RSS

Συννεφιασμένη Κυριακή

Το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας τελείωσε άδοξα για την Εθνική μας όμαδα. Μάλλον δε μας πάει η Τουρκία αφού εκεί ήταν και η προηγούμενη φορά που μείναμε εκτός 8άδας σε μεγάλη διοργάνωση, το 2001 στο Ευρωμπάσκετ της Αττάλειας.

Το αποτέλεσμα στον αγώνα με την Ισπανία κρίνεται φυσιολογικό βάσει των προηγούμενων εμφανίσεων της ομάδας στη διοργάνωση. Απλά λόγω της κρισιμότητας του παιχνιδιού και της μεγάλης διάθεσης των παικτών μας, καμουφλαρίστηκαν τα προβλήματα και βελτιώθηκε η συνολική της απόδοση. Αυτό που δεν ήταν φυσιολογικό και μας ξάφνιασε είναι το γεγονός ότι πήγαμε να πάρουμε το ματς με 6(!) παίκτες. Ο Τσαρτσαρής που ήταν από τους καλύτερους παίκτες μας μέχρι τώρα στο τουρνουά αγωνίστηκε μόλις 4 λεπτά, ενώ ο Καϊμακόγλου, ο οποίος είχε δείξει επανειλημμένως ότι μπορεί να προσφέρει, δεν πάτησε παρκέ. Ο Καλάθης χρησιμοποιήθηκε μόλις 3 λεπτά και φάνηκε εκτός κλίματος ενώ οι Πρίντεζης-Βουγιούκας δεν υπολογίζονταν από την αρχή του τουρνουά. Τέλος ο Περπέρογλου που πήρε 8 λεπτά συμμετοχής έδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι βασικοί να "σκάσουν" και η απόδοσή τους να πέφτει με την πάροδο του χρόνου, αντίθετα με τους Ισπανούς που ήταν φρέσκοι καθώς ο Σκαριόλο φρόντισε από νωρίς να ανοίξει το rotation της ομάδας του. Επίσης για ένα ακόμα ματς δεν είχαμε λύσεις στην αντιμετώπιση της ζώνης. Ο Διαμαντίδης ήταν συγκινητικός κάνοντας ένα από τα καλύτερα παιχνίδια με τη φανέλα με το εθνόσημο και προσφέροντας σε όλους τους τομείς σε άμυνα και επίθεση. Πολύ καλό παιχνίδι από το Ζήση κυρίως επιθετικά και μέτρια εμφάνιση του Σπανούλη, ο οποίος αν και βοήθησε οργανωτικά, είχε προβλήματα στην άμυνα και στην εκτέλεση (αστόχησε σε κρίσιμα ελέυθερα σουτ). Το πάλεψε ο Φώτσης που έβαλε κάποια σημαντικά σουτ (και έχασε άλλα τόσα) αν και είχε πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ. Πολύ κακό πρώτο ημίχρονο από το Σχορτσανίτη, ο οποίος όμως συνήλθε στο δεύτερο και βοήθησε. Κάκιστος ο Μπουρούσης, δεν μπήκε ποτέ στο ματς και ήταν απαράδεκτη η ενέργειά του να τα "χώσει" στον Καλάθη. Πρέπει να ηρεμήσει ο ψηλός γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζει τέτοια συμπεριφορά. Όσο για τον Καζλάουσκας, για μία ακόμη φορά σ' αυτό το τουρνουά δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει την ομάδα, δεν είχε τρόπο να αντιμετωπίσει τη ζώνη που ήταν δεδομένο ότι θα αντιμετώπιζε και έκανε το έγκλημα να μικρύνει το rotation της ομάδας στους 6 παίκτες. Το σύγχρονο μπάσκετ επιτάσσει ο κάθε παίκτης να παίζει το πολύ 25-30 λεπτά κι εμείς χθές είχαμε 4 παίκτες με 32 και πάνω λεπτά συμμετοχής.

Η Εθνική ομάδα φέτος απέτυχε. Απέτυχε να παίξει καλό μπάσκτ, άφησε τον περίγυρο να την επηρεάσει, δε διαφύλαξε το καλό κλίμα, μπήκε σε διαδικασίες επιλογής αντιπάλου και δεν μπόρεσε να μπεί στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι ότι κατά τα φαινόμενα χάνει έναν (ίσως το μεγαλύτερο) από τους στηλοβάτες της. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωσε ότι το χθεσινό ήταν το τελευταίο του παιχνίδι με την Εθνική κάνοντας ακόμα πιο βαρύ το κλίμα. Σέβομαι την απόφαση του, αλλά δε συμφωνώ. Είναι μόλις τριάντα ετών κι έχει ακόμα πολλά να προσφέρει. Επίσης θα ήταν καλό και για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα, να αποχωρήσει μετά από μία επιτυχία. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι αυτός που θα δώσει το σύνθημα της αντεπίθεσης της ομάδας και της επιστροφής της στις επιτυχίες και ύστερα από μια τέτοια να πει το αντίο. Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Και ο Δημήτρης είναι τέτοιος. Ελπίζω να αλλάξει την απόφαση του, αν και δεν το θεωρώ πιθανό, καθώς τον θεωρώ πολύ σοβαρό για να πάρει αποφάσεις εν θερμώ. Σε κάθε περίπτωση τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα όσα έχει προσφέρει στην ομάδα, με αποκορύφωμα το θρυλικό buzzer-beater (βάλτο αγόρι μου) στον αγώνα με τη Γαλλία στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι.



Η επόμενη μέρα στην Εθνική είναι δύσκολη. Πρώτο και σημαντικότερο μέλημα η εύρεση προπονητή με προσωπικότητα, ικανού να συσπειρώσει την ομάδα και να την οδηγήσει στην αντεπίθεση. Ίσως και να μπορέσει να πείσει τους Διαμαντίδη-Παπαλουκά να βοηθήσουν την ομάδα μέχρι και το 2012, καθώς δε φαίνεται ακόμα να υπάρχει διάδοχη κατάσταση στα γκάρντ. Υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι Έλληνες προπονητές (το πείραμα με ξένο προπονητή μάλλον απέτυχε), αλλά κατά την προσωπική μου άποψη η ενδεδειγμένη λύση στην υπάρχουσα κατάσταση είναι μία και δοκιμασμένη: Παναγιώτης Γιαννάκης. Πιστός στρατιώτης της Εθνικής, την έχει οδηγήσει στις μεγαλύτερες επιτυχίες της και έχει δείξει ότι μπορεί να σταθεί σε υψηλό επίπεδο. Αρκεί να του το ζητήσουν...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παρ'όλα αυτά το παιχνίδι ήταν αμφίρροπο κάποια λεπτά πριν από το τέλος και το έκριναν λεπτομέρειες. Αν δεν είχαμε βιαστεί να κλέψουμε μπάλα δυο-τρεις φορές, με αποτέλεσμα να φάμε εύκολα καλάθια κι αν είχαμε και δυο σφυρίγματα....Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά.

Gangster είπε...

Φίλε Basketike , πολυ καλη αναλυση συμφωνω σε όλα .
Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι οι Ισπανοι ειναι καλυτεροι απο εμας καθως μας κερδιζουν 5 φορες συνεχόμενες από το 2006.Για να τους κερδισεις χρειαζεται να παιζεις καλα επί 40' και όχι επι 38'.
Για το Διαμαντιδη εχω να προσθεσω πως εαν δεν κανω λαθος παιζει απο το 2003 στην Εθνικη δηλαδη μόνο 7 χρόνια.Για παιχτες τετοιου βεληνεκους ειναι πολυ λιγα..

Δημοσίευση σχολίου