιχθεί σαν μπασκετμπολίστας. Δεχόταν τις ατέλειες του συμπαίκτη του και το έβλεπε σαν πρόκληση να τον βελτιώσει.

Όμως όσο καλύτερος συμπαίκτης ήταν στην προπόνηση , τόσο πιο απόμακρος γινόταν όταν έληγε. «Είναι όλοι επαγγελματίες που δουλεύουν στην ίδια διεύθυνση» θα γράψει ο Scoop Jackson στο SLAM.

Όταν η «δουλειά» τελείωνε, εκείνος εξαφανιζόταν. Δεν ακολουθούσε στις νυχτερινές εξόδους των συμπαικτών του. Στα party του Rodman δεν εμφανίστηκε ούτε μία φορά. Κάποιες φορές αυτό ξένιζε στους άλλους. Η αγάπη του για το μπάσκετ όμως ήταν αδιαπραγμάτευτη και κατανοητή σε όλους.

Κανονικά όσο τα playoffs πλησιάζουν , ο Μάικλ ελαττώνει οποιαδήποτε ασχολία έχει που δεν αφορά το μπάσκετ. Δεν θέλει για κανέναν λόγο να του αποσπάσουν την συγκέντρωση απ’ τον στόχο του. Το πρωτάθλημα. Αλλά την άνοιξη του ’97 , η NIKE τον προσέγγισε για να γυρίσουν ένα διαφημιστικό που θα αφορά ακριβώς αυτό: την αγάπη του για το μπάσκετ.

Ο Jim Riswold έγραψε το σενάριο και το έδειξε στον Μάικλ.

What if my name wasn’t in lights?

What if my name wasn’t on television every other second?

What if there wasn’t a crowd around every corner?

Can you imagine?

Παύση

I can.

Tο σκηνικό θα ήταν ένα σκοτεινό γυμναστήριο με τον Τζόρνταν να σουτάρει βολές.

Μόνος.

Στον ίδιο άρεσε η ιδέα.

«Είναι ακριβώς ό,τι αισθάνομαι».

Ζούσε σε ένα ήσυχο προάστιο του Chicago. Η ιδιωτική του ζωή παρέμενε κρυφή , κάτι αξιοθαύμαστο αν φανταστεί κανείς πως στην Αμερική τίποτε δεν παρέμενε κρυφό. Παντρεύτηκε την Juanita Vanoy ( πρώην μοντέλο και γραμματέας) το 1989 στο Las Vegas. Έκανε 3 παιδιά. Τον Jeffrey , τον Marcus , την Jasmine.

Ο γάμος τους κράτησε 17 χρόνια.

Ο φίλος του (και δημοσιογράφος στο NBC ) Αhmad Rashad σε ερώτηση συνάδελφων του σχετικά με τον Μάικλ έλεγε: «Θα μείνετε έκπληκτοι απ’ το πόσο φυσιολογικός είναι».

Για τις κοινωνικές του σχέσεις , ο "κόσμος" ερχόταν σε αυτόν. Ήταν τόσο δύσκολο για αυτόν να βγεί έξω. Ανάμεσα στους φίλους που κατά καιρούς τον επισκέπτονταν , ήταν και ο παλιός συμφοιτητής και συμπαίκτης Βuzz Peterson. Τους έδενε αδελφική φιλία και οι οικογένειές τους συχνά έκαναν μαζί διακοπές στην Χαβάι.

(σημ. Για τα προσόντα του Peterson έχουμε αναφερθεί στα 3 πρώτα επεισόδια.)

Ο Jordan τον κάλεσε στο σπίτι του λίγο πριν ξεκινήσουν τα playoffs. Του έκανε καλό να συναναστρέφεται με παλιούς φίλους απ’ την Carolina.

- «Θέλω να σε ευχαριστήσω για κάτι».

- «Για ποιο πράγμα;».

- «Που με έκανες έναν τόσο καλό μπασκετμπολίστα».

- «Πώς ακριβώς;».

- «Ήσουν το χρυσό παιδί στην Carolina. Εγώ δεν ήμουν. Και όλοι έλεγαν πως εσένα θα ξεκινούσε ο coach Smith στην πεντάδα και όχι εμένα. Δεν θα απέφευγα τον πάγκο επειδή βρισκόσουν εσύ. Και έτσι κάθε μέρα στην προπόνηση έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να γίνεις καλύτερος απ’ τον Buzz. Πρέπει να βελτιωθείς. Πρέπει να σουτάρεις καλύτερα απ’ αυτόν και να παίζεις καλύτερη άμυνα. Κάθε φορά που ο coach μας έβαζε κάποια άσκηση ήθελα να την κάνω καλύτερα από εσένα».

Ο φίλος του έμεινε έκπληκτος με τα όσα άκουσε…Αν και τον ήξερε μια ζωή πρώτη φορά τον άκουσε τόσο συναισθηματικό. Είχε αλλάξει. Είχε κατα κάποιο τρόπο μαλακώσει.

Τον Jordan δεν τον ενδιέφερε η πολιτική. Απέρριπτε κάθε πρόταση να εμπλακεί με τα κοινά. Ο Harvey Grant (ένας οδηγητής για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στην Carolina) κατέβαινε με τους Δημοκρατικούς. Τηλεφώνησε στον Jordan και του ζήτησε να τον στηρίξει.

«Συγνώμη αλλά δεν θα υποστηρίξω την καμπάνια σου. Βλέπεις και οι Ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν τα παπούτσια μου».

Πολλοί αντέδρασαν στα λεγόμενα του Μάικλ. Στο μυαλό τους τον είχαν να είναι μπροστάρης σε τέτοιες εκδηλώσεις , όπως έκανε ο Mohamed Ali. Να κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις και να μιλάει για τα διαιώματα των μαύρων.

Στην οικογένειά του δεν μίλαγαν για πολιτική. Ούτε για τον ρατσισμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή.

«Δούλεψε σκληρά και θα ανταμειφθείς» του έλεγε ο πατέρας του.

(σημ. σε μία συνέντευξη της μητέρας του Μάικλ , Deloris Jordan, την συνεχάρηκαν για τα κατορθώματα του γιου της , παρόλο που ήταν μαύρος. Έγινε έξαλλη!

«Όλοι πρέπει να θυμούνται πως οι άνθρωποι είναι απλά … άνθρωποι» θα πει.)

Η ωριμότητα του Jordan τα τελευταία 3 χρόνια βελτίωσε και την σχέση του με τον Pippen. Όπως έχουμε πει και σε παλαιότερα επεισόδια , ο M.J. ήταν αρκετά επιφυλακτικός με το κατά πόσο ο Scottie θα εξελισσόταν σε σπουδαίο συμπαίκτη. Τον ενοχλούσε αφάνταστα η ασυνέπειά του. Υπήρχαν παιχνίδια όπου ο “Ινδιάνος” θα μάγευε με την απόδοσή του πετυχαίνοντας triple trouble και άλλα όπου ήταν εξαφανισμένος. «Οι αληθινά σπουδαίοι στο ΝΒΑ διακρίνονται πάνω απ’ όλα για την σταθερότητά τους» θα πει σε μία παλαιότερη συνέντευξή στο Sporting News και συνεχίζει λέγοντας: «Η τριάδα Bird – Parish – McHale έδινε 60 με 65 πόντους κάθε βράδυ».

Αλλά με τον γυρισμό του απ’ το baseball ο Jordan μεταλλάχτηκε σε έναν πιο γενναιόδωρο άνθρωπο. Και ιδιαίτερα με τον Pippen ήταν "άλλος" συμπαίκτης.

«Είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας μας».

Όταν ο Jordan ήταν πιο νέος μπορούσε να καρφώσει όποτε ήθελε , να πάρει όποιο σουτ ήθελε , να κατεβάσει την μπάλα απ’ την μία ρακέτα στην άλλη. Και όλα αυτά να τα κάνει επί 48 λεπτά κάθε βράδυ. Χρειαζόταν καλούς συμπαίκτες για να κερδίσει αλλά δεν τους χρειαζόταν για να είναι ο Michael Jordan.

Αλλά τώρα, η ανάγκη να κράταει ενέργεια για το τέλος , να μαζεύει δυνάμεις , τον έκανε προκειμένου να μπορεί να είναι ο Michael Jordan να χρειάζεται τον Scottie Pippen. Ήταν απαραίτητος για εκείνον διότι τον ξεκούραζε κατεβάζοντας την μπάλα και θέτοντας τον ρυθμό όπου ο Jordan προτιμούσε (slow tempo) , δίνοντάς του την μπάλα στα σημεία του γηπέδου που ακριβώς ήθελε , μαρκάροντας τον καλύτερο επιθετικό της αντίπαλης ομάδας και εκτός όλων των παραπάνω να πετυχαίνει και περίπου 18 πόντους. Τρομερή βοήθεια που την πραγματική σημασία της την καταλάβαινε καθημερινά καλύτερα απ' τον καθένα ο Μάικλ.

"Ήξεραν τόσο καλά ο ένας τον άλλο (τις ανάγκες και τα θέλω τους) που ήταν σαν αδέρφια μέσα στο γήπεδο" , θα μιλήσει για την σχέση τους ο παλιός τους συμπαίκτης B.J.Armstrong.

(σημ. Στον δεύτερο γύρο πρωταθλημάτων οι Pippen και Harper συναντιόντουσαν με τον Jordan στο γυμναστήριό του στις 7 το πρωί για να κάνουν όλοι μαζί ατομική προπόνηση. Όταν τελείωναν, ο προσωπικός σεφ του Μάικλ αναλάμβανε να τους φτιάξει ένα γεμάτο πρωινό , σαν επιβράβευση των κόπων τους. «Τις φορές που δεν μπορούσαν να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι και νύσταζα , σκεφτόμουν το πρωινό και έπαιρνα δυνάμεις» έλεγε χαριτολογώντας ο «Ινδιάνος»).

Στα αγωνιστικά οι Bulls έφτασαν για 2^η σερί χρονιά στο Νο 1 (69-13). Θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το 72-10 αλλά έκαναν κάποιες μαζεμένες ήττες στο τέλος . Κέρδιζαν τους αντιπάλους τους με διαφορά 11 πόντων (2^ο καλύτερη διαφορά στην ιστορία τους). Η προσθήκη του Brian Williams στο μέσο της σεζόν ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο το Chicago δίνοντάς τους πόντους απ' την frontline.

Σε μία συνέντευξη που έδωσε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό , ο προπονητής των Knicks Jeff Van Gundy λέει :"His way is to befriend them, soften them up, try to make them feel he cares about them. "Then he goes out there and tries to destroy them. The first step as a player is to realize that and don't go for it."

Η απάντηση του Τζόρνταν;

«Mάλλον ήταν λάθος του Jeff να επιτεθεί δημόσια στον Μάικλ. Προκάλεσε μια βεντέτα που δεν χρειαζόταν» (Φιλ Τζάκσον)

«Σοφά λόγια» θα σχολιάσει τις δηλώσεις του προπονητή του ο M.J.

Το μοναδικό τους πρόβλημα ήταν ο Rodman. Απ’ την αρχή της περιόδου φαινόταν ράθυμος και είχε διαρκώς νεύρα. Ο P.Jackson τον δικαιολογούσε λέγοντας πως έχει «πρόβλημα προκλήσεων».

Αλλά οι συμπαίκτες του άρχιζαν να κουράζονται απ’ την συμπεριφορά του . (σημ. Έφτασε μάλιστα σε σημείο να κλωτσήσει χωρίς λόγο έναν cameraman.)

O Τζόρνταν δεν έκανε και καμιά σούπερ χρονιά αλλά ήταν φανερό πως κρατούσε δυνάμεις για την postseason. Ο Pippen όμως ήταν εξαιρετικός καθ’ όλη την κανονική περίοδο (20.2 pts , 6.5 reb , 5.7 as , 1.9 stl) και δεν θα ήταν υπερβολή να τον χρίσουμε MVP των Βulls.

Πρώτο θύμα: Washington Bullets

Η «πρωτευουσιάνοι» με την τριάδα Webber – Howard – R.Strickland είχε όλο το μέλλον δικό της. Ο καλός αμυντικός Calbert Cheany και ο κύκλωπας Mouresan συμπλήρωναν την πεντάδα. Τους έλειπαν όμως η εμπειρία και οι εναλλακτικές λύσεις.

Στο δεύτερο παιχνίδι , απαλλαγμένοι απ’ το άγχος της πρεμιέρας , οι Bullets διεκδικούν δυνατά στα rebounds , πάλευουν για κάθε χαμένη μπαλιά , ενώ στην επίθεση ο Tracy Murray (πρώην ΠΑΟΚ και ΠΑΟ) έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Ο Michael Jordan με τα αλλεπάληλα jump shoots κρατούσε τους Bulls κοντά στο σκορ. Οι υπόλοιποι βρίσκονταν σε άλλο γήπεδο…

Στο ημίχρονο τους έβαλε τις φωνές για την νωθρότητα που έδείχναν. Τα πράγματα δεν άλλαξαν στο δεύτερο ημίχρονο. Έπρεπε να θυμηθεί τα παλιά…

Έξω η τριγωνική επίθεση με τα συνεχή κοψίματα και τις πολλές πάσες. Η μπάλα στον Μάικλ και οι υπόλοιποι έξω.

Όπως παλιά….

Στη συνέντευξη Τύπου ο P.Jackson τον επιβραβεύει λέγοντας: "Σήμερα παρακολουθήσαμε άλλη μία θαυμάσια εμφάνιση απ’τον Μάικλ. Το γεγονός ότι στην ηλικία του έχει τέτοια σωματικά προσόντα όπου μπορεί να βγει στο γήπεδο και να κάνει αυτά που είδατε κάθε βράδυ , είναι κάτι που ακόμη και σήμερα με εντυπωσιάζει.

Οι Bulls όμως ήταν φανερά εκτός ρυθμού στα δύο πρώτα παιχνίδια. O Rodman εξακολουθούσε να βρίσκεται στον κόσμο του ενώ ο Kukoc προσπαθούσε να επανέλθει απ’ τον τραυματισμό του.

Τελικά στον 3^ο αγώνα βρήκαν και οι δύο τον καλό τους εαυτό (Rodman 14pts 10 reb / Kukoc 16 pts) και έστω και δύσκολα πέρασαν με 96-95.

Δεύτερο θύμα: Atlanta Hawks

Ο Mookie Blaylock έπαιζε εξαιρετικά το pick n’ roll και αυτό ήταν σπαζοκεφαλιά για τον Jackson και το επιτελείο του. Έπαιζαν πολύ καλή άμυνα (με μπροστάρη τον Mutombo) και η σειρά αναμενόταν «επικίνδυνη».

«Δεν είναι τόσο κουραστικό να μαρκάρεις τον Jordan» , θα εξηγήσει ο Steve Smith. «Είναι περισσότερο ένα μπέρδεμα. Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω πως είναι δύσκολο. Με τον R.Miller πρέπει να τρέχεις πέρα δώθε και να σπας όλα τα screen. Ο Μάικλ δεν ξοδεύει ενέργεια όταν δεν έχει την μπάλα. Δεν είναι κινητικός χωρίς αυτήν. Όταν την πάρει θα σε αφήσει να στηθείς μπροστά του . Θα σου δώσει τον χρόνο. Και μετά θα κάνει μία απ’τις 2000 κινήσεις του…».

Ο πολυνίκης Lenny Wilkens (στην καριέρα του έχει πάνω από 1000 νίκες) θα έπαιζε με double team τον Jordan. Έριχνε πάνω του πάντα ψηλό (τον forward – center Christian Laettner ή τον Dikempe Mutombo).

«Δεν προτιμάει να πηγαίνει προς το καλάθι. Του αρέσουν τα fadeaway shoots. Αν υπάρχει κάποιος ψηλός με μακριά χέρια που θα τον δυσκολεύει να σουτάρει , τότε κάτι θα καταφέρουμε. Αν τον αναγκάσουμε να κάνει κάτι που δεν βρίσκεται στις προτιμήσεις του, είναι μια μικρή νίκη για εμάς».

(σημ. εν μέρει πέτυχε μιας και μόνο μία φορά ξεπέρασε τους 30 πόντους στη σειρά)

Στην ημίχρονο οι Hawks προηγούνταν με 50-39. Oι Bulls παίρνοντας ενέργεια απ΄την άμυνά τους (χαρακτηριστικό τους γνώρισμα) ισοφάρισαν σε 97-97 , 2:35 πριν το τέλος. Μετά ο Pippen με ένα μεγάλο τρίποντο έκανε το 100-97 .

Αλλά δεν μπορεί κάθε φορά να την σκαπουλάρουν. Ο Blaylock έδειξε πως παίζεται το pick n’ roll του μέλλοντος και με 26 pts και 8/9 τρίποντα , έφερε την σειρά στο 1-1.

«Δεν έβγαινε ο center τους απ’ το ζωγραφιστό και είχα όλο το χώρο να σουτάρω. Δεν σεβάστηκαν το shoot μετά από ντρίμπλα που έχω» θα αναφωνήσει κατενθουσιασμένος ο playmaker των Hawks.

Aν θυμηθούμε ο,τι κάναμε όλη την χρονιά θα επανέλθουμε. Απλά πρέπει να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να δουλέψουμε! (Μ.Jordan).

Toν έστρωσαν και με τον B.Williams για κρυφό χαρτί έκαναν 3 συνεχόμενες -εύκολες- νίκες.

(σημ. Το κλειδί της νίκης ήταν η αλλαγή του Jordan με τον Harper στο μαρκάρισμα του Blaylock. Toν υποχρέωναν να κατευθύνεται στην baseline και με το deny screen που του έκαναν , πέρασαν στον επόμενο γύρο).

(σημ. το κούνημα του δαχτύλου συνήθιζε να το κάνει ο Mutombo κάθε φορά που τάπωνε κάποιον…)

Ξανά σε τελικούς Περιφερείας για 7^η φορά τα τελευταία 9 χρόνια.

Στο άλλο ζευγάρι οι Knicks πήραν σημαντικό προβάδισμα με 3-1. Αλλά ένας άγριος καυγάς στο 5^ο παιχνίδι υποχρέωσε την Νέα Υόρκη να στερηθεί τις υπηρεσίες των Ewing – Starks – L.Johnson λόγω τιμωρίας. Το Miami με ένα φοβερό comeback γύρισε την σειρά σε 3-4.

Επόμενο θύμα: Μiami Heat

Έτσι για μια ακόμη χρονιά ο P.Jackson έπεφτε πάνω στον P.Riley. Πέρυσι τους είχαν σκουπίσει απλά και μόνο με το να μην επιτρέπουν στον Mourning να παίρνει την μπάλα στα αγαπημένα του σημεία. Φέτος όμως τα πράγματα δείχνουν να είναι πιο πολύπλοκα...

Ο Tim Hardaway χρίστηκε All Star με τις εμφανίσεις του . Διένυε την 2^η χρονιά του στους Heat και ήταν εξοικειωμένος με το σύστημα του Riley. Ο Alonzo βελτιώθηκε επιθετικά και η σειρά αναμενόταν με ενδιαφέρον.

Άμυνα. Αν έπρεπε να γραφτεί μία λέξη που θα χαρακτήριζε το ζευγάρι , αυτή θα ήταν.

Μόλις μία φορά μία ομάδα πέτυχε 100 πόντους. Όλοι οι υπόλοιποι αγώνες είχαν από 90 πόντους και κάτω.

Οι Bulls επικράτησαν διότι:

α) Μετά το δεύτερο παιχνίδι (75-68 υπέρ τους) κατάλαβαν πως έπρεπε να κάνουν κάποιες προσαρμογές στην επίθεσή τους. «Άπλωσαν» περισσότερο την triple post τους και κινήθηκαν πίσω απ’ τις γραμμές της άμυνας των Heat (κοψίματα στην baseline).

β) Έπαιξαν απ' τις καλύτερες άμυνες της ιστορίας τους. Στα πρώτα 3 παιχνίδια οι Heat δεν σκόραραν πάνω από 19 πόντους σε 9 απ’ τα 12 δωδεκάλεπτα.

γ) Στο pick n’ roll του Hardaway , ο ψηλός του Σικάγο έβγαινε κάθετα στο screen, με αποτέλεσμα να τον αναγκάζει να ντριμπλάρει μακριά απ’ το καλάθι και να δίνει τον χρόνο στον Ron Harper (που δεχόταν το screen) να επανακάμψει. Ο Hardaway είναι περισσότερο σκόρερ παρά πασέρ (όπως π.χ. ο Stockton) . Με 11,3 ppg τα κατάφεραν μια χαρά.

δ) Εφάρμοσαν ακριβώς την ίδια τακτική με πέρυσι στην αντιμετώπιση του Mourning. Δεν του «έδιναν» τον χώρο να κινηθεί στα σημεία του γηπέδου που προτιμούσε και τον οδηγούσαν συνέχεια αριστερά.

«Είναι τόσο καλοί στο να δίνουν βοήθειες και μετά να επιστρέφουν στις θέσεις τους που νομίζεις πως στο παρκέ βρίσκονται 7 αντί για 5. Κρύβουν τις γωνίες πάσας και ανταγωνίζονται κάθε σουτ που δέχονται. Έτσι ακόμη και όταν δεν πιέζουν ψηλά στο σουτ , οι shooter μας σουτάρουν πιο γρήγορα απ’ ότι συνηθίζουν μιας και περιμένουν πως ένα χέρι θα βρίσκεται πάντα σηκωμένο πάνω τους ». (Pat Riley).

Chicago Bulls – Utah Jazz NBA Finals 1997

O Tex Winter δεν κρυβόταν πίσω απ’ το δάχτυλό του. «Προτιμάμε τους Jazz απ’ τους Rockets. Οι Hakeem και Barkley είναι τρομακτικά επικίνδυνοι στο low post και εμείς δεν ξέρω αν έχουμε την ικανότητα να τους αντιμετωπίσουμε στη ρακέτα.

Τελικά το πολυπόθητο ζευγάρι Bulls – Rockets ( οι άλλοι πρωταθλητές των ‘90s μέχρι εκείνη την στιγμή) δεν αντάμωσε . Ο Stockton με ένα buzzer beater έστειλε την ομάδα του για πρώτη φορά στους τελικούς.

(σημ. προσέξτε το κινητό screen και το «αγκάλιασμα» του Malone στον Drexler)

«Οι Jazz μοιάζουν αρκετά με εμάς. Έχουν το ίδιο ρόστερ και το ένα σύστημα για πολλά χρόνια» θα ολοκληρώσει την κουβέντα του ο Tex Winter.

Ο Jerry Sloan – παλιός θρύλος των Bulls του οποίου η φανέλα είναι κρεμασμένη στο ταβάνι του United Center- προσπαθεί να μην σκέφτεται τόσο πολύ το παρελθόν του.

" Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και τα έχω αφήσει πίσω μου. Κάποιες φορές θυμάμαι όσα κάναμε με τον Bob Love σε αυτήν την πόλη αλλά όταν το μυαλό πάει να ταξιδέψει σε εκείνα τα χρόνια , το επαναφέρω στην πραγματικότητα".

Για να προετοιμάσει τους αθλητές του , ο Jackson τους έδειχνε βιντεάκια απ΄ τα συστήματα των Jazz παρεμβάλλοντας και κάποια στιγμιότυπα απ’ την ταινία western Silverado.

«Πραγματικά δεν κατάλαβα τι ήθελε να μας πει ο coach» θα ομολογήσει ο Wennington.

«Ήταν πάντως διασκεδαστική ταινία και μας έκανε να γελάσουμε και να μην βαρεθούμε απ’ την ανάλυση».

Την ευκαιρία να πάρουν το πλεονέκτημα έδρας είχαν οι Jazz στο πρώτο παιχνίδι. Ο Malone στήθηκε για βολές 7.5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος και με το παιχνίδι στο 82-82. Λίγες ημέρες πριν ανακηρύχτηκε MVP του πρωταθλήματος με τον Jordan να δηλώνει πως «δεν με πειράζει εφόσον πάρω το πρωτάθλημα».

Ο Pippen περνάει από μπροστά του και του λέει: «οι ταχυδρόμοι δεν παραδίνουν γράμματα την Κυριακή».

Ο Malone χάνει και τις δύο και στην επόμενη φάση ο M.J. πετυχαίνει με ένα απότομο σταμάτημα και shoot , ένα ακόμη buzzer beater.

Tα δύο επόμενα παιχνίδια τα κέρδισαν οι γηπεδούχοι με τον Malone να επανακάμπτει και τους βάζει στα καλάθια με 37pts και 10 reb (15/29 FG).

Στον 4^ο τελικό ο John Stockton παίρνει την ομάδα στις πλάτες του. Με 2:38 πριν την λήξη και το ταμπλό να δείχνει 71-66 υπέρ του Σικάγο , με προσωπικές του ενέργειες γυρνάει το momentum για τους Jazz και πετυχαίνει σπουδαία νίκη με 78-73.

Τρεις ημέρες μεσολαβούν μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Ο Rodman ζητάει να μεταβεί στο Las Vegas για να «ξεθολώσει» λιγάκι. Στα παιχνίδια στην Utah ο Malone τον νίκησε κατά κράτος και ο Jackson του έδωσε το ελεύθερο μήπως και συνέλθει.

«Είμαστε κουρασμένοι σωματικά και πνευματικά. Αν έτσι καταλαβαίνει πως θα ηρεμήσει και θα επανέλθει στα γνώριμά του standards τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αρκεί να επιστρέψει την Τετάρτη». (Μichael Jordan)

Το πρωί της Τετάρτης ο Jordan κόλλησε βαριά ίωση που δεν του επέτρεπε καλά καλά ούτε τα ρούχα του να φορέσει. Οι σωματοφύλακές του ειδοποιούν αμέσως τον Schaefer. Εκείνος μπαίνοντας στο δωμάτιο βλέπει έναν Μάικλ χλωμό και εξαιρετικά αδύναμο. Αμέσως του δίνει να πιεί υγρά που θα τονώσουν το σώμα του. Ήταν άυπνος. Στην προπόνηση δεν έλαβε μέρος , κάτι σπάνιο για εκείνον. Ο φόβος στα μάτια των συμπαικτών του ήταν ξεκάθαρος. Αν η Jazz έπαιρνε κεφάλι με 3-2 τότε δύσκολα δεν θα κατακτούσε τον τίτλο.

«Πρώτη φορά τον βλέπω σε τέτοια κατάσταση. Τον έχω δει να αγωνίζεται άρρωστος αλλά ποτέ του δεν ήταν έτσι» (Scottie Pippen)

«Ο πρώην συμπαίκτης του όμως στο κολλέγιο James Worthy έλεγε όλο νόημα: «Αν ο Μάικλ είναι άρρωστος τότε ετοιμαστείτε για μια 40αρα. Θα βρει την δύναμη να το ξεπεράσει. Μην με ρωτάτε πως. Απλά θα την βρει».

Για 2 πόντους δεν το πέτυχε. Με 38 pts έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του (αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την κατάστασή του και την σημασία του παιχνιδιού).

Στο τέλος του αγώνα ο Pippen σχεδόν τον πήρε στους ώμους του αφού δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει.

Oι Jazz προηγήθηκαν με 34-18 στις αρχές του 2^ου δωδεκαλέπτου αλλά ο Μάικλ Τζόρνταν δεν έπεφτε με νοκ άουτ. Τους κέρδισε μόνος του. Η δεύτερη καλύτερη ομάδα στον κόσμο νικήθηκε από έναν και μόνο παίκτη.

Το όνομά του: Μichael Jordan

«Ξύπνησα στις 3 το πρωί με στομαχικές διαταραχές. Δεν μπορούσαν ούτε να κουνηθώ. Πήρα κάτι που νόμιζα πως θα με κάνει να νιώσω καλύτερα αλλά ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. Μέχρι την στιγμή που έφτασα στο γήπεδο, πάλευα να κρατηθώ ξύπνιος. Στα αποδυτήρια ήπια καφέ μήπως και με ξυπνήσει. Στο ημίχρονο ήμουν τόσο αφυδατωμένος και το σώμα μου ήθελε υγρά. Νόμιζα πως ήπια Gatorade. Αλλά κάποιος μου έδωσε λάθος μπουκάλι και ήπια GatorLode. Αυτό το πίνεις αφού έχεις τελειώσει μια επίπονη δραστηριότητα, δηλαδή στο τέλος του αγώνα. Μέχρι να ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο εγώ ήμουν εξουθενωμένος. Συνέχιζα να πίνω καφέ και ήταν λάθος μου διότι αυτό επιτάχυνε την αφυδάτωσή μου. Υπήρχαν στιγμές στην 3^η και στην 4^η περίοδο που νόμιζα πως θα λιποθυμήσω. Έλεγα στον εαυτό μου : τελείωνέ το παιχνίδι για να ξαπλώσεις. Λίγο πριν πετύχω το τρίποντο , ήμουν τελείως αφυδατωμένος. Έτρεμα και συνέχιζα να ιδρώνω. Στο τελευταίο σουτ δεν ήξερα αν μπήκε ή βγήκε. Μόλις και με τα βίας στεκόμουν στα πόδια μου. Όταν έφτασα στα αποδυτήρια , οι γιατροί ήταν ανήσυχοι. Κρύωνα , ίδρωνα και δεν είχε το σώμα μου καθόλου υγρά. Αν ήξερα τι θα περνούσα , δεν ξέρω αν θα έπαιζα. Μάλλον όχι. Κινδύνεψα να πεθάνω. Έπαιξα το παιχνίδι με καρδιά και αποφασιστικότητα. Δεν θυμάμαι πολλά απ’ το παιχνίδι. Ποτέ μου δεν ένιωσα τόσο άσχημα σωματικά όσο σε εκείνο το παιχνίδι»

Ήταν το αριστούργημά του.

Όπως η Ακρόπολη για τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη.
Όπως η Μόνα Λίζα για τον Ντα Βίντσι.
Όπως το "1984" για τον Όργουελ

Πίσω στο Chicago για να τελειώσουν την σειρά.

O Jordan στο τελευταίο time out απευθύνεται στον Κerr:

-«This is your chance , because I know Stockton is going to come over and help. And I’m going to come to you»

-«Give me the ball. I’m ready»

Déjà vu.

(Tότε ο Paxson)

τώρα ο Kerr

Oι Chicago Bulls είναι και πάλι πρωταθλητές !!!

Ο Jordan δείχνει τα 5 δάχτυλά του στους φιλάθλους και περιχαρής ανεβαίνει στο τραπέζι της γραμματείας.

Άλλο ένα μαγικό ταξίδι έφτασε στο τέλος του…..

Βοnus material

Διακρίσεις: 1os scorer στο ΝΒΑ (29,6 ppg) , 2os στο Player Efficiency Rating με 27,8 (πρώτος ο Karl με 28,9) , 1st All - NBA και All - Defensive Team

Στατιστική ανάλυση της σεζόν: Γενικά ήταν μία πεσμένη χρονιά γι' αυτόν. Για πρώτη φορά μετά την ρούκι χρονιά του πέφτει κάτω απ' τους 30 πόντους (εξαιρείται η κουτσουρεμένη σεζόν '94-'95) ενώ τα ποσοστά ευστοχίας του στα σουτ σημειώνουν μία μικρή κάμψη. Οι ασσίστ του είναι κάτω απ' τις 5 (4,3 apg) όπως και τα κλεψίματα που για πρώτη φορά είναι λιγότερα από 2 (1,7/ κατ' εμέ δεν αξίζει να συμπεριληφθεί στην πρώτη αμυντική πεντάδα της σεζόν . Ο Doug Christie πχ είναι καλύτερός του την συγκεκριμένη χρονιά) . H μόνη κατηγορία στην οποία βελτιώνεται είναι τα λάθη , όπου σημειώνει τον χαμηλότερο μ.ο. της καριέρας του (μόλις 2 ανά αγώνα). Οι Bulls εξακολουθούν να εξαρτιώνται απ' αυτόν (σκοράρει το 28,7% των πόντων τους σουτάροντας το 27,3 % των προσπαθειών των Bulls).

Εξώφυλλα:

Καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς:

11 Ιουνίου 1997

Utah - Bulls = 88 - 90

Game 5 NBA Finals

(38pts, 13/27 FG, 7 reb , 5 as, 3 stl, 44')

"Ήταν αφυδατωμένος. Βλέποντάς τον να γυρίζει στην άμυνα νόμιζα πως θα πέσει. Ο φροντιστής μας του έδινε να πιεί υγρά και του έβαζε πετσέτες στο λαιμό για να τον τονώσει. Και εκείνος έκανε την εμφάνιση που χρειαζόμασταν . Είναι ο καλύτερος , στα δικά μου μάτια o MVP" (σημ. σπόντα για τον Μαλόουν ) - Scottie Pippen

"Οnce i got out there and started sweating , i was out and i really didn't want to sit down. i knew i had to play in spurts , with bursts of energy , then rest for two minutes and do what i had to do" - Michael Jordan


Eπόμενο επεισόδιο: Τhe Last Dance